Ἡ υἱοθεσία μας. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Πηγή: Ἀναβάσεις

Ἡ υἱοθεσία μας.  

Ἡ συνεργία ὅλης τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐδώρησε στόν ἄνθρωπο τήν δυνατότητα τῆς υἱοθεσίας καί τῆς θεώσεως. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἐξουσία νά γίνει υἱός τοῦ Θεοῦ, ἄρα ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ ὁπότε καί συγκληρονόμος. Αὐτή (ἡ ἐξουσία δυνατότητα τῆς υἱοθεσίας) μᾶς δόθηκε ἀπό τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο διά τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Θεία Χάρη πού λάβαμε κατά τό Βάπτισμα ὅταν συνδυαστεῖ μέ τήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στό νά γίνει υἱός Θεοῦ κατά χάριν.
«Μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τήν συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἀφοῦ σαρκώθηκε καί προσέλαβε ὁλόκληρη τήν δική μας φύσι καί τήν θέωσε, ἔπειτα καί τίς ἐντολές, πού σώζουν καί ἐνεργοῦν τήν θέωσι, ἀφοῦ μᾶς [τίς] δώρισε καί ἐγκατέσπειρε στίς καρδιές μας, ὡσάν θεῖο σπέρμα, μέσῳ τοῦ Βαπτίσματος τήν τέλεια Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος Του, δίδει σ’ ἐμᾶς ἐξουσία, κατά τόν θεῖο Εὐαγγελιστή, ὥστε, πολιτευόμενοι ἀνάλογα μέ τίς ζωοποιούς Του ἐντολές καί τίς πνευματικές μεθηλικιώσεις [ Του] καί διά τῆς ἐπιτελέσεως αὐτῶν [τῶν ἐντολῶν], ἀφοῦ διατηρήσουμε ἄσβεστη τήν ἐντός μας Χάρι, τελικά νά καρποφορήσουμε καί δι’ αὐτῆς [τῆς Χάριτος] νά γίνουμε τέκνα τοῦ Θεοῦ καί νά θεωθοῦμε καταλήγοντας [στό μέτρο] τοῦ τελείου ἀνθρώπου, στό μέτρο τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτός λοιπόν, ἦταν ἐν γένει, ὅλος ὁ σκοπός και τό συμπέρασμα τῆς ὅλης, σχετικῆς μ’ ἐμᾶς, οἰκονομίας του [Θεοῦ] Λόγου»1.
Ὁ Υἱός, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προσέλαβε στήν ὑπόστασή Του τήν ἀνθρώπινη φύσι καί τήν θέωσε. Ἔπειτα μᾶς παρέδωσε τίς θεῖες ἐντολές καί τήν Βαπτισματική Θεία Χάρι ὡς ἕνα θεῖο σπέρμα μέσῳ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ Ἁγίου Χρίσματος.
Ὁ ἄνθρωπος ἀφοῦ βαπτισθεῖ καί τηρώντας τίς θεοδώρητες ἐντολές μπορεῖ νά προχωρήσει στίς πνευματικές μεθηλικιώσεις καί νά φθάσει νά καρποφορήσει γινόμενος τέκνο Θεοῦ καί θεός κατά χάριν. Μπορεῖ νά γίνει ἔτσι ἄνδρας τέλειος πνευματικά φθάνοντας στό μέτρο τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ Χριστιανοί (εἴτε μοναχοί, εἴτε λαϊκοί) ἔχουν ὡς προορισμό τήν πραγμάτωσι στόν ἑαυτό τους αὐτοῦ τοῦ σωτήριου θεοδώρητου προορισμοῦ. Μή προδίδοντας τόν θησαυρό τῆς βαπτισματικῆς Θείας Χάρης καί διαφυλάσσοντάς τον διά τῆς ὑπακοῆς στά θεῖα προστάγματα, μποροῦν νά φθάσουν στήν ὁμοίωσι μέ τόν Χριστό καί στό νά γίνουν «τέκνα Θεοῦ κατά Χάριν».
Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, μιμητές τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων αὐτόν τόν ἀγῶνα καί αὐτήν τήν καλή ἀγωνία εἶχαν: Πῶς θά διατηρήσουν ἄσυλο καί ἄσβεστο τήν Θεία Χάρη, ὥστε νά φθάσουν στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καρποφορώντας ἐν Θεῷ.
Ἡ βαπτισματική Θεία Χάρη συντηρεῖται ἄσβηστη στήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου ἐφ’ ὅσον αὐτός ζεῖ μέ νήψη, προσευχή ἀδιάλειπτη, ἄσκηση καί μυστηριακή ζωή.
Αὐτό μπορεῖ νά τό ἐπιτύχει ὁ πιστός ὀρθόδοξος χριστιανός εἴτε εὑρίσκεται στόν κόσμο (ὡς λαϊκός), εἴτε στό μοναστήρι (ὡς μοναχός). Βέβαια γιά τόν μοναχό εἶναι πιό εὔκολο ἀφοῦ ὅλη ἡ καθημερινή μοναχική ζωή εἶναι ἔτσι δομημένη ὥστε νά ὁδηγεῖ τόν πιστό μαθητή τοῦ Χριστοῦ στήν ἄσκηση, τήν προσευχή, τή σιωπή καί τήν ἕνωση μέ τόν Θεό διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἄν γιά κάποιο λόγο ὁ βαπτισμένος πιστός ἁμαρτήσει πρέπει νά μετανοήσει γιά νά ἀναζωπυρώσει τήν κεχωσμένη κάτω ἀπό τά «μπάζα» τῆς ἁμαρτίας Θεία Χάρη. Ὅσες φορές καί ἄν ἁμαρτήσει δέν πρέπει νά ἀπελπισθεῖ ἀλλά νά «βάλει πάλιν ἀρχήν» μετανοίας καί ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ἡ Θεία Χάρη, πού δίδεται ὡς σπόρος στούς βαπτιζόμενους, ἐάν φυλαχθεῖ ἀπό τούς κλέπτες (πάθη-δαίμονες) καί παραμείνει ἐνεργός διά τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν καί μάλιστα διά τῆς ἀδιαλείπτου καρδιακῆς προσευχῆς, καρποφορεῖ.
Τό ἔργο αὐτό τῆς Θείας Χάρης εἶναι δυνατόν νά ἐπιτελεστεῖ μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία καί διά τῆς Ἐκκλησίας. Στίς μοναστικές ἐνορίες ἤ στίς ἐνορίες τοῦ κόσμου τό ἔργο πού ἐπιτελεῖ τό Πανάγιο Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο: Ἡ υἱοθεσία καί ἡ πνευματική ἐνηλικίωση-θέωση τῶν πιστῶν, πού εἶναι καί ἡ σωτηρία τους.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

1Ἁγίων Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Μακαρίου τοῦ Νοταρᾶ, Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν συνερανισθεῖσα παρά τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων, ἐν ᾗ διά τῆς κατά τήν πράξιν καί θεωρίαν ἠθικῆς φιλοσοφίας ὁ νοῦς καθαίρεται, φωτίζεται καί τελειοῦται καί εἰς ἥν προσετέθησαν τά ἐκ τῆς ἐν Βενετίᾳ ἐκδόσεως ἐλλείποντα κεφάλαια τοῦ μακαρίου Πατριάρχου Καλλίστου, ἔκδοσιςΑ΄, Ἐπιμέλεια ἀδελφῶν Ἱεροῦ Κοινοβίου Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μπούρα-Λεοντάρι Ἀρκαδίας, Ἔκδοσις Α΄ 2010 (στό ἑξῆς: Φιλοκαλία),τόμοςΑ΄, Προοίμιον εἰς τήν παροῦσαν βίβλον, σελ. 58-59: «Καί τοίνυν, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σαρκωθείς καί τήν ἡμετέραν ὅλην προσλαβόμενος φύσιν καί θεώσας αὐτήν∙ εἶτα καί τάς σωτηρίους καί θεουργούς αὑτοῦ ἐντολάς ἡμῖν δωρησάμενος, καί τήν τοῦ Παναγίου Πνεύματος αὑτοῦ τελείαν χάριν διά τοῦ Βαπτίσματος, οἱονεί σπέρμα θεῖον ἐγκατασπείρας ταῖς καρδίαις ἡμῶν, δέδωκεν ἡμῖν, κατά τόν θεῖον Εὐαγγελιστήν, ἐξουσίαν, ὥστε, κατά τάς ζωοποιούς αὐτοῦ ἐντολάς, καί τάς πνευματικάς μεθηλικιώσεις πολιτευομένους καί διά τῆς ἐργασίας αὐτῶν ἄσβεστον τήν ἐν ἡμῖν χάριν διατηρήσαντας, τελευταῖον καρποφορῆσαι καί τέκνα Θεοῦ δι’ αὐτῆς γενέσθαι καί θεωθῆναι, καταντήσαντας εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ . Τοῦτο γάρ ἦν, ὡς ἐν κεφαλαίῳ, τό τέλος ἅπαν καί τό συμπέρασμα τῆς περί ἡμᾶς ὅλης τοῦ Λόγου οἰκονομίας» .

Σχόλιο: Δεν υπάρχει καμία υποψία διακρίσεως ανάμεσα στο Πνεύμα του Κυρίου, την Χάρη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και στο Άγιο Πνεύμα.