Σημαίνουν όλα αυτά πως είμαι υπέρ του ευρώ, όπως θα βιαστούν να με κατηγορήσουν οι οπαδοί της δραχμής; Ασφαλώς όχι, αφού δεν είναι τυφλός για να μη βλέπω πώς το χρησιμοποιεί η Γερμανία για να πλουτίσει και να κυριαρχήσει στην Ευρώπη ή πόσο σημαντική είναι η νομισματική κυριαρχία για μία ευνομούμενη χώρα.
Άποψη
Το δίλημμα μίας οποιασδήποτε χώρας της Ευρωζώνης δεν είναι «ευρώ ή εθνικό νόμισμα» αλλά, κυρίως, η ικανότητα ή μη της μετάβασης – όπου (α) το κράτος που μπορεί να φύγει από τη νομισματική ένωση δεν το συμφέρει αφού κερδίζει (Γερμανία, Ολλανδία), ενώ (β) το κράτος που το συμφέρει (Ελλάδα, Ιταλία) επειδή ζημιώνεται, δεν μπορεί. Η αιτία είναι το ότι, για να εγκαταλείψει κανείς το ευρώ χρειάζεται εν πρώτοις έναν ισχυρό και ανεξάρτητο παραγωγικό μηχανισμό (βιομηχανία) – ο οποίος να είναι ανταγωνιστικός σε παγκόσμιο επίπεδο.
Παράλληλα χρειάζεται έναν κρατικό μηχανισμό, ικανό να λειτουργεί αξιόπιστα και αποτελεσματικά, σε μακροπρόθεσμη βάση, ανεξάρτητα από τους συνήθεις κλυδωνισμούς της οικονομίας – χωρίς να διαπλέκεται, να διαφθείρεται ή να αποτελεί παρακλάδι του σαθρού κομματικού-πελατειακού κράτους. Εκτός αυτού έναν μηχανισμό που να μπορεί να διοχετεύει την καινούργια ρευστότητα με τρόπο διαφανή, καθώς επίσης στη σωστή κατεύθυνση, για τη διενέργεια παραγωγικών επενδύσεων – οι οποίες θα δημιουργούν νέες, βιώσιμες θέσεις εργασίας, συνεισφέροντας θετικά τόσο στο εμπορικό ισοζύγιο, όσο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.
Εάν λοιπόν η Ελλάδα διέθετε όλα αυτά, δεν θα αναρωτιόταν για την παραμονή της ή μη στην Ευρωζώνη, την οποία θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψει εάν τη συνέφερε – ενώ φυσικά δεν θα της επιβαλλόταν το καθεστώς των μνημονίων, το οποίο έδωσε τη χαριστική βολή στην οικονομία της. Ούτε θα χρειαζόταν να υιοθετήσει την πολιτική της υποτέλειας, των υποκλίσεων και της διεθνούς επαιτείας – όπως δεν έκανε η Ουγγαρία παρά τη διπλή κρίση που βίωσε.
Ως εκ τούτου, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» στην Ελλάδα θα ήταν λογικό, εάν είχαμε οικοδομήσει μία διαφορετική κοινωνία από τη σημερινή, μία διαφορετική οικονομία και ένα εντελώς διαφορετικό κράτος – ένα κράτος στα πρότυπα επιτυχημένων χωρών, όπως η Ελβετία ή το Ισραήλ. Κράτη που έχουν μετατρέψει τη φυσική κόλαση που βρήκαν (βράχια και βουνά το ένα, έρημους το άλλο) σε έναν τεχνητό παράδεισο – όταν εμείς οι Έλληνες μετατρέψαμε το φυσικό παράδεισο που βρήκαμε σε μία τεχνητή κόλαση, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε συνεχώς οικονομικοί μετανάστες, τασσόμενοι ταυτόχρονα εναντίον της μετανάστευσης!
Η Γερμανία ή η Ολλανδία θα μπορούσαν κάλλιστα να συζητήσουν την έξοδο τους από το ευρώ – κάτι που όμως δεν το κάνουν, αφού τα κέρδη τους από τη συμμετοχή τους είναι τεράστια. Ακόμη όμως και η Μ. Βρετανία, η οποία έχει το νόμισμα της και δεν χρειάζεται να υιοθετήσει ένα καινούργιο, όπως η Ελλάδα, ευρισκόμενη σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από εμάς, με λειτουργικό δημόσιο, με ισχυρή βιομηχανία και με τα οφέλη της βρετανικής κοινοπολιτείας, διστάζει να εγκαταλείψει την ΕΕ – φοβούμενη τις συνέπειες. Εμείς λοιπόν, με χρεοκοπημένο κράτος, τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά, καθώς επίσης με διαλυμένο παραγωγικό ιστό και με ένα άθλιο πελατειακό κράτος που όταν του κόβεις ένα κεφάλι βγάζει αμέσως δύο, για τί πράγμα συζητάμε;
Για το ότι είναι καλύτερα εκτός της Ευρωζώνης επειδή εντός της έχουμε πτώση 27% του ΑΕΠ, μειώσεις μισθών και συντάξεων έως και 50%, ανεργία πάνω από 20%, απώλεια περιουσιακών στοιχείων της τάξης του 30% κοκ; Δεν βλέπουμε τι συμβαίνει στην Τουρκία που έχει τη λίρα της, με την οποία μόνο μέσα σε μία ημέρα μειώθηκαν 20% οι μισθοί; Συζητάμε για το εάν είναι καλύτερα να πετάξουμε σαν τα πουλιά από το γκρεμό και ότι βγει, χωρίς να βλέπουμε πως έχουμε κάψει προ πολλού τα φτερά μας;
Σημαίνουν όλα αυτά πως είμαι υπέρ του ευρώ, όπως θα βιαστούν να με κατηγορήσουν οι οπαδοί της δραχμής; Ασφαλώς όχι, αφού δεν είναι τυφλός για να μη βλέπω πώς το χρησιμοποιεί η Γερμανία για να πλουτίσει και να κυριαρχήσει στην Ευρώπη ή πόσο σημαντική είναι η νομισματική κυριαρχία για μία ευνομούμενη χώρα.
Είμαι όμως ταυτόχρονα αρκετά ρεαλιστής, ώστε να καταλαβαίνω πως αφενός μεν έχουμε καταστρέψει μόνοι μας το δρόμο μετάβασης σε ένα πραγματικό εθνικό νόμισμα (με 100% κρατική κεντρική τράπεζα), αφετέρου επιτρέψαμε να μας εγκλωβίσει η Τρόικα στην παγίδα – οπότε το μόνο που μας μένει είναι να οικοδομήσουμε από την αρχή έναν νέο δρόμο μετάβασης, με κόπο και σκληρή δουλειά, χωρίς λόγια αλλά με πράξεις. Τότε αποφασίζουμε με το καλό τι θα επιλέξουμε – αλλά σήμερα, αμέσως, τώρα, πρέπει να αρχίσουμε να δημιουργούμε από την αρχή το κράτος μας. Μεταξύ άλλων γιατί κάποια στιγμή θα αποφασίσουν άλλοι για εμάς και τότε θα είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου