Ξεκίνησε σήμερα το 5ο Διεθνές Συνέδριο
Ορθοδόξων Ψυχοθεραπευτών, με θέμα «Ψυχοθεραπεία και Ποιμαντική: Αποκαλύψεις
της ύπαρξης», το οποίο φιλοξενείται από την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος,
στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας, από 27 έως 30/9/2012. ..............................
Ακολούθησε
ο Χαιρετισμός του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, ο οποίος
σημείωσε τα εξής: «Έχοντας απέναντί της έναν άνθρωπο, διαφορετικό από εκείνον
του μεσαιωνικού κοσμοειδώλου, η ποιμαίνουσα Εκκλησία καλείται να συναντήσει και
συγχωρήσει τον άνθρωπο που είναι εγκλωβισμένος στα πιεστικά δεσμά μιας
αγχωτικής, συχνά πλασματικής, πραγματικότητας, η οποία του γεννά πολλές
ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, του δημιουργεί ενοχές και ψυχολογικά τραύματα, που
όχι μόνο είναι συχνά πρωτόγνωρα, αλλά απαιτούν εξειδικευμένη αντιμετώπιση. Αυτό
το νέο μοντέλο ανθρωπολογικής διαμεσολάβησης, όπως προσφέρεται από το χώρο των
επιστημών της ψυχικής υγείας, είναι που το ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας
οφείλει να γνωρίσει και να οικειοποιηθεί, αν θέλει να εξακολουθεί να παίζει
κάποιο, μάλιστα σημαντικό, ρόλο στην ζωή του ανθρώπου και της κοινωνίας, και
όχι απλά και μόνο να νομίζει ότι παίζει.
Επομένως, εάν ο
άνθρωπος βρίσκεται σήμερα, όπως φαίνεται, στο επίκεντρο του προβληματισμού του
θεολογικού λόγου αλλά και της ποιμαντικής πράξης, καθίσταται επιβεβλημένη
ανάγκη, ειδικά σε καιρούς χαλεπούς, η στενή συνάντηση και συνεργασία της
ποιμαντικής θεολογίας με τις επιστήμες του ανθρώπου, και ειδικά την ψυχολογία,
την ψυχανάλυση, την ψυχοθεραπεία κλπ. Κατανοώντας ότι ο άνθρωπος ζει πλέον σε
έναν κόσμο, όπου οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές απ' ότι παλαιότερα,
ζητήματα που παλαιότερα εθεωρούντο ξένα, αδιάφορα ή ακόμη και
"ταμπού" για την ποιμαντική πράξη (όπως λ.χ. ο έρωτας και η
σεξουαλικότητα) ή ποικίλα καινούργια προβλήματα, που αναφύονται μέσα στο
οικογενειακό, εργασιακό και άλλο περιβάλλον και αφορούν στις διαπροσωπικές σχέσεις,
στο νόημα της ζωής, τα βιώματα των ανθρώπων δεν μπορούν πλέον να αφήνουν
απαθείς τους ποιμένες μας, εάν επιθυμούμε να διακονήσουμε τον συγκεκριμένο
άνθρωπο, να σηκώσουμε το σταυρό του, στην πράξη και όχι απλά στα όμορφα λόγια,
προκειμένου να τον βοηθήσουμε να επανακτήσει την εσωτερική του ισορροπία και
την αρμόζουσα θέση του στον κοινωνικό περίγυρο. Η ποιμαντική πράξη της
Εκκλησίας μας οφείλει, εμπνεόμενη τελικά από τα διδάγματα και τις κατακτήσεις
της θεολογικής αναγέννησης (γεγονός που δεν έχει συντελεστεί ακόμη στο βαθμό
που θα μπορούσε) να αναπτύξει μια προσωποκεντρική ποιμαντική θεώρηση του
ανθρώπου, όπου ο άλλος θα αντιμετωπίζεται πέραν των συχνά διαιρετικών ιδιοτήτων
του φύλου, της φυλής, της τάξης κλπ., πέραν των κατηγοριών του αμαρτωλού και του
καθαρού, που συχνά φορτώνουν τους πιστούς μας με ανυπέρβλητα ψυχολογικά
τραύματα και εμπόδια. Αυτή η ποιμαντική πρακτική θα τον αντιμετωπίζει, λοιπόν,
ως μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο, απέναντι στο οποίο ο ποιμένας έχει
απόλυτη ευθύνη και ρόλο να διαδραματίσει, ζητώντας ή απαιτώντας συχνά και την
αρωγή των ψυχοθεραπευτών...»
ΣΧΟΛΙΟ : ΤΟ ΤΕΛΟΣ. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΕΨΑΡΩΤΟΙ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ, ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ.
ΟΥΤΕ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΟΥΤΕ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΟΥΤΕ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ, ΟΥΤΕ ΠΙΣΤΗ. ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΩΓΗ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΕΩΣ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΜΗΤΕΣ. Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΘΛΙΒΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ. Ο ΒΟΛΟΣ ΣΦΡΑΓΙΖΕΙ ΕΝΑ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ.
Αμέθυστος 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου