του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*
Η Κυπριακή Δημοκρατία εξακολουθεί να υφίσταται ακόμα, διότι η Λευκωσία και η Αθήνα πρόταξαν τα ρωμαλέα στήθη τους στη Γενεύη, (αφού προηγουμένως βέβαια είχαν δεχθεί τη σύγκληση αυτής της διάσκεψης, δηλαδή είχαν αποδεχθεί και την ισχύ των συμφωνιών του 1960 και την επιστροφή της Κύπρου σε καθεστώς αποικίας των "εγγυητριών δυνάμεων".) Φαίνεται όμως ότι στην Ουάσιγκτον δεν το αντελήφθησαν ακόμα αυτό. Όπως μας πληροφορεί o καλός συνάδελφος κ. 'Ελλις, στην Αμερική πιστεύουν ακόμα ότι είναι η Τουρκία και όχι η Κύπρος με την Ελλάδα που εμποδίζουν τη λύση του κυπριακού, δηλαδή την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αφαίρεση από τον κυπριακό λαό του δικαιώματος να κυβερνά τον τόπο του!
Το κατωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 14 Φεβρουαρίου και δεν έχει χάσει την αξία του. Στο διάστημα που μεσολάβησε επεσκέφθησαν την Τουρκία ο αρχηγός της CIA και του ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ, ενώ ο Ερντογάν έκανε ένα ταξίδι αστραπή στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. 'Ηδη σημειώνεται μια μεταβολή της τουρκικής ρητορείας στο κουρδικό.
Καταπληκτικό. Στην αρχή κάποιος πολύ δυνατός είπε της Νούλαντ να λύσει αμέσως το κυπριακό. Πολύ σημαντικό αυτό το πρόβλημα. Με τη Συρία ή με την Ουκρανία θα ασχολούμαστε τώρα; 'Οχι βέβαια. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό διεθνώς σήμερα από την ειρήνη στην Κύπρο. (Αυτό ακριβώς σκέφτηκαν και οι Σταυροφόροι, πάει πολύ πίσω η προσπάθεια “επίλυσης του κυπριακού” κι ας μην της φαίνεται. Κάτι ήξερε επ' αυτού ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και οι Ναίτες, που μάλλον αγνοούν οι κάτοικοι στη νήσο των Μακάρων). Είδε ότι δυσκολεύονταν να λύσουν το κυπριακό ο Αναστασιάδης με τον Ακιντζί, τα παράτησε όλα η Νούλαντ και είπε ελάτε στη Γενεύη να σας τραβήξω μια λύση επειγόντως, μην καταστραφεί ο κόσμος. Φαίνεται μάλιστα ότι ο ίδιος κύριος που σφύριξε της Νούλαντ να λύσει το κυπριακό, τόπε και στον αξιότιμο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον Γιούνκερ, που αφιέρωσε ξαφνικά το ένα τρίτο της ομιλίας του στο ευρωκοινοβούλιο στην ανάγκη επίλυσης του κυπριακού.
Νά' ναι καλά ο άνθρωπος. Με τόσο ενδιαφέρον για το κυπριακό, νόμισα προς στιγμή νόμισα ότι δεν έχουμε 2017 αλλά 1974 και ξανάγινα πιτσιρίκι. Θυμήθηκα μια μέρα, εκείνη τη χρονιά, πού' βλεπα τις ειδήσεις σε ένα φίλο με τηλεόραση. Η εκφωνήτρια έλεγε ότι μίλησαν πάνω από δέκα φορές Κίσσινγκερ και Ετσεβίτ. Κάτι θα γίνει, γύρισα και είπα στον φίλο μου. Την άλλη μέρα η τηλεόραση έδειχνε αλεξιπτωτιστές. 'Ετσι είναι η σειρά, πρώτα ασχολείται η διεθνής κοινότης με το κυπριακό, μετά πέφτουν οι αλεξιπτωτιστές. Ο Κίσσινγκερ ξέρετε είναι ζωντανός και πολύ δυνατός. Από την πλευρά μου δεν θάβαζα το χέρι μου στη φωτιά, αν με ρωτούσατε, για το ποιός θα κλείσει πρώτος τα μάτια, ο Χένρυ ή η Κυπριακή Δημοκρατία;
Με τούτα και με κείνα εγεννήθη Γενεύη! Μετά, έφυγε η Νούλαντ από τη δουλειά της. Ο κύριος όμως, που δεν ξέρω που μένει, το ρετιρέ του είναι μονίμως στα σύννεφα, είπε στην Κυρία Τερέζα να ασχοληθεί τώρα αυτή με την Κύπρο. Σηκώθηκε αυτή και πήγε στην 'Αγκυρα, βαριότανε φαίνεται στο Λονδίνο, άλλη δουλειά δεν είχε να κάνει και είπε, να πάω κι εγώ να λύσω το κυπριακό. Η βρετανική διπλωματία είναι η καλύτερη στον κόσμο. Ξέρει ότι πρέπει να πει τι κάνει, για να μη την κατηγορήσουνε ότι λέει ψέμματα άμα την τσακώσουνε, αλλά πρέπει να το κρύψει ταυτόχρονα όσο καλύτερα μπορεί. Τόγραψε ότι πάει για το κυπριακό στο τέλος ενός μακρού καταλόγου.
Που τέτοια φινέτσα στις τραγικές σκιές που ξέφυγαν από τη ζωή βρίσκοντας δουλειά στη γραφειοκρατία του ΟΗΕ. Αυτοί βγάλανε κοτζάμ ανακοίνωση και τόπανε, ότι πάει κοτζάμ Γενικός Γραμματέας δώδεκα ώρες με το αεροπλάνο στην 'Αγκυρα να λύσει το κυπριακό (τρέχανε μετά οι Εγγλέζοι στη Γραμματεία ΟΗΕ να διορθώσουνε τα πράματα και να χώσουν κι άλλα αντικείμενα συζήτησης στις επόμενες ανακοινώσεις, αλλά η ζημιά είχε γίνει). 'Οχι, θα καθήσει ο κ. Γκουτιέρες να ασχολείται με το παγκόσμιο κλίμα, την πείνα στην Αφρική ή τον κίνδυνο να αρχίσει παγκόσμιος πόλεμος στη Νότια Σινική Θάλασσα! Τι έχει προτεραιότητα παγκοσμίως; Να λυθεί το κυπριακό, μπας και ξαναρχίσει κάνας πόλεμος μετά από 43 χρόνια ειρήνης!
Δε γίνεται να αφήσει ο ΓΓ μόνες τους τις ΜΚΟ να πασχίζουν να το λύσουν το κυπριακό, με μερικές εκατοντάδες δράσεις συμφιλίωσης στο ίδιο το νησί, που στοιχίζουν λέγεται περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ. “Θα ήταν απάνθρωπο να κάνω κάτι τέτοιο”, σκέφτηκε ο Γκουτιέρες και πήρε αμέσως το αεροπλάνο για την Τουρκία.
Πριν από το πραξικόπημα του 1974, ο Κίσσινγκερ πήγε στην Κύπρο, να επιθεωρήσει το μέρος, να καταλαβαίνει τις αναφορές που επρόκειτο να του στείλουν και με βιωματικό τρόπο ει δυνατόν, με το μέσα μυαλό. Δεν ξέρουμε αν φίλησε τον Μακάριο, όπως ο Ιούδας, τού' πε πάντως προτού φύγει: “Μακαριώτατε είσαι πολύ μεγάλος για ένα τόσο μικρό μέρος!”. Ευχαριστήθηκε και αναθάρρησε εκείνος. Δεν φανταζόταν ποιόν τρόπο είχαν σκεφτεί να λύσουν την ... αντίφαση που διαπίστωσαν. (Φαντάσου τώρα, αν μπόρεσαν να πλανέψουνε τέτοιας γενιάς άνθρωπο, τι μπορεί να κάνανε στα καλοζωϊσμένα εγγονάκια του).
Τώρα δεν πήγε ο Κίσσινγκερ στην Κύπρο, πήγε όμως ο Βρετανός Υπουργός 'Αμυνας. Και τι είπε παρακαλώ; Οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο είναι πιο σημαντικές από ποτέ άλλοτε στην ιστορία. Τώρα εγώ έχω ένα κουσούρι. Ρωτάω διαρκώς “γιατί;”, όπως οι Αρχαίοι. “Με αυτά τα γιατί έχεις χαλάσει τις σχέσεις σου”, μούπε μια μέρα ένας φίλος. “Μικρός δεν είσαι, τρελλός θα είσαι” μούπε ένας άλλος και μετράει παραπάνω γιατί δεν είναι φίλος. Γιατί οι βάσεις στην Κύπρο είναι τώρα πιο σημαντικές από ότι στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ή στην κρίση του Σουέζ, ή το 1974; 'Η, για να πούμε το ίδιο πράγμα διαφορετικά. Πόσο μεγάλο είναι αυτό που πρόκειται να γίνει στη Μέση Ανατολή και τι πρέπει να γίνει στην Κύπρο πριν, για να γίνει αυτό που θα γίνει στη Μέση Ανατολή;
Μήπως όλα αυτά σχετίζονται επίσης κάπως και με τις μεγάλες μανούβρες που άρχισαν κιόλας, ποιός θα την πάρει τη μαμά Ελλάδα; 'Ολα σύμπτωση. 'Ισως να μη γίνει τίποτα. 'Ισως η δυτική ηγεσία αποτελείται από ανοήτους. Δεν ρώτησαν τους κατοίκους της νήσου των Μακάρων, απόλυτα ήρεμους και σίγουρους στο κέντρο της Τέλειας Καταιγίδας. Δεν ρώτησαν τους πολιτικούς του νησιού, περισσότερο σίγουρους για τον εαυτό τους κι από τη θεία ακόμα, όταν άνοιγε παρόλα αυτά την πόρτα στον Ρασκόλνικωφ, όχι στη Γενεύη, στην Αγία Πετρούπολη εκείνη. Μπορεί νάχουν δίκηο. Μπορεί να μη γίνεται τίποτα στη Γενεύη. Μπορεί καλώς η αντιπολίτευση να μην ασχολείται με τη Γενεύη κάνοντας σχεδιασμούς για το πολιτικό της μέλλον, ισχυριζόμενη βολικά ότι θα αφήσουν τους 'Ελληνες να αποφασίσουν την τύχη αυτού του νησιού με δημοψήφισμα! Βέβαια, μόνο με δημοκρατία αποφασίζονται τέτοια ζητήματα. Πλήθος τα παραδείγματα ανά τον κόσμο.
'Ισως να μην είναι αυτή η χρονιά του Δράκου για τους 'Ελληνες. Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία.
ΥΓ: Ο Αλλάχ να δίνει χρόνια στον Σουλτάνο, τον πιο νούσιμο στην περιοχή ή, να το πούμε ακριβέστερα, η Τουρκία είναι το μόνο των τριών κρατών με στοιχειωδώς ανεξάρτητη ηγεσία. Θα αποφύγει όμως μέχρι τέλους τα ταξίματα του Βελζεβούλ;. Θα μπορέσει η καχυποψία του να τον μεταμορφώσει σε Οδυσσέα, να βουλώσει τα αυτιά του; Θα μας σώσει άλλη μια φορά ο Θεός μας μέσω των Εχθρών μας; 'Η μας βαρέθηκε πια και θα εξαπολύσει κάποια από εκείνες τις φοβερές επί δικαίων και αδίκων τιμωρίες που μονάχα αυτός ξέρει να κάνει, για τη φιλαργυρία, τη μικροψυχία και την ξετσιπωσιά μας;
* Δημοσιογράφος, συγγραφέας, συνεργάτης ΕΛΚΕΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου