Πηγή: Francesco Dall'Aglio
Γεια σας, είμαι ένας μικρός / μεσαίος / μεγάλος τοπικός παίκτης ή μια περιφερειακή δύναμη που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν έχει πολύ καλές σχέσεις με τη Δύση (λένε επειδή κακομεταχειρίζομαι τις γυναίκες, τις μειονότητες, την κοινότητα LGBTQIA+ και αυτό είναι πολύ συχνά αλήθεια, αλλά για μένα εξακολουθεί να φαίνεται πιο πιθανό ότι ο λόγος είναι ότι στο σπίτι μου υπάρχει λίθιο, λανθάνιο, πετρέλαιο, ουράνιο και ούτω καθεξής, και ότι τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά στο εσωτερικό οικονομικά), και αυτό είναι ό,τι έμαθα από τα πρόσφατα γεγονότα (θα μπορούσα να το μάθω και από το ουκρανικό ζήτημα, αλλά ήμουν αφηρημένος).
1) Η μόνη εγγύηση πολιτικής επιβίωσής μου είναι το ατομικό όπλο. Προφανώς, η ανάπτυξή του, η παραγωγή του, η ανάπτυξή του και η γνώση του τρόπου χρήσης του είναι ένα πολύ δύσκολο και πολύ δαπανηρό πράγμα, το οποίο δεν είναι προσιτό σε όλους. Θα πρέπει να δεθώ με κάποιον που την έχει και είναι πρόθυμος να με βοηθήσει να την αναπτύξω, αν όχι καν να τη μοιραστεί (δύσκολο) ή τουλάχιστον να με αφήσει να «φιλοξενήσω» τις πυρηνικές κεφαλές του στην επικράτειά μου, ή να αναπτύξω τη λεγόμενη «βρώμικη» ατομική βόμβα. Φυσικά δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα. Ακόμη και τα χημικά και βιολογικά όπλα, στη χειρότερη περίπτωση, θα μπορούσαν να είναι μια ιδέα. Στη χειρότερη περίπτωση.
2) Η διαπραγμάτευση με τη Δύση είναι άχρηστη, χρησιμεύει μόνο για να της αγοράσει χρόνο για να οργανωθεί καλύτερα, να εξοπλίσει καλύτερα τους πληρεξουσίους της και να τοποθετήσει τους ανθρώπους της στους θεσμούς μου για να με υπονομεύσει εκ των έσω (αυτό δεν είναι το συμπέρασμά μου, το παραδέχτηκαν ανοιχτά οι ίδιοι άνθρωποι που διαπραγματεύτηκαν και υπέγραψαν τις συμφωνίες). Κατά τον ίδιο τρόπο, πρέπει να αποφύγω οποιαδήποτε σχέση με τεχνικά ουδέτερους οργανισμούς (ΟΑΣΕ, ΔΟΑΕ κ.λπ.) που δεν δημιουργήθηκαν με σκοπό να με βλάψουν, αλλά έχουν ανθρώπους μέσα σε αυτούς που το κάνουν, χρησιμοποιώντας τις συμφωνημένες επιθεωρήσεις και ανταλλαγές πληροφοριών για να παράσχουν δεδομένα στους αντιπάλους μου. Κατά τον ίδιο τρόπο, πρέπει να αποχωρήσω αμέσως από τις συνθήκες που περιορίζουν τις αμυντικές μου δυνατότητες με οποιονδήποτε τρόπο, όπως η Συνθήκη της Οτάβα για τις αντιαρματικές νάρκες (κανείς δεν τη σέβεται ούτως ή άλλως) ή, για να επανέλθω στο σημείο 1, η Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Ή η Σύμβαση για τα Χημικά Όπλα.
3) Από την άποψη της εκπροσώπησης των μέσων ενημέρωσης, σε περίπτωση μιας περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτής σύγκρουσης, τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης θα πλημμυρίσουν με πολύ λεπτομερείς δορυφορικές φωτογραφίες των κατεστραμμένων στρατιωτικών εγκαταστάσεών μου (επισυνάπτω φωτογραφίες του ραντάρ του Sobashi, στο Ιράν, πριν και μετά την ισραηλινή επίθεση. Η φωτογραφία των συνεπειών δόθηκε στη δημοσιότητα λίγες ώρες αργότερα), ενώ όσον αφορά τη Δύση ή τον πληρεξούσιό της, θα υπάρχουν μόνο φωτογραφίες σπιτιών ή πολιτικών δομών (ή εικάζεται ότι υπάρχουν), σε ένα πολύ στενό πεδίο. Με αυτόν τον τρόπο, η παγκόσμια κοινή γνώμη θα πειστεί ότι πλήττω μόνο πολιτικούς στόχους (εν μέρει επειδή ο οπλισμός μου είναι οπισθοδρομικός και αποσπασματικός, επομένως όχι ακριβής, και εν μέρει επειδή είμαι κακός), ενώ ο αντίπαλός μου χτυπά μόνο στρατιωτικούς στόχους, με μεγάλη αποτελεσματικότητα και ακρίβεια, χωρίς να προκαλεί απώλειες (οι νεκροί δεν φαίνονται από τον δορυφόρο). Αυτό θα πείσει τη Δύση ότι έχει δίκιο και θα σπείρει αμφιβολίες στη χώρα μου.
4) Οι ρευστοί οργανισμοί όπως οι BRICS, ο SCO κ.λπ. δεν έχουν καμία χρησιμότητα. Εκτός από την ατομική βόμβα, η μόνη μου ελπίδα σωτηρίας είναι ένα δίκτυο στρατιωτικών συμμαχιών, όπως αυτές που συνδέουν τις δυτικές χώρες και τους συμμάχους των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, οι οποίες θα μου εγγυηθούν μια ελάχιστη ασφάλεια με πιο πρακτικό, φθηνότερο και ταχύτερο τρόπο από την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας. Φυσικά, θα διακινδύνευα να εμπλακώ σε συγκρούσεις που δεν με αφορούν άμεσα ή / και να θέσω τον εαυτό μου στην υπηρεσία των συμφερόντων άλλων ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν είναι δυτικά, αλλά είναι πάντα καλύτερο από το να βομβαρδίζομαι ή να οργανωθεί μια έγχρωμη επανάσταση στην αυλή μου. Εάν η Δύση έχει ένα δίκτυο στρατιωτικών συμμαχιών, η μη Δύση πρέπει επίσης να ελπίζει ότι θα τα βγάλει πέρα, διαφορετικά κάθε χώρα μόνη της, είτε πρόκειται για το Ιράν, τη Ρωσία ή ακόμα και την Κίνα, διακινδυνεύει πολλά.
Καλώς ήρθατε στο νέο κόσμο. Δεν διαφέρει πολύ από τον παλιό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου