Ο εξοντωτικός νόμος Κατρούγκαλου

Είναι αδύνατον 3,7 εκ. εργαζόμενοι, με χαμηλούς μισθούς και άρα εισφορές, να συντηρούν 2,6 εκ. συνταξιούχους συν 1 εκ. ανέργους – οπότε όσα διακηρύσσονται από τα κόμματα εξουσίας είναι ψευδή, με στόχο την ψηφοθηρία. Η λύση είναι μία και μοναδική: η ανάπτυξη.

«Ο «νόμος Κατρούγκαλου» έχει μετατρέψει το ασφαλιστικό σε ένα άδικο και μη ανταποδοτικό σύστημα, με φιλοσοφία και δομή που ακολουθούν την κοντόφθαλμη ιδεοληπτική της αντίληψη. Με συντελεστές αναπλήρωσης που δεν ανταποδίδουν δίκαια τις καταβαλλόμενες εισφορές, λειτουργώντας περισσότερο ως προνοιακό σύστημα και λιγότερο ως ασφαλιστικό. Πρόκειται για ένα σύστημα που αυτοϋπονομεύεται, καθώς δημιουργεί αντικίνητρα για παραμονή σε αυτό μετά το 20ο και 25ο έτος, ενώ ταυτόχρονα εξοντώνει κάθε τι δημιουργικό – αλλά και ένα σύστημα που συνολικά αντιστρατεύεται την επιδιωκόμενη ανάπτυξη, με σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση.

Ο νόμος «Κατρούγκαλου» και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχώρησαν σε 21 βίαιες, άδικες και αχρείαστες μειώσεις στις συντάξεις – μετά το 2015 – αφού πρώτα ενσωμάτωσαν όλες τις προηγούμενες. Συντάξεις, που όμως ήδη έχουν περικοπεί για όλους τους νέους συνταξιούχους – από το Μάιο του 2016 και μετά – κατά 35% οι κύριες και 44% οι επικουρικές σε σχέση με το 2014. Εκκρεμεί ακόμη η προ-νομοθετημένη περικοπή των συντάξεων – για 1,9 εκατ. συνταξιούχους – που σε συνδυασμό με τη μείωση του αφορολογήτου η απώλεια θα είναι μια έως τρεις κύριες συντάξεις και μια επικουρική σύνταξη για όλους.

Ειδικά για τις συντάξεις χηρείας, ήδη εφαρμόζονται οι μειώσεις τις προσωπικής διαφοράς – μέσω του επανυπολογισμού –  γι’ αυτό και είναι μικρότερες κατά 45% σε σχέση με το 2014. Σε ότι αφορά τους επιστήμονες και ελεύθερους επαγγελματίες ο νόμος «Κατρούγκαλου» επέβαλλε συνειδητά δυσβάσταχτες εισφορές, γονατίζοντας και αποθαρρύνοντας κυριολεκτικά το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Το νέο ασφαλιστικό μόρφωμα υπονομεύει ευθέως την απασχόληση και την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς εργασίας καθώς στερεί πόρους από τα παραγωγικά στρώματα του πληθυσμού, εμποδίζει την απασχόληση, αποθαρρύνει επενδύσεις στην εργασία και αποτελεί αφορμή για την εισφοροαποφυγή και για τη διόγκωση της μαύρης οικονομίας.

Η Ν.Δ. διαχρονικά πιστεύει, στηρίζει και ενισχύει το δημόσιο, καθολικό και υποχρεωτικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης. Οι παρεμβάσεις της Ν.Δ. στο ασφαλιστικό σύστημα θα κινηθούν σε δυο κατευθύνσεις: (α) Στην αλλαγή του νόμου «Κατρούγκαλου», όπου θα μετατρέψουμε το ασφαλιστικό σε ένα δίκαιο, ανταποδοτικό, αποτελεσματικό και απόλυτα διαφανές σύστημα και (β) σε μια γενναία μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Μια μείωση, που θα προκύψει από τη σημαντική μείωση του ασφαλιστικού εισοδήματος, καθώς αυτό σήμερα βαρύνεται από εξοντωτικές εισφορές που οδηγούν στην εισφοροδιαφυγή και τη φοροδιαφυγή, υπονομεύοντας το ίδιο το σύστημα.

Ο πρώτος πυλώνας θα είναι δημόσιος, καθολικός και υποχρεωτικός με βάση το αναδιανεμητικό και ένα γενναία ανταποδοτικό σύστημα, ενώ ο δεύτερος πυλώνας θα είναι επίσης υποχρεωτικός, με βάση το σύστημα της νοητής κεφαλαιοποίησης. Ο τρίτος πυλώνας θα είναι η ιδιωτική ασφάλιση – όπως ισχύει και σήμερα – ενισχυμένη όμως με περισσότερα κίνητρα» (πηγή).

«Περί τους 1,16 εκατ. συνταξιούχους ζουν με κύρια σύνταξη μόλις 364 €. Ο «νόμος Κατρούγκαλου» μείωσε τις νέες κύριες συντάξεις έως 30%, περιόρισε τις επικουρικές και τις συντάξεις χηρείας, ενώ αύξησε και τις εισφορές, με μία νέα μείωση κατά 18% στις κύριες και επικουρικές συντάξεις από 1/1/2019. Η  πλειονότητα των ασφαλισμένων δεν πρόκειται να πάρει πίσω τα χρήματα που έχει καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία, καθιστώντας το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της χώρας αναλογιστικά άδικο και ληστρικό. Όπως επισημαίνεται σε επιστημονικές μελέτες, η γενική ανταποδοτικότητα του ασφαλιστικού συστήματος (συντάξεις προς εισφορές) για όλους τους ασφαλισμένους από 150% που ήταν το 2011 έπεσε στο 121% το 2014, στο 101% το 2016 και αναμένεται να μειωθεί περαιτέρω στο 89% το 2019. Είναι χαρακτηριστικό ότι με το νέο σύστημα υπολογισμού των συντάξεων, για 20 χρόνια υπηρεσίας και συντάξιμες αποδοχές 600 €, ο συντελεστής αναπλήρωσης είναι κοντά στο 90%. Ωστόσο κατακρημνίζεται στο 57% για 30 χρόνια υπηρεσίας και συντάξιμες αποδοχές 2.200 ευρώ» (πηγή).

Επικαιρότητα

Για να μπορέσει να αξιολογήσει κανείς το θέμα των συνταξιοδοτικών δαπανών (πηγή), το οποίο είναι από τα σημαντικότερα στην Ελλάδα, με το ασφαλιστικό γενικότερα να αποτελεί μία ακόμη βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας της θα πρέπει να έχει ακριβή νούμερα – τα οποία διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τους μύθους που κυκλοφορούν. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

Σε σχέση με το υψηλότερο ποσοστό Πολιτών άνω των 60 ετών, πρώτη έρχεται η Ιαπωνία με 30%, ακολουθούμενη από την Ιταλία (27%), τη Γερμανία (26%) και τις Φινλανδία, Ελλάδα, Βουλγαρία και Πορτογαλία (25%). Το μεγάλο πρόβλημα που παρουσιάζεται εδώ αφορά τις συντάξεις, στις οποίες φυσικά οφείλει να προσθέσει κανείς τα έξοδα υγειονομικής περίθαλψης, ενώ κορυφώνεται σε εκείνες τις χώρες που συνδυάζουν υψηλά επίπεδα γήρανσης με μεγάλο ποσοστό ανεργίας – γεγονός που σημαίνει ότι, στην Ελλάδα η κατάσταση είναι δραματική, αφού έχει μακράν τη μεγαλύτερη ανεργία από όλες τις παραπάνω χώρες.

Σύμφωνα τώρα με στοιχεία του 2012, οι συνταξιοδοτικές δαπάνες στην Ελλάδα ήταν στο 17,5% του ΑΕΠ και στην Ιταλία στο 16,5% – ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ ήταν 14%. Το 2015 η Ελλάδα δαπάνησε για συντάξεις 28,5 δις € ή το 16,12% του ΑΕΠ της ή το 55,4% των καθαρών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού, τα οποία ήταν 51,4 δις €. Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται τα συγκριτικά μεγέθη της Ελλάδας με ορισμένες άλλες χώρες.

Χώρα (2016)	Εργ. δυναμικό	Εργαζόμενοι	Άνεργοι	Συνταξ.	Αναλογία*
Ελλάδα	4,76	3,59	1.170.000 (24,6%)	2,66	1,35
Πορτογαλία	5,17	4,65	527.000 (10,2%)	2,50	1,86
Ισπανία	22,89	18,39	4.510.000 (19,7%)	5,60	3,28
Γαλλία	30,48	27,53	2.950.000 (9,7%)	13,70	2,01

* Αναλογία συνταξιούχων προς εργαζομένους, αφαιρούμενης της ανεργίας

Όπως φαίνεται από τον πίνακα, η Ελλάδα έχει τη χειρότερη αναλογία συνταξιούχων προς εργαζομένους (πηγή), αφού για κάθε συνταξιούχο αντιστοιχούν μόλις 1,35 εργαζόμενοι – κυρίως λόγω της τεράστιας ανεργίας. Ακόμη όμως και να εργαζόταν όλο το δυναμικό της χώρας (4,76 εκ.), η αναλογία θα ήταν 1,79 – ξανά η χειρότερη μεταξύ των παραπάνω χωρών. Οφείλουμε βέβαια να γνωρίζουμε πως το συνταξιοδοτικό αποτελεί πρόβλημα για πολλές χώρες του πλανήτη και όχι μόνο για την Ελλάδα (πηγή).

Περαιτέρω, ανεξάρτητα από αυτά που δηλώνει η ΝΔ περί κατάργησης του «νόμου Κατρούγκαλου» που ασφαλώς γράφτηκε από την Τρόικα όπως όλοι οι άλλοι (τα μνημόνια της οποίας στηρίζει και η ΝΔ), επειδή γνωρίζει ότι η εκλογή της θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τους 2,6 εκ. συνταξιούχους, οι συντάξεις δεν θα αποκατασταθούν. Αντίθετα θα συνεχίσουν να μειώνονται, εάν (α) η ανεργία παραμείνει σε τόσο υψηλά επίπεδα και (β) οι μισθοί συνεχίσουν να είναι χαμηλοί – κάτι που δεν εξαρτάται από κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά από την παραγωγικότητα των εργαζομένων, η οποία για να αυξηθεί απαιτούνται επενδύσεις που με τη σειρά τους προϋποθέτουν ανάπτυξη.

Μπορεί δε να έχουν δίκιο οι συνταξιούχοι που διαμαρτύρονται σχετικά με το ότι δεν εισπράττουν αυτά που έχουν πληρώσει σε εισφορές, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά πως τα ταμεία τους έχουν καταληστευθεί στο παρελθόν από όλες τις κυβερνήσεις – οπότε ουσιαστικά οι συντάξεις τους πληρώνονται και θα πληρώνονται από τις κρατήσεις αυτών που εργάζονται. Όταν όμως αυτοί που εργάζονται είναι λίγοι (ουσιαστικά περί τα 3,7 εκ. εργαζόμενοι συντηρούν 2,6 εκ. συνταξιούχους συν 1 εκ. ανέργους), ενώ οι μισθοί τους είναι χαμηλοί και άρα οι εισφορές τους, τότε η πληρωμή των συντάξεων είναι εκ των πραγμάτων προβληματική.

Τα πάντα λοιπόν εξαρτώνται από την ανάπτυξη της Ελλάδας – αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο μειώνεται η ανεργία, αυξάνονται τα δημόσια έσοδα του κράτους με βιώσιμο τρόπο, αυξάνονται οι μισθοί των εργαζομένων οπότε οι εισφορές τους κοκ. Ως εκ τούτου, όσοι ισχυρίζονται πως έχουν τη μαγική λύση, όπως η ΝΔ, ψεύδονται – μοιράζοντας ως συνήθως κενές υποσχέσεις.

Η πολιτική των δανειστών

Συνεχίζοντας, έχουμε ήδη αναφέρει πως η Ελλάδα με δείκτη εξάρτησης (ερμηνεία) στο 1,66% δεν είναι δυνατόν να έχει βιώσιμη ανάπτυξη, μακροπρόθεσμα σταθερή δηλαδή, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα διενεργούνταν επενδύσεις – κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί, εάν δεν επιλυθεί το πρόβλημα του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων, καθώς επίσης όσο οι τράπεζες ευρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας. Εκτός αυτού είναι φανερό το πρόβλημα του ασφαλιστικού, επίσης λόγω του υψηλού δείκτη εξάρτησης – οπότε η επίλυση του, όσο δεν καλυτερεύει ο δείκτης αυτός, είναι κάτι περισσότερο από ουτοπική.

Επί πλέον επιβάλλεται στην Ελλάδα η εξοντωτική πολιτική των μνημονίων, η οποία δεν επιτρέπει ελπίδες όσον αφορά την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης – η οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει νέες επενδύσεις. Παράλληλα, η μη διενέργεια επενδύσεων είναι αδύνατον να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, οπότε τις εξαγωγές (δηλαδή την εκμετάλλευση της ζήτησης άλλων χωρών), ακόμη και αν οι μισθοί των εργαζομένων μηδενίζονταν.

Επομένως, η μοναδική λύση από την πλευρά των δανειστών είναι εν πρώτοις η διόρθωση του συντελεστή εξάρτησης, έτσι ώστε να πέσει κάτω από τη μονάδα – γεγονός που σημαίνει τη μείωση του πληθυσμού άνω των 65 και κάτω των 15 ετών. Κατ’ επακόλουθο, ο στόχος είναι ο περιορισμός του προσδόκιμου ζωής, καθώς επίσης των γεννήσεων – άρα η μείωση του συνολικού πληθυσμού, με προτίμηση βέβαια αυτές τις δύο ηλικιακές ομάδες.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο εφαρμόζονται τα γνωστά μέτρα του περιορισμού του κοινωνικού κράτους, της μείωσης των συντάξεων και των εισοδημάτων, της υπερβολικής αύξησης της φορολογίας κοκ. – με αποτέλεσμα αφενός μεν να πεθαίνουν πιο γρήγορα οι ηλικιωμένοι, αφετέρου να μην γεννούν παιδιά οι νέοι, αφού αδυνατούν να τα φροντίσουν. Ακριβώς για το λόγο αυτό μειώνεται ραγδαία ο πληθυσμός σε όποιες χώρες εισβάλλει το ΔΝΤ για να τις «βοηθήσει» – όπως στο παράδειγμα της Ρωσίας, ο πληθυσμός της οποίας μειώθηκε τότε κατά 15 εκ. άτομα (ανάλυση).

Ήδη δε στην Ελλάδα οι θάνατοι έχουν υπερβεί κατά πολύ τις γεννήσεις (19.934 περισσότεροι), οπότε ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 6% το 2015 (πηγή) – κάτι που φυσικά θα συνεχιστεί στο μέλλον, έως ότου αποκατασταθεί ο δείκτης, αφού η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή/και η είσοδος μεταναστών με στόχο την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα, λόγω της ανεργίας. Ως εκ τούτου, η λύση απαιτεί τη μείωση του αριθμητή (πληθυσμού) και όχι την αύξηση του παρανομαστή (εργατικού δυναμικού) – ενώ μπορεί να ακούγεται μακάβριο, αλλά είναι η αλήθεια, τεκμηριωμένη πολλές φορές στην ιστορία. Ως εκ τούτου, ο εξοντωτικός νόμος Κατρούγκαλου ασφαλώς τους βοηθάει – αφού άλλωστε τον έγραψαν οι ίδιοι.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, φυσικά η κυβέρνηση μπορεί να αναβάλλει την προγραμματισμένη πολλοστή μείωση των συντάξεων (έχουν αφαιρεθεί ήδη πάνω από 50 δις € από τους συνταξιούχους). Αρκεί (α) να πάρει την έγκριση των δανειστών που μάλλον θα την δώσουν, αφού τους συμφέρει από πολλές πλευρές η παραμονή της στην εξουσία και (β) να επιβαρύνει κάποια άλλη κοινωνική ομάδα με το αντίστοιχο ποσόν (τα γνωστά ισοδύναμα μέτρα). Επίσης φυσικά μπορεί η ΝΔ να τον αλλάξει, προωθώντας την ιδιωτική ασφάλιση ή οτιδήποτε άλλο, αλλά τα αποτελέσματα γενικότερα για τους Έλληνες θα είναι τα ίδια – απλά θα επιβαρυνθούν άλλες κοινωνικές ομάδες ή άλλα οικονομικά μεγέθη.

Η μοναδική δυνατότητα τώρα της Ελλάδας να επιλύσει τα προβλήματα της, μεταξύ των οποίων το συνταξιοδοτικό/ασφαλιστικό και να καταργήσει πραγματικά τον εξοντωτικό «νόμο Κατρούγκαλου», δεν είναι άλλη από την παραγωγή πλούτου – η οποία θεωρείται εφικτή παρά τις δυσκολίες που ενέχει, εάν η πατρίδα μας αποκτήσει μία ικανή κυβέρνηση.

Μία κυβέρνηση δηλαδή που να είναι σε θέση να εκμεταλλευθεί τα τεράστια ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα στους τρεις βασικούς πυλώνες της οικονομίας της: στον πρωτογενή τομέα και στον τουρισμό (προσφέροντας όμως προϊόντα υψηλής ποιότητας έτσι ώστε να μην επηρεάζεται από τις χαμηλές τιμές χωρών όπως η Τουρκία), καθώς επίσης στη ναυτιλία, όπου αποτελεί το νούμερο ένα στον πλανήτη.

Όλα τα άλλα που αναφέρουν τα δύο κόμματα που διεκδικούν τα λάφυρα της εξουσίας, ενώ ταυτόχρονα φοβούνται την τιμωρία για την τραγωδία, στην οποία καταδίκασαν την Ελλάδα, είναι λόγια κενά περιεχομένου – μεταξύ άλλων αφού και τα δύο διατηρούν ανέπαφο το βρώμικο κομματικό-πελατειακό κράτος, το οποίο αποτελεί τη νούμερο ένα τροχοπέδη της ανάπτυξης της πατρίδας μας.

ΥΓ:  Στο επόμενο γράφημα φαίνονται οι Έλληνες συνταξιούχοι με κριτήριο τα ποσά που παίρνουν μηνιαία – όπου, εάν υπολογίσουμε μόνο τις συντάξεις γήρατος, οι 48.791 εισπράττουν πάνω από 2.000 € μηνιαία, εκ των οποίων όμως οι 37.364 κατά μέσον όρο 2.168,17. Από τους 402.353 συνταξιούχους λόγω θανάτου οι 1.084 λαμβάνουν πάνω από 2.000 €, ενώ από τις 231.536 συντάξεις αναπηρίας οι 681 είναι υψηλότερες των 2.000 €.

Εάν αφαιρούταν όλα τα ποσά πάνω από 2.000 € από τις συντάξεις γήρατος, η ετήσια εξοικονόμηση θα ήταν περί τα 191,5 εκ. € (μόλις 0,67% των συνολικών συντάξεων)  – ενώ για τις υπόλοιπες κατηγορίες πολύ χαμηλότερη (ευρίσκεται εάν πολλαπλασιάσουμε τον αριθμό με το ποσόν άνω των 2.000 €). Αντίστοιχα, εάν αφαιρούταν το ποσόν πάνω από 1.500 € μόνο από τις συντάξεις γήρατος, η ετήσια εξοικονόμηση θα ήταν περί τα 484 εκ. € (1,70% των συνολικών συντάξεων)- όπου στα παραπάνω ποσά συμπεριλαμβάνονται οι πολλαπλές συντάξεις.

Τέλος, εάν αφαιρούνταν τα ποσά άνω των 1.000 €, η εξοικονόμηση θα ήταν 777 εκ. € ετήσια (μόλις 2,73% των συνολικών συντάξεων, επιφυλασσόμενοι για τυχόν αριθμητικά λάθη). Μόλις 255 άτομα πάντως παίρνουν συντάξεις άνω των 4.000 € – οπότε κατανοεί κανείς το μέγεθος των μύθων που διακινούνται.

analyst