ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

 

Στην Αρχαία Αθήνα, γνώριζες ότι έπαιρνες μεγάλο ρίσκο όταν έκανες εισήγηση στην Εκκλησία του Δήμου. Γι’ αυτό θα έπρεπε να γνώριζες πολύ καλά το αντικείμενο και να το πίστευες. Λογικά, θα έπρεπε να είσαι από τους καλύτερους της πόλης. Στη σύγχρονη Ελλάδα, ισχύει το αντίθετο. Οι πολιτικοί αποφασίζουν και δεν εισηγούνται απλά χωρίς συνέπειες για τους ίδιους καθώς οι τρεις εξουσίες δεν είναι διακριτές. Έτσι, κάθε καρυδιάς καρύδι, συνήθως μετριότητες, μπαίνουν στη πολιτική, με τις εξαιρέσεις των λίγων καλών να είναι ο κανόνας. Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ταυτίζονται πρακτικά και διορίζουν την ηγεσία της τρίτης, δηλ. της δικαστικής, που με τη σειρά της διορίζει τους από κάτω δικαστές. Κοινώς, η εξουσία είναι μία και μάλιστα συγκεντρωμένη στα χέρια του πρωθυπουργού.       

.Βασίλης Βιλιάρδος

Ξένη Δημοσίευση 

H Αρχαία Αθήνα και οι σύγχρονοι πολιτικοί

Όταν το έλλειμμα του προϋπολογισμού φτάνει το 10% του ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος ξεπερνά το 200% και η κυβέρνηση μοιράζει δανεικά σε μεγάλες ομάδες με τη σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ο ρόλος των πολιτικών στην Αρχαία Ελλάδα και στη σύγχρονη.

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί ποιος ήταν ο ρόλος των δημόσιων ανδρών στην Αρχαία Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αρχαία Αθήνα και πόσο διαφορετικός είναι στη σύγχρονη Ελλάδα, που μπαίνουν φτωχοί στην πολιτική και φεύγουν συνήθως πλούσιοι; Είναι πράγματα που οι περισσότεροι δεν τα γνωρίζουμε αφού δεν τα διδασκόμαστε στο σχολείο, αν και θα έπρεπε. Αντίθετα, μαθαίνουμε τόσα άλλα που δεν είναι το ίδιο χρήσιμα.

Στην Αρχαία Αθήνα, λοιπόν, οι πολιτικοί άνδρες δεν αποφάσιζαν αλλά εισηγούνταν στην Εκκλησία του Δήμου. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως δεν λογοδοτούσαν για τις συνέπειες των μέτρων, πολιτικών που είχαν εισηγηθεί, αν το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό για την πόλη. Τρανό παράδειγμα ο Μιλτιάδης, που οδήγησε τους Αθηναίους στη μεγάλη νίκη στη Μάχη του Μαραθώνα το  490 π.χ. Ένα μόλις χρόνο μετά τη μεγάλη νίκη στον Μαραθώνα, ο Μιλτιάδης κατηγορήθηκε για το αποτέλεσμα της εκστρατείας εναντίον της Πάρου, που δεν είχε βοηθήσει την Αθήνα κατά την επίθεση των Περσών και καταδικάσθηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων. Επειδή δεν μπορούσε να το πληρώσει, μπήκε φυλακή όπου πέθανε από τη μόλυνση ενός τραύματος που είχε αποκομίσει κατά την εκστρατεία εναντίον της Πάρου. Το πρόστιμο πλήρωσε αργότερα ο γιος του, για να ξεπλύνει το όνομα του πατέρα του.

Στην Αρχαία Αθήνα, γνώριζες ότι έπαιρνες μεγάλο ρίσκο όταν έκανες εισήγηση στην Εκκλησία του Δήμου. Γι’ αυτό θα έπρεπε να γνώριζες πολύ καλά το αντικείμενο και να το πίστευες. Λογικά, θα έπρεπε να είσαι από τους καλύτερους της πόλης. Στη σύγχρονη Ελλάδα, ισχύει το αντίθετο. Οι πολιτικοί αποφασίζουν και δεν εισηγούνται απλά χωρίς συνέπειες για τους ίδιους καθώς οι τρεις εξουσίες δεν είναι διακριτές. Έτσι, κάθε καρυδιάς καρύδι, συνήθως μετριότητες, μπαίνουν στη πολιτική, με τις εξαιρέσεις των λίγων καλών να είναι ο κανόνας.

Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία ταυτίζονται πρακτικά και διορίζουν την ηγεσία της τρίτης, δηλ. της δικαστικής, που με τη σειρά της διορίζει τους από κάτω δικαστές. Κοινώς, η εξουσία είναι μία και μάλιστα συγκεντρωμένη στα χέρια του πρωθυπουργού.       

Οι σύγχρονοι πολιτικοί τάζουν και μοιράζουν χρήμα, ακόμη και δανεικά, για να ικανοποιήσουν μέρος του πληθυσμού, ώστε να πάρουν την ψήφο του ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Μέσω της πολιτικής μπορούν να αποκτήσουν εξουσία και μεγάλη περιουσία, ακόμη κι αν κάνουν τραγικά λάθη. Δεν υπάρχει όριο. Γι’ αυτό πολλοί κάνουν την πολιτική επάγγελμα και φροντίζουν για τη διαδοχή τους από τους γιους και τις κόρες τους.

Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά, διαβάζοντας τις νέες παροχές που μοίρασε ο πρωθυπουργός με τη σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης στους υγειονομικούς, 800.000 συνταξιούχους και τα ΑμεΑ. Κι όλα αυτά μετά το χάρισμα 1,5-2 δισ. ευρώ (μη επιστρεπτέες προκαταβολές) σε άτομα και εταιρείες -μερικές από τις οποίες ανήκουν σε πολυεκατομμυριούχους όπως παρατήρησε άτομο της αγοράς χθες. Κι όλα αυτά, όταν η Ελλάδα είναι η πιο υπερχρεωμένη χώρα, χωρίς σημαντική παραγωγική βάση στη Δύση, με δημοσιονομικό έλλειμμα που εκτιμάται σε 10% του ΑΕΠ φέτος.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς αυτή την κατάσταση, με ένα λαό που στην πλειονότητά του έχει «εκπαιδευθεί» να περιμένει από τους πολιτικούς ρουσφέτια. Η ιστορία δείχνει ότι αυτό το πράγμα δεν θα τελειώσει καλά.

(πηγή)

Λεφτά υπάρχουν – The Analyst