RELATIVISMO (ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΣ) ΚΑΙ "ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ". Η Ελλάδα είχε ήδη τελειώσει. Francesco Lamendola

 Εδώ μας έφερε η κουλτούρα του σχετικισμού. Από τον Καντ στην « Ιταλική Γενοκτονία » του Covid-19: ο σχετικισμός έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στον ορίζοντά μας που δεν μπορούμε καν να δούμε την « πραγματική του φύση »

Ο Ιμάνουελ Καντ

Εδώ μας έφερε η κουλτούρα του σχετικισμού

Ο σχετικισμός είναι μια φιλοσοφική τάση που αρνείται την ύπαρξη, ή τη δυνατότητα γνώσης, μιας απόλυτης και αντικειμενικής αλήθειας και πιστεύει ότι η ανθρώπινη γνώση πρέπει να ικανοποιείται με μερικές ή προσωρινές αλήθειες μιας απλώς πιθανής φύσης. (Σημείωση Cfr1-Σημείωση του συντάκτη) Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να φαίνεται σαν μια γενικά λογική θέση, αλλά μόνο επειδή είμαστε τόσο βυθισμένοι σε αυτήν που δεν αντιλαμβανόμαστε τι είναι παρεκκλίνον και ακόμη και επικίνδυνο. Μας δόθηκε μάλιστα, και η φιλοσοφία, ειδικότερα, αν αρνηθεί τη δική της κλίση στην αλήθεια, αυτομάτως αρνείται τον εαυτό της και υποβιβάζεται σε πράγματα μέτριας σημασίας, τα οποία μπορούν να γίνουν και χωρίς, επειδή δεν έχουν καμία σχέση με το ουσιώδες.

Ο χρόνος σώζει την αλήθεια από τον φθόνο και το ψέμα, του François Lemoyne (1737)

Όταν παραιτούμαστε να ζούμε χωρίς την αλήθεια, αργά ή γρήγορα χάνουμε και τη θέληση για ζωή. Η σχέση μεταξύ της κουλτούρας του σχετικισμού και της ακραίας επισφάλειας της κατάστασής μας σήμερα; Σήμερα ζούμε στο «Βασίλειο του Χάους και του Φόβου» γιατί έχουμε σέ αγκύλες την έννοια της αλήθειας, ανοίγοντας το δρόμο για κάθε είδους «σχετική αλήθεια»!

Αντίθετα, οι μεγάλοι φιλόσοφοι πάντα πίστευαν ότι η φιλοσοφία είναι ένα ουσιαστικό εργαλείο για να φτάσουμε στην αλήθεια : όχι οποιαδήποτε αλήθεια, αλλά τη βέβαιη αλήθεια, ή τουλάχιστον για να προχωρήσουμε με σιγουριά προς την κατεύθυνση της, παρά προς μια εντελώς λάθος κατεύθυνση. Όσο για τον Χριστιανισμό, δεν θα έπρεπε καν να χρειάζεται να πούμε ότι βασίζεται σε μια ριζική βεβαιότητα, ακόμα κι αν αυτό που ζητείται από τον άνθρωπο είναι μια πράξη πίστης σε μια πραγματικότητα που, στη γήινη κατάσταση της ύπαρξης, είναι αόρατη;;;;. αλλά η χριστιανική πίστη είναι πίστη στη βεβαιότητα της αλήθειας και όχι μια αόριστη ελπίδα ότι τα πράγματα είναι όπως διδάσκει η Αποκάλυψη. Ο Ιησούς Χριστός είπε για τον εαυτό Του: Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή . και πάλι: Όποιος με είδε, είδε τον Πατέρα: και αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό και να προχωρήσει σε μια καθαρή σάρωση οποιασδήποτε ανάγνωσης του Ευαγγελίου που αντικαθιστά τη βεβαιότητα και την απόλυτη αλήθεια που έδωσε ο Χριστός με μια μισή αλήθεια, μια αδύναμη αλήθεια, προσαρμοσμένη για να συνυπάρχει ειρηνικά και πολύ κοσμικά, Με άλλες «αλήθειες». Και είναι από αυτό που αναγνωρίζουμε την αληθινή φύση και τις αληθινές προθέσεις θεολόγων όπως ο Hans Küng ή χαρακτήρων όπως ο Bergoglio και ο Vincenzo Paglia: σχετικοποιώντας την αλήθεια του Χριστιανισμού, λέγοντας, για παράδειγμα, ότι ο θάνατος του Χριστού είναι βέβαιο γεγονός γιατί είναι ιστορικός, ενώ η Ανάστασή του μόνο πιθανή, επειδή είναι πράξη πίστης, ανατρέπουν τη σωστή χριστιανική οπτική και βάζουν τήν ιστορική αλήθεια, η οποία είναι πάντα πραγματική αλήθεια και επομένως περιορισμένη και προσωρινή, αντί της απόλυτης Αλήθειας, που είναι ο Θεός, αμετάβλητη, τέλεια και αιώνια. (Cfr2-Σημείωση του συντάκτη)

Ο Ιμάνουελ Καντ

Πού μας πήγε η κουλτούρα του σχετικισμού; Από τον Καντ στην «Ιταλική Γενοκτονία» του Covid-19: ο σχετικισμός έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στον ορίζοντά μας που δεν μπορούμε καν να δούμε «την πραγματική του φύση»!

Η κουλτούρα του σχετικισμού εξαπλώθηκε σταδιακά στη Δύση ξεκινώντας από το τέλος του Μεσαίωνα, δηλαδή από το τέλος του χριστιανικού πολιτισμού, και αφού άνοιξε ρήγματα και αφαίρεσε τους ακρογωνιαίους λίθους

Γουλιέλμος του Όκαμ

της αιώνιας φιλοσοφίας και του ολοκληρωτικού χριστιανισμού, που είχε βρει την αρμονική και τέλεια σύνθεσή τους στη σκέψη του Αγίου Θωμά Ακινάτη , σιγά σιγά κατέληξε να εξαπλωθεί παντού και να κατακτήσει όλες τις θέσεις, υποβιβάζοντας παλιά άχρηστα πράγματα στη σοφίτα τόσο τη μεταφυσική όσο και τον αληθινό Χριστιανισμό, και  αντικατέστησε τόν πρώτο με μια ολόκληρη ποικιλία μικρών φιλοσοφιών, από την κριτική στον ιστορικισμό στον υπαρξισμό στον στρουκτουραλισμό, και στη δεύτερη μια αναθεωρημένη, ενημερωμένη και κυρίως μετριασμένη εκδοχή, με άφθονες ποσότητες γλυκαντικού, μετατρέποντάς την σε έτοιμη προς χρήση θρησκεία, του είδους που μπορείτε να βρείτε σε ειδικές προσφορές στα ράφια των σούπερ μάρκετ, ως εμπορεύματα υπό εκκαθάριση γιατί πλέον κοντεύουν να χαλάσουν. Ο πρώτος σύγχρονος φιλόσοφος που έκανε την αλλαγή στη σχετικιστική έννοια ήταν ο Γουλιέλμος του Όκαμ (1) , ο οποίος δήλωσε ότι οι αλήθειες της πίστης δεν είναι καθόλου προφανείς και ότι ο φυσικός λόγος δεν είναι σε θέση να τις διερευνήσει, θέτοντας, με αυτό το ίδιο, ένα ασυμβίβαστο δυϊσμό μεταξύ πίστης και λογικής. Ο Ντεκάρτ (2) έθεσε έναν άλλο δυισμό τρεις αιώνες αργότερα : αυτόν μεταξύ res cogitans και res extensa , δηλαδή μεταξύ πνεύματος και ύλης, έναν δυισμό προάγγελο ιδιαίτερα καταστροφικών συνεπειών στον τομέα της ιατρικής επιστήμης. Στην πραγματικότητα, δημιούργησε την ιδέα, ακόμη διαδεδομένη, ότι οι σωματικές παθήσεις μπορούν να θεραπευτούν με έναν εντελώς ανεξάρτητο τρόπο από τις πνευματικές συνθήκες του ατόμου , σαν να μην είχαν αμοιβαία σχέση η υγεία του σώματος και του πνεύματος, σχεδόν σαν να ανήκαν σε δύο ξεχωριστά και διακριτά θέματα. (CFR3-Ed)

COVID 19? Τέτοια εισβολή από το κράτος δεν έχουμε δει ποτέ, το οποίο μάλιστα δεν ενεργεί για λογαριασμό του, αλλά για λογαριασμό των συμφερόντων των φαρμακευτικών πολυεθνικών, και γίνεται δυνατή από τον «Ιό του φόβου» που έχει εμβολιαστεί σε τεράστιες δόσεις στο μυαλό. του πληθυσμού, χάρη σε μια στρατιά δημοσιογράφων υποταγμένων στις ισχυρές δυνάμεις, που δεν επιτελούν τη δουλειά τους με έντιμο τρόπο, αλλά αποσκοπούν αποκλειστικά στη διάδοση της ανασφάλειας και του φόβου στους πολίτες!

Έπειτα ήρθε ο Kant (3) , ένας άλλος υπέρμαχος του σχετικισμού, που έβαλε ολόκληρη τη μεταφυσική παράδοση σε παρένθεση, γελοιοποιώντας την και κηρύσσοντάς την ουσιαστικά άχρηστη, και είπε ότι αντικείμενο της έρευνας της φιλοσοφίας είναι το φαινόμενο, δηλαδή το πράγμα όπως φαίνεται, και όχι το νοούμενο , (Cfr4Ndr) το πράγμα όπως είναι στην ουσία του. Αυτό σημαίνει περιορισμό του πεδίου της φιλοσοφίας σε ένα θέατρο εμφανίσεων, σε μια επίδειξη κινεζικών σκιών, αφαιρώντας τον θεμελιώδη σκοπό του: να διερευνήσει την αλήθεια, να πάει στη ρίζα των φαινομένων και στην ουσία των πραγμάτων. Είναι περίεργο το γεγονός ότι ο Καντ, που εξακολουθεί να τιμάται σήμερα ως μεγάλος δάσκαλος της δυτικής σκέψης, δεν παρουσιάζεται στους μαθητές ως ο μεγαλύτερος υπέρμαχος του σχετικισμού: είναι απόδειξη του γεγονότος ότι ο σχετικισμός έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στον πνευματικό μας ορίζοντα που δεν μπορούμε ούτε καν . να δούμε την πραγματική του φύση και την αποτελεσματική του εμβέλεια, έχοντας χάσει εντελώς τους αρχικούς λόγους της φιλοσοφικής σκέψης. Αλλά ποιο είναι το νόημα να σταθούμε σε αυτή την επισκόπηση; Σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι στοχαστές, μετά τον Καρτέσιο και ιδιαίτερα μετά τον Καντ, είναι σχετικιστές, ίσως μεταμφιεσμένοι, όπως ο Χέγκελ, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας όλων των ιστορικών και ως εκ τούτου είναι σχετικιστής στον ίδιο βαθμό, δεν υπάρχει τίποτα πιο μακριά από τη μεταφυσική (βασίλειο του όντος) από την ιστορία (βασίλειο του γίγνεσθαι). Δεν υπάρχει τίποτα πιο παράλογο, από την άποψη της κλασικής φιλοσοφίας, καθώς και του Χριστιανισμού, από την ταύτιση του Απόλυτου Πνεύματος με την ιστορία, ως μια Ιδέα που συνειδητοποιεί το άπειρό της: εν ολίγοις, ένας Θεός που δεν είναι, αλλά που γίνεται τέτοιο κατά τη διάρκεια μιας διαλεκτικής και αυστηρά τριαδικής εξέλιξης (γιατί στον Χέγκελ αρέσει πολύ ο αριθμός τρία, ίσως μια κοσμική και φροϋδική ανάμνηση της Αγίας Τριάδας).

