O Doctor Angelicus συναντά τον Κάλλιστο Αγγελικούδη
[Περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και της σχέσεως των θείων προσώπων]
599. Αν είναι λοιπόν λόγω της ενότητας τής θείας δύναμης τού Πατέρα και του Υιού μιά αρχή ο Πατέρας κι ο Υιός τού αγίου Πνεύματος, είναι λόγω της ίδιας ενότητας τής θείας δύναμης, του Πατέρα και του Πνεύματος, μιά αρχή ο Πατέρας και το Πνεύμα το άγιο του Υιού και προάγουν με μιάν πρόοδο τον Υιό. Και συνάγεται αυτό το συμπέρασμα απ’ τις προτάσεις του Θωμά και είναι σφόδρα αιρετικό, ώστε είναι και οι προτάσεις που το συνάγουν αυτό ανάρμοστες και ασύμφωνες προς την αλήθεια. « Προάγουν » λέει « με μιάν πρόοδο ο Πατέρας και ο Υιός το Πνεύμα το άγιο, όπως είναι ακριβώς και μια αρχή τα τρία πρόσωπα της κτίσης, και προάγουν με μιάν ενέργεια την κτίση ». Κατεβάζει εδώ σε κτίσμα, ο άθλιος, το Πνεύμα το άγιο και ίσως δεν το κατανοεί.
600. Γιατί αν παράγουν με μιάν ενέργεια τα τρία πρόσωπα, ο Πατέρας κι ο Υιός και το άγιο Πνεύμα, την κτίση και είναι αρχή της κτίσης, αυτό δε που ποιεί ο Πατέρας και ο Υιός, το ποιεί αναγκαστικά και το Πνεύμα το άγιο, και αυτό που έχει ακριβώς ο Πατέρας και ο Υιός, το έχει αναγκαστικά και το Πνεύμα το άγιο, όπως αποδείξαμε πολλές φορές με τα λόγια ( ρήσεις ) των αγίων, αν προάγουν με μιάν πρόοδο ο Πατέρας κι ο Υιός το Πνεύμα το άγιο, είναι ολοφάνερα κτίσμα το Πνεύμα το άγιο. Γιατί όσα ποιεί ο Πατέρας κι ο Υιός δεν τα ποιούν κατά την ιδιότητα, αλλά κατά ( σύμφωνα με… ) τη φυσική ενέργεια. Κι αυτά που προέρχονται (προϊόντα) με τον φυσικό λόγο ( πεφυκότι λόγω ) απ’ τον Θεό, και είναι υποστάσεις, είναι κτίσματα, όπως ακριβώς κι αυτά που προέρχονται ( προϊόντα ) κατά την ιδιότητα τού Θεού, και είναι υποστάσεις, είναι άκτιστα.
601. Και παρέρχομαι να πώ, ότι θα συνεργήση και το Πνεύμα το άγιο αναγκαστικά με τον Πατέρα και τον Υιό στη δική του ( ιδίαν ) υπόσταση, επειδή φανερώσαμε ( απηλέγξαμεν ) το άτοπο αυτού του πράγματος στα προηγούμενα˙ ενώ η αλήθεια είναι, ότι αυτά των οποίων είναι μια αρχή ο Πατέρας κι ο Υιός και τα οποία παράγονται με μιάν ενέργεια του Πατέρα και του Υιού, και είναι υποστάσεις, είναι κτίσματα· και πέφτει ελεεινά ομολογουμένως σ’ αυτό τον βόθρο ( βάραθρο… ) της αίρεσης και της απώλειας ο Θωμάς και όλη η Εκκλησία των Λατίνων, απ’ το να νομίζουν πως προπέμπουν ( προΐεσθαι ) με μιάν πρόοδο ο Πατέρας κι ο Υιός το Πνεύμα το άγιο, διακηρύσσοντάς το ως κτίσμα. Είναι ολοφάνερα η καθολική άνοια κι η ψευδηγορία και το σκοτάδι των αιρέσεων, το οποίο φέρει ακριβώς στον εαυτό του ο Θωμάς, κι απ’ αυτό το κεφάλαιο, αν το διέλθη κανείς με την προσήκουσα επιμέλεια· γιατί θα τον βρη να χρησιμοποιή κοντά στα κακά που έχουμε πη και διαβολές. « Η απ’ τον Υιό » λέει « πρόοδος του Πνεύματος περιέχεται συνεπτυγμένα στο σύμβολο της Κωνσταντινούπολης ( κατά την Κωνσταντίνου πόλιν ), όπως όταν λέγεται εκεί· “ το εκ του Πατρός εκπορευόμενον ” ».
602. Διαβάλλει εδώ το συνεπτυγμένο ο Θωμάς. Γιατί πώς ενώ συνήλθαν ( συγκεντρώθηκαν… ) τόσοι πολλοί εκλεκτοί ( λογάδες ) – κι οι περισσότεροι από μακρυά – για να δώσουν ανόθευτο χαρακτήρα στην πίστη για τη σωτηρία όλου του κόσμου, θα είχαν παραλείψει να πουν για τα καιριώτατα των θείων προσώπων και συνέπτυξαν το θεμέλιο της πίστης και δεν είπαν όσα έπρεπε και λίαν ακριβώς; Δεν είναι σύμπτυξη αυτό, αλλά παράλειψη και λήθη φοβερή, το οποίο δεν θα μπορούσε να το έχη πάθει ούτε ένας από εκείνους τους μεγάλους. Είναι ολοφάνερη διαβολή αυτό του Θωμά προς εκείνους τους θείους λαμπτήρες και το σύμβολο της πίστης. Γιατί αν μεν δεν θυμήθηκαν ( εμνήσθησαν ) οι φωστήρες εκείνοι μετά τον Πατέρα αμέσως επίσης τον Υιό, θα είχε ίσως λόγο, αν και ψυχρό, ή διαβολή.
603. Αν υπάρχουν δε φύση και πρόσωπα στην ζωοποιό Τριάδα και είναι αναγκαστικά και φυσικά και προσωπικά ( τα πρόσωπα… ), και θέλησαν να τα περιλάβουν και τα δυό καθώς θεολογούσαν εκείνοι οι θεοφόροι στο ιερό σύμβολο, και έχουν μνημονεύσει ( μέμνηνται) στα μεν προσωπικά τον Πατέρα μόνον, διδάσκοντας πως είναι αυτός αρχή και αίτιο του Υιού και του Πνεύματος, περιλαμβάνουν δε στα φυσικά τον Υιό και το Πνεύμα μαζί με τον Πατέρα, καθώς λένε μαζί με το Πνεύμα « το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον », και κηρύττουν έτσι ένα το κράτος της Τριάδας, μιά δόξα, μιά βασιλεία και κυριότητα και μ’ αυτά και μιάν ουσία, και δεν παραλείπουν τίποτα ούτε και το τυχαίο απ’ τη διδασκαλία του ιερού συμβόλου της πίστης, είναι ( τότε…) κάθε λόγος, που προβάλλει το συνεπτυγμένο, πρόσχημα και διαβολή.
604. Αλλά σκοτίζεται ακόμα περισσότερο, πιο κάτω, ο Θωμάς, αφανίζοντας ( αμαυρούμενος ) τη διάνοια, και λέει, τιμώντας δήθεν το συνεπτυγμένο· « αφού είναι ανάγκη αυτό που λέγεται για τον Πατέρα να νοείται και για τον Υιό ». Αυτό είναι αληθινό να το πης για τα φυσικά του Θεού, ανόητε· για τα προσωπικά όμως είναι ανάγκη αυτό που λέγεται για τον Πατέρα να μη νοείται για τον Υιό· γιατί λέγεται για τον Πατέρα πως είναι άναρχος, πως έχει γεννήσει και πως προβάλλει, τα οποία δεν θα μπορούσε ούτε κι ο διάβολος να τα μεταθέση στον Υιό. Γιατί δεν είναι άναρχος ο Υιός, ούτε και έχει γεννήσει, ούτε και μπορεί να προβάλη ( ουδ’ αν προβάλλοι ), έστω κι αν διαρραγούν ( σκάσουν απ’ το κακό τους… ) ο Θωμάς κι οι Λατίνοι.
