Συνέχεια από: Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021
ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
1. Πράγματι όταν ακούσουν από εμάς κάτι το σχετικό με το βάπτισμα, ότι το θνητόν μεταβαίνει προς την ζωήν είναι ακόλουθον αφού η πρώτη γέννησις οδηγεί προς τον θνητό βίο να βρεθεί νέα γέννησις η οποία ούτε με την φθορά αρχίζει ούτε στην φθορά καταλήγει, αλλά κατευθύνει τον γεννηθέντα εις αθάνατον ζωήν (διότι όπως το προερχόμενον από θνητήν γέννησιν είναι κατ’ ανάγκην θνητόν, έτσι ο προερχόμενος από άφθορον γέννησιν γεννάται ανώτερος της εκ του θανάτου φθοράς)· όταν λοιπόν ακούσουν ταύτα και τα τοιαύτα και διδαχθούν τον τρόπον, ότι δηλαδή τα μέσα δια των οποίων πραγματοποιείται το μυστήριον της αναγεννήσεως είναι η ευχή προς τον Θεόν και η επίκλησις της ουρανίου χάριτος και το ύδωρ και η πίστις, αποβλέπουν με δυσπιστία προς το βάπτισμα, παρατηρούντες ότι δεν συμβιβάζεται με την υπόσχεσιν το σωματικώς ενεργούμενον. Διότι, λέγουν, πώς η ευχή και η επίκλησις της θείας δυνάμεως επί του ύδατος γίνεται έναρξις νέας ζωής στους μυουμένους;
2. Προς απάντησιν σε αυτούς, ακόμη και αν είναι πολύ ισχυρογνώμονες, και απλή εξήγηση είναι αρκετή για να τους οδηγήσει προς την αποδοχήν του δόγματος. Δεδομένου ότι ο τρόπος της κατά σάρκα γεννήσεως είναι γνωστός σε όλους, θα αντερωτήσω πώς γίνεται άνθρωπος αυτό το οποίον σπείρεται ως αρχή προς σύστασιν του ζώου; Αλλά βεβαίως επί του ζητήματος τούτου ουδέν επιχείρημα υπάρχει ως απάντηση το όποιον έχει λογική πιθανότητα, Διότι τί το κοινόν υπάρχει μεταξύ του ανθρωπίνου σπέρματος και της σ’ αυτό ευρισκόμενης ποιότητος; Ο άνθρωπος (στην ολοκληρωμένη του μορφή) είναι λογικόν και διανοούμενον ον, νου και επιστήμης (μαθήσεως) δεκτικόν, το δε σπέρμα είναι μία υγρά ύλη και τίποτε άλλο έκτος του υγρού τούτου φαινομένου δεν κατανοεί ο νους.
3. Την απάντησιν λοιπόν την οποίαν είναι εύλογο να λάβουμε εμείς από τους ερωτηθέντες, πώς θα πιστευθεί ότι από το σπέρμα εκείνο συνεστήθη ο άνθρωπος, την ιδία θα δώσουμε και εμείς ερωτηθέντες, πώς κατορθουται η δια του υδατος άναγέννησις. Διότι προ της αντιμετωπίσεως των ερωτημάτων πρέπει προηγουμένως να λεχθεί ότι εκείνο γίνεται άνθρωπος δια της θείας δυνάμεως και άνευ αυτής τούτο μένει ακίνητον και ανενέργητον. Εάν λοιπόν εκεί δεν κάμνει τον άνθρωπον το υποκείμενον υλικόν, αλλ’ η θεία δύναμις μεταποιεί τούτο εις φύσιν ανθρώπου, θα ήταν ένδειξις μεγίστης ανοησίας, ενώ στην περίπτωσην του σπέρματος δεχώμεθα την επέμβασιν της μεγάλης δυνάμεως του Θεού, στην περίπτωσιν του βαπτίσματος να δεχώμεθα ότι ατονεί η δύναμις του Θεού προς εκπλήρωσιν του θελήματος αυτου. Τί κοινόν όμως, λέγει, μεταξύ ύδατος και ζωής; Τί κοινόν, θα του απαντήσουμε, μεταξύ της υγρότητος του σπέρματος και της εικόνος του Θεού; Άλλα δεν είναι καθόλου παράδοξον, εάν με την θέλησιν του Θεού το υγρόν μεταβάλλεται στο τιμιώτατον ζώον. Το ίδιον λέγουμε και σε τούτο, ότι δεν είναι καθόλου θαυμαστόν, εάν η παρουσία της θείας δυνάμεως μεταμορφώνει προς την αφθαρσίαν το γεννηθέν με φύσιν φθαρτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου