Ανθρώπινη κομποστοποίηση. Πράσινος θάνατος – Roberto Pecchioli

Ο GB Vico έχτισε τή Scienza Nuova του γύρω από καθολικά αξιώματα που ονόμασε «αξίες», που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι, επιβεβαιωμένα από ιστορικά γεγονότα. Το παρακάτω απόσπασμα είναι γνωστό. "Παρατηρούμε όλα τα έθνη τόσο τά βάρβαρα όσο και τα ανθρώπινα, αν και, μέ απέραντους χώρους και χρόνους απομακρυσμένα τό ένα από το άλλο, χωριστά, νά τηρούν αυτά τα τρία ανθρώπινα έθιμα: νά έχουν όλα κάποια θρησκεία, νά κάνουν επίσημους γάμους, καί όλα νά θάβουν τους νεκρούς τους. Οτι μεταξύ των εθνών, όσο άγρια ​​και σκληρά κι αν είναι, οι ανθρώπινες ενέργειες γιορτάζονται με περίτεχνες και τίς πιο λαμπρές τελετές από τίς θρησκείες, στούς γάμους και στίς ταφές. Επειδή, για την αξιοπρέπεια τής ζωής αυτές  οι ομοιόμορφες ιδέες, που γεννιούνται μεταξύ λαών άγνωστων μεταξύ τους, θά πρέπει μάλλον να έχουν μια κοινή αρχή αλήθειας, η οποία θά πρέπει να έχει υπαγορευτεί σε όλους: ότι από αυτά τα τρία πράγματα ξεκίνησε όλη η ανθρωπότητα και γι' αυτό πρέπει να φυλαχτούν όσο τό δυνατόν περισσότερο άγια από όλους, για να μην λυσσάξει και αγριέψει ξανά ο κόσμος. Ως εκ τούτου, έχουμε λάβει αυτά τα τρία αιώνια και παγκόσμια έθιμα ως τρεις πρώτες αρχές αυτής της Επιστήμης."

Σε αυτόν τον προβληματισμό που αλληλεπιδρά με τη φιλοσοφία, την πολιτιστική ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία (επιστήμες, οι τελευταίες, που  δεν είχαν γεννηθεί ακόμη την εποχή του Βίκο) ακούμε την καμπάνα του θανάτου για τον πολιτισμό του οποίου είμαστε τα έσχατα παιδιά. Η θρησκεία - κυριευμένη από τον υλισμό, από άπειρες δεισιδαιμονίες και από τη λατρεία της επιστήμης - έχει εξαφανιστεί από τον ορίζοντά μας, ο γάμος - με τη συνακόλουθη οικογένειά του - είναι απαξιωμένος, ξεφεύγει όπως η πανούκλα, περιορίζεται σε μια ιδιωτική συμφωνία στην οποία η συναισθηματική συμμαχία μεταξύ άνδρα και γυναίκας επεκτείνεται και στήν κοινοτική σημασία της γέννησης παιδιών. Το συμβόλαιο, ανακλητέο ανά πάσα στιγμή, αδιαφορεί για το φύλο των συμβαλλομένων μερών και σύντομα για τον αριθμό τους, ως φόρο τιμής στην πολυμορφία, το μεταμοντέρνο όνομα της πολυγαμίας.

Και δεδομένου ότι η Δύση διασχίζεται από μια συγκλονιστική ορμή θανάτου σε συνδυασμό με μια ψεύτικη λατρεία, έναν ιδιότυπο ανιμιστικό πανθεϊσμό στον οποίο η αυτοπεριφρόνηση, η ένταση προς μια αόριστη κοσμική ενέργεια και ένας νατουραλισμός αναμειγνύονται σε ένα κολασμένο φίλτρο με επιστημονικά χαρακτηριστικά, ο σεβασμός για τόν θάνατο και για το νεκρό σώμα έχει εξαφανιστεί. Εξ ου και οι νέες πρακτικές που παρακάμπτουν τις τελετουργίες ταφής που οι άνθρωποι ασκούσαν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τα νεκροταφεία γίνονται άχρηστα, όπως καί οι χώροι μνήμης και η φυσική φύλαξη των νεκρών λειψάνων. Τα τελευταία στεγανά που παραβιάστηκαν, απόδειξη του αντιανθρώπινου και νεκρωτικού χαρακτήρα της μετανεωτερικότητας, είναι ιδέες όπως αυτή ενός Σουηδού καθηγητή που, στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, προτείνει μια σαπροφυτική ανθρωπότητα που τρέφεται με τα πτώματα των πρόσφατα πεθαμένων συγγενών.

Στη ριζική περιφρόνηση για το ανθρώπινο πλάσμα και στο όνομα της παραθρησκευτικής λατρείας που καταβάλλεται σε μια φύση της οποίας το όνομα έχει μετατραπεί σε περιβάλλον, η τελευταία καινοτομία έχει ένα όνομα άγνωστο στους περισσότερους, που επινοήθηκε στη γαλλόφωνη περιοχή, humusation, η μετατροπή των σωμάτων τών homo sapiens (;) σε χούμο (humus), την οργανική ύλη που σχηματίζεται στο έδαφος (χούμο είναι ο λατινικός όρος «γη») μετά την αποσύνθεση της φυτικής και ζωικής ύλης.

Δεν γνωρίζαμε τίποτα για τη διάδοση αυτής της πρακτικής (και της τεχνολογίας), αλλά το σερφάρισμα στο διαδίκτυο μας εξέπληξε: υπάρχουν πολλές σελίδες που διαφημίζουν με ενθουσιασμό τη μείωση του ανθρώπινου σώματος σε χούμο. Παγωμένη άνεση «πανικού» μπροστά στο τίποτα, ένα είδος τελικής αγκαλιάς – σε φυσική διάλυση – σε ένα μπερδεμένο anima mundi. Ή, για να τα βγάλω πέρα ​​με ένα αστείο, το ρωμαϊκό «παρηγοριέμαι με το σκόρδο» όσων νηστεύουν, ή που δεν πιστεύουν πια σε καμία υπερβατικότητα ή έστω στην ιδιαίτερη θέση στον κόσμο του γυμνού και ευφυούς πιθήκου. Συγκεκριμένα, η χουμοποίηση, που τολμούμε να μεταφράσουμε το "humusation" στα ιταλικά - η ίδια κινδυνεύει να εξαφανιστεί λόγω της αποικιακής αδιαφορίας και της ξενοφιλίας των περισσότερων κατοίκων - είναι μια ελεγχόμενη διαδικασία μεταμόρφωσης των ανθρώπινων σωμάτων - μέσω της δράσης μικροοργανισμών που υπάρχουν στα πρώτα εκατοστά του χώμα – σε μια θρυμματισμένη ένωση που μετατρέπει, σε δώδεκα μήνες, τα θνησιγενή υπολείμματα σε υγιή και γόνιμο χούμο. Μιά ανάλογη ανάσταση χωρίς ψυχή και χωρίς Εαυτό. Αντλούμε από τον ιστότοπο humusation.org την παθιασμένη, συναισθηματική και πολιτιστική δικαίωσή του. «Γιατί χουμοποίηση; Διότι σε αντίθεση με την ταφή και την αποτέφρωση, η διαδικασία δημιουργεί ένα πλούσιο χούμο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αναγέννηση της γης. Οικολογικά και οικονομικά, η χουμοποίηση είναι η λύση για να επιτρέψουμε στο σώμα μας, στο τέλος της ζωής του, να ακολουθήσει απαλά τον πλήρη κύκλο μετασχηματισμού. Μειώνω το αντίκτυπό μου. Όταν πεθαίνουμε, έχουμε γενικά μόνο δύο επιλογές για το σώμα μας: ταφή και αποτέφρωση. Ωστόσο, και τα δύο είναι πολύ ρυπογόνα και διακόπτουν ανεπανόρθωτα τον ενάρετο κύκλο της ζωής στη γη. Χάρη στη χουμοποίηση είναι δυνατό να λυθούν αυτά τα προβλήματα».

Στο όνομα της Γαίας, ας σβήσουμε το ίχνος -βιολογικό και πολιτισμικό- του εαυτού μας,  περιμένοντας να εξαφανιστούμε ως είδος ή να μεταμορφωθούμε σε κυβερνοανθρώπους που έχουν υβριδοποιηθεί με τη ρυπογόνα και ενεργοβόρα μηχανή. Δεν μένει παρά να εξαφανιστεί, ρίχνοντας την αυλαία στο ενοχλητικό ζώο που ισχυρίζεται ότι δίνει νόημα στον εαυτό του, στη ζωή, στο σύμπαν. Απόσταξη μηδενισμού. Το τίποτα «μηδενίζει, ακυρώνει», έγραφε ο Χάιντεγκερ, αλλά ακόμη και η θετικιστική λογική όπως τού Κάρναπ ή τού Βιτγκενστάιν δεν τα πάει πολύ καλά, αν η μοίρα του δυτικού ανθρώπου είναι να πάει πέρα ​​από τον υλισμό στο – νεκροτομείο – όχι με τη Γη, αλλά με το χούμο.

Ο δυτικός άνθρωπος δεν πιστεύει πια στον εαυτό του, σε καμία υπερβατικότητα και δεν σκοπεύει καν να αφήσει ίχνος του εαυτού του - ως άτομο, ως πολιτισμός και ίσως ως είδος. Διαγράφεται και η μνήμη που παραδίδεται σε όσους απομένουν: φυσιολογικό, σε έναν πολιτισμό που καταρρέει που δεν αναγνωρίζει πατέρες και δεν θέλει κληρονόμους. Είναι ικανοποιημένος να γίνει –με κατάλληλες τεχνικές επεξεργασίες– χούμος, όπως κάθε κουφάρι λαχανικών ή ζώων. Χωρίς ίχνη, χωρίς αποτύπωμα πίσω του, χωρίς όνομα, ατομικότητα ή ταυτότητα: ένα κομμάτι σάρκας που εμπιστεύεται μια επισφαλή αιωνιότητα στη διάλυση μέσα στις αναγεννητικές διαδικασίες του φυσικού περιβάλλοντος.

Από αυτή την άποψη, η μηδενιστική εμβέλεια της κουλτούρας της ακύρωσης, της διαγραφής  γίνεται καλύτερα κατανοητή και τα κίνητρα των υποκινητών εκείνων που υποκινούν τους απαίδευτους και απελπισμένους νέους για να βεβηλώνουν ή να καταστρέφουν έργα τέχνης γίνονται λιγότερο δυσδιάκριτα (ένα τρομερό μείγμα ανοησίας ολόκληρης της ανθρώπινης εμπειρίας: δεν είναι σύμπτωση που ονομάζονται Ultima, Τελευταία γενιά). Τίποτα όπως η τέχνη –δηλαδή η αριστεία των ταλαντούχων, η θέληση να αντέξουν και να ξεπεράσουν την καθημερινότητα, να δώσουν νόημα,  μεγαλείο στο ανθρώπινο πλάσμα– δεν αντιπροσωπεύει τη διάκριση, τη συστατική ποικιλομορφία του ανθρώπου σε σύγκριση με κάθε άλλο πλάσμα.

Κανένα ζώο δεν ζωγραφίζει, δεν τραγουδά, δεν επινοεί τη μουσική ως τέχνη των ήχων, δεν σμιλεύει, δεν κάνει την ποίηση να ρέει από τη γλώσσα,δέν ερευνά τους λόγους για τα φυσικά φαινόμενα. Κανείς άλλος εκτός από τον άνθρωπο δεν αντλεί την αφηρημένη σκέψη από την οποία γεννιούνται τα μαθηματικά, το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων του φυσικού κόσμου. Κανένα άλλο πλάσμα δεν έχει την αίσθηση του εαυτού του, της δικής του περατότητας και της ανεξάντλητης φιλοδοξίας προς το άπειρο. Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες έφτασε στο σημείο να γράψει ότι «το να είσαι αθάνατος είναι μια ασήμαντη υπόθεση: εκτός από τον άνθρωπο, όλα τα πλάσματα είναι, αφού αγνοούν τον θάνατο». Διαταράσσει τον τρόπο ζωοποίησης του εαυτού μας χάνοντας την απόλυτη αυτοεκτίμηση, τη λατρεία των νεκρών και την ταφή, που η χριστιανική λειτουργία αποκαλεί ευσεβές αξίωμα, καθήκον σεβασμού, θρησκευτική αφοσίωση με την ευρύτερη έννοια ( religio : αυτό που δεσμεύει) .

Για εξαιρετικά πράγματα, η δυνατή ψυχή φωτίζει τα δοχεία των δυνατών, έγραψε ο Foscolo. Σύντομα κανείς δεν θα καταλάβει το νόημα του στίχου των Τάφων, μια λέξη από το παρελθόν που θα εξαφανιστεί από τα αυριανά λεξικά. Ταυτόχρονα, απαλλαγμένος από ό,τι «δεν χρειάζεται» αμέσως η ζωώδης ύπαρξη, ο γάμος και η οικογένεια, η υπερβατική πίστη και η λατρεία του νεκρού ως κληρονομιά, προβολή και συνέχεια, η αυτοεκτίμηση, ο άνθρωπος, με το λεξικό του Βίκο. μαίνεται και αγριεύει ξανά», επιστρέφει δηλαδή στην άγρια, άγρια ​​κατάσταση, αλλά με την ενάρετη πράσινη δικαίωση . Δίνοντας ζωή μετά τον θάνατο αναγεννώντας τη γη, λέει ένα σύνθημα υπέρ της ταπείνωσης. Μικρή παρηγοριά για το περήφανο είδος sapiens sapiens, που περιορίζεται στο να θεωρεί κανείς το σώμα του νεκρού ως απόβλητο προς απόρριψη και στο να είναι ενθουσιώδης με την ανθρώπινη κομποστοποίηση ως στοιχείο της κυκλικής οικονομίας που μας επανασυνδέει με τη φύση. «Η μόνη 100 τοις εκατό φιλική προς το περιβάλλον πρακτική κηδειών», διακηρύσσει η αρχική σελίδα του amisdelaterre.be . Φίλοι της γης, εχθροί του ανθρώπου.

Το αυλάκι έχει εντοπιστεί και σε έξι πολιτείες των ΗΠΑ είναι ήδη νόμιμη η εξουδετέρωση, με ειδικά πρωτόκολλα και τεχνολογίες. Η τελευταία άφιξη είναι η Πολιτεία της Νέας Υόρκης, πρωτεύουσα του παγκόσμιου προοδευτισμού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ηθικά ερωτήματα, οι εύθραυστες αμφιβολίες σε περιόδους αγοράς ως μέτρο όλων των πραγμάτων, θα κατακλυστούν από τον συνδυασμό της νεοπεριβαλλοντικής ιδεολογίας και των οικονομικών συμφερόντων που διαμορφώνονται. Έχοντας ξεπεράσει κάποιες ταλαιπωρίες στη διαδικασία της αφαίρεσης λόγω της επιμονής ορισμένων μερών του σώματος, θα τρέξουμε γρήγορα προς τα νέα μετα-ανθρώπινα σύνορα.

Λόγω της παρουσίας ανθρώπινων στοιχείων στο χούμο της καλλιεργούμενης γης, θα γίνουμε – έμμεσα – λίγο κανιβαλιστές. Σε μια ταινία της δεκαετίας του 1970, ο Soylent Green , (The Survivors), ο υπερπληθυσμός και η φτώχεια έπεισαν τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας σε μέρη που ονομάζονται σημαντικά Ναοί, που δεν διαφέρουν πολύ από τα περιποιημένα νοσοκομεία για ευθανασία και τώρα από το « humusarium » στο οποίο  Εφαρμόζεται η διαδικασία απόρριψης, η οποία –ευχαριστώ– θα κάνει το καθένα ενάμιση κυβικό μέτρο εξαιρετικό χούμο. Στην ταινία, ένα αλεύρι λαμβάνεται από ανθρώπινα υπολείμματα – το πράσινο Solyent – ​​το οποίο γίνεται – εν αγνοία των ανθρώπων – η κύρια ανθρώπινη τροφή.

Ο Τζάκομο Λεοπάρντι, στον ακραίο στίχο του, Η γκινέστρα ή το λουλούδι της ερήμου, έγραψε έτσι «οι υπέροχες και προοδευτικές περιουσίες είναι του ανθρώπινου λαού. Κοίτα εδώ κι εδώ είσαι καθρέφτης, περήφανη και ανόητη ηλικία, (…) και γυρίζεις τα βήματά σου πίσω, καμαρώνεις ότι επιστρέφεις και το καλείς να προχωρήσει». Η διαφορά είναι ο «ανθρώπινος» λαός, που τώρα στριμώχνεται στο υπεράνθρωπο και απάνθρωπο ολοκληρωτικό εγχείρημα, μεταμφιεσμένο σε πρόοδο και φιλελευθεροποίηση. Η χουμοποίηση παρουσιάζεται από ορισμένους υποστηρικτές, συμπεριλαμβανομένου του φιλόσοφου Gaspard Koenig, εμψυχωτή της Génération Libre, μιας οργάνωσης που στοχεύει στην «προαγωγή των ελευθεριών, όλων των ελευθεριών», ως στοιχείο της απελευθέρωσης του ανθρώπου. Σε ένα κείμενο που κυκλοφόρησε μέσω της Σχολής Πολιτικών Επιστημών της Σορβόννης, το οποίο ελήφθη από τον γαλλόφωνο τύπο, ο Koenig περιγράφει την ανθρώπινη κομποστοποίηση ως «απελευθέρωση του θανάτου». Το σκεπτικό είναι απλό και, από τη σκοπιά του ριζοσπαστικού υποκειμενισμού που είναι κολλημένος στην πράσινη ιδεολογία, είναι άψογο: όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, θα πρέπει να μπορεί να διαθέσει το σώμα του για να θρέψει τον πλανήτη. Ο Koenig εκτιμά - ποιος ξέρει με βάση ποιους υπολογισμούς - ότι από την άφιξη του homo sapiens στην Ευρώπη, πριν από πενήντα χιλιάδες χρόνια, έχουν συσσωρευτεί πάνω από τρία δισεκατομμύρια τόνοι πτωμάτων, «με σοβαρό κίνδυνο για την υγεία και το περιβάλλον»» και ( ça va sans dire) μετάδοση ιών μέσω της διήθησης νερού από τα νεκροταφεία. Ένα πολύ υποβλητικό θέμα σε περιόδους Covid, αν και η πιθανότητα είναι πολύ μακρινή. Όλα όμως κάνουν, για να διαδοθεί η «καλή» αιτία. Ο Gaspard Koenig επαινεί την χουμοποίηση και υποστηρίζει τη νομιμοποίησή της επειδή, εκτός από τα περιβαλλοντικά οφέλη – «θα μας επέτρεπε μια πραγματική επιλογή του τι κάνουμε με το σώμα μας ακόμη και στον θάνατο». Υπογραμμίζει τα οικολογικά οφέλη αυτής της τεχνικής, αλλά πρώτα απ' όλα πιστεύει ότι δεν πρέπει να τίθενται περιορισμοί ή όρια στον υποκειμενικό αυτοπροσδιορισμό, στη ζωή και μετά. «Οι δυτικές κοινωνίες ιδρύθηκαν στην αρχή της ελευθερίας, αλλά στην πραγματικότητα τα ανθρώπινα όντα δεν έχουν απόλυτη ελευθερία πάνω στο σώμα τους. Απαγόρευση γέννησης ενός παιδιού για άλλο, απαγόρευση πορνείας, απαγόρευση τεχνικών κηδείας: σήμερα απαγορεύονται πολλές πρακτικές ή επιλογές, χωρίς αυτές να μπορούν να βλάψουν τους άλλους». Καμία ηθική ανησυχία, ας μην πούμε πνευματική, κανένα ενδιαφέρον για οτιδήποτε άλλο εκτός από την απόλυτη αυτοδιάθεση, τόσο που να απαιτεί σε εμπνευσμένους τόνους να κατακτήσει την αυτοκυριότητα, του δικού του ζωντανού σώματος και του πτώματός του: «ας απελευθερώσουμε τον θάνατο». Θα τα καταφέρουν, στη Δύση, που είναι ήδη νεκρή και δεν το ξέρει. Το ότι τα εκφυλισμένα παιδιά των μακροβιότερων πολιτισμών που έχουν εμφανιστεί στην παγκόσμια σκηνή καταλήγουν σε κομποστοποίηση, μια ολόκληρη ιστορία μειωμένη στο ενάμισι μέτρο χούμου κατά κεφαλήν, έχει στοιχεία γκροτέσκου κωμωδίας. Για να μείνουμε στο θέμα, αν δεν ήταν η τελευταία πράξη της τραγωδίας μας, θα λέγαμε: το γέλιο θα μας θάψει.

Ανθρώπινη κομποστοποίηση. Πράσινος θάνατος - Roberto Pecchioli - Heretic Mind (www-ereticamente-net.translate.goog)

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΙ ΛΕΕΙ;