Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Όταν ο ορθόδοξος Έλληνας ομιλεί, από τον λόγο του εξέρχονται επτά Οικουμενικές Συνοδοί!

 

Αριστερά ο μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιος και ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αλλά ανεξάρτητα από την διδακτορική του διατριβή στην θεολογία, η διετής παραμονή του πατρός Ιουστίνου στην ορθόδοξη Ελλάδα ήταν και για τον ίδιο γεγονός μεγάλης σπουδαιότητας και ωφέλειας, αλλά και για το μετέπειτα έργο του στις Εκκλησίες του Θεού στην Σερβία και στην Ελλάδα.

Ο πατήρ Ιουστίνος στην Αθήνα γνώρισε εκ του σύνεγγυς τον ορθόδοξο ελληνικό λαό, την αιωνόβια ευσέβειά του και την δραστήρια εκκλησιαστική ζωή του, και με όλα αυτά κόσμησε τον αυτό του και τον λαό του.

Εξ αιτίας αυτού είχε πολλές φορές την συνήθεια να μας λέγει:
«Όταν ο ορθόδοξος Έλληνας εγείρεται και ομιλεί, από τον λόγο του εξέρχονται επτά Οικουμενικές Συνοδοί» και κάπως αργότερα τόνιζε:
«Τα αδέλφια μας, τους Έλληνες, πάντοτε να τους αγαπάτε σαν τους δικούς σας πνευματικούς γονείς και αναδόχους και ως παντοτινούς διδασκάλους στην πίστη, στην ευσέβεια και στην εκκλησιαστικότητα»*.

Μας έλεγε μάλιστα αργότερα με την συνηθισμένη του πραότητα ότι μένοντας σε μια ευσεβή Ελληνίδα γιαγιά, περισσότερο διδάχθηκε την ευσέβεια από αυτήν παρά από πολλούς στο πανεπιστήμιο.

«Εκείνη», έλεγε ο πατήρ Ιουστίνος, «γνώριζε σχεδόν όλους τους βίους των αγίων απ’ έξω, κι εγώ ως μοναχός αισθάνθηκα ενώπιον της ντροπή αλλά και θαυμασμό για την ευσέβειά της».

Ακριβώς τότε ο πατήρ Ιουστίνος πήρε από την Αθήνα συγκεκριμένη έκδοση των βίων των αγίων και την μετέφερε μαζί του στην Σερβία, με σκοπό να την χρησιμοποιήσει για την μετάφρασή τους στην σέρβική γλώσσα).

Στην Αθήνα γνώρισε και έλαβε πείρα της θαυμάσιας βυζαντινής θείας λειτουργίας στους υπερπλήρεις από τον ευσεβή λαό ορθοδόξους ναούς. Σε έναν από αυτούς τους παλαιούς ναούς στο κέντρο της Αθήνας -στον όποιο τότε προσέρχονταν να λειτουργηθούν ορθόδοξοι Ρώσοι αδελφοί (το μεγαλύτερο μέρος των φυγάδων από την Ρωσία, οι οποίοι μέσω της Κων/πολης ήρθαν στην Αθήνα και έγιναν δεκτοί από τους Έλληνες)- συχνά λειτουργούσε και προσευχόταν.

* Αυτό το έλεγε τις τελευταίες ημέρες της επίγειας ζωής του στο Μοναστήρι Τσέλι (των Αγίων Αρχαγγέλων) στον Βάλιεβο όταν πλημμύριζε από χαρά με τον ερχομό των αδελφών από την Ελλάδα για να πάρουν την ευλογία του και να παρακαλέσουν για τις θεάρεστες προσευχές του, καθ’ όσον χρόνο μάλιστα ήταν ασθενής.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Επισκόπου Αθανασίου Γιέβτιτς «Βίος του Οσίου Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς».

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Όταν ο ορθόδοξος Έλληνας ομιλεί, από τον λόγο του εξέρχονται επτά Οικουμενικές Συνοδοί! | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ. ΜΑΣ ΕΦΑΓΕ ΤΗΝ 8η ΚΑΙ ΤΗΝ 9η.  ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ  ΚΕΝΗ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ SOLA SCRIPTURA. Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝ/ΚΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΑΝ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΜΟ ΕΧΘΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΣΤΡΩΣΑΝ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

ΣΗΜΕΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΜΕΝΗ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΥΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. 

ΘΛΙΒΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥΣ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ.

Γιατὶ ὁ λόγος ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ γνώση τῶν θείων εἶναι διπλή· ἡ σχετική, ποὺ βρίσκεται μόνο στὸ λόγο καὶ στὶς ἔννοιες καὶ ποὺ δὲν ἔχει κατὰ τὴν πράξη μὲ τὴν πείρα αἴσθηση ἐκείνου ποὺ ἔγινε γνωστὸ καὶ ποὺ μ᾿ αὐτὴν οἰκονομοῦμε τὴν παρούσα ζωή· καὶ ἡ πραγματικὴ ἀληθινὴ γνώση, ποὺ μὲ τὴν πείρα μόνο κατὰ τὴν πράξη χωρὶς λόγο καὶ ἔννοιες παρέχει ὅλη τὴν αἴσθηση ἐκείνου ποὺ ἔγινε γνωστὸ, μετέχοντάς το κατὰ χάρη, καὶ μὲ αὐτὴ τὴ γνώση ὑποδεχόμαστε κατὰ τὴ μελλοντικὴ κατάπαυση τὴν πάνω ἀπὸ τὴ φύση θέωση ποὺ πραγματοποιεῖται ἀδιάκοπα.

Γιατὶ εἶναι ἀδύνατο, λένε οἱ σοφοί, νὰ συνυπάρχουν ἡ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λόγος περὶ Θεοῦ ἢ ἡ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ νόηση γι᾿ Αὐτόν.  Καὶ λόγο περὶ Θεοῦ ἀποκαλῶ τὴν γνωστικὴ θεωρία γι᾿ αὐτὸν ποὺ ἀναλογεῖ στὰ ὄντα, αἴσθηση τὴν μεθεκτικὴ πείρα τῶν πέρα ἀπὸ τὴ φύση ἀγαθῶν, καὶ νόηση τὴν ἁπλὴ καὶ ἑνιαία γνώση περὶ Θεοῦ μέσῳ τῶν ὄντων. Τὸ ἴδιο ἴσως μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ καὶ σὲ κάθε ἄλλο πράγμα, ἂν ἡ ἐμπειρία αὐτοῦ τοῦ πράγματος σταματᾶ τὸ λόγο γι᾿ αὐτὸν καὶ ἡ αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ πράγματος κάνει ἀργὴ τὴν νόηση περὶ αὐτοῦ. [Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΜΟΥ] Πρὸς Θαλάσσιον Περὶ Διαφόρων ᾿Απόρων τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ᾿Ερώτησις Ξʹ.

Προς θαλάσσιον, Περί αποριών, ερώτησις ΝΕ, Σχόλιο 34.

Τόμος 14 Γ, Μερετάκης.

«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως. Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»

ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΟΣΩΝ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ. ΔΕΝ ΑΦΟΜΟΙΩΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ Η ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ. ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΤΑΝΟΕΙΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ. ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ.

Τού Αγίου Μαξίμου
Ευεργετινού Δ, σελ 586

Διακόνου λόγον επέχει ο πρός τούς ιερούς αγώνας αλείφων τόν νούν, καί τούς εμπαθείς λογισμούς απελεύνων απ`αυτού. Πρεσβυτέρου δέ ο εις τήν γνώσιν τών όντων φωτίζων. Επισκόπου δέ,  ο τώ αγίω μύρω τελειών τής γνώσεως τής προσκυνητής καί Αγίας Τριάδος.

Ερμηνεία

Εκείνος, πού προετοιμάζει τόν νούν του εις πνευματικούς αγώνας καί αποδιώκει από τήν ψυχή του τούς αισχρούς λογισμούς, είναι ως Διάκονος κατά τήν θείαν λατρείαν. Εκείνος, πού διά τής γνώσεως τών όντων φωτίζει τόν νούν του μέ τήν σκέψιν τού Δημιουργού, είναι ώς ο Πρεσβύτερος. Καί τέλος ώς ο Επίσκοπος είναι εκείνος, πού ανάγεται εις τό ύψος τής μυστικής γνώσεως τής προσκυνητής Αγίας Τριάδος, επιστεγάζων ούτω πάσαν γνώσιν καί κατευωδιάζων τήν ψυχήν του μέ τό άγιον μύρον τής τοιαύτης 

(Μαξίμου Ομολογητού, Προς Θαλάσσιον… περί διαφόρων απόρων της Αγίας Γραφής -   Απ’ την εισαγωγή…)                                                                                                                 

Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος δέν ἐνεργεῖ σοφία στούς ἁγίους, χωρίς τό νοῦ πού δέχεται τήν σοφία· οὔτε γνώση, χωρίς τήν δύναμιν τοῦ λογικοῦ πού δέχεται τήν γνώση· οὔτε πίστη χωρίς τήν πληροφορία τοῦ νοῦ καί τοῦ λογικοῦ περί τῶν μελλόντων, πού ἦταν ὡς τότε ἄδηλα σέ ὅλους· οὔτε χαρίσματα ἰαμάτων, χωρίς φυσική φιλανθρωπία· οὔτε κανένα ἄλλο ἀπό τά λοιπά χαρίσματα, χωρίς τήν δεκτική ἱκανότητα καί δύναμη τοῦ καθενός. Οὔτε πάλι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀποκτήσει ἀπό φυσική του δύναμιν ἕνα ἀπό τά χαρίσματα πού ἀριθμήσαμε, χωρίς τήν θεία δύναμη πού τά χορηγεῖ. Τό φανερώνουν αὐτό ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ὕστερα ἀπό τίς ἀποκαλύψεις τῶν θείων ζητοῦν τούς λόγους ὅσων τούς ἀποκαλύφθηκαν.   

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΠΑΣΗΣ ΥΠΟΨΙΑΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ.

Για την κενοδοξία (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής)

 

Όταν νικήσεις κάποιο από τα πιο ατιμωτικά πάθη, τη γαστριμαργία, ας πούμε, ή την πορνεία ή την οργή ή την πλεονεξία, αμέσως σου έρχεται ο λογισμός της κενοδοξίας. Αν και αυτόν τον νικήσεις, τον διαδέχεται ο λογισμός της υπερηφάνειας.

Όλα τα ατιμωτικά πάθη της ψυχής διώχνουν τον λογισμό της κενοδοξίας. Όταν όμως όλα αυτά που είπαμε νικηθούν, τον ξαναφέρνουν στην ψυχή.

Την κενοδοξία τη θανατώνει η κρυφή εργασία, ενώ την υπερηφάνεια το να αποδίδει κανείς τα κατορθώματά του στον Θεό.

Εκείνος που καλλιεργεί τις αρετές για την κενοδοξία, είναι φανερό ότι και την πνευματική γνώση για την κενοδοξία την καλλιεργεί. Ένας τέτοιος άνθρωπος τίποτε δεν κάνει και τίποτε δεν λέει για την ωφέλεια των άλλων, αλλά σε όλα κυνηγά τη δόξα από αυτούς που τον βλέπουν ή τον ακούν.

(Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Γ’, Υπόθεση ΚΣΤ’ (26), σελ. 194. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2006)