Η Χαμάς έχει αφήσει να εννοηθεί ότι χρειάζεται χρόνο για να μελετήσει το Σχέδιο Τραμπ. Στην πραγματικότητα, όπως έχει ήδη κάνει το Ισραήλ, μελετά τρόπους για να διασφαλίσει ότι δεν θα υλοποιηθεί ποτέ, ακόμη και αν εφαρμοστεί με την προϋπόθεση προηγούμενης αποδοχής. Αλλά τι περιλαμβάνει στην πραγματικότητα το Σχέδιο;
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ιστορικά, είχαν μια μάλλον παράξενη ιδέα για τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Και εδώ, το σχέδιο που πρότεινε ο Ντόναλντ Τραμπ στα αραβικά κράτη για την επίλυση της σύγκρουσης στη Γάζα παρουσιάζεται, στην πραγματικότητα, ως καρπός διαλόγου μεταξύ δύο μερών στην ίδια πλευρά του φράχτη: δηλαδή, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η παλαιστινιακή πλευρά δεν εξετάστηκε καν και απλώς βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα τετελεσμένο γεγονός, με το τελεσίγραφο: είτε να το αποδεχτούν είτε η γενοκτονία να συνεχιστεί. Αυτό, θεωρητικά, θα το καθιστούσε ήδη απαράδεκτο. Αλλά είναι σωστό να προχωρήσουμε με τη σειρά και να αναλύσουμε λεπτομερώς τα είκοσι σημεία ενός σχεδίου που έχουν ήδη τροποποιηθεί αρκετές φορές υπό την πίεση των Σιωνιστών.
Η Γάζα θα πρέπει να γίνει μια ζώνη απαλλαγμένη από την τρομοκρατία, ανίκανη να αποτελέσει απειλή για τους γείτονές της. Χρειάζονται ορισμένες διευκρινίσεις εδώ, καθώς ο ένοπλος αγώνας της Χαμάς στρέφεται πάντα εναντίον ενός μόνο «γείτονα»: αυτού που κατέχει αυτό που θεωρείται «ισλαμικό έδαφος», την ιστορική Παλαιστίνη. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Χαμάς δεν έχουν ποτέ στραφεί εναντίον άλλων μερών. Ακόμα και η περίπτωση της Συρίας -όταν η Χαμάς, στην αρχή της σύγκρουσης, τάχθηκε με τους φερόμενους ως «αντάρτες»- παραμένει αρκετά αμφιλεγόμενη από αυτή την άποψη, δεδομένου ότι ήταν αποτέλεσμα ρήξης μεταξύ της πολιτικής πτέρυγας (που συνδέεται με το Κατάρ και επομένως είναι φιλο-αντάρτες) και της στρατιωτικής πτέρυγας (που είναι πιο κοντά στο Ιράν).
Επιπλέον, θα πρέπει να τονιστεί ότι, στην πραγματικότητα, το Ισραήλ είναι αυτό που αποτελεί απειλή για τους γείτονές του, έχοντας επανειλημμένα επιτεθεί σε έξι διαφορετικά κράτη τα τελευταία χρόνια: τη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ, το Ιράν, την Υεμένη και το Κατάρ (για να μην αναφέρουμε, φυσικά, τη Λωρίδα της Γάζας, θύμα αμέτρητων επιθέσεων από το 2007, και την προβολή της σιωνιστικής επιρροής στην Κύπρο).
Το Σχέδιο θα προέβλεπε επίσης την απελευθέρωση των υπόλοιπων ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς σε αντάλλαγμα για περίπου 2.000 Παλαιστίνιους κρατούμενους που κρατούνται σε ισραηλινές φυλακές (συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που εκτίουν ποινές ισόβιας κάθειρξης). Από αυτή την άποψη, πρέπει να σημειωθεί ότι οι ενέργειες της Χαμάς (καθώς και εκείνες των πιο κοσμικών παλαιστινιακών ομάδων αντίστασης) συχνά αποσκοπούσαν στην απελευθέρωση κρατουμένων. Η Χαμάς, άλλωστε, λειτουργεί με βάση τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (πολύ παρόμοιο με τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα του εικοστού αιώνα), στον οποίο οι αποφάσεις λαμβάνονται μετά από διαβούλευση μεταξύ των διαφόρων τμημάτων (Γάζα, Δυτική Όχθη, εκπρόσωποι στο εξωτερικό και κρατούμενοι). Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί ότι οι όμηροι που έχει πάρει η Χαμάς έχουν αποτελέσει αντικείμενο μιας κουραστικής ρητορικής τόσο εντός όσο και εκτός Ισραήλ. Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει δείξει μικρότερο ενδιαφέρον για την απελευθέρωσή τους παρά για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων εδαφικής επέκτασης που απηχούν το όνειρο ενός «Μεγάλου Ισραήλ» (όπως αποδεικνύεται από την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου του Αννίβα, το οποίο απαιτεί την κοινή εξάλειψη τόσο του απαγωγέα όσο και του ομήρου, ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικό χαρτί εναντίον του Ισραήλ). Αυτό έρχεται σε αντίθεση με ένα τμήμα του ισραηλινού κοινού, το οποίο φαίνεται να ενδιαφέρεται για την τύχη τους. Σε διεθνές επίπεδο, η οργή που προκάλεσε η ενέργεια της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 δεν έχει ξαναφανεί στις χιλιάδες περιπτώσεις στις οποίες το Ισραήλ έχει κυριολεκτικά απαγάγει, φυλακίσει και βασανίσει Παλαιστίνιους πολίτες χωρίς καμία πραγματική κατηγορία ή δίκη. Ούτε παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων «Χυτό Μόλυβδο» ή «Πυλώνας Άμυνας», οι οποίες, πριν από το 2023, οδήγησαν στον θάνατο εκατοντάδων αμάχων στη Γάζα (για να μην αναφέρουμε τον παράνομο ναυτικό αποκλεισμό που περιορίζει την πρόσβαση σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης για πάνω από μια δεκαετία). Μια επιτροπή του ΟΗΕ, μεταξύ άλλων, είχε ήδη διαπιστώσει, ειδικά σε σχέση με το «Χυτό Μόλυβδο», ότι το Ισραήλ είχε επίσης διαπράξει σοβαρά εγκλήματα πολέμου σε εκείνη την περίπτωση (προφανώς χωρίς καμία αντίδραση από τις πάντα προσεκτικές δυτικές δημοκρατίες, οπωσδήποτε !). Είναι αυτονόητο, τέλος, ότι καμία διεθνής φωνή δεν υψώθηκε, για άλλη μια φορά, πριν από τον Οκτώβριο του 2023, όταν το Ισραήλ είχε ήδη φτάσει στο θλιβερό ρεκόρ του υψηλότερου αριθμού δολοφονιών ανηλίκων από το 1967.
Επιστρέφοντας στο Σχέδιο Τραμπ, το σχέδιο προβλέπει την πλήρη παύση των στρατιωτικών δραστηριοτήτων, την αποστρατιωτικοποίηση της Χαμάς (άλλες ομάδες όπως η Ισλαμική Τζιχά δεν αναφέρονται, για κάποιο λόγο) και το τέλος της πολιτικής της δράσης. Και αυτό είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Η Χαμάς, στην πραγματικότητα, έχει με την πάροδο του χρόνου χτίσει έναν ηγεμονικό πολιτιστικό λόγο (με την έννοια του όρου κατά Γκράμσι) και ένα εξαιρετικά διακλαδωμένο δίκτυο επαφών στη Λωρίδα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οι συνεργάτες ή οι συμπαθούντες της δεν θα καταφέρουν να ανοικοδομήσουν και να ανακτήσουν χώρους για πολιτική δράση στο μέλλον. Επιπλέον, παρά τις προσπάθειες των επιρροών που πληρώνονται από το Τελ Αβίβ να παρουσιάσουν τον πληθυσμό της Γάζας ως εχθρικό προς το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης, αυτή η πτυχή συγκρούεται με την πραγματικότητα της αυξανόμενης υποστήριξης για τη στρατιωτική του πτέρυγα, η οποία του επέτρεψε να αντικαταστήσει τις απώλειες που υπέστη τους πρώτους μήνες της ισραηλινής επιχείρησης και να θέσει νέες απειλές για τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις. Υπό αυτή την έννοια, ο Νετανιάχου θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τον μεγάλο αριθμό ισραηλινών στρατιωτικών απωλειών για να καταδείξει κάποια μορφή σύγκρουσης στη Λωρίδα και να δικαιολογήσει τις (όσο εγκληματικές κι αν είναι) ενέργειες των δυνάμεων κατοχής του. Αλλά αυτό αναπόφευκτα θα λειτουργούσε εναντίον του στο εσωτερικό, καθιστώντας τον «ολοκληρωτικό πόλεμό» του ακόμη πιο αντιδημοφιλή (έκανε το ίδιο εμποδίζοντας την δημοσιοποίηση εικόνων από την καταστροφή που προκάλεσαν οι ιρανικοί πύραυλοι κατά τη διάρκεια του «Πολέμου των 12 Ημερών»).
Επιπλέον, η ισραηλινή εκδοχή των γεγονότων συγκρούεται με το σημείο του Σχεδίου που διασφαλίζει την άμεση παράδοση τροφίμων και ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας. Οι προαναφερθέντες παράγοντες επιρροής που τελούν υπό την αιγίδα του Τελ Αβίβ συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ότι οι άνθρωποι στη Γάζα δεν πεθαίνουν από την πείνα.
Επιπλέον, το Σχέδιο προβλέπει τη διακυβέρνηση της Γάζας από έναν τεχνοκρατικό μηχανισμό που αποτελείται από «απολιτικούς Παλαιστίνιους». Δεδομένου ότι η εύρεση «απολιτικών Παλαιστινίων», ειδικά στις μέρες μας, είναι αρκετά δύσκολη (ακόμα και μεταξύ της διασποράς), όταν η Χαμάς, μετά τη νίκη της στις εκλογές του 2006, πρότεινε τη δημιουργία μιας τεχνοκρατικής εκτελεστικής εξουσίας (η περίφημη «κυβέρνηση καθηγητών»), οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ άσκησαν τεράστια πίεση στην Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή να την μποϊκοτάρει πάση θυσία. Θα πρέπει επίσης να υπενθυμιστεί ότι το πραξικόπημα της Χαμάς στη Λωρίδα ήταν αποτέλεσμα μιας προσπάθειας διείσδυσης μαχητών της Φατάχ, εκπαιδευμένων από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Ιορδανία, μέσω της Αιγύπτου, στη Λωρίδα. Υποτίθεται ότι θα επιτίθεντο στις θέσεις του Κινήματος Αντίστασης εκεί. Αυτή είναι μια επιχείρηση που το Ισραήλ θα επιχειρήσει να επαναλάβει σε άλλες περιπτώσεις, εκμεταλλευόμενο στοιχεία που συνδέονται με την Αλ Κάιντα ή το αυτοαποκαλούμενο «Ισλαμικό Κράτος». Αυτό καταδεικνύει επίσης πόσο λάθος έκανε η πολιτική πτέρυγα της Χαμάς υποστηρίζοντας τους Σύριους «αντάρτες» το 2011, προδίδοντας την κυβέρνηση που τους φιλοξενούσε για αρκετά χρόνια. Σήμερα, στη Δαμασκό, στην εξουσία βρίσκεται ένα συνονθύλευμα ομάδων που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την παλαιστινιακή υπόθεση και είναι έτοιμες να υπογράψουν συμφωνίες συνεργασίας με το Τελ Αβίβ.
Αυτή η υποτιθέμενη τεχνική κυβέρνηση θα λογοδοτούσε απευθείας στο «συμβούλιο ειρήνης», υπό την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ και άλλων αρχηγών κρατών (μη προσδιορισμένων), υπό την επίβλεψη του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ (νυν καλοπληρωμένου ομιλητή, ήδη πρωταγωνιστή στην καταστροφή του Ιράκ με την επιθετικότητα του «συνασπισμού των προθύμων» το 2003).
Είναι σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες (και, επομένως, το Ισραήλ) θα έχουν τον πλήρη έλεγχο και ο στόχος θα είναι να μετατραπεί η Λωρίδα της Γάζας σε ένα είδος «διεθνούς πόλης» (σαν το Χονγκ Κονγκ πριν από την προσάρτησή του από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας). Για τον σκοπό αυτό, μια Διεθνής Δύναμη Σταθεροποίησης θα είναι έτοιμη να αντικαταστήσει σταδιακά τις Ισραηλινές Άμυνες σε περιοχές που έχουν καθαριστεί από την τρομοκρατία, ανοίγοντας το δρόμο για την ανοικοδόμηση και την αναμενόμενη εισροή επενδύσεων που προορίζονται για το όνειρο των ακινήτων του γαμπρού του Ντόναλντ Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ, ενός Εβραίου που πρόσκειται στην αίρεση Χαμπάντ Λουμπάβιτς.
Ακόμα κι αν η Χαμάς δεν το αποδεχτεί, το σχέδιο θα υλοποιηθεί ακριβώς μέσω αυτής της ανταλλαγής μεταξύ των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων, οι οποίες θα συνέχιζαν το έργο τους της «ανάκτησης» (δηλαδή, εθνοκάθαρσης), και της Διεθνούς Δύναμης Σταθεροποίησης, με επικεφαλής φυσικά τις ΗΠΑ.
Η μοίρα του πληθυσμού της Γάζας παραμένει αβέβαιη. Σίγουρα τους στερείται κάθε μορφή αυτοδιάθεσης. Είναι επίσης περίεργο το γεγονός ότι στον παραδοσιακά συντηρητικό πληθυσμό παρουσιάζεται η εικόνα της ανάπτυξης και της ευημερίας, καθώς ζουν ως κομπάρσοι σε οίκους ανοχής, καζίνο και νυχτερινά κέντρα. Αλλά αυτή η πτυχή αποτελεί μέρος της παραδοσιακά χυδαιότερης αμερικανικής άγνοιας της πολιτιστικής γεωγραφίας και της πιο περίπλοκης διαδικασίας αποιεροποίησης του χώρου ή «δυτικοποίησης» του κόσμου.
Επομένως, η Γάζα δεν θα ήταν πλέον Παλαιστίνη. Ένας άλλος παράγοντας που θα περιέπλεκε περαιτέρω την επιθυμία για ένα παλαιστινιακό κράτος, δεδομένου ότι τα εδάφη που θα προορίζονταν για αυτό θα περιορίζονταν στους λίγους χώρους που δεν καταλαμβάνουν οι σιωνιστές έποικοι στη Δυτική Όχθη. Αυτό θα γινόταν ευπρόσδεκτο από τους φανατικούς υπουργούς της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Τώρα, σε ένα πιο αυστηρά γεωπολιτικό επίπεδο, η συμφωνία που πρότεινε ο Τραμπ προσφέρει στο Ισραήλ ένα διπλό πλεονέκτημα. Πρώτον, παρέχει μια διέξοδο από μια κατάσταση που γινόταν σημαντικά πιο περίπλοκη, τόσο στρατιωτικά (με μια επίθεση στην πόλη της Γάζας να αυξάνει ενδεχομένως τις ισραηλινές απώλειες στο πεδίο της μάχης) όσο και από άποψη κοινής γνώμης, με μια σαφή επιδείνωση της διεθνούς θέσης του Ισραήλ.
Ταυτόχρονα, αν δεν γίνει δεκτό, προσφέρει στο Ισραήλ την δικαιολογία να συνεχίσει το έργο της εξόντωσης, προς μεγάλη χαρά των προαναφερθέντων φανατικών ιερέων που θεωρούν τους Παλαιστίνιους ζώα προς εξόντωση.
Το Σχέδιο προσφέρει επίσης μια διέξοδο για τις αραβικές κυβερνήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να εισέλθουν στη Γάζα ως επενδυτές, δίνοντας την εντύπωση ότι ενδιαφέρονται για την τύχη του πληθυσμού της. Εκτός από την Αίγυπτο, η οποία θα εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο μιας εξαιρετικά ανεπιθύμητης μετανάστευσης προς το Σινά, απλώς και μόνο επειδή η παλαιστινιακή παρουσία αναπόφευκτα θα το μετέτρεπε σε ισραηλινό στόχο (άλλωστε, ήδη κατεχόμενο το 1967 και στη συνέχεια παραχωρημένο, το Σινά παραμένει μέρος του επεκτατικού ονείρου ενός «Μεγάλου Ισραήλ»).
Συμπερασματικά, υπερβαίνοντας τα σύνορα της Παλαιστίνης, το Σχέδιο Τραμπ παρέχει μια εξαιρετική ευκαιρία να αποσπαστεί η προσοχή από τον πραγματικό στόχο: την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Μια νέα επίθεση είναι πράγματι ένα προληπτικό χτύπημα και μια συμφωνία για τη Γάζα θα επέτρεπε στο Ισραήλ να διαθέσει σημαντικούς πόρους για τον σκοπό αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου