Ειδικά οι νόμοι που αφορούν πολιτικά πρόσωπα, στελέχη του κρατικού μηχανισμού και διάφορους παρατρεχάμενους, σχεδόν πάντα αγνοούνται.
Ο καθένας κάνει ότι θέλει, όπου θέλει και λογαριασμό δε δίνει. Μάλιστα, ο ένας βαφτίζει την ανομία «ακτιβισμό», ο άλλος «πατριωτική πράξη» και ο τρίτος χρησιμοποιεί την πιο γνωστή νεοελληνική φράση «έτσι γουστάρω» και καθαρίζει.
Χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία ανέχθηκε μια δήθεν «αριστερή» επαναστατική διάθεση για… αγώνες η οποία πολλές φορές είχε άδολη και αγνή πατριωτική εικόνα αλλά τις περισσότερες ξέφευγε από κάθε όριο.
Υπό την ομπρέλα δήθεν αριστερών κομμάτων, οργανώσεων ή ακόμη και συνδικαλιστικών ομάδων άπειρες φορές καταλύθηκε το Σύνταγμα, καταπατήθηκαν οι νόμοι.
Στα πανεπιστήμια ο απόλυτος χαμός. Ο καθένας έκανε ότι θέλει, έβαζε λουκέτο όποτε γούσταρε, έκλεισε για μήνες τα αμφιθέατρα, πλάκωνε στο ξύλο και κανένα καθηγητή ή τον «έχτιζε» στο γραφείο του. Όμως, όλα μέλι γάλα. Λίγη φασαρία, μπροστά η επίκληση του ασύλου και κανείς δεν τιμωρούνταν ποτέ. Εκτός από τους φοιτητές που έχαναν μαθήματα και φυσικά το δίκαιο και τους νόμους που γίνονταν κουρέλι.
Στους δρόμους και τους… κοινωνικούς αγώνες πρωτοστατούσε το ΠΑΜΕ που απέκλειε λιμάνια, έδιωχνε τουρίστες, μπλόκαρε την Ακρόπολη, έβριζε και χτύπαγε τους «απεργοσπάστες» που ήθελαν να βγάλουν το ψωμί τους.
Και μαζί με το ΠΑΜΕ φυσικά και κάτι αργόσχολοι συνδικαλιστές «πράσινοι» και «γαλάζιοι» που είχαν βολευτεί στις όμορφες θεσούλες τους κι έπαιζαν παιχνίδια με την εξουσία. Αν η τελευταία τους έκανε τα χατίρια έχει καλώς, αν όχι τραβάγανε και μια απεργία και γινόταν μπάχαλο η χώρα. Φυσικά δεν τιμωρήθηκε κανείς.
Γενικώς, στην ελληνική κοινωνία επικρατούσε (και επικρατεί) μια λογική σύγκρουσης. Οπαδική στάση απέναντι σε ότι δεν μας αρέσει κι ότι είναι αντίθετο με τη δική μας κοσμοθεωρία. Λες και έχουμε στο τσεπάκι μας την απόλυτη αλήθεια κι όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι.
Εγκλήματα έγιναν επί χρόνια αλλά ποτέ οι νόμοι δεν εφαρμόστηκαν. Η Ελλάδα του «έτσι γουστάρω», της ψευτομαγκιάς και της αδιαφορίας για το κοινό καλό επί χρόνια τώρα ζει και βασιλεύει.
Και ξαφνικά ήρθε η Χρυσή Αυγή, οι τσαμπουκάδες με τα μούσκουλα, που δέρνουν, απειλούν, έχουν κουμπούρια και βρίζουν. Και όλοι εμείς εκπλαγήκαμε λες και δεν είναι σαρξ εκ της σαρκός μας.
Φυσικά δεν εννοούμε τη φασιστική, νεοναζιστική νοοτροπία τους. Αλλωστε, πολλοί από αυτούς τους ανόητους κι αμόρφωτους Χρυσαυγίτες δεν έχουν ιδέα από ιστορία. Και βεβαίως δε βάζουμε τους πάντες στο ίδιο σακί.
Εννοούμε, όμως, ότι αφήνοντας τον τσαμπουκά των άλλων να κυριεύει την Ελλάδα, δε θα έπρεπε να εκπλαγούμε με τους νέο-παλληκαράδες.
Όμως, μέσα σε όλα αυτά, κάτι φαίνεται να αλλάζει και σ’ αυτό το επίπεδο. Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι εκτός της οικονομικής κρίσης έχει να αντιμετωπίσει και αυτή τη χύμα κοινωνία που κάνει ότι θέλει με βάση κάποια περίεργη δικαιολογία.
Η μηδενική ανοχή στους μπαχαλάκηδες είχε ως αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί σημαντικά τα επεισόδια στους δρόμους. Η απόφαση να αντιμετωπίζονται οι φασίστες συντεταγμένα από τα δημοκρατικά κόμματα είναι επίσης μια άλλη πρόοδος. Η αποβολή του Ηλιόπουλου και οι προτάσεις που γίνονται για περιορισμό της χρυσαυγίτικης δράσης (αλλά και κάθε άλλης δράσης που έχει φασιστικά χρώματα) είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο βήμα.
Ο περιορισμός των κουμπουροφόρων βουλευτών έχει κι αυτός τα θετικά του. Το στοπ στους τσαμπουκάδες του ΠΑΜΕ είναι επίσης μια καλή κίνηση. Η κοινωνία βλέπει ότι μπορεί να εφαρμοστούν οι νόμοι. Κι αν το δει τότε μπορεί κι αυτή να αλλάξει.
Διότι αν θέλουμε να έχουμε μια σοβαρή και πολιτισμένη χώρα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να αλλάξουμε την «Ελλάδα του έτσι γουστάρω».
Πηγή : Antinews
Σχόλιο: Εδώ βρίσκεται και η αδυναμία της εισπράξεως των νομίμων εσόδων του κράτους. Ο κρατικός μηχανισμός διατηρεί μία χαλαρή σχέση με την κυβέρνηση και τους πολιτικούς όπως και με τους πολίτες στους οποίους εμφανίζεται σαν αντιπρόσωπος του κράτους. Ο κρατικός μηχανισμός της Ελλάδος, η γνωστή γραφειοκρατία, λειτουργεί σαν μεσάζων, σαν μεσότης, ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους πολίτες. Αυτονομήθηκε. Διότι η κυβέρνηση εκτελεί διαταγές, δέν κυβερνά.
Ο Εγελος επέβαλλε μία νέα διαλεκτική με την οποία ο δούλος γίνεται αφέντης. Όπως έγινε ο Γερμανός. Δέν υπήρξε ακόμη κανένας τίμιος Έλληνας διανοούμενος να μας περιγράψει την διαλεκτική βάσει της οποίας ο Έλληνας δούλος έγινε υπηρέτης του νέου αφεντικού. Χωρίς το ξεκαθάρισμα αυτής της σκοτεινής σελίδας της ιστορίας μας η Ελλάδα θα παραμένει μία σκιώδης χώρα, όπως είναι σήμερα.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου