ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ - ΛΟΓΟΣ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΕΠΕΣΑΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ, ΑΦΟΥ ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ
Συνέχεια από: Δευτέρα, 20 Αυγούστου 2018
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 (συνέχεια)
Ότι με βάση όσα εδογμάτισαν περί θείας ουσίας και ενεργείας ο Ακίνδυνος και όσοι κατ’ αυτόν συνάγεται ότι περιπίπτουν σε περισσότερες από πενήντα κακοδοξίες και ότι ανοίξαντες τη θύρα παρέχουν είσοδο σε όλες γενικώς τις απ’ αιώνος πονηρές αιρέσεις.
Ότι με βάση όσα εδογμάτισαν περί θείας ουσίας και ενεργείας ο Ακίνδυνος και όσοι κατ’ αυτόν συνάγεται ότι περιπίπτουν σε περισσότερες από πενήντα κακοδοξίες και ότι ανοίξαντες τη θύρα παρέχουν είσοδο σε όλες γενικώς τις απ’ αιώνος πονηρές αιρέσεις.
42 μς'. Ως προς τα επόμενα ο λόγος διστάζει να προχωρήσει πάλι, όχι λιγότερο από τα προηγούμενα, αν όχι και περισσότερο, αλλ’ είναι ανάγκη να κατανικήσει την πλάνη. Πρέπει όμως να παρατεθεί πάλι η λέξις αυτών∙ διότι λέγουν ότι «όλοι, προφήτες και απόστολοι και οι έπειτα από αυτούς θεόπτες, δι’ αισθητών τύπων και συμβόλων είδαν τον θεό», αν και λίγο παραπάνω στο ίδιο σύγγραμμα διεκήρυξαν ότι «κάθε τι που φαίνεται στους θεωρητικούς αισθητώς με σχήμα γίνεται από την κακοτεχνία του εχθρού και ότι οπωσδήποτε κάθε αισθητή φωτοφάνεια σε τέτοια πράγματα είναι σατανική πλάνη». Το συναγόμενο λοιπόν από αυτά αφήνω να σκεφθούν οι ακούοντες. Ο δε πολύς Ακίνδυνος νομίζει ότι φέρει και μαρτυρίες από τα πατερικά λόγια για το καθένα απ’ αυτά τα δυο, προς τις οποίες δεν μπορεί να διαβεί το λογιστικό της ψυχής του∙ αλλά βομβαρδίζοντας τ’ αυτιά των αφελέστερων τους συναρπάζει με αυτά προς την απώλειά τους.
43. Με το να αθετούν λοιπόν τις ουσιώδεις ενέργειες του Θεού σωρεύουν επάνω στους εαυτούς τους τέτοιον μεγάλο συρφετό ασεβειών, μάλλον δε τέτοιον∙ διότι ο λόγος μας για ν’ αναποφύγει την αμετρία παραλείπει τα περισσότερα. Γι’ αυτό τα συνοπτικώς λεγόμενα εδώ και πολλά απ’ αυτά που δεν παρατίθενται εδώ θα αναπτυχθούν λεπτομερέστερα στους επόμενους λόγους. Τώρα δε, λέγοντας αδιάφορη την ουσία από την ενέργεια του Θεού και ονομάζοντας αυτόν άλλοτε με την μια κι άλλοτε με την άλλη, θα ισχυρισθούν ότι δεν είναι η ενέργεια αλλά η ουσία ψιλή φωνή σ’ αυτόν, με την σκέψιν ότι ο Θεός είναι μόνο ενέργεια χωρίς ουσία∙ έτσι θα συλληφθούν να βρίσκονται στις ίδιες δυσσέβειες όχι λιγότερο, αν όχι περισσότερο, διότι οι εναντίον της ενεργείας βλασφημίες τους θα μεταπέσουν στην ουσία.
44 μζ'. Εκτός από τα λεχθέντα, τούτοι οι άνθρωποι καθιστούν και ανυπόστατη την τρισυπόστατη ουσία. Διότι, λέγει ο μέγας Βασίλειος, καμμιά από τις ενέργειες του Πνεύματος δεν είναι ενυπόστατη, δηλαδή αυθυπόστατη. Θα συμβεί λοιπόν να είναι αυτοί χειρότεροι και από το Σαβέλλιο. Διότι εκείνος μεν έκαμε ανυπόστατο τον Υιό και το άγιο Πνεύμα, λέγοντας ότι αυτά είναι ένα και το ίδιο με τον Πατέρα, πράγμα που και τούτοι κάμουν με όσα λέγουν.
μη'. Πράγματι, μη διακρίνοντας καθόλου την άκτιστη ενέργεια από την άκτιστη ουσία, έπειτα διακηρύσσοντας ότι ο Υιός είναι τέτοια ενέργεια του Πατρός καθώς και το άγιο Πνεύμα, άραγε δεν εισάγουν και με αυτόν τον τρόπο τη συγχώνευση του Σαβελλίου; Διότι εκείνος μεν καθιστούσε ανυπόστατο τον Υιό και το Πνεύμα το άγιο, λέγοντας ότι δεν διαφέρουν κατά τίποτε από τον Πατέρα∙ αυτοί δε έκτος απ’ αυτό καθιστούν ανυπόστατη και την τρισυπόστατη ουσία, θεωρώντας την καθ’ όλα ένα και το αυτό με την ενέργεια, η οποία καθ’ εαυτήν είναι ανυπόστατη.
45 μθ'. Κι’ εκείνος μεν θεωρούσε τριώνυμη την ουσία, συνάγοντας σ' αυτήν κακώς τις υποστάσεις, αυτοί δε την λέγουν διώνυμη, άλλοτε ουσία και άλλοτε ενέργεια, συγχωνεύοντας όπως τους αρέσει τις δύο μεταξύ τους. Εκείνος θεωρούσε τον Πατέρα και τον Υιό και το άγιο Πνεύμα ονόματα κενά από πράγματα, λαμβανόμενα για να σημαίνουν ένα αντικείμενο (ενός σημαινομένου), άλλοτε τούτο κι’ άλλοτε εκείνο∙ αυτοί εδώ λέγουν το ίδιο ακριβώς για όλα τα θεία ονόματα, διότι ισχυρίζονται ότι όλα σημαίνουν ένα, άλλοτε την ουσία και άλλοτε την ενέργεια. Έτσι κατασκευάζουν, αλλοίμονο, για τις ψυχές τους κάτι σαν μίγμα δηλητηρίου, από σαβελλιανή και ευνομιανή αίρεση. Διότι συγχώνεψαν αφρονέστατα σε ένα σημαινόμενον (μια έννοια), τα μεν υποστατικά προσόντα ο Σαβέλλιος, τα δε φυσικά ο Ευνόμιος. Αλλά η κακόνοιά τους δεν ελέγχεται μόνο από αυτά σαν σύνθετη∙ από άλλα ελέγχεται και ως πολυσύνθετη.
46 ν'. Επειδή ακούουν τους θεολόγους να λέγουν ότι «η χάρις εκ Θεού είναι άκτιστη και πάντοτε ούσα», για να μην συμβεί να παρουσιασθούν πολλά άκτιστα, δεν δέχονται ότι αυτή είναι κοινή ενέργεια του Πατρός, του Υιού και του αγίου Πνεύματος, αλλά χάριν τού Θεού, δηλονότι του Πατρός, ονομάζουν τον Υιό και το άγιο Πνεύμα . Όποιος όμως λέγει αυτό το πράγμα, δεν μπορεί να προσκυνεί το καθένα από αυτά τα δύο σε χωριστή υπόστασιν∙ επομένως διακρίνουν αυτά στον Πατέρα που μόνος υφίσταται καθ’ εαυτόν, σαν δυνάμεις ενυπάρχουσες, αλλά δεν υφίστανται καθ’ εαυτές. Πράγματι, αν κατ’ αυτούς ο Πατήρ είναι μόνος και από αυτόν προέρχεται η χάρις, ο Υιός δεν θα έχει την ίδια χάριν, ώστε να είναι από έναν ήλιο άλλος ήλιος που υπάρχει καθ’ όλα ομοίως με τον γεννήσαντα, στη χάριν και στη δόξα, στη λαμπρότητα και σ’ όλα τα προσόντα που περί αυτόν θεωρούνται· αντιθέτως θα είναι σαν μια ακτίνα και το Πνεύμα σαν αυγή, ώστε η Τριάς να συνίσταται από ένα μεγάλο, ένα μεγαλύτερο κι ένα μέγιστο· πράγμα που κατά τον Γρηγόριο τον θεολόγο είναι σαφώς γραμμένο στα κείμενα του Απολιναρίου.
Τέλος 7ου κεφαλαίου
(Συνεχίζεται)
Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΞΑΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ (ΑΠΟ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ) ΑΚΤΙΝΟΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.
Αμέθυστος
43. Με το να αθετούν λοιπόν τις ουσιώδεις ενέργειες του Θεού σωρεύουν επάνω στους εαυτούς τους τέτοιον μεγάλο συρφετό ασεβειών, μάλλον δε τέτοιον∙ διότι ο λόγος μας για ν’ αναποφύγει την αμετρία παραλείπει τα περισσότερα. Γι’ αυτό τα συνοπτικώς λεγόμενα εδώ και πολλά απ’ αυτά που δεν παρατίθενται εδώ θα αναπτυχθούν λεπτομερέστερα στους επόμενους λόγους. Τώρα δε, λέγοντας αδιάφορη την ουσία από την ενέργεια του Θεού και ονομάζοντας αυτόν άλλοτε με την μια κι άλλοτε με την άλλη, θα ισχυρισθούν ότι δεν είναι η ενέργεια αλλά η ουσία ψιλή φωνή σ’ αυτόν, με την σκέψιν ότι ο Θεός είναι μόνο ενέργεια χωρίς ουσία∙ έτσι θα συλληφθούν να βρίσκονται στις ίδιες δυσσέβειες όχι λιγότερο, αν όχι περισσότερο, διότι οι εναντίον της ενεργείας βλασφημίες τους θα μεταπέσουν στην ουσία.
44 μζ'. Εκτός από τα λεχθέντα, τούτοι οι άνθρωποι καθιστούν και ανυπόστατη την τρισυπόστατη ουσία. Διότι, λέγει ο μέγας Βασίλειος, καμμιά από τις ενέργειες του Πνεύματος δεν είναι ενυπόστατη, δηλαδή αυθυπόστατη. Θα συμβεί λοιπόν να είναι αυτοί χειρότεροι και από το Σαβέλλιο. Διότι εκείνος μεν έκαμε ανυπόστατο τον Υιό και το άγιο Πνεύμα, λέγοντας ότι αυτά είναι ένα και το ίδιο με τον Πατέρα, πράγμα που και τούτοι κάμουν με όσα λέγουν.
μη'. Πράγματι, μη διακρίνοντας καθόλου την άκτιστη ενέργεια από την άκτιστη ουσία, έπειτα διακηρύσσοντας ότι ο Υιός είναι τέτοια ενέργεια του Πατρός καθώς και το άγιο Πνεύμα, άραγε δεν εισάγουν και με αυτόν τον τρόπο τη συγχώνευση του Σαβελλίου; Διότι εκείνος μεν καθιστούσε ανυπόστατο τον Υιό και το Πνεύμα το άγιο, λέγοντας ότι δεν διαφέρουν κατά τίποτε από τον Πατέρα∙ αυτοί δε έκτος απ’ αυτό καθιστούν ανυπόστατη και την τρισυπόστατη ουσία, θεωρώντας την καθ’ όλα ένα και το αυτό με την ενέργεια, η οποία καθ’ εαυτήν είναι ανυπόστατη.
45 μθ'. Κι’ εκείνος μεν θεωρούσε τριώνυμη την ουσία, συνάγοντας σ' αυτήν κακώς τις υποστάσεις, αυτοί δε την λέγουν διώνυμη, άλλοτε ουσία και άλλοτε ενέργεια, συγχωνεύοντας όπως τους αρέσει τις δύο μεταξύ τους. Εκείνος θεωρούσε τον Πατέρα και τον Υιό και το άγιο Πνεύμα ονόματα κενά από πράγματα, λαμβανόμενα για να σημαίνουν ένα αντικείμενο (ενός σημαινομένου), άλλοτε τούτο κι’ άλλοτε εκείνο∙ αυτοί εδώ λέγουν το ίδιο ακριβώς για όλα τα θεία ονόματα, διότι ισχυρίζονται ότι όλα σημαίνουν ένα, άλλοτε την ουσία και άλλοτε την ενέργεια. Έτσι κατασκευάζουν, αλλοίμονο, για τις ψυχές τους κάτι σαν μίγμα δηλητηρίου, από σαβελλιανή και ευνομιανή αίρεση. Διότι συγχώνεψαν αφρονέστατα σε ένα σημαινόμενον (μια έννοια), τα μεν υποστατικά προσόντα ο Σαβέλλιος, τα δε φυσικά ο Ευνόμιος. Αλλά η κακόνοιά τους δεν ελέγχεται μόνο από αυτά σαν σύνθετη∙ από άλλα ελέγχεται και ως πολυσύνθετη.
46 ν'. Επειδή ακούουν τους θεολόγους να λέγουν ότι «η χάρις εκ Θεού είναι άκτιστη και πάντοτε ούσα», για να μην συμβεί να παρουσιασθούν πολλά άκτιστα, δεν δέχονται ότι αυτή είναι κοινή ενέργεια του Πατρός, του Υιού και του αγίου Πνεύματος, αλλά χάριν τού Θεού, δηλονότι του Πατρός, ονομάζουν τον Υιό και το άγιο Πνεύμα . Όποιος όμως λέγει αυτό το πράγμα, δεν μπορεί να προσκυνεί το καθένα από αυτά τα δύο σε χωριστή υπόστασιν∙ επομένως διακρίνουν αυτά στον Πατέρα που μόνος υφίσταται καθ’ εαυτόν, σαν δυνάμεις ενυπάρχουσες, αλλά δεν υφίστανται καθ’ εαυτές. Πράγματι, αν κατ’ αυτούς ο Πατήρ είναι μόνος και από αυτόν προέρχεται η χάρις, ο Υιός δεν θα έχει την ίδια χάριν, ώστε να είναι από έναν ήλιο άλλος ήλιος που υπάρχει καθ’ όλα ομοίως με τον γεννήσαντα, στη χάριν και στη δόξα, στη λαμπρότητα και σ’ όλα τα προσόντα που περί αυτόν θεωρούνται· αντιθέτως θα είναι σαν μια ακτίνα και το Πνεύμα σαν αυγή, ώστε η Τριάς να συνίσταται από ένα μεγάλο, ένα μεγαλύτερο κι ένα μέγιστο· πράγμα που κατά τον Γρηγόριο τον θεολόγο είναι σαφώς γραμμένο στα κείμενα του Απολιναρίου.
Τέλος 7ου κεφαλαίου
(Συνεχίζεται)
Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΞΑΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ (ΑΠΟ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ) ΑΚΤΙΝΟΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.
Αμέθυστος
3 σχόλια:
«κάθε τι που φαίνεται στους θεωρητικούς αισθητώς με σχήμα γίνεται από την κακοτεχνία του εχθρού και ότι οπωσδήποτε κάθε αισθητή φωτοφάνεια σε τέτοια πράγματα είναι σατανική πλάνη»..γι αυτο ας εχουμε κατα νου τον καταλογο στον Διονυσιο Αρεοπαγιτη οτι ο Θεος δεν ειναι ουτε...ουτε..ουτε...ΑΠ..
Ο Αγ. Γρ. Παλαμάς δεν αναφέρει τυχαία το παραπάνω απόσπασμα καθότι όπως αποκαλύπτει στον ΈΒΔΟΜΟ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟ ένας λόγος που τον μισούσε ο Ακίνδυνος ήταν γιατί καθ' όσον μαθήτευε στον Παλαμά στο Άγ. Όρος του είχε αναφέρει ότι κάθε φορά που έστρεφε τον νου του έσω, έβλεπε φως, το οποίο σχημάτιζε αμυδρώς ανθρώπινο πρόσωπο. Ο Αγ. Παλαμάς θεώρησε τούτο σαν δαιμονική δεινή πλάνη, αφού σχηματιζόταν μορφή και προσπάθησε να τον συνεφέρει. Στάθηκε αδύνατο γιατί πολύ σύντομα ο Ακίνδυνος εκδιώχτηκε από το Όρος από τους Λαυριώτες πατέρες. Ανεχώρησε καθώς αναφέρει ο Παλαμάς ο Ακίνδυνος μαζί με την σχηματισμένη εκείνη φωτοφάνεια και έκτοτε τον μισούσε γιατί προσπάθησε τότε αυτήν του την πλάνη να την εξουθενώσει.
Τόν ίδιο πειρασμό υπέστη καί ο Βαρλαάμ.Καί σήμερα ακόμη υπέπεσε ο Μέσκος καί προσπάθησε νά ξεσηκώσει αντιεκκλησιαστικό φρόνημα. Αλλά δέν έχουμε σήμερα τήν εκκλησία τού Κυρίου. Σήμερα η θεολογία πελαγοδρομεί πιασμένη στό δόκανο τού καλού καί τού κακού. Τής ηθικής καί τού ηθικού κακού.Ετσι οι νεοορθόδοξοι μιλούν γιά τό αίνιγμα τού κακού ταυτίζοντας τό καλό μέ τό αγαθό καί οι παληοορθόδοξοι μιλούν γιά τήν φυσικότητα τού κακού ταυτίζοντας τό καλό μέ τήν ηθική. Ετσι καί η προσπάθεια τού Μέσκου έπεσε στό κενό. Νά καί ένα καλό όμως πού κρατάει η εκκοσμίκευση. Μέ τήν ανοησία της προστατεύει τόν Θησυρό μας από τήν γελοιότητα.
Δημοσίευση σχολίου