Οι άγιοι, φύλακες και υπέρμαχοι των αληθινών δογμάτων της ορθοδόξου Πίστεως.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Όσο συμπονετικοί και επιεικής ήταν οι άγιοι προς τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους, τόσο ανένδοτοι, στερροί και αλύγιστοι ήταν σε σχέση με την ομολογία των αληθινών δογμάτων της ορθοδόξου Πίστεως.
Έτσι, ο άγιος Νικόλαος των Μύρων της Λυκίας ράπισε τον Άρειο στην Α ‘Οικουμενική Σύνοδο [Νίκαια, 325].
Ενώ ο άγιος Αντώνιος άφησε έρημό του για να έρθει στην Αλεξάνδρεια και να αποδοκιμάσει δημοσίως τον Άρειο.
Όταν ο άγιος Ευθύμιος, πιέζονταν υπερβολικά από την αυτοκράτειρα Ευδοκία και τον ψευδο-Πατριάρχη Θεοδόσιο και ήταν αδύνατον να συνδιαλεχθεί λογικά μαζί τους, άφησε το μοναστήρι και κρύφτηκε στην έρημο. Έτσι όλοι οι άλλοι διακεκριμένοι μοναχοί ακολούθησαν το παράδειγμά του. Ο Ευθύμιος παρέμεινε στην έρημο μέχρι που ο ψευδο-πατριάρχης αποπέμφθηκε και η Ορθοδοξία επικυρώθηκε ξανά.
Όταν, στα Ιεροσόλυμα, ξέσπασε η μεγαλύτερη αναταραχή στο όνομα του αυτοκράτορα εναντίον της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου [Χαλκηδόνος, 451], και όλος ο πληθυσμός ήταν τρομοκρατημένος από τους αιρετικούς, τότε ο άγιος Θεοδόσιος ο Μέγας, καίτοι επιβαρυμένος από το γήρας, ήρθε στην Ιερουσαλήμ, σαν ένας ατρόμητος στρατιώτης του Χριστού, μπήκε στη Μεγάλη Εκκλησία, ανέβηκε όλα τα σκαλιά, έγνεψε με τα χέρια του στο λαό και είπε τα εξής, «Αν κάποιος δεν τιμήσει τις τέσσερις Οικουμενικές Συνόδους, όπως τιμά τους τέσσερις Ευαγγελιστές, ας είναι ανάθεμα». (Μέχρι εκείνη τη στιγμή, μόνο τέσσερις Οικουμενικές Σύνοδοι είχαν συγκληθεί). Όσοι τον άκουσαν τρόμαξαν με τα λόγια του και ούτε ένας αιρετικός δεν τόλμησε να πει κάτι αντίθετο από το λόγο του.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», τ. 1, Ιανουάριος, εκδ. Άθως)
***
Από τον βίο του αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχη
Ο μέγας Θεοδόσιος, επειδή ήξερε ότι γι’ αυτούς που διάλεξαν να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού τίποτε άλλο δεν βοηθά τόσο πολύ στην απόκτηση της αρετής και στη διατήρησή της όσο η μνήμη του θανάτου, τι σκέφτηκε να κάνει; Έδωσε εντολή στους μαθητές του να φτιάξουν έναν τάφο, από τη μια για να φέρνει στη μνήμη το τέλος –γι’ αυτό άλλωστε λέγεται “μνημείο”– και έτσι να τους κάνει πιο επίμονους στον αγώνα και να τους κεντρίζει να κοπιάζουν περισσότερο για την αρετή, και από την άλλη για να θάβονται σε αυτόν όταν πεθαίνουν. Επιπλέον όμως και γιατί κάτι μελλοντικό έβλεπε και πληροφορούνταν από πριν.
Όταν λοιπόν ετοιμάστηκε ο τάφος, στάθηκε μπροστά ο άγιος και γύρω οι μαθητές του. Και βλέποντας με το διαπεραστικό βλέμμα του νου του τι πρόκειται να γίνει, τους κοίταξε και είπε σαν να αστειευόταν: «Ο τάφος είναι κιόλας έτοιμος, ποιος να είναι όμως από εσάς αυτός που θα τον εγκαινιάσει;»
Αυτός λοιπόν έτσι μίλησε, ανακατώνοντας και την ευχαρίστηση στην αστειότητα του λόγου. Και κάποιος Βασίλειος, ιερέας, που με τον ζήλο του για τα καλά παρουσίαζε ολοκάθαρα στον εαυτό του τα χαρακτηριστικά του πνευματικού του πατέρα, και αυτόν που τον γέννησε πνευματικά τον έμοιαζε κατά την ομοιότητα των αρετών όχι λιγότερο από όσο μοιάζουν τα παιδιά τους γονείς τους, κατάλαβε ότι ο δάσκαλος δεν είπε άσκοπα αυτόν τον υπαινιγμό. Άρπαξε λοιπόν πρώτος τον λόγο και φάνηκε έτοιμος και πρόθυμος να διαλέξει τον θάνατο, σαν να ήταν κάτι όχι ανεπιθύμητο, αλλά πολύ κερδοφόρο και ωφέλιμο. Αμέσως γονάτισε με το πρόσωπο στο έδαφος και είπε: «Δώσε μου την ευλογία σου, πάτερ, και εγώ θα σου εγκαινιάσω πρώτος τον τάφο».
Αφού πήρε την ευλογία που ζήτησε, μπήκε στον τάφο και ο πατέρας πρόσταξε να του κάνουν όλα όσα είναι καθορισμένα για τους νεκρούς, δηλαδή μνημόσυνα στις τρεις, στις εννιά και στις σαράντα μέρες. Όταν πια συμπληρώθηκαν οι σαράντα μέρες, ο Βασίλειος, χωρίς ούτε πυρετός να τον πιάσει, ούτε ο παραμικρός πόνος στο κεφάλι ή σε άλλο μέρος του σώματος, σαν να τον πήρε ύπνος ελαφρός και πολύ ευχάριστος, αναχώρησε για τον Κύριο. Και το ότι παρουσιάστηκε στον Θεό πρώτος από την αδελφότητα και πήρε πρώτος το στεφάνι ήταν το βραβείο που κέρδισε για την υπακοή του και για την προθυμία του να πάει στα εκεί –η οποία δείχνει καθαρά ποιοι δεν ευχαριστιούνται με τα εδώ.
Τις επόμενες σαράντα μέρες, ο μέγας Θεοδόσιος έβλεπε και άκουγε τον Βασίλειο στη διάρκεια των ύμνων του Εσπερινού να στέκεται ανάμεσα στους μαθητές που έψαλλαν και να ψάλλει μαζί τους. Κανένας άλλος δεν τον άκουγε ούτε τον έβλεπε, εκτός από κάποιον Αέτιο, που βάδιζε στα ίχνη του δασκάλου του και ήθελε να είναι μαθητής του Θεοδοσίου όχι μόνο με το να ξέρει και να διηγείται τα σχετικά με αυτόν, αλλά μάλλον με το να τον μιμείται. Αυτός δεν έβλεπε βέβαια τον Βασίλειο, άκουγε όμως τη φωνή του· ρώτησε λοιπόν τον δάσκαλο αν άκουγε και εκείνος τη φωνή του πεθαμένου. Εκείνος απάντησε ότι και τον ακούει και τον βλέπει και, αν θέλει, θα του τον δείξει την ώρα που θα εμφανιστεί.
Όταν πήρε να βραδιάζει και γινόταν η ακολουθία, ο άνθρωπος του Θεού είδε πάλι ολοκάθαρα τον Βασίλειο να στέκεται μαζί με αυτούς που έψαλλαν και να ψάλλει μαζί τους. Τον έδειξε τότε με το δάχτυλο στον Αέτιο και προσευχήθηκε λέγοντας: «Άνοιξε, Κύριε, και τούτου τα μάτια και ας δει το μεγάλο αυτό μυστήριο των μεγάλων σου έργων». Αμέσως εκείνος τον είδε και τον γνώρισε και έτρεξε με λαχτάρα να τον αγκαλιάσει. Ο Βασίλειος όμως όχι μόνο έμεινε άπιαστος, αλλά έγινε και άφαντος, και τούτο μόνο ακούστηκε να λέει: «Να σωθείτε, πατέρες και αδελφοί· εύχομαι να σωθείτε. Εμένα δεν θα με ξαναδείτε πια».
Το γεγονός αυτό δείχνει ότι είναι εντελώς αληθινό και αξιόπιστο αυτό που είπε ο Χριστός στο Ευαγγέλιο: «Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει» (Ιω. 11:25).
(Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση ΛΔ’ (34), σελ. 330. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001)
«Σώστε τους εαυτούς σας, πατέρες και αδελφοί, σώστε εαυτούς».
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η Ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει έναν ακένωτο θησαυρό αποδείξεων για τη ζωή μετά τον θάνατο. Μία απ’ τις αναρίθμητες αποδείξεις παραθέτουμε παρακάτω: ένα παράδειγμα για το ότι οι ψυχές των ανθρώπων ζουν μετά από τον σωματικό θάνατο και ότι η εκούσια υπακοή οδηγεί στην μακάρια αιωνιότητα.
Όταν ο όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης ίδρυσε το μοναστήρι του, είχε στην αρχή μόνον επτά μοναχούς. Για να εδραιώσει μέσα τους την μνήμη του θανάτου, ο άγιος τους έδωσε εντολή να σκάψουν έναν τάφο. Όταν ο τάφος ολοκληρώθηκε, ο Θεοδόσιος στάθηκε από πάνω και, περιτριγυρισμένος από τους επτά μοναχούς, είπε: «Δείτε παιδιά μου, ο τάφος είναι έτοιμος! Μήπως υπάρχουν ανάμεσα σας κάποιοι έτοιμοι να πεθάνουν και να ταφούν μέσα σε τούτον τον τάφο;». Ένας απ’ αυτούς, ο ιερομόναχος Βασίλειος, έπεσε στα γόνατα και ζήτησε από τον Θεοδόσιο την ευλογία του για να πεθάνει. Ο Θεοδόσιος όρισε να τελέσουν επιμνημόσυνη δέηση για την ψυχή του Βασιλείου την τρίτη, την ενάτη και την τεσσαρακοστή ήμερα, όπως γίνεται συνήθως για τους κεκοιμημένους.
Όταν ολοκληρώθηκε και το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο, ο Βασίλειος, ο οποίος έχαιρε άκρας υγείας, ξάπλωσε, σταύρωσε τα χέρια του και πέθανε. Τον έθαψαν στον νέο τάφο που είχαν σκάψει. Σαράντα μέρες μετά από την ταφή του ο Βασίλειος εμφανίστηκε ανάμεσα στους ζώντες αδελφούς του και έψαλλε μαζί τους το πρωί στην εκκλησία. Στην αρχή, μόνον ο Θεοδόσιος τον είδε, και προσευχόταν στον Θεό να ανοίξει τα μάτια και των άλλων μοναχών.
Ύστερα, πράγματι, σύσσωμη η αδελφότητα κοίταξε και είδε τον Βασίλειο εν μέσω αυτής. Ένας αδελφός, περιχαρής, άνοιξε τα χέρια του και θέλησε να αγκαλιάσει τον Βασίλειο – εκείνος όμως μονομιάς εξαφανίστηκε. Ο αδελφός άκουσε μόνον την φωνή του Βασιλείου να λέει: «Σώστε τους εαυτούς σας, πατέρες και αδελφοί, σώστε εαυτούς».
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Οχρίδας, Εκδ. Άθως
***
Ο άγιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης εμφανίστηκε στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του στην γερόντισσα Πορφυρία, την αδελφή του και της είπε «Πορφυρία, κρούσε τον κώδωνα του κινδύνου πολλά ράσα στην κόλαση!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου