Συνέχεια από: Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017
Πλατωνισμός στόν Χριστιανισμό
του Werner Beierwaltes.
3. Το πνεύμα σαν διαλεκτική ενότης καθοριζόμενη μέσω τής διαφοράς(συνέχεια).
Ετερότης και ταυτότης, κίνηση και σταθερότης συνιστούν την ενότητα τού πνεύματος σαν διαλεκτική ενότητα. Κάθε όν ή η νόηση (το νοείν) είναι μία ιδιαίτερη μορφή, μία μειωμένη ιδιαίτερη δύναμις. Είναι ο εαυτός του (οικεία μορφή-έκαστον δύναμις ιδία). Καθώς είναι αυτό ταυτόσημο, δέν είναι άλλο, αλλά ταυτοχρόνως είναι άλλο σε σχέση με το ταυτόσημο άλλο [(VI 8.21.33) έκαστον αυτό και άλλο, καθότι είναι το άλλο του άλλου. (IV 3.5.7) : μένει έκαστον εν ετερότητι έχον το αυτό ό έστιν είναι. Η αρνητικότης τής έννοιας τής ετερότητος ή θάτερον=μή όν, έρχεται απο τον Σοφιστή, 255 e 256 D, 258 b!]. Συνεπώς κάθε ατομικό είναι μαζί ταυτό και άλλο. Ετερότης και ταυτότης κάθε ξεχωριστού και ιδιαιτέρου διαγράφουν αμοιβαίως τόσο τις ίδιες, όσο και αυτό που είναι για σκέψη. Μέσω αυτών, η σκέψη έχει ένα πάτημα. Έτσι η σκέψη που αναγνωρίζει αυτό που είναι για σκέψη σαν δικό της Είναι και αντικατοπτρίζεται σ'αυτό, και επομένως ολοκληρώνει την ταυτότητα του εαυτού της με το είναι τού αντικειμένου τής σκέψης, ξεπερνά την ετερότητα στην ενότητα! Καθότι αυτή η ολοκλήρωση όμως δέν είναι πεπερασμένης φύσεως και γι'αυτό δέν έχει εις εαυτό ούτε το πρίν ούτε το μετά, αλλά ούτε και το πέρασμα τής δυνατότητος στην πραγματικότητα, η ετερότης τού ιδιαιτέρου, του ατομικού, δέν λύνεται στην ταυτότητα τού νού, της νοήσεως και του νοητού, αλλά καθώς έχει γνωσθεί διατηρείται. Συνεπάγεται ότι αυτή η διαλεκτική ενότης, σχεσιακή καθαυτή μέσω της ετερότητος και της ταυτότητος, δέν μπορεί παρά να περιγραφεί με παράδοξο τρόπο! "Και άς έλθει (ο Θεός) και ας φέρει το είναι του (που είναι ένας κόσμος)-με όλους τους Θεούς (=ιδέες) που υπάρχουν μέσα, ένα όπως είναι και ταυτοχρόνως, ολότης τής οποίας κάθε μέρος, "άτομο" είναι όλα τα άλλα, τα οποία είναι συνδεδεμένα σε ενότητα, παρά το ότι είναι διαφορετικά λόγω δυνάμεων. Όλα όμως "ένα" σ'εκείνη την ενωμένη πολλαπλότητα ή καλύτερα το Ένα είναι, είναι όλα, καθότι Αυτό δέν καταναλώνεται εάν γεννώνται όλα απο Αυτό-αυτά βρίσκονται μαζί και όμως το καθένα είναι, απο την μεριά του, διακριτό σε ένα αδιάσπαστο σημείο" (Ενν V8, 9,14-20). "Ο δε ήκοι τον αυτού κόσμον φέρων μετά πάντων των εν αυτώ Θεών εις ών και πάντες, και έκαστος πάντες συνόντες εις έν, και ταίς μέν δυνάμεσιν άλλοι, τη δέ μία εκείνη τη πολλή πάντες εις μάλλον δε ο εις πάντες, ού γάρ επιλείπει αυτός, ήν πάντες εκείνοι γένωνται ομού δέ εισί και έκαστος χωρίς αυ εν διαστάσει αδιαστάτω"! Ο νοητός κόσμος είναι λοιπόν σχεσιακή ενότης και μέσω της σκέψης είναι ταυτοχρόνως ταυτότης (όμου) και διαφορά (χωρίς): ταυτότης στην διαφορά ή παρά την διαφορά (V9, 6,8..) Ο νούς έστιν ομού πάντα και αύ ούχ ομού, ότι έκαστον δύναμις ιδία (VI M, 11,1o) ουδέν γάρ κωλύει ομού είναι τα διάφορα...το ποικίλον απλούν αύ...έστι γάρ και παρείναι χωρίς όν. Το πνεύμα είναι πλήθος αδιάκριτον και αύ διακεκριμένον. Αυτό το διακεκριμένον αδιάκριτον είναι το πλαίσιο του νοητού! Είναι μία κίνηση, σταθερή καθαυτή, απο ταυτότητα σε ταυτότητα (ιδέα) η οποία διαφοροποιείται, ταυτόσημη κάθε φορά με τον εαυτό της, σε μία ενότητα τής ολότητος, έτσι ώστε αυτή η ολότης να μπορεί να είναι σωστά κατανοημένη σαν "δυναμική" ταυτότης.
Η ετερότης εμφανίζεται σαν
διαφοροποιητική αρχή και στους αριθμούς, καθώς αυτοί είναι ταυτόσημοι με τις
ιδέες! Εάν το πνεύμα, σαν "αριθμός που κινείται στον εαυτό του",
κατανοεί στην σκέψη τις ιδέες-αριθμός σαν ενότητα της πολλαπλότητος, τότε
φτάνει την πιό πλήρη γειτνίαση που είναι δυνατή στο καταγωικό Ένα, το οποίο
είναι αρχή και του αριθμού. Κατανόησε την πολλαπλότητα του ξεχωριστού (μονάδες)
σαν θεμελιωμένη ενότητα!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου