Συνέχεια από: Σάββατο, 4 Σεπτεμβρίου 2021
ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
1. Αλλά θα πει κάποιος ότι ακόμη δεν λύθηκε η προταθείσα σε εμάς αντίθεση (αντίρρηση), μάλλον δε ότι ισχυροποιείται περισσότερο από τα λεχθέντα εκείνο που προφέρουν οι άπιστοι σ’ εμάς. Διότι εάν είχε τόσο μεγάλη δύναμιν, όση ο λόγος μας απέδειξε, ώστε στον Χριστό να λάβει χώρα η καταστροφή του θανάτου και η είσοδος της ζωής, γιατί δεν πραγματοποιεί δια μόνης της θελήσεως τον σκοπό του παρά να κατεργάζεται την σωτηρίαν μας εκ περιόδου κατά τρόπον έμμεσο γεννώμενος και τρεφόμενος, και σώζων τον άνθρωπον κατόπιν γεύσεως του θανάτου, ενώ ήταν δυνατόν και σε αυτόν να μην περιέλθει και να μάς σώσει; Σε αντιμετώπιση αυτού του επιχειρήματος θα ήταν αρκετό να πούμε προς τους ευγνώμονες (λογικούς συζητητές), τούτο μόνον, ότι στους ιατρούς δεν νομοθετούν (υπαγορεύουν) την μέθοδο της θεραπείας (επιμελείας) οι ασθενείς, ούτε συζητούν με τους ευεργέτες το είδος της θεραπευτικής μεθόδου, διατί επί παραδείγματι ο θεράπων ιατρός άγγιξε το πονεμένο μέρος και γιατί συνέστησε προς αποχώρησιν του κακού το τάδε φάρμακο ενώ άλλο εχρειάζετο, αλλά αποβλέποντες προς το τέρμα (το πέρας) της ευεργεσίας δέχονται μετ’ ευγνωμοσύνης (ευχαριστίας) την καλοσύνη.
2. Αλλ’ επειδή, καθώς λέγει ο προφήτης, το πλήθος της χρηστότητας του Θεού έχει κρυμμένη την ωφέλεια, ώστε να μη διακρίνεται ολοφάνερα στον παρόντα βίο (αλλιώς πράγματι πάσα αντίρρηση από μέρους των απίστων θα εξαφανίζετο, αν το προσδοκώμενο ήταν προ των οφθαλμών· τώρα όμως τούτο αναμένει τους μέλλοντας αιώνας, ώστε να αποκαλυφθούν κατ’ αυτούς όσα δια της πίστεως μόνον κατανοούνται τώρα), θα ήταν αναγκαίο να προσπαθήσουμε να βρούμε κατά το δυνατόν την λύσιν των ζητημάτων τούτων διά συλλογισμών, συμφωνούσα με όσα ελέχθησαν.
Το πρωτότυπο κείμενο
Κεφάλαιο 17
1. Ἀλλ' οὔπω φήσει τις λελύσθαι τὴν ὑπενεχθεῖσαν ἡμῖν ἀντίθεσιν, ἰσχυροποιεῖσθαι δὲ μᾶλλον ἐκ τῶν εἰρημένων τὸ παρὰ τῶν ἀπίστων ἡμῖν προφερόμενον. εἰ γὰρ τοσαύτη δύναμίς ἐστιν ἐν αὐτῷ, ὅσην ὁ λόγος ἐπέδειξεν, ὡς θανάτου τε καθαίρεσιν καὶ ζωῆς εἴσοδον ἐπ' αὐτῷ εἶναι, τί οὐχὶ θελήματι μόνῳ τὸ κατὰ γνώμην ποιεῖ, ἀλλ' ἐκ περιόδου τὴν σωτηρίαν ἡμῶν κατεργάζεται, τικτόμενός τε καὶ τρεφόμενος, καὶ τῇ τοῦ θανάτου πείρᾳ σώζων τὸν ἄνθρωπον, ἐξὸν μήτε ἐν τούτοις γενέσθαι καὶ ἡμᾶς περισώσασθαι; πρὸς δὲ τὸν τοιοῦτον λόγον ἱκανὸν μὲν ἦν πρὸς τοὺς εὐγνώμονας τοσοῦ τον εἰπεῖν, ὅτι καὶ τοῖς ἰατροῖς οὐ νομοθετοῦσι τὸν τρόπον τῆς ἐπιμελείας οἱ κάμνοντες, οὐδὲ περὶ τοῦ τῆς θεραπείας εἴδους πρὸς τοὺς εὐεργέτας ἀμφισβητοῦσι, διὰ τί προσ ήψατο τοῦ πονοῦντος μέρους ὁ θεραπεύων καὶ τόδε τι πρὸς τὴν τοῦ κακοῦ λύσιν ἐπενόησεν, ἕτερον δέον, ἀλλὰ πρὸς τὸ πέρας ὁρῶντες τῆς εὐεργεσίας ἐν εὐχαριστίᾳ τὴν εὐ ποιίαν ἐδέξαντο.
2. ἀλλ' ἐπειδή, καθώς φησιν ἡ προφητεία, τὸ πλῆθος τῆς χρηστότητος τοῦ θεοῦ κεκρυμμένην ἔχει τὴν ὠφέλειαν καὶ οὔπω διὰ τοῦ παρόντος βίου τηλαυγῶς καθορᾶται· ἦ γὰρ ἂν περιῄρητο πᾶσα τῶν ἀπίστων ἀν τίρρησις, εἰ τὸ προσδοκώμενον ἐν ὀφθαλμοῖς ἦν· νυνὶ δὲ ἀναμένει τοὺς ἐπερχομένους αἰῶνας, ὥστε ἐν αὐτοῖς ἀπο καλυφθῆναι τὰ νῦν διὰ τῆς πίστεως μόνης ὁρώμενα· ἀναγκαῖον ἂν εἴη λογισμοῖς τισὶ κατὰ τὸ ἐγχωροῦν καὶ τῶν ἐπιζητουμένων ἐξευρεῖν τὴν λύσιν τοῖς προλαβοῦσι συμβαίνουσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου