Κάθε οργανωµένη σε «κράτος» κοινωνία σήμερα χρειάζεται για να λειτουργήσει δημόσιους λειτουργούς: υπαλλήλους μισθοδοτούμενους από το δημόσιο χρήμα, οργανωμένους σε υπουργεία και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Οι πολίτες που προσλαμβάνονται για να υπηρετούν τις κοινές ανάγκες και στοχεύσεις, κρίνονται, διαβαθμίζονται, ιεραρχούνται τόσο οι ευθύνες και αρμοδιότητές τους όσο και οι προνομίες – αμοιβές τους.
Είναι γνωστές οι συνθήκες που, ειδικά στο ελληνώνυμο κράτος, έχουν διαστρέψει την αυτονόητη αυτή λογική σε παραλογισμό, τυραννικό του κοινωνικού σώματος, σε απειλή διάλυσης και αφανισμού της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού. Και η απειλή διαρκεί δύο αιώνες τώρα. Ποια είναι η αφετηρία, το γενεσιουργό αίτιο της απειλής που βασανίζει την ελλαδική κοινωνία; Απλά και ξεκάθαρα: είναι το διαβόητο «ρουσφέτι», το γεγονός ότι οι λειτουργοί του κράτους δεν προσλαμβάνονται με αξιολόγηση των ικανοτήτων και του ήθους των, αλλά πουλώντας την ψήφο τους στους «πολιτικούς» εξουσιαστές του κράτους. Με την ακριβέστατη διατύπωση του Εμμανουήλ Ροΐδη: «Ανθρωποι ειδότες ν’ αναγινώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, έχοντες χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντες πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσιν ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» (1875).
Πιστοποίηση γραμμένη πριν από 146 χρόνια! Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, το ελληνώνυμο κράτος γνώρισε ποικιλώνυμα κόμματα να διεκδικούν ή και να διαχειρίζονται την εξουσία, πολιτεύματα μοναρχίας, συνταγματικής βασιλείας, αβασίλευτης δημοκρατίας, ποικίλα είδη δικτατορίας, πρωθυπουργικής μονοκρατορίας. Κανένα ποτέ, ούτε ένα από αυτά τα σχήματα εξουσίας δεν φιλοδόξησε να αποκαταστήσει αξιοκρατία στη στελέχωση του κράτους, να αποτιμήσει και τιμήσει την ποιότητα και την αξία του έργου των λειτουργών – διαχειριστών της πολιτείας.
Είναι αίνιγμα επώδυνο, αλλά πρέπει να απαντηθεί, αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει Ελληνισμός στη σκηνή της Ιστορίας: Γιατί, κατακτημένοι από τους Τούρκους οι Ελληνες, ήταν άρχοντες των θαλασσών και των διεθνών αγορών, κορυφαίοι του επιχειρηματικού οίστρου και της αισθητικής καλλιέργειας, ενώ απελεύθεροι από τους Τούρκους αποδείχνονται ανίκανοι για την τόλμη της πρωτοπορίας και αυτονομίας; Η πιστοποίηση του Ροΐδη για μια Ελλάδα με όραμα των πολιτών πρωταρχικό την παρασιτική δημοσιοϋπαλληλία, διατυπώθηκε πριν από 146 χρόνια, που στη διάρκειά τους ο Ελληνισμός συνεχίζει να συντηρεί ανέμελα τον αυτεξευτελισμό του.
Συντηρούμε οι Ελληνώνυμοι ακόμα σήμερα ένα κράτος παρανοϊκής αδικίας και αυθαιρεσίας, ο καθορισμός μισθών και αμοιβών είναι ένα από τα κραυγαλέα παραδείγματα θεσμοποιημένου αντικοινωνικού αμοραλισμού: Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική συνοχή, όταν τα κριτήρια αξιολόγησης επαγγελμάτων κοινωνικής προσφοράς είναι ανύπαρκτα ή εξωφρενικά. Να αμείβεται ο Σύμβουλος Επικρατείας με 5.000 ευρώ τον μήνα, κάθε μέλος του Δ.Σ. Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών με 10.000 τον μήνα, κάθε βουλευτής με 7.000 ευρώ – κατανοητό, αν και περίεργο σε ένα επισήμως πτωχευμένο κράτος. Γίνεται αδιανόητο και σκανδαλώδες, όταν, την ίδια στιγμή η μηνιαία σύνταξη Διευθυντή Χειρουργικής Κλινικής Δημόσιου Νοσοκομείου, με τριάντα χρόνια υπηρεσίας, μόλις και εγγίζει τα 1.300 ευρώ. Το ίδιο ισχύει και για καθηγητές Πανεπιστημίου με τριάντα χρόνια διδασκαλίας, έρευνας, συγγραφής.
Μια οργανωμένη κοινωνία είναι αδύνατο να επιβιώσει, όταν λειτουργεί με όρους θεσμοποιημένης αδικίας. Κυρίως, επειδή η θεσμοποιημένη αδικία γεννάει πάντοτε έναν τέλειο (δηλαδή καθολικό και στεγανό) συλλογικό απελπισμό, δηλαδή την παραίτηση από κάθε ελπίδα, κάθε εμπιστοσύνη στο μέλλον. Πριν από 40 περίπου χρόνια, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδαγε θρηνητικά: «δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις» – όλοι συμφωνούσαμε με βαθιά οδύνη, αλλά, υποσυνείδητα λογαριάζαμε την επίγνωση και τον καϋμό σαν «το ήμισυ του παντός», τη λαχτάρα σαν πραγμάτωση του ποθουμένου.
Δυστυχώς η απόσταση από το ποθούμενο αποδείχνεται αμείωτη, ίσως και απροσπέλαστος ο στόχος, οι Λαιστρυγόνες, οι Κύκλωπες, ο άγριος Ποσειδώνας λυμαίνονται την οδό και αποκλείουν την πρόσβαση «στις καλές πραγμάτειες». Τι σημαίνει στην πράξη αυτή η εικονολογία, θα το αντιληφθούμε μόνο από την οδό της άμεσης εμπειρίας, δηλαδή της απροκατάληπτης σχέσης. Είναι η ασυμβίβαστη με ωφελιμοθηρικές σκοπιμότητες σπουδή της ελευθερίας, της υπαρκτικής φυσικά, όχι απλώς της συμπεριφορικής – ωφελιμοθηρικής.
Δεν μας μένουν και άλλες δυνατότητες, ιστορικό ρόλο μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αντιπαλεύοντας το απόλυτο τίποτα, όπως λ.χ. την ολοκληρωτική και ανεπανόρθωτη οικολογική και οικιστική καταστροφή της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, των περισσότερων νησιών. Δεν είναι σχήμα λόγου: Το οικολογικό έγκλημα επιτείνεται ανενόχλητο, γιατί είναι παγιδευμένο, όπως και οι ρίζες του, στην ωφελιμοθηρία. Μόνο στην ελληνική οπτική μπορεί να πολεμηθεί ως άρνηση της αλήθειας και θρίαμβος της ψευτιάς.
Είναι γνωστές οι συνθήκες που, ειδικά στο ελληνώνυμο κράτος, έχουν διαστρέψει την αυτονόητη αυτή λογική σε παραλογισμό, τυραννικό του κοινωνικού σώματος, σε απειλή διάλυσης και αφανισμού της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού. Και η απειλή διαρκεί δύο αιώνες τώρα. Ποια είναι η αφετηρία, το γενεσιουργό αίτιο της απειλής που βασανίζει την ελλαδική κοινωνία; Απλά και ξεκάθαρα: είναι το διαβόητο «ρουσφέτι», το γεγονός ότι οι λειτουργοί του κράτους δεν προσλαμβάνονται με αξιολόγηση των ικανοτήτων και του ήθους των, αλλά πουλώντας την ψήφο τους στους «πολιτικούς» εξουσιαστές του κράτους. Με την ακριβέστατη διατύπωση του Εμμανουήλ Ροΐδη: «Ανθρωποι ειδότες ν’ αναγινώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, έχοντες χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντες πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσιν ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» (1875).
Πιστοποίηση γραμμένη πριν από 146 χρόνια! Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, το ελληνώνυμο κράτος γνώρισε ποικιλώνυμα κόμματα να διεκδικούν ή και να διαχειρίζονται την εξουσία, πολιτεύματα μοναρχίας, συνταγματικής βασιλείας, αβασίλευτης δημοκρατίας, ποικίλα είδη δικτατορίας, πρωθυπουργικής μονοκρατορίας. Κανένα ποτέ, ούτε ένα από αυτά τα σχήματα εξουσίας δεν φιλοδόξησε να αποκαταστήσει αξιοκρατία στη στελέχωση του κράτους, να αποτιμήσει και τιμήσει την ποιότητα και την αξία του έργου των λειτουργών – διαχειριστών της πολιτείας.
Είναι αίνιγμα επώδυνο, αλλά πρέπει να απαντηθεί, αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει Ελληνισμός στη σκηνή της Ιστορίας: Γιατί, κατακτημένοι από τους Τούρκους οι Ελληνες, ήταν άρχοντες των θαλασσών και των διεθνών αγορών, κορυφαίοι του επιχειρηματικού οίστρου και της αισθητικής καλλιέργειας, ενώ απελεύθεροι από τους Τούρκους αποδείχνονται ανίκανοι για την τόλμη της πρωτοπορίας και αυτονομίας; Η πιστοποίηση του Ροΐδη για μια Ελλάδα με όραμα των πολιτών πρωταρχικό την παρασιτική δημοσιοϋπαλληλία, διατυπώθηκε πριν από 146 χρόνια, που στη διάρκειά τους ο Ελληνισμός συνεχίζει να συντηρεί ανέμελα τον αυτεξευτελισμό του.
Συντηρούμε οι Ελληνώνυμοι ακόμα σήμερα ένα κράτος παρανοϊκής αδικίας και αυθαιρεσίας, ο καθορισμός μισθών και αμοιβών είναι ένα από τα κραυγαλέα παραδείγματα θεσμοποιημένου αντικοινωνικού αμοραλισμού: Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική συνοχή, όταν τα κριτήρια αξιολόγησης επαγγελμάτων κοινωνικής προσφοράς είναι ανύπαρκτα ή εξωφρενικά. Να αμείβεται ο Σύμβουλος Επικρατείας με 5.000 ευρώ τον μήνα, κάθε μέλος του Δ.Σ. Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών με 10.000 τον μήνα, κάθε βουλευτής με 7.000 ευρώ – κατανοητό, αν και περίεργο σε ένα επισήμως πτωχευμένο κράτος. Γίνεται αδιανόητο και σκανδαλώδες, όταν, την ίδια στιγμή η μηνιαία σύνταξη Διευθυντή Χειρουργικής Κλινικής Δημόσιου Νοσοκομείου, με τριάντα χρόνια υπηρεσίας, μόλις και εγγίζει τα 1.300 ευρώ. Το ίδιο ισχύει και για καθηγητές Πανεπιστημίου με τριάντα χρόνια διδασκαλίας, έρευνας, συγγραφής.
Μια οργανωμένη κοινωνία είναι αδύνατο να επιβιώσει, όταν λειτουργεί με όρους θεσμοποιημένης αδικίας. Κυρίως, επειδή η θεσμοποιημένη αδικία γεννάει πάντοτε έναν τέλειο (δηλαδή καθολικό και στεγανό) συλλογικό απελπισμό, δηλαδή την παραίτηση από κάθε ελπίδα, κάθε εμπιστοσύνη στο μέλλον. Πριν από 40 περίπου χρόνια, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδαγε θρηνητικά: «δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις» – όλοι συμφωνούσαμε με βαθιά οδύνη, αλλά, υποσυνείδητα λογαριάζαμε την επίγνωση και τον καϋμό σαν «το ήμισυ του παντός», τη λαχτάρα σαν πραγμάτωση του ποθουμένου.
Δυστυχώς η απόσταση από το ποθούμενο αποδείχνεται αμείωτη, ίσως και απροσπέλαστος ο στόχος, οι Λαιστρυγόνες, οι Κύκλωπες, ο άγριος Ποσειδώνας λυμαίνονται την οδό και αποκλείουν την πρόσβαση «στις καλές πραγμάτειες». Τι σημαίνει στην πράξη αυτή η εικονολογία, θα το αντιληφθούμε μόνο από την οδό της άμεσης εμπειρίας, δηλαδή της απροκατάληπτης σχέσης. Είναι η ασυμβίβαστη με ωφελιμοθηρικές σκοπιμότητες σπουδή της ελευθερίας, της υπαρκτικής φυσικά, όχι απλώς της συμπεριφορικής – ωφελιμοθηρικής.
Δεν μας μένουν και άλλες δυνατότητες, ιστορικό ρόλο μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αντιπαλεύοντας το απόλυτο τίποτα, όπως λ.χ. την ολοκληρωτική και ανεπανόρθωτη οικολογική και οικιστική καταστροφή της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, των περισσότερων νησιών. Δεν είναι σχήμα λόγου: Το οικολογικό έγκλημα επιτείνεται ανενόχλητο, γιατί είναι παγιδευμένο, όπως και οι ρίζες του, στην ωφελιμοθηρία. Μόνο στην ελληνική οπτική μπορεί να πολεμηθεί ως άρνηση της αλήθειας και θρίαμβος της ψευτιάς.
1 σχόλιο:
Δηλαδη κατα τον συμπαθεστατο Γιανναρα αδικια ειναι οτι ο συνταξιουχος καθηγητης Πανεπιστημιου παιρνει λιγοτερα τον μηνα απο τον βουλευτη και τον συμβουλο Επικρατειας . Αποψη βγαλμενη απευθειας απο κωμωδιες του Ψαθα . Πραγματικες αδικιες που οδηγουν συχνα σε αυτοκτονια οπως ρευματα που κοβονται σε πολυμελεις οικογενειες και μετα διαζυγιο κατασχεσεις ακομη και πρωτης κατοικιας γριες και γεροι που βασανιζονται και σφαζονται απο λαθροεισβολεις δεν αγγιζουν προφανως την ευαισθησια του καθηγητη της Παντειου . Και για να εχουμε καλο ρωτημα επειδη ο σεβαστος καθηγητης γραφει για πολυετη ερευνα ο ιδιος ποια ερευνα επι μισο αιωνα που σιτιζοταν απο το πρυτανειο εκανε ? Μηπως στα πλαισια της πολυετους βαθια επιστημονικης ερευνας της κοινωνιας των σχεσεων βρηκε οτι εν Ελλαδι οταν συναντιουνται στον καφενε ο Γιαννης μες τον Κωστα μετα το για σου τι κανει η γυναικα σου ακολουθει ουζομεζες με το κουπονι του στοιχηματος ανα χειρας αρα η λαικη Ορθοδοξια θριαμβευει σαν αγαπητικη σχεση ενω οταν να πουμε συναντιουνται οι κρυοκωλοι Γιοχαν και Χανς στην μπυραρια στο Μενχενγκλαντμπαχ μετα δυο μπυρες και βραστα λουκανικα πανε απευθειας γηπεδο χωρις ουζομεζε και στοιχημα αρα η Φραγκικη θρησκειοποιημενη χριστιανοσυνη στα προσωπα των προειρημενων Γιοχαν και Χανς αποδεικνυεται εν τοις πραγμασι κατωτερη ? Με τετοιες μαλακιες ανθρωποι εν Ελλαδι κανανε καριερα και αλλοι πατεραδες παιδιων στα 47τους σκοτωνονται στους δρομους πανω στο μεροκαματο σαν σκυλια . ΑΜ
Δημοσίευση σχολίου