31 Ιανουαρίου 1865 κατάργηση της δουλείας στην Αμερική

Οι Ιταλοί ξυπνήστε, γιατί το να ζεις σημαίνει και αποδοχή κινδύνων! Υποβιβαζόμαστε σε μια κατάσταση ημιζωής ή μισού θανάτου: υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να μας υποβιβάσουν στη σκλαβιά και για αυτό το λόγο ανακάλυψαν το πιο αποτελεσματικό όπλο: τον φόβο!

Τώρα είναι τό ζήτημα να δούμε και να αναγνωρίσουμε τη σχέση που υπάρχει μεταξύ της κουλτούρας του σχετικισμού και της ακραίας επισφάλειας της σημερινής μας κατάστασης , όχι μόνο από μια αυστηρά φιλοσοφική ή θρησκευτική σκοπιά, αλλά από μια συνολική κοινωνική, πολιτική, οικονομική, υγειονομική άποψη και νομική. Πιστεύαμε, για τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις αιώνες, ότι η philosophia perennis μπορούσε να αρχειοθετηθεί . και πιο πρόσφατα, πριν από μισό αιώνα, με τη Β' Σύνοδο του Βατικανού, ότι ο Χριστιανισμός θα μπορούσε να ιστορικοποιηθεί, αδειάζοντάς τον προοδευτικά από την υπερβατικότητα και επομένως ανάγοντας τον σε αυτό που έχει γίνει σήμερα, μια μεγάλη ΜΚΟ μασονικού τύπου, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει τιμή στη ζωή μας και στην εύρυθμη και ικανοποιητική λειτουργία της κοινωνίας στην οποία ζούμε, αλλά κάναμε θεαματικά λάθος . Από τη στιγμή που η έννοια της αλήθειας παραμερίστηκε και έτσι άνοιξε ο δρόμος σε κάθε είδους σχετική αλήθεια, δεν σκεφτήκαμε ότι αυτό θα διαβρώσει όλα τα θεμέλια της ζωής μας και θα μας ωθούσε, σιγά σιγά, στη βασιλεία του χάους, τού φόβου και τής δομικής και μόνιμης αβεβαιότητας. Το τίμημα που πληρώνετε για να ξεχάσετε την αλήθεια βυθίζεται στη σφαίρα της σύγχυσης, της αγωνίας και του φόβου. Αυτή ακριβώς τη στιγμή, ο κυρίαρχος και σχεδόν εμμονικός φόβος είναι αυτός του θανάτου: μας προκλήθηκε από μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία τρομοκρατίας στα μέσα ενημέρωσης , η οποία δεν δίστασε απέναντι σε οποιαδήποτε παραποίηση, ακόμη και δείχνοντάς μας βίντεο με στρατιωτικά φορτηγά φορτωμένα με φέρετρα, επτά ετών, αναφερόμενα σε μια θαλάσσια τραγωδία, περνώντας τα ως πρόσφατα πλάνα, που γυρίστηκαν έξω από νοσοκομείο στη Βόρεια Ιταλία. Οι μεγάλες ιταλικές εφημερίδες, Repubblica και Corriere della Sera Στην πρώτη γραμμή, αφιερώνουν εννέα στα δέκα άρθρα στις πρώτες σελίδες για να μιλάνε πάντα και μόνο για τον Covid-19 . μασούν και αναμασούν φιγούρες μολυσμένων ανθρώπων, θανάτων, επιχρίσματα, ακόμα κι αν η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πια κανένας στην εντατική και ότι ο ιός έχει εξαφανιστεί. Η αδιαφορία μας για την έννοια της αλήθειας μας οδήγησε σε αυτό: να πιστεύουμε κάθε ψεύτικη αλήθεια, κάθε είδηση ​​που δίνεται από την τηλεόραση, χωρίς να κάνουμε μια ελάχιστη διάκριση, μια ελάχιστη κριτική στις πηγές. Και να φοβόμαστε για μια ζωή που δεν είναι πια ζωή, αλλά μόνο επιβίωση σε απάνθρωπες συνθήκες: γιατί μια ζωή υποβιβάζεται σε επιβίωση μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, για εβδομάδες και μήνες. και στη συνέχεια μειώνεται σε σύντομα και προσεκτικά ταξίδια για να πραγματοποιήσετε βασικά ψώνια, φορώντας πάντα μάσκα, αποφεύγοντας τους πιο στενούς φίλους και συγγενείς σαν να ήταν η πανούκλα, δεν είναι πλέον μια ζωή που αξίζει να ζεις, αλλά ένα θλιβερό, υποτιμητικό πράγμα, που μας κάνει να οπισθοχωρούμε κάτω από το επίπεδο των θηρίων. Ακόμη και τα θηρία, στην πραγματικότητα, για να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες, τολμούν να ρισκάρουν  εκεί που ξέρουν ότι θα μπορούσαν να βρουν αρπακτικά να καραδοκούν, για παράδειγμα στο νερόλακκο. όμως δεν σταματούν να ζουν, δεν σταματούν να αναπαράγονται και να φροντίζουν τα μικρά τους, δεν σταματούν να τρώνε, δεν σταματούν να ζουν όπως ζούσαν πάντα, έχοντας επίγνωση ότι το να ζεις σημαίνει και να αποδέχεσαι κινδύνους .

Ο Μπιλ Γκέιτς και ο Πρόεδρος της Oms Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγέσους

Ο Μπιλ Γκέιτς και ο πρόεδρος του ΠΟΥ; Σήμερα, στον κόσμο, μόνο δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να αποφασίσουν ότι η πανδημία έχει τελειώσει: ο Anthony Fauci και ο Bill Gates! Μόνο δύο άνθρωποι, ειδικά δύο ιδιώτες, έχουν την εξουσία να αποφασίσουν εάν ο κόσμος μπορεί ή όχι να επιστρέψει στην κανονική ζωή: δεν υπάρχει κάτι βαθύτατα λάθος σε αυτό;

Κάθε χρόνο 50.000 άνθρωποι πεθαίνουν στην Ιταλία λόγω λοιμώξεων που προσβάλλονται στο νοσοκομείο, αλλά κανείς δεν μιλά για αυτές; Κάθε μέρα άνθρωποι πεθαίνουν από καρκίνο, επειδή κάπνιζαν πολύ, ή από κίρρωση του ήπατος, επειδή έπιναν ή από καρδιακή προσβολή, επειδή έτρωγαν φαγητά τηγανισμένα σε λάδι και έκαναν μια εντελώς καθιστική ζωή. Καμία εφημερίδα, ωστόσο, και καμία τηλεόραση, δεν μιλάει για αυτούς τους θανάτους, που είναι φυσιολογικοί, καθώς και αυτοί που οφείλονται σε φυσιολογικές εποχιακές επιδράσεις, που προσθέτουν τις επιπτώσεις τους σε άλλες προϋπάρχουσες παθολογίες, ειδικά σε πολύ ηλικιωμένα άτομα: θάνατοι που πάντα συνέβαιναν και πάντα θα υπάρχουν, ακόμα κι αν, τουλάχιστον θεωρητικά, θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Αν όλοι οι παχύσαρκοι έκαναν αυστηρή δίαιτα. εάν όλοι οι καπνιστές σταμάτησαν το κάπνισμα, κατά τη διάρκεια της νύχτας. αν όλοι οι λάτρεις του μπουκαλιού σταματούσαν να πίνουν και αποτοξινώθηκαν από το αλκοόλ που βάζουν στο σύστημά τους, τα τρία τέταρτα αυτών των θανάτων θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Και όμως κανείς δεν ονειρεύεται να επιβάλει τέτοιους περιορισμούς με νόμο, κανείς δεν ονειρεύεται να κινητοποιήσει την αστυνομία για να παρακολουθεί τον καπνιστή, τον αλκοολικό ή τον λαίμαργο, για να τους εμποδίσει να πάρουν επιβλαβείς ουσίες: στην πραγματικότητα, ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται τη ζωή του όπως κρίνει σωστό, και επίσης να υποφέρει από σοβαρές ασθένειες αν δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει τις κακίες του, το κάπνισμα, το ποτό και το φαγητό ενός τραπεζιού με πολλά λιπαρά. Είναι φυσιολογικό: το κράτος δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε τέτοια πράγματα. Για τον ίδιο λόγο, Το κράτος δεν πρέπει να επιβάλλει μαζικούς εμβολιασμούς στον πληθυσμό , με κίνητρο την επιθυμία να προστατεύσει τη δημόσια υγεία. δεν θα πρέπει να καθιερώνει ότι, εάν ένα παιδί δεν υποβληθεί σε δέκα περίπου εμβολιασμούς, δεν έχει το δικαίωμα να πάει σε παιδικό σταθμό ή σχολείο.

Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, Η Έβδομη Σφραγίδα. Η παρτίδα σκακιού ανάμεσα στον Αντώνιο και τον θάνατο

Δεν πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να φοβηθεί. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και πεθαίνεις μόνο μία φορά. Το να ζεις μέσα στον φόβο είναι σαν να πεθαίνεις κάθε μέρα, κάθε λεπτό, αμέτρητες φορές. Και εσείς οι Χριστιανοί, πού είναι η πίστη σας στη μετά θάνατον ζωή;

Είναι γνωστό ότι κάθε εμβολιασμός εμπεριέχει έναν συγκεκριμένο κίνδυνο, τόσο που όσοι τον πραγματοποιούν απαιτούν από τους γονείς του παιδιού να υπογράψουν μια δήλωση, στην οποία δηλώνουν τήν απαλλαγή τών 

Άντονι Φάουτσι

εργαζομένων στον τομέα της υγείας από κάθε νομική ευθύνη για το τι μπορεί να συμβεί στο παιδί. Πολύ βολικό : ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός, αλλά οι οικογένειες πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για αυτό σαν να ήταν αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής. Επιπλέον, οποιαδήποτε νομική ενέργεια μπορεί να γίνει μόνο κατά των υγειονομικών αρχών: οι φαρμακευτικές πολυεθνικές δεν μπορούν να κληθούν στα δικαστήρια για τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχουν τα εμβόλια που παράγουν. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο ιθύνων νους στον κόσμο σήμερα: γιατί η εξουσία, είπε ένας φιλόσοφος, αναγνωρίζεται σε αυτούς που δεν μπορούν να κατακριθούν. Σήμερα, στον κόσμο, μόνο δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να αποφασίσουν ότι η πανδημία έχει τελειώσει: ο Anthony Fauci (4) και ο Bill Gates. Το πρώτο, ωστόσο, είναι μόνο επίσημο, αν και πολυτελές, στην υπηρεσία της Big Pharma. το δεύτερο αντιπροσωπεύει την αληθινή δύναμη, τη δύναμη στην καθαρή της κατάσταση. Μόνο δύο άνθρωποι, ειδικά δύο ιδιώτες, έχουν την εξουσία να αποφασίσουν εάν ο κόσμος μπορεί ή δεν μπορεί να επιστρέψει στην κανονική ζωή: δεν υπάρχει κάτι βαθύτατα λάθος σε αυτό; Για να μην αναφέρουμε ότι κάθε εμβόλιο αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και ως εκ τούτου, ειδικά στους ηλικιωμένους, καθίσταται από μόνη της σοβαρός παράγοντας κινδύνου για την υγεία. Ως εκ τούτου, οι οικογένειες και τα άτομα δεν πρέπει να υπόκεινται σε τέτοιου είδους εκβιασμούς. Αντίθετα, συμβαίνει και μια τέτοια εισβολή από το κράτος, το οποίο δεν ενεργεί για λογαριασμό του, αλλά για λογαριασμό των συμφερόντων των φαρμακευτικών πολυεθνικών, καθίσταται δυνατή από τον ιό του φόβου, μέ τόν οποίο έχει εμβολιαστεί σε τεράστιες δόσεις στο μυαλό των ο πληθυσμός, χάρη σε μια στρατιά δημοσιογράφων υποταγμένων στις ισχυρές δυνάμεις , που δεν εκτελούν τη δουλειά τους με έντιμο τρόπο, αλλά στοχεύουν αποκλειστικά στη διάδοση της ανασφάλειας και του φόβου στο κοινό.

Η ισπανική πανδημία του 1918

Μας οδήγησαν σε αδιαφορία για την έννοια της αλήθειας: να πιστεύουμε σε κάθε ψεύτικη αλήθεια, σε κάθε είδηση ​​που δίνει η τηλεόραση. Να φοβάσαι για μια ζωή που δεν είναι πια ζωή, αλλά μόνο επιβίωση σε απάνθρωπες συνθήκες: να φοράς πάντα μάσκα, να αποφεύγεις τους πιο στενούς φίλους και συγγενείς σαν να ήταν η πανούκλα, δεν είναι πια μια ζωή που αξίζει να ζήσεις, αλλά ένα πράγμα λυπηρό. υποτιμητικό, που μας κάνει να οπισθοχωρούμε κάτω από το επίπεδο των θηρίων!

Συμπερασματικά. Αν θέλουμε να αντιστρέψουμε την τρέχουσα τάση, που μας βλέπει όλο και περισσότερο να υποβιβαζόμαστε σε μια κατάσταση ημι-ζωής και ημιθανάτου , ολοένα και περισσότερο θλιμμένοι στην υγιή υπαρξιακή μας παρόρμηση, όλο και πιο αποθαρρυμένοι, απογοητευμένοι και φοβισμένοι από μια δύναμη που, με τη δικαιολογία της προστασίας τής υγείας μας, στην πραγματικότητα, τη μειώνει στην κατάσταση των προνυμφών, χωρίς ελπίδα και χωρίς κίνητρο να αντιμετωπίσουμε τους λογικούς και φυσικούς κινδύνους που συνεπάγεται κάθε ύπαρξη από το γεγονός ότι είμαστε εκεί, πρέπει να σπάσουμε το τείχος του σχετικισμού και να αφήσουμε τον φρέσκο ​​άνεμο τήν αλήθεια νά μπαίνει στο κλειστό και μπαγιάτικο κλίμα της παραίτησης και της κούρασής μας. Όταν παραιτούμαστε να ζούμε χωρίς την αλήθεια, αργά ή γρήγορα χάνουμε και τη θέληση για ζωή: και αυτό μας συμβαίνει τώρα, και όχι ως αποτέλεσμα αυθόρμητης δυναμικής, αλλά ως αποτέλεσμα μιας τεράστιας και εκτεταμένης συνωμοσίας ενορχηστρωμένης εις βάρος μας, τόσο ως άτομα όσο και ως κοινωνία και πολιτισμό. Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να μας υποβιβάσουν στη σκλαβιά, να μας αναγκάσουν να δουλεύουμε με τέσσερα ευρώ την ώρα, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, ή σύνταξη, χωρίς καμία προστασία, και για αυτό έχουν ανακαλύψει το πιο αποτελεσματικό όπλο: τον φόβο. Δεν πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να φοβηθεί. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και πεθαίνεις μόνο μία φορά. Το να ζεις μέσα στον φόβο είναι σαν να πεθαίνεις κάθε μέρα, κάθε λεπτό, αμέτρητες φορές. Και εσείς οι Χριστιανοί, πού είναι η πίστη σας στη μετά θάνατον ζωή ;

Φράνσις Λαμεντόλα

«RELATIVISMO E IL "FINIS ITALIAE"» - Inchiostronero

(1) Ο William of Occam, (Ockham 1288 – Μόναχο, 1347), ήταν Άγγλος θεολόγος, φιλόσοφος και Φραγκισκανός θρησκευόμενος. Ο Γουλιέλμος, στη διαμάχη μεταξύ του πάπα, του αυτοκράτορα και των νέων εξουσιών των εθνικών μοναρχιών και των πόλεων, που συχνά τοποθετούνταν στο ίδιο επίπεδο με τις «καθολικές» εξουσίες του πάπα και του αυτοκράτορα, αντιτάχθηκε και στις δύο ιεροκρατικές θέσεις του Βονιφάτιου VIII και εκείνες της ανεξιθρησκείας.της Πολιτείας του Μαρσιλίου της Πάδοβας. Σύμφωνα με τον ίδιο, η θρησκευτική και η πολιτική εξουσία έπρεπε να διαχωριστούν ξεκάθαρα γιατί στόχευαν σε διαφορετικούς σκοπούς, όπως και τα πεδία της πίστης και της λογικής ήταν διαφορετικά. Ο Occam είναι πεπεισμένος για την ανεξαρτησία της πίστης και της λογικής και φτάνει στα άκρα της τη γραμμή σκέψης που είχε ήδη ακολουθήσει ο Duns Scotus. Δηλαδή, οι αλήθειες της πίστης δεν είναι καθόλου εμφανείς και ο λόγος δεν μπορεί να τις ερευνήσει. Μόνο η πίστη, ένα δωρεάν δώρο από τον Θεό, μπορεί να τους φωτίσει. αλλά αν δεν μπορούμε να θέσουμε κανένα σύνδεσμο μεταξύ του Θεού και του κόσμου εκτός από την καθαρή θέληση του Θεού, προκύπτει ότι η μόνη γνώση είναι η γνώση του ατόμου. Αν η γνώση δεν είναι καθολική αλλά ατομική, έπεται: το Αριστοτελικό και το Θωμιστικό σύστημα καταρρέουν. οι έννοιες της ουσίας απορρίπτονται· Δεν έχει νόημα να μιλάμε για «εξουσία» και «πράξη». Η γνώση είναι μόνο εμπειρική. νομιναλιστική στροφή στη διαμάχη για τα καθολικά. Ο σχολαστικισμός φτάνει πραγματικά στο τέλος του: ένας από τους πυλώνες ήταν στην πραγματικότητα η ορθολογική διερεύνηση της πίστης, μια περίπτωση που ο Όκαμ αρνείται. Ο Umberto Eco εμπνεύστηκε από το όνομά του για τον χαρακτήρα Guglielmo da Baskerville, πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος The Name of the Rose.

(2) Ο Rene Descartes, στα γαλλικά René Descartes (Descartes 31 Μαρτίου 1596 – Στοκχόλμη, 11 Φεβρουαρίου 1650), ήταν Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός, που θεωρείται ο ιδρυτής των μαθηματικών και της σύγχρονης φιλοσοφίας. Ο Ντεκάρτ επέκτεινε την ορθολογιστική αντίληψη της γνώσης εμπνευσμένη από την ακρίβεια και τη βεβαιότητα των μαθηματικών επιστημών σε κάθε πτυχή της γνώσης, δημιουργώντας αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως ηπειρωτικός ορθολογισμός, μια κυρίαρχη φιλοσοφική θέση στην Ευρώπη μεταξύ του 17ου και του 18ου αιώνα. «Όταν θέλει κανείς σοβαρά να αναζητήσει την αλήθεια των πραγμάτων, δεν πρέπει να επιλέξει μια συγκεκριμένη επιστήμη, στην πραγματικότητα είναι όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους και εξαρτώνται το ένα από το άλλο. Αντίθετα, πρέπει να σκεφτούμε μόνο να αυξήσουμε το φυσικό φως της λογικής, όχι για να επιλύσουμε αυτή ή την άλλη δυσκολία στο σχολείο, αλλά έτσι ώστε σε κάθε περίσταση της ζωής η διάνοια να υποδεικνύει στη θέληση τι πρέπει να επιλεγεί. και σύντομα κάποιος θα εκπλαγεί που έκανε πολύ μεγαλύτερη πρόοδο από εκείνους που ενδιαφέρονται για συγκεκριμένα πράγματα και ότι θα έχει αποκτήσει όχι μόνο τα ίδια πράγματα που επιθυμούν οι άλλοι, αλλά και πιο βαθιά από ό,τι θα περίμεναν οι ίδιοι» (Descartes από το «Discourse on η μέθοδος")

(3) Ο Immanuel Kant (Königsberg, 22 Απριλίου 1724 – Königsberg, 12 Φεβρουαρίου 1804) ήταν Γερμανός φιλόσοφος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους της δυτικής σκέψης. Ήταν ο σημαντικότερος εκφραστής του γερμανικού Διαφωτισμού, πρόδρομος των βασικών στοιχείων της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας και μεγάλου μέρους της μεταγενέστερης φιλοσοφίας. Ο Καντ συνέλαβε τη φιλοσοφία του ως μια φιλοσοφική επανάσταση (ή «Κοπέρνικη επανάσταση»), με στόχο να ξεπεράσει τον μεταφυσικό δογματισμό της προηγούμενης σκέψης και να λάβει τα χαρακτηριστικά μιας κριτικής έρευνας για τις συνθήκες της γνώσης. «Ο Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από το κράτος της μειονότητας που πρέπει να αποδώσει στον εαυτό του. Μειοψηφία είναι η αδυναμία να χρησιμοποιήσει κανείς τη διάνοιά του χωρίς την καθοδήγηση κάποιου άλλου. Αυτή η μειονότητα μπορεί να αποδοθεί στον εαυτό του, αν η αιτία της δεν εξαρτάται από την έλλειψη ευφυΐας, αλλά από την έλλειψη απόφασης και θάρρους να χρησιμοποιήσει κανείς τη διάνοιά του χωρίς να καθοδηγείται από κάποιον άλλο. Ξέρετε aude! Έχετε το θάρρος να χρησιμοποιήσετε τη δική σας ευφυΐα! Αυτό είναι το σύνθημα του Διαφωτισμού». Η Κριτική του Καθαρού Λόγου, που δημοσιεύθηκε στην πρώτη έκδοση το 1781, και σε μια δεύτερη έκδοση, βαριά επανασχεδιασμένη σε ορισμένα μέρη το 1787, παρήγαγε μια σημαντική κριτική της Αριστοτελικής-Θωμιστικής μεταφυσικής παράδοσης και ένα αντεπιχείρημα των περίφημων Five Ways of Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης: ο λόγος που ισχυρίζεται ότι μιλάει για το άνευ όρων (Θεό) πέφτει σε αντίφαση. Ωστόσο, ο Καντ κινεί τα επιχειρήματά του με τρόπο αντίθετο με τη γνώμη ολόκληρης της θωμιστικής παράδοσης: στην πραγματικότητα θεωρεί τους «Πέντε Τρόπους» ως εκ των προτέρων επιχειρήματα, και επομένως αποδεικνύει ότι δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μια λογική γνώση του Θεού. Καμία από τις Θωμιστικές αποδείξεις της ύπαρξης του Θεού δεν μπορεί να ληφθεί ως a priori αποδείξεις, αλλά, σύμφωνα με τον ίδιο τον Θωμά, είναι εκ των υστέρων αποδείξεις που μπορούν να δείξουν την ανάγκη για μια απόλυτη αρχή, δεδομένων ορισμένων προϋποθέσεων.

(4) Ο Anthony Stephen Fauci (Νέα Υόρκη, 24 Δεκεμβρίου 1940) είναι ένας Αμερικανός ανοσολόγος που έχει προσφέρει θεμελιώδεις συνεισφορές στον τομέα της έρευνας για το AIDS και άλλες ανοσοανεπάρκειες, τόσο ως επιστήμονας όσο και ως επικεφαλής του Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργιών και Λοιμώδη Νοσήματα. Το 2020, κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, ο Fauci έγινε ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη μάχη κατά του ιού Sars-CoV-2, τόσο πολύ που κλήθηκε από τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να συμμετάσχει στην ειδική ομάδα αφιερωμένη στον αντιμετώπιση της «έκτακτης ανάγκης. Υπό αυτή την ιδιότητα, έχει συχνά αντικρούσει ή διορθώσει τις δηλώσεις του προέδρου κατά τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, συμπεριλαμβανομένης της εμπιστοσύνης του στην αποτελεσματικότητα της υδροξυχλωροκίνης στην καταπολέμηση του COVID-19.

(Cfr1-Σημείωση του συντάκτη)

 Ο σχετικισμός του Joseph Ratzinger 

Θα ήταν ενδιαφέρον να κατανοήσουμε αν ο Βενέδικτος XVI δεν είναι στην πραγματικότητα ένας από τους πιο ευφυείς ερμηνευτές αυτού του πολιτισμικού σχετικισμού που έχει επανειλημμένα καταδικάσει ως πρόδρομο του μηδενισμού, ο οποίος με τη σειρά του ανοίγει τις πόρτες στη διάλυση όλων των αξιών. Κάνω αυτόν τον προβληματισμό ξεκινώντας από τον μετριασμό των ελαττωμάτων της Εκκλησίας, που παραδέχτηκε ο προκάτοχός του Ιωάννης Παύλος Β' σε σχέση με την λεηλασία της Κωνσταντινούπολης, τη σφαγή των Ουγενότων, την Ιερά Εξέταση, τους θρησκευτικούς πολέμους, την υπόθεση Γαλιλαίου και πιο πρόσφατα τόν αντισημιτισμό. Για να μετριάσει αυτές τις αμαρτίες, ο Βενέδικτος XVI, στην επίσκεψή του στην Πολωνία στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς στις 25-28 Μαΐου 2006, χρησιμοποίησε το βασικό επιχείρημα του σχετικισμού που είναι η «προκατανόηση». Με την ευκαιρία, μάλιστα, ο Πάπας είπε: «Είναι καλύτερο να προφυλαχτούμε από τον ισχυρισμό των αλαζονικά επαιτεών δικαστών προηγούμενων γενεών, που έζησαν σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες. Απαιτείται ταπεινή ειλικρίνεια για να μην αρνηθεί κανείς τις αμαρτίες του παρελθόντος και ωστόσο να μην επιδοθεί σε εύκολες κατηγορίες ελλείψει πραγματικών στοιχείων ή να αγνοήσει τις διαφορετικές προκαταλήψεις της εποχής».

(Cfr2-Σημείωση του συντάκτη) 

Κατά τη διερεύνηση της αλήθειας και της ιστορίας της, πρέπει πρώτα να επιστρέψουμε στην πρώτη πηγή του πολιτισμού μας, στους Έλληνες, που μας παρέδωσαν μια αλήθεια που συνδέεται με την ορατότητα, έστω και όχι άμεσα αντιληπτή(θεωρία), όπως υποδεικνύεται από τον Πλάτωνα με τον όρο «ιδέα». Αλλά εδώ αρχίζει επίσης η καταστροφή του σώματος στον δυτικό κόσμο και η ολοένα και πιο έντονη διαίρεση μεταξύ αυτού που νοείται ως ψυχή και σώμα. Στην εποχή της τεχνολογίας η αλήθεια αλλάζει ξανά: αληθινό είναι αυτό που είναι επιτυχημένο, αυτό που παράγει αποτελέσματα, γιατί αυτό που μετράει είναι τα αποτελέσματα της πραγματικότητας, όχι η λύτρωση ή η γνώση, αλλά μόνο αυτό που λειτουργεί. Ακόμη και ο Χριστιανισμός, έχοντας απαλλάξει τον Θεό από την ευθύνη του κακού αποδίδοντάς το στον εχθρό του, έχει χάσει την αίσθηση του ιερού, που συνίσταται στη μόλυνση του καλού και του κακού, της αλήθειας και του ψεύδους. Στις μέρες μας, όμως, δεν έχουμε πλέον καν τη δυνατότητα να προβλέψουμε τα αποτελέσματα των πράξεών μας και η τεχνική (που δεν είναι τεχνολογία) έχει γίνει το όραμα και ο ίδιος ο κόσμος στον οποίο ζει ο άνθρωπος. Ένας κόσμος στον οποίο η έννοια της αλήθειας δεν είναι αυτή που καθιερώνει τη δράση αλλά η απρόβλεπτη συνέπειά της.

(Cfr3-Ed.). Στη Δύση, το σώμα ήταν κατά καιρούς ένας οργανισμός για να θεραπεύσουμε, ένα εργατικό δυναμικό για να χρησιμοποιήσουμε, μια σάρκα για να λυτρώσουμε, το ασυνείδητο για να ελευθερώσουμε, ένα στήριγμα για σημάδια πρός μετάδοση, ένας κωδικός πρόσβασης για την αναγνώριση της ταυτότητάς μας. Αυτό συνέβη επειδή στον δυτικό πολιτισμό επικράτησε μια δυϊστική αντίληψη, η οποία, παράλληλα με το σώμα, τοποθετούσε την ψυχή ως τόπο αλήθειας, οδηγώντας, στη σύγχρονη εποχή, στην επιστημονική αναγωγή του σώματος σε οργανική ύλη. Αυτή η αναπαράσταση σήμερα μας οδηγεί σε μια ζωή χωρισμένη από το σώμα που είμαστε. Για να υπάρξει η επιστήμη ήταν απαραίτητο να εισαχθεί η έννοια της ψυχής ικανής να παράγει αφηρημένες έννοιες. Η επιστήμη έτσι σταδιακά διαχωρίζεται από τη ζωή. Από εδώ και πέρα, το σώμα έχει μια ιστορία τρέλας ή θανάτωσης: δεν μπορεί να είναι ενεργό σε ιδέες γιατί φέρνει συναισθήματα που θολώνουν τις ιδέες. Το σώμα γίνεται τάφος της ψυχής: όσο η ψυχή απελευθερώνεται από αυτό, τόσο πιο ανυψωμένη γίνεται. Εξ ου και ο δυισμός ψυχής και σώματος.

(Cfr4-Ndr) 

Φαινόμενο και Noumenon 

Η γνώση εμφανίζεται μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, ένα υποκείμενο που γνωρίζει είναι ένα αντικείμενο που γίνεται γνωστό. Το αντικείμενο δίνεται στο υποκείμενο, εκδηλώνεται στο υποκείμενο στο φαινομενικό του μέρος, το φαινόμενο είναι αυτό που δίνεται στο υποκείμενο, αυτό που μπορεί να γίνει γνωστό, το όνομα είναι το μυστηριώδες μέρος του, είναι το υπερπέραν, είναι το εγγενές . Ο Καντ το αποκαλεί το πράγμα καθαυτό. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο Καντ υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος όπως είναι φτιαγμένος, δηλαδή με τις πέντε αισθήσεις: τή νόηση, τό λόγο, όπως είναι, μπορεί να γνωρίζει μόνο ένα μέρος της πραγματικότητας, μόνο αυτό που εκδηλώνεται, αυτό που συμμορφώνεται με τις αισθήσεις. Ας φανταστούμε έναν άλλο εξωγήινο να είναι ικανός να έχει περισσότερες από τις πέντε αισθήσεις. Έξι, επτά, οκτώ. Θα καταλάβαινε το πραγματικό με πιο βαθύ τρόπο, θα έβλεπε κάτι άλλο που δεν μας δίνεται, μετά μας δίνεται να γνωρίζουμε είναι μόνο το φαινομενικό μέρος, το νοούμενο είναι αυτό που είναι πέρα, είναι λίγο το μυστήριο των πραγμάτων που υπάρχουν 'είναι αλλά δεν μας δίνεται να τό ξέρουμε, ο άνθρωπος δεν μπορεί να πάει πέρα ​​από το φαινόμενο. Τι λέει ο Καντ; Τι είναι το νοούμενο, το νοούμενο είναι το όριο της γνώσης στο οποίο μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, έτσι ο άνθρωπος όπως είναι φτιαγμένος, με τη μορφή του, με τον τρόπο τής ύπαρξης του μπορεί να φτάσει μόνο σε ένα σημείο τής γνώσης. Το νοούμενο είναι το άγνωστο Χ, είναι η μετά θάνατον ζωή, εάν θα μπορούσαμε να φανταστούμε έναν θεό, τότε ο θεός θα ήταν ικανός να καταλάβει τα πάντα. Ενώ ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει μόνο τη φαινομενική πραγματικότητα, δηλαδή τη φυσική πραγματικότητα, την πραγματικότητα που έχει επιστημονικούς νόμους, την πραγματικότητα του Νεύτωνα, αλλά υπάρχει ένα πέρα, ένα μυστήριο, ένα νόημα που δεν δίνεται στον άνθρωπο, η φιλοσοφία του ορίου δηλ., το νοούμενο είναι εκείνο το όριο.