Του Franz Von Baader.
Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1828.
9. Μιά τέτοια θέση σύμφωνα με την οποία η πράξη τής μεσολαβήσεως ή ο μεσολαβητής βρίσκεται πάντοτε πιό ψηλά σε σχέση μ'αυτό που πρέπει να μεσολαβηθεί, είναι μία θέση γενικής αξίας. Έτσι για παράδειγμα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αποκάλυψη τής αγάπης τού Θεού, μεσολαβητής και επανασυμφιλιωτής, είναι πιό βαθειά απο εκείνη τής δικαιοσύνης του (του νόμου), με την οποία πρέπει να μεσολαβηθεί η κτίση! Γι'αυτό φαίνεται καθαρά ότι, παρότι σε κάθε κοινωνία ο κυβερνήτης και οι κυβερνώμενοι μπορούν να συνυπάρξουν σε μία ελεύθερη ένωση οργανική μόνον χάρη σε μία αρετή τής μεσολαβήσεως (της οποίας η υπέρβαση ορίζεται σαν δεσποτισμός όταν συμβαίνει απο ψηλά πρός τα κάτω, εξέγερση όταν συμβαίνει απο τα κάτω πρός τα πάνω), αυτή η μεσολάβηση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον απο μία ανώτερη δύναμη η οποία ξεπερνά και τους δύο, δηλαδή απο μία πνευματική δύναμη ή ηθική, δηλαδή απο την δύναμη της θρησκείας. Είναι επομένως αναγκαίο να ξεσκεπάσουμε την επιφανειακότητα και την ελαφρότητα όλων εκείνων των θεωριών του Κράτους, οι οποίες απαιτούν ότι γνωρίζουν την καταγωγή, την διάρκεια και την αποκατάσταση με φυσικό τρόπο, χωρίς την θρησκεία και την μεσολάβηση τής συμφιλιωτικής της δυνάμεως, η οποία επανασυνδέει τους σωστούς συνδέσμους πραγματοποιώντας την αληθινή ισορροπία. Εκείνες τις θεωρίες δηλαδή οι οποίες δέν κατανοούν ότι ακόμη και η κοινωνία καλείται να περάσει απο το πρώτο στάδιο (της φυσικότητος της) στο δεύτερο και ανώτερο, με την πρόσληψη τής αρχής της θρησκείας και της αγάπης!
10. Όσα έχουμε πεί μέχρι στιγμής για την επανασυμφιλίωση εννοημένη σαν αυτό που πραγματοποιεί την επανένωση και την αγάπη, επικυρώνεται πλήρως όταν α) γίνεται κατανοητό ότι αυτή η επανασυμφιλίωση (καταλλαγή) δέν επαναπροωθεί απλώς τον άνθρωπο τής πτώσης στην αθωότητα ή στο πρώτο στάδιο τής σχέσης του με τον Θεό, αλλά τον μετακινεί αμέσως στο δεύτερο στάδιο τής αγάπης και β), κατορθώνουμε να γνωρίσουμε εκείνον τον γενικό νόμο τής ζωής, σύμφωνα με τον οποίο κάθε επανένωση οργανική είναι πιό οικεία και πιό σταθερή απο όσο ήταν η προηγούμενη ένωση, η οποία ξεπεράστηκε και είναι βέβαιος αυτός ο νόμος καθότι η ενοποιός αρχή, λόγω του χωρισμού ή ακόμη και λόγω του πειρασμού για τον χωρισμό, εισδύει πιό βαθειά στον εαυτό της για να ξαναστηριχθεί σε μία νέα διάχυση και μέσω αυτής τής βαθύτερης διάχυσης, η οποία εδημιουργήθη αρχίζοντας απο τον εαυτό της, επανασυνδέει στον εαυτό της αυτό που πρέπει να ενωθεί πιό βαθειά και πιό οικεία. Το μωρό που σώσαμε απο την φυσική ή το παιδί απο την ηθική φθορά μάς γίνεται ασυγκρίτως πιό αγαπητό μετά απο το έργο της σωτηρίας. Η αίσθηση της υγείας η οποία εμφανίζεται μετά την αποθεραπεία απο μία σοβαρή ασθένεια ξεπερνά κατά πολύ εκείνη η οποία είχε προηγηθεί απο την ίδια την ασθένεια! Έτσι λέει η Γραφή ότι υπάρχει περισσότερη χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό ο οποίος μετανοεί απο 90 δικαίους οι οποίοι δέν "έχουν ανάγκη μετάνοιας". Και έτσι βλέπουμε ότι ο οργανισμός προστατεύεται για το μέλλον απο κάθε ξανάνοιγμα μίας πληγής με την διαμόρφωση μίας ουλής!
11. Για να κατανοήσουμε όμως και να αποδείξουμε ταυτοχρόνως στο πιό υψηλό του νόημα τον νόμο που εκφράζουμε εδώ, δηλαδή για την εκπόρευση όλο και βαθύτερων απορροών της ζωής σαν αντιδράσεις, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι και ο ίδιος ο Θεός ακολούθησε χωρίς αμφιβολία τον ίδιο νόμο στις επάλληλες απορροές του, τις οποίες μας φανερώνουν οι τρείς κοσμικές εποχές. Δέν μπορούμε να αρνηθούμε στα σίγουρα, ότι η είσοδος ή η αποστολή του ανθρώπου στον κόσμο έγινε αφού ο ιδιος ο κόσμος είχε φτάσει στο σημείο τής ρήξης: ένα σπάσιμο το οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον άνθρωπο, στην κλήση του να ανακαινίσει και να ξανασυνθέσει ένα σύμπαν, τόσο διαθέτοντα νοημοσύνη, όσο και χωρίς, θύμα μίας ολοκληρωτικής καταστροφής και μίας εκρήξεως. Και πώς να αρνηθούμε επί πλέον ότι εξ'αιτίας εκείνης της βαθειάς ρήξης ο Θεός στήριξε τον εαυτό του πιό βαθειά στην εκπόρευση του ανθρώπου, όπως είναι εξίσου βέβαιο ότι λόγω αυτής της δεύτερης πτώσης, της πτώσης του ανθρώπου, ο Θεός αφήρεσε τον εαυτό του, τον άρπαξε, σε μία τρίτη ακόμη πιό βαθειά εκπόρευση, στην πιό εσωτερική του ουσία (της αγάπης ή του Ιησού) και μέσω αυτής της τελευταίας άνοιξε για πρώτη φορά η οδός, η πορεία και έγινε δυνατή ή πραγματοποίηση του σκοπού της ενότητος, τώρα πλέον αξεδιάλυτης, του πλάσματος με τον πλάστη, του Θεού με τον κόσμο, μαζί με την υπέρτατη ανύψωση της δημιουργίας. Και είναι αναμφίβολο ότι και σ'αυτή την περίπτωση, όπως το τονίσαμε ήδη, υπήρξε μόνον το αίμα της καρδιάς που χύθηκε σε ολοκαύτωμα, να δώσει το τσιμέντο για την ένωση ή έναν δεσμό που θα διαρκεί αιωνίως.
12. Μ'αυτό το σκληρό ολοκαύτωμα όμως, και το αίμα της καρδιάς (η αρχή της αγάπης) κάθε ξεχωριστού ανθρώπου λύθηκε εκ νέου και φανερώθηκε ελεύθερα. Έτσι ο άνθρωπος ελευθερώθηκε και λυτρώθηκε απο εκείνη την σκληρότητα τής ατομικότητός του η οποία τον εμπόδιζε να περάσει απο το πρώτο στο δεύτερο στάδιο (εποχή) τής αγάπης. Αυτή η προσωπικότης του ανθρώπου, η οποία διαφορετικά αποκλείει τα πάντα για να κλειστεί αλύγιστα, άνοιξε ξανά μέσω της θέρμης του Θείου αίματος και μόνον τότε, αφού προσφέρθηκε ο Θεός στον άνθρωπο, αυτός μπόρεσε να προσφερθεί πάλι ελεύθερος και χωρίς τίποτε να απειλεί την προσωπικότητα του, όχι μόνον στον Θεό αλλά και σ'αυτόν και γι'αυτόν, και στους άλλους ανθρώπους και με την έγνοια της αγάπης του Θεού, του δόθηκε και η ικανότης να αγαπά τους άλλους και την φύση!
13. Εάν έχει πραγματικά υπεισέλθει αυτή η τρίτη κοσμική εποχή για την οποία μιλήσαμε στην 11η θέση, μπορούμε να αποδείξουμε και να πιστοποιήσουμε το γεγονός, συγκρίνοντας την ανθρώπινη ικανότητα γι'αγάπη, πρίν και έξω απο τον Χριστιανισμό, με τις εκφράσεις αυτής μέσα στον Χριστιανισμό. Και στην πραγματικότητα αρκεί να αντιπαραθέσουμε ήθη, συνήθειες, κοινωνικούς θεσμούς και νόμους οι οποίοι αφορούν την σεξουαλική αγάπη (τον γάμο) ανάμεσα στους Χριστιανικούς λαούς και τους μή-Χριστιανικούς, για να πεισθούμε για την αλήθεια της δηλώσεως μας. Μάλιστα, ακόμη και σ'αυτό που ορίζεται σαν ευγένεια, όχι με την μειωτική της έννοια, αλλά σαν αβρότης και χάρις, εμφανίζεται η ίδια αναντίρρητη διαφορά στις Χριστιανικές εποχές και στην εποχή μας, η οποία κατά ένα μέρος δέν είναι πιά Χριστιανική. Ο Χριστιανισμός ήταν εκείνος που επέτρεψε στην γυναίκα να κατακτήσει για πρώτη φορά την ελευθερία και την πολιτική αξιοπρέπεια και γι'αυτό το θηλυκό φύλο, το οποίο διαφυλάττει την αγάπη, έχει σημαντικούς λόγους να την διαφυλάττει με αφοσίωση, ακόμη δέ περισσότερο διότι μόνον οι ψυχές οι οποίες έχουν επανασυνδεθεί και ενωθεί με τον Θεό μπορούν να αγαπήσουν στ'αλήθεια!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου