Κυριακή Στ’ Λουκά, Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά.

«…ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις…ὅς εἶχε δαιμόνια..». Ἕνας ἀπό τούς χειρότερους ἐχθρούς τῆς ψυχῆς μας καί ἐξαιρετικά χειρότερος ἀπό τούς ἄλλους, εἶναι ὁ ἀρχέκακος Σατανᾶς, πού ἔγινε μέ τήν ἀποστασία καί τήν πτώση, ἀγγελιοφόρος τῆς κακίας του πρός τούς ἀνθρώπους, μέ τήν πονηρή συμβουλή του.

Κατέστη ἐχθρός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ· κηρυγμένος ἀντίπαλος τῆς ἀληθείας, ἡ καθ’αὑτό κακία, ὁ νεκροποιός, καθ’ ὅσον ἐπεθύμησε ὑπερήφανα νά ἐξομοιωθεῖ μέ τόν Δημιουργό Του, ἀπό Τόν ὁποῖο ὅμως ἐγκαταλείφθηκε δίκαια, ὅσο αὐτός πρῶτος Τόν εἶχε ἐγκαταλείψει.

Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, ἀλλοίμονο στόν ἄνθρωπο, ὅταν δέν δέχεται, σώματι καί ψυχῇ, τήν ἄκτιστον οὐράνιον Χάριν, πού ταμειοῦχος εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Σ’ αὐτήν τήν περίπτωση, τό σῶμα ἐξουσιάζεται ἀπό τά πονηρά πνεύματα πού κατοικοῦν μέσα, ὅπως ἀναγνώσαμε σήμερα καί ἡ ψυχή ὁδηγεῖται ἐκεῖ πού εἶναι οἱ δαιμονικές δυνάμεις.

Ἐν τούτοις, θεωροῦμε ἀδελφοί ὅτι ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, μέ τήν πίστη στόν Χριστό, πού ἐνεργεῖται κυρίως μέ τήν ἀγάπη, φαίνεται, ὅτι ἐξουδετερώνει τό ἄσβεστο πῦρ πού ἔχει ἀναφθεῖ μόνο γιά τούς δαίμονες· αὐτοί ἔχουν ἀμετάβλητη τήν ἕξη τῆς κακίας καί προφανῶς αὐτό τό μῖσος στρέφεται ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, πού συνδέουν τή γνώμη τους ἀμετανόητα καί συμφωνοῦν ἐθελοντικά, ὥστε νά συμβιώνουν μέ τούς πονηρούς ἀγγέλους. Ἔτσι ἀκοῦμε σήμερα στήν ἐρώτηση: «Τί σοί ἐστιν ὄνομα; Ὁ δέ εἶπε· λεγεών·». Φοβερό καί νά τ’ ἀκούει κανείς!!!

Ἀλλ’ ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας, δόξα σοι ὁ Θεός, ἀποδεικνύεται καταλυτική καί καθιστᾶ ἔκπτωτο καί ἀνίσχυρο ὅλο τό πονηρό καί δαιμονικό αὐτό γένος. Ἔκπτωτο καί ἔσχατο, διότι ἐνῶ πρωτύτερα ἦταν πάνω ἀπό ἐμᾶς, ἀπομακρύνθηκε τόσο πολύ ἀπό αὐτό τό ἀξίωμα καί τόσο ὀλιγότερο ἀπό ἐμᾶς ἔγινε, ὥστε νά μήν ἐλπίζει καθόλου τήν ἐπιστροφή του στήν προτέρα ἰσάγγελη τάξη πού ἔχει ὑποσχεθεῖ σ’ ἐμᾶς ὁ Θεός. Δείχνει ἀκόμη ὅτι, τό δαιμονικό αὐτό γένος εἶναι ἀνίσχυρο ἐνώπιον τῶν πιστῶν ὀρθοδόξων, πού, διά τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, κυλιέται καί καταπατεῖται στά πόδια μας, μή ἔχοντας καμμίαν ἐξουσίαν καί κακίαν, ἐναντίον ἡμῶν τῶν χριστιανῶν.

Πρίν τόν Χριστό, χωρίς Αὐτόν καί ἐκτός Αὐτοῦ, οἱ ἄνθρωποι πορεύονταν ἀνοχύρωτοι μέσα στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο, βασανιζόμενοι ἀπό τόν διάβολο. Ὁ Κύριος τόν ὀνόμασε «ὁ θεός τοῦ αἰῶνος τούτου»· ἐφ’ ὅσον ὁ κόσμος « ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται».1

Ἐν τούτοις, ἀδελφοί μου, ὅλα αὐτά ἕως τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο μας, ἕως τήν ἐμφάνιση καί τή θαυμαστή θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας, ἡ ὁποία ἔγκειται, στήν νίκη τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ ἐπί τοῦ διαβόλου καί ἐπί τῆς ὑπερδυνάμεώς του, τόν θάνατο.

Ἀρκεῖ, ἁγία γερόντισσα, ἡ νοερή καί λογική φύση τῆς ψυχῆς, ἐπειδή, μόνο αὐτή ἔχει νοῦ καί λόγο καί πνεῦμα ζωοποιό, αὐτή μόνο καί ἔχει δημιουργηθεῖ κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, νά πάψει νά πορεύεται μέσα στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ἡ πίστις, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί ἐρχόμενος στόν κόσμο, ἀναδεικνύει τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ἱματισμένο καί μέ σωφροσύνη, διηγούμενο ὅσα εὐεργετικά ἐποίησε καί ποιεῖ ὁ Ἰησοῦς, ἀναδεικνύοντας, ἡ Χάρις, τόν καθένα, κήρυκα καί Εὐαγγελιστή τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου, ἄς ἀποφύγουμε τό λοιπόν, τήν ἐναντίωση πρός τόν Θεόν καί Πλάστη, πράττοντας μέ τήν δική μας βούληση, τήν ἀμαρτία. Ἐπίσης, ἀλλοίμονον, οὔτε νά συνευδοκοῦμε ἤ νά συμπορευόμαστε μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ. Τό τέλος ἐγγύς· ὁ Κύριος εἶπε: «Οἱ ἄνθρωποι στούς ἐσχάτους καιρούς, θά ὁμοιάζουν μ’ ἐκείνους πρίν τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε καί μ’ αὐτούς πρίν τήν καῦσι τῶν πόλεων στά Σόδομα».

Προφανῶς λοιπόν χρειάζεται νά ἀποφεύγουμε τήν, πρός τά χειρότερα, σχέση καί τήν πτώση σ’ αὐτά, ἀπ’ ὅπου προξενεῖται αἰσχύνη καί ἀτιμία στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀποξενώνοντας καί ἐξορίζοντας τό πλάσμα ἀπό τόν πλάστη καί Δημιουργό, Ἰησοῦ , τόν Σωτῆρα.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὄντως μακαρία καί ἀληθινή Ζωή. Τό Φῶς τοῦ κόσμου· ἡ ἀνάπαυση καί ἡ χαρά. Παρακαλῶ ἀδελφοί μου· ἄς μείνουμε ἑνωμένοι στήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις», μέ τήν κοινωνία τοῦ Πνεύματος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, σέ ὑπερηνωμένη κοινωνία.

Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου· «ἄνθρωποι πονηροί καί γόητες, προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι», κατά τόν Ἅγιον Ἀπόστολο Παῦλο. Ὅπως ἐπίσης καί ὁ ἴδιος Ἀπόστολος, εἶπε: «Ζῶ γάρ οὐκέτι ἑμαυτῷ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί, Χριστός».

Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Τιμή, ἡ Βασιλεία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

1(A’ Ἰωάν. 5, 19)

Κυριακή Στ’ Λουκά, Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά. | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)

π. Δημητρίου Μπόκου

  Ὁ Χριστὸς διέσχισε τὴ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦλθε στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν (ἢ Γεργεσηνῶν ἢ Γερασηνῶν), ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖ συνάντησε καὶ θεράπευσε ἕνα δαιμονισμένο ἄνθρωπο, ποὺ βρισκόταν σὲ ἄθλια κατάσταση λόγῳ τῆς κατοχῆς του ἀπὸ πλῆθος πονηρῶν πνευμάτων. Ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος δὲν ἔμενε σὲ σπίτι, ἀλλὰ στὰ μνήματα. Τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, ἀλλὰ ἔσπαγε μὲ ὑπερφυσικὴ δύναμη τὰ σιδερένια δεσμά. Κάτω ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐπήρεια πετοῦσε τὰ ροῦχα του καὶ περιπλανιόταν στὴν ἔρημο γυμνὸς (Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ).

  Στὴν ἐποχή μας τέτοιες διηγήσεις προκαλοῦν συνήθως θυμηδία. Τὸ σπουδαγμένο καὶ προοδευμένο πνεῦμα μας ἀπορρίπτει κάθε ἀναφορὰ σὲ πνεύματα, σὲ δαίμονες, στὸν διάβολο. Ἀλλὰ καὶ σὲ καλὰ πνεύματα, σὲ ἀγγέλους, στὸν Θεό. Καθετὶ ὑπερφυσικὸ τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ. Ὁ ἄνθρωπος θέτει τὰ πάντα ὑπὸ τὴν κρίση τῆς θεοποιημένης πλέον λογικῆς του. Ὅ,τι δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ λογικά, μπαίνει στὸ περιθώριο. Ἡ λογική μας, θαυμάσιο δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀντὶ νὰ μετριοφρονεῖ μπρὸς στὰ πολλὰ ἀνεξερεύνητα ἀκόμα μυστήρια τοῦ φυσικοῦ κόσμου, κάνει τὸ λάθος νὰ νομίζει ὅτι τὸ βεληνεκές της μπορεῖ νὰ ἐκταθεῖ ἀκόμα καὶ στὸν χῶρο τοῦ ὑπερφυσικοῦ.

Προσκυνητής: Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά-Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ (proskynitis.blogspot.com)