Δεν μπορεί να υπάρξει τυποποίηση της έκστασης. Οι τρόποι και τα μέτρα με τα οποία η έκσταση μας απομακρύνει από την αυστηρή εμμονή των πραγμάτων, από την ασφυκτική αγκαλιά του κόσμου είναι άπειρα. Είναι στην πραγματικότητα μια φυσιολογική αναγκαιότητα, ένα αντίδοτο, έστω και εφήμερο, στη βαρύτητα της ύπαρξης και στην αίσθηση του χωρισμού. Στην πραγματικότητα, στοχαζόμενοι γινόμαστε ένα με το στοχαζόμενο πράγμα. Η διάσπαση μεταξύ του εγώ και του αντικειμένου του απορροφάται εκ νέου στην εμπειρία της ομορφιάς.
Στην πραγματικότητα, αυτό προς το οποίο τείνει η συνείδηση του ανθρώπου είναι η έκσταση. Κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και πιστεύουμε ότι θέλουμε να είμαστε πλούσιοι, ισχυροί, γνώστες. Ούτε μας ενδιαφέρει πραγματικά να είμαστε ηθικοί, αγνοί, ευσεβείς. Ο άνθρωπος στην πραγματικότητα θέλει να ξεφύγει από τον εαυτό του, από τα όρια του εμπειρικού του εαυτού και του περιβάλλοντός του, επομένως αναζητά απελευθερωτικές μορφές έκστασης. Όταν δημιουργεί, αγαπά, παίζει ή κάνει οτιδήποτε άλλο τον ευχαριστεί, μπορούμε να δούμε μια αντανάκλαση του «είναι για έκσταση».
Το Trance (Η έκσταση) απελευθερώνει τις αισθήσεις, τις ιδέες, τα συναισθήματα. Μπορεί να είναι φυσικό ή τεχνητό, αυθόρμητο ή αποτέλεσμα επίπονης πειθαρχίας, απροσδόκητο ή σκόπιμα επιδιωκόμενο. Τώρα μια ξαφνική υπερβολή, μια μυστικιστική φώτιση ή μια ερωτική αρπαγή, μια ηδονική σεξουαλική εμπειρία. Ο Μπέρτραντ Ράσελ θυμήθηκε πώς, ενώ συνεργαζόταν με τον Γουάιτχεντ στη σύνταξη του Principia Mathematica, μερικές φορές έπεφτε σε εκστατικούς χαμούς, που προκλήθηκαν από την ενατένιση δομών προικισμένων με λογική ομορφιά.
Δυστυχώς οι μεταφυσικές μεταδόσεις και τα ουράνια οράματα είναι σπάνια. Γενικά πρόκειται για ήπιες καθημερινές εκστάσεις, τόσο συνηθισμένες που δεν τις δίνουμε σημασία. Μερικές φορές αρκεί να δοκιμάσεις ένα μπισκότο για να φύγεις και να μπεις στον προθάλαμο μιας έκστασης. Όλα μπορούν να είναι μια ευκαιρία για θαυμασμό, μια πρόσκληση να σηκώσετε τα βαριά πέπλα που σκεπάζουν την ψυχή. Μερικοί πέφτουν σε έκσταση μετά από έντονη και παρατεταμένη σωματική προσπάθεια, άλλοι σκέπτονται ένα έργο τέχνης ή ένα ηλιοβασίλεμα, ακούνε μουσική, διαβάζουν ένα βιβλίο, περπατούν σε ένα δάσος, χαϊδεύουν μια γάτα. Σε απαγάγουν σε μια όαση λήθης, εξαφάνισης χρόνου, «απόδρασης» με την καλοήθη έννοια του όρου, δηλαδή έκφραση αυτού του ιερού δικαιώματος που έχει κάθε κρατούμενος να επιχειρήσει απόδραση.
Ο ύπνος είναι ο πιο συνηθισμένος και αποτελεσματικός τρόπος για να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, χαμηλώνοντας τον εαυτό μας σε μια κενή απουσία εαυτού, του οποίου η ριζική ελευθερία μας θεραπεύει. Απροσδιόριστο τίποτα, χωρίς εξουσία, αφέντη ή Θεό, χωρίς πολιτισμό ή ηθική, χωρίς φίλους ή εχθρούς, χωρίς προσδοκίες. Μόνο σκοτεινή ευδαιμονία. Ώσπου, με το ξύπνημα, να αποκρυσταλλωθούμε ξανά σε μια αποφασιστική θέληση, στις φανερές ή κρυφές εντάσεις της. Αλλά, θα ειπωθεί, αυτή είναι μια αρνητική ελευθερία, στην οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Λοιπόν, ποιο είναι το νόημα; Παράλογη ερώτηση, γιατί αν η ελευθερία εξυπηρετούσε οποιοδήποτε σκοπό δεν θα ήταν ελεύθερη.
Ο στοχασμός είναι μια πράξη χωρίς αιτία και χωρίς σκοπό, επομένως ελεύθερη. Η ελευθερία δεν είναι το εξάρτημα κάποιου πολιτικού συστήματος αλλά η πραγματική μας φύση. Φυσικά μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, κοιτάζοντας μια υποταγμένη μάζα, προσαρμοσμένη στα μοντέλα της Εξουσίας, ή μια κοινωνία που βασίζεται στο παράδειγμα Slave-Master (Σκλάβος-Αφέντης). Αλλά δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τα αντικείμενα της περισυλλογής μας στους άλλους. Ούτε πρέπει να μας σκανδαλίζει το γεγονός ότι πολλοί βρίσκουν ευχάριστο να υποτάσσονται, να συναθροίζονται, να συμμορφώνονται (την υποταγή, τη συσσώρευση και τη συμμόρφωση). Στην πραγματικότητα, το εμπόδιο ανάμεσα σε εμάς και την ελευθερία, παρά στον έξω κόσμο με τις οικονομικές ή κοινωνικές του αλυσίδες, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κάτι μέσα μας αντιτίθεται στη ριζοσπαστική ελευθερία. Σύμφωνα με την κοινή λογική, το να είμαστε ελεύθεροι σημαίνει να μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Τώρα, αυτή η ελευθερία είναι πάντα υπό όρους, έχει πάντα πεπερασμένους στόχους, επειδή η ίδια η θέλησή μας είναι κλειδωμένη σε πεπερασμένες και εξαρτημένες προοπτικές.
Αυτό δημιουργεί μια παράδοξη δυσκολία σύμφωνα με την οποία το εγώ που θέλει να είναι ελεύθερο από τους εμπειρικούς του προσδιορισμούς θα πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό του, να διαλυθεί σε ένα είδος Νιρβάνα. Αυτή η απρόσωπη ελευθερία, καθώς και ο στοχασμός χωρίς εγώ, θα συνέπιπτε τότε με το τίποτα, ή με τα πάντα, και δεν θα μπορούσαμε να πούμε ποιος το απολαμβάνει. Πώς να αποτρέψουμε την εξάτμιση μιας σταγόνας; ρώτησαν τον Βούδα. Πέτα τη στη θάλασσα, ήταν η απάντηση. Είναι μια όμορφη μεταφορά, αλλά κανείς δεν θα ήθελε να χαθεί σε μια ανώνυμη απεραντοσύνη. Επομένως, αντί της απόλυτης ελευθερίας, προτιμούμε σχετικές ελευθερίες που μπορούμε να μετρήσουμε ορθολογικά. Ωστόσο, μια νοσταλγία, μια λαχτάρα για το άπειρο παραμένει μέσα μας, σαν ένας ουρανός που χαϊδεύεται μέσα από τα κάγκελα της φυλακής.
Η ψυχή λαχταρά να συλλογιστεί, όχι λιγότερο από όσο το σώμα επιθυμεί να αναπνεύσει. Επιπλέον, είναι γραμμένο στη Γένεση ότι όταν ο Θεός δημιούργησε το φως, το σκοτάδι, το νερό, τα φυτά, τα ζώα, είδε ότι «αυτό ήταν καλό». Εφτά φορές λέγεται ότι ο Θεός συλλογίζεται το έργο του και το βρίσκει καλό. Τέλος, «ο Θεός είδε όλα όσα είχε φτιάξει, και ιδού, ήταν πολύ καλά». Στην πραγματικότητα, το ελληνικό κείμενο χρησιμοποιεί τον όρο καλός , όμορφος, για να μεταφράσει μια εβραϊκή λέξη – tob – της οποίας η σημασία ταλαντεύεται μεταξύ καλοσύνης και ομορφιάς.
Μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε ότι ο λόγος της δημιουργίας είναι ο στοχασμός, η ενατένιση. Η έκχυση στον κόσμο θα ήταν η έξοδος του Θεού από τον εαυτό του για να αντανακλά τον εαυτό του σε έναν κόσμο στον οποίο έχει μεταγγίσει την ομορφιά των θεϊκών χαρακτήρων. Αλλά η ίδια η δημιουργία, καλωσορίζοντας την εικόνα του Θεού μέσα της, μπορεί να τη συλλογιστεί με διάφορες μορφές. Αυτή η ενατένιση περιλαμβάνει κάθε αντικείμενο αγάπης, ξεκινώντας από τα πιο ταπεινά δοχεία της επιθυμίας μέχρι το αμετάβλητο όραμα του Sumum Bonum, ή της Υπέρτατης Ομορφιάς, δηλαδή του ίδιου του Θεού. Στην πραγματικότητα, κάθε έκσταση τείνει να ξεπερνά τον εαυτό της και να ανεβαίνει προς αντικείμενα όλο και πιο αξιόλογα.
Όσο ανεβαίνουμε στους βαθμούς της περισυλλογής (ενατένισης), τόσο περισσότερο η ομορφιά μας διαπερνά. Όπως ένα κύμα, προκαλεί συγκέντρωση ενέργειας στα κανάλια της συνείδησης, με αποτέλεσμα να διεγείρεται, να ταρακουνιέται και τελικά να την κάνει να ξεχειλίζει, σαν ένα πηγάδι γεμάτο βροχές. Θα μπορούσαμε λοιπόν, με μια σεξουαλική αναλογία, να δηλώσουμε ότι η ύπαρξή μας είναι ουσιαστικά οργασμός. Προερχόμαστε από μια έκσταση και έχουμε μετατραπεί σε έκσταση. Και ίσως ο θάνατος, η διάλυση των ορίων του φυσικού εαυτού, θα είναι μια μεγαλειώδης, τελική έκσταση.
Ωστόσο, η έκσταση έχει διπλή όψη, μπορεί να ελευθερώσει το νου ή να τον θολώσει. Σκεφτείτε τα ναρκωτικά, τη μέθη, τις μάζες που λατρεύουν τους πολιτικούς ή θρησκευτικούς ηγέτες - την τρομερή πανδημική έκσταση που έχει παραληρήσει ολόκληρα έθνη. Ακόμη και ο πόνος και ο φόβος μπορούν στην πραγματικότητα να προκαλέσουν εκστατικές αρπαγές, όσο σκοτεινές κι αν είναι. Και αρκούσε να αποθεώσει έναν χημικό ορό για να προκαλέσει μια υπερβατικότητα και οράματα σωτηρίας στους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, η Εξουσία δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί τη φυσιολογία της έκστασης για να παγιδεύσει τον άνθρωπο σε κακοήθη έκσταση, σε κακοήθεις εκρήξεις και να τον οδηγήσει σε μια προοδευτική κατάβαση προς τις κάτω περιοχές της συνείδησής του.
Σε έναν κόσμο που έχει πλέον μειωθεί σε μια μαύρη μάζα, στον οποίο τα σύμβολα του ιερού ανατρέπονται και εξοργίζονται, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η έκσταση δεν χρησιμεύει για να βγάλει τον άνθρωπο έξω από τον εαυτό του και να τον φέρει πιο κοντά στο θείο, αλλά για να τον κατακρημνίσει σε υπανθρώπινες, υποσυνείδητες ζώνες, όπου είναι ευκολότερο να χειριστούν τις πράξεις και τις σκέψεις τους. Το Trance (Η έκσταση) δεν μας φέρνει πλέον σε επαφή με ανώτερη νοημοσύνη ούτε χαλαρώνει τους δεσμούς του εγώ. Είναι μια απόδραση που φυλακίζει. Είναι η συγκίνηση μιας εξαιρετικά γρήγορης σύνδεσης, ο χρησμός μιας τεχνητής νοημοσύνης, η υπνοβασία όσων ζουν σε συμβίωση με ένα smartphone.
Η αγορά, η παγκοσμιοποίηση, το Metaverse, η ρευστότητα των φύλων, τα εμβόλια, η ένταξη, η διαφορετικότητα, ο περιβαλλοντισμός, οι μαγικές φόρμουλες της Νέας (Απο)Τάξης / New (Dis)Order μεταμορφώνουν την έκσταση σε ανόητο κομφορμισμό. Οι άνθρωποι αναζητούν τη λήθη στην έκσταση της πολιτικής ορθότητας. Καθημερινά μεθούμε από το θυμίαμα της τεχνοθρησκείας, μεθούμε από μια προπαγάνδα που χρησιμοποιεί έκσταση για να μας προκαλέσει τις σκοτεινές αυταπάτες του τρανς-φύλου ή του τρανς-ανθρωπισμού. Επομένως, για να ξεφύγει από τον εαυτό του, ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει πρώτα να επιστρέψει στον εαυτό του, να γίνει ξανά νηφάλιος. Πριν δώσει φτερά στη «σόλο απόδρασή» του πρέπει να ξαναβάλει τα πόδια του στο έδαφος και να ξαναβρεί το δρόμο του.
Ωστόσο, σας συμβουλεύω να μην ακολουθήσετε χάρτες που σχεδιάστηκαν από υλιστικές επιστήμες, από τα μέσα ενημέρωσης, από τα παγκόσμια οικονομικά φόρουμ, από ρομποτικά μυαλά. Τι ξέρουν για την ομορφιά; Ας μην ξανασταματήσουμε λοιπόν να κοιτάμε τη φρίκη της κοινωνίας, γιατί τείνουμε να μεταμορφωνόμαστε σε αυτό που στοχαζόμαστε. Θα καταλήξαμε να χάσουμε τους εαυτούς μας σε ένα δάσος από εφιάλτες, σε αυτή την εξευτελιστική διάσταση, μια διαβολικά αντίστροφη εικόνα της παρόρμησης να υπερβούμε τον εαυτό μας. Αντίθετα, άς ακολουθούμε τα ψίχουλα φωτός που μας έχει ρίξει κάποιος, για να μας δείξει το μονοπάτι για το σπίτι (το δρόμο της επιστροφής).
1 σχόλιο:
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου