Γιατί δεν γράφω (σχεδόν) πια

Πηγή: Giorgio Bianchi

Όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν για την τρέχουσα κατάσταση έχουν ήδη ειπωθεί. Στην περίπτωσή μου έγραψα και ένα δοκίμιο 800 σελίδων στο οποίο ανέφερα, συστηματοποιώντας τα, τα στοιχεία που είχα συγκεντρώσει τα τελευταία δέκα χρόνια και τις αναλύσεις που είχα αντλήσει από αυτό. Ανάλυση που παρεμπιπτόντως, τις τελευταίες μέρες επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα γεγονότα.
Πανδημία; σύγκρουση στην Ουκρανία· απανθρακοποίηση; κατάργηση μετρητών· ανθρωπολογική επανάσταση στο πρόσημο της έμφυλης ρευστότητας και της σχετικοποίησης των αξιών· μαζική παρακολούθηση και δημιουργία προφίλ· ποινικοποίηση της διαφωνίας· αποποινικοποίηση της λογοκρισίας· μέσα μαζικής ενημέρωσης που χρησιμοποιούνται ως διάχυτο εργαλείο προπαγάνδας· στρατιωτικοποίηση της πολιτιστικής βιομηχανίας· χρήση επιρροών δοκιμαστικών σωλήνων ως καταλυτών και καναλιών του δημόσιου διαλόγου: εταιρείες στρατηγικών συμβούλων που λειτουργούν ως ζώνη μετάδοσης μεταξύ εξουσίας, επιρροών και πολιτικής· ΜΚΟ που δημιουργήθηκαν ad hoc ως εργαλείο ήπιας δύναμης του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος· προετοιμασία των νέων και πυροδότηση σύγκρουσης γενεών· σχολεία και κολέγια μετατράπηκαν σε στρατόπεδα εκπαίδευσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρησιμοποιείται ως ένα είδος Γκουαντάναμο για τις μεσαίες ευρωπαϊκές δυνάμεις· παράδοση από τις εθνικές κυβερνήσεις σε υπερεθνικά ιδρύματα και φορείς· ο ρόλος της κερδοσκοπικής χρηματοδότησης και των πολυεθνικών στο σχεδιασμό των εταιρικών αρχιτεκτονικών· Το ΝΑΤΟ ως ο απόλυτος τερματικός σταθμός των διαφόρων μοχλών ισχύος. την εφαρμογή της μεθόδου Ρ2 (προπαγάνδα 2, προσέξτε τον όρο «προπαγάνδα») σε όλα τα επίπεδα.
Σε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, 800 δισεκατομμύρια ακριβά χαρτονομίσματα κάηκαν (πηγή Reuters) και άλλα τόσα, αν όχι περισσότερα, θα καταλήξουν στο κρεοπωλείο της Ουκρανίας για να στηρίξουν ένα καθεστώς ανδρείκελου του ΝΑΤΟ.
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2010, οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες, με επικεφαλής τον Ντράγκι, δεν μπόρεσαν να βρουν μια δεκάρα για να σώσουν την Ελλάδα και μας επέβαλαν μια δεκαετία κοινωνικής σφαγής και αναγκαστικής λιτότητας.

Ακόμη και εκείνη την εποχή, οι συνηθισμένοι πολιτικοί, τα συνηθισμένα μέσα ενημέρωσης και οι συνήθεις συμβολικοί influencers ζωγράφιζαν αυτές τις πονηρές αποφάσεις ως αναπόφευκτες και «για το καλό μας».

Δεν υπήρχε εναλλακτική, ως συνήθως.
Είχαμε ζήσει πολύ πέρα ​​από τις δυνατότητές μας.
Αμέσως μετά ανακαλύπτουμε ότι για τα σκατά τους τα δισεκατομμύρια ξεχύνονται: ταμπόν, οροί (200 εκατομμύρια δόσεις λήγουν και ζητούν να καταλήξουν στον κάδο των σκουπιδιών), αναπηρικά καροτσάκια, λογαριασμοί, όπλα.

Το CO2 φαίνεται επίσης να μην είναι πλέον κεντρικό σε σύγκριση με τον πόλεμο. Μέχρι το 2030 έχουν προβλέψει μια περιβαλλοντική καταστροφή, αλλά αν πρέπει να αδικήσουμε τον Πούτιν, μπορούμε να προχωρήσουμε κατά παρέκκλιση. Τα σύνορα της Ουκρανίας γίνονται ξαφνικά πιο σημαντικά από τη λεγόμενη «προστασία του πλανήτη» (ειδικά για εκείνους που μέχρι χθες αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "χωρίς σύνορα"). Ο άνθρακας επέστρεψε, εισάγεται σχιστολιθικό αέριο από την άλλη άκρη του πλανήτη, βόμβες, στέλνονται τανκς και τώρα γίνεται λόγος για τζετ. Οι περιβαλλοντολόγοι που μέχρι χθες ήταν κατά της πυρηνικής ενέργειας αρχίζουν να μιλάνε για εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής και ζητωκραυγάζουν για την ατομική αποκάλυψη. Βασικά όχι στην πολιτική πυρηνική ενέργεια, ναι στη στρατιωτική πυρηνική ενέργεια εν ολίγοις, τα πάντα και το αντίθετο από όλα, χωρίς κανείς να έχει κάτι να παραπονεθεί.

Οι επιβεβαιώσεις της συνεχιζόμενης διαδικασίας και η ορθότητα των αναλύσεων που την περιέγραψαν ενισχύονται καθημερινά από την παρατήρηση των αλλαγών μέσα στην κοινωνία και από το τραγικοκωμικό θέαμα των εταιρικών ΜΜΕ, που έχουν πλέον αναλάβει το ρόλο της βιτρίνας των πιο χυδαίων και σκληροπυρηνικών...
Το άσεμνο θέαμα του Σαν Ρέμο, το οποίο μάλιστα δυσκολεύομαι να αναφέρω, είναι απλώς η πιο προφανής πτυχή της συνεχιζόμενης διαδικασίας, αλλά πάνω απ' όλα υποδηλώνει την επιτάχυνση που του έχει εντυπωθεί από το ξέσπασμα της πανδημίας.
Τι άλλο να προσθέσω σε αυτό το άσεμνο τσίρκο του γκροτέσκου και του παραλόγου;
Κάποτε υπήρχαν κράχτες που τριγυρνούσαν στους δρόμους και καλούσαν τους περαστικούς να θαυμάσουν τα φρικιά. Στις μέρες μας αυτές οι καρικατούρες των ανθρώπινων όντων μεταφέρονται απευθείας στο σπίτι μας. Αλλά πρόσεχε. Όχι για να προκαλέσει σαρκασμό ή ιλαρότητα. Έχουν γίνει πρότυπα. Είναι οι νικητές που πρέπει να μιμηθούν.
Κάποιος κάποια στιγμή καθιέρωσε ότι το γκροτέσκο πρέπει να γίνει το σήμα κατατεθέν της κοινωνίας μας. Ένα είδος οργιαστικού καρναβαλιού που διαρκεί όλο το χρόνο. Να ζαλίζει, να μπερδεύει, να αποσπά την προσοχή.
Η βιομηχανία του θεάματος έχει αναλάβει τον ηγετικό ρόλο της εθνικής λαϊκής προπαγάνδας.
Η τέχνη έχει απογυμνωθεί από οποιεσδήποτε τεχνικές και διαμορφωτικές απαιτήσεις, για να γίνει μια επίδειξη χαρακτήρα. Το μέσο δεν είναι πλέον η καλλιτεχνική γλώσσα αλλά ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Μέσα από την εικόνα του, τον τόπο του, τη γλώσσα του σώματός του. Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια υπερπαραγωγή της Marine Abramovich που ανεβάζει καθημερινά, μέσω των social media και φιλοξενεί σε σκηνές προετοιμασμένες για χρήση και κατανάλωση εξουσίας, το προπαγανδιστικό σόου που γράφτηκε και σκηνοθετούν οι ελίτ.
Καθώς δεν απαιτείται ταλέντο, σπουδή ή εκπαίδευση για την ανάδειξη, προωθούνται μόνο όσοι είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε και οι πιο αξιόπιστοι.
Οι κοινωνίες είναι τώρα μια γιγαντιαία θερμοκοιτίδα μαζών αδαών ηττημένων, χωρίς ντροπή, χωρίς σεμνότητα, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς τιμή, έτοιμες να πουλήσουν τη μητέρα τους (βλ. την περίπτωση της μετανοημένης κοπέλας του Σαν Ρέμο) για να εμφανιστούν.
Συνιστώνται κατάλληλα από εταιρείες στρατηγικών συμβούλων που συνδέονται άμεσα με τους «πάνω ορόφους» και αντλούνται σε συνεχή κύκλο από τα μέσα που συνδέονται με τη σειρά τους στα ίδια εργοστάσια, αυτοί οι θαυματουργοί της εταιρείας εκτελούν κατά εντολή, σαν τραγικά εκπαιδευμένοι πίθηκοι.
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες, κάθε χρόνο, τάγματα επιρροών εισάγονται στην αγορά για να διαμορφώσουν διαφορετικούς τομείς της κοινωνίας κατά βούληση. Ιδιαίτερα τους νέους.
Αυτά τα φαινόμενα είναι απολύτως εμφανή και υπό το φως του ήλιου. Επομένως, υπάρχουν πολύ λίγα να προσθέσουμε σε όσα έχουν γραφτεί ή ειπωθεί στο παρελθόν. Το να συνεχίζεις να δημοσιεύεις αναρτήσεις ή να μιλάς δημόσια, να επαναλαμβάνεις σε ήδη πεπεισμένους ανθρώπους έννοιες που γνωρίζουν μέχρι τώρα ακόμα καλύτερα από τον ομιλητή, γίνεται πραγματικά απογοητευτικό.
Επί του παρόντος, δυστυχώς, δεν υπάρχουν επίσης συγκεκριμένες απαντήσεις να προσφερθούν. Είμαστε έντεκα παιδιά που προσπαθούμε να κερδίσουμε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Δεν υπάρχουν κονδύλια, δεν υπάρχουν ηγέτες, δεν υπάρχουν δομές. Υπάρχει μόνο ένα μεγάλο πλήθος και τάγματα μικροπροσώπων που σπαρταρούν για λίγη ορατότητα και κάνουν εξωπραγματικές και τραβηγμένες ομιλίες.
Η Ιταλία χρειάζεται έναν φορέα πληροφόρησης που να μπορεί να ανταγωνιστεί το mainstream. Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε σε αυτές τις μάζες ανθρώπων που δεν σκέφτονται όπως εμείς. Πρέπει να κάνουμε διάλογο και να τους αντιμετωπίσουμε. Είναι άχρηστο να επαναλαμβάνουμε συνεχώς έννοιες που έχουν ήδη αφομοιωθεί ευρέως. Οι αναλύσεις μας είναι σωστές. Τώρα πρέπει να βεβαιωθούμε ότι και οι «άλλοι» μπορούν να τίς ακούσουν και να τίς αξιολογήσουν. Υπό το πρίσμα των γεγονότων.
Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζονται επενδύσεις. Σοβαρές.
Τα βασικά στοιχεία κάθε επανάστασης είναι οι πόροι, οι ιδέες και οι αγωνιστές. Εάν λείπει μόνο ένα από αυτά τα στοιχεία, δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση.
Όποιος έχει την ευκαιρία πρέπει να έχει το θάρρος και την προνοητικότητα να ποντάρει στο μέλλον αυτής της χώρας. Διαφορετικά το μόνο που κάνουμε είναι απλώς συζητήσεις στο μπαρ και βόλτες στον καθαρό αέρα της υπαίθρου.
Κάτι που είναι επίσης καλό για να περάσει η ώρα, αλλά όχι για να αλλάξει η κατάσταση των πραγμάτων.

Γιατί δεν γράφω (σχεδόν) πια (www-ariannaeditrice-it.translate.goog)