Προσέγγιση του Θεού – Χρήστος Γιανναράς

 

Όταν η Εκκλησία μας καλεί στην αλήθεια της, δεν μας προτείνει κάποιες θεωρητικές θέσεις που πρέπει καταρχήν να αποδεχθούμε. Μας καλεί σε μια προσωπική σχέση, σε ένα τρόπο ζωής που συνιστά σχέση με τον Θεό ή οδηγεί προοδευτικά και βιωματικά στη σχέση μαζί του. Αυτός ο τρόπος μεταμορφώνει τη σύνολη ζωή από ατομική επιβίωση σε γεγονός κοινωνίας. Η Εκκλησία είναι ένα σώμα κοινωνίας, όπου τα μέλη ζουν όχι το καθένα για τον εαυτό του, αλλά το καθένα σε οργανική ενότητα αγάπης με τα υπόλοιπα μέλη και την κεφαλή του σώματος, τον Χριστό. Πιστεύω στην αλήθεια της Εκκλησίας, σημαίνει ότι δέχομαι να ενταχθώ στο «σύνδεσμο της αγάπης» που τη συνιστά, εμπιστεύομαι στην αγάπη των αγίων και του Θεού, και αυτοί με δέχονται με πίστη - εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου.

Φτάνουμε στον Θεό μέσα από ένα τρόπο ζωής, όχι μέσα από ένα τρόπο σκέψης. Τρόπος της ζωής είναι κάθε οργανική λειτουργία αύξησης και ωριμότητας – είναι ο τρόπος λ.χ. που συγκροτεί τη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα μας. Από το θηλασμό και το χάδι και τη στοργή και φροντίδα, ως τη συνειδητή κοινωνία και αποδοχή της αγάπης τους, βλασταίνει σιωπηλά κι ανεπαίσθητα στην ψυχή του παιδιού η πίστη στη μητέρα και τον πατέρα του. Δεν χρειάζεται λογικές αποδείξεις ή θεωρητικές κατοχυρώσεις αυτός ο δεσμός, παρά μόνο αν διαταραχθεί η ίδια η σχέση. Μόνο τότε την πραγματικότητα της ζωής προσπαθούν να υποκαταστήσουν τα επιχειρήματα της σκέψης.
Χρήστος Γιανναράς
anastasios

ΣΧΟΛΙΟ : Με αξεπέραστο τρόπο ο Γιανναράς μας φανερώνει τήν ουσία τού κληρικαλισμού. Αυτού πού εξελίχθηκε σήμερα σε οικουμενισμό. Τούς πιστούς τού κληρικαλισμού λοιπόν τούς καλεί η εκκλησία, όχι ο Κύριος. Καί τούς κρατά στήν εκκλησία δέν τούς αποδίδει ποτέ στόν Κύριο. Μιά εκκλησία αυτονομημένη, η οποία "συνεχίζει" τό έργο τού Κυρίου στήν ιστορία. 

"Πιστεύω στην αλήθεια της Εκκλησίας, σημαίνει ότι δέχομαι να ενταχθώ στο «σύνδεσμο της αγάπης» που τη συνιστά, εμπιστεύομαι στην αγάπη των αγίων και του Θεού, και αυτοί με δέχονται με πίστη - εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου."

"Τρόπος της ζωής είναι κάθε οργανική λειτουργία αύξησης και ωριμότητας – είναι ο τρόπος λ.χ. που συγκροτεί τη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα μας. Από το θηλασμό και το χάδι και τη στοργή και φροντίδα, ως τη συνειδητή κοινωνία και αποδοχή της αγάπης τους, βλασταίνει σιωπηλά κι ανεπαίσθητα στην ψυχή του παιδιού η πίστη στη μητέρα και τον πατέρα του."

Ένας τρυφερός χριστιανισμός πού δέν μπορεί νά αντέξει τήν μάχαιρα πού ήρθε καί έβαλε ο Κύριος. Η Μητέρα εκκλησία η συνέχεια τής αγάπης τής μαμάς!

Η εκκλησία καλεί γιά πολλούς λόγους βέβαια: όσους είναι φιλακόλουθοι, όσους αγαπούν τά χρυσά άμφια, όσους έχουν καλή φωνή, γιά φιλανθρωπία, γιά την εξουσία τού κηρύγματος, γία την εξουσία τής Θείας Ευχαριστίας, γιά την ευκολία τής κατοχής αξιώματος χωρίς αξιολόγηση... Τίποτε από όλα αυτά δέν έχει σχέση μέ τήν Εκκλησία τού Κυρίου.

Τί μάς είπε ο Κύριος γιά αυτή τήν εκκλησία; "ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΚΛΗΤΟΙ ΛΙΓΟΙ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ". 

Είναι η εκκλησία τών κλητών οι οποίοι δέν θέλουν νά ακολουθήσουν τήν οδό τών Αγίων, νά ενωθούν μέ τόν Κύριο, νά γίνουν εκλεκτοί, όπως τό επιθυμεί καί τό υποσχέθηκε ο Κύριος.

Πού ικανοποιούνται μέ τά ελάχιστα γιά τήν εξασφάλιση μιάς βεβαιότητος, η οποία διαφορετικά δίνεται από τόν Κύριο. Καί αυτοί οι κλητοί εμποδίζουν καί όσους επιθυμούν νά γνωρίσουν τόν ΚΥΡΙΟ αλλά εχθρεύονται επίσης καί όσους τόν έχουν γνωρίσει.

Τό σώμα Κυρίου δέν είναι ο καρπός τής προσευχής καί τού Αγίου Πνεύματος, είναι τό Κυριακό σώμα, οι γέροι τής Κυριακής. Στήν εκκλησία αυτή υπάρχουν κλητοί πού μόνο γιαυτό νομίζουν ότι είναι εκλεκτοί, δέντρα χωρίς καρπό, καταραμένα από τόν Κύριο καί δικαίως ετοιμάζονται νά αυτοκτονήσουν στά πόδια τού πάπα, κρεμασμένοι στήν ξεραμένη συκιά τής πανθρησκείας.

Αμέθυστος

Hans Urs Von Balthasar - Ο Νέος Αυγουστίνος, στον οποίο έχουν υποκύψει ήδη και οι "Ορθόδοξοι" Θεολόγοι.

        

       Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που

πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό) 

και επομένως είναι άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο"  μή-Χριστιανικό κόσμο.