Η ΠΡΑΞΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, μετά την ψυχή, εξω και η συνείδηση. Φραντσέσκο Λαμεντόλα

 Nicolas-André Monsiau, 1798. Aspasia conversa con Alcibiade e Socrate, Museo Puškin delle belle arti.

Και μετά την ψυχή, έρχεται η συνείδηση: τι μένει; Αδύναμη σκέψη και θρησκεία; Η θεολογία χάθηκε, αντικαταστάθηκε από τα μαθηματικά: πώς η φιλοσοφία έχει γίνει ο παρκαδόρος των φυσικών επιστημών. Bergoglio ο μαθητής του Gianni Vattimo.

Εδώ και αρκετούς αιώνες, η φιλοσοφία παίζει με την έννοια της ψυχής: την υποβίβασε στη σοφίτα, μετά πέταξε το κλειδί,  φοβούμενη μήπως πάει κάποιος να την ξεθάψει ή μάλλον φοβούμενη ότι η μνήμη της θα έριχνε ένα χλευαστικό φως σ' αυτή, αφού είχε απελευθερωθεί από τις δεισιδαιμονικές πεποιθήσεις στην υπερφυσική διάσταση. Η φιλοσοφία, στην πραγματικότητα, σταμάτησε να μιλά για την ψυχή ξεκινώντας από την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα, αλλά ήδη από την Αναγέννηση άρχισε να μιλά για αυτήν με μια νέα και διαφορετική έννοια. Η τομή χρονολογείται από την εποχή του Bernardino Telesio (1) ; με τον Giordano Bruno και τον Tommaso Campanella, μιλάμε τώρα για την ψυχή σχεδόν μόνο για να υποδείξουμε την ευαίσθητη ψυχή, με την αβερροϊστική έννοια (2) , και όχι πλέον την ψυχή ως αθάνατη διάσταση του ανθρώπου, με την πλατωνική (3) και την αυγουστιανή έννοια, και ούτε καν με Θωμιστική έννοια. Μόνο η θεολογία συνέχισε να μιλά για αυτό: αλλά από τον 17ο αιώνα η θεολογία έχασε το στέμμα της ως βασίλισσα των επιστημών και αντικαταστάθηκε από τα μαθηματικά. ενώ η φιλοσοφία έχει ξεκινήσει εκείνη την υλιστική, αισθησιακή και ιμμανεντιστική ολίσθηση (εκδ. Kant), που θα την οδηγούσε στην παρούσα ερήμωση, δηλαδή να θεωρεί τον εαυτό της άξιο το πολύ να βγάλει δικά της τα συμπεράσματα της χημείας, της βιολογίας, της φυσικής και μέρος των λεγόμενων ανθρωπιστικών επιστημών ή να ασκεί την ανάλυση της γλώσσας, αλλά δεν είναι πλέον εξουσιοδοτημένη να πει λέξη, έχοντας χάσει το συγκεκριμένο έδαφος στο οποίο θα ασκούσε τον προβληματισμό της: την ολότητα.

Νευρωνικό δίκτυο .

Δώσε μου μυαλό και θα σου δώσω Πλάτωνα, Δάντη, Λεονάρντο. . . Αυτό που βιώνουμε είναι η πράξη θανάτου της φιλοσοφίας. Δεν είναι περίεργο: ο άνθρωπος είναι αυτός που πεθαίνει. Από τότε που γύρισε την πλάτη του στον Θεό, έγινε βάρος για τον εαυτό του: τι κάνει στη γη; Ούτε αυτός το ξέρει πια... 

 Ξεκινώντας από τον Χιουμ και τον Καντ, η φιλοσοφία αποφάσισε να απαλλαγεί από τη μεταφυσική, γι' αυτό και δεν μπορούσε πλέον να σκεφτεί το πράγμα καθαυτό: σε εκείνο το σημείο το μόνο που απέμενε ήταν μια μακρά αγωνία, συνοδευόμενη από μια εξίσου μακρά ευθανασία. Η σκέψη της ψυχής αυτοαναστέλλεται. Η σκέψη της μεταφυσικής αυτοαναστέλλεται. Αφού ανέστειλε τη σκέψη του πράγματος καθεαυτό, άρα και της οντολογίας, τι τής απέμεινε να κάνει, αν όχι τόν παρκαδόρο των φυσικών επιστημών; Και έτσι έγινε. Η εγκατάλειψη της έννοιας της ψυχής ήταν το προοίμιο της εγκατάλειψης της έννοιας της συνείδησης. Δεν είναι απαραίτητο, λένε οι φιλόσοφοι του τέλους του 20ου αιώνα και εκείνοι του 21ου αιώνα, να υπάρχει συνείδηση: αρκεί να υπάρχει ένα νευρικό σύστημα, να υπάρχει εγκέφαλος και να υπάρχουν εγκεφαλικές λειτουργίες. εφόσον υπάρχουν οι νευροχημικές λειτουργίες. Το πνεύμα? Μια φαντασίωση των Ελλήνων και των μεσαιωνικών φιλοσόφων. Συνείδηση? Αναπόδεικτη υπόθεση και, σε κάθε περίπτωση, άχρηστο παράρτημα. Δεν χρειάζεται να υπάρχει συνείδηση ​​(άλλωστε, το ξυράφι του Ockham είναι πάντα χρήσιμο!) (4) , αρκεί να υπάρχει μια ροή αισθήσεων, σκέψεων, εγκεφαλικών λειτουργιών. Τελικά, ο Πιραντέλλο είχε δίκιο: δεν υπάρχει εαυτός, υπάρχουν μόνο μάσκες. δεν υπάρχει συνείδηση, αλλά μόνο μια ροή διαθέσεων, προσωρινών ψυχικών συσσωματώσεων. Όλα ξεκινούν από τον εγκέφαλο και όλα τελειώνουν με τον εγκέφαλο: ο πνευματικός κόσμος, ή τα λεγόμενα,

Φειδίας, η Ακρόπολη των Αθηνών, 432 π.Χ

 είναι απλώς ένα επιφαινόμενο του φυσικού κόσμου. Δώσε μου εγκεφαλικά κυκλώματα και θα σου δώσω το Συμπόσιο , τη Θεία Κωμωδία και τις τραγωδίες του Σαίξπηρ. Θα σου δώσω τη μουσική του Μπαχ, του Φειδία και των καθεδρικών ναών, του Ραφαήλ και του Βαν Γκογκ.Τι είμαστε; Προϊόν του εγκεφαλικού μας συστήματος. Μπορούμε να πούμε κάτι άλλο, μπορούμε να τολμήσουμε σε διαφορετικό έδαφος; Όχι βέβαια: θα ήταν σαν να θέλω να κάνω μεταφυσική. Και χρειάστηκε έξι αιώνες ο σύγχρονος άνθρωπος για να απελευθερωθεί από τη μεταφυσική. δεν πρέπει να πάμε πίσω, θα ήταν σαν να ομολογούμε την ήττα της λογικής. Ο Χιουμ το είπε ήδη (5) : κάψτε όλα τα βιβλία που μιλούν για μεταφυσική! Και έτσι έγινε: δεν τα έκαψαν, αλλά τα κλείδωσαν στη σοφίτα και πέταξαν το κλειδί.

Το ταξίδι του Πάπα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 2019 .

Αδύναμη σκέψη, αδύναμη Εκκλησία. Με το έγγραφο του Άμπου Ντάμπι, ο Μπεργκόλιο ισχυρίζεται ότι αυτή η «ολοκαίνουργια» ερμηνεία του Καθολικισμού είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλη την Εκκλησία: δηλαδή, ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό είναι αληθινοί, όμορφοι και καλοί, ακόμη και αυτοί που δεν οδηγούν στον Θεό καθόλου, γιατί αρνούνται και δεν θέλουν να μάθουν γι' Αυτόν ! 

 Τώρα , η σύγχρονη σκέψη έχει βασίσει όλο της το πρόγραμμα και όλες τις υποσχέσεις της στην ελεύθερη άσκηση της λογικής. Αλλά ο λόγος, σε κάποιο σημείο, τήν ανάγκασε να απαλλαγεί από, σαν να ήταν έρμα, την ψυχή, την αθανασία, τον Θεό, το υπερφυσικό, το αόρατο. μετά, τέλος, και της συνείδησης, το τελευταίο όρυγμα που προσπάθησαν να υπερασπιστούν ορισμένοι μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι, όπως ο David Chalmers, με τη θεωρία του για τα ζόμπι (6) . Αλλά όχι, οι διάφοροι Churchland του απάντησαν (Paul και Patricia: σύζυγοι· συν την κόρη τους, όπως σε μια βραβευμένη πανεπιστημιακή εταιρεία): αν υπάρχει το φυσικό στοιχείο, μπορεί να υπάρχει και η σκέψη. αλλά καμία σκέψη δεν είναι δυνατή χωρίς φυσική προέλευση. Δεν ξύνετε το κεφάλι σας επειδή αισθάνεστε φαγούρα, αυτό θα ήταν μια εθελοντική πράξη που υπαγορεύεται από τη συνείδησή σας. ξύνεις το κεφάλι σου επειδή το κεφάλι σου έχει φαγούρα (ναι, αλλά ποιος;) και το χέρι σου κινείται για να ανταποκριθεί σε ένα φυσικοχημικό ερέθισμα.

Έτσι γίνεται η φιλοσοφία στις μέρες μας. Άλλωστε, οι θεωρητικοί της αδύναμης σκέψης το έχουν πει ξανά και ξανά: η εποχή των μεγάλων αφηγήσεων τελείωσε, η εποχή των θεμελίων τελείωσε. Πρέπει να προσαρμοστούμε στο να κάνουμε φιλοσοφία χωρίς συγκεκριμένες και καθολικές βάσεις: πρέπει δηλαδή να τρέχουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε πια πόδια. Πώς, δεν είναι ξεκάθαρο. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: αυτοί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πολύ για τη σκέψη. αυτό που τους ανησυχεί είναι η πράξη , (7) η ανθρώπινη δράση. Τελικά, είναι σχεδόν όλοι μεταμαρξιστές ή νεομαρξιστές, δηλαδή αριστεροί Χεγκελιανοί μεταμφιεσμένοι σε μεταμοντέρνους. όπως ο Vattimo, που το 2015 ανακάλυψε τον... κομμουνισμό.

Paul και Patricia Churchland.

Η βραβευμένη εταιρεία Churchland (Paul) & Churchland (Patricia) plus κόρη: η αδύναμη σκέψη είναι η θεωρητική της βάση, η λογική της υπόθεση, σαν τραμπολίνο, η απόλυτη, από την οποία απογείωσαν την (τρελή) πτήση τους !

Ο Maurizio Ferraris γράφει στο εγχειρίδιο Il gusto di pensiero (Torin, Paravia, 2019, vol. 3, Philosophy from Schopenahher to contemporary debates , σελ. 793-794):

Φιλόσοφοι όπως ο Nagel, ο Crane, ο Lowe και ο Chalmers, για τους οποίους η συνείδηση ​​είναι ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό της νοητικής δραστηριότητας που δεν μπορεί να αναχθεί στις οντότητες και τους νόμους στους οποίους βασίζονται οι φυσικές επιστήμες, αντιτίθενται από φιλόσοφους όπως ο Daniel Dennett, ο Paul Churchland και η Patricia. Churchland, για τήν οποία η νευρολογική μελέτη του εγκεφάλου είναι ό,τι χρειάζεται για να εξηγήσει τη νοητική δραστηριότητα, χωρίς να χρειάζεται να υποθέσει κανείς ψυχικές καταστάσεις εξοπλισμένες με συνείδηση.

Ο Paul και η Patricia Churchland (γεννημένοι το 1942 και το 1943 αντίστοιχα) υπερασπίζονται μια ΕΛΙΜΙΝΑΤΙΒΙΣΤΙΚΗ αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η έννοια της "συνείδησης" είναι επιστημονικά κενή, και επομένως προορίζεται να "εξαλειφθεί" με την πρόοδο της νευροεπιστήμης και να αντικατασταθεί από κατάλληλες επιστημονικές αντιλήψεις. .

Ομοίως, για τον Daniel Dennett (γεννημένος το 1942), η διαισθητική απόδειξη ότι είναι ένα υποκείμενο ικανό για συνειδητές καταστάσεις (υποκειμενικό, προοπτικό, πρώτο πρόσωπο) είναι ένα απατηλό αποτέλεσμα, το οποίο προέρχεται από τη λειτουργία του εγκεφάλου:

«Στον εγκέφαλό μας υπάρχει μια κάπως τυχαία συνάθροιση εξειδικευμένων εγκεφαλικών κυκλωμάτων, τα οποία, χάρη σε διάφορες συνήθειες που προκαλούνται εν μέρει από τον πολιτισμό και εν μέρει από την ατομική αυτοεξερεύνηση, συνεργάζονται για να παράγουν περισσότερο ή λιγότερο τακτοποιημένα, περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά, περισσότερο ή λιγότερο καλά σχεδιασμένο από μια εικονική μηχανή, τη «μηχανή Joycian» («Συνείδηση»).

Για τον Dennett, το θέμα είναι μια «εικονική μηχανή», καθώς δεν αντιστοιχεί σε ένα εξειδικευμένο εγκεφαλικό κύκλωμα, αλλά μάλλον προκύπτει από παροδικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ διαφόρων εγκεφαλικών κυκλωμάτων. και είναι μια «Τζοϊκή μηχανή», καθώς παρουσιάζεται με τη μορφή ενός ρεύματος συνείδησης. Έτσι κατανοητό, το θέμα είναι απατηλό, γιατί παρουσιάζεται ως ο «διοικητής» του πληρώματος εγκεφάλου, ενώ στην πραγματικότητα είναι το πολύ ο «εκπρόσωπος» του συνασπισμού εξειδικευμένων κυκλωμάτων που κάποια στιγμή κυβερνά το πλήρωμα. . Καθώς αλλάζει ο συνασπισμός, αλλάζει και ο εκπρόσωπος. Η ιδέα ενός ενιαίου υποκειμένου της συνείδησης είναι, από αυτή την άποψη, μόνο ένα παραπλανητικό αποτέλεσμα, που προκύπτει από την ταχεία διαδοχή διάφορων εκπροσώπων.

Gianni Vattimo.

Gianni Vattimo: Ο πραγματικός κύριος του Bergoglio; Αδύναμη σκέψη, αδύναμη θρησκεία. αδύναμη σκέψη, χωρίς δόγματα. αδύναμη σκέψη, κανένα δόγμα. Ο Bergoglio είναι ο πιο συνεκτικός, ο πιο συνεπής μαθητής του Gianni Vattimo: του αξίζει μια πρώτη δεκάδα!

Είναι σαφές ότι η βραβευμένη εταιρεία Churchland & Churchland έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο από την αδύναμη σκέψη, δεδομένου ότι η σκέψη, γι' αυτήν, δεν είναι παρά μια πολυτέλεια που η ύλη επιτρέπει στον εαυτό της όταν έχει φτάσει σε επαρκή βαθμό χημικής και φυσικής πολυπλοκότητας. αλλά είναι εξίσου σαφές ότι η αδύναμη σκέψη είναι η θεωρητική της βάση, η λογική της υπόθεση, σαν εφαλτήριο, η απόλυτη, από την οποία απογειώθηκε στην (τρελή) πτήση της. Είπαμε ότι η αδύναμη σκέψη υποστηρίζει τη νομιμότητα, ή μάλλον, την ανάγκη να κάνουμε φιλοσοφία ελλείψει θεμελίων. Πώς; Αντικαθιστώντας τήν λογική και διεκδικητική σκέψη με ρευστή, διαλογική, ανοιχτή σκέψη και πάντα διαθέσιμη για αλλαγή ανάλογα με τις περιστάσεις. Στην ουσία, περιεκτική γνώση. Τι υπέροχη λέξη: συμπερίληψη! Πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως τα αποφασιστικά σημεία καμπής του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ιδίως η Β' Σύνοδος του Βατικανού και το '68, δεν ήταν η επέκταση της αδύναμης σκέψης στο πεδίο της πράξης. Το Συμβούλιο πάνω απ' όλα, με την προθυμία του να κάνει διάλογο ακόμη και με αυτούς που αρνούνται το διάλογο, να χτίσουν γέφυρες, να γκρεμίσουν πόρτες και παράθυρα, να καλωσορίσουν τους πάντες, να αναζητήσουν αναγκαστικά μια σύνθεση. Τόσο για την Αλήθεια και γιά δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας της σκέψης - καθώς και γιά δύο χιλιάδες χρόνια ιστορίας της Εκκλησίας. Ωστόσο, είναι κάπως έτσι: αν θέλεις να βρεις μεσολάβηση με οποιοδήποτε κόστος, απαρνιέσαι την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι μία, δεν είναι διαπραγματεύσιμη, δεν είναι σε διάλογο, είναι αυτό και τίποτα άλλο. Ένας από τους ευγενείς πατέρες της αδύναμης σκέψης, ο Gianni Vattimo, θεώρησε έναν Χριστιανισμό χωρίς θρησκευτική διάσταση, έναν αποιεροποιημένο, κοσμικό και έμφυτο χριστιανισμό, φτιαγμένο από δράση, όχι από δόγματα και πολύ λιγότερο από συγκεκριμένες εκκλησιαστικές δομές. Μπορεί να φαίνεται σαν ανοησία χωρίς σύνδεση με την πραγματικότητα, αλλά αυτό συμβαίνει στη λεγόμενη εκκλησία του κ. Bergoglio. Θέλετε να δείτε ότι ο Bergoglio, η Paglia, ο Galantino και η Sosa Abascal πήγαν σε μαθήματα από τον Gianni Vattimo, καθώς και από τον Karl Rahner; Στην πραγματικότητα, η εκκλησία του Bergoglio είναι ακριβώς αυτή: ένα ευαγγέλιο με ένα πεζό γράμμα, ένα μεταξύ πολλών, μια πρόταση, μια κοσμική πρόταση που γίνεται χαμηλόφωνα, ψιθυριστά, τόσο απαλά που μετά βίας μπορεί κανείς να την ακούσει, γιατί δεν θέλει να είναι επεμβατική , δεν θέλει να είναι αλαζονική, αντίθετα πρέπει να επανορθώσει για δύο χιλιάδες χρόνια αλαζονείας, οπότε είναι πρόθυμη, πολύ πρόθυμη να γίνει μικρή ανάμεσα στις άλλες αλήθειες, εδώ Λουθηρανισμός, εκεί Ιουδαϊσμός και μετά Ισλαμισμός , Βουδισμός, αθεϊσμός, όλες οι θρησκείες και επίσης η απόρριψη της θρησκείας. Αδύναμη σκέψη, αδύναμη θρησκεία. αδύναμη σκέψη, χωρίς δόγματα. αδύναμη σκέψη, κανένα δόγμα. Ο Bergoglio είναι ο πιο συνεκτικός, ο πιο συνεπής μαθητής του Gianni Vattimo: του αξίζει δέκα στα δέκα. Θεός? Όλοι έχουμε τον ίδιο Θεό. είναι απλώς θέμα ονομάτων, μορφών, συμβάσεων. Όλοι ποιοι; Όλοι, απολύτως όλοι. Ακόμα και οι μουσουλμάνοι που αρνούνται τη θεότητα του Χριστού. Ακόμα και οι Προτεστάντες που αρνούνται τη λατρεία της Παναγίας. ακόμη και οι Εβραίοι που συνεχίζουν να θεωρούν τον Ιησού ψευδοπροφήτη, απατεώνα και βλάσφημο, τίποτα άλλο από τον Υιό του Θεού. Ωστόσο, ο Θεός, με τη σοφία του, ήθελε όλη αυτή την όμορφη ποικιλία (βλέπουμε ότι ο Γιος του έγινε σάρκα με σκοπό τόν τουρισμό, να κάνει ένα ταξίδι στη γη και να τεντώσει λίγο τα πόδια του: βαρέθηκε να είναι στον Παράδεισο, με τον Πατέρα). και, αφού το έθεσε ασπρόμαυρο, στο Άμπου Ντάμπι, στη συνάντηση με τις ανώτατες ισλαμικές αρχές της Μέσης Ανατολής, ο κ. Bergoglio απαιτεί τώρα να διαδοθεί αυτή η ολοκαίνουργια ερμηνεία σε όλη την Εκκλησία, μέσω εκπαιδευτικών κέντρων και πανεπιστημίων του Καθολικισμού: δηλαδή ότι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στον Θεό είναι αληθινοί, όμορφοι και καλοί, ακόμα και αυτοί που δεν οδηγούν καθόλου στον Θεό, επειδή Τον απορρίπτουν και δεν θέλουν να μάθουν γι' Αυτόν.

Κρίμα: χάσαμε την αλήθεια στην πορεία... Με το να μας λένε ότι η σκέψη χρησιμεύει μόνο για να υποστηρίξει τον απόηχο της επιστήμης και της τεχνολογίας, για να λειτουργήσει ως σερβιτόρος για όσους γνωρίζουν περισσότερα από αυτή, επίσης επειδή δεν υπάρχει συνείδηση ​​να στραφεί για έγκριση, πολύ λιγότερο ψυχή, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει καταλήξει να το πιστεύει! Αλλά τώρα βρίσκει τον εαυτό του να μην ξέρει πλέον ποιος είναι. δεν ξέρει πια τι κάνει στον κόσμο !

Τι γίνεται με όλα αυτά; Ο άνθρωπος είναι, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που νομίζει ότι είναι, αυτό που επιθυμεί να είναι. Επειδή του είπαν, τους τελευταίους δύο αιώνες, ότι είναι απλώς ένας βιολογικός οργανισμός, που εξελίχθηκε τυχαία και προοριζόταν για τό τίποτα, κατέληξε να το πιστέψει. Αφού του είπαν ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η επιβεβαίωση ότι η αλήθεια είναι μία, ισοδυναμεί με μια πράξη αλαζονείας και είναι η πηγή όλης της μισαλλοδοξίας, της αδικίας και της βίας σε αυτόν τον κόσμο, κατέληξε να το πιστέψει. Με το να μας λένε ότι η σκέψη χρησιμεύει μόνο για να αντέξει τα επακόλουθα της επιστήμης και της τεχνολογίας, για να λειτουργήσει ως σερβιτόρος για όσους ξέρουν περισσότερα από αυτόν, επίσης επειδή δεν υπάρχει συνείδηση ​​για έγκριση, πολύ περισσότερο ψυχή, κατέληξε. να πιστέψει και αυτά τα πράγματα. Τώρα βρίσκεται σε αυτό το σημείο: δεν ξέρει πλέον ποιος είναι. δεν ξέρει πλέον τι κάνει στον κόσμο. δεν ξέρει σε τι κατευθύνεται. Δεν ξέρει σέ τι να χρησιμοποιήσει τη ζωή του, την ευφυΐα του, τη θέλησή του - εκτός από το να κατασκευάζει μηχανές, μηχανές και περισσότερες μηχανές, όλο και πιο ισχυρές, όλο και πιο γρήγορες, όλο και πιο εξελιγμένες. Σύντομα δεν θα έχει πλέον καμία ανάγκη να μετακινηθεί από το σπίτι, ή μάλλον, να φύγει από το δωμάτιό του ή να σηκωθεί από την πολυθρόνα του: όχι μόνο οι μηχανές θα του κάνουν κάθε υπηρεσία, αλλά θα ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία του. θα του δημιουργήσουν μια παράλληλη διάσταση στην οποία θα βρει όλα όσα θέλει, συναισθήματα, συναισθήματα, σκέψεις, ακόμα και σεξ. Δεν θα χρειάζεται πια τίποτα: θα έχει βρει τη γαλήνη και θα είναι ευτυχισμένος, γεμάτος, απλησίαστος από τις δυστυχίες αυτού του κόσμου. Ένα μικροτσίπ στον εγκέφαλο θα σώσει όσους έχουν την εξουσία από την ταλαιπωρία να του δίνουν εντολές: θα τις εκτελέσει μόνος του, χωρίς αμφιβολία: θα προγραμματιστεί για αυτό. Άλλωστε, είναι λογικό: εάν ο άνθρωπος είναι μόνο ένα βιολογικό ον, γιατί να μην ζητήσει βοήθεια από την τεχνοεπιστήμη και να τον εξοπλίσει με όλο τον εξοπλισμό που μπορεί να κάνει την απόδοσή του πιο αποτελεσματική και, ταυτόχρονα, να κάνει τήν ζωή του περισσότερο ευχάριστη, ανταμείβοντας την ύπαρξη, ακόμη και με τίμημα την αντικατάσταση της αληθινής πραγματικότητας με μια πλασματική πραγματικότητα; Άλλωστε αυτό δεν είναι πρόβλημα, αφού αλήθεια δεν υπάρχει. Και αν η αλήθεια δεν υπάρχει, ποιος μπορεί να πει ότι ο κ.Χ , βυθισμένος μακάρια στα εικονικά του όνειρα χάρη σε έναν πολύ εξελιγμένο υπολογιστή, δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο αληθινός, αν όχι πιο αληθινός, από αυτόν εδώ,φτιαγμένο από πραγματικό χρόνο και πραγματικό χώρο, αλλά, δυστυχώς, τρομερά ατελή, και μερικές φορές ακόμη και επώδυνος; Ποτέ το λιγότερο: τι άλλο χρησιμεύει η επιστήμη, αν όχι για να ανακουφίσει και, αν είναι δυνατόν, να αφαιρέσει τον πόνο; Αυτό που βιώνουμε είναι η πράξη θανάτου της φιλοσοφίας. Δεν είναι περίεργο: ο άνθρωπος είναι αυτός που πεθαίνει. Από τότε που γύρισε την πλάτη του στον Θεό, έγινε βάρος για τον εαυτό του: τι κάνει στη γη; Ούτε αυτός το ξέρει πια...

Φραντσέσκο Λαμεντόλα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Bernardino Telesio (1509-1588). Ήταν Ιταλός φιλόσοφος και φυσιοδίφης, εμπνευστής της νέας αναγεννησιακής φιλοσοφίας της φύσης. Ο Giordano Bruno, ο Descartes, ο Francis Bacon και ο Tommaso Campanella άντλησαν έμπνευση από το δόγμα του.
(2) Αβερροισμός , το δόγμα του Ισπανού Άραβα φιλοσόφου και επιστήμονα Αβερρόη (1126-1198) και των οπαδών του. Ένα ιδιαίτερο ρεύμα της σχολαστικής φιλοσοφίας που από το δεύτερο μισό του αι. 13ος σε ολόκληρο τον αιώνα. 16ο, αναφέρεται στο αριστοτελικό δόγμα κατά την ερμηνεία του Αβερρόη, υποστηρίζοντας την αιωνιότητα και την αναγκαιότητα του κόσμου, το δόγμα της διπλής αλήθειας, δηλαδή μιας αλήθειας της λογικής και μιας αλήθειας της πίστης.
(3) – “ed” – Ο Πλάτων δεν εμπιστεύεται το σώμα, λέει ότι υπόκειται σε πάρα πολλούς περισπασμούς για να κατανοήσει την ουσία των πραγμάτων και να χαθεί στην ποικιλία των εκφάνσεων του κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο ο Πλάτων θέτει αυτό που σήμερα ονομάζουμε επιστημονικό τρόπο σκέψης. Χρειάζεται λοιπόν μια λέξη που αφαιρεί από τον αισθητό κόσμο και κοιτάζει τα πράγματα για να αποκτήσει αυτό που έχουν κοινό, δηλαδή την ουσία τους ανεξάρτητα από τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους παρουσιάζονται λογικά. Οπότε το ονομάζει ψυχή, ψυχή. Όταν η Βίβλος μεταφράζεται στα ελληνικά και αποδίδεται η λέξη nefesh – το nefesh, στην Παλαιά Διαθήκη, είναι ένα ουσιαστικό που σχετίζεται με το σημιτικό ρήμα nãpaš που σημαίνει «φυσάω, εκπνέω» μεταφράζεται συμβατικά με τη λέξη ψυχή . Στην πραγματικότητα δεν δηλώνει την ψυχή με την κοινή λογική που αποδίδουμε σε αυτόν τον όρο σήμερα. Υποδεικνύει ακριβέστερα τον «ήχο της αναπνοής» και ειδικότερα τη συντονισμένη δράση όλων εκείνων των οργάνων και συστημάτων που συμβάλλουν σε αυτή τη ζωτική δραστηριότητα: λαιμός, τραχεία, λαιμός. Ήταν ο Αυγουστίνος, ένας λάτρης του νεοπλατωνισμού, που μετέφρασε τη λέξη nefesh σε anima ως λιγότερο αγωνιώδη και πιο αρμονική από την ανάσταση που χρησιμοποιούσε ο Χριστιανισμός. Όταν όμως η Βίβλος μεταφράζεται στα ελληνικά και η λέξη nefesh αποδίδεται με τη λέξη ψυχή, η λέξη ψυχή φέρνει μαζί της ολόκληρη την πλατωνική παράδοση, δηλαδή τη διαίρεση ψυχής και σώματος.
(4) Το ξυράφι του Occam ( Novacula Occami στα Λατινικά) είναι το όνομα μιας μεθοδολογικής αρχής που, στην πιο άμεση μορφή της, προτείνει την επιλογή της απλούστερης από πολλές πιθανές υποθέσεις για την επίλυση ενός προβλήματος. Η αρχή, που πιστεύεται ότι είναι η βάση της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης, εκφράστηκε τον 14ο αιώνα από τον Άγγλο φιλόσοφο και Φραγκισκανό μοναχό William of Ockham. («1285-1347». Ήταν Άγγλος θεολόγος, φιλόσοφος και Φραγκισκανός θρησκευόμενος). Η μεταφορά του ξυραφιού συγκεκριμενοποιεί την ιδέα ότι είναι σκόπιμο, από μεθοδολογική άποψη, να εξαλειφθούν οι πιο περίπλοκες υποθέσεις με κοψίματα λεπίδων και μέσω διαδοχικών προσεγγίσεων. Υπό αυτή την έννοια η αρχή μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: «Όλα τα πράγματα είναι ίσα, προτιμάται η απλούστερη εξήγηση» (William of Occam).
(5) Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776). Ήταν Σκωτσέζος φιλόσοφος. Θεωρείται ο τρίτος και ίσως ο πιο ριζοσπαστικός από τους Βρετανούς Εμπειριστές, μετά τον Άγγλο Τζον Λοκ και τον Αγγλο-Ιρλανδό Τζορτζ Μπέρκλεϊ. Η φιλοσοφία του Hume ορίζεται συχνά ως ένας σκεπτικισμός που είναι ριζοσπαστικός από θεωρητική άποψη και μέτριος από πρακτική άποψη. Η σκέψη του μπορεί επίσης να εγγραφεί στον νατουραλισμό. Οι μελέτες για τον Hume συχνά ταλαντεύονται μεταξύ του να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο σκεπτικιστικό στοιχείο (που τονίζεται από τους λογικούς θετικιστές) και εκείνων που έχουν δώσει έμφαση στη φυσιοκρατική πλευρά. Το σίγουρο είναι ότι είχε καθοριστική επίδραση στην ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης και φιλοσοφίας.
(6) Τα φιλοσοφικά ζόμπι συνδέονται με τον Ντέιβιντ Τσάλμερς , αλλά ήταν ο φιλόσοφος Ρόμπερτ Κερκ που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «ζόμπι» σε αυτό το πλαίσιο το 1974. Πριν από αυτό, η Karlyn Campbell είχε ένα παρόμοιο επιχείρημα στο βιβλίο της «Body and Mind» στο 1970, χρησιμοποιώντας τον όρο «Imitation Man». Ο Τσάλμερς ανέπτυξε περαιτέρω και διάδοση της ιδέας στο έργο του.
(7) «Κάθε σκέψη γεννιέται στο μυαλό, με την ανάδυσή της στοχεύει να περάσει έξω από το μυαλό, σε δράση. όπως κάθε φυτό, που φυτρώνει, προσπαθεί να ανέβει στο φως.» (Ραλφ Γουόλντο Έμερσον)

Η ΠΡΑΞΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, μετά της ψυχής, δια της συνειδήσεως. - Μαύρο μελάνι (www-inchiostronero-it.translate.goog)