Η αποκεφαλισμένη Δύση

Ποιος κυβερνά στη Δύση; Πού είναι οι ηγέτες που οδηγούν τη Δύση, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες; Ίσως για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία δεν υπάρχει ηγέτης που να εκπροσωπεί, να εκφράζει και να καθοδηγεί τη Δύση. Χωρίς να πάμε πολύ πίσω στην ιστορία, δεν υπάρχουν πλέον πρόσωπα όπως ο Κένεντι, ο Νίξον και ο Ρίγκαν, αλλά και με τον δικό του τρόπο ο Τραμπ, που εκπροσωπούν την ηγεσία της μεγάλης δυτικής δύναμης. Αλλά ακόμη και στην Ευρώπη, μετά τον Κολ και τον Μιτεράν, τη Θάτσερ και τον Μπλερ, ακόμη και την Άνγκελα Μέρκελ , δεν υπάρχει Ευρωπαίος ηγέτης. Ο Μακρόν και ο Σολτς μετά βίας είναι ηγέτες του γαλλικού και του γερμανικού έθνους, αλλά αποτυγχάνουν να εκπροσωπήσουν την Ευρώπη και να σκέφτονται και να ενεργούν ως Ευρωπαίοι. Τελευταίος ηθοποιός, είναι ένας παραπαίων, ξεθωριασμένος, ηλικιωμένος κύριος ονόματι  Τζο Μπάιντεν και μια διακεκριμένη κυρία, η Ούρσουλα βαν Ντερ Λάιεν, η οποία μετά βίας ενεργεί ως φροντιστής της Ευρώπης. Δεν υπάρχει όμως κανείς που να εκφράζει τη Δύση στην κορυφή και να υποδεικνύει τη στρατηγική της. Ένας αυτόματος πιλότος και ένας τηλεφωνητής σήμερα φαίνεται να καθοδηγούν τη μοίρα της εξουσίας. Πίσω από αυτά, θα έλεγα πάνω από αυτά, υπάρχουν μόνο λειτουργικοί μηχανισμοί, στρατιωτικοί και οικονομικοί, και μεγαλύτερες απρόσωπες δυνάμεις. Τα υπόλοιπα αντιπροσωπεύονται από τους μεγάλους γίγαντες του διαδικτύου και τους μυθικούς ιδρυτές τους, ακρωνύμιο AFGAM- Amazon, Facebook, Google, Apple, Microsoft, καθώς και Tesla/Twitter και λίγα άλλα. Και μετά η μεγάλη στρατιωτική βιομηχανία, το ΝΑΤΟ, η μεγάλη χρηματοοικονομική βιομηχανία, οι μεγάλες ενεργειακές και φαρμακευτικές βιομηχανίες, τα διεθνή τρόφιμα και άλλες πολυεθνικές.
Όμως το σκήπτρο της εξουσίας δεν συνδέεται με κανένα ηγεμόνα, ούτε καν προσωρινό,  πόσο μάλλον με έναν αιρετό, δηλαδή που νά εκφράζεται από τη λαϊκή κυριαρχία. Αυτή η απουσία ηγεσίας αντιστοιχεί επίσης σε απουσία προτύπων, κατευθυντήριων γραμμών, καθοδηγητικών ιδεών της Δύσης. Οι ηγεσίες κάποτε συνδέονταν με οικονομικά μοντέλα – φιλελευθερισμό, εργατισμό, σοσιαλδημοκρατία, κοινωνική οικονομία της αγοράς, ακόμη και με τη χριστιανοδημοκρατική ή σοσιαλιστική έμπνευση. Μετά τη Reaganomics και τον θατσερικό φιλελευθερισμό, δεν υπάρχει πλέον μοντέλο αναφοράς, πόσο μάλλον μια διαλεκτική αντιπαράθεση δύο ή περισσότερων τρόπων: υπάρχει μόνο η πραγματικότητα ενός ενιαίου, μακροφιλελεύθερου, υπερ-καπιταλιστικού μοντέλου, γαρνιρισμένου με μια ενιαία, φιλελεύθερη, ανθρωπιστική και προοδευτική ιδεολογία. Αλλά δεν υπάρχει πλέον ανταγωνισμός μοντέλων, ούτε καν ορατή αναφορά σε κράτος και κυριαρχία. Yπάρχει μόνο η πραγματική και παγκόσμια κυριαρχία ενός συστήματος διοίκησης, το οποίο παρουσιάζεται ως μοναδικό, μη αναστρέψιμο, αξεπέραστο. Δεν υπάρχει δεξιός ή αριστερός, συντηρητικός ή προοδευτικός, σε σχέση με αυτό το απρόσωπο, ακέφαλο και πολυκεντρικό σύστημα, και είναι τρέλα ακόμη και να υποθέτουμε την κριτική ή ακόμα και την υπέρβασή του. Δεν λέω το ενδεχόμενο μιας επανάστασης αλλά και απλώς την προσπάθεια μεταρρύθμισής της. Δίνεται σάν φύση, αν όχι ως μορφή μονοθεϊσμού που κατέβηκε στη γη, χωρίς δυνατότητα συζήτησης ή τροποποίησης. Όλα αυτά παρουσιάζονται και ως η απόλυτη πραγμάτωση της ελευθερίας. Ως εκ τούτου, το να το θέτεις υπό αμφισβήτηση σημαίνει επίθεση στην ελευθερία και σάν ένα όνειρο επιστροφής, υποχώρησης σε εμπειρίες, καθεστώτα, ιδεολογίες του παρελθόντος. Ποτέ η ελευθερία δεν έχει νοηθεί ως μονόδρομος, ως ένα μοντέλο.
Η παγκόσμια σκηνή που βιώνουμε έχει πάψει να σκέφτεται τη διαφορά στην ιστορία, την πιθανότητα ενός γίγνεσθαι που είναι διακοπή, αλλαγή, αλλαγή παραδείγματος. Το αυτοκίνητο τρέχει και δεν πρέπει να σταματήσει, διαφορετικά θα τρακάρει ή θα διαλυθεί στην πορεία. Απόλυτη ανικανότητα να σκεφτόμαστε ένα διαφορετικό αύριο από το σήμερα. Αν θέλεις να αλλάξεις πορεία, κλαίς μόνο για το παρελθόν, επομένως είσαι αντιδραστικός ή φασίστας, ακόμα κι αν είσαι επαναστάτης και μάλιστα κομμουνιστής. Ο Slavoj Zizek δεν έχει άδικο όταν σημειώνει ότι η πιο σίγουρη ένδειξη του θριάμβου αυτής της υπέρτατης παγκόσμιας δύναμης είναι η εξαφάνιση του όρου καπιταλισμός τις τελευταίες δεκαετίες (Στην υπεράσπιση των χαμένων αιτιών, Ponte alle Grazie, 2009). Ο ίδιος ο Ζίζεκ σημειώνει ότι τα γενικά συμφέροντα του νέου συστήματος εκπροσωπούνται σε φόρουμ όπως στο Νταβός, όπου η Γενική Διανόηση είναι ο συλλογικός και απρόσωπος εγκέφαλος της Αυτοκρατορίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, κάθε ηγεσία εξαφανίζεται, ξεκινώντας από αυτήν που δέχεται δημοκρατική και λαϊκή τοποθέτηση. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων είναι μόνο ολογράμματα, έρμαια, φαντάσματα εν κινήσει που δίνουν ένα ξεθωριασμένο και προσωρινό πρόσωπο στην υπερκείμενη εξουσία. Μιμητικές παραστάσεις ενός άφθαρτου τεχνοοικονομικού συστήματος που εποπτεύει τη μοίρα της ανθρωπότητας και τελικά αποφασίζει την ατζέντα των γεγονότων, κατασκευάζει τις κατευθυντήριες γραμμές και διαμορφώνει την κοινή γνώμη ή αποδομεί οποιαδήποτε άλλη γνώμη που δεν είναι ομοιογενής και λειτουργική για το σύστημά του. Αυτή είναι η Δύση σήμερα. Όχι πολιτισμός, όχι πληθυντική αναπαράσταση του ελεύθερου κόσμου και της ανεξάρτητης σκέψης, αλλά το αντίθετό του. Ωστόσο, παρουσιάζεται με μια μορφή που διατηρεί την καθησυχαστική πτυχή ενός εξελιγμένου και παγκόσμιου συστήματος, που βασίζεται στην ελευθερία και τη δημοκρατία, με επίκεντρο μάλιστα τα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ειρήνη ακόμα και με τίμημα πολέμου, στην ενσωμάτωση ακόμη και με τίμημα βαρέων αποκλεισμών, στην απεριόριστη ελευθερία των επιθυμιών ακόμα και με τίμημα την καταστολή όλων όσων δεν συμμορφώνονται με αυτό το πλαίσιο. Δεν υπάρχει τίποτα που να μας θυμίζει πολιτισμό, άρα και παραδόσεις, ταυτότητες, διαφορές. Υπάρχει μόνο η ολοκληρωτική Μεγαμηχανή στο άπειρο παγκόσμιο παρόν.
Η καταγγελία δεν γνωρίζει διεξόδους, κάθε προσπάθεια παρέκκλισης τιμωρείται αυστηρά και καταστέλλεται. Οι Τραμπ και οι Τζόνσον εκδιώκονται μόλις παρουσιάσουν αποκλίσεις, δεν υπάρχει χώρος για ηγεσία που να μην είναι εντελώς υποταγμένη στην ισχύουσα εξουσία.
Είναι απαραίτητο να σκεφτούμε ότι ζούμε στον Καλύτερο των Πιθανών Κόσμων.

L’Occidente decapitato - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)