Ο πίνακας του Νορβηγού καλλιτέχνη Έντουαρντ Μουνκ η Κραυγή, που δημιούργησε το 1893, έχει καταστεί παγκόσμια το σύμβολο της αγωνίας και της μοναξιάς του ανθρώπου που κανείς δεν τον ακούει και κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτόν.
Όσο και να είναι η διαπίστωση αυτή ακραία, δεν παύει, όμως, να εκφράζει την τραγική πραγματικότητα πολλών ανθρώπων, κυρίως της εποχής μας, που ο πολιτισμός μας κατάργησε τις κοινότητες.
Το ερώτημα «ακούει κανείς;» δεν λέγεται σ’ ένα άδειο σπίτι μα στην άδεια από συμπαράσταση κοινωνία. Οι νέοι, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι γιατροί και οι νοσοκόμες, όλα τα επαγγέλματα που έχουν να κάμουν με ανθρώπους, βιώνουν και τις στιγμές της μοναξιάς κι άρα της απογοήτευσης.
Απ’ αυτή την οδυνηρή εμπειρία δεν απαλλάσσονται οι κληρικοί – όλοι εκείνοι που επωμισθήκαν το βάρος να είναι πατέρες του λαού του Θεού. Ήδη από τον 1ο αιώνα, ο Απ. Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «Μου φαίνεται πως ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στο στάδιο. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, γι’ αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε μωροί για χάρη του Χριστού,…. αδύναμοι,…. περιφρονημένοι. Ως αυτή την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια… Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας»(Α΄ Κορ. 4,9-13).
Αν δεχτούμε την Ορθόδοξη Παράδοσή μας που θέτει τους επισκόπους «διαδόχους των Αποστόλων» και τους ιερείς «εκπροσώπους των επισκόπων», είναι αυτονόητο ότι οι επίσκοποι και οι ιερείς σηκώνουν το “βάρος” της ποιμαντικής φροντίδας του κόσμου, με τη δόξα, την ευθύνη, τον πόνο που συνεπάγεται αυτή η αποστολή.
Οι επίσκοποι και οι ιερείς βιώνουν τη μυστική χαρά και το μυστικό μεγαλείο να τελούν τα μυστήρια και να «κατεβάζουν το Θεό στους ανθρώπους», να ενώνουν τους ανθρώπους με το Θεό και να πραγματοποιείται έτσι ο σκοπός της ενανθρωπήσεως, του θανάτου και της Αναστάσεως του Θεανθρώπου. Συγχρόνως, όμως, βιώνουν και την απόρριψη των ανθρώπων, την αχαριστία, την αδυσώπητη κριτική τους, την προσωπική αδυναμία και τα πάθη τους που δεν θα ήθελαν να έχουν.
Ποιος λαϊκός και άγευστος της ιερατικής χάρης, χωρίς ταπείνωση κι αγάπη στο ράσο, χωρίς εμπειρία του αγώνα για κάθαρση των παθών και της δύναμης του Θεού, μπορεί να κατανοήσει τα ιερατικά βιώματα; Μόνος κι αβοήθητος ο κάθε παπάς, έχοντας τα βάρη της θέσης του, της οικογένειας, του εαυτού του και του κόσμου του, πορεύεται «ως περικάθαρμα του κόσμου», αναμένοντας λίγη ανθρώπινη παρηγοριά και τη θεϊκή που, συνήθως, έρχεται όταν η πρώτη θα έχει εκλείψει.
Η «κραυγή» του Μουνκ θα μπορούσε να έχει έναν παπά που φωνάζει για τη σωτηρία του κόσμου, για την ιερατική μοναξιά του, για την απογοήτευση απ’ το έργο του.
Ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης είχε πει: «η αποστολή του πνευματικού εργάτου εις την Εκκλησίαν είναι να αποτυγχάνει, δια να μαρτυρήται η δύναμις του Θεού»[1].
Στηριγμένοι σ’ αυτή τη δύναμη του Θεού ο κάθε κληρικός μπορεί να πει στον Κύριο και Θεό του: «Αφού, τελικά, Εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο στον κόσμο, στους ανθρώπους και στον εαυτό μας, κάνε αυτό που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε αν και πολύ το θέλουμε.“ Στο πέλαγος του ελέους σου ρίχνουμε την απόγνωση της ψυχής μας”[2]. Ελθέ μόνε αγαθέ!».
5 σχόλια:
Στα περασμένα χρόνια ο παπάς ή ιερεύς ήταν αυστηρά μέλος κάθε τοπικής κοινωνίας... Αρκεί να δούμε, όσοι δεν το έζησαν, φωτογραφίες εκείνης της εποχής, όπου είναι συναγμένη όλη η κοινότητα, μαθητές, δάσκαλοι, προύχοντες, αστυφύλακες, οι γυναίκες, τα κορίτσια, κι ανάμεσα σε όλους και ο παπάς με το μαύρο ράσο και τον σκούφο του... Στις πόλεις το ιερατικό αξίωμα κυριάρχησε του ιερατικού διακονήματος, αυτονομήθηκε όπως όλα σχεδόν, έγινε κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο, κατ' αρχάς στους επισκόπους, ύστερα στους ιερείς, μετά και στους διακόνους. Χάθηκε η παλιά εκκλησιαστική κοινότητα, και ο λαός του Θεού μετετράπη σε παθητικό ακροατή... Αν αυτό τώρα το "ντύσουμε" και με ψευδαισθήσεις του τύπου: "Προσφέρω τη θεία κοινωνία στους πιστούς", τότε χάθηκαν όλα... Στις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις των ακολουθιών απ' τους ιερούς ναούς (ήμαρτον, Κύριε, όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης για τις εικόνες στα... μουσεία), ο φακός παρακολουθεί κυρίως τους επισκόπους, ιδίως αν είναι πολλοί και χρυσοστόλιστοι... Μια φορά έλεγε ένας ιερέας σ' έναν απλό πιστό, που τον ρώτησε αν ένας διαζευγμένος μπορούσε να γίνη κάποτε κι αυτός ιερέας, πως δεν υπάρχει πρόβλημα και εύχεται κάποτε μάλιστα να συλλειτουργήσουν! Κι αυτός ο καημένος ο πιστός που πίστευε, πως όλες τις φορές που παρίστατο στις ακολουθίες συλλειτουργούσε κι αυτός! Πώς θα ξεφύγουμε απ' τις αυταπάτες; Κι εξάλλου η παράδοσή μας δεν λέει καθόλου αυτά που λέει ο ως άνω ιερέας...
Τό θέμα δυστυχώς μάς ξέφυγε φίλε καί επειδή εγκαταλείψαμε τόν νού καί τήν ψυχή δέν μπορούμε νά επιστρέψουμε, στήν πίστη, σ' αυτό πού χάσαμε, στήν ενορία καί στήν ενότητα τών πιστών. Ο νούς μάς δόθηκε γιά νά επιστρέφουμε , ακόμη καί άν χάσαμε τόν δρόμο, γιά τήν μετάνοια, η οποία χωρίς τόν νόμο τής επιστροφής πού είναι γραμμένος στόν νού δέν υφίσταται, είναι αδύνατη. Καί μείναμε μέ τήν διάνοια , τόν εγκέφαλο καί τήν λογική του, τήν ψευδαίσθηση τής εξέλιξης, νά δίνει νόημα στήν ζωή μας, στήν βέβαιη πορεία μας πρός τόν θάνατο,καθότι προσκολλημένη στό σώμα καί στόν φυτικό νόμο τής ωριμάνσεως καί τής αναγκαίας καρποφορίας. Η οποία δυστυχώς δέν μπορεί νά ελέγξει τόν θερισμό, καί νέμεται τήν καρποφορία ο κάθε δυνατός τού κόσμου τούτου, τής φθοράς καί τής αλλοτρίωσης.Αυτό σημαίνει παθητικότης. Η σημερινή μας κατάσταση. Τήν οποία ουσιοποίησε ο Μαρξισμός καί συντηρεί η Αριστερά κάθε εποχής. Πώς νά δοξάσουμε τόν Κύριο, νά ανοίξουμε τήν καρδιά μας στήν Θεοτόκο Μητέρα μας, νά μπούν οι Χαιρετισμοί στό αίμα μας, τό όνομα τού Κυρίου στήν καρδιά μας, μέ τήν διανοητική εξέλιξη;
χμμμ...απαλλάσσεται λόγω ηλικίας..;;μάλλον το ρητό αν δεις αγγελο η παπά να προσκυνήσεις πρώτα τον παπα έχει εντυπωθει βαθιά στο μυαλό τους..οι επίσκοποι,οι παπαδες οι καημένοι απέναντι στον κατώτερο μάλλον γι'αυτους κοσμακη που δεν τους παρηγορεί,που δεν τους συναισθανεταιπου δν καταλαβαίνει από 'ιερατικη'χαρα&λύπη!!!!!!..αχουταααα.!!αν νιώθεις μοναξιά μπάρμπα έλα να με βοηθήσεις σε κάτι χωράφια που έχω στο χωριό για ξεχορταριασμα,σπορά,ποτισμα&εεενα σωρό άλλες δουλειες θα σου φύγουν όλα στο υπόσχομαι...ΑΠ
To katorthoma 10000 papadon einai oti xtes stin Thessaloniki kapoioi opadoi tou Paok skpotosan xoris kamia aformi enan opado tou Ari. Methayrio gia antipoina kapoioi Arianoi tha skotosoun enan opado tou Paok. Vale kai tous kathe logis viasmous aimomixies kai oti allo theleis. Tha mou peis ti sxesi exei ayto me tin Ekklisia. Exei. Palaiotera oi anthropoi stin Ellada skotonontan eite gia prosopika symferonta eite gia ideologies. Pote se aytin tin xora den skotonontan oi anthropoi gia to tipota san daimonismenoi. As koitaxtoun oloi oi papades paradosiakoi kai modernoi kai as anaritithoun an didaskoun xristianismo I mia typolatriki eidololatreia. AM
Γράφει ο Παπαδιαμάντης σ' ένα του διήγημα (το μεταφέρω όπως το θυμάμαι): "Ο αμπελουργός τέλειωσε τη δουλειά του αργά το απόγευμα, κοίταξε το αμπέλι, έβγαλε το καπέλο και έκανε τον σταυρό του προς την Ανατολή λέγοντας: Κύριε Ιησού Χριστέ, δώσε να πάη καλά η σοδειά και φέτος, να φάνε το 1/3 τα πουλιά, το 1/3 οι περαστικοί, να περισσέψη και 1/3 για τη φαμίλια μου... Και κίνησε για το σπίτι"...
Δημοσίευση σχολίου