Συνέχεια από: Δευτέρα, 6 Σεπτεμβρίου 2021
ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
1. Βεβαίως θα ήταν αδιανόητο άνθρωποι πιστεύσαντες ότι επεδήμησε στην ζωή αυτή ο Θεός να κατηγορήσουν ότι η παρουσία του στην ζωή αυτή δεν έγινε κατά σοφίαν και υπέρτατον λόγον. Διότι για εκείνους που δεν αντιμάχονται εντόνως την αλήθεια δεν είναι μικρή απόδειξη περί της θείας επιδημίας, η και προ της μελλούσης ζωής φανερωθείσα παρουσία του Κυρίου στην ζωή αυτή, δηλαδή η δια των ιδίων των πραγμάτων μαρτυρία. Διότι ποιος δεν γνωρίζει πως είχε γεμίσει η οικουμένη ολόκληρος υπό της απάτης των δαιμόνων κατακυριεύσασα την ζωή των ανθρώπων δια της ειδωλομανίας; Ποιος δεν γνώριζε πως ήταν νόμος σε όλα τα έθνη του κόσμου τούτου να λατρεύουν τους δαίμονες δια των ειδώλων με τις ζωοθυσίες και τα ακάθαρτα δώρα στους βωμούς; Αφ’ ότου δε, καθώς λέγει ο Απόστολος, «επεφάνη η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις», ελθούσα (επιδημήσασα) δια της ανθρώπινης φύσεως, ωσάν καπνός εξαφανίσθησαν όλα, ώστε να παύσει η μανία των χρησμών και των μαντειών, να σταματήσουν δε οι ετήσιες πομπές και οι ακαθαρσίες από τα αίματα των εκατομβών. Στα περισσότερα δε έθνη εξαφανίσθησαν τελείως οι βωμοί, τα προπύλαια, οι ναοί, τα αφιερώματα και όλα όσα επινοούντο υπό των λατρευόντων τους δαίμονες, απατώντων τους εαυτούς τους και όσους παρέσυραν, μέχρι σημείου μάλιστα σε πολλά μέρη να μη φαίνεται καν σημείον αναμνηστικό αυτών, αντ’ αυτών δε να έχουν κτισθεί σε όλον τον κόσμο ναοί και θυσιαστήρια επί το όνομα του Χριστού, να επιτυγχάνεται δε με έργα παρά με λόγια η σεμνή και αναίμακτος ιερωσύνη και η υψηλή φιλοσοφία, καθώς επίσης και η υπέρβαση της σωματικής ζωής και η περιφρόνηση του θανάτου, την οποία επέδειξαν φανερά οι αναγκαζόμενοι υπό των τυράννων να αλλαξοπιστήσουν, μη υπολογίζοντες τις κακοποιήσεις του σώματος και την εις θάνατον καταδίκην. Και είναι φανερό ότι δεν θα υφίσταντο ταύτα, αν δεν είχαν απόδειξη σαφή και αναμφίβολο περί της θείας ενσαρκώσεως (επιδημίας).
2. Το ίδιο δε δύναται να λεχθεί και προς τους Ιουδαίους ως αρκετή απόδειξη περί του ότι ο μη πιστευόμενος υπ’ αυτών ήλθε εδώ. Πράγματι μέχρι μεν της επιφανείας του Χριστού αξιόλογα ήταν τα στα Ιεροσόλυμα ανάκτορά τους, ο περίφημος εκείνος ναός, οι καθιερωμένες ετήσιες θυσίες και όλα δε όσα είχαν ορισθεί υπό του νόμου δι’ αινιγμάτων στους δυναμένους να εξηγήσουν τα μυστικά ταύτα, μέχρι τότε ετελούντο ανεμπόδιστα όπως κατά τον εξ αρχής τύπον της λατρείας της θρησκείας αυτών. Όταν δε είδον τον προσδοκώμενον, αυτόν περί του οποίου προεδιδάχθησαν υπό των προφητών και του νόμου, και θεώρησαν προτιμοτέρα από την πίστιν εις τον εμφανισθέντα την εσφαλμένη εκείνην δεισιδαιμονία, την οποία κακώς εκλαμβάνοντες, διεφύλασσαν τις διατάξεις του νόμου δουλεύοντες στην συνήθεια μάλλον παρά εις τον νούν, τότε ούτε την επιφανείσα χάριν εδέχθησαν, και τα σεμνά της θρησκείας αυτών δείγματα παρέμειναν μόνον γυμνές διηγήσεις. Ο ναός τους ούτε από ίχνη δεν αναγνωρίζεται, η δε λαμπρά εκείνη πόλις παρέμεινε ερειπωμένη. Κανείς εκ των αρχαίων θεσμών τους δεν έμεινε στους Ιουδαίους, αλλά και αυτός ακόμη ο σεβάσμιος τόπος των Ιεροσολύμων κατά διαταγήν των κυβερνώντων έγινε δι’ αυτούς άβατον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου