Το μονοπάτι ανηφορικό, αλλά όμορφο. Περπατούσα μόνος, με τον ήλιο να χαμηλώνει πίσω μου και τα δέντρα να στέκουν ήσυχα σαν να προσεύχονται.
Όταν έφτασα, με υποδέχτηκε μια σιωπή ειρηνική. Οι μοναχοί απλοί, χαμογελαστοί, άνθρωποι του Θεού. Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια. Η παρουσία τους και μόνο έλεγε αρκετά.
Καθώς έπεφτε η νύχτα, ξεκίνησε η αγρυπνία. Ήταν από εκείνες τις ώρες που δεν τις μετράς με ρολόι τις μετράς με ανάσες, με βλέμματα, με δάκρυα. Στεκόμουν εκεί, μέσα στο καθολικό, και αισθανόμουν σαν να άνοιγε η καρδιά μου. Σαν να ήξερε ο Άγιος όσα δεν μπορούσα να πω.
Ζήτησα να με βοηθήσει να με δυναμώσει, να μου δώσει πίστη και φως. Να σταθεί κοντά σε όλον τον κόσμο. Και στον λαό που προσπαθώ να υπηρετώ.
Η Παναγία πάντα παρούσα. Όχι σαν εικόνα, αλλά σαν παρουσία. Σαν σκέπη.
Όταν τελείωσε η ακολουθία, βγήκα έξω και κοίταξα τον ουρανό. Δεν είπα τίποτα. Απλώς ευχαρίστησα. Για τη στιγμή, για τη σιωπή, για το φως που έμεινε μέσα μου.
Ο Άγιος Παΐσιος όπως πάντα δεν φωνάζει. Απλώς μιλά σιγανά στην καρδιά. Και όποιος ακούσει… σώζεται.
Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου