Η αιτία των πάντων: η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας - Antonio Filippini

Η αιτία των πάντων είναι η «θεωρία ενός σώματος» ή η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας. Με αυτό εννοούμε την αξίωση να μεταμορφωθεί όλη η ανθρωπότητα σε ένα ενιαίο γιγάντιο ατομικό σώμα, το οποίο είναι από όλες τις απόψεις παρόμοιο με το μικρό ατομικό σώμα.

Ένα έθνος που ήταν ουσιαστικά αυτόνομο και ανεξάρτητο και με τη δική του ξεχωριστή κουλτούρα θα ήταν επομένως ένα ενιαίο ατομικό σώμα, και αυτό ισχύει επίσης για κάθε κράτος, πολιτισμό, θρησκεία, εθνότητα, φυλή. Καί τότε  στον πλανήτη θα υπήρχαν τόσα μεμονωμένα σώματα όσα υπάρχουν κράτη ή έθνη, πολιτισμοί, θρησκείες, εθνοτικές ομάδες, φυλές. Δεν θέλουν όμως απολύτως να υπάρχουν πολλά ξεχωριστά μεμονωμένα σώματα στον πλανήτη, και έτσι για να μειωθούν τα πάντα "ad unum", όλα αυτά τα στοιχεία πρέπει απαραίτητα να καταστραφούν (το πρόβλημα λύνεται καταστρέφοντας το ίδιο το πρόβλημα, και είναι σαν να λύνουμε το πρόβλημα του κεφαλιού κόβοντας το κεφάλι!).

Καπιταλισμός, κομμουνισμός, κολεκτιβισμός, οικονομισμός, πολυεθνικές, οικονομικός υπερφιλελευθερισμός, η ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, χρημάτων και ανδρών, η πρωτοκαθεδρία των οικονομικών και των τραπεζιτών, η μία παγκόσμια κυβέρνηση, η πολυφυλετική κοινωνία κ.λπ., όλοι αυτοί οι παράγοντες ταιριάζουν απόλυτα στο μεγάλο σχεδιασμό της σωματικής ενοποίησης της ανθρωπότητας και δεν θα είχε νόημα έξω από αυτήν, ακόμα κι αν μέσα σε αυτά τα κινήματα υπάρχουν πάντα κάποιοι αφελείς που πιστεύουν αληθινά στην καλοσύνη αυτών των ιδεολογιών, ενώ είναι απλώς εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να πραγματοποιηθεί η μεγάλη αποκρυφιστική πλοκή.

Το φυσικό μας σώμα έχει έναν εγκέφαλο, ένα νευρικό σύστημα, ένα σύστημα αίματος, ένα πεπτικό σύστημα κ.λπ. τότε το ίδιο πρέπει να ισχύει καί για το ενιαίο σώμα της ανθρωπότητας, εξ ου και η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής, της ενέργειας, των τροφίμων, των πνευματικών, των στρατιωτικών πόρων κ.λπ. μέσω πολυεθνικών εταιρειών και τραπεζικών καρτέλ. Το φυσικό μας σώμα κινείται από μια ενιαία θέληση και έχει μια ενιαία ευαισθησία και μια ενιαία συνείδηση, οπότε εδώ είναι η ενιαία παγκόσμια κυβέρνηση που αποφασίζει για όλους, έναν μοναδικό τρόπο ύπαρξης, μια ενιαία συλλογική συνείδηση. Η μίμηση έχει προχωρήσει παραπέρα, επενδύοντας το ανόργανο στοιχείο, οπότε ιδού τα χρήματα που μιμούνται το αίμα, το διαδίκτυο με τα κέντρα διαλογής του μιμείται το νευρικό σύστημα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι το ρήμα, το όργανο έκφρασης. Όλα αυτά τα στοιχεία πρέπει να συγκεντρωθούν σε λίγα χέρια (που είναι πάντα τα ίδια), διαφορετικά δεν θα είχε νόημα. Οι τράπεζες δημιουργούν χρήματα από τον αέρα, ακριβώς όπως ο μυελός των οστών  δημιουργεί συνεχώς νέα κύτταρα αίματος. Το χρήμα πρέπει να κυκλοφορεί παντού μεταφέροντας υλικά και αγαθά και οξυγονώνοντας την οικονομία, όπως κυκλοφορεί παντού τό αίμα μεταφέροντας θρεπτικά συστατικά και οξυγόνο. Τα μέσα είναι η λέξη, εξ ου και η ανάγκη για τον απόλυτο έλεγχό τους από μια κεντρική εξουσία. όπως το αίμα κυκλοφορεί παντού μεταφέροντας θρεπτικά συστατικά και οξυγόνο. 

Οποιοδήποτε γεγονός ή ανθρώπινη αντιξοότητα μπορεί να ερμηνευθεί ως προς το σώμα, αλλά το πράγμα είναι αναμφισβήτητα αλλοτριωτικό και εξευτελιστικό, επομένως δεν είναι σαφές τι νόημα μπορεί να έχει το φυσικό υλικό ανθρώπινο σώμα ως αναφορά, πρόκειται γιά μια αντιστροφή απόψεων και επομένως γιά μιά ιεραρχική αντιστροφή, καθώς και γιά καβαλιστικούς χειρισμούς.

Η μασονική ανοχή είναι το AIDS του ενιαίου σώματος της ανθρωπότητας, ο κομμουνισμός είναι η αμοιβάδα, ο ατομικισμός και ο αναρχισμός είναι ο καρκίνος, η ψυχανάλυση είναι η σύφιλη, ο σύγχρονος επιστημονισμός είναι ο λογισμός, οι σύγχρονες επαναστάσεις είναι η εξαντλημένη διάρροια κ.λπ.

Όταν η λαϊκή κοινή λογική αντιλαμβάνεται κάποιον εξαναγκασμό, αφήνεται σε έναν άγριο σαρκασμό, και έτσι η γαλλική λαϊκή κοινή λογική έχει ορίσει αυτήν την ανεστραμμένη πυραμίδα που χτίστηκε μπροστά από το Λούβρο: «ο κώλος του διαβόλου», μια λαμπρή επίλυση των λεπτών προβλημάτων της.  Υψηλή μεταφυσική  εγγενή στη σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας: ποιός θά παίξει το ρόλο του κώλου της ανθρωπότητας; Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή των φασιστών, που αντιμετώπιζαν τους αντιπάλους τους, γενικά τούς κόκκινους, με καστορέλαιο. πολύ σωστά! Προκάλεσαν διάρροια σε αυτούς που έδωσαν στην ανθρωπότητα διάρροια!

Η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας συνεπάγεται τον απόλυτο έλεγχο όλης της ανθρωπότητας από έναν μικρό κύκλο «εκλεγμένων» και αυτός ο ψευδής μύθος είναι μια πρόταση που διαδίδεται από αυτή τη μικρή ελίτ για να δικαιολογήσει τη δράση της, κρύβοντάς την πίσω από φιλάνθρωπους, ανθρωπιστικούς, αγαθούς σκοπούς, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η απόλυτη εξουσία, το να μπορούν να κινούν όλη την ανθρωπότητα όπως θέλουν, όπως μπορεί κανείς να κουνήσει ένα χέρι, κάτι που συμβαίνει ήδη μπροστά στα μάτια μας, απλά κοιτάξτε την αυτόματη προσαρμογή του ταπεινού πληθυσμού στα συνθήματα και τίς μόδες που «εφηύρε» η εξουσία.

Η προετοιμασία που θα υποστεί έτσι το μεμονωμένο άτομο θα είναι βαριά, η οποία μπορεί ακόμη και να γίνει γενετικής τάξης. Ακριβώς όπως  στην κυψέλη οι μέλισσες έχουν γενετική προδιάθεση να εκτελούν τις διάφορες λειτουργίες, το ίδιο θα συμβεί και για τά μεμονωμένα ανθρώπινα άτομα, επίσης γενετικά εξαρτημένα και ασφυκτισμένα πνιγμένα, κινούμενα από έναν συλλογικό ψυχισμό. Το μεμονωμένο άτομο, απογυμνωμένο από οποιονδήποτε ποιοτικό παράγοντα ανώτερης τάξης,  ανάγεται σε μια απλή αριθμητική οντότητα, θα αναγκαστεί να λατρέψει και να υπηρετήσει αυτό το «τελικό θηρίο» που είναι η ανθρώπινη συλλογικότηταη η οποία ανάγεται σε ένα ενιαίο σώμα, δηλαδή ένα απλό σύνολο αριθμητικών οντοτήτων χωρίς μορφή και χωρίς κανένα προσόν, όπου όλοι θά κινούνται σαν αυτόματα και σαν μέλισσες στην κυψέλη.

Εδώ βλέπουμε ξανά τη δράση της ιμανεντιστικής(εγγενούς) συνωμοσίας, που χαρακτηρίζεται από το οριζόντιο βραχυκύκλωμα ή την αλληλεξάρτηση μεταξύ της δημιουργικής αρχής και του δημιουργημένου πράγματος.

Το μικρό ατομικό εγώ συνδέεται άμεσα με το μεγάλο συλλογικό εγώ σε μια σχέση αλληλεξάρτησης, αυταπατώμενο έτσι ότι έχει δημιουργήσει το θαύμα τής ενότητος, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια συλλογικότητα αυτομάτων. Ο ιμμανεντισμός αρνείται κατ' αρχήν την υπερβατική σχέση και επομένως αρνείται κάθε μορφή υπερβατικότητας, επομένως αναγκάζεται να πραγματοποιήσει την ενότητα μέσω της ομοιομορφίας και της αλληλεξάρτησης, καθώς και με την ποσότητα, επειδή η ποιότητα υπόκειται σε ιεραρχία και επομένως διέπεται από την υπερβατική σχέση .

Η ουσία της εξαπάτησης που διέπει την ιμανεντιστική ενότητα συνίσταται στο να περάσει το συλλογικό ως το υπεράτομο, ενώ στην πραγματικότητα είναι το υποάτομο. Το ενιαίο άτομο, διευρυνόμενο προς τούς πολλούς, σε καμία περίπτωση δεν υπερβαίνει τη δική του ατομική κατάσταση, πνίγεται μόνο στόν αριθμό, γίνεται όλο και περισσότερο σκλάβος του και τελικά το διαλύει στον υποάνθρωπο και το υποσωματικό. Το ενιαίο σώμα της ανθρωπότητας, είναι πάντα ένα φυσικό, υλικό και ανθρώπινο σώμα , δεν υπάρχει υπέρβαση, παρά μόνο μια οριζόντια διεύρυνση και επομένως μια μεγαλύτερη ποσοτική μαζικοποίηση.

Ο ιμμανεντιστικός βιταλισμός ενδιαφέρεται μόνο για την αλληλεπίδραση μεταξύ πραγμάτων, μεταξύ όντων και πολλαπλών τάξεων πραγματικότητας, και έχει διαπράξει το λάθος να καλλιεργήσει αυτή την αλληλεπίδραση για χάρη του, αδιαφορώντας για τη φύση και την ουσία των διαφόρων παραγόντων που μπορούν να αλληλεπιδράσουν, καί έτσι  όλα δίνονται ως ίσα και αλληλοεξαρτώμενα. Όλα αυτά είναι ήδη υπονοούμενα σε όσους μιλούν για τη «Ζωή» με κεφαλαίο γράμμα, με την έννοια ότι την αντιλαμβάνονται ως θεότητα από μόνη της. Είναι αυτονόητο ότι η εξύψωση της αλληλεπίδρασης που νοείται ως αυτοσκοπός ισοδυναμεί με την άρνηση του Είναι, που είναι αυτό που είναι, η ουσία του Είναι υποδουλώνεται στη διαδικασία εκδήλωσής του (νομιναλισμός, ιμμανεντισμός), τό Είναι, μπορεί μόνο να είναι με την εκδήλωσή του, αν δεν εκδηλωθεί, δεν μπορεί να είναι, (άκαμπτος καβαλιστικός ντετερμινισμός) που σημαίνει άρνηση της αληθινής μεταφυσικής πραγματικότητας, της αληθινής καταγωγικής αρχής των πάντων. Αντί να συλλάβει την αλληλεπίδραση με όρους Είναι, ο ιμμανεντιστικός βιταλισμός  ανατρέπει τα πράγματα, καί συλλαμβάνει το Είναι με όρους αλληλεπίδρασης.

Το ζωτικό φαινόμενο έρχεται σαν συνέπεια τού γεγονότος ότι η δημιουργική διαδικασία δεν πραγματοποιείται μια για πάντα, αλλά επαναλαμβάνεται συνεχώς. Στην περίπτωση του κτιρίου, υπάρχει ο αρχιτέκτονας που σχεδιάζει, ο κτίστης που εκτελεί και μετά υπάρχει το βασικό υλικό. η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των παραγόντων συμβαίνει μόνο μία φορά για να δημιουργηθεί αυτό το δεδομένο πράγμα, και μετά ο καθένας ασχολείται με την επιχείρησή του. Στον βιολογικό οργανισμό οι τρεις παράγοντες πρέπει να είναι συνεχώς ενεργοί για να κρατήσουν τον οργανισμό ζωντανό, μόνο με το θάνατο κάθε στοιχείο χάνει τη δουλειά του. Είναι αυτονόητο ότι η έξαρση της ζωτικής αλληλεπίδρασης, που γίνεται αντιληπτή ως αυτοσκοπός, δεν αδικεί το πράγμα, όμως είναι λάθος να δημιουργούμε δημοκρατικές, ισότιμες και αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις μεταξύ του αρχιτέκτονα, του κτίστου και του τούβλου. που στην πραγματικότητα βρίσκονται σε ιεραρχική σχέση. Η μοιραία συνέπεια θα είναι ότι οι τρεις δημιουργικοί παράγοντες, που είναι στην πραγματικότητα η αιτία, υποτάσσονται στο τελικό αποτέλεσμα, το κτίσμα τοιχοποιίας, που είναι ο μεγάλος θεός που καθόρισε τα πάντα, που συνέλαβε τον αρχιτέκτονα, τον κτιστή και το τούβλο έτσι ώστε θα μπορούσαν να το οικοδομήσουν (ανθρωπισμός, ανθρωπομορφισμός, ιδεαλισμός): παραισθησιογόνες και παράνοικες ιμανεντιστικές παραμορφώσεις. Τα γεγονότα αντιθέτως καταδεικνύουν ότι ο αρχιτέκτονας και ο κτίστης, ως όντα, ακόμη και το τούβλο, μπορούν εύκολα να υπάρξουν και να είναι αυτό που είναι χωρίς να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν οποιοδήποτε κτίριο, και χωρίς την ύπαρξη οποιουδήποτε κτιρίου, και επίσης χωρίς καμία αλληλεπίδραση (σύμφωνα με η παράδοση των Τολτέκων, εκτός από οργανικά όντα υπάρχουν και ανόργανα όντα). 

Η ατομική συνθήκη είναι ένα τυφλό δρομάκι χωρίς διεξόδους, είναι σαν έναν σάκο που είναι κλειστός στο κάτω μέρος αλλά ανοιχτό στο πάνω μέρος, ο καθένας μπορεί να επαληθεύσει ότι είναι «εγκλωβισμένος» στη δική του υπαρξιακή κατάσταση, με ελάχιστη ή καθόλου πιθανότητα αλλαγής . Υπάρχουν μόνο δυνατότητες εξέλιξης προς το υπεράτομο, συνεχίζοντας όμως να πιέζει κανείς προς τα κάτω, θα καταλήξει στο υποάτομο, θα βγει από τον σάκο σε αρνητική και ανεστραμμένη μορφή, θα γίνει το έδαφος στο οποίο ο σάκος ξεκουράζεται.

Η καλωσύνη, ο συναισθηματισμός, ο ηθικισμός, ο ανθρωπισμός, σε συνδυασμό με την πολιτική των «μικρών βημάτων», είναι τα κύρια μέσα που χρησιμοποιούνται για την εξάλειψη κάθε αντίστασης και για να πειστεί ο κόσμος για την καλοσύνη των στόχων του, ενώ στην πραγματικότητα είναι μιά αυθεντική ιδεολογική και ψυχολογική τρομοκρατία, που χρησιμοποιεί τό ηθικό λιντσάρισμα για να κρατήσει στη σειρά τούς ανυπότακτους.

Ο ψευδής μύθος της ενότητας είναι καθαρά εβραϊκής προέλευσης, οι Εβραίοι είχαν πάντα εμμονή με τον μύθο της ενότητας, με αυτόν τον συγκεκριμένο μύθο της ενότητας που σχετίζεται με την ανθρωπότητα, και μετά τον πέρασαν στους Ελευθεροτέκτονες που με τη σειρά τους τον πέρασαν στους θεοσοφιστές. Είναι ένα ιδιαίτερο είδος ενότητας, μια ενότητα «στην ύλη» και όχι «στο πνεύμα». Κάποιος παράλογα και ανόητα προσποιείται ότι συνειδητοποιεί με την ύλη εκείνη την ενότητα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το πνεύμα. Τα μαθηματικά γίνονται εύκολα: η ενότητα «στην ύλη» μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της ομοιομορφίας, η οποία με τη σειρά της μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την απογύμνωση των ανθρώπινων όντων από όλους τους ποιοτικούς τους παράγοντες προκειμένου να αναχθούν σε απλές αριθμητικές οντότητες. είναι μια ψευδοποσοτική μονάδα, που αποτελείται από πολλούς αριθμούς ένα.

Η ομοιομορφία δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή ενότητα, είναι μόνο η παρωδία της, η οποία είναι μια υποτιμητική μίμηση που αποσκοπεί στην καταπάτηση και την αποκήρυξη αυτού που μιμείται.

Η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας είναι μια μηχανική ενότητα που αποκτάται εκ των υστέρων, αποκόπτοντας τήν ελευθερία και την αυτονομία των μεμονωμένων επιμέρους παραγόντων, αυτή η ενότητα είναι ακριβώς το αντίθετο της αληθινής οργανικής ενότητας, η οποία αναφέρεται σε μια υπερατομική αρχή, η οποία ως τέτοια δεν μπορεί νά καταστέλλει ή κόβει την αυτονομία των μεμονωμένων παραγόντων, τους παίρνει πίσω και τους συντονίζει όλους στην ανώτερη αρχή τους. Η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας είναι ένας τυπικός ουμανιστικός και ιμμανεντιστικός μύθος. Στην πραγματικότητα πίσω από το πρόσχημα της επιθυμίας του καλού της ανθρωπότητας, η μορφή και η ίδια η ανθρώπινη κατάσταση λαμβάνονται ως αναφορά, τοποθετώντας την στην κορυφή της πυραμίδας και καθιστώντας την απόλυτη. Ο ιμμανεντισμός βρίσκεται στην αλληλοεξαρτώμενη σχέση που δημιουργείται έτσι μεταξύ του μοναδικού ατομικού εγώ και του μεγάλου συλλογικού εγώ. Ο ατομικός εαυτός εξαρτάται από τον συλλογικό εαυτό,

Η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας είναι η συνέπεια της εργαλειοποίησης της ερμητικής αναλογίας, αυτό συνήθως συνοψίζεται σε αυτόν τον χονδροειδή τύπο που λέει: «Όπως πάνω, έτσι και κάτω», που μπορεί να γίνει: «Όπως στο μικρό, έτσι και στο μεγάλο ή το αντίστροφο". Καπέλο στην αναλογία, ερμητική ή μη, κλειδί για την καθολική κατανόηση, αλλά εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την εκμετάλλευσή της και τη μηχανιστική της ερμηνεία, φτιαγμένες για απλούς λόγους εξουσίας. Είναι λάθος να ανάγει κανείς την αναλογία σε κάτι μηχανικό (μια βαριά κληρονομιά του εβραϊκού καμπαλισμού), ακόμα χειρότερο να τη χρησιμοποιεί για να χειραγωγεί την πραγματικότητα για να επωφεληθεί από αυτήν. η αναλογία πρέπει να είναι μόνο μια μέθοδος κατανόησης, η μετατροπή της σε μέθοδο χειραγώγησης, αυτό συνεπάγεται αντιστροφή του νοήματός της και επομένως αντιστροφή της ιεραρχικής σχέσης,

Η ενωτική μανία του Ιουδαϊσμού, που έχει ένα από τα πιο ορατά αποτελέσματά της στη σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας, πηγάζει από τον άκαμπτο ντετερμινισμό που υπονοείται στην καμπαλιστική του παράδοση. Η μοιραία συνέπεια ενός τέτοιου ντετερμινισμού θα είναι ότι η Υπέρτατη Αρχή (όπως και κάθε καταγωγική αρχή) υπόκειται στην αναγκαιότητα και είναι σκλάβος της φύσης της. Φυσικά δεν είναι δυνατόν να συλλάβουμε ένα Απόλυτο ή ένα Άπειρο που είναι σκλάβοι του εαυτού τους, γιατί αν ήταν, δεν θα ήταν καν ένα Απόλυτο και ένα Άπειρο.

Σύμφωνα με τον αυστηρό καμπαλιστικό ντετερμινισμό, το Είναι που βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη είναι η αιτία και η αντανάκλασή του στον καθρέφτη είναι το αποτέλεσμα. Προφανώς φαίνεται άψογη διατύπωση, στην πραγματικότητα είναι διφορούμενη έως και παραπλανητική, γιατί έτσι το Είναι μπορεί να είναι, μόνο προβάλλοντας την αντανάκλασή του στον καθρέφτη και δημιουργείται μια αλληλοεξαρτώμενη σχέση μεταξύ τού Είναι και της αντανάκλασής του. Η σωστή διατύπωση είναι: «Δεν είναι το Είναι, αλλά μόνο η τοποθέτηση του μπροστά στον καθρέφτη, η αιτία που θα έχει ως αποτέλεσμα την αντανάκλαση στον καθρέφτη». Το ον παραμένει πάντα πέρα ​​από την αιτία και το αποτέλεσμα, είναι μόνο η δράση του που υπόκειται στην αναγκαιότητα, το να βάλεις τον εαυτό σου μπροστά στον καθρέφτη είναι ακριβώς μια ενέργεια που θα προκαλέσει ένα αποτέλεσμα: τήν αντανάκλαση στον καθρέφτη. Το Είναι, αν ενεργήσει, θα πρέπει να φέρει τις συνέπειες της πράξης του, αλλά δέν είναι υποχρεωμένο νά ενεργήσει.

Αυτό που εδώ είναι η υποχρέωση του Είναι να ενεργεί διαφορετικά δεν θα μπορούσε να Είναι, μεταφερμένο εκεί γίνεται η υποχρέωση της σωματικής ενοποίησης της ανθρωπότητας, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να κατέχει ένα ενιαίο πνεύμα και η ανθρωπότητα νά είναι αυτό που είναι. Ακόμα κι αν τα πεδία δράσης είναι διαφορετικά, είναι πάντα θέμα υποχρέωσης, με ποινή την αδυναμία νά «είναι» ή νά «συνειδητοποιείται», νά πραγματοποιείται.

Μια άλλη αιτιολόγηση που δίνουν οι ιμμανεντιστές για να εξηγήσουν τη σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας βασίζεται πάντα στον χαρούμενο χειρισμό της αναλογίας και βασίζεται στον ακόλουθο συλλογισμό: όπως η ατομική μας συνείδηση ​​στηρίζεται στο φυσικό μας σώμα, έτσι μπορεί να υπάρξει μιάμεγαλύτερη που χρειάζεται ως σώμα του ολόκληρη η ανθρωπότητα, ένα ακόμα μεγαλύτερο που παίρνει ως σώμα τον πλανήτη Γη, το ηλιακό σύστημα, τον γαλαξία, ολόκληρο το σύμπαν. Στην περίπτωση αυτή οφείλεται η λεπτή διάκριση μεταξύ αυτού που καθορίζει και αυτού που έχει καθοριστεί. Η έμμενής συνείδηση ​​είναι μια ανακλώμενη συνείδηση, είναι η οριζόντια βύθιση στο καθορισμένο σύνολο, για να μπορέσει κανείς να βυθιστεί σε αυτό το σύνολο, αυτό το σύνολο πρέπει πρώτα να υπάρχει, επομένως είναι ένας τύπος συνείδησης που μπορεί να υπάρξει μόνο μετά , και συνδέεται στενά με το υπάρχον σύνολο.

Το ανθρώπινο σώμα, το σώμα της ανθρωπότητας, το σώμα του ηλιακού συστήματος, το σώμα του γαλαξία, είναι όλα σώματα που με τον δικό τους τρόπο είναι μεμονωμένα σώματα. Όλα αυτά τα σώματα είναι η συμβολική προβολή κάποιου άλλου ανώτερου που ήταν από πριν και άρα ήταν και είναι από τον εαυτό του, που σημαίνει ότι μπορεί να «είναι» αθόρυβα ακόμη και χωρίς την προβολή κανενός συμβόλου. Οι λόγοι πληρότητας σημαίνουν ότι κάθε κατάσταση πραγματοποίησης του Είναι έχει την εξωτερική συμβολική προβολή της. προσέξτε όμως, δεν πρόκειται για εθισμό, είναι απλώς για ευκολία. Ο ίδιος ο Guenon μας καλεί να μην συγχέουμε την αναλογία με την ταυτότητα και την αντιστοιχία με την αφομοίωση. ανάμεσα σε μια ανώτερη κατάσταση του Είναι και την εξωτερική συμβολική προβολή του, μπορεί να υπάρχει η ίδια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο οξυγόνο του αέρα και τα αρχικά του γραμμένα σε ένα κομμάτι χαρτί. Όποιος θεός χρειάζεται την ύπαρξη του αντικειμενικού και υλικού γαλαξία για να είναι αυτό που είναι και να έχει επίγνωση του εαυτού του, ένας τέτοιος θεός είναι καλύτερα να χαθεί παρά να βρεθεί, είναι ένας έκπτωτος θεός!

Μια άλλη εσφαλμένη αντίληψη βασίζεται στην αναδρομική δράση. Η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας, ακόμη και αναγκαστική και υλική, κρίνεται απαραίτητη και υποχρεωτική προκειμένου να αφυπνιστεί η ενιαία αρχή της. Αυτό αντιπροσωπεύει το κλασικό, να βάζεις το κάρο μπροστά από το άλογο ή να σπρώχνεις το αυτοκίνητο για να φορτίσει η μπαταρία.

Μια άλλη πεποίθηση αφορά τη συλλογική μύηση, υπάρχει η πίστη σε μια συλλογική μύηση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν αναγάγουμε την ανθρωπότητα σε ένα ενιαίο σώμα, ώστε να μπορέσουμε να την «μυήσουμε» προς ανώτερες καταστάσεις όπως το μικρό ατομικό σώμα. μόνο πού το φυσικό σώμα είναι μόνο ένα στήριγμα, η μύηση αφορά ανώτερες καταστάσεις συνείδησης, δεν μπορεί να επιτευχθεί με μηχανικό και αυτόματο τρόπο. Αυτές είναι πολύ υποδουλωτικές και θεμελιωδώς εσφαλμένες (και αρκετά ενδιαφέρουσες) πεποιθήσεις που έχουν προκαλέσει πολλά θύματα.

Η αιτία των πάντων: η σωματική ενοποίηση της ανθρωπότητας - Antonio Filippini - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΑΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΤΟΝ ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ. ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.