Η ΦΙΛΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ
Γι’ αυτά τα μάτια δούλεψε όλη του τη ζωή ο κ. Ράμφος. Με ακατάβλητο πάθος. Κατά την άποψή του ερμήνευσε και διέλυσε, κατέστρεψε κυριολεκτικά, ό,τι Ανατολίτικο, Βυζαντινό ή Ελληνικό έπιασε στα χέρια του. Θα μείνει στην Ιστορία σαν ο πολιορκητικός κριός της παραδόσεως της αλήθειας. Χάριν της Ιστορίας! Ερμηνεύοντας την Φιλοκαλία για δεύτερη φορά πιστεύει πως θα γκρεμίσει για πάντα την κεντρική πύλη της αληθινής ζωής, της αλήθειας, που σαν θεωρία, ανέτειλε στα χώματα του Ελληνικού πολιτισμού σχεδόν εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια! Θα μας μυήσει στον Μηδενισμό, φαίνεται ξεκάθαρα. Τον δικό του, φυσικά! Ο κ. Ράμφος ανήκει στην νοησιαρχική πλευρά της Δυτικής σκέψης, αντίθετα από τον κ. Γιανναρά, ο οποίος πέρασε απέναντι, στον υπαρξισμό. Το θανατηφόρο όπλο του κ. Ράμφου είναι το Ομαδικό πνεύμα. Μ’ αυτό κάνει όλους τους Ανατολίτες να ντρέπονται για το πνεύμα τους, προσφέροντάς τους ταυτόχρονα το υποκείμενο, την ατομική ευθύνη στο Μηδέν της υπάρξεως. Όπως ακριβώς του κ. Γιανναρά είναι η ατομικότης, και φάρμακο η Σωτηρία στην κοινωνία, μέσα στο Μηδέν της εχθρικής φύσεως. Υπάρχουν ήδη πολλοί διανοούμενοι οι οποίοι χόρτασαν από τα σχήματα της Ιστορίας που μας πλασάρουν για πραγματικότητα και αλήθεια, οι ηγήτορες της νεοορθοδοξίας και προσπαθούν την ένωση των αντιθέτων.
Ας δούμε το ορθόδοξο Μηδέν που ανεκάλυψε ο Ράμφος καταρχάς. «Το Μηδέν είναι ο ανθρώπινος κόσμος, ο οποίος δεν έχει κανένα νόημα, εφόσον η Σωτηρία επιτυγχάνεται σ’ έναν άλλον κόσμο». Μια έννοια βγαλμένη κατευθείαν από τα σπλάχνα του Hegel. Το κοσμικό φρόνημα που μάχεται η Εκκλησιαστική μας παράδοση όμως (όχι ο σημερινός κληρικαλισμός) είναι ο κόσμος της αλαζονείας, της δόξης και της ηδονής. Όπως και με την Άσκηση η οποία δεν θέλει να σκοτώσει το σώμα αλλά τη σάρκα -αντιθέτως του Ινδουισμού που σκοτώνει το σώμα- έτσι συμβαίνει και με τον κόσμο. Ακολουθώντας την Ζωή του Χριστού, και τις εντολές του, ο Χριστιανός δεν εγκαταλείπει τον κόσμο, δεν τον μισεί, τον μεταμορφώνει σε κήπο, τον σώζει. Όπως το σώμα πνίγεται μέσα από την σάρκα, έτσι και ο κόσμος είναι πνιγμένος στο κοσμικό φρόνημα, στην ηδονή και την οδύνη, στον κόσμο των αντιθέτων, του καλού και του κακού.
Στην πραγματικότητα ο Ράμφος, θύμα της νοησιαρχίας του Γερμανικού Ιδεαλισμού, διδάσκει μέσω της ορθοδοξίας, έναν καλά κρυμμένο Ινδουισμό, όπως έκανε στον καιρό του και ο Γερμανικός Ιδεαλισμός. Γι’ αυτό ερμηνεύει την σκέψη σαν άδειασμα του Νου, και αγαπά πολύ την καθαρή προσευχή του Ευάγριου, που γίνεται στο κενό του Νου! Όπως δίδασκε τον Ινδουισμό ο “μορφωμένος” Κρισναμούρτι.
Ένας απόηχος του Κάρμα, πρέπει επιτέλους να το υποψιαστούμε, είναι και ο Ιστορικισμός, πάνω στoν οποίo πορεύεται η Δύση. Να πως τoν “κρύβει” ο Ράμφος: «Ερμηνεύουμε μόνο την μορφή, όχι το περιεχόμενο. Διότι το περιεχόμενο είναι μια Ιδέα της οποίας η ζωή είναι η μορφή. Μορφή είναι η Ιστορικότητα που λαμβάνει ένα περιεχόμενο. Στην μορφή υπάρχει το νόημα του κειμένου. Το οποίο ερμηνεύουμε εντάσσοντάς το στον χρόνο μου»!
Μόλις διαβάσαμε την διάλυση του Πλάτωνος. Η μεταμόρφωση της Ιδέας σε έννοια. H οριστική νίκη του κοσμικού φρονήματος. Tης αλαζονείας δηλαδή, πάνω στον κόσμο, στο κόσμημα, στο κάλλος. O τρόπος με τον οποίο ο κόσμος δεν είναι πλέον κατοικία του ανθρώπου! Η Ιδέα για τον Πλάτωνα έδινε ζωή, μορφή, σε υλικά τα οποία από μόνα τους δεν διαθέτουν. Π.χ. το σπίτι αποτελείται από πέτρες και ξύλα, αλλά καθένα από τα υλικά δεν είναι σπίτι, ούτε το όλον ή κάποιο όλον αποτελούμενο από πέτρες και ξύλα. Μόνον η Ιδέα κάνει τα υλικά σπίτι, κατοικία! Τί συνέβει στην Δύση; Επειδή η Δύση από την εποχή του Αυγουστίνου ήδη έγινε ο τόπος της Γραφής, ο πολιτισμός του Γραπτού λόγου και η αλήθεια ήταν γραμμένη, οι λέξεις, το υλικό της Γραφής απομονώθηκαν από την Ιδέα, δίνοντας ένα προβάδισμα στην γλώσσα που ισχύει μέχρι σήμερα, αναγκάζοντας και την Ιδέα να εγκαταλείψει την κατοικία της και να βρει καταφύγιο σαν σκέψη στο μυαλό των διανοουμένων. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα! Η έννοια έφερε αυτή την δυσάρεστη αλλοίωση, στους διανοουμένους! Τους πείθει πως ό,τι σκέπτονται είναι πραγματικότης! Αυτή είναι περίπου και η ουσία του Διαφωτισμού! Εάν δεν συμμαχούσε με την Επιστήμη δεν θα διέφερε σε τίποτε από την άποψη!
Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατόρθωσαν να εξελίξουν τον Πλάτωνα, φωτισμένοι από την Αγία Τριάδα. Όρισαν την Εκκλησία σαν μια κατασκευή στην οποία ακόμη και τα υλικά κατασκευής είναι ζωντανά, Εκκλησία! Αξεπέραστος ορισμός, μέχρι σήμερα. Παρότι δεν τον γνωρίζουν οι θεολόγοι και ψάχνονται για τον ορισμό της Εκκλησίας!
Ο καϋμένος του Ενός, απ’ ότι ακούμε βλέπει μόνο δύο. Έτσι ανακαλύπτει δύο πνευματικές παραδόσεις, της Ασκήσεως, του Ευαγρίου, και της προσευχής, του Αγίου Όρους. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει θα χρησιμοποιήσουμε ένα παληό απόφθεγμα: Οι Αρετές είναι για την Αλήθεια, όχι η Αλήθεια για τις Αρετές. Ο τρόπος αποκτήσεως των Αρετών είναι η Άσκηση, γνωστός ακόμη και στους φιλοσόφους. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός η Άσκηση όπως δίδαξε ο Ευάγριος. Η καθαρή προσευχή είναι η ανάδειξη της ασκήσεως σαν αυτοσκοπό! Η Αρετή χωρίς την αλήθεια, η Άσκηση χωρίς την προσευχή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ακριβώς η διδασκαλία του Ευάγριου είναι κοντά στο Νιρβάνα και γι’ αυτό κατεδικάσθη. Η άλλη πλευρά του Ευάγριου υπήρξαν οι Κυνικοί φιλόσοφοι.
Με την Ιστορία της Δύσεως λοιπόν ο κ. Ράμφος θα ξεκλειδώσει το κουτί της Πανδώρας, της πνευματικής μας παραδόσεως! Και σαν ενθάρρυνση στον αγώνα του διαθέτει τους Ρώσους, οι οποίοι κατόρθωσαν τελικώς να μπουν στην Ιστορία. Και εδώ η πραγματικότης συσκοτίζει την αλήθεια. Οι Ρώσοι υπήρξαν Βάρβαρος Λαός, όπως και οι κατακτητές της Ρώμης. Και η Εκκλησία ανέλαβε τον εκπολιτισμό τους. Εάν παρακολουθήσουμε την τραγική περιπέτεια του Αγίου Μαξίμου του Γραικού στην Ρωσία θα μάθουμε πολύ περισσότερα από όσα μας αποκαλύπτουν τα βιβλία της Ιστορίας. Η Εκκλησία συνέχισε την ζωή της, με κέντρο το Άγιον Όρος, σε όλη την περίοδο της σκλαβιάς του κράτους. Σταμάτησε την υπάρξή της με την επανεμφάνιση του κράτους και με την ταυτόχρονη κατάκτηση του Αγίου Όρους από το πατριαρχείο. Ποτέ το πατριαρχείο δεν υπήρξε το κέντρο της Εκκλησίας μας! Όπως νομίζουν σήμερα οι Έλληνες πιστοί. Ο Άγιος Νικόδημος, όπως και ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, δεν είχε ανάγκη την Ιστορία της Δύσεως για να εργαστεί για την Εκκλησία!
Όπως ο κ. Γιανναράς αναγκάστηκε να προδώσει κάθε τι ορθόδοξο και να χρησιμοποιήσει την μέθοδο της αναλογίας του Θωμά Ακινάτη μεταξύ Αγίας Τριάδος και της κοινωνίας των ανθρωπίνων προσώπων, έτσι και ο κ. Ράμφος αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει την Ιστορική αναλογία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως για να “κατορθώσει” να φωτίσει το Μυστήριο της Φιλοκαλίας, που δεν είχε κατορθώσει στο πρόσφατο παρελθόν του, πριν την Στροφή!
Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έκτισε την φήμη του σαν έμπειρος πλατωνιστής να ισχυρίζεται πως η Εκκλησία διδάσκει την Σωτηρία σ’ έναν άλλον κόσμο! Ήδη οι αρχαίοι είχαν ονομάσει τον νοητό κόσμο, σαν την ουσία του ανθρώπου, η οποία μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε καλό καγαθό! Ο Πλωτίνος μόνον δίδαξε την Σωτηρία σ’ έναν άλλον κόσμο, αναφερόμενος στον νόμο της πρόνοιας. Από αυτή τη διδασκαλία του Μωαμεθανισμού, της σωτηρίας σε έναν άλλο κόσμο, δεν υποφέρει όλη η ανθρωπότης σήμερα; Η αλήθεια ποτέ δεν ανήκε σ’ έναν άλλο κόσμο! Πώς είναι δυνατόν να ευθύνονται οι Χριστιανοί και οι Έλληνες για το κατάντημα της Ελλάδος, όταν η Ελλάδα δεν κυβερνήθηκε ποτέ της ούτε από Χριστιανούς ούτε από Έλληνες! Μόνον από ανθρώπους σαν τον ίδιον, πουλημένους σε άλλες πατρίδες! Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί το υποκείμενο σαν εξέλιξη και δη σαν υπεύθυνο δημιουργίας ατόμου ευθύνης; Δηλαδή ποιους εννοεί; Τους Γερμανούς; Τους Εγγλέζους; Τους Ρώσους; Τους Αμερικανούς; Τους Γάλλους; Ή τους απογόνους των Ρωμαίων, Ιταλούς; Όλη η Ευρώπη δεν είναι υπεύθυνη για στυγερές γενοκτονίες (όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία π.χ.) για σκοτεινές αποικιοκρατίες, για απάνθρωπους ιεραποστολικούς βιασμούς; Πώς είναι δυνατόν ένας Ιστορικός των Ιδεών να μην γνωρίζει Ιστορία; Κατά την γνώμη του σήμερα οι Αμερικανοί εκδημοκρατίζουν την Οικουμένη; Εμάς πάντως δεν μας κοροϊδεύει εάν κοροϊδεύει τον εαυτό του!
Ας μάθει όμως πως άρχισε να πληρώνει ήδη ακριβά το μπλέξιμό του με τον “Δαιμόνιο” Αγουρίδη και την σχολή του. Τον πρωταθλητή του Μεσσιανισμού μέσα στα πλαίσια της Ελληνικής γλώσσας! Να τι γράφει ο κ. Μπέγζος στο μικρό αφιέρωμα της "νέας θεολογίας" στον Αγουρίδη: «Τελικά ο Αγουρίδης δικαιώθηκε με την στροφή που σημειώνεται στον 21ο αιώνα όπως καταγράφεται σε βιβλία του Στέλιου Ράμφου σαν ο “Καημός του Ενός” ή το “Μυστικό του Ιησού” καθώς επίσης και στο πόνημα του Χρήστου Γιανναρά “Ενάντια στη θρησκεία”. Οι ηγήτορες της νεοορθοδοξίας συνετίζονται ανακαλύπτοντας καθυστερημένα ό,τι ο ριζοσπάστης αυτός θεολόγος επεσήμανε είκοσι χρόνια πρωτύτερα. Δηλαδή ότι η ιστορία και η κοινωνία είναι ο διπλός ορίζοντας της Εκκλησίας, ενάντια στον υπόρρητο ατομικισμό του δήθεν νεοησυχασμού, όπως καταφαίνεται στον “Καημό του Ενός” και του τάχα αναχωρητισμού, όπως καταδηλώνεται στο “Ενάντια στη θρησκεία”».
Γιάννης Πατρῶζος
Αμέθυστος
11 σχόλια:
Ευχαριστούμε γι΄ αυτό το περιεκτικό κείμενο. Το «φιλοκακία» είναι απείρως πιο εύστοχο από το «αντι-φιλοκαλία» που σκεφτόμασταν κάποιοι! Βρίσκω άδικο, ωστόσο, το χρωματισμό των Ρώσων ως βαρβάρων, έχοντας δώσει τόσους μεγάλους αγίους και μάρτυρες, καθώς περιορίζεται η αναφορά στον πράγματικά μαρτυρικό βίο του Μαξίμου του Γραικού στα χέρια των ζη(ζουρ)λωτών που ποτέ και από πουθενά δεν έλειψαν.
Επιτρέψτε μου και ένα ερώτημα:
Ποια η σχέση του Αγίου Ισαάκ του Σύρου με τον Ευάγριο και τον Θεόδωρο Μομψουεστίας; Στα τρία βιβλία των λόγων του Αγίου Ισαάκ που κυκλοφόρησαν από τις εκδ. Θεσβίτης, οι παραπομπές και στους δύο είναι πάμπολλες και σχεδόν αποκλειστικές σε αυτούς. Το ερώτημα τίθεται έχοντας κατά νου ότι οι Άγιοι Γρηγόριος Παλαμάς και Νικόδημος Αγιορείτης, για να μείνουμε σ' αυτούς, αντλούν από τον Άγιο Ισαάκ πολύ συχνά, όπως φαίνεται στα έργα τους.
Σ`ευχαριστούμε κι εμείς με τη σειρά μας αγαπητέ μας φίλε.
Στην περιπέτεια του Αγίου Μαξίμου του Γραικού οφείλεται το μεγαλείο της Ρωσικής εκκλησίας. Απλώς αποδεικνύει την συνέχεια της Βυζαντινής Εκκλησίας ακόμη και κάτω από το ζυγό της Τουρκοκρατίας.
Ποτέ δεν υπήρξε ενότης Εκκλησίας και Κράτους στη Ρωσία. Γι αυτό και οι διανοούμενοι της Ρωσίας έβλεπαν κριτικά την Εκκλησία, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.
Υπάρχει στο blog μας ένα εξόχως βλάσφημο κείμενο τού Μπερντιάεφ εναντίον του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Δώσε μας λίγο χρόνο για το ερώτημά σου.
Το σχόλιό σας με παρακινεί στη μελέτη του έργου και του βίου του Αγίου Μαξίμου του Γραικού.
Καταλαβαίνω πως δεν είναι τόσο εύκολο στην απάντησή του το ερώτημα για τον Αββά Ισαάκ.
Εκτιμώ και τον ελάχιστο κόπο σας και ευχαριστώ προκαταβολικά.
Θυμήθηκα αυτό το θλιβερό κείμενο του Μπερντιάεφ. Είχα απορήσει με τις εξόφθαλμες ανοησίες και τότε διαβάζοντάς το.
Αμέθυστε, έκανες κ πάλι το θαύμα σου!ευχαριστούμε γι'αυτό το χαοτικό κείμενο! η σύγχυσή σου είναι απίστευτη! και το ωραίο είναι πως πιστεύεις πως μιλάς και πνευματική γλώσσα ! σε έχει τσιμπήσει κι εσένα η μυίγα της αυθεντίας! άντε,κ καλά ξεμπερδέματα!
Η ομιλία την οποία σχολιάζουμε βρίσκεται στο αντίφωνο. Εμείς την σχολιάσαμε κάτά το μέτρο τών δυνατοτήτων μας. Τώρα είναι η σειρά σας.
Αμέθυστε Γιάννης Πατρώζος λέγεσαι;
Ο Γιάννης Πατρώζος έγραψε το παραπάνω κείμενο.
Ελήφθη...Γειά κ χαρά Αμέθυστε! Εμείς δεν είμαστε των φιλοκαλικών ή φιλοκακικών αντιπαραθέσεων κ καλών προθέσεων..είμαστε των δυνατοτήτων του , καί ως τέτοιοι μπορούμε να διακρίνουμε την σύγχυση ..και εις ημάς και είς υμάς...καλή Σαρακοστή
Φίλε άν δεν γνωρίζεισ τις δυνατότητές του μετά από τόσα χρόνια και συνεχίζεις να ελπίζεις μάλλον θα σ`έχει πάρει ο ύπνος χωρίς να το καταλάβεις.
(Διόρθωση σχολίου) Ελήφθη...γειά κ χαρά Αμέθυστε! εμείς δεν είμαστε των φιλοκαλικών ή φιλοκακικών αντιπαραθέσεων κ καλών προθέσεων...είμαστε των δυνατοτήτων του , κ ως τέτοιοι,μπορούμε κ διακρίνουμε την σύγχυση κ εις ημάς κ εις υμάς...όσο για το κείμενο που ανήρτησες σήμερα για τον περίεργο αυτόν "θεολόγο" της φλυαρίας,καλά του τα λες,ως ένα σημείο..θά λέγαμε αν γίνεται,να μην γενικεύεις,διότι κ η γενίκευση,αποκτά κι αυτή ετικέτα φλυαρίας.Καλή Σαρακοστή
Γενικεύουμε με την βοήθεια κειμένων πάντοτε. Δυστυχώς σχολιάζουμε μιά ανελέητη φλυαρία. Έχουμε στήσει ένα μεγάλο καθρέφτη,και καθρεφτίζεται σ`αυτόν το πνεύμα της εποχής μας. Γιά όσο κρατήσει η υπομονή μας θα τον διατηρήσουμε στημένο.
Δημοσίευση σχολίου