605. Και κατανοώντας το ασθενές των δικών του προτάσεων, ο δύσνους, καταφεύγει σε άλλο όπως ακριβώς οχυρό, ασθενέστερο κι απ’ την άμμο, και λέει· « και στο να προστεθή αυτό, το και εκ του Υιού δηλαδή, ήταν αρκετή η εξουσία του αρχιερέα της Ρώμης ». Ποιος δεν θα θρηνήση αυτόν που φωνάζει ( φθεγγόμενον ) αυτά τα μωρά; Έχουν την εξουσία οι αισθήσεις μας, καθόσον έχουν βαδίσει στη δική τους τάξη, να ενεργούν αυτά που είναι φυσικά σ’ αυτές· κι αν μεταπέση κάποιος σύμφωνα με κάποιο πάθος απ’ την τάξη τους, του αφαιρείται και η εξουσία, την οποίαν έχει. Έτσι λοιπόν και ο αρχιερέας της Ρώμης, όσο στεκόταν στο σύμβολο της ιερής πίστης και συνέπνεε με τους υπόλοιπους τέσσερις μακάριους πατριάρχες, διατηρούσε την τάξη του και είχε άρα εξουσία σ’ αυτά που του ανήκαν στα εκκλησιαστικά.
606. Κι επειδή μετέπεσε απ’ το ιερό σύμβολο της πίστης και επινόησε κακώς προσθήκη στο σύμβολο ενάντια στην κεφαλή του (κατά της αυτού κεφαλής), απομακρύνεται απ’ τον χορό των τεσσάρων και του αφαιρείται η αρχή˙ κι όχι μόνον αυτό, αλλά καθυπέβαλε και σε ανάθεμα τον εαυτό του, το οποίο απείλησαν ακριβώς πολλοί και μεγάλοι απ’ τους θεοφόρους και όλες οι σύνοδοι ενάντια σ’ αυτούς που πρόκειται να τολμήσουν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν κάτι στο άγιο σύμβολο ( Όρος π ίστεως Γ΄Οικουμενικής Συνόδου…). Και όταν στεκόταν άλλωστε στην τάξη του, έφερε τα πρωτεία των άλλων τεσσάρων εκκλησιών και είχε εξουσία ίσως σε πράγματα εκκλησιαστικά, και όχι βέβαια σε τέτοια δόγματα, τα οποία είναι θεία, απόρρητα και απρόσιτα και στους αγγέλους. Και το να το εννοήσης αυτό, κι όχι βέβαια να το πης, είναι εμφανής διαταραχή των φρενών.
607. Ο δε Θεός, ο οποίος έδωσε με αποκάλυψη υπερκόσμιας έλλαμψης το σύμβολο της ιερής πίστης και δίδαξε στα κρυφά ( εν τω κρυπτώ ) τους τόσους πολλούς θεοφόρους των συνόδων να πουν ακριβώς τα δέοντα ( ορθά… ) της πίστης και σφραγίζει με το Πνεύμα το άγιο τους πιστούς, το οποίο κατοικεί κατ’ εκλογήν σ’ αυτούς σε αναμφίβολη βεβαίωση της πίστης, και ζη και τους φωτίζει και είναι πάντα εναργώς ( εμφανώς… ) μαζί τους και τους παρέχει τη χορηγία μύριων αγαθών, ας εδραιώση και την πίστη και ας χαρίση και τους καρπούς ή μισθούς της πίστης σε μας εν Χριστώ Ιησού, τω Κυρίω ημών, ώ η δόξα συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ αυτού Πνεύματι νυν και αεί και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων, αμήν.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου