Το πλοίο του Θησέα – Roberto PECCHIOLI

Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι πάντα η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Ο Μαρξ έκανε σωστά πολλές διαγνώσεις, παρανοώντας την πρόγνωση και τη θεραπεία. Σε αυτό το σημείο ο συγγραφέας του Κεφαλαίου δεν έκανε λάθος. Είναι ανώφελο να κοιτάμε το παρόν με τον παραμορφωτικό φακό της θεωρίας συνωμοσίας, να αποδοκιμάζουμε τον «πολιτισμικό μαρξισμό» ως τη μάζα κάθε κακού ή να μετανιώνουμε για τις παλιές καλές μέρες του συντηρητικού φιλελευθερισμού, οξύμωρο για μια ιδεολογία που κάνει τη συνεχή αλλαγή του λόγου της τόν λόγο τής υπάρξεώς της. Ο Joseph Schumpeter μίλησε για δημιουργική καταστροφή, ο John M. Keynes για ζωώδη πνεύματα. Η αλήθεια είναι ότι ο επιτυχημένος παγκοσμιοποιητικός καπιταλισμός διαμορφώνει τον κόσμο σύμφωνα με την εικόνα του και ότι ο ίδιος - γνωρίζοντας τη φυσική αντίθεση των λαών στις συνταγές του - εργάζεται ενεργά για να αλλάξει εμάς, την αμελητέα πλειοψηφία.

Τό δικό του είναι ένα μακροχρόνιο ανθρωπολογικό έργο που οδηγεί στη διαμόρφωση μιας νέας ανθρωπότητας, του τρανς-ανθρώπου. Τρανσεξουαλικό στις ορμές του, διεθνιστή στην κοσμοπολίτικη ένταση του, υπερανθρώπινο στην ουσία, ένα υβρίδιο με τη μηχανή και απομακρυσμένος από τη φυσική του ουσία. Το ερώτημα είναι: ο άνθρωπος της τρίτης δεκαετίας της τρίτης χιλιετίας είναι ακόμα άνθρωπος ή είναι νέο είδος; Είναι το παράδοξο του πλοίου του Θησέα, το μεταφυσικό ερώτημα της εμμονής της αρχικής ταυτότητας μιας οντότητας εντελώς τροποποιημένης στο πέρασμα του χρόνου. Παραμένει το πλάσμα-άνθρωπος ο εαυτός του εάν έχουν αλλάξει όλα τα συστατικά του και ακόμη και ο εγκέφαλος - η έδρα σκέψης και πνεύματος - εμφανίζεται αναδιαμορφωμένος σύμφωνα με μια βούληση που κατέρχεται από ψηλά;

Στο ελληνικό παραμύθι, το πλοίο με το οποίο ταξίδεψε ο Θησέας στην περιπέτεια που τον οδήγησε να αμφισβητήσει και να σκοτώσει τον Μινώταυρο -έναν από τους ιδρυτικούς μύθους της Δύσης- είχε παραμείνει ανέπαφο με τα χρόνια, παρά το γεγονός ότι καθένα από τα συστατικά του είχε αντικατασταθεί με την πάροδο του χρόνου, από την καρίνα μέχρι τα κουπιά και τα πανιά. Ήρθε μια στιγμή που όλα τα αρχικά εξαρτήματα είχαν αντικατασταθεί, αν και το πλοίο διατήρησε την αρχική του εμφάνιση. Είχε ξανακατασκευαστεί εντελώς, αλλά την ίδια στιγμή παρέμενε το ίδιο, ήταν ακόμα το πλοίο του Θησέα. Το μεταφυσικό ερώτημα είναι: έχει διατηρήσει η ανθρωπότητα την ουσία της ή όχι; Δηλαδή, η οντότητα πού είναι τροποποιημένη ως προς την ουσία αλλά χωρίς εμφανείς διαφοροποιήσεις στη μορφή εξακολουθεί να είναι η ίδια;

Συνεχίζουμε να έχουμε δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια και ένα κεφάλι, αλλά είμαστε ακόμα οι ίδιοι; Το ερώτημα έχει γίνει επείγον από την άνοιξη του 2020, τη σκοτεινή αυγή της επιδημίας, αλλά αιωρείται στον αέρα εδώ και τριάντα χρόνια, από τον εποχικό θρίαμβο της αγοράς. Οι σκέψεις μας στρέφονται σε ένα από τα πιο σημαντικά εικαστικά έργα του περασμένου αιώνα, την επιμονή της μνήμης του Salvador Dalì, τον πίνακα των μαλακών ρολογιών. Η ζωγραφιά απεικονίζει μια έρημο που κυριαρχείται από την παρουσία κάποιων ρολογιών με σχεδόν ρευστή σύσταση, που καθώς λιώνουν παίρνουν το σχήμα των στηρίξεών τους. Η αναπαράσταση της ελαστικότητας του χρόνου ήταν πάντα υπογραμμισμένη, αλλά η δεύτερη έννοια, το εύρος της αλλαγής, δεν έχει διερευνηθεί αρκετά. Τα ρολόγια του Dalì, που έχουν γίνει σχεδόν υγρά, σημαδεύουν το καθένα διαφορετική ώρα, αλλά εξακολουθούν να είναι όργανα ικανά να σημειώσουν την ώρα; Είναι ο homo sapiens sapiens ο ίδιος με το «πριν» ή έχει υγροποιηθεί λόγω της δράσης της κοινωνικής μηχανικής;

Η απάντηση -ίσως- βρίσκεται σε μια διαίσθηση του Αντόνιο Γκράμσι, στην έννοια της «παθητικής επανάστασης», τη σημαντική αλλά όχι άμεση αλλαγή ενός πολιτικού, κοινωνικού και υπαρξιακού συστήματος. Για τον στοχαστή της Σαρδηνίας, ο μετασχηματισμός πραγματοποιείται από την άρχουσα τάξη προκειμένου να αποτραπεί μια επαναστατική διαδικασία από τα κάτω που θα αμφισβητούσε την κυριαρχία της. Η επανάσταση είναι παθητική με την έννοια ότι υποβάλλεται, αφού η πρωτοβουλία βρίσκεται στα χέρια της εξουσίας. Περιστασιακά συμβαίνουν βίαιες ταραχές, καθοριστικές στιγμές της αποτυπωμένης μεταμόρφωσης. Τα τελευταία τριάντα χρόνια, με τή σειρά, η κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού, η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, η οικονομική κρίση του 2007-2008 και από το 2020 η πανδημία στην οποία βυθιζόμαστε ακόμα. Όλες οι αλλαγές που έχουν σημαδέψει τά διάφορα στάδια μιας βαθιάς μεταμόρφωσης του ανθρώπου, η οποία συνέβη πριν προκληθεί μια αντίδραση, μια εξέγερση ενάντια στη φιλελεύθερη δυστοπία, στο όνομα των κοινωνικών, ηθικών, ανθρωπολογικών πληγών που προκλήθηκαν σε λαούς, ανθρώπους, γενιές.

Το υψηλότερο επίπεδο εξουσίας τρέχει πάντα ένα βήμα μπροστά από την υπόλοιπη ανθρωπότητα και ξέρει πώς να αρπάζει τις ευκαιρίες ακόμα και σε τραγωδίες. Η πανδημία είναι το πιο σημαντικό παράδειγμα. Σε δύο χρόνια το πλοίο του Θησέα αποσυναρμολογήθηκε κομμάτι-κομμάτι με αυξανόμενη ταχύτητα και το πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα δεν είναι η ίδια η αλλαγή, όσο τεράστια κι αν είναι, αλλά το γεγονός ότι έγινε αποδεκτή χωρίς αντίδραση, δεν έγινε αντιληπτή στην εξαιρετική επέκτασή της και συνοδεύτηκε από μια συναίνεση που οι ολιγαρχίες είχαν σε μεγάλο βαθμό χάσει. Για το λόγο αυτό, το ερώτημα που θέτουμε αφορά την ταυτότητά μας, προσωπική, ατομική και συλλογική. Είμαστε ακόμα οι άνθρωποι του «πριν» ή η αλλαγή μας έκανε «άλλους από τους εαυτούς μας»; Η ερώτηση δεν είναι αδρανής ή αφηρημένη, αφού από την απάντηση εξαρτάται η πιθανότητα αντίδρασης. Η πιθανότητα αντίδρασης, όχι η αντίδραση. Στην πραγματικότητα, η αμφιβολία είναι ότι -κοιτάζοντας στον καθρέφτη- έχουμε γίνει αναίσθητοι σε αυτό που βλέπουμε, ότι δεν έχει πια σημασία αν είμαστε ακόμα «εμείς». Η διαδικασία της μετάλλαξης έχει διεισδύσει στα βάθη του Εαυτού μας με μια τρομακτική επιτάχυνση.

Το πλοίο του Θησέα έχει αλλάξει εκ των έσω, ξεκινώντας από τη μείωση των συγκεκριμένων ελευθεριών και το άδειασμα της δημοκρατίας, του μεγαλύτερου τοτέμ της εποχής μας. Ακόμη και οι στατιστικές το παρατηρούν. Το εβδομαδιαίο περιοδικό The Economist επεξεργάζεται το Democracy Index (Δείκτη Δημοκρατίας): σύμφωνα με τις παραμέτρους του ζωντανού ευαγγελίου της φιλελεύθερης οικονομίας, μόνο το 8,4 τοις εκατό των κατοίκων του πλανήτη ζει σε πλήρη δημοκρατία, δηλαδή σε ένα καθεστώς που σέβεται τις πολιτικές και πολιτιστικές ελευθερίες, στο οποίο υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών. Ο δείκτης μειώνεται σταθερά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Ποιος ξέρει γιατί δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Θα ήταν ενδιαφέρον να αξιολογήσουμε με τα κριτήρια του Economist τα ιταλικά μέτρα κατά της επιδημίας, την υποχρεωτική πράσινη κάρτα, το βροντερό χειροκρότημα των δημοσιογράφων κατά την εμφάνιση του Ντράγκι -του ανθρώπου της πρόνοιας- στη χριστουγεννιάτικη συνέντευξη Τύπου.

Από την άλλη πλευρά, τι είδους δημοκρατία μπορεί να υπάρξει (ανεξάρτητα από την αρχή της κρίσης) σε μια κοινωνία της αγοράς στην οποία ο καταναλωτής έχει αντικαταστήσει τον πολίτη; Ολόκληρη η πλώρη του πλοίου του Θησέα έχει αντικατασταθεί με γοργούς ρυθμούς τα τελευταία δύο χρόνια: όχι πια ελευθερία κινήσεων, υποχρεώσεις κάθε είδους, αφόρητοι περιορισμοί ελευθερίας, ό,τι απέμεινε από την κοινότητα και η αλληλεγγύη ακυρώθηκαν στο όνομα της κοινωνικής αποστασιοποίησης και της γυμνής οργανικής, βιολογικής ζωής. Και μετά ο εγκλεισμός, η δημιουργία του εχθρού στο πρόσωπο του περιβόητου «no vax», που είναι αυτός που θέτει τα ερωτήματα τά οποία η φιλελεύθερη δημοκρατία θεωρούσε αναπόδραστα. Επίσης, το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Μεγάλης Επαναφοράς, ο κλιματικός οικολογισμός, η απόλυτη, βιοκρατική επιτήρηση, η ψηφιοποίηση όλης της ζωής, η άρνηση της φύσης, η απαγόρευση των συγκεντρώσεων μεταμφιεσμένη ως εμμονή ασφαλείας κατά της συνάθροισης. Το πλοίο μοιάζει απόκοσμα με τον Τιτανικό.

Η σπείρα της αλλαγής, από μια παθητική επανάσταση με την έννοια του Γκράμσι, έχει μετατραπεί σε μια σκληρή καταστροφή των χώρων της κοινότητας, της συζήτησης και της ελευθερίας, μια σπείρα που δεν μπορεί να γίνει κατανοητή με τα πνευματικά εργαλεία του φθίνοντος «κράτος δικαίου». Ο μόνος ορισμός της δημοκρατίας που μας ικανοποιεί είναι αυτός του Arthur Moeller Van den Bruck: η συμμετοχή ενός λαού στη μοίρα του (στο πεπρωμένο του). Τρεις άκρως συμβολικές λέξεις, συμμετοχή, πεπρωμένο, λαός. Οι έννοιές τους μοιάζουν διαλυμένες: η συμμετοχή όχι μόνο αποθαρρύνεται, αλλά και απαγορεύεται. Κάποιος αποφασίζει, από πάνω, αναμφισβήτητα, με τη βοήθεια των «ειδικών». Τι άνθρωποι μπορούν να υπάρξουν χωρίς ίχνος κοινού σχεδίου, μιας πόλης στήν οποία μπορούν να συγκεντρωθούν, να συζητήσουν και να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον; Όσο για τη μοίρα, μετράει μόνο το ατομικό πεπρωμένο, διακεκομμένο από τον ρυθμό των εμβολιασμών που δεν εξασφαλίζουν ανοσία ούτε καν ζωή - ούτε καν το εμβόλιο δεν είναι τέτοιο. Η εξαπάτηση είναι κολοσσιαία, αλλά στην κατάσταση της αναστολής ζωής η απόλυτη πλειοψηφία είναι με την εξουσία, υποστηρίζει κάθε νέο περιορισμό της ελευθερίας με το ίδιο χειροκρότημα με τα δουλοπρεπή ΜΜΕ.

Όταν υπάρχει υγεία, όλα είναι εκεί, υπάρχουν τα πάντα, λένε. Και εν τω μεταξύ αποτυγχάνουν στήν πρόθεσή τους, παρά τη Θεά Επιστήμη, παρά τον τεράστιο μηχανισμό χειραγώγησης, παρά μια άνευ προηγουμένου επίθεση στη λογική μας. Τι γίνεται με το γεγονός ότι, έχοντας μπει σε ένα λεωφορείο ή τρένο, δεχόμαστε επίθεση από έναν συνεχή ακουστικό βομβαρδισμό που βασίζεται στις «σωστά φορεμένες» μάσκες, στις εντολές αποστασιοποίησης, στις απειλές κυρώσεων; Για κάποιους -την κακιά, επαναστατική, ενοχλητική μειοψηφία- είναι βασανιστήριο, για πολλούς είναι επιβεβαίωση/καθησυχασμός, απόδειξη ότι μια καλοπροαίρετη δύναμη μας παρακολουθεί. Ας μην μιλήσουμε για την τηλεόραση, όπου οι πιο ουδέτερες εκπομπές είναι τηλεαγορές, ενώ η διαφήμιση –που έχει γίνει εδώ και καιρό πολιτικά, φυλετικά και σεξουαλικά ορθή– αρχίζει να δείχνει τον κόσμο μασκαρεμένο, τον χαρούμενο καταναλωτή με ένα αόρατο πρόσωπο. Ο σκλάβος καλείται να μην δει τις αλυσίδες, αντίθετα να τις αγαπήσει σεβόμενος την εμμονή με την ασφάλεια που γκρέμισε την ελευθερία. «Οι αλυσίδες σου είναι φτιαγμένες από λουλούδια» ήταν μια διάσημη άρια από μια οπερέτα, το Chinchilla… Είναι εκπληκτικό που το πιστεύουμε.

Σε έναν σκοτεινό και δραματικό πίνακα, ο Dos forasteros, γνωστός ως Duello rusticano (αλλά το πρωτότυπο, δύο ξένοι, δύο ξένοι είναι πολύ πιο οδυνηρό) ο Francisco Goya αναπαριστά μια θανατηφόρα μονομαχία ανάμεσα σε δύο φτωχές ψυχές που ήδη αιμορραγούν στο άνυδρο σκηνικό μιας σιέρρας, ένα μέρος που παραπέμπει σε φυλακή και πεπρωμένο. Οι δυο τους τσακώνονται άγρια ​​με τυφλή μανία. Ο καλλιτέχνης ξεκαθαρίζει ότι παλεύουν για το τίποτα και ότι χάνουν την ανθρωπιά τους. Είναι η μεγαλύτερη νίκη της εξουσίας όλων των εποχών: διχάζοντας αυτούς που έχουν ήδη ηττηθεί, κάνοντάς μας αμοιβαία εχθρικούς. Τα κίνητρα αλλάζουν, όχι η παράλογη υστερία κατά του σημερινού εχθρού. Τα χειρότερα ένστικτα των ανθρώπων βγαίνουν στην επιφάνεια με τη θέληση των εξουσιαστών. Αν πρόκειται για πρόβα τζενεράλε ολοκληρωτισμού, το πείραμα πετυχαίνει πέρα ​​από τις πιο τρελές προσδοκίες των χειριστών. Μια ομάδα ανθρώπινων όντων –  είναι η σειρά των no-vaxes, ένα χλευαστικό, λανθασμένο, απλουστευτικό όνομα αλλά ακριβώς για αυτόν τον λόγο αποτελεσματικό – εκτίθεται στο μίσος, την απέχθεια, τη δαιμονοποίηση και η καταπίεσή του μεταδίδεται ως αστικό καθήκον από την πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης, την οικονομία, ακόμη και από την εκκλησία. Η πλειοψηφία εγκρίνει υστερικά. Άλλαξαν την ανθρωπιά μας: το πλοίο δεν ανήκει πλέον στον Θησέα. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε, μπροστά στην τηλεόραση, αν η ταινία που παρακολουθούμε, που χρονολογείται πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια, αντανακλά τις ιδέες, τους τρόπους να λέμε και να είμαστε του παρόντος και πάνω απ' όλα αν θα μπορούσε ακόμα να παραχθεί χωρίς να υποστεί την αστυνομία της σκέψης,  δηλαδή την απαγόρευση για φυλετικούς λόγους, της γλώσσας, για ένα «σεξιστικό» αστείο, για έναν πολιτικά λανθασμένο υπαινιγμό σε μια από τις προστατευόμενες και μοχθηρές κοινότητες, γιατί, φρίκη, μιλάει για οικογένεια ή μια κανονική ζωή. Δεν παρατηρούμε πλέον τίποτα λόγω υπερφόρτωσης, γιατί η χειραγώγηση έχει φτάσει σε κορυφές τελειότητας, λόγω κυρίαρχης αδιακρισίας/αδιαφορίας (in-difference: τίποτα δεν είναι διακριτό). Τα πιστεύουμε όλα από αδιαφορία και όχι από άγνοια. Ίσως μια αλλαγή παραδείγματος νά συνεπάγεται και την αποκατάσταση του εγκλήματος της κατάχρησης της λαϊκής ευπιστίας. Ο νέος διαχωρισμός γίνεται μεταξύ εκείνων που συναινούν και εκείνων που "δεν το χάβουν" (àpoti του Giuseppe Prezzolini) και συνεχίζουν να θέτουν ερωτήματα, να ασκούν κρίση, να χρησιμοποιούν το μυαλό τους. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ο αυξανόμενος εφησυχασμός της πλειοψηφίας που συντάσσεται με τους ισχυρότερους, αρκούμενη στο να βλέπει τους "άλλους", τους στασιαστές, να υφίστανται διακρίσεις και να τιμωρούνται. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο του τι πιστεύεις, σημασία έχει να έχεις την αποφασιστικότητα να υπερασπιστείς αρχές και πεποιθήσεις, τη θέληση να ακολουθείς την εσωτερική σου πυξίδα.Το να αποδεχτείς ότι είσαι αποκλεισμένος είναι δύσκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να δεις με τα μάτια σου, να συνειδητοποιήσεις ότι το τοπίο έχει αλλάξει σε βάθος, ότι το πλοίο δεν είναι του Θησέα, είναι άλλο, για το οποίο είμαστε ξένοι, περιστασιακοί επιβάτες  και πληρώνουμε. Είναι η εποχή των τελευταίων ανδρών με διπλή έννοια. Τελευταίοι καθώς μια χούφτα εγκληματιών προέβλεψε ένα υπερανθρώπινο μέλλον, ως ζώα και παραφυάδες της τεχνολογίας. Τελευταίοι γιατί είναι ανάξιοι της θεϊκής σπίθας, ένα αδιευκρίνιστο πλήθος στην αστική κυψέλη, που δεν μπορεί να αντιληφθεί την απώλεια της ταυτότητας, μια μάζα που βλέπει άσπρο και λέει μαύρο αν αυτό είναι το θέλημα του δαμαστή. Εκείνοι για τους οποίους το πλοίο του Θησέα ή οποιουδήποτε άλλου είναι αδιάφορο, που δεν θα ξεκινούσαν ποτέ το ταξίδι του ήρωα – πολύς κίνδυνος, ποιος τους κάνει να το κάνουν; – είναι οι τελευταίοι άνδρες του Ζαρατούστρα. "Αλίμονο! ήρθε η ώρα για τον πιο απεχθή από τους ανθρώπους που δεν ξέρει πια πώς να περιφρονεί τον εαυτό του. Ιδού! Σου δείχνω τον τελευταίο άντρα. Τι είναι η αγάπη; Τι είναι η δημιουργία; Τι είναι η Νοσταλγία; Τι είναι το άστρο; – έτσι ρωτάει ο τελευταίος άνθρωπος με ένα κλείσιμο του ματιού. Η γη τότε θα έχει γίνει μικρή, ασήμαντη και ο τελευταίος άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα μικρότερα θα πηδήξει πάνω της. Η φυλή του είναι άφθαρτη όπως αυτή του ψύλλου - ο τελευταίος άνθρωπος ζει περισσότερο από όλους. Επινοήσαμε την ευτυχία – λένε οι τελευταίοι και κλείνουν το μάτι". Ένα εξημερωμένο κοπάδι: λέτε νά είναι σωστός αυτός πού μας αλυσοδένει και αξίζουμε τη μοίρα μας;

Το πλοίο του Θησέα – Roberto PECCHIOLI – Αιρετικό μυαλό (www-ereticamente-net.translate.goog)

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ, Ο ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΝΙΚΑΝΟΣ, Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ. ΟΤΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΜΠΝΕΕΙ ΚΑΙ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΑΣΚΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑΡΑΞΕ Ο ΟΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΣΩΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΟΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΒΑΖΕ ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΑΝ ΣΤΟΝ ΛΑΟ, ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΟΙ ΤΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ. ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟ, ΤΟΝ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ.