Συνέχεια από: Πέμπτη 8 Ιουνίου 2023
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ
«Όταν βγαίνουμε ἀπὸ τὸν Ναό, δεν την κλείνομε την πόρτα…»
Τίς οἶδε πῶς ἐβίωνε την συνιερουργία μέ τίς ἄνω Δυνάμεις θαυμάζοντας τήν Θεοείδεια τοῦ Ἀγγελικοῦ κόσμου! Πολλές φορές εἶχε δεχθῆ τις ἀκτῖνες τῆς ἀγάπης τῶν Ουρανίων ταγμάτων. Γι' αὐτό καί ἔνιωθε μεγάλη φιλικότητα καί οἰκειότητα μαζί τους. Δεν δίσταζε, λοιπόν, με μεγάλη ἁπλότητα, νὰ ὁμολογῆ τα μυστικά της βαθείας του καρδίας, σαν τα πλέον συνήθη φαινόμενα: «Στο τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, χαιρετάω τοὺς Ἀγγέλους καί τοὺς εὐχαριστῶ. Εὐχαριστῶ τὸν Θεό, εὐχαριστῶ τὴν Παναγία καί τοὺς Ἁγίους. Ἀπολύω τους Αγγέλους και τους λέγω: "Πηγαίνετε τώρα να ὑμνήσετε τον Θεό με τον τρισάγιο ύμνο σας!"».
Κάποτε, μετά την Θεία Λειτουργία, ἐνῶ ἀκόμη ὁ Παππούς ἦτο μέσα στο Ιερό, κάποια ἀδελφὴ τοῦ ἀνήγγειλε:
-Γέροντα, σας ζητοῦν γιά ἐξομολόγησι.
Εκπληκτη τότε τόν ἄκουσε να τῆς λέγη με φυσικότητα:
-Περίμενε μια στιγμή, νὰ ἀπολύσω τους Αγγέλους. Εστράφηκε, λοιπόν, πρός τήν Ἁγία Τράπεζα, υποκλίθηκε, εσήκωσε το χέρι του σε δέησι, κάτι ἐψιθύρισε… πάλι υποκλίθηκε... και κατόπιν ξεκίνησε για το καθήκον του.
Ὁ Γέροντας, μέσα στην δόξα τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐβίωνε αὐτό τό θαῦμα τῆς μυστικῆς λατρείας, τὸ ὁποῖο εἶχε σφραγίσει όλες τις στιγμές τῆς ζωῆς του, ὅπως πιστοποιοῦν καί οἱ λόγοι του: «Πρέπει να ενστερνισθοῦμε καί νά κρατήσωμε ζωντανά μέσα μας τα πολλά θαύματα που γίνονται στην λατρευτική μας ζωή. Στην Θεία Λειτουργία, πού εἶναι ἡ κατ' ἐξοχήν λατρεία καί ἡ ἀποκάλυψις τῆς Θείας δόξης, ἀναφέρομε στον Θεό τάς Θείας εὐχαριστίας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί δεχόμεθα τήν Θεία Χάρι».
«Όμως, καί μετά το Μυστήριο, ή ψυχή συνεχίζει να ζῆ τὴν ἀπόλαυσι τῆς Θείας Λειτουργίας. Όταν βγαίνωμε ἀπό τόν Ναό, δεν την κλείνομε τήν πόρτα. Την αφήνομε ανοικτή, τό δυνατόν, ὥστε νὰ ἡμπορὴ νὰ μᾶς συνέχη διαρκώς, καθ' ὅλην τὴν ἡμέραν, αὐτή ἡ αἴσθησις τῆς λατρείας και αὐτή ἡ συνάντησίς μας μετά τοῦ Κυρίου. Η Θεία Μυσταγωγία εἶναι τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Νὰ μᾶς παραμένη, λοιπόν, ἡ ἔννοια τῆς Θείας Λειτουργίας καί ὅλη τήν ἡμέρα να την "δουλεύωμε", για να καρποφορή. Μόνη μέριμνά μας νά εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν».
«Η λειτουργία συνεχίζεται και μετά την Λειτουργία»
Ήταν πασιφανές ὅτι ὁ Παππούς είχε «διατεθῆ ἀγαπητικά» όλος πρός τόν Θεό και συνεχώς παρέμενε με την νόησί του ἐνώπιος Ενωπίω· πουθενά δεν εὕρισκε ἀνάπαυσι, παρά μόνο στην αδιάλειπτη λατρεία. Καθώς εἰσχωροῦσε μέ τήν σκέψι του στο βάθος τῶν μυστηρίων, εφανέρωνε -χωρίς νὰ τὸ ἐπιδιώκη- τίς πνευματικές του απολαύσεις: «Καί τί δέν ἠμποροῦμε νὰ ἀνιχνεύσωμε στην Θεία Λειτουργία! Ανοίγονται θύρες οὐράνιες πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας! Διότι ὁ Θεός προσβλέπει ἀγαπητικά στην ψυχή, που διατίθεται με λατρεία προς Αὐτόν, όχι μόνον κατά την ὥρα τῆς Θείας λατρείας, ἀλλά καί ὅλη τήν υπόλοιπη ημέρα και όλη την νύκτα, παρακαλώ! Να “δουλεύωμε”, λοιπόν, συνεχώς την διάθεσή μας αγαπητικά, λατρευτικά! Ε! καί ἀντιλαμβάνεσθε ποία χαρά θα γίνεται τότε στον ουρανό!».
Ὅσο ὁ Γέροντας ἐγευόταν το πλήρωμα τῆς Χάριτος στην Αγία Κοινωνία τόσο αἰσθανόταν εντονότερο τόν πόθο τῆς Θείας μεθέξεως, καθώς λέγει ἡ Γραφή: «Οἱ ἐσθίοντές με ἔτι πεινάσουσι καί οἱ πίνοντές με ἔτι διψήσουσι». Και παραινούσε: «Με την Χάρι τοῦ Θεοῦ ἐλειτουργηθήκαμε και σήμερα. Εζήσαμε την κορυφή τῶν Μυστηρίων καί ἐκοινωνήσαμε τῶν ἀχράντων Τιμίων Δώρων. Γίναμε σύναιμοι και σύσσωμοι τοῦ Κυρίου. Άραγε το θέμα μας ἐτελείωσε; Ὄχι! Έχει συνέχεια. Η πορεία μας εἶναι ἀτελεύτητη. Είμαστε ὁδοιπόροι καί τρέχομε στον δρόμο που βγάζει στην αιωνιότητα... Τρεχάλα, λοιπόν, πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἀτελείωτη. Καί ἡ τελειότης είναι ατελείωτη...»
«Να ζούμε συνεχῶς τὴν ἄφθαρτη Βασιλεία και την υπέρτατη συνάντησι μετά τοῦ Κυρίου. Και τότε σφραγίζομε με την Θεία Λειτουργία όλες τις πτυχές τῆς ζωῆς μας. Δεν σταματάει ή λατρεία μας. Η λειτουργία συνεχίζεται και μετά την Λειτουργία».
«Όταν τελειώνη το Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καί μέν, φεύγομε ἀπό τήν Ἐκκλησία, αλλά ή ψυχή μας παραμένει συνεχώς σε μια λειτουργία, στην κοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅ,τι κάνομε ὅλη την ἡμέρα, τὸ ἀνάγομε στον Θεό και Τον δοξάζομε λέγοντάς του: "Μόνο για Σένα". Ἔτσι, μετά την Θεία Λειτουργία μας μένει ἡ ἔννοια της Θείας Παρουσίας ὅλη τὴν ἡμέρα. Έχω συνεχή τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ καί εὐφραίνεται ἡ ψυχή μου. Νοσταλγώ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού τήν ἔζησα στην Θεία Λειτουργία. Αὐτή ἡ ζωντανή αἴσθησις τῆς Θείας Παρουσίας σε ελκύει να ξαναζήσης ὅ,τι ἀπήλαυσες στην Εὐχαριστία. Καί, ἔτσι, κάνεις τήν ζωή σου μία λειτουργία».
Πολλές φορές ο Παππούς, μετά το πέρας τῆς ἱερουργίας, συνήθιζε νὰ ἀποσύρεται στο δάσος και να συνεχίζη την «λειτουργία» του μέσα στον αχειροποίητο ναό τῆς φύσεως. Ἐκεῖ, ἠμποροῦσε να ψηλαφὰ τό μυστήριο τῆς Θείας ἀγάπης, ποὺ ἁπλωνόταν γύρω του, και να ξαναβιώνη τὸ εὐχαριστιακό ουράνιο Δείπνο. Και ο λόγος του ήταν ἕνα κύμα δοξολογίας. «Μετά τήν Θεία Λειτουργία πρέπει κανείς να βγαίνη έξω στην φύσι ἢ νὰ ἀπομονώνεται στο ταμείο του, για να ζὴ ὅ,τι ἐθησαύρισε ή ψυχή του ἀπό τήν Θεία Λειτουργία. Η μυστική γεύσις ὅλης τῆς λατρείας καί ἡ αἴσθησις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού ἐσφράγισε την ύπαρξή μας μέσα στον Ναό, εἶναι ἱκανή, παρακαλώ, να εναρμονίση τήν εὐχαριστία μας μέ τήν συναυλία τῆς κτίσεως!»
«Συνεχίζει, λοιπόν, καί ἔξω ή νοητική μας λειτουργία. Μαζί με όλα τα ἄψυχα, πού εἶναι καί αυτά η φανέρωσις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μᾶς παρακινούν στην προσευχή, εἰσδύομε στην αέναη λειτουργία καί ὑμνοῦμε, εὐχαριστοῦμε καί δοξολογοῦμε τόν Θεό διά τήν μεγάλην Του δόξαν! Διότι ἡ φυσική αποκάλυψις εἶναι φανέρωσις τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου