Σχετικά με το άρθρο του κ. Μποζοβίτη: Π. Ν. Τρεμπέλας, π. Βολουδάκης, «Ὀρθόδοξος Τύπος».

του αδελφού ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (σχόλιο στο πρόσφατα δημοσιευμένο άρθρο του θεολόγου κ. Σταύρου Μποζοβίτη)

Το άρθρο του κ. Μποζοβίτη μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ

«Ἕνας σχολιαστὴς (ποὺ δημοσιεύτηκε τὸ σχόλιό του) σημείωσε τὰ ἑξῆς ἀναιρετικὰ κάποιων ἀπὸ τὶς ἀπόψεις τοῦ κ. Μποζοβίτη: «Θέλων γὰρ ἐπείνασε θέλων ἐδίψησε θέλων ἐδειλίασε θέλων ἀπέθανεν. Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Περὶ τῶν φυσικῶν καὶ ἀδιαβλήτων παθῶν, M.P.G 94,1084AB». Ὁ κ. Μποζοβίτης στὴν προσπάθειά του νὰ ἀποδείξει ἀφθαρτοδοκίτη τὸν π. Βασίλειο, ὑποστήριξε παραθέτοντας καὶ σχετικὰ πατερικὰ χωρία ὅτι τὸ «θέλων ἐπείνασε» κ.λ.π. ἀναφέρεται στὴν «ἱκανοποίηση» ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ τῆς «ἀνθρώπινης θελήσεως» τοῦ Χριστοῦ!!!!

Κατ΄ ἀρχὰς νὰ διατυπώσω τὴν ἀπορία μου πῶς συνδέει ὁ κ. Μποζοβίτης θέματα φυσικῆς ἀνθρώπινης ἀνάγκης, δηλαδὴ ἀνάγκης τῆς φύσεως, μὲ τὴ διδασκαλία περὶ «θελήματος» τῶν πατέρων. Ἂν τὰ ζητήματα ἀνάγκης τῆς φύσεως ὑπάγονταν στὸ «θέλημα» φυσικὸ ἢ γνωμικό, τότε θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦμε ὅτι καὶ τὰ ζῶα ἔχουν θέλημα. Ἀλλὰ αὐτὸ ἐξ ὅσων ἔχω καταλάβει δὲν τὸ λένε οἱ Πατέρες. Μιλᾶμε γιὰ θέλημα προσώπου. Καὶ ὅταν τὸ θέλημα εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως Αὐτὸς ἔφτιαξε τὴ φύση, εἶναι φυσικό. Ὄταν ἀποστασιοποιεῖται εἶναι γνωμικό. Ὥστε τὸ πεινῶ καὶ διψῶ καὶ κρυώνω καὶ δειλιάζω, εἶναι ἀνάγκες τῆς (πεπτωκυῖας) φύσεως καὶ δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ λάθος τῶν Ἀφθαρτοδοκητῶν εἶναι ὅτι θεωροῦσαν ὅτι τὸ «πεινῶ», «διψῶ» κ.λ.π. τοῦ Χριστοῦ ἦταν «ἀταίριαστα» στὴν ἀνθρώπινη φύση ποὺ εἶχε προσλάβει, γιατὶ κακῶς θεωροῦσαν ὅτι αὐτὴ (λόγῳ ἐλλείψεως ἁμαρτίας) «ἔπρεπε» νὰ εἶναι ἄφθαρτη καὶ ἄρα μὴ ὑποκείμενη στὰ ἀδιάβλητα πάθη. Ὥστε τὸ χωρίο τοῦ Δαμασκηνοῦ ποὺ παραθέτει ὁ κ. Μποζοβίτης δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ὑποτιθέμενη «πλάνη» τοῦ π. Βασιλείου. Σαφῶς καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ κινεῖτο αὐτεξουσίως καὶ ὅχι «νεύματι» τῆς θείας Φύσεως. Ἀλλά, καθὼς σημειώνει καὶ ὁ Ναυπάκτου Ἰερόθεος σὲ σχετικὸ βιβλίο του (ἀλήθεια γιατί δὲν καταφέρεται καὶ ἐναντίον του ὁ κ. Μποζοβίτης;;;;) ὅταν ἤθελε ἡ θεία του φύσις πεινοῦσε ὁ Χριστός, ὅταν ἤθελε διψοῦσε κ.λ.π. Αὐτό, ἂν τὸ καλοσκεφτοῦμε δὲν διαφέρει καὶ σὲ μᾶς, γιατὶ κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς δὲν πεινάει π.χ. μὲ «δική του ἀπόφαση» ἐπίσης δὲν πεινάει πάντοτε καὶ τὸ ἴδιο κάτω ἀπὸ τὶς ἴδιες συνθῆκες. Ὅταν παραχωρήσει ὁ Θεὸς καὶ θὰ πεινάσουμε καὶ θὰ κουραστοῦμε κ.λ.π. Λοιπόν, αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι καινούριο. Ἀλλὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συνέβαινε τὸ πρόσωπο αὐτὸ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὅταν ἤθελε λοιπὸν ὁ Θεὸς πεινοῦσε τὸ σῶμα, ὁ ἄνθρωπος καὶ διψοῦσε καὶ κουραζόταν. Σ΄ αὐτὸ συνηγοροῦν καὶ τὰ ἑξῆς ποὺ λένε οἱ Πατέρες:

1) Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης στὸ γνωστὸ Μεγάλο Κανόνα του ἀναφέρει σὲ ἕνα τροπάριο: «Νηστεύσας ὁ θεάνθρωπος ἡμέρας τεσσαράκοντα ΥΣΤΕΡΟΝ ἐπείνασε ΔΕΙΚΝΥΣ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ» Αὐτὸ τὸ «ὕστερον» ποὺ λέει στὸ τροπάριο, ἑρμηνεύουν πολλοὶ ὅτι μέχρι τὶς τεσσαράκοντα ἡμέρας ὁ Χριστός, δὲν εἶχε πεινάσει. Ἀλλὰ παραχώρησε ἡ Θεία Του Φύση στὴν τεσσαρακοστὴ νὰ πεινάσει. Ὄχι γιατὶ δὲν «δικαιοῦτο» γιατὶ δῆθεν εἶχε ἄφθαρτο σῶμα, ἀλλὰ ἀκριβῶς γιατὶ εἶχε πεπτωκὸς σῶμα «δικαιοῦτο» νὰ πεινάσει καὶ ἔκανε χρήση τοῦ δικαιώματος.

2) Στὸ σταυρό, λένε οἱ Εὐαγγελιστὲς ὅτι «κλίνας τὴν κεφαλήν, παρέδωκε τὸ πνεῦμα». Καὶ ἑρμηνεύουν καὶ ἐδῶ οἱ πατέρες, ὅτι σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους συμβαίνει τὸ ἀντίθετο: Ἀφοῦ παραδώσουν τὸ πνεῦμα οἱ ἄνθρωποι κατὰ φυσικὸ λόγο κατόπιν, «κλίνουν τὴν κεφαλή». Ὅμως στὸ Χριστὸ ἐπειδὴ ΕΚΩΝ πέθανε, πέθανε αὐτεξουσίως («ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι τὴν ψυχήν μου καὶ ἐξουσία ἔχω λαβεῖν αὐτήν» εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος) ὁ Κύριος πρῶτα ἔκλινε τὴν κεφαλή, καὶ μετὰ παρέδωσε τὸ πνεῦμα. Ὄχι γιατὶ δὲν «δικαιοῦτο» νὰ πεθάνει γιατὶ δῆθεν εἶχε ἄφθαρτο σῶμα, ἴσα ἴσα ποὺ ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἄφθαρτο σῶμα «δικαιοῦτο» ἀλλὰ ὡς Θεὸς θὰ ἀποφάσιζε Αὐτὸς τὸ πότε θὰ πεθάνει.

Ὥστε λοιπόν, δὲν εἶναι ἀφθαρτοδοκητισμὸς καὶ μάλιστα «καθαρὸς» αὐτὲς οἱ ἀπόψεις τοῦ π. Βασιλείου, ἀλλὰ ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ, ΟΧΙ ΑΠΑΙΡΑΙΤΗΤΑ, μπορεῖ νὰ κρύβεται ὁ ἀφθαρτοδοκητισμός, ἀλλὰ αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς εὐρύτερες ἀπόψεις αὐτοῦ ποὺ τὶς διατυπώνει καὶ γιὰ τὸν π. Βασίλειο δὲν τεκμαίρεται κάτι τέτοιο.

Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ κ. Μποζοβίτης σημειώνει: «Διότι Ἐκεῖνος, ὄχι ἀπλῶς ἀπέκρουσε τὶς ἐπιθέσεις τοῦ σατανᾶ, ἀλλὰ – καὶ τὸ μέγιστο – φορτώθηκε πραγματικὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας. Εἶναι τόσο φριχτὸ αὐτό, τὸ νὰ ἔρθει ὁ ἀπολύτως ἀναμάρτητος σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ τέρας τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ξεπερνάει κάθε ἀνθρώπινο συλλογισμό. Καὶ ὄχι ἀπλῶς νὰ ἔρθει σὲ ἐπαφή, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναλάβει ὁ Ἴδιος ὅλο αὐτὸ τὸ ἀσήκωτο βάρος, νὰ ἀναλάβει ὄχι μόνο τὴν ποινή μας ἀλλὰ καὶ τὴν ἐνοχή μας.»

Εἶναι λυπηρό, ὁ κ. Μποζοβίτης ποὺ ἐγκαλεῖ ἄλλους γιὰ ἀφθαρτοδοκητισμό νὰ μὴ βλέπει κι αὐτὸς ὅπως καὶ ὅλη ἡ ἀδελφότητα τοῦ Σωτῆρα, ὅτι αὐτὲς οἱ ἀπόψεις εἶναι «καθαρὴ» (γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴν ἔκφρασή του) ἀναπαραγωγὴ τῆς παπικῆς – δικανικῆς ἀντιλήψεως περὶ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν καὶ συνακόλουθα περὶ «ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης». Καὶ μὴν προτρέξει νὰ πεῖ ὅτι τὴν ἐννοεῖ (τὴν ἱκανοποίηση) ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, γιατὶ ἀς μᾶς πεῖ ποιός Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μιλάει γιὰ ἀνάληψη ἀπὸ τὸ Χριστό τῆς «ἐνοχῆς» (!!!!!) ὅλων μας!!!!

Μ΄ ἄλλα λόγια μᾶς λέει ὁ κ. Μποζοβίτης καὶ μαζί του καὶ ὅλη ἡ ἀδελφότητα τοῦ Σωτῆρος, ὅτι ὁ Χριστὸς «δέχθηκε» νὰ γίνει (ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἀσφαλῶς) ὁ «ἔνοχος» γιὰ τὶς ἀμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν καὶ θὰ περάσουν ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς Γῆς!!!!

Μὲ ἄλλα λόγια (καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ τραγικό) μᾶς λέει ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ (ἔστω καὶ πρόσκαιρα, γιὰ μιὰ στιγμή; γιὰ πέντε λεπτά; – ὁ σχολαστικισμός τους δὲν μᾶς τὸ διευκρινίζει – …) θεώρησε τὸν Χριστὸ ὡς τὸ μεγαλύτερο ἁμαρτωλὸ τῆς Γῆς!!!!! Αὐτὸ σημαίνει «ἀνάληψη τῆς ἐνοχῆς μας»!!!!

Ἤμουν στὴν Πάτρα σὲ αἴθουσα τῆς Χριστιανικῆς Ἑστίας Πατρῶν ὅταν πρὶν ἀπὸ χρόνια σὲ ὁμιλία του ὁ νῦν προϊστάμενος τῆς Ἀδελφότητος τοῦ Σωτῆρος μιλῶντας γιὰ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ «Ἰλί, ἰλί, λαμὰ σαβαχθανί;» εἶπε ἐπὶ λέξει: «Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν καὶ τόσο ἀναμάρτητος»…!!!!!! Κήρυττε δηλαδὴ ἕναν Χριστὸ ΟΧΙ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟ!!!!! Καὶ ἐπειδὴ τὸ καταλάβαινε καὶ ὁ ἴδιος ὅτι αὐτὸ θὰ ἀκουγόταν βαρὺ στὰ αὐτιὰ τῶν ἀκροατῶν του ἔβαλε καὶ τὸ «τόσο…» …. Σὰν νὰ λέμε «ὀλίγον ἔγγυος»… Ἢ εἶναι ἀναμάρτητος κάποιος ἢ εἶναι ἁμαρτωλός. Τὸ «τόσο» ἀναμάρτητος τί σημαίνει; Ὑπάρχουν «στάδια» ἀναμαρτησίας; Ἦταν καθαρὴ προσπάθεια νὰ ἀμβλύνει τὶς ἐντυπώσεις γι’ αὐτὸ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ πεῖ. Καὶ εἶπε αὐτὸ ποὺ λέει κι ἐδῶ ὁ κ. Μποζοβίτης καὶ τὸ λένε καὶ ὅλοι τὸ χῶρο αὐτό: Ὁ Θεὸς Πατὴρ (προφανῶς ἐπειδὴ ἤθελε νὰ «ξεπληρωθοῦν» οἱ ἁμαρτίες ποὺ εἶχαν καὶ ἐπρόκειτο νὰ διαπραχθοῦν στὸ μέλλον), «δέχθηκε» νὰ «φορτωθεῖ» ὁ «Υἱός Του ὁ Ἀγαπητός» τὶς ἁμαρτίες ἄλλων. Ὡς ἐκ τούτου «ἀπέστρεψε» τὸ πρόσωπό του ἀπὸ αὐτόν, (δηλαδὴ τὸ Πρῶτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπέστρεψε τὸ προσωπό Του ἀπὸ τὸ Δεύτερο (!!!!!) δηλαδὴ ἡ Ἁγία Τριάδα διεσπάσθη ἔστω καὶ προσωρινά (!!!!!!) τὸν «θανάτωσε» καὶ ἀφοῦ «ξεπληρώθηκε» τὸ κρῖμα, μετὰ τὸν …ξανα-αγάπησε…. Δηλαδὴ μιλᾶμε γιὰ ἔνα Θεῖο θέατρο!!!! μιὰ Θεία Ὑποκρισία!!!! – Ψευτιά!!!!

Τὴ δοκὸ αὐτὴ ἀπὸ τὸ μάτι του ὁ κ. Μποζοβίτης δὲν τὴν βλέπει, ἀλλὰ προτιμᾷ νὰ διορθώνει τὰ κάρφη ἄλλων τοῦ π. Βασιλείου, τοῦ π. Ἰωάννη Ῥωμανίδη παρακάτω καὶ ἄλλων τινῶν. Ἐντύπωση ὅμως μοῦ προκαλεῖ τὸ ἑξῆς:

Οἱ κατὰ πάντα «ὀρθόδοξοι» καὶ «ἀκραιφνέστατοι» θεολόγοι τοῦ «Σωτῆρος» ὅταν ἔγινε τὸ Κολυμπάρι τήρησαν σιγὴ ἰχθύος. Μᾶλλον γιὰ νὰ μὴν λέω ψέμματα πῆραν τὸ μέρος τοῦ αἱρεσιάρχη… Μάλιστα σὲ κινήσεις ποὺ γίνονταν πρὶν αὐτὸ πραγματοποιηθεῖ παρουσιάστηκαν (ναί, ὁ κ. Μποζοβίτης ἦταν) ὀρθοδόξοις συναυλιζόμενοι!!!!! Συγκεκριμένα σὲ ἕνα συνέδριο ποὺ εἶχε γίνει στὴν Ἀθῆνα, ἐκ μέρους τῆς ἀδελφότητος τοῦ Σωτῆρος παρουσιάστηκε ὁ κ. Μποζοβίτης γιὰ νὰ κάνει κι αὐτὸς μιὰ ὁμιλία. Καὶ ἐνῷ ὅλοι ἔλεγαν γιὰ τὶς παραλείψεις τῶν ἡμετέρων καὶ καυτηρίαζαν τὸ πόσο κακὸ πρᾶγμα θὰ ἦταν νὰ προσεγγίζουμε ὅλο καὶ περισσότερο τοὺς παπικούς, ἡ ὁμιλία τοῦ κ. Μποζοβίτη «ἐπικεντρώθηκε» στὸ νὰ μᾶς μιλήσει γιὰ τὴν «προδοσία» (ἐπὶ λέξει!!!!!) τοῦ πάπα!!!! Ἦταν ἄγνοια γλῶσσας ἢ ἐσκεμμένο «λάθος» νὰ ὁμιλεῖς περὶ προδοσίας ἑνὸς ὁ ὁποῖος δὲν ἀνήκει στὸ δικό σου στρατόπεδο;;;;; Ἡ λέξη προδοσία ἀναφέρεται σὲ κάποιον ποὺ βρίσκεται στὸ «φίλιο» στρατόπεδο καὶ ὅμως παρέχει ὑπηρεσίες (παντοειδεῖς) στὸν ἐχθρό. Ὁ κ. Μποζοβίτης θεωροῦσε «φίλιο» τὸν πάπα καὶ μιλοῦσε γιὰ προδοσία του;;;; Ἢ μήπως ἤθελε νὰ κάνει τὰ «γλυκὰ μάτια» στὸν ἐξίσου «φιλοπαπικό» πατριάρχη;;;;;(εὐρισκόμενος ἐκείνη τὴ στιγμὴ σὲ «ἀντιστρατευόμενο» περιβάλλον…)

Στὴ συνέχεια προέκυψε τὸ Οὐκρανικό. Ἐκεῖ ὁ «Σωτῆρας» ὄχι, δὲν τήρησε σιγὴ ἰχθύος!!!! Μὲ ἕνα ἄρθρο του ποὺ τάραξε τὰ νερά, παραθεώρησε τὴ σημασία τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης, παραθεώρησε τὶς διώξεις καὶ τοὺς προπηλακισμούς, ποὺ ἤδη εἶχαν ἀρχίσει, καὶ ἐπαίνεσε τὴν «πρωτοβουλία» τοῦ Πατριάρχη νὰ «λύσει» τὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα…. Μάλιστα παρὰ τὸ ὅτι εἶχε γίνει «εἰσπήδηση» τοῦ Πατριάρχη σὲ ἄλλη δικαιοδοσία, αὐτὴ δὲν ἔγινε «ἀντιληπτὴ» …. ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα, ἀλλὰ ἀντίθετα ἔγινε ἀμέσως ἀντιληπτὴ ἡ εἰσπήδηση τῶν Ῥώσων στὴν Ἀφρική!!!! Ἐκεῖ πῆραν ἀμέσως φωτιὰ τὰ καρυοφύλλια μας….

Οἱ «κακὲς» γλῶσσες λένε (πληροφορίες ἐκ τῶν ἔσω…) ὅτι πάρα πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ διαμαρτύρονταν γιὰ τέτοια θέση στὸ περιοδικό, καὶ ὅτι ἦταν ἡ ἐπιμονὴ ἑνὸς μόνον (τοῦ κ. Μποζοβίτη) ποὺ ἐπέβαλε τέτοια θέση γιὰ τὸ περιοδικό, καὶ γιὰ τὴν ἀδελφότητα, καὶ συνακόλουθα γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ….

Τέλος (τέλος;;;;) ἦρθε καὶ ἡ ἐποχὴ τοῦ κωρονοϊοῦ. Στὴν ἀδελφότητα μέσα ὑπῆρχε «ἀπόλυτη» διαταγὴ περὶ χρήσεως μασκῶν, καὶ (καιροῦ καλέσαντος) πῆγαν περίπατο οἱ «εὐαισθησίες» περὶ ἐκτρώσεων (ἀκόμα καὶ αὐτές!!!!!) καὶ προχώρησαν, ἡ πλειονότητα, στὸ ἐμβόλιο….

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, (καιροῦ καλέσαντος – ἡ ἐκδίκηση εἶναι ἕνα πιάτο ποὺ τρώγεται πάντα κρύο…-) διυλίζομεν τὸν κώνωπα γιὰ τὶς κακοδοξίες τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου θεολόγου… Ἐντύπωση ἐν τούτοις προκαλεῖ ὅτι δὲν εἶναι ἡ ἀλήθεια τὸ ζητούμενο! Ἀκόμα καὶ ἂν ὅλα ὅσα λέει στὸ ἄρθρο του ὁ κ. Μποζοβίτης εἶναι σωστά, τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι νὰ προφυλαχθεῖ ὁ ἀναγνώστης ἀπὸ κάποια πλάνη ὡς πρὸς τὴν πίστη του! Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ «ἀποκατασταθεῖ» τὸ ὄνομα τοῦ Τρεμπέλα σχετικὰ μὲ τὸ πόσο μεγάλος θεολόγος ἦταν!!!!!

Παρουσιάζεται δηλαδὴ τὸ φαινόμενο νὰ μὴ χρησιμοποιεῖται ὁ (μεγάλος θέλετε; μεγάλος, καμμία ἀντίῤῥηση) Τρεμπέλας γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια (ἢ ἡ «ἀλήθεια») νὰ χρησιμποποιεῖται γιὰ νὰ «βγάλει» ὁ ἀναγνώστης τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Τρεμπέλας … «ἦταν μεγάλος θεολόγος». Αὐτὸ δὲν ἔχει προηγούμενό του στὴν ὀρθόδοξη ἱστορία! Πέρασαν πολλοὶ μεγάλοι θεολόγοι ἀλλὰ μόνο ἕνας ἦταν σημαντικότερος τῆς ἀληθείας…

Ἕνας ἀναγνώστης θὰ δαπανήσει περὶ τὶς δύο ὧρες γιὰ νὰ ἀναγνώσει τὸ κείμενο τοῦ κ. Μποζοβίτη. Ἀλήθεια τί θὰ ἔχει ἀποκομίσει ἀπὸ αὐτό;;;;;

Σχετικά με το άρθρο του κ. Μποζοβίτη: Π. Ν. Τρεμπέλας, π. Βολουδάκης, «Ὀρθόδοξος Τύπος». | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΘΙΓΕΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΥΒΡΙ ΤΟΥ ΤΡΕΜΠΕΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΡΗΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΒΥΣΣΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.