Οι θρησκείες στην προοπτική της Χριστιανικής Θεολογίας και η αυτοκατανόηση του Χριστιανισμού στην σχέση του με τις εξωτερικές στην Εκκλησία θρησκείες.(5)

 Συνέχεια από: Κυριακή 28 Ιουνίου 2020

 Οι θρησκείες στην προοπτική τής Χριστιανικής Θεολογίας

 Και η αυτοκατανόηση του Χριστιανισμού στην σχέση του με τις εξωτερικές στην Εκκλησία θρησκείες.

Του W. Pannenberg.

2.  Η Χριστιανική Θεολογία μπορεί να αναγνωρίσει ότι άλλες λατρείες και θρησκείες προσφέρουν στους πιστούς τους μία σχέση με την Θεότητα, και επομένως μία συμμετοχή στην σωτηρία, παρόμοια μ'αυτή, η οποία σύμφωνα με το Χριστιανικό μήνυμα και το δόγμα του, δίνεται με την πίστη στον Ιησού Χριστό και μέσω τών Μυστηρίων;

    

   Αυτό δείχνει και η εικόνα τής τελικής κρίσης την οποία προτείνει ο Ιησούς (Μτθ. 25, 31-40): “Όταν δε έλθη ο Υιός τού ανθρώπου με όλην του την δόξαν και όλοι οι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει στον θρόνο της δόξης του και θα μαζευτούν ενώπιόν του όλα τα έθνη και θα χωρίσει τους μέν από τους δε… αμήν λέγω υμίν, εφ’όσον εποιήσατε.” [Και δεν αποκεφαλίσατε και δεν κάψατε τις γυναίκες με τους άνδρες και δεν κόψατε χέρια και δεν αποβάλλατε τα κορίτσια και αν γεννήθηκαν δεν τα πουλήσατε στα σκλαβοπάζαρα και στα χαρέμια]. Περιγράφεται πώς “Όλα τα έθνη” (25,23) θα συγκεντρωθούν μπροστά στον Υιό τού ανθρώπου σαν κριτού τού κόσμου για να κριθούν, και πώς πολλοί, οι οποίοι τον ονομάζουν Κύριε, θα απωθηθούν απ’Αυτόν, διότι δεν πραγματοποίησαν το έλεος που διδάσκει το δόγμα του! Άλλοι όμως, οι οποίοι χωρίς να το συνειδητοποιούν (και ίσως και χωρίς να γνωρίζουν καθόλου τον Ιησού) στην ανάγκη τίμησαν πραγματικά τον ίδιο τον Ιησού, θα λάβουν μέρος στην Βασιλεία τού Θεού καθώς έπραξαν μ’έναν τρόπο ο οποίος αντιστοιχούσε στο δόγμα Του. Ο Ιησούς και η διδασκαλία Του είναι λοιπόν κριτήριο τής τελικής κρίσης στους ανθρώπους όσον αφορά την σωτηρία τους, αλλά η συνθήκη γι’αυτό δεν είναι κάποιος να έχει γνωρίσει τον Ιησού ή να έχει γίνει μέλος του κύκλου Του σ’αυτή την γήινη ζωή. Μ’αυτή την σημασία είναι δυνατόν να κατανοήσουμε επίσης και τον λόγο σύμφωνα με τον οποίο η σωτηρία δίνεται στην ανθρωπότητα μόνον εν Χριστώ και διά τού Ιησού. Πρόκειται για μία κλήση να πιστέψουμε σ’Αυτόν και να τον αναγνωρίσουμε, αλλά δεν αποκλείει αναγκαίως εκείνους οι οποίοι στην ιστορία βρίσκονται έξω από την σωτηριο κοινωνία των Εκκλησιών εκτός και αν αρνούνται φανερά να αναγνωρίσουν τον Ιησού. Σ’αυτή την τελευταία περίπτωση είναι πολύ δύσκολο να συμμορφωθούν με τον Ιησού στην συμπεριφορά τους και στο δόγμα του, εκτός και αν το έχουν κατανοήσει λάθος. Κάτι που μπορεί να συμβεί και μάλιστα με την ευθύνη της Εκκλησίας και τού κηρύγματός της. Ακόμη και η άρνηση της αποδοχής τής ομολογίας στον Χριστό οφειλόμενη σε ακατανοησία δεν σημαίνει αναγκαίως ότι θα αποκλειστούν από την σωτηρία και από την κοινωνία με τον Θεό, στον οποίο προσερχόμεθα μέσω του Ιησού και του μηνύματός Του! 

          Προκύπτει λοιπόν ότι σύμφωνα με τα λεγόμενα τού Ιησού που μας μεταδόθηκαν, μπορούν να έχουν πρόσβαση στην σωτηρία αυτοί που βρίσκονται έξω από τον λαό του Θεού και από την Χριστιανική Εκκλησία, όταν στην πράξη η ζωή τους αντιστοιχεί στο μήνυμα του Ιησού. Το φανερώνει επίσης και η ομιλία τού Ιησού στους “μακαρισμούς”, η οποία σηματοδοτεί την σωτηρία σε μερικές κατηγορίες ανθρώπων βάσει μίας καθορισμένης συμπεριφοράς ή τρόπο ζωής, χωρίς καμία αναφορά στο γεγονός ότι γνωρίζουν τον ίδιο τον Ιησού και το δόγμα Του. Έτσι θα είναι μακάριοι οι φτωχοί, οι πεινασμένοι και όσοι θρηνούν και κλαίνε (Λουκά 6, 20-22), καθότι γι’ αυτούς, στην αντικειμενική τους κατάσταση, δεν μένει άλλη ελπίδα από το μέλλον του Θεού, του οποίου ο Ιησούς ανήγγειλε την προτεραιότητα σε σχέση με κάθε άλλη στιγμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην αφήγηση του Λουκά και του Ματθαίου, ο λόγος τών μακαρισμών απευθύνεται στους μαθητές, αλλά στον λόγο τον ίδιο δεν βρίσκεται κανένας περιορισμός στον κύκλο τους, εκτός μόνον από μία περίπτωση ή οποία αναφέρεται ιδιαιτέρως σε όσους για την αγάπη Του τον ακολουθούσαν (Λουκά, 6,22, Ματθ. 5,11). Οι υπόλοιποι λόγοι ομιλούν γενικώς για καταστάσεις ανάγκης κατά τις οποίες στους ανθρώπους μένει de facto μόνον η ελπίδα την οποία ανήγγειλε ο Χριστός ή αναφέρονται σε συμπεριφορές και στάσεις οι οποίες αντιστοιχούν σε εκείνες που μας προσκαλεί το μήνυμα του Ιησού : πραότης και αγάπη για την ειρήνη, πείνα για δικαιοσύνη, έλεος προς τους άλλους και καθαρότης καρδιάς (Μτθ. 5,6-9). Ας επαναλάβουμε ότι ο Ιησούς στο μήνυμά του, μας δίνει την ουσία η τον τύπο του κριτηρίου για να κρίνουμε τον ερχομό της Βασιλείας των ουρανών. Αλλά η υπόσχεση η οποία εκφράζεται δεν περιορίζεται στον κύκλο των μαθητών.

          Οι χριστιανοί λοιπόν πρέπει να ενθυμούνται ότι, γενικώς η οδός τής σωτηρίας δεν είναι ανοιχτή στους ανθρώπους παρά μόνον από τον Ιησού. Μ’αυτό όμως μπορούμε να εννοήσουμε ότι ο Ιησούς είναι το κριτήριο για την σχέση κάθε ανθρώπου με τον Θεό (σαν μεσάζων) και την σωτηρία του, ακόμη και για εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι δεν γνωρίζουν τον Ιησού, το Μήνυμα Του και την αναγγελία του Ιησού από μέρους της Εκκλησίας. Δεν αποκλείεται η δυνατότης τής σωτηρίας για εκείνα τα μέρη τής ανθρωπότητος τα οποία δεν ανήκουν στην Χριστιανική εκκλησία, αντιθέτως από την αρχή, extra ecclesiam nulla salus. Ακόμη και αυτή η αρχή μπορεί να ερμηνευθεί με την σημασία μιας ασυνείδητης μετοχής στην αληθινή Εκκλησία εκ μέρους των δίκαιων, “από τον καιρό του Άβελ”. Παρ’όλα αυτά μία παρόμοια επέκταση τής έννοιας τής “εκκλησίας” μοιάζει πιο προβληματική από την επικέντρωση στον Ιησού τού κριτηρίου τής σχέσης κάθε ανθρώπου με τον Θεό. Η Εκκλησία ορίζεται με καθοριστικό και απόλυτο τρόπο, σαν κοινωνία αυτών που ομολογούν την πίστη τους στον Ιησού, δηλαδή στους βαπτισμένους Διαφορετικά από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, τα μελη τής Εκκλησίας γνωρίζουν και ομολογούν τον Ιησού σαν κριτήριο της σωτηρίας τους, και στην κοινωνία τους με τον Ιησού-επομένως χάρη στα Μυστήρια της Εκκλησίας-μπορούν να είναι βέβαια ήδη από τώρα για την σωτηρία τους, πάντως όμως με την προϋπόθεση ότι την αφήνουν να διεισδύσει σε κάθε πλευρά της ζωής. Οι Χριστιανοί δεν θα μπορέσουν να επιτρέψουν μία βασική βεβαιότητα σωτηρίας για την ανθρωπότητα που βρίσκεται έξω από την Εκκλησία και στην οποία το κριτήριο αυτής τής συμμετοχής στην σωτηρία δεν είναι γνωστό. Αλλά μπορούν και πρέπει να συμφωνήσουν ότι μερικοί οι οποίοι δεν είναι χριστιανοί, ακόμη και χωρία να το γνωρίζουν, είναι πολύ πιο κοντά στην σωτηρία η οποία φανερώθηκε στο μήνυμα, στο πρόσωπο και στην ιστορία του Ιησού από όσο δεν είναι τόσοι οι οποίοι είναι Χριστιανοί μόνον κατ’όνομα!

          Αυτό σημαίνει ότι και οι θρησκείες οι οποίες δεν είναι Χριστιανικές και οι θεσμοί τους, μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους σ’αυτή την σωτηρία, παρότι δεν μπορούν να εγγυηθούν έτσι όπως συμβαίνει στο κήρυγμα και μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας; Ή μήπως η κρίση των Χριστιανών πρέπει να είναι ότι οι θρησκείες οι μη Χριστιανικές απομακρύνουν σε κάθε περίπτωση τον άνθρωπο από τον αληθινό Θεό, έτσι ώστε οι άνθρωποι που ζουν σε διαφορετικές και απόμακρες κουλτούρες  έχουν μία πιθανότητα ή και δυνατότητα να λάβουν μέρος στην σωτηρία η οποία αποκτάται μέσω τού Ιησού Χριστού μόνον σε πείσμα τής μετοχής τους στήν θρησκεία τους και όχι χάρη σ’αυτή; Μακριά από την θρησκεία τους; Έξω απ’ αυτή; Σ’αυτή την ερώτηση δεν μπορούμε να δώσουμε μία γενική απάντηση. Εάν όμως με την δημιουργία τού ανθρώπου δόθηκε επίσης και ένας δεσμός κάθε ανθρώπινης ζωής με τον Δημιουργό, μία σχέση με τον μοναδικό Θεό, στον οποίο οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν καθαρότητα ακόμη και μέσα στις μη Χριστιανικές κουλτούρες σύμφωνα με τους τύπους της θρησκευτικής τους ζωής, δεν θα είναι νόμιμο να αποκλείσουμε ότι οι θρησκευτικοί κανόνες των θρησκειών των μη Χριστιανικών θρησκειών δεν μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους στην έρευνά τους, όσο και αν αυτοί οι κανόνες, από Χριστιανικής απόψεως, μπορούν να αναμειχθούν με πολλά πράγματα που απομακρύνουν από την αλήθεια του Θεού. Αυτό το γεγονός επιτρέπει και ενθαρρύνει το νόημα και την προσπάθεια να ξεκαθαρίσει στον διαθρησκειακό διάλογο, σε ποιους τόπους και σε ποια σημεία, στην ιδιαίτερη περίπτωση μιας μη-Χριστιανικής θρησκείας, δίνοντας τέτοιες συγκλίσεις και ποια είναι τα όρια!

Συνεχίζεται

ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ. ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ Η ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΓΚΛΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ. ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΙΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΚΟΝΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΙΒΥΟΥ. 

ΤΕΛΟΣ ΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΟ ΠΣΕ(ΜΑ) ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ ΤΟΥ-ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ- ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΨΕΥΔΟΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥΣ ΑΓΚΑΘΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΔΙΑ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Αμέθυστος.