O Doctor Angelicus συναντά τον Κάλλιστο Αγγελικούδη
[Περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και της σχέσεως των θείων προσώπων]
575. Αυτούς λοιπόν τούς ιεροδιδάσκαλους αποκαλείς πλανώμενους, αναιδέστατε, που πνέουν με μιαν έμπνευση και έλλαμψη και λαμπαδηφορία ( δαδουχία ) του αγίου Πνεύματος το ένα, που διδάσκουν το ίδιο, τους άτρεπτους στύλους, τους πύργους τους ακλόνητους, που έχουν μέσα στους εαυτούς τους τον Χριστό να μιλά ( λαλή ) με φωνή θειότερη και να χορηγή απ’ την άβυσσο της σοφίας τα απόρρητα της θεολογίας; Δεν είσαι συ ο πλανώμενος και όλη η φατρία των Λατίνων, που προσάγετε κενή λόγω δυσπιστίας απ’ τις ακτίνες του ζωοποιού Πνεύματος την καρδιά και διαβαίνετε ( διαπορευόμενοι ) όπως μέσα στο σκοτάδι και στρέφεστε ( κλίνοντες ) ευνοϊκά προς κάθε είδους αιρέσεις, τρέχοντας μακριά απ’ τον Θεό και την αλήθεια, άστατοι και ανίδρυτοι, και μη γνωρίζοντας ούτε κι αυτό, ότι έχετε στερηθή λόγω δυσπιστίας και οίησης τη θεία ένωση; Είναι όντως καταγώγιο ασέβειας η καρδιά σας και πύλη αιρέσεων τα χείλη σας.
576. « Είναι φανερό » λέει « πως είναι αρχή της προόδου του Υιού μόνος ο Πατέρας. Αν είναι λοιπόν και της προόδου του αγίου Πνεύματος μόνος ο Πατέρας αρχή, δεν θα είναι διαφορετική η πρόοδος του αγίου Πνεύματος απ’ τη γέννηση του Υιού, και δεν θα διακρίνεται έτσι ούτε κι ο Υιός απ’ το άγιο Πνεύμα ». Κρύβεις με διαστροφική και αιρετική ομολογουμένως γνώμη κι απ’ αυτές τις προτάσεις την αλήθεια. Γιατί αρχή μεν της προόδου του Υιού είναι μόνος ο Πατέρας, αλλά της γεννητικής προόδου κι όχι έτσι απλά ( απλοϊκά… )· κι αρχή της προόδου του αγίου Πνεύματος είναι ο Πατέρας, αλλά της προβλητικής προόδου κι όχι έτσι απλά ( απλοΐκά )· γι’ αυτό και είναι διαφορετικό αυτό και διαφορετικό εκείνο και διακρίνεται φανερά από εδώ ο Υιός απ’ το Πνεύμα, όπως λέει κι ο Ιουστίνος ο μάρτυρας και φιλόσοφος, το οποίο και έχουμε προαναφέρει· « όπως είναι ακριβώς ο Υιός απ’ τον Πατέρα, έτσι είναι και το Πνεύμα απ’ τον Πατέρα, εκτός βέβαια απ’ τον τρόπο της ύπαρξης » ( Έκθεσις ορθής ομολογίας ). Κι ο άγιος Μάξιμος· « γνωρίζουμε μιαν αιτία του Υιού και του Πνεύματος, τον Πατέρα, του μεν κατά τη γέννηση, του δε κατά την εκπόρευση » ( Επιστολή προς Μαρίνον …).
577. Βλέπεις την αληθινή και ανόθευτη ένωση και διάκρισή τους; Μια μεν αιτία, ο Πατέρας, αλλ’ όχι κατ’ έναν τρόπο· γιατί είναι γεννήτορας μεν του Υιού, προβολέας δε του Πνεύματος. Κι ο Υιός και το Πνεύμα είναι ομοίως μεν αιτιατά, αλλ’ όχι και κατά τον ίδιον τρόπο· γιατί το μεν είναι γέννημα, το δε πρόβλημα ( αυτό που προβάλλεται… ). Δεν είναι άρα υγιείς ( δεν έχουν σώες τις φρένες… ) οι προτάσεις σου και γι’ αυτό είναι μάταιος κι ο συλλογισμός σου.
578. « Απομένει να είναι στην αρχή η διάκριση τής κάθε μιας προόδου. Κι είναι φανερό πως είναι αρχή της προόδου του Υιού μόνος ο Πατέρας. Αν είναι λοιπόν και της προόδου του αγίου Πνεύματος μόνος ο Πατέρας αρχή, δεν θα είναι διαφορετική η πρόοδος του αγίου Πνεύματος απ’ τη γέννηση του Υιού, και δεν θα διακρίνεται έτσι ούτε κι ο Υιός απ’ το άγιο Πνεύμα ». Αντικρούστηκε αυτό με τους προηγούμενους λόγους κι αποφασίστηκε ( απεφάνθη ) πως έχει την κακόνοια στις προτάσεις. Και λέμε κι εδώ· απομένει να είναι η διάκριση τής καθεμιάς προόδου του Υιού και του Πνεύματος όχι απλώς στην αρχή, όπως λέει ολισθηρά ( σφαλερώς ) ο Θωμάς, αλλά στην τόσο έξοχη ( τοιάδε ) αρχή – κι είναι φανερό, πως υπάρχει ( εστίν ) ως αρχή γεννητική της προόδου του Υιού μόνος ο Πατέρας. Κι επειδή είναι και της προόδου του αγίου Πνεύματος μόνος ο Πατέρας αρχή προβλητική, όπως αποδείξαμε με πλήθος ρήσεων των αγίων προηγουμένως, θα είναι διαφορετική η πρόοδος του αγίου Πνεύματος απ’ τη γέννηση του Υιού, και θα διακρίνεται έτσι κι ο Υιός απ’ το άγιο Πνεύμα. Ψεύδεται ( πλανάται… ) άρα και κακώς φρονεί και στα προκείμενα ο Θωμάς.
579. « Απομένει να μη διακρίνονται, παρά με την κατά την αιτία αναφορική αντίθεση τα θεία πρόσωπα. Είναι ανάγκη λοιπόν να προέρχεται ( είναι ) απ’ τον Υιό, αν διακρίνεται απ’ αυτόν το άγιο Πνεύμα ». Τόσο πολύ αγαπά και είναι πρόθυμος ( σπουδάζει ) να το συνιστά ( κατασκευάζη… ) αυτός ο βέλτιστος το ψέμμα, ώστε και να λέη ( λαλή ) κάθε τι που ισχυρίζεται ( βούλεται ) σαν να έχη εξουσία ( επ’ εξουσίας ) και να συρράπτη όλα τα προστυχόντα ( τα τυχαία πράγματα… ) και να λέη αχαλίνωτα αυτά που δεν υπάρχουν ( τα μη όντα ), για να φανή και μόνον πως συμπεραίνει αυτό που ισχυρίζεται ( βούλεται), χωρίς να φοβάται ούτε τον Θεό, ούτε να ευλαβείται αυτούς που συναντούν τα συγγράμματά του. Γιατί ενώ διακρίνονται με τις οικείες τους ιδιότητες τα θεία πρόσωπα, με την πατρότητα και προβολή ο Πατέρας, με την υιότητα ο Υιός και με την εκπόρευση το Πνεύμα, ανατρέχει, πέρα από κάθε λογική, στην κατά την αιτίαν αναφορική αντίθεση αυτός και λέει πως δεν μπορούν να διακρίνονται διαφορετικά τα θεία πρόσωπα, για να αποδείξη και μόνον πως είναι κι ο Υιός αιτία του Πνεύματος· και φτιάχνει ( ποιεί ) ένα πράγμα γελοίο, επιχειρώντας με μεγάλη αδυναμία ( ατονία ) να παρουσιάση αυτό που τόσην προθυμία προσπαθεί ( το κατά πολύ αυτώ σπουδαζόμενον ).
580. Γιατί αν συνάγη λόγω αυτών των προτάσεων πως είναι ( προέρχεται… ) κι απ’ τον Υιό το Πνεύμα, γίνεται το ασθενές τής απόδειξής του κι ως προς αυτό ισχύς τού δικού μας δόγματος. Γιατί αυτός είναι που λέει· « η σχέση, με την οποίαν είναι Πατέρας ο Πατέρας, είναι διαφορετική από εκείνη με την οποίαν είναι αρχή του αγίου Πνεύματος ο Πατέρας ». Αν είναι λοιπόν, σύμφωνα και μ’ αυτόν, διαφορετική η σχέση του Πατέρα προς τον Υιό, απ’ τη σχέση με την οποίαν είναι αρχή του αγίου Πνεύματος ο Πατέρας, την προβλητική δηλαδή, πώς δεν διακρίνονται μ’ αυτήν τα θεία πρόσωπα, αλλά φέρνει στη μέση ( εις μέσον άγει ) την κατά την αιτίαν αντίθεση; Είναι όντως ασθενής και, μη έχοντας να πη κάτι καίριο για τα προκείμενα, προσχωρεί στα προστυχόντα ( τυχαία…). Όπως ακριβώς αν, επιχειρώντας να πλήξη ( βάλλειν ) κάποιος απ’ τον πύργο τον εχθρό του, το πράττη με τον πηλό και τους πλίνθους, και κατηγορείται ( κατεγνώσθη ) δίκαια πως δεν έχει τίποτα απ’ αυτά που χρειάζονται, με το οποίο να αμυνθή στον εχθρό, ούτε ξίφη, ούτε βέλη, ούτε κάτι άλλο το αμυντικό ( αμυντήριον ), έτσι κι εκείνος που πλήττει μ’ αυτά τα όπλα της κενόκομπης ( που κομπάζει κενά…) σοφίας αυτόν που τον αντικρούει ως προς το δόγμα, όπως είναι αυτά που λέει ο Θωμάς για να αποδείξη και το Υιό αίτιο του Πνεύματος, θα φανή δίκαια σ’ αυτούς που καλώς φρονούν ότι δεν έχει τίποτα το καίριο ή ευσεβές να πη και προσχωρεί γι’ αυτό σε ευκαταφρόνητους και παράλογους λόγους.
581. « Συνάγεται ( έπεται ) απ’ αυτό το ίδιο που λέμε, πως προέρχεται μεν ως αγάπη το Πνεύμα το άγιο, ως λόγος δε ο Υιός, ότι προέρχεται ( είναι ) κι απ’ τον Υιό το Πνεύμα το άγιο. Γιατί προέρχεται ( πρόεισιν ) απ’ τον λόγο η αγάπη, επειδή ούτε και μπορούμε να αγαπάμε κάτι, αν δεν το συλλάβουμε προηγουμένως με τον ενδιάθετο λόγο ». Θέλει πάλι να συλλογίζεται, ξεχνώντας τα ίδια του τα λόγια , απ’ τα κάτω και επίγεια τα άνω και υπερκόσμια ο δυστυχής κι όχι έτσι απλά, αλλά και να θεολογή, και μάλιστα για την υπερούσια, αλίμονο στην τόλμη, Τριάδα και για όσα είναι διευθετημένα (των διακειμένων ) ως προς τα θεία πρόσωπα. Πώς δεν ντρέπεσαι, αν όχι βέβαια τον Θεό, ούτε τους ανθρώπους, ούτε κανέναν άλλον, τους λόγους σου λοιπόν και τα δικά σου χείλη που λένε, πως « είναι ασθενικές ( ασθενούν ) στα θεία πράγματα οι φυσικές αιτίες » και πως « υπάρχουν κάποια απ’ αυτά που νοούνται στα θεία, που υπερβαίνουν ( υπεραίροντα ) κάθε σχεδόν ανθρώπινη μηχανή ( τεχνική επινόηση …) » και πως « υπάρχουν κάποια απ’ αυτά που νοούνται στα θεία, που υπερβαίνουν παντελώς τον ανθρώπινο νου ». Πώς προχωράς λοιπόν με φυσικό λόγο στα ακρότατα της θεολογίας, πέρα από κάθε λογική και λόγο εσύ;
582. « Απ’ αυτό το ίδιο » λέει « που λέμε, πως προέρχεται ως αγάπη μεν το Πνεύμα το άγιο, ως λόγος δε ο Υιός ». Ποιός σε δίδαξε ( επαίδευσε ) να θεολογής μ’αυτά και να εισέρχεσαι στους άρρητους και ανεπινόητους και στους αγγέλους τρόπους; Είναι ολισθηρός ( σφαλερός ) και πρόξενος μυρίων κινδύνων αυτός ο τρόπος· γιατί δεν είναι καθόλου αποδεκτό ( ανένδεκτον ) να φτιάχνουμε ( ποιείσθαι ) απ’ τα δικά μας ή απ’ του οποιουδήποτε νοητού θεολογικές θέσεις. Γιατί έχουν διανοηθή με τον πόθο οπωσδήποτε τού να νοούν και να λένε κάτι για την υπερούσια και κρυμμένη ( κρύφια ) θεότητα τα εικονικά και νοητά οι άγιοι, κι όχι για να επεκτείνονται ( χωρείν ) σε θεολογικές έννοιες μ’ αυτά.
583. Γι’ αυτό και συμπεραίνουν, έχοντας μαζί τους το ψέμμα, το ψέμμα πάλι κατόπιν οι προτάσεις σου· « δεν διακρίνονται ως προς ( κατά ) την ενότητα της ουσίας, παρά μόνον καθόσον αυτός μεν είναι Πατέρας, κι εκείνος Υιός, ο Πατέρας κι ο Υιός· είναι κοινό λοιπόν, ό,τι κι αν υπάρχη ( είναι ) έξω απ’ αυτό ( παρά τούτο ), στον Πατέρα και τον Υιό· είναι δε έξω απ’ τον λόγο της πατρότητας το να είναι αρχή του αγίου Πνεύματος ο Πατέρας. Είναι άρα κοινό το να είναι αρχή του αγίου Πνεύματος στον Πατέρα και τον Υιό ». Άκου, Θωμά· δεν διακρίνονται ως προς ( κατά ) την ενότητα της ουσίας, παρά μόνον καθόσον αυτός μεν είναι προβολέας, εκείνο δε Πνεύμα, ο προβολέας και το Πνεύμα· είναι λοιπόν κοινό, ό,τι κι αν είναι έξω ( παρά ) απ’ αυτό, στον προβολέα και το Πνεύμα. Είναι δε έξω ( παρά ) απ’ τον λόγο του προβολέα και του Πνεύματος το να είναι αρχή του Υιού ο προβολέας. Είναι άρα κοινό το να είναι αρχή του Υιού στον Πατέρα και το Πνεύμα, κι είναι άρα αρχή σύμφωνα με σένα του Υιού το Πνεύμα το άγιο, απ’ το οποίο δεν θα μπορούσε να πη κανείς κάτι άλλο πιο άτοπο και πιο δυσσεβές. Σε τέτοια καταγώγια ασέβειας οδηγεί αυτό που έχει επινοηθή ευφυώς ( το περινενοημένον ) και δεν συμφωνεί με τις διατυπώσεις ( προτάσεις ) των αγίων. Δεν άκουσες, πώς έχουν αποδώσει ( διδόασιν ) το κοινό και ενωμένο στον Πατέρα και στον Υιό και στο άγιο Πνεύμα οι θεόσοφοι; Αν είναι λοιπόν αρχή ο Πατέρας κι ο Υιός του αγίου Πνεύματος, θα είναι αναγκαστικά αρχή ή κάποιου άλλου Πνεύματος ή του εαυτού του, όπως έχουμε πή, και το Πνεύμα, το οποίο είναι εξαιρετικά ασυμβίβαστο ( ασύμφωνον ) και ασεβές.[ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΙΡΕΣΗ]
ΣΧΟΛΙΟ: Τό σύνολο σχεδόν τής συγχρόνου ορθοδόξου "θεολογίας" έχει αποδεχθεί τό Φιλιόκβε. Αυτός είναι ο κληρικαλισμός.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου