Οι λίγοι φίλοι που μας ανέχονται ακόμη -όλοι πολύ άγριοι και ανθεκτικοί στον κορωνοϊό- μας ζητούν να φανταστούμε ποιος κόσμος θα γεννηθεί από τα ερείπια αυτού που (ίσως) καταρρέει. Κακή, βασανιστική άσκηση αυτή του προφήτη, ειδικά αν το πετύχεις σωστά, ανήκουστη Κασσάνδρη μακράς πορείας, που την απεχθάνονται οι παρδαλόι αυλητές και οι αισιόδοξοι του λευκού μύλου. Μπορούμε να προσπαθήσουμε, με ταπείνωση και ελπίζοντας με όλη μας την ψυχή ότι κάνουμε λάθος. Η πεποίθησή μας είναι ότι το σύστημα εξουσίας πετυχαίνει μια εξαιρετική λειτουργία κοινωνικής και ψυχολογικής μηχανικής, που αποτελείται από μια τέλεια, επιστημονική οριζόντια τομή της πυραμίδας του Maslow. Με απλά λόγια, κατάφεραν να μας επαναφέρουν στη στοιχειώδη, οπισθοδρομική κατάσταση των άψυχων μυρμηγκιών, που ενδιαφέρονται μόνο για τις ανάγκες επιβίωσης και ασφάλειας.
Ας ξεκινήσουμε από μια στοιχειώδη παρατήρηση: μπροστά από ένα κτίριο που έχει γίνει ερείπια, δύο πράγματα μπορούν να γίνουν: να καθαρίσετε τα συντρίμμια ή να τα χρησιμοποιήσετε για να χτίσετε ένα νέο σπίτι. Αν ο πολιτισμός μας αποφάσιζε να θάψει τα ερείπια του, θα επέλεγε, φυσικά, να καταργήσει και να αποστρέφεται τις μορφές ζωής που οδήγησαν στην ανθρώπινη, αστική και ηθική χρεοκοπία της οποίας είμαστε μάρτυρες και της οποίας ο κορωνοϊός απλώς επιτάχυνε. Αν αποφάσιζε να χτίσει ένα νέο σπίτι, θα έπρεπε να αγνοήσει τα σχέδια του αρχιτέκτονα που το σχεδίασε και τους υπολογισμούς και τα σχέδια των μηχανικών που το έχτισαν.
Κάποιοι νομίζουν, αντιμέτωποι με τα πειθαρχικά μέτρα του περιορισμού πολύ παρόμοια με τη φυλάκιση, που επιβλήθηκαν - με διοικητικά μέσα! – από την κυβέρνηση, ότι προχωράμε προς μια νέα γενιά κομμουνιστικής δικτατορίας. Ωστόσο, ο κομμουνισμός -όπως και ο χθεσινός καπιταλισμός- είναι μια ξεπερασμένη φάση της εγελιανής διαλεκτικής, ακόμη και σε περιοχές όπου θεωρητικά εξακολουθεί να ισχύει -πράγματι, ειδικά εκεί- όπως αποδεικνύεται από το κινεζικό παράδειγμα, όπου ο κομμουνισμός είναι απλώς ένα ακόμα συστατικό σε ένα τρομακτικό πιάτο. Η νέα τυραννία που δεν συνωμοτεί καθόλου στη σκιά -καμία συνωμοσία, όλα είναι ξεκάθαρα- ενδιαφέρεται περισσότερο να σκοτώσει ψυχές παρά σώματα. Ένας πολιτικός και διανοούμενος του 19ου αιώνα, ο Juan Donoso Cortés, ήταν προφήτης αυτού σε έναν προβληματισμό που τόσο φοβίζει όσο και διευκρινίζει: «Στον αρχαίο κόσμο, η τυραννία ήταν άγρια και καταστροφική. Ωστόσο, αυτή η τυραννία ήταν φυσικά περιορισμένη, αφού τα κράτη ήταν μικρά και οι καθολικές σχέσεις αδύνατες. Σήμερα, προετοιμάζεται ο δρόμος για έναν γιγάντιο, κολοσσιαίο, παγκόσμιο, τεράστιο τύραννο. Δεν υπάρχει ήδη αντίσταση, ούτε σωματική ούτε ηθική, γιατί όλες οι ψυχές είναι διχασμένες και όλοι οι πατριωτισμοί είναι νεκροί». Μόνο λίγα κομμάτια λείπουν από την τυραννία που έρχεται, που πιθανότατα παρέχεται από την παρούσα έκτακτη ανάγκη υγείας.
Αυτή η γιγαντιαία τυραννία θα συγχωνεύσει ακόμη περισσότερο τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό σε ένα οικείο κράμα, αφού και τα δύο, όπως βεβαιώνει ένας παρατηρητής όπως ο Lorenzo Castellani, συμπίπτουν σε έναν «μυστικό πυρήνα», έναν «τεχνολατρικό και ανθρωπολατρικό» μεσσιανισμό. Κατά τη γνώμη μας, είναι λάθος να ορίσουμε τον σημερινό «τεχνολαϊκισμό», αφού είναι μάλλον ένας υπερτεχνολογικός προοδευτισμός που μοιράζεται ευρέως τα δύο μισά του κύκλου, δεξιά και αριστερά του συστήματος. Αυτή η δηλητηριώδης, ασφυκτική σύνθεση του κομμουνισμού και του καπιταλισμού είναι αυτό για το οποίο εργάζονται ακούραστα οι κυβερνώντες μας και σχεδόν ολόκληρη η άρχουσα τάξη. Στόχος δεν είναι, όπως φαντάζεται ο αμβλύς αντικομμουνιστής, η απαλλοτρίωση, αλλά η εξαφάνιση της μικρομεσαίας περιουσίας, της ελεύθερης προσωπικής πρωτοβουλίας, που όχι μόνο καταστρέφει εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αλλά ολόκληρο τό πεδίο τής κοινωνίας όπως τήν γνωρίσαμε καί τήν κατασκευάσα επί αιώνες.
Η διακρατική πλουτοκρατία θα εμφανιστεί, ήδη προχωρώντας σαν ερημικό όρνιο, που θα αγοράζει σε τιμές ευκαιρίας, δηλαδή τοκογλυφικά – αγαθά και δραστηριότητες μικροϊδιοκτητών, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Στους άνεργους - εξαρτημένους και αυτοαπασχολούμενους - θα προσφέρει ευγενικά εξαντλητικές δουλειές ως αγγελιοφόροι, διανομείς πρόχειρου φαγητού (κοιτάξτε το χρώμα του δέρματος των νέων σκλάβων με τους οποίους μας βάζουν σε ανταγωνισμό στους δρόμους της πόλης) της Amazon, και άλλες κακοπληρωμένες απολαύσεις. Τους τελευταίους μήνες, οι κολοσσοί της τεχνολογίας και της πληροφορικής είναι οι μόνοι που έχουν αυξημένη ισχύ και τζίρο.
Εν τω μεταξύ, η πλουτοκρατία (αν δεν σας αρέσει ο χρονολογημένος, κάπως ρετρό ορισμός, ας τους πούμε παγκόσμιους επικυρίαρχους, είναι το ίδιο), οι κυβερνώντες και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτιστικοί αυλητές τους μπορούν εύκολα να αναπτύξουν οιονεί τη δημαγωγική παρακομμουνιστική ρητορική, διανομή ελεημοσύνης (η ιθαγένεια, εφάπαξ επιδόματα σε εκατοντάδες χιλιάδες κατεστραμμένες μικρές επιχειρήσεις) μαζί με νέα «δικαιώματα» στη σφαίρα της ώθησης και της υποκειμενικότητας, σε μάζες που μειώνονται σε παρασιτικά ζόμπι, που τις κάνουν να πιστεύουν ότι είναι επαγρυπνούντες που σκοπεύουν να διορθώσουν τις ανισότητες, όταν είναι μαριονέτες στην υπηρεσία των βουλιμικών καθολικών αφεντάδων που λεηλατούν τις παρακμάζουσες μεσαίες τάξεις μέχρι να εξοντωθούν οριστικά. Η βουλιμική πλουτοκρατία δεν θα εγκαταλείψει τα συνθήματα της οικονομικής κατήχησής της – άπειρη οικονομική ανάπτυξη σε έναν πεπερασμένο κόσμο, χρηματοοικονομική ελεφαντίαση, παγκοσμιοποίηση – και την ανθρωπολογία, εξύψωση μιας νέας αντεστραμμένης θρησκείας που, ενώ εξυψώνει τις κακίες και τα κατώτερα ένστικτα, απαγορεύει τη γονιμότητα.
Αναμφίβολα, μετά τη σφαγή του κορωνοϊού (και το συνδεδεμένο επιτυχημένο ψυχοκοινωνικό πείραμα, μεταξύ τρόμου και υπακοής σε «ανώτερες» τάξεις) οι κυβερνήσεις-μαριονέτες θα πρέπει να διατηρήσουν ορισμένους περιορισμούς στα οραματικά όνειρα της «ανοιχτής κοινωνίας» που άνοιξε τις πόρτες σε κάθε τρέλα, συμπεριλαμβανομένων των ιών, για να διευκολυνθεί η μαζική κινητικότητα και η κυκλοφορία του κεφαλαίου. Αυτές θα είναι αισθητικές αλλαγές, μόνο για να κατευνάσουν τον κόσμο, που θα είναι εύκολο να παρακαμφθούν. Τώρα ξέρουν ότι μπορούν να βασίζονται σε υπάκουες μάζες, ακόμη πιο ασυνήθιστες μετά και λόγω του μακροχρόνιου εγκλεισμού, που εξαρτώνται περισσότερο από πριν από μικροεπαγγέλματα και δημόσιες δωρεές. Ο κοινός στόχος αυτών των κυβερνητών-μαριονετών και των αφεντικών τους, ο «ένας κόσμος», των οπαδών ενός ενοποιημένου κόσμου κάτω από αυτούς, είναι ένα παγκόσμιο κράτος που είναι άθεο, ή χαρακτηρίζεται από μια θρησκευτική αγορά "κάνε το μόνος σου", που θα επιβληθεί χωρίς πολύ θόρυβο, με την ίδια διακριτικότητα που στερήθηκαν οι ετοιμοθάνατοι τα μυστήρια κατά την πανδημία και τα πτώματα τους στάλθηκαν εσπευσμένα στο κρεματόριο.
Λίγο πολύ, αυτό μας περιμένει, αν δεν αναλάβουμε να θάψουμε τα ερείπια αυτού του κόσμου. Αν θέλουμε να αρχίσουμε να χτίζουμε ένα νέο σπίτι με τα απομεινάρια του παλιού, πρέπει να ξεκινήσουμε αρνούμενοι την παγκοσμιοποίηση και όλους τους οικονομικούς, πολιτιστικούς και ανθρώπινους λόγους που έχει δημιουργήσει. Πρέπει να ανακτήσουμε τον δεσμό μεταξύ επικράτειας και κοινότητας, να επιστρέψουμε στα θεμελιώδη στοιχεία όλων των εποχών: Θεός, χώρα (πατρίδα), οικογένεια, εργασία, κοινωνική δικαιοσύνη, συγκεκριμένες, καθημερινές ελευθερίες. Επαναλαμβάνουμε: το νέο σπίτι δεν επιτρέπεται να το χτίσουν αυτοί που έχουν δημιουργήσει μόνο ερείπια. Τα επόμενα χρόνια θα γίνουμε μάρτυρες ενός θλιβερού θεάματος στο οποίο όλοι οι λακέδες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η αριστερά των ελευθεριακών σκυλιών που κουνάνε την ουρά τους και η δεξιά, ο νόμος και η τάξη, θα κρύβουν την κοινή παγκοσμιοποιητική ψυχή τους, «one-worlder», πίσω από το ψέμα καί τήν τυμπανοκρουσία της επιστροφής στο κοινό σπίτι του εθνικού κράτους.
Η μάστιγα του κορωνοϊού έχει δείξει σε όποιον έχει μάτια να δει τις συνέπειες των κατορθωμάτων της αριστεράς και της δεξιάς, υπάκουοι στην εντολή του παγκόσμιου κεφαλαίου και εκπαιδευμένοι στη θεία διδασκαλία του: βιομηχανικές μετατροπές και μετεγκαταστάσεις, διάλυση της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, εξάρτηση από απομακρυσμένες πρώτες ύλες, παραδίδοντας οικονομική, οικονομική, ενεργειακή, νομισματική, τεχνολογική κυριαρχία σε μια χούφτα ολιγαρχικούς γίγαντες. Διαβεβαιώνουν με τό χέρι στήν καρδιά ότι λέγεται δημοκρατία. Τώρα που φοβούνται τις εξεγέρσεις, επιδεικνύουν τη μετάνοια για να μας κάνουν να πάρουμε το δόλωμα για άλλη μια φορά. Έτσι, ενώ εκτοξεύονται αμοιβαία και αρχαία αναθέματα προς χρήση των αντίπαλων οπαδικών ομάδων (Κομμουνιστές! Φασίστες!), πίσω από προφανώς αντίθετες διακηρύξεις θα επιστρέψουν για να μας πουλήσουν τα συνηθισμένα σκουπίδια, τα οποία, επομένως, δεν είναι τίποτα άλλο από την παράδοση του εθνικού πλούτου στην παγκοσμιοποιημένη πλουτοκρατία καθώς και την επέκταση του ηθικού εκφυλισμού των λαών, πλέον άχρηστοι για κάθε ζωτικής σημασίας εγχείρημα, ολοένα και πιο εξουθενωμένοι, υποταγμένοι, ανίκανοι να θέσουν στόχους, να σχηματίσουν οικογένειες και να πολεμήσουν για την αξιοπρέπειά τους ως ανδρών και εργατών.
Οποιαδήποτε προσπάθεια ανοικοδόμησης θα πρέπει να πετάξει την παλιά αριστερά και την παλιά δεξιά στον κάδο των σκουπιδιών της ιστορίας, άχρηστους μάρτυρες του παρελθόντος, τα ίδια σκυλιά με διαφορετικά περιλαίμια και το ίδιο λουρί, ψεύτικους διαδίκους για να κρατούν τις μάζες αποσβολωμένες και να προκαλέσουν παβλόβιους ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Άνθρωποι όλων των κατευθύνσεων πρέπει να συμμετάσχουν στην προσπάθεια ανοικοδόμησης, πρόθυμοι α έρθουν σε ρήξη με τα υπάρχοντα που απέτυχαν, με τις ιδέες που ευνόησαν την ανθρωπολογική σύγχυση, με το άλλοθι της απελευθέρωσης, του πολέμου μεταξύ των φύλων και μεταξύ των υπηρετών, με ό,τι μας έχει απομακρύνει από την κοινότητα στην οποία ανήκουμε, από τους ανθρώπους μας, από τον σεβασμό των νόμων της φύσης. Τέλος, αρκετά με τον εγωιστικό ατομικισμό και τον ανόητο κοσμοπολιτισμό που σπάει τα σύνορα και καταστρέφει τους φυσικούς πόρους μέσω της εξύψωσης της τεχνολογίας, του ηλεκτρονικού εμπορίου και του μύθου της προόδου που μετριέται σε αξία.
Το νέο σπίτι, αν κάποιος πρόκειται πραγματικά να χτίσει τα θεμέλιά του, θα πρέπει να χτιστεί με λογική αυτάρκεια, η οποία θά εγγυάται, μπροστά σε μια νέα καταστροφή, την ασφάλεια όσων ζουν εκεί, προωθώντας μια «εθνική» οικονομία, με μια βιομηχανία και μια γεωργία εγγύτητας που προμηθεύει βασικά προϊόντα και αρνείται τις καταναλωτικές ιδιοτροπίες των παρακμιακών κοινωνιών. Για να είναι αυτό δυνατό, είναι απαραίτητο να επιτευχθεί μια οικονομική και χρηματοοικονομική ανεξαρτησία που να επιτρέπει την αυθεντική πολιτική ανεξαρτησία, να διαλύσει τους παγκοσμιοποιητικούς δεσμούς που, υπό το πρόσχημα του ευρωπαϊσμού, μας έχουν μετατρέψει σε αποικία. Μια βασική αυτάρκεια που δεν πρέπει να σημαίνει απομόνωση, αλλά να προωθεί πολιτικές και οικονομικές συμμαχίες με νέα κριτήρια, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες, ακόμη και στις ιδιομορφίες του κάθε λαού, με στόχο την υπεράσπιση της πολιτιστικής και θρησκευτικής της παράδοσης. Δεν πρέπει να πιστεύουμε σε έναν Θεό με διάταγμα, αλλά να αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας σε μια πολιτισμική ταυτότητα που συνδέεται με ειλικρινή φιλία με άλλες ταυτότητες: ένα αρθρωμένο πολυεθνικό μέτωπο.
Δεν έχουμε αυταπάτες, συνειδητοποιούμε ότι οι πιθανότητες να προχωρήσει αυτή η ανοικοδόμηση είναι ελάχιστες. Η Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη διδάσκει ότι, αφού έχουν υποστεί μια κοινή τραγωδία, οι άνθρωποι, αντί να μαθαίνουν από τα λάθη που κάνουν, τείνουν να τα επαναλαμβάνουν, μερικές φορές με μεγαλύτερη ενέργεια. Και πιθανότατα ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε γενιά πιο δηλητηριασμένη από το αψέντι του ηθικού εκφυλισμού και από τους ανταγωνισμούς που υποκινούνται από λακέδες της δεξιάς και της αριστεράς, υποστηρικτές φιλονικιών στην αυλή, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης. Τέλος, δεν θα φτάσουμε πουθενά αν δεν επιστρέψουμε στο να κοιτάξουμε ψηλά, στοχεύοντας σε «γραμμές αιχμής» μιας ανθρωπότητας που δεν περιορίζεται σε πεπτικά συστήματα, ένστικτα, επιθυμίες και ιδιοτροπίες.
Μέσα σε λίγα χρόνια, με μια συντριπτική επιτάχυνση τους τελευταίους μήνες, η δύναμη κατάφερε να αλλάξει την κλίμακα των ανθρώπινων αναγκών. Στην ψυχολογία, ανάγκη είναι η αντίληψη της μερικής ή ολικής έλλειψης ενός ή περισσότερων στοιχείων που καθορίζουν την ευημερία μας. Ο Abraham Maslow προσδιόρισε μια ιεραρχία αναγκών χωρισμένη σε πέντε, μετά σε επτά διαφορετικά επίπεδα, διατεταγμένα σε μια πυραμίδα στη βάση της οποίας είναι τα πιο στοιχειώδη, που συνδέονται με τη βιολογική επιβίωση, μετά εκείνα που σχετίζονται με την ασφάλεια, μέχρι τις ανάγκες του ανήκειν, ταύτιση, εκτίμηση, επιτυχία, αυτοπραγμάτωση και, στην κορυφή, ηθικο-πνευματικές ανάγκες, εκείνες που κάνουν έναν πολιτισμό από μια συσσώρευση ανθρώπων. Η πυραμίδα ακρωτηριάστηκε οριζόντια, συμπιεσμένη προς τα κάτω.
Μέσω της εξάπλωσης του φόβου, της οικοδόμησης ενός μπερδεμένου ατομικισμού της αγέλης – άλλο ένα μεταμοντέρνο οξύμωρο – πριόνισαν την πυραμίδα. Η νέα σκάλα του Maslow δεν υπερβαίνει το δεύτερο σκαλί, μια πολύ ευπρόσδεκτη παλινδρόμηση στη εξουσία που είχε την ικανότητα να την καθορίσει. Η ανοικοδόμηση ενός βιώσιμου σπιτιού για μια ανθρωπότητα που αξίζει τον εαυτό της σημαίνει επίσης την αποκατάσταση της κορυφής της στην πυραμίδα του Maslow: ανάγκες, στόχους, σκέψεις και φιλοδοξίες που στοχεύουν ψηλά και φαίνονται «πέρα». Διαφορετικά, τα συντρίμμια ανάμεσα στα οποία περιπλανιόμαστε δεν θα εξυπηρετούν κανέναν άλλο σκοπό από το να χτίσουν λειτουργικούς στάβλους για μια ζωολογική ανθρωπότητα περιορισμένη στην τριάδα των προϊόντων, κατανάλωσης, θανάτου. Σε απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους, με μάσκα, γάντια, απολυμαντικό και εμφύτευμα σώματος εξοπλισμού ραδιοσυχνοτήτων.
Αν είσαι γέρος, άρρωστος, άχρηστος, μολυσμένος, καπουτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου