(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
«Περί της εv Χριστώ ζωής»
Λόγος ΣΤ’
PG 150, 641Α-652B.
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=375547
Αλλά το πιο παράδοξο απ’ όλα είναι ότι όχι μόνο υπέμεινε, όταν έπασχε τα μεγαλύτερα δεινά και πέθαινε από τις πληγές, αλλά και ότι, αφού επανήλθε στη ζωή και ανέστησε το σώμα Του από τη φθορά, συνεχίζει να φέρει τις πληγές αυτές και θα διατηρεί τις ούλες στο σώμα Του.
Μ’ ετούτες Τον αντικρίζουν τα μάτια των Αγγέλων και τις θεωρεί στολίδι Του και χαίρεται να δείχνει πως έχει υποστεί δεινά. Κι ενώ απέβαλε όλα τα του σώματος, -γιατί φέρει πια σώμα πνευματικό που δεν του απέμεινε τίποτε από βάρος ή πάχος ή από άλλο πάθος σωματικό-, όμως τα τραύματα διόλου δεν τα απέβαλε, ούτε εξάλειψε τελείως τις πληγές, αλλά θεώρησε καλό να τις διατηρήσει από αγάπη για τον άνθρωπο.
Γιατί χάρη σ’ αυτές βρήκε τον χαμένο, και με το κέντημα της λόγχης συνέλαβε τον αγαπημένο. Διαφορετικά, πώς θα ήταν λογικό να διατηρούνται ακόμη τα ίχνη των πληγών σε σώμα αθάνατο, όταν κι από θνητά κι από φθαρτά σώματα συχνά εξαλείφει η ιατρική κι η φύση;
Αλλ’ όπως φαίνεται, επιθυμούσε πολλές φορές για μας να υποφέρει. Τούτο όμως δεν ήταν δυνατό, γιατί το σώμα είχε για πάντα διαφύγει τη φθορά. Κι επειδή συγχρόνως ήθελε να λαβει πρόνοια γι’ αυτούς που θα Τον πλήγωναν, αποφάσισε να διατηρήσει τα ίχνη της σφαγής στο σώμα Του ώστε να φέρει πάντοτε τους τύπους των τραυμάτων που τυπώθηκαν επάνω Του μια φορά στη σταύρωση Του· για νάναι στον αιώνα φανερό πως για τους δούλους Του σταυρώθηκε και στην πλευρά κεντήθηκε και να κοσμούν κι αυτά το Βασιλιά μαζί με την ανέκφραστη βασιλική του λάμψη.
Τι θα μπορούσε να συγκριθεί με την αγάπη αυτή; Τι αγάπησε ποτέ ο άνθρωπος τόσο πολύ; Ποια μητέρα υπήρξε τόσο φιλόστοργη η ποιος πατέρας τόσο φιλότεκνος; Η ποιος από τους ενάρετους καταλήφθηκε από τόσο τρελό έρωτα, ώστε για την αγάπη του αυτή όχι απλώς δέχθηκε να πληγωθεί από τον ίδιο που αγάπησε, ούτε διατήρησε απλώς για τον αχάριστο την αγάπη του και στη συνέχεια, άλλα κι αυτά τα τραύματα τα θεωρεί τιμιότερα
απ’ όλα;
Αν και τα τραύματα δεν δείχνουν μόνο πως μας αγαπά, αλλά και πως εξαιρετικά μας τιμά. Γιατί απόδειξη τιμής υψίστης είναι ότι όχι μόνο δεν αισχύνεται για τις ασθένειες της φύσης μας, αλλά και ότι κάθησε στο θρόνο το Βασιλικό με τα σημάδια που Του άφησε η ανθρώπινη ασθένεια.
Και δεν αξίωσε τέτοιας τιμής μόνο τη φύση γενικά του ανθρώπου και αδιαφόρησε για τον καθένα χωριστά, αλλά όλους μας καλεί σ’ αυτό το στέμμα. Μας απάλλαξε από τη δουλεία και μας κατέστησε υιούς. Άνοιξε τον ουρανό για όλους και μας έδειξε το δρόμο και τον τρόπο να πετάξουμε, και επί πλέον μας έδωσε φτερά.
Και δεν αρκέσθηκε σ’ αυτά, αλλ’ Αυτός μας οδηγεί και μας στηρίζει και μας παρακινεί σαν ραθυμούμε.
Κι ακόμη δεν έχω πει το πιο σπουδαίο. Δεν συμπαρίσταται σε μας τους δούλους ο Δεσπότης μόνο ως το σημείο αυτό, αλλά μας καθιστά μετόχους στα δικά Του. Ούτε μας δίνει απλώς το χέρι, αλλά μας έδωσε ολόκληρο τον Εαυτό Του. Για τούτο είμαστε «ναός Θεού ζώντος». Χριστού μέλη είναι τα μέλη μας. Την κεφαλή των μελών μας προσκυνούν τα Χερουβίμ.
Τούτα τα πόδια, τούτα τα χέρια εξαρτώνται από την καρδιά Εκείνου. Από τι δεν είναι ωφελιμότερο, από τι δεν είναι γλυκύτερο το να διαλογίζεται κανείς αυτά; Αν αυτά σκεπτόμαστε κι αυτοί οι λογισμοί συνέχουν την ψυχή μας, εν πρώτοις δεν θ’ αφήσουμε μέσα μας πέρασμα για τίποτε το πονηρό. Έπειτα, αν κατανοήσουμε τις ευεργεσίες, θα είναι επόμενο ν’ αυξήσουμε την αγάπη μας στον Ευεργέτη. Κι αν έτσι σφοδρά Τον αγαπήσουμε, τότε και εργάτες των εντολών Του και κοινωνοί της θέλησής Του θα γίνουμε. Γιατί «ο αγαπών με, λέει η Γραφή, τας εντολάς μου τηρήσει».
Ακόμη, όταν γνωρίσουμε πόσο μεγάλη είναι η αξία μας, εύκολα δεν θα την προδώσουμε. Δεν θ’ ανεχθούμε να υποταχθούμε στο δραπέτη δούλο, όταν συνειδητοποιήσουμε πως μας ανήκει η βασιλεία.
Δεν θ’ αφήσουμε να εκστομίσει η γλώσσα μας λόγο πονηρό, αν έχουμε στο νου μας την ιερή Τράπεζα και ποιο είναι αυτό το αίμα που έβαψε αυτή τη γλώσσα. Πώς θα στρέψουμε τα μάτια μας σ’ εκείνα που δεν πρέπει, όταν μ’ αυτά αντικρύσαμε τόσο φρικτά Μυστήρια!
Δεν θα κινήσουμε τα πόδια μας, δε θα απλώσουμε τα χέρια μας, σε κάτι πονηρό, αν έχουμε ενεργό στην ψυχή μας το πραγματικό νόημα της φύσης τους, ότι δηλαδή είναι μέλη του Χριστού και ιερά και σαν φιάλη περιέχουν το Αίμα Εκείνου.
Ή καλύτερα έχουν ενδυθεί ολόκληρο τον ίδιο το Σωτήρα, όχι σαν ιμάτιο ούτε καθώς κι αυτό το σύμφυτο με το σώμα δέρμα, αλλά πολύ πιο τέλεια. Γιατί κι από τους ίδιους τους αρμούς κι από τα ίδια τα οστά είναι πολύ στενότερα ενωμένο τούτο το ένδυμα με όσους το έχουν ενδυθεί.
Τα μέλη μπορεί κανείς να τ’ αποκόψει και παρά τη θέλησή μας. Αλλά ν’ αποσπάσει το Χριστό απ’ όσους Τον ενδύθηκαν, αν οι ίδιοι δεν το θέλουν, κανείς δε θα μπορέσει, ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας, «ου τα ενεστώτα, ου τα μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτ’ άλλη κτίσις ετέρα», καθώς λέει ο Παύλος, οσηδήποτε εξουσία κι αν ασκεί.
Βέβαια, κατάφερε ο Πονηρός με τα χέρια των τυράννων ν’ αποσπάσει και ν’ αφαιρέσει το δέρμα των Μαρτύρων του Χριστού· να κατακόψει τα μέλη και να συντρίψει τα οστά τους, να χύσει έξω τα σωθικά τους και ν’ ανασπάσει [να τους βγάλει] τα σπλάχνα τους. Αλλά να συλήσει το ιμάτιο αυτό και να γυμνώσει τους μακαρίους από το Χριστό, τόσο ανίκανος στάθηκε με τα τεχνάσματά του, ώστε δίχως να το καταλάβει τους έντυσε καλύτερα από πριν με ό,τι φαντάσθηκε πως θα τους γυμνώσει.
Τι λοιπόν θα ήταν ιερότερο απ’ αυτό το σώμα με το όποιο ενώθηκε ο Χριστός στενότερα από κάθε φυσική συμφυία [ένωση, ταίριασμα]; Θα σεβαστούμε συνεπώς και θα φυλάξουμε την ιερότητα του, αν γνωρίσουμε τη θαυμαστή λαμπρότητά του και στο εξής την έχουμε συνέχεια μπροστά στα μάτια της ψυχής μας.
Γιατί αν τους ναούς, τα σκεύη και ο,τιδήποτε Ιερό, επειδή ακριβώς γνωρίζουμε πως είναι ιερά, με κάθε τρόπο τα διατηρούμε άσυλα, πολύ περισσότερο ασφαλώς δεν θ’ ατιμάσουμε τα Ιερώτερα. Και φυσικά δεν βρίσκεται τίποτε ιερό όσο ο άνθρωπος που και στη φύση του ακόμη κοινώνησε ο Θεός.
Ας σκεφθούμε σε ποιον μπροστά «άπαν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» και ποιος «επί των νεφελών ήξει μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» λάμποντας με ασύγκριτη λαμπρότητα. Άνθρωπος θα είναι Αυτός, όπως βεβαίως και Θεός.
Αλλά κι ο καθένας από μας θα δυνηθεί να λάμψει αληθώς «υπέρ τον ήλιον», «επί των νεφελών» να υψωθεί, να δει το Σώμα εκείνο του Θεού και προς αυτόν να πετάξει, να πλησιάσει, ως φίλος να εμφανισθεί. Γιατί όταν παρουσιαστεί ο Δεσπότης θα Τον περιβάλει των αγαθών δούλων ο χορός· και καθώς θα λάμπει Εκείνος, θα λάμψουν κι αυτοί.
Τι θέαμα! Να βλέπεις πάνω στις νεφέλες αναρίθμητο πλήθος φωστήρων, ανθρώπους να υψώνονται και να πετούν. Ομήγυρη γιορταστική που όμοια δεν βρίσκεται. Σύναξη θεών γύρω από το Θεό, ωραίους περί τον Ωραίο, δούλους περί τον Δεσπότη, που δεν τους φθονεί γιατί μετέχουν στη λαμπρότητά Του, ούτε φρονεί πως θα ελαττωθεί η δόξα Του, αν θα δεχθεί πολλούς μετόχους στη Βασιλεία Του, όπως οι άρχοντες του κόσμου, που κι αν ακόμα τα δώσουν όλα στους υπηκόους τους, την εξουσία ούτε και στο όνειρό τους ανέχονται να μοιραστούν μαζί τους.
Δεν τους βλέπει σαν δούλους, ούτε τους τιμά με δούλων τιμές· αλλά θεωρώντας τους φίλους και τηρώντας κανόνες φιλίας προς αυτούς, που ο Ίδιος εξαρχής εθέσπισε, τους κάνει κοινωνούς στα δικά Του. Ούτε τους χαρίζει απλώς τούτο ή εκείνο, αλλά την ίδια τη Βασιλεία, το ίδιο το διάδημα. Και τι άλλο έχει υπόψη του ο μακάριος Παύλος όταν λέει να συμβασιλεύσουν με το Χριστό όσοι συγκακοπαθήσουν μαζί Του;
Τι είναι τόσο τερπνό ώστε να συναγωνισθεί το θέαμα ετούτο; Χορός μακαρίων! Δήμος ευφραινομένων! Εκείνος αστράφτοντας κατέρχεται από τον ουρανό στη γη, κι η γη άλλους ήλιους υψώνει προς τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, κι όλα γεμίζουν φως!
Από δω όσοι έδειξαν τον πόθο τους για τον Χριστό με άσκηση και κακοπάθεια και κόπους και φιλανθρωπία. Από κει όσοι παρέδωσαν τον εαυτό τους στο ξίφος, στη φωτιά, στο θάνατο, μιμούμενοι τη σφαγή Του, δείχνοντας τώρα τις ουλές πάνω στα λαμπρά τους σώματα και καυχώμενοι για τα σημάδια των πληγών τους, που μοιάζουν με επιγραφές πάνω σε τρόπαια.
Χορός αθλοφόρων που τιμώνται για τα τραύματά τους κοντά στο Βασιλιά που νίκησε με τη σφαγή Του και έχει στεφανωθεί, καθώς το λέει ο Παύλος, με δόξα και τιμή «διά το πάθημα του θανάτου».
Αυτά αν μελετούμε και σ’ αυτά αν δίνουμε όλο το χρόνο της σκέψης μας, και το μεγαλείο της φύσης μας θα γνωρίσουμε και τη φιλανθρωπία του Θεού θα κατανοήσουμε. Τούτο κατεξοχή είναι που δεν θ’ αφήσει να στραφούμε σε κάτι πονηρό· κι αν συμβεί να πέσουμε, εύκολα θα μας σηκώσει.
Μ’ ετούτες Τον αντικρίζουν τα μάτια των Αγγέλων και τις θεωρεί στολίδι Του και χαίρεται να δείχνει πως έχει υποστεί δεινά. Κι ενώ απέβαλε όλα τα του σώματος, -γιατί φέρει πια σώμα πνευματικό που δεν του απέμεινε τίποτε από βάρος ή πάχος ή από άλλο πάθος σωματικό-, όμως τα τραύματα διόλου δεν τα απέβαλε, ούτε εξάλειψε τελείως τις πληγές, αλλά θεώρησε καλό να τις διατηρήσει από αγάπη για τον άνθρωπο.
Γιατί χάρη σ’ αυτές βρήκε τον χαμένο, και με το κέντημα της λόγχης συνέλαβε τον αγαπημένο. Διαφορετικά, πώς θα ήταν λογικό να διατηρούνται ακόμη τα ίχνη των πληγών σε σώμα αθάνατο, όταν κι από θνητά κι από φθαρτά σώματα συχνά εξαλείφει η ιατρική κι η φύση;
Αλλ’ όπως φαίνεται, επιθυμούσε πολλές φορές για μας να υποφέρει. Τούτο όμως δεν ήταν δυνατό, γιατί το σώμα είχε για πάντα διαφύγει τη φθορά. Κι επειδή συγχρόνως ήθελε να λαβει πρόνοια γι’ αυτούς που θα Τον πλήγωναν, αποφάσισε να διατηρήσει τα ίχνη της σφαγής στο σώμα Του ώστε να φέρει πάντοτε τους τύπους των τραυμάτων που τυπώθηκαν επάνω Του μια φορά στη σταύρωση Του· για νάναι στον αιώνα φανερό πως για τους δούλους Του σταυρώθηκε και στην πλευρά κεντήθηκε και να κοσμούν κι αυτά το Βασιλιά μαζί με την ανέκφραστη βασιλική του λάμψη.
Τι θα μπορούσε να συγκριθεί με την αγάπη αυτή; Τι αγάπησε ποτέ ο άνθρωπος τόσο πολύ; Ποια μητέρα υπήρξε τόσο φιλόστοργη η ποιος πατέρας τόσο φιλότεκνος; Η ποιος από τους ενάρετους καταλήφθηκε από τόσο τρελό έρωτα, ώστε για την αγάπη του αυτή όχι απλώς δέχθηκε να πληγωθεί από τον ίδιο που αγάπησε, ούτε διατήρησε απλώς για τον αχάριστο την αγάπη του και στη συνέχεια, άλλα κι αυτά τα τραύματα τα θεωρεί τιμιότερα
απ’ όλα;
Αν και τα τραύματα δεν δείχνουν μόνο πως μας αγαπά, αλλά και πως εξαιρετικά μας τιμά. Γιατί απόδειξη τιμής υψίστης είναι ότι όχι μόνο δεν αισχύνεται για τις ασθένειες της φύσης μας, αλλά και ότι κάθησε στο θρόνο το Βασιλικό με τα σημάδια που Του άφησε η ανθρώπινη ασθένεια.
Και δεν αξίωσε τέτοιας τιμής μόνο τη φύση γενικά του ανθρώπου και αδιαφόρησε για τον καθένα χωριστά, αλλά όλους μας καλεί σ’ αυτό το στέμμα. Μας απάλλαξε από τη δουλεία και μας κατέστησε υιούς. Άνοιξε τον ουρανό για όλους και μας έδειξε το δρόμο και τον τρόπο να πετάξουμε, και επί πλέον μας έδωσε φτερά.
Και δεν αρκέσθηκε σ’ αυτά, αλλ’ Αυτός μας οδηγεί και μας στηρίζει και μας παρακινεί σαν ραθυμούμε.
Κι ακόμη δεν έχω πει το πιο σπουδαίο. Δεν συμπαρίσταται σε μας τους δούλους ο Δεσπότης μόνο ως το σημείο αυτό, αλλά μας καθιστά μετόχους στα δικά Του. Ούτε μας δίνει απλώς το χέρι, αλλά μας έδωσε ολόκληρο τον Εαυτό Του. Για τούτο είμαστε «ναός Θεού ζώντος». Χριστού μέλη είναι τα μέλη μας. Την κεφαλή των μελών μας προσκυνούν τα Χερουβίμ.
Τούτα τα πόδια, τούτα τα χέρια εξαρτώνται από την καρδιά Εκείνου. Από τι δεν είναι ωφελιμότερο, από τι δεν είναι γλυκύτερο το να διαλογίζεται κανείς αυτά; Αν αυτά σκεπτόμαστε κι αυτοί οι λογισμοί συνέχουν την ψυχή μας, εν πρώτοις δεν θ’ αφήσουμε μέσα μας πέρασμα για τίποτε το πονηρό. Έπειτα, αν κατανοήσουμε τις ευεργεσίες, θα είναι επόμενο ν’ αυξήσουμε την αγάπη μας στον Ευεργέτη. Κι αν έτσι σφοδρά Τον αγαπήσουμε, τότε και εργάτες των εντολών Του και κοινωνοί της θέλησής Του θα γίνουμε. Γιατί «ο αγαπών με, λέει η Γραφή, τας εντολάς μου τηρήσει».
Ο καθένας από μας θα δυνηθεί να λάμψει αληθώς «υπέρ τον ήλιον», «επί των νεφελών» να υψωθεί, να δει το Σώμα εκείνο του Θεού…
Ακόμη, όταν γνωρίσουμε πόσο μεγάλη είναι η αξία μας, εύκολα δεν θα την προδώσουμε. Δεν θ’ ανεχθούμε να υποταχθούμε στο δραπέτη δούλο, όταν συνειδητοποιήσουμε πως μας ανήκει η βασιλεία.
Δεν θ’ αφήσουμε να εκστομίσει η γλώσσα μας λόγο πονηρό, αν έχουμε στο νου μας την ιερή Τράπεζα και ποιο είναι αυτό το αίμα που έβαψε αυτή τη γλώσσα. Πώς θα στρέψουμε τα μάτια μας σ’ εκείνα που δεν πρέπει, όταν μ’ αυτά αντικρύσαμε τόσο φρικτά Μυστήρια!
Δεν θα κινήσουμε τα πόδια μας, δε θα απλώσουμε τα χέρια μας, σε κάτι πονηρό, αν έχουμε ενεργό στην ψυχή μας το πραγματικό νόημα της φύσης τους, ότι δηλαδή είναι μέλη του Χριστού και ιερά και σαν φιάλη περιέχουν το Αίμα Εκείνου.
Ή καλύτερα έχουν ενδυθεί ολόκληρο τον ίδιο το Σωτήρα, όχι σαν ιμάτιο ούτε καθώς κι αυτό το σύμφυτο με το σώμα δέρμα, αλλά πολύ πιο τέλεια. Γιατί κι από τους ίδιους τους αρμούς κι από τα ίδια τα οστά είναι πολύ στενότερα ενωμένο τούτο το ένδυμα με όσους το έχουν ενδυθεί.
Τα μέλη μπορεί κανείς να τ’ αποκόψει και παρά τη θέλησή μας. Αλλά ν’ αποσπάσει το Χριστό απ’ όσους Τον ενδύθηκαν, αν οι ίδιοι δεν το θέλουν, κανείς δε θα μπορέσει, ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας, «ου τα ενεστώτα, ου τα μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτ’ άλλη κτίσις ετέρα», καθώς λέει ο Παύλος, οσηδήποτε εξουσία κι αν ασκεί.
Βέβαια, κατάφερε ο Πονηρός με τα χέρια των τυράννων ν’ αποσπάσει και ν’ αφαιρέσει το δέρμα των Μαρτύρων του Χριστού· να κατακόψει τα μέλη και να συντρίψει τα οστά τους, να χύσει έξω τα σωθικά τους και ν’ ανασπάσει [να τους βγάλει] τα σπλάχνα τους. Αλλά να συλήσει το ιμάτιο αυτό και να γυμνώσει τους μακαρίους από το Χριστό, τόσο ανίκανος στάθηκε με τα τεχνάσματά του, ώστε δίχως να το καταλάβει τους έντυσε καλύτερα από πριν με ό,τι φαντάσθηκε πως θα τους γυμνώσει.
Τι λοιπόν θα ήταν ιερότερο απ’ αυτό το σώμα με το όποιο ενώθηκε ο Χριστός στενότερα από κάθε φυσική συμφυία [ένωση, ταίριασμα]; Θα σεβαστούμε συνεπώς και θα φυλάξουμε την ιερότητα του, αν γνωρίσουμε τη θαυμαστή λαμπρότητά του και στο εξής την έχουμε συνέχεια μπροστά στα μάτια της ψυχής μας.
Γιατί αν τους ναούς, τα σκεύη και ο,τιδήποτε Ιερό, επειδή ακριβώς γνωρίζουμε πως είναι ιερά, με κάθε τρόπο τα διατηρούμε άσυλα, πολύ περισσότερο ασφαλώς δεν θ’ ατιμάσουμε τα Ιερώτερα. Και φυσικά δεν βρίσκεται τίποτε ιερό όσο ο άνθρωπος που και στη φύση του ακόμη κοινώνησε ο Θεός.
Ας σκεφθούμε σε ποιον μπροστά «άπαν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» και ποιος «επί των νεφελών ήξει μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» λάμποντας με ασύγκριτη λαμπρότητα. Άνθρωπος θα είναι Αυτός, όπως βεβαίως και Θεός.
Αλλά κι ο καθένας από μας θα δυνηθεί να λάμψει αληθώς «υπέρ τον ήλιον», «επί των νεφελών» να υψωθεί, να δει το Σώμα εκείνο του Θεού και προς αυτόν να πετάξει, να πλησιάσει, ως φίλος να εμφανισθεί. Γιατί όταν παρουσιαστεί ο Δεσπότης θα Τον περιβάλει των αγαθών δούλων ο χορός· και καθώς θα λάμπει Εκείνος, θα λάμψουν κι αυτοί.
Τι θέαμα! Να βλέπεις πάνω στις νεφέλες αναρίθμητο πλήθος φωστήρων, ανθρώπους να υψώνονται και να πετούν. Ομήγυρη γιορταστική που όμοια δεν βρίσκεται. Σύναξη θεών γύρω από το Θεό, ωραίους περί τον Ωραίο, δούλους περί τον Δεσπότη, που δεν τους φθονεί γιατί μετέχουν στη λαμπρότητά Του, ούτε φρονεί πως θα ελαττωθεί η δόξα Του, αν θα δεχθεί πολλούς μετόχους στη Βασιλεία Του, όπως οι άρχοντες του κόσμου, που κι αν ακόμα τα δώσουν όλα στους υπηκόους τους, την εξουσία ούτε και στο όνειρό τους ανέχονται να μοιραστούν μαζί τους.
Δεν τους βλέπει σαν δούλους, ούτε τους τιμά με δούλων τιμές· αλλά θεωρώντας τους φίλους και τηρώντας κανόνες φιλίας προς αυτούς, που ο Ίδιος εξαρχής εθέσπισε, τους κάνει κοινωνούς στα δικά Του. Ούτε τους χαρίζει απλώς τούτο ή εκείνο, αλλά την ίδια τη Βασιλεία, το ίδιο το διάδημα. Και τι άλλο έχει υπόψη του ο μακάριος Παύλος όταν λέει να συμβασιλεύσουν με το Χριστό όσοι συγκακοπαθήσουν μαζί Του;
Τι είναι τόσο τερπνό ώστε να συναγωνισθεί το θέαμα ετούτο; Χορός μακαρίων! Δήμος ευφραινομένων! Εκείνος αστράφτοντας κατέρχεται από τον ουρανό στη γη, κι η γη άλλους ήλιους υψώνει προς τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, κι όλα γεμίζουν φως!
Από δω όσοι έδειξαν τον πόθο τους για τον Χριστό με άσκηση και κακοπάθεια και κόπους και φιλανθρωπία. Από κει όσοι παρέδωσαν τον εαυτό τους στο ξίφος, στη φωτιά, στο θάνατο, μιμούμενοι τη σφαγή Του, δείχνοντας τώρα τις ουλές πάνω στα λαμπρά τους σώματα και καυχώμενοι για τα σημάδια των πληγών τους, που μοιάζουν με επιγραφές πάνω σε τρόπαια.
Χορός αθλοφόρων που τιμώνται για τα τραύματά τους κοντά στο Βασιλιά που νίκησε με τη σφαγή Του και έχει στεφανωθεί, καθώς το λέει ο Παύλος, με δόξα και τιμή «διά το πάθημα του θανάτου».
Αυτά αν μελετούμε και σ’ αυτά αν δίνουμε όλο το χρόνο της σκέψης μας, και το μεγαλείο της φύσης μας θα γνωρίσουμε και τη φιλανθρωπία του Θεού θα κατανοήσουμε. Τούτο κατεξοχή είναι που δεν θ’ αφήσει να στραφούμε σε κάτι πονηρό· κι αν συμβεί να πέσουμε, εύκολα θα μας σηκώσει.
ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΥΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου