Ο NΟΜΟΣ (LOI)
Του Frédéric Bastiat
Μετάφραση: Απολλόδωρος
Βιβλίο που γράφτηκε το 1850
ΠΗΓΕΣ: Βρέθηκε στον ιστότοπο US History resources στη μετάφραση του Dean Russell για το Foundation for Economic Education. Αναδιαμόρφωση από τον François-René Rideau για το Bastiat.org. Σημειώστε ότι οι τίτλοι εισήχθησαν από τη μετάφραση του FEE και δεν υπήρχαν στο πρωτότυπο κείμενο στα γαλλικά "La loi"
Το Βιβλίο και ο Συγγραφέας
Όταν ένας κριτικός επιθυμεί να δώσει ιδιαίτερη αναγνώριση σε ένα βιβλίο, προβλέπει ότι αυτό θα διαβάζεται ακόμη "σε εκατό χρόνια από τώρα". Ο Νόμος, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά ως φυλλάδιο τον Ιούνιο του 1850, έχει ήδη συμπληρώσει περισσότερα από εκατό χρόνια ζωής.
Και επειδή οι αλήθειες του είναι αιώνιες, θα εξακολουθεί να διαβάζεται όταν περάσει άλλος ένας αιώνας. Ο Frederic Bastiat (1801-1850) ήταν Γάλλος οικονομολόγος, πολιτικός και συγγραφέας. Έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφικής του δουλειάς κατά τη διάρκεια των ετών λίγο πριν - και αμέσως μετά - την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848.
Αυτή ήταν η περίοδος κατά την οποία η Γαλλία στράφηκε με ταχείς ρυθμούς προς τον πλήρη σοσιαλισμό. Ως βουλευτής της Νομοθετικής Συνέλευσης, ο κ. Bastiat μελετούσε και εξηγούσε κάθε σοσιαλιστική πλάνη καθώς εμφανιζόταν. Και εξηγούσε πώς ο σοσιαλισμός πρέπει αναπόφευκτα να εκφυλιστεί σε κομμουνισμό. Αλλά οι περισσότεροι συμπατριώτες του επέλεξαν να αγνοήσουν τη λογική του.
Ο Νόμος παρουσιάζεται εδώ ξανά επειδή η ίδια κατάσταση υπάρχει σήμερα στην Αμερική όπως και στη Γαλλία του 1848. Οι ίδιες σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές ιδέες και σχέδια που υιοθετήθηκαν τότε στη Γαλλία σαρώνουν τώρα την Αμερική. Οι εξηγήσεις και τα επιχειρήματα που προέβαλε τότε κατά του σοσιαλισμού ο κ. Bastiat ισχύουν - λέξη προς λέξη - εξίσου και σήμερα. Οι ιδέες του αξίζουν μια σοβαρή ακρόαση.
Ο Νόμος
του Frédéric Bastiat , The Foundation for Economic Education, Inc., Irvington-on-Hudson, Νέα Υόρκη 10533
Η μετάφραση
Αυτή η μετάφραση του Νόμου έγινε από τον Dean Russell από το προσωπικό του Ιδρύματος. Στόχος του ήταν η ακριβής απόδοση των λέξεων και των ιδεών του κ. Bastiat στα ιδιωματικά αγγλικά του εικοστού αιώνα.
Μια μετάφραση του δέκατου ένατου αιώνα του Νόμου, που έγινε το 1853 στην Αγγλία από έναν άγνωστο σύγχρονο του κ. Bastiat, είχε μεγάλη αξία ως έλεγχος έναντι αυτής της μετάφρασης. Επιπλέον, ο Dean Russell έβαλε να αναθεωρήσει το έργο του από τον Bertrand de Jouvenel, τον γνωστό Γάλλο οικονομολόγο, ιστορικό και συγγραφέα, ο οποίος είναι επίσης πλήρως εξοικειωμένος με την αγγλική γλώσσα.
Ενώ ο κ. de Jouvenel προσέφερε πολλές πολύτιμες διορθώσεις και προτάσεις, πρέπει να γίνει σαφώς κατανοητό ότι ο Dr. Russell φέρει την πλήρη ευθύνη για τη μετάφραση.
- Ο Νόμος -
Ο νόμος διαστρεβλωμένος! Και οι αστυνομικές εξουσίες του κράτους διεστραμμένες μαζί του! Ο νόμος, λέω, όχι μόνο απομακρύνθηκε από τον ορθό του σκοπό, αλλά και οδηγήθηκε σε έναν εντελώς αντίθετο σκοπό! Ο νόμος έγινε το όπλο κάθε είδους απληστίας! Αντί να ελέγχει το έγκλημα, ο ίδιος ο νόμος είναι ένοχος των κακών που υποτίθεται ότι τιμωρεί!
Αν αυτό είναι αλήθεια, είναι ένα σοβαρό γεγονός, και το ηθικό καθήκον μου επιβάλλει να επιστήσω την προσοχή των συμπολιτών μου σε αυτό.
Η Ζωή είναι Δώρο του Θεού
Κρατάμε από τον Θεό το δώρο που περιλαμβάνει όλα τα άλλα. Αυτό το δώρο είναι η ζωή - η σωματική, η πνευματική και η ηθική ζωή.
Αλλά η ζωή δεν μπορεί να διατηρηθεί μόνη της. Ο Δημιουργός της ζωής μάς έχει αναθέσει την ευθύνη της διατήρησης, της ανάπτυξης και της τελειοποίησής της. Για να μπορέσουμε να το επιτύχουμε αυτό, μας έχει εφοδιάσει με μια συλλογή θαυμάσιων ικανοτήτων. Και μας έχει τοποθετήσει εν μέσω μιας ποικιλίας φυσικών πόρων. Με την εφαρμογή των ικανοτήτων μας σε αυτούς τους φυσικούς πόρους τους μετατρέπουμε σε προϊόντα και τους χρησιμοποιούμε. Αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη προκειμένου η ζωή να διανύσει την καθορισμένη πορεία της.
Ζωή, ικανότητες, παραγωγή - με άλλα λόγια, ατομικότητα, ελευθερία, ιδιοκτησία - αυτός είναι ο άνθρωπος. Και παρά την πονηριά των επιτήδειων πολιτικών ηγετών, αυτά τα τρία δώρα του Θεού προηγούνται κάθε ανθρώπινης νομοθεσίας και είναι ανώτερα από αυτήν. Η ζωή, η ελευθερία και η ιδιοκτησία δεν υπάρχουν επειδή οι άνθρωποι έκαναν νόμους. Αντιθέτως, το γεγονός ότι η ζωή, η ελευθερία και η ιδιοκτησία υπήρχαν εκ των προτέρων ήταν αυτό που έκανε τους ανθρώπους να φτιάξουν νόμους εξ αρχής.
Τι Είναι ο Νόμος;
Τι, λοιπόν, είναι ο νόμος; Είναι η συλλογική οργάνωση του ατομικού δικαιώματος στη νόμιμη άμυνα.
Ο καθένας μας έχει το φυσικό δικαίωμα - από τον Θεό - να υπερασπίζεται το πρόσωπό του, την ελευθερία του και την περιουσία του. Αυτές είναι οι τρεις βασικές απαιτήσεις της ζωής, και η διατήρηση οποιασδήποτε από αυτές εξαρτάται πλήρως από τη διατήρηση των άλλων δύο.
Γιατί τι άλλο είναι οι ικανότητές μας παρά η επέκταση της ατομικότητάς μας; Και τι άλλο είναι η ιδιοκτησία παρά μια επέκταση των ικανοτήτων μας; Εάν κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται -ακόμη και με τη βία- το πρόσωπό του, την ελευθερία του και την ιδιοκτησία του, τότε προκύπτει ότι μια ομάδα ανθρώπων έχει το δικαίωμα να οργανώσει και να υποστηρίξει μια κοινή δύναμη για τη συνεχή προστασία αυτών των δικαιωμάτων.
Έτσι, η αρχή του συλλογικού δικαιώματος - ο λόγος ύπαρξής του, η νομιμότητά του - βασίζεται στο ατομικό δικαίωμα. Και η κοινή δύναμη που προστατεύει αυτό το συλλογικό δικαίωμα δεν μπορεί λογικά να έχει άλλον σκοπό ή άλλη αποστολή από εκείνη για την οποία λειτουργεί ως υποκατάστατο.
Έτσι, εφόσον ένα άτομο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει νόμιμα βία εναντίον του προσώπου, της ελευθερίας ή της περιουσίας ενός άλλου ατόμου, τότε η κοινή δύναμη - για τον ίδιο λόγο - δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί νόμιμα για να καταστρέψει το πρόσωπο, την ελευθερία ή την περιουσία ατόμων ή ομάδων.
Μια τέτοια διαστρέβλωση της βίας θα ήταν, και στις δύο περιπτώσεις, αντίθετη προς την παραδοχή μας. Η βία μας έχει δοθεί για να υπερασπιστούμε τα ατομικά μας δικαιώματα. Ποιος θα τολμήσει να πει ότι η βία μας έχει δοθεί για να καταστρέψουμε τα ίσα δικαιώματα των αδελφών μας; Εφόσον κανένα άτομο που ενεργεί ξεχωριστά δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει νόμιμα βία για να καταστρέψει τα δικαιώματα των άλλων, δεν προκύπτει λογικά ότι η ίδια αρχή ισχύει και για την κοινή δύναμη που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο οργανωμένος συνδυασμός των ατομικών δυνάμεων;
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο προφανές από αυτό: Ο νόμος είναι η οργάνωση του φυσικού δικαιώματος της νόμιμης άμυνας. Είναι η αντικατάσταση των ατομικών δυνάμεων από μια κοινή δύναμη. Και αυτή η κοινή δύναμη πρόκειται να κάνει μόνο ό,τι οι ατομικές δυνάμεις έχουν το φυσικό και νόμιμο δικαίωμα να κάνουν: να προστατεύει τα πρόσωπα, τις ελευθερίες και τις περιουσίες- να διατηρεί το δικαίωμα του καθενός και να κάνει τη δικαιοσύνη να βασιλεύει σε όλους μας.
Μια Δίκαιη και Διαρκής Κυβέρνηση
Εάν ένα έθνος ιδρυθεί σε αυτή τη βάση, μου φαίνεται ότι η τάξη θα επικρατήσει μεταξύ των ανθρώπων, τόσο στη σκέψη όσο και στην πράξη. Μου φαίνεται ότι ένα τέτοιο έθνος θα είχε την πιο απλή, εύκολα αποδεκτή, οικονομική, περιορισμένη, μη καταπιεστική, δίκαιη και διαρκή κυβέρνηση που μπορεί να φανταστεί κανείς - όποια και αν είναι η πολιτική του μορφή.
Υπό μια τέτοια διακυβέρνηση, ο καθένας θα καταλάβαινε ότι κατέχει όλα τα προνόμια καθώς και όλες τις ευθύνες της ύπαρξής του. Κανείς δεν θα είχε καμία διαφωνία με την κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση ότι το πρόσωπό του θα ήταν σεβαστό, η εργασία του θα ήταν ελεύθερη και οι καρποί της εργασίας του θα προστατεύονταν από κάθε άδικη επίθεση. Όταν πετυχαίναμε, δεν θα χρειαζόταν να ευχαριστούμε το κράτος για την επιτυχία μας. Και, αντιστρόφως, όταν αποτυγχάναμε, δεν θα σκεφτόμασταν να κατηγορήσουμε το κράτος για την ατυχία μας, όπως οι αγρότες δεν θα κατηγορούσαν το κράτος εξαιτίας του χαλαζιού ή του παγετού. Το κράτος θα γινόταν αισθητό μόνο από τις ανεκτίμητες ευλογίες της ασφάλειας που παρέχει αυτή η έννοια της κυβέρνησης.
Μπορεί να δηλωθεί περαιτέρω ότι, χάρη στη μη παρέμβαση του κράτους στις ιδιωτικές υποθέσεις, οι ανάγκες μας και οι ικανοποιήσεις τους θα εξελίσσονταν με λογικό τρόπο. Δεν θα βλέπαμε φτωχές οικογένειες να αναζητούν φιλολογική διδασκαλία προτού αποκτήσουν ψωμί. Δεν θα βλέπαμε τις πόλεις να κατοικούνται εις βάρος των αγροτικών περιοχών, ούτε τις αγροτικές περιοχές εις βάρος των πόλεων. Δεν θα βλέπαμε τις μεγάλες μετατοπίσεις κεφαλαίου, εργασίας και πληθυσμού που προκαλούνται από νομοθετικές αποφάσεις.
Οι πηγές της ύπαρξής μας γίνονται αβέβαιες και επισφαλείς από αυτές τις μετατοπίσεις που δημιουργούνται από το κράτος. Και, επιπλέον, οι πράξεις αυτές επιβαρύνουν την κυβέρνηση με αυξημένες ευθύνες.
Η Πλήρης Διαστροφή του Νόμου
Αλλά, δυστυχώς, ο νόμος δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση στις ορθές λειτουργίες του. Και όταν έχει υπερβεί τις ορθές λειτουργίες του, δεν το έχει κάνει απλώς σε κάποια ασήμαντα και συζητήσιμα ζητήματα. Ο νόμος έχει προχωρήσει περισσότερο από αυτό- έχει ενεργήσει σε ευθεία αντίθεση με τον ίδιο του τον σκοπό. Ο νόμος έχει χρησιμοποιηθεί για να καταστρέψει τον ίδιο του τον στόχο: Εφαρμόστηκε για να εκμηδενίσει τη δικαιοσύνη που υποτίθεται ότι διατηρούσε- για να περιορίσει και να καταστρέψει δικαιώματα που ο πραγματικός του σκοπός ήταν να σεβαστεί. Ο νόμος έχει θέσει τη συλλογική δύναμη στη διάθεση των αδίστακτων που επιθυμούν, χωρίς κίνδυνο, να εκμεταλλευτούν το πρόσωπο, την ελευθερία και την περιουσία των άλλων. Μετέτρεψε τη λεηλασία σε δικαίωμα, προκειμένου να προστατεύσει τη λεηλασία. Και έχει μετατρέψει τη νόμιμη άμυνα σε έγκλημα, προκειμένου να τιμωρείται η νόμιμη άμυνα.
Πώς επιτεύχθηκε αυτή η διαστροφή του νόμου; Και ποια ήταν τα αποτελέσματα;
Ο νόμος διαστρεβλώθηκε από την επίδραση δύο εντελώς διαφορετικών αιτιών: της ανόητης απληστίας και της ψευδούς φιλανθρωπίας. Ας μιλήσουμε για την πρώτη.
Μια Μοιραία Τάση της Ανθρωπότητας
Η αυτοσυντήρηση και η αυτοανάπτυξη είναι κοινές επιδιώξεις όλων των ανθρώπων. Και αν ο καθένας απολάμβανε την απεριόριστη χρήση των ικανοτήτων του και την ελεύθερη διάθεση των καρπών της εργασίας του, η κοινωνική πρόοδος θα ήταν αδιάκοπη, αδιάλειπτη και ακλόνητη.
Υπάρχει όμως και μια άλλη τάση που είναι κοινή μεταξύ των ανθρώπων. Όταν μπορούν, επιθυμούν να ζουν και να ευημερούν εις βάρος των άλλων. Αυτό δεν είναι μια βιαστική κατηγορία. Ούτε προέρχεται από ένα ζοφερό και μη φιλεύσπλαχνο πνεύμα.
Τα χρονικά της ιστορίας μαρτυρούν την αλήθεια της: οι αδιάκοποι πόλεμοι, οι μαζικές μεταναστεύσεις, οι θρησκευτικοί διωγμοί, η καθολική δουλεία, η ανεντιμότητα στο εμπόριο και τα μονοπώλια. Αυτή η μοιραία επιθυμία έχει την προέλευσή της στην ίδια τη φύση του ανθρώπου - σε εκείνο το πρωτόγονο, παγκόσμιο και ασίγαστο ένστικτο που τον ωθεί να ικανοποιεί τις επιθυμίες του με τον ελάχιστο δυνατό πόνο.
Ιδιοκτησία και Λεηλασία
Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες του μόνο με αδιάκοπη εργασία- με την αδιάκοπη εφαρμογή των ικανοτήτων του στους φυσικούς πόρους. Αυτή η διαδικασία είναι η προέλευση της ιδιοκτησίας.
Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες του αρπάζοντας και καταναλώνοντας τα προϊόντα της εργασίας των άλλων. Αυτή η διαδικασία είναι η προέλευση της λεηλασίας.
Τώρα, εφόσον ο άνθρωπος έχει τη φυσική τάση να αποφεύγει τον πόνο - και εφόσον η εργασία είναι πόνος από μόνη της - προκύπτει ότι οι άνθρωποι θα καταφεύγουν στη λεηλασία όποτε η λεηλασία είναι ευκολότερη από την εργασία. Η ιστορία το δείχνει αυτό αρκετά ξεκάθαρα. Και υπό αυτές τις συνθήκες, ούτε η θρησκεία ούτε η ηθική μπορούν να την σταματήσουν.
Πότε, λοιπόν, σταματάει η λεηλασία; Σταματάει όταν γίνεται πιο επώδυνη και πιο επικίνδυνη από την εργασία.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο κατάλληλος σκοπός του νόμου είναι να χρησιμοποιήσει τη δύναμη της συλλογικής του δύναμης για να σταματήσει αυτή τη μοιραία τάση για λεηλασία αντί για εργασία. Όλα τα μέτρα του νόμου πρέπει να προστατεύουν την ιδιοκτησία και να τιμωρούν τη λεηλασία.
Αλλά, γενικά, ο νόμος φτιάχνεται από έναν άνθρωπο ή μια τάξη ανθρώπων. Και επειδή ο νόμος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την έγκριση και την υποστήριξη μιας κυρίαρχης δύναμης, η δύναμη αυτή πρέπει να ανατεθεί σε εκείνους που θεσπίζουν τους νόμους.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη μοιραία τάση που υπάρχει στην καρδιά του ανθρώπου να ικανοποιεί τις ανάγκες του με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια, εξηγεί τη σχεδόν καθολική διαστροφή του νόμου. Έτσι είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς ο νόμος, αντί να ελέγχει την αδικία, γίνεται το αήττητο όπλο της αδικίας. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο νόμος χρησιμοποιείται από τον νομοθέτη για να καταστρέψει σε διάφορους βαθμούς μεταξύ των υπόλοιπων ανθρώπων, την προσωπική τους ανεξαρτησία με τη δουλεία, την ελευθερία τους με την καταπίεση και την περιουσία τους με τη λεηλασία. Αυτό γίνεται προς όφελος του προσώπου που θεσπίζει τον νόμο και ανάλογα με την εξουσία που κατέχει.
Θύματα της Νόμιμης Λεηλασίας
Οι άνθρωποι είναι φυσικό να επαναστατούν ενάντια στην αδικία της οποίας είναι θύματα. Έτσι, όταν η λεηλασία οργανώνεται με νόμο προς όφελος εκείνων που θεσπίζουν το νόμο, όλες οι λεηλατημένες τάξεις προσπαθούν με κάποιο τρόπο να εισέλθουν -με ειρηνικά ή επαναστατικά μέσα- στη θέσπιση των νόμων.
Ανάλογα με το βαθμό διαφώτισής τους, αυτές οι λεηλατημένες τάξεις μπορούν να προτείνουν έναν από τους δύο εντελώς διαφορετικούς σκοπούς όταν προσπαθούν να αποκτήσουν πολιτική εξουσία: Είτε επιθυμούν να σταματήσουν τη νόμιμη λεηλασία, είτε επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αυτήν.
Αλίμονο στο έθνος όταν αυτός ο τελευταίος σκοπός επικρατήσει μεταξύ των μαζικών θυμάτων της νόμιμης λεηλασίας, όταν αυτοί, με τη σειρά τους, καταλάβουν την εξουσία να θεσπίζουν νόμους! Μέχρι να συμβεί αυτό, οι λίγοι ασκούν νόμιμη λεηλασία στους πολλούς, μια συνήθης πρακτική όπου το δικαίωμα συμμετοχής στη θέσπιση νόμων περιορίζεται σε λίγα άτομα.
Αλλά τότε, η συμμετοχή στη θέσπιση του νόμου γίνεται καθολική. Και τότε, οι άνθρωποι προσπαθούν να εξισορροπήσουν τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους με καθολική λεηλασία. Αντί να εξαλείψουν τις αδικίες που εντοπίζονται στην κοινωνία, κάνουν τις αδικίες αυτές γενικές. Μόλις οι λεηλατημένες τάξεις αποκτήσουν πολιτική εξουσία, εγκαθιδρύουν ένα σύστημα αντιποίνων εναντίον άλλων τάξεων.
Δεν καταργούν τη νόμιμη λεηλασία. (Αυτός ο στόχος θα απαιτούσε περισσότερη διαφώτιση από αυτή που διαθέτουν.) Αντίθετα, μιμούνται τους κακούς προκατόχους τους συμμετέχοντας σε αυτή τη νομική λεηλασία, ακόμη και αν αυτή είναι ενάντια στα δικά τους συμφέροντα.
Είναι σαν να είναι απαραίτητο, πριν εμφανιστεί η βασιλεία της δικαιοσύνης, να υποστούν όλοι μια σκληρή τιμωρία - κάποιοι για την κακία τους και κάποιοι για την έλλειψη κατανόησης.
Τα Αποτελέσματα της Νομικής Λεηλασίας
Είναι αδύνατο να εισαχθεί στην κοινωνία μια μεγαλύτερη αλλαγή και ένα μεγαλύτερο κακό από αυτό: η μετατροπή του νόμου σε όργανο λεηλασίας.
Ποιες είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας διαστροφής; Θα απαιτούνταν τόμοι για να περιγραφούν όλες. Πρέπει λοιπόν να αρκεστούμε στην επισήμανση των πιο εντυπωσιακών.
Πρώτον, διαγράφει από τη συνείδηση όλων τη διάκριση μεταξύ δικαιοσύνης και αδικίας.
Καμία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει αν οι νόμοι δεν γίνονται σεβαστοί σε κάποιο βαθμό. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να γίνουν οι νόμοι αποδεκτοί είναι να γίνουν σεβαστοί. Όταν ο νόμος και η ηθική αντιφάσκουν μεταξύ τους, ο πολίτης έχει τη σκληρή εναλλακτική λύση είτε να χάσει την ηθική του αίσθηση είτε να χάσει τον σεβασμό του προς τον νόμο. Αυτά τα δύο κακά έχουν τις ίδιες συνέπειες, και θα ήταν δύσκολο για ένα άτομο να επιλέξει μεταξύ τους.
Η φύση του νόμου είναι να διατηρεί τη δικαιοσύνη. Αυτό ισχύει σε τέτοιο βαθμό ώστε, στο μυαλό των ανθρώπων, ο νόμος και η δικαιοσύνη είναι ένα και το αυτό πράγμα. Υπάρχει σε όλους μας μια ισχυρή διάθεση να πιστεύουμε ότι οτιδήποτε νόμιμο είναι και νόμιμο.
Αυτή η πεποίθηση είναι τόσο διαδεδομένη ώστε πολλά άτομα έχουν θεωρήσει λανθασμένα ότι τα πράγματα είναι "δίκαια" επειδή ο νόμος τα καθιστά έτσι. Έτσι, για να φανεί η λεηλασία δίκαιη και ιερή σε πολλές συνειδήσεις, το μόνο που χρειάζεται είναι να την διατάξει και να την εγκρίνει ο νόμος. Η δουλεία, οι περιορισμοί και τα μονοπώλια βρίσκουν υπερασπιστές όχι μόνο μεταξύ εκείνων που επωφελούνται από αυτά, αλλά και μεταξύ εκείνων που υποφέρουν από αυτά.
Η μοίρα των αντικομφορμιστών
Αν υπονοήσετε μια αμφιβολία ως προς την ηθική αυτών των θεσμών, λέγεται με θάρρος ότι "είστε ένας επικίνδυνος καινοτόμος, ένας ουτοπιστής, ένας θεωρητικός, ένας ανατρεπτικός- θα γκρεμίσετε τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται η κοινωνία". Αν κάνετε διάλεξη για την ηθική ή την πολιτική επιστήμη, θα βρεθούν επίσημες οργανώσεις που υποβάλλουν αίτηση στην κυβέρνηση με αυτή τη λογική σκέψης:
Η επιστήμη να μη διδάσκεται πλέον αποκλειστικά από την οπτική γωνία του ελεύθερου εμπορίου (της ελευθερίας, της ιδιοκτησίας και της δικαιοσύνης), όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά επίσης, στο μέλλον, η επιστήμη να διδάσκεται ειδικά από την οπτική γωνία των γεγονότων και των νόμων που ρυθμίζουν τη γαλλική βιομηχανία (γεγονότα και νόμοι που είναι αντίθετοι προς την ελευθερία, την ιδιοκτησία και τη δικαιοσύνη).
Ο καθηγητής, στις κρατικά επιχορηγούμενες θέσεις διδασκαλίας, να απέχει αυστηρά από το να θέτει σε κίνδυνο στον παραμικρό βαθμό τον σεβασμό που οφείλεται στους νόμους που ισχύουν σήμερα".
Έτσι, αν υπάρχει νόμος που κυρώνει τη δουλεία ή το μονοπώλιο, την καταπίεση ή τη ληστεία, με οποιαδήποτε μορφή, δεν πρέπει καν να αναφέρεται. Διότι πώς μπορεί να αναφερθεί χωρίς να βλάψει τον σεβασμό που εμπνέει; Ακόμη περισσότερο, η ηθική και η πολιτική οικονομία πρέπει να διδάσκονται από την άποψη αυτού του νόμου- από την υπόθεση ότι πρέπει να είναι ένας δίκαιος νόμος απλώς και μόνο επειδή είναι νόμος.
Ένα άλλο αποτέλεσμα αυτής της τραγικής διαστρέβλωσης του νόμου είναι ότι δίνει υπερβολική σημασία στα πολιτικά πάθη και τις συγκρούσεις και στην πολιτική εν γένει.
Θα μπορούσα να αποδείξω αυτόν τον ισχυρισμό με χίλιους τρόπους. Όμως, για λόγους επεξήγησης, θα περιοριστώ σε ένα θέμα που απασχόλησε πρόσφατα το μυαλό όλων: την καθολική ψηφοφορία.
Ποιος Θα Κρίνει;
Οι οπαδοί της σχολής σκέψης του Ρουσσώ -που θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ προχωρημένους, αλλά τους οποίους εγώ θεωρώ είκοσι αιώνες πίσω από την εποχή- δεν θα συμφωνήσουν μαζί μου σε αυτό. Αλλά η καθολική ψηφοφορία -χρησιμοποιώντας τη λέξη με την αυστηρότερη έννοιά της- δεν είναι ένα από εκείνα τα ιερά δόγματα που είναι έγκλημα να εξετάζει κανείς ή να αμφισβητεί. Στην πραγματικότητα, μπορούν να διατυπωθούν σοβαρές αντιρρήσεις για την καθολική ψηφοφορία.
Πρώτον, η λέξη καθολικό εκλογικό δικαίωμα κρύβει μια χονδροειδή πλάνη. Για παράδειγμα, υπάρχουν 36 εκατομμύρια άνθρωποι στη Γαλλία. Συνεπώς, για να είναι καθολικό το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, θα πρέπει να υπάρχουν 36 εκατομμύρια ψηφοφόροι. Αλλά το πιο διευρυμένο σύστημα επιτρέπει μόνο σε 9 εκατομμύρια ανθρώπους να ψηφίσουν. Τρία στα τέσσερα άτομα αποκλείονται. Και περισσότερο από αυτό, αποκλείονται από το τέταρτο. Αυτό το τέταρτο πρόσωπο προβάλλει την αρχή της ανικανότητας ως λόγο αποκλεισμού των άλλων.
Το καθολικό δικαίωμα ψήφου σημαίνει, λοιπόν, καθολικό δικαίωμα ψήφου για όσους είναι ικανοί. Παραμένει όμως αυτό το πραγματικό ερώτημα: Ποιος είναι ικανός; Είναι οι ανήλικοι, οι γυναίκες, οι παράφρονες και τα άτομα που έχουν διαπράξει ορισμένα σοβαρά εγκλήματα οι μόνοι που πρέπει να κριθούν ανίκανοι;
Ο Λόγος για τον Οποίο Περιορίζεται η Ψήφος
Μια προσεκτικότερη εξέταση του θέματος μας δείχνει το κίνητρο που προκαλεί το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι να βασίζεται στην υπόθεση της ανικανότητας. Το κίνητρο είναι ότι ο εκλογέας ή ψηφοφόρος δεν ασκεί αυτό το δικαίωμα μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλους. Το πιο διευρυμένο εκλογικό σύστημα και το πιο περιορισμένο εκλογικό σύστημα είναι όμοια από αυτή την άποψη. Διαφέρουν μόνο ως προς το τι συνιστά ανικανότητα.
Δεν πρόκειται για διαφορά αρχής, αλλά απλώς για διαφορά βαθμού. Αν, όπως ισχυρίζονται οι δημοκρατικοί της σημερινής ελληνικής και ρωμαϊκής σχολής σκέψης μας, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι κατακτάται με τη γέννηση, θα ήταν αδικία για τους ενήλικες να εμποδίζουν τις γυναίκες και τα παιδιά να ψηφίσουν. Γιατί εμποδίζονται;
Επειδή θεωρείται ότι είναι ανίκανα. Και γιατί η ανικανότητα αποτελεί κίνητρο αποκλεισμού; Επειδή δεν είναι μόνο ο ψηφοφόρος που υφίσταται τις συνέπειες της ψήφου του- επειδή κάθε ψήφος αγγίζει και επηρεάζει όλους σε ολόκληρη την κοινότητα- επειδή οι άνθρωποι στην κοινότητα έχουν το δικαίωμα να απαιτούν κάποιες εγγυήσεις σχετικά με τις πράξεις από τις οποίες εξαρτάται η ευημερία και η ύπαρξή τους.
Η Απάντηση Είναι ο Περιορισμός του Νόμου
Ξέρω τι θα μπορούσε να ειπωθεί ως απάντηση σε αυτό- ποιες θα μπορούσαν να είναι οι αντιρρήσεις. Αλλά δεν είναι ο κατάλληλος τόπος για να εξαντλήσουμε μια διαμάχη αυτής της φύσης. Θέλω απλώς να παρατηρήσω εδώ ότι αυτή η διαμάχη για την καθολική ψηφοφορία (όπως και τα περισσότερα άλλα πολιτικά ζητήματα), η οποία αναστατώνει, διεγείρει και ανατρέπει τα έθνη, θα έχανε σχεδόν όλη τη σημασία της αν ο νόμος ήταν πάντα αυτός που θα έπρεπε να είναι. Στην πραγματικότητα, αν ο νόμος περιοριζόταν στην προστασία όλων των προσώπων, όλων των ελευθεριών και όλων των περιουσιών- αν ο νόμος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τον οργανωμένο συνδυασμό του δικαιώματος του ατόμου στην αυτοάμυνα- αν ο νόμος ήταν το εμπόδιο, ο έλεγχος, ο τιμωρός κάθε καταπίεσης και λεηλασίας - είναι πιθανό ότι εμείς οι πολίτες θα διαφωνούσαμε τότε πολύ για την έκταση του δικαιώματος ψήφου;
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πιθανό ότι η έκταση του δικαιώματος ψήφου θα έθετε σε κίνδυνο αυτό το υπέρτατο αγαθό, τη δημόσια ειρήνη; Είναι πιθανό ότι οι αποκλεισμένες τάξεις θα αρνούνταν να περιμένουν ειρηνικά τον ερχομό του δικαιώματος ψήφου τους; Είναι πιθανό ότι όσοι είχαν το δικαίωμα ψήφου θα υπερασπίζονταν με ζήλο το προνόμιό τους; Εάν ο νόμος περιοριζόταν στις κατάλληλες λειτουργίες του, το ενδιαφέρον όλων για τον νόμο θα ήταν το ίδιο. Δεν είναι σαφές ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, εκείνοι που ψήφιζαν δεν θα μπορούσαν να ενοχλήσουν εκείνους που δεν ψήφιζαν;
Η Μοιραία Ιδέα της Νομικής Λεηλασίας
Αλλά από την άλλη πλευρά, φανταστείτε ότι αυτή η μοιραία αρχή έχει εισαχθεί: Υπό το πρόσχημα της οργάνωσης, της ρύθμισης, της προστασίας ή της ενθάρρυνσης, ο νόμος παίρνει την ιδιοκτησία από ένα άτομο και τη δίνει σε ένα άλλο- ο νόμος παίρνει τον πλούτο όλων και τον δίνει σε λίγους - είτε πρόκειται για αγρότες, είτε για κατασκευαστές, είτε για εφοπλιστές, είτε για καλλιτέχνες, είτε για κωμικούς. Υπό αυτές τις συνθήκες, τότε σίγουρα κάθε τάξη θα επιδιώξει να καταλάβει το νόμο, και λογικά.
Οι αποκλεισμένες τάξεις θα διεκδικήσουν με μανία το δικαίωμά τους να ψηφίζουν - και θα ανατρέψουν την κοινωνία μάλλον για να μην το αποκτήσουν. Ακόμα και οι ζητιάνοι και οι αλήτες θα σας αποδείξουν τότε ότι έχουν επίσης έναν αδιαμφισβήτητο τίτλο ψήφου. Θα σας πουν: "Θα σας πω ότι ο κόσμος δεν έχει δικαίωμα να ψηφίζει:
"Δεν μπορούμε να αγοράσουμε κρασί, καπνό ή αλάτι χωρίς να πληρώσουμε τον φόρο. Και ένα μέρος του φόρου που πληρώνουμε δίνεται με νόμο -σε προνόμια και επιδοτήσεις- σε ανθρώπους που είναι πλουσιότεροι από εμάς. Άλλοι χρησιμοποιούν τον νόμο για να αυξήσουν τις τιμές του ψωμιού, του κρέατος, του σιδήρου ή των υφασμάτων. Έτσι, αφού όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν τον νόμο για το δικό τους κέρδος, θα θέλαμε κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε τον νόμο για το δικό μας κέρδος. Απαιτούμε από τον νόμο το δικαίωμα στην ανακούφιση, που είναι η λεηλασία του φτωχού.
Για να αποκτήσουμε αυτό το δικαίωμα, πρέπει επίσης να γίνουμε ψηφοφόροι και νομοθέτες, ώστε να μπορέσουμε να οργανώσουμε το Beggary σε μεγάλη κλίμακα για τη δική μας τάξη, όπως εσείς έχετε οργανώσει την Προστασία σε μεγάλη κλίμακα για την τάξη σας.
Τώρα μην μας λέτε στους ζητιάνους ότι θα ενεργήσετε για εμάς και μετά μας πετάτε, όπως προτείνει ο κ. Μιμερέλ, 600.000 φράγκα για να μας κρατήσετε ήσυχους, σαν να μας πετάτε ένα κόκαλο να ροκανίσουμε. Έχουμε άλλες αξιώσεις. Και εν πάση περιπτώσει, επιθυμούμε να διαπραγματευτούμε για τους εαυτούς μας, όπως έχουν διαπραγματευτεί άλλες τάξεις για τους εαυτούς τους!"
Και τι μπορείτε να πείτε για να απαντήσετε σε αυτό το επιχείρημα!
Ο Διεστραμμένος Νόμος Προκαλεί Συγκρούσεις
Όσο παραδεχόμαστε ότι ο νόμος μπορεί να εκτραπεί από τον πραγματικό του σκοπό - ότι μπορεί να παραβιάζει την ιδιοκτησία αντί να την προστατεύει - τότε ο καθένας θα θέλει να συμμετέχει στη δημιουργία του νόμου, είτε για να προστατευτεί από τη λεηλασία είτε για να τον χρησιμοποιήσει για λεηλασία. Τα πολιτικά ζητήματα θα είναι πάντα επιζήμια, κυρίαρχα και τα πάντα απορροφητικά. Θα υπάρχουν μάχες στην πόρτα του νομοθετικού μεγάρου, και η μάχη στο εσωτερικό του θα είναι εξίσου λυσσαλέα. Για να το ξέρουμε αυτό, δεν είναι σχεδόν απαραίτητο να εξετάσουμε τι συμβαίνει στο γαλλικό και το αγγλικό νομοθετικό σώμα- απλώς και μόνο για να καταλάβουμε το ζήτημα είναι σαν να ξέρουμε την απάντηση.
Χρειάζεται να προσκομίσει κανείς αποδείξεις ότι αυτή η απεχθής διαστροφή του νόμου είναι μια διαρκής πηγή μίσους και διχόνοιας- ότι τείνει να καταστρέψει την ίδια την κοινωνία; Αν χρειάζεται μια τέτοια απόδειξη, κοιτάξτε τις Ηνωμένες Πολιτείες [το 1850]. Δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο όπου ο νόμος να διατηρείται περισσότερο μέσα στον τομέα που του αναλογεί: την προστασία της ελευθερίας και της περιουσίας κάθε ατόμου.
Ως συνέπεια αυτού, δεν φαίνεται να υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου η κοινωνική τάξη να στηρίζεται σε πιο στέρεα θεμέλια. Αλλά ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν δύο ζητήματα - και μόνο δύο - που πάντα έθεταν σε κίνδυνο τη δημόσια ειρήνη.
Η Δουλεία και οι Δασμοί είναι Πλιάτσικο
Ποια είναι αυτά τα δύο ζητήματα; Είναι η δουλεία και οι δασμοί. Αυτά είναι τα μόνα δύο ζητήματα στα οποία, σε αντίθεση με το γενικό πνεύμα της δημοκρατίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ο νόμος έχει λάβει τον χαρακτήρα του πλιατσικολόγου.
Η δουλεία είναι μια παραβίαση, από το νόμο, της ελευθερίας. Ο προστατευτικός δασμός αποτελεί παραβίαση, εκ του νόμου, της ιδιοκτησίας.
Είναι πολύ αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτό το διπλό νομικό έγκλημα - μια θλιβερή κληρονομιά από τον Παλαιό Κόσμο - είναι το μόνο ζήτημα που μπορεί να οδηγήσει, και ίσως θα οδηγήσει, στην καταστροφή της Ένωσης. Είναι πράγματι αδύνατο να φανταστεί κανείς, στην καρδιά μιας κοινωνίας, ένα πιο εκπληκτικό γεγονός από αυτό: Ο νόμος έχει γίνει όργανο αδικίας. Και αν αυτό το γεγονός επιφέρει τρομερές συνέπειες στις Ηνωμένες Πολιτείες - όπου ο ορθός σκοπός του νόμου έχει διαστρεβλωθεί μόνο στις περιπτώσεις της δουλείας και των δασμών - ποιες πρέπει να είναι οι συνέπειες στην Ευρώπη, όπου η διαστροφή του νόμου αποτελεί αρχή- σύστημα;
Δύο Είδη Λεηλασίας
Ο κ. de Montalembert [πολιτικός και συγγραφέας] υιοθετώντας τη σκέψη που περιέχεται σε μια διάσημη διακήρυξη του κ. Carlier, είπε: "Πρέπει να κάνουμε πόλεμο κατά του σοσιαλισμού". Σύμφωνα με τον ορισμό του σοσιαλισμού που προωθεί ο κ. Charles Dupin, εννοούσε: "Πρέπει να κάνουμε πόλεμο κατά της λεηλασίας".
Αλλά για ποια λεηλασία μιλούσε; Διότι υπάρχουν δύο είδη λεηλασίας: η νόμιμη και η παράνομη.
Δεν νομίζω ότι η παράνομη λεηλασία, όπως η κλοπή ή η απάτη - την οποία ο ποινικός κώδικας ορίζει, προβλέπει και τιμωρεί - μπορεί να ονομαστεί σοσιαλισμός. Δεν είναι αυτό το είδος λεηλασίας που απειλεί συστηματικά τα θεμέλια της κοινωνίας. Εν πάση περιπτώσει, ο πόλεμος κατά αυτού του είδους της λεηλασίας δεν περίμενε την εντολή αυτών των κυρίων. Ο πόλεμος κατά της παράνομης λεηλασίας διεξάγεται από την αρχή του κόσμου. Πολύ πριν από την Επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848 - πολύ πριν από την εμφάνιση ακόμη και του ίδιου του σοσιαλισμού - η Γαλλία είχε προβλέψει αστυνομία, δικαστές, χωροφύλακες, φυλακές, μπουντρούμια και ικριώματα για τον σκοπό της καταπολέμησης της παράνομης λεηλασίας. Ο ίδιος ο νόμος διεξάγει αυτόν τον πόλεμο, και η επιθυμία και η γνώμη μου είναι ότι ο νόμος θα πρέπει πάντα να διατηρεί αυτή τη στάση απέναντι στη λεηλασία.
Ο Νόμος Υπερασπίζεται τη Λεηλασία
Αλλά δεν το κάνει πάντα αυτό. Μερικές φορές ο νόμος υπερασπίζεται τη λεηλασία και συμμετέχει σε αυτήν. Έτσι, οι δικαιούχοι γλιτώνουν από τη ντροπή, τον κίνδυνο και τους ενδοιασμούς που θα συνεπάγονταν διαφορετικά οι πράξεις τους. Μερικές φορές ο νόμος θέτει ολόκληρο τον μηχανισμό των δικαστών, της αστυνομίας, των φυλακών και της χωροφυλακής στην υπηρεσία των λεηλατών και αντιμετωπίζει το θύμα -όταν υπερασπίζεται τον εαυτό του- ως εγκληματία. Εν ολίγοις, υπάρχει μια νόμιμη λεηλασία, και γι' αυτό, χωρίς αμφιβολία, μιλάει ο κ. de Montalembert.
Αυτή η νομική λεηλασία μπορεί να είναι μόνο μια μεμονωμένη κηλίδα ανάμεσα στα νομοθετικά μέτρα του λαού. Αν είναι έτσι, είναι καλύτερο να την εξαλείψουμε με ελάχιστες ομιλίες και καταγγελίες - και παρά τον θόρυβο των συμφερόντων.
Πώς να Εντοπίσετε τη Νομική Λεηλασία
Πώς όμως μπορεί να εντοπιστεί αυτή η νόμιμη λεηλασία; Πολύ απλά. Δείτε αν ο νόμος παίρνει από κάποια πρόσωπα αυτό που τους ανήκει και το δίνει σε άλλα πρόσωπα στα οποία δεν ανήκει. Δείτε αν ο νόμος ωφελεί έναν πολίτη εις βάρος ενός άλλου, κάνοντας αυτό που ο ίδιος ο πολίτης δεν μπορεί να κάνει χωρίς να διαπράξει έγκλημα.
Τότε καταργήστε αυτόν τον νόμο χωρίς καθυστέρηση, διότι δεν είναι μόνο κακό ο ίδιος, αλλά αποτελεί και γόνιμη πηγή για περαιτέρω κακά, επειδή προσκαλεί αντίποινα. Αν ένας τέτοιος νόμος -που μπορεί να είναι μια μεμονωμένη περίπτωση- δεν καταργηθεί αμέσως, θα εξαπλωθεί, θα πολλαπλασιαστεί και θα εξελιχθεί σε σύστημα.
Το πρόσωπο που επωφελείται από αυτόν τον νόμο θα διαμαρτύρεται πικρά, υπερασπιζόμενο τα κεκτημένα δικαιώματά του. Θα ισχυριστεί ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει και να ενθαρρύνει τη συγκεκριμένη βιομηχανία του- ότι αυτή η διαδικασία πλουτίζει το κράτος επειδή η προστατευόμενη βιομηχανία είναι έτσι σε θέση να δαπανά περισσότερα και να πληρώνει υψηλότερους μισθούς στους φτωχούς εργαζόμενους.
Μην ακούτε αυτή τη σοφιστεία των κατεστημένων συμφερόντων. Η αποδοχή αυτών των επιχειρημάτων θα οικοδομήσει τη νόμιμη λεηλασία σε ένα ολόκληρο σύστημα. Στην πραγματικότητα, αυτό έχει ήδη συμβεί. Η σημερινή αυταπάτη είναι μια προσπάθεια να πλουτίσουν όλοι εις βάρος όλων των άλλων- να γίνει η λεηλασία καθολική υπό το πρόσχημα της οργάνωσής της.
Η Νομική Λεηλασία Έχει Πολλά Ονόματα
Τώρα, η νομική λεηλασία μπορεί να διαπραχθεί με άπειρους τρόπους. Έτσι, έχουμε άπειρα σχέδια για την οργάνωσή της: δασμοί, προστασία, παροχές, επιδοτήσεις, ενθάρρυνση, προοδευτική φορολογία, δημόσια σχολεία, εγγυημένες θέσεις εργασίας, εγγυημένα κέρδη, ελάχιστοι μισθοί, δικαίωμα στην ανακούφιση, δικαίωμα στα εργαλεία της εργασίας, δωρεάν πίστωση, και ούτω καθεξής, και ούτω καθεξής. Όλα αυτά τα σχέδια στο σύνολό τους - με κοινό στόχο τη νόμιμη λεηλασία - συνιστούν σοσιαλισμό.
Τώρα, αφού σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό ο σοσιαλισμός είναι ένα σώμα δόγματος, ποια επίθεση μπορεί να γίνει εναντίον του εκτός από έναν πόλεμο δόγματος; Αν θεωρείτε ότι αυτό το σοσιαλιστικό δόγμα είναι ψευδές, παράλογο και κακό, τότε αντικρούστε το.
Και όσο πιο ψευδές, όσο πιο παράλογο και όσο πιο κακό είναι, τόσο πιο εύκολο θα είναι να το αντικρούσετε. Πάνω απ' όλα, αν θέλετε να είστε ισχυροί, ξεκινήστε ξεριζώνοντας κάθε σωματίδιο σοσιαλισμού που μπορεί να έχει παρεισφρήσει στη νομοθεσία σας. Αυτό δεν θα είναι εύκολο έργο.
Ο Σοσιαλισμός είναι Νόμιμη Λεηλασία
Ο κ. de Montalembert έχει κατηγορηθεί ότι επιθυμεί να καταπολεμήσει τον σοσιαλισμό με τη χρήση ωμής βίας. Οφείλει να απαλλαγεί από αυτή την κατηγορία, διότι είπε ξεκάθαρα: "Ο πόλεμος που πρέπει να διεξάγουμε κατά του σοσιαλισμού πρέπει να είναι σε αρμονία με το νόμο, την τιμή και τη δικαιοσύνη".
Αλλά γιατί ο κ. ντε Montalembert δεν βλέπει ότι έχει μπει σε έναν φαύλο κύκλο; Θα χρησιμοποιούσατε τον νόμο για να αντιταχθείτε στον σοσιαλισμό; Αλλά ο ίδιος ο σοσιαλισμός στηρίζεται στο νόμο. Οι σοσιαλιστές επιθυμούν να ασκούν νόμιμη λεηλασία, όχι παράνομη. Οι σοσιαλιστές, όπως και όλοι οι άλλοι μονοπωλιστές, επιθυμούν να κάνουν το νόμο το δικό τους όπλο. Και όταν κάποτε ο νόμος είναι με το μέρος του σοσιαλισμού, πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του σοσιαλισμού; Γιατί όταν η λεηλασία υποβοηθείται από το νόμο, δεν φοβάται τα δικαστήρια, τους χωροφύλακες και τις φυλακές σας. Αντίθετα, μπορεί να τα καλέσει για βοήθεια.
Για να το αποτρέψετε αυτό, θα αποκλείσετε τον σοσιαλισμό από το να συμμετέχει στη θέσπιση των νόμων; Θα εμποδίζατε τους σοσιαλιστές να εισέλθουν στο νομοθετικό μέγαρο; Δεν θα τα καταφέρετε, προβλέπω, όσο η νόμιμη λεηλασία εξακολουθεί να είναι η κύρια δραστηριότητα του νομοθετικού σώματος. Είναι παράλογο -στην πραγματικότητα, παράλογο- να υποθέσετε το αντίθετο.
Η Επιλογή που Έχουμε Μπροστά Μας
Αυτό το ζήτημα της νομικής λεηλασίας πρέπει να διευθετηθεί μια για πάντα, και υπάρχουν μόνο τρεις τρόποι για να διευθετηθεί:
Οι λίγοι λεηλατούν τους πολλούς.
Όλοι λεηλατούν τους πάντες.
Κανείς δεν λεηλατεί κανέναν.
Πρέπει να κάνουμε την επιλογή μας ανάμεσα στην περιορισμένη λεηλασία, την καθολική λεηλασία και τη μη λεηλασία. Ο νόμος μπορεί να ακολουθήσει μόνο έναν από αυτούς τους τρεις.
Περιορισμένη νομική λεηλασία: Αυτό το σύστημα επικράτησε όταν περιορίστηκε το δικαίωμα ψήφου. Θα μπορούσε κανείς να επιστρέψει σε αυτό το σύστημα για να αποτρέψει την εισβολή του σοσιαλισμού.
Καθολική νομική λεηλασία: Απειλούμαστε με αυτό το σύστημα από τότε που το δικαίωμα ψήφου έγινε καθολικό. Η νεοεκλεγείσα πλειοψηφία αποφάσισε να διαμορφώσει νόμους με βάση την ίδια αρχή της νομικής λεηλασίας που χρησιμοποιούσαν οι προκάτοχοί τους όταν το δικαίωμα ψήφου ήταν περιορισμένο.
Δεν υπάρχει νομική λεηλασία: Αυτή είναι η αρχή της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της τάξης, της σταθερότητας, της αρμονίας και της λογικής. Μέχρι την ημέρα του θανάτου μου, θα διακηρύσσω αυτή την αρχή με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου (η οποία δυστυχώς! είναι πολύ ανεπαρκής).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου