Ο ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟ

Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην

Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου

Κύριον Ἱερόθεον,

Εἰς Ναύπακτον.

Ἀθῆναι, 17 Σεπτεμβρίου 2012

Σεβασμιώτατε,

Μέ κατάπληξιν διεπίστωσα εἰς κείμενόν Σας ὑπό τόν τίτλον «Ἡ μεταπατερική θεολογία ἀπό ἐκκλησιαστικῆς προοπτικῆς», δημοσιευόμενον εἰς τόν τόμον Πατερική Θεολογία καί μεταπατερική αἵρεση, ἔκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, Πειραιεύς 2012, κατάφωρον παραποίησιν ἰδικοῦ μου κειμένου, πρός ἀπόδειξιν τοῦ ἰσχυρισμοῦ Σας ὃτι εἰς τό κείμενόν μου αὐτό ἐκφράζονται θέσεις «ἀπαράδεκτες ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξου θεολογίας» (σ. 199).

Καί ὡς πρός μέν τήν οὐσίαν τῶν ἰσχυρισμῶν Σας, ἀφοῦ ἀπεφασίσατε νά μᾶς διδάξετε Ὀρθόδοξον θεολογίαν, θά λάβετε τήν δέουσαν ἀπάντησιν. Εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτήν περιορίζομαι εἰς τήν ἐπισήμανσιν καί τόν στιγματισμόν τῆς μεθόδου, τήν ὁποίαν χρησιμοποιεῖτε πρός ἀπόδειξιν τῶν ἰσχυρισμῶν Σας.

Εἰς τό περί οὖ ὁ λόγος κείμενόν μου, τό ὁποῖον ἀπεσπάσατε ἀπό τά Μαθήματα Χριστιανικῆς Δογματικῆς (Σημειώσεις ἀπό τάς Παραδόσεις μου εἰς τό Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης) μέ λανθασμένην παραπομπήν εἰς τίτλον καί σελίδας (ἀλλά αὐτό τό τελευταῖον ἀποτελεῖ συγγνωστήν προχειρότητα καί, ἲσως, τυπογραφικόν λάθος), καί εἰς τό ὁποῖον ὁμιλῶ περί τῆς ἐλευθέρας παρά τοῦ Πατρός γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καί ἐκπορεύσεως τοῦ Πνεύματος, προσθέτετε μετά ἀπό ἀποσιωπητικά τήν φράσιν: «Ἡ ἒννοια τῆς βουλήσεως ἒχει ἀκριβῶς τήν ἒννοιαν τῆς ἐπιλογῆς»!

Ἀλλά τήν τελευταίαν αὐτήν φράσιν ποῦ τήν εὑρήκατε; Τήν ἐπήρατε ἀπό τήν ἑπομένην σελίδα, εἰς την ὁποίαν ἀναφέρομαι εἰς τάς ἀπόψεις τῶν Ἀρειανῶν (ὂχι τάς ἰδικάς μου) καί εἰς τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ἀσκεῖ τήν ἐλευθερίαν ὂχι ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος (ὡς ἐπιλογήν). Διαθέτω μάλιστα ἐκεῖ περισσοτέρας τῶν τριῶν σελίδων, διά νά ἐξηγήσω ὃτι εἰς τόν Θεόν ἡ ἐλευθερία δέν ἀσκεῖται ὡς ἐπιλογή, καί τονίζω ὅτι «κακόδοξη ἀντίληψη εἶναι ὃταν ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόφαση ἐπιλογῆς» (σ. 114), δεδομένου μάλιστα ὃτι μία τοιαύτη ἀντίληψις θά ὁδηγοῦσε εἰς τό συμπέρασμα ὃτι ὁ Πατήρ θά μποροῦσε καί νά μήν εἶχε γεννήσει τόν Υἱόν καί ἐκπορεύσει τό Πνεῦμα. Αὐτήν τήν κακοδοξίαν, τήν ὁποίαν καταδικάζω ρητῶς, μέ ἐμφανίζετε διά τῆς μεθόδου τῶν ἀποσιωπητικῶν ὃτι τήν ἀσπάζομαι! Καί ἀφοῦ, ὑποτίθεται, ἀνεγνώσατε τά Μαθήματα Δογματικῆς, δέν εἲδατε ὃτι τό νά «κολλήσετε» τήν φράσιν περί βουλήσεως ὡς ἐπιλογῆς εἰς ὃσα λέγω περί τῆς Ἁγίας Τριάδος προσκρούει εἰς τήν ρητήν ἐκεῖ δήλωσίν μου ὃτι «δέν ἀσκεῖται ἡ ἐλευθερία ἀπό τόν Θεόν ὡς ἐκλογή» (σ. 95);

Διερωτῶμαι, Σεβασμιώτατε, διατί προέβητε εἰς αὐτήν τήν κατάφωρον παραποίησιν τῶν θέσεών μου. Τό ἐπράξατε ἐκ παραδρομῆς; Ἀλλά δι’ ἕνα ἒμπειρον καί πολυγραφώτατον συγγραφέα, ὡς ἡ Σεβασμιότης Σας, τοῦτο θά ἒθετεν ἐν ἀμφιβόλῳ τήν ἀκρίβειαν καί ἀξιοπιστίαν καί τῶν λοιπῶν δημοσιευμάτων Σας. Τό ἐπράξατε συνειδητῶς καί σκοπίμως; Ἀλλά τοῦτο προτιμῶ οὐδέ κἄν νά τό σκέπτωμαι.

Σεβασμιώτατε,

Γνωρίζετε τήν πολεμικήν, ἡ ὁποία ἀσκεῖται τελευταίως ὑπό ὡρισμένων κύκλων ἐναντίον μου καί αὐτοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἐξ ἀφορμῆς τοῦ γεγονότος ὃτι, ὑπείκων εἰς συνοδικάς ἀποφάσεις ὃλων ἀνεξαιρέτως τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, προεδρεύω ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς τοῦ ἐπισήμου θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Ἡ ἐμπάθεια καί αἱ ὓβρεις, πού τήν συνοδεύουν, καθιστοῦν ἀδύνατον καί ἄνευ νοήματος οἱανδήποτε ἀπάντησιν εἰς τήν πολεμικήν αὐτήν. Η ἄμεσος ἢ ἔμμεσος ὃμως συστράτευσις ἑνός ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν πολεμικήν αὐτήν, καί δή καί μέ μεθόδους παραποιήσεως τῶν θέσεών μου, ἀποτελεῖ ἰδιαιτέρως σοβαρόν ζήτημα. Ἐλπίζω νά ἀνελογίσθητε, ὡς ὑπεύθυνος ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ κατάστασις αὐτή. «Εἰ γάρ ἀλλήλους δάκνετε καί κατεσθίετε, βλέπετε μή ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε» (Γαλ. 5,15). Ἐπειδή γνωρίζω ὃτι μελετᾶτε τόν ἅγιον Μάξιμον, τόν Ὁμολογητήν, ἀδελφικῶς παρακαλῶ νά προσέξετε τό ἑξῆς χωρίον ἀπό τάς «Πεύσεις καί ἀποκρίσεις» του:

«Ὅστις τόν ἀδελφόν αὐτοῦ τόν ὁμόπιστον ἄθεον καί εἰδωλολάτρην, ἢ αἱρετικόν καί ἄπιστον καλεῖ, οὖτος λέγει ‘’μωρόν’’, καί τῆς γεένης δικαίως ὑπεύθυνος γίνεται»(Πεύσ. ιδ΄ PG 90, 797Α)

Μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,

† Ὁ Περγάμου Ἰωάννης

Υ.Γ. Ἀπηυχόμην πάντοτε τήν δημοσίαν διένεξιν μεταξύ ἱεραρχῶν, ἡ ὁποία βλάπτει σοβαρῶς τήν εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας, καί ἒκαμα τό πᾶν, διά νά ἀποφευχθῇ, ἀλλά ἡ Σεβασμιότης Σας ἢρξατο, δυστυχῶς, χειρῶν ἀδίκων. Κατόπιν τούτου εἶμαι ὑποχρεωμένος διά λόγους στοιχειώδους αὐτοπροστασίας μου νά δημοσιοποιήσω εὐρύτερον τήν παροῦσαν ἐπιστολήν.

† Π. Ἰ.

Σχόλιο: Ας χαρούμε τουλάχιστον την απέραντη έπαρση του ανδρός:

"ἀφοῦ ἀπεφασίσατε νά μᾶς διδάξετε Ὀρθόδοξον θεολογίαν, θά λάβετε τήν δέουσαν ἀπάντησιν."

Ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι διδάσκαλος Ορθοδοξίας, ή ότι μπορεί να είναι κάποιος διδάσκαλος Ορθοδοξίας ντύνοντας με Ορθόδοξο χρυσαφί ένδυμα τις αερολογίες των προτεσταντών. Ούτε ο Ζήσης δέν έχει τέτοιο Θράσος. Ο άνθρωπος ο οποίος, μετά την απελευθέρωσή μας από την βαβυλώνειο αιχμαλωσία της θεολογίας μας, άνοιξε την κερκόπορτα για την Μοσχοβίτικη αιχμαλωσία της Θεολογίας μας. Ας παρατηρήσουμε αυτό μόνο αυτή τη φορά, παρότι ματαίως, διότι όλη η συζήτηση διεξάγεται μέσα στα πλαίσια της ταυτίσεως κλήρου και Εκκλησίας. Ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει την ουσία του Θεού προέρχεται απο την κτίση και τοιουτοτρόπως μετατρέπει το άκτιστο στον τρόπο του κτιστού, δίνοντας του απλώς το δαιμονικό summum bonum του Ακινάτη.

Χρησιμοποιεί σαν θεμέλιο της κακοδοξίας του τον Μ. Αθανάσιο διότι θέλει να παρακάμψει την θεολογία του Γρηγορίου Παλαμά και του Συμεώνος του Νέου Θεολόγου. Και η θεολογία της εικόνος που καταστρέφει την Εκκλησιολογία μας συνδυάζεται με την σύγχρονη επιρροή της θεαματικής εικόνος και γι' αυτό έχει την ανάγκη της χρυσής στολής του επισκόπου. Στην Εκκλησία παλιότερα όταν κοινωνούσαμε δέν φιλούσαμε πλέον τις εικόνες ούτε το χέρι του παπά. Διότι ίσχυε η Πατερική Θεολογία της εικόνος, ότι η εικών παραπέμπει στο πρωτότυπο, δέν είναι το πρωτότυπο. Ο Ζηζιούλας θέλει την πρωτοτυπία του, όπως κάθε σύγχρονο υποκείμενο, όπως και ο Γιανναράς, όπως και ο Ράμφος.

Αμέθυστος