ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΕ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΧΡΙΣΤΟΣ( ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ)

                   

Ο νους πριν από τη σάρκωση, που έγινε από την Παρθένο, δεν ενώθηκε με το Θεό Λόγο και ούτε από τότε ονομάστηκε Χριστός, όπως ισχυρίζονται μερικοί ψευδολογώντας. Αυτό το ατόπημα προέρχεται από τις φλυαρίες του Ωριγένη, που δογμάτισε για την προΰπαρξη των ψυχών. Εμείς όμως παραδεχόμαστε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε και ονομάστηκε Χριστός από τη στιγμή που σκήνωσε στη μήτρα της Αγίας Αειπαρθένου και έγινε άτρεπτα σάρκα και η σάρκα χρίστηκε με τη θεότητα. «Γιατί αυτή είναι η χρίση της ανθρωπότητος», όπως λέγει ο θεολόγος Γρηγόριος. Και ο πολύ ιερός Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφοντας προς τον βασιλέα Θεοδόσιο λέγει τα εξής: «Εγώ βέβαια ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει να ονομάζεται Χριστός Ιησούς ούτε ο Λόγος του Θεού χωρίς την ανθρωπότητα, ούτε βέβαια ο ναός (η σάρκα) που γεννήθηκε από γυναίκα και δεν ενώθηκε με το Λόγο. Γιατί ο Λόγος του Θεού, φερόμενος μυστικά μαζί με την ανθρωπότητα με ένωση κατά το σχέδιο της οικονομίας νοείται ως ο Χριστός. Και προς τις βασίλισσες γράφει τα εξής: «Μερικοί λένε ότι το όνομα Χριστός αρμόζει στον Λόγο, που γεννήθηκε από τον Θεό Πατέρα και νοείται και υπάρχει μόνος και καθεαυτόν. Εμείς όμως δεν μάθαμε να πιστεύουμε έτσι ή να μιλούμε. Όταν ο Λόγος έγινε σάρκα, τότε λέμε ότι και ονομάστηκε Χριστός Ιησούς. Επειδή χρίστηκε με το έλαιον της αγαλλιάσεως, δηλαδή με το Άγιον Πνεύμα από τον Θεό Πατέρα, γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται Χριστός. Και ότι η χρίση έγινε στην ανθρώπινη φύση, κανείς από όσους συνήθως σκέφτονται σωστά δεν θα διστάσει να το δεχτεί». Και ο αείμνηστος Αθανάσιος στο λόγο του για τη σωτηριώδη ενανθρώπηση λέγει κάπου τα εξής: «Ο Θεός που προϋπήρχε, πριν τη σάρκωσή του δεν ήταν άνθρωπος, αλλά Θεός προς τον Θεό, ως αόρατος και απαθής. Ούτε λοιπόν το όνομα Χριστός χρησιμοποιείται χωρίς τη σάρκα, επειδή στο όνομα αυτό ακολουθεί το πάθος και ο θάνατος». (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Δ΄ 6).

Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η υπόσταση του Θεού Λόγου πριν από τη σάρκωση ήταν απλή και ασύνθετη και ασώματη και άκτιστη, όταν όμως σαρκώθηκε έγινε υπόσταση στη σάρκα και σύνθετη από τη θεότητα, που είχε πάντοτε, και από τη σάρκα που προσέλαβε και φέρει τα ιδιώματα των δυο φύσεων, γνωριζόμενη σε δυο φύσεις, ώστε η ίδια να είναι μια υπόσταση άκτιστη στη θεότητα και κτιστή στην ανθρωπότητα, ορατή και αόρατη. Αλλιώτικα αναγκαζόμαστε ή να χωρίζουμε τον ένα Χριστό λέγοντας δυο τις υποστάσεις ή να αρνούμαστε τη διαφορά των φύσεων και να εισάγουμε τροπή και σύγχυση (Δ΄ 5).

          

  Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ

fdathanasiou.