Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ (21)

Συνέχεια απο Τρίτη, 28 Μαΐου 2013

ΕΑΛΩ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ.

ΠΟΛΙΟΡΚΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥ ΤΡΕΜΠΕΛΑ ΑΛΛΑ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΝΕΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

του HENRI DE LYBAC


Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ.

Ο Ντοστογιέφσκι βρέθηκε στό μέσον της εκρήξεως του ηφαιστείου του αποκρυφισμού, μέσα στην ιστορία του ανθρώπου, που είχε αρχίσει να προειδοποιεί απο την μακρυνή εποχή του Ιωακείμ ντα Φιόρε. Ο Γερμανικός ιδεαλισμός περνά στα χέρια των Ρώσων, όπως παληότερα στην ιστορία, το Ελληνικό πνεύμα μεταφυτεύθηκε και επιβίωσε στην Ρώμη. Είχαν ήδη εμφανισθεί οι Σλαβόφιλοι, το είδος τών ανθρώπων που θα πραγματοποιούσαν την Τρίτη εποχή του Αγίου Πνεύματος, μέσω της επαναστάσεως. Μία επανάσταση που διαρκεί μέχρι σήμερα και μιμείται στην πραγματικότητα την κίνηση των πλανητών. Είναι μία περιστροφή. Μία επανάσταση (επαναστροφή) που γεννήθηκε απο τον Γαλιλαίο και ενσαρκώνει στην ιστορία τον Θεό του Αριστοτέλη, το κινητό ακίνητο, που δίνει την κίνηση στους Πλανήτες, τους αρχαίους Θεούς της φιλοσοφίας, τους κατοίκους του Ουρανού. Οπως συστηματοποιήθηκε απο τον Νεοπλατωνισμό και ιδιαιτέρως απο τον Πλωτίνο. Μονή, πρόοδος, επιστροφή. Αυτός ο Νεοπλατωνισμός και η Χριστιανική του εκδοχή που δόθηκε απο τον Αυγουστίνο κινεί το πνεύμα της Δύσεως μέχρι σήμερα, μέχρι τον Ορθόδοξο Οικουμενισμό του Ζηζιούλα και της Ακαδημίας Βόλου.

Οι Σλαβόφιλοι λοιπόν κληρονομούν τον Γερμανικό ιδεαλισμό και ηγούνται των προσπαθειών που γίνονται σήμερα διά του Οικουμενισμού, για την πραγματοποίηση του Χιλιασμού, της τέλειας Τρίτης εποχής. Όπως το είχε προφητέψει και ο Βίργιλιος:

Iam nova progenies caelo demittitur alto. 
Τώρα πιά ένα καινούργιο γένος αποστέλλεται απο τα ύψη του Ουρανού. 

Οι Σλάβοι, φέροντας την προδιάθεσί τους στην ενότητα, στην κοινότητα, στην αλληλεγγύη. Τόσο ξένη και υποτιμημένη απο τις Γερμανικές φυλές.

Η Τρίτη εποχή θα είναι ουσιαστικώς ενεργητική, με μία δραστηριότητα που δέν είναι πλέον απάντηση και ανταπόκριση στην Θεία προτροπή, ούτε δημιουργικός διαλογισμός του εσωτερικού ανθρώπου, αλλά μία αυτόνομη δραστηριότης, ελεύθερη απο κάθε ανάγκη της Χάριτος και κατευθυνόμενη πρός μία μεγάλη αντικειμενική υποχρέωση. Ο άνθρωπος της Τρίτης εποχής, απελευθερωμένος απο την Θεία κηδεμονία, όπως ο μεταστραφείς Ιουδαίος είχε ελευθερωθεί απο την κηδεμονία του Νόμου, δέν χρωστά πιά τίποτε σε κανέναν παρά μόνον στα δικά του προσόντα. Δέν αμφισβητείται ούτε το δόγμα της πτώσεως και της αμαρτίας, ούτε της λυτρώσεως, της απελευθερώσεως απο το κακό μέσω της Χάριτος του Χριστού, αλλά πλησιάζει πλέον η μέρα με την οποία ολοκληρωθείσαι αυτή η λύτρωση, ο άνθρωπος θα βρεθεί στην κατοχή ενός άλλου παραδείσου που θα είναι το αντίστροφο, το αναποδογύρισμα του πρώτου!

«Ο παράδεισος είναι πίσω μας, γράφει ο Cieszkowski, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ένας παράδεισος ζωϊκός καθαρά, Φυτικός, αντικειμενικός, φυσικός. Ας είναι δοξασμένος ο Θεός για το γεγονός πώς απο αυτόν εξήλθαμε, πώς τον χάσαμε! Ο παράδεισος είναι όμως τώρα εμπρός μας, ο παράδεισος της ανθρωπότητος, ο παράδεισος του πνεύματος, ο αναγεννημένος παράδεισος. Θα είναι η εποχή της Ευτυχίας, της ενεργούς και ζωντανής και όχι μιάς ευτυχίας παθητικής και αδιάφορης, η εποχή της Ειρήνης στην δραστηριότητα και όχι της Ησυχίας στην αδράνεια». Αυτός ο παράδεισος θα είναι της ανθρωπο-Θεότητος. Αυτή όμως η ανθρωπότης θα είναι ελευθερωμένη απο κάθε εξάρτηση απέναντι σ’Αυτόν που την δημιούργησε, και κατόπιν την έσωσε: η Θεία Τριάδα θα είναι υποχρεωμένη, για να συσταθεί, να ακολουθήσει τον νόμο του Γίγνεσθαι; (Εδώ κρύβεται και η σημερινή ταύτιση της ενυπάρχουσας (ουσίας) Τριάδος με την Οικονομική, εκ μέρους του Ράνερ).

«Ο κόσμος είναι το σώμα του Θεού. Ο Θεός είναι η ψυχή του κόσμου. Έτσι η ενύπαρξη και η υπερβατικότης του Θεού, ο πανθεϊσμός και η Θεία προσωπικότης, βρίσκονται συμβιβασμένα σε μία στοχαστική, θεωρητική ενότητα. Το Θείο Εγώ είναι διακεκριμένο και ξεχωριστό απο τον κόσμο και παρ’όλα αυτά τον διαπερνά όπως το πνεύμα γεμίζει και πληρεί το σώμα. Αυτό το Εγώ, χωρίς τον κόσμο, θα ήταν μία αφαίρεση. Θα ήταν μόνον η ψυχή χωρίς το σώμα. Πρόκειται λοιπόν για έναν προσωπικό πανθεϊσμό και για μία πανθεϊστική προσωπικότητα». Και τί θα κάνουν οι Χριστιανοί λοιπόν; Θα κραυγάσουν για την αίρεση; και τί είναι μία αίρεση; Η μεγάλη παράδοση, η ολοκληρωμένη παράδοση του ανθρωπίνου πνεύματος περιλαμβάνει στον εαυτό της όλες τις οπτικές γωνίες, είτε Ορθόδοξες, είτε αιρετικές, δέν αδιαφορεί για καμμία, τις αναλύει κριτικά και διατηρεί αυτό που είναι καλό και χρήσιμο. Βεβαίως κριτικάροντας, τις καταδικάζει, αλλά πώς; Μόνον υπερβαίνοντας τες (Σύμφωνα με την διαλεκτική του Χέγκελ. Αυτή την ενότητα των αιρέσεων κήρυξε τελευταίως ο Ράμφος). Αυτό που καθ’αυτό, στην εποχή της διαμάχης και της διακρίσεως, και του διαχωρισμού, φαινόταν ασυμβίβαστο, εναρμονίζεται στην κοινότητα του Αγίου Πνεύματος! Στην κοινωνία του Παρακλήτου.

Στην συνέχεια εμφανίζεται ο Petr Caadaev (1794-1856). Στα «φιλοσοφικά του γράμματα» υπάρχει η προτύπωση της Ρωσικής σκέψης του 19^ου αιώνος, του κλασσικού αιώνος της Ρωσίας. Επηρεάστηκε απο τον Μασόνο Joseph de Maistre (τον οποίο συνάντησε στην Πετρούπολη το 1817) και απο τον Μασόνο επίσης Lessing, τον Πατέρα του Γερμανικού ιδεαλισμού. Γι’αυτό και ερμήνευσε το δόγμα του Ιωακείμ με το νόημα που του έδωσε ο Lessing, όπως φαίνεται και στα Φιλοσοφικά γράμματα και στην Απολογία ενός τρελλού. Ιδίως στο κεφάλαιο: «η καλλιέργεια του ανθρωπίνου γένους». Το ιδανικό της παιδείας του είναι Μασονικό. Ενα νοήμων αφηρημένο όν, σε αντιπαράθεση με τους ατομικισμούς της εποχής του, που αποθεώνουν ένα διαγεγραμμένο στην στιγμή του παρόντος, μία εφήμερη πεταλούδα (όπως ακριβώς ο Ράμφος σήμερα διαπραγματεύεται τους Έλληνες. Αντιγράφοντας τα πάντα σε τέτοιο βαθμό που μας αναγκάζει να κάνουμε δεύτερες σκέψεις στην ευφυία του).

Ο Lessing υπήρξε καί ο ίδιος Μασόνος και μυήθηκε το 1770. Μάλιστα σε έναν απο τους διαλόγους του, Ernst und Falk, αναφέρεται στην ουσία της δράσεως της Μασονίας. «Και εάν οι άνθρωποι δέν ζούσαν για πάντα σε μία άπραγη διασπορά, για πάντα σε μία Εκκλησία (Απλώς) αόρατη;» Αυτή η κρυμμένη Εκκλησία, η ημιορατή ή εσωτερική,  έπρεπε να είναι η ίδια η Μασονία, μία επανόρθωση στον κερματισμό των ανθρώπων, ένα υποκατάστατο μίας Χριστιανικής Εκκλησίας αθεράπευτα τραυματισμένης και πάνω απ’όλα ανίκανης να εκμοντερνιστεί, να εξανθρωπιστεί. Αυτή την αόρατη Εκκλησία μεταρρύθμισε ο Lessing διά της παιδείας και δημιούργησε τον Γερμανικό ιδεαλισμό. Οι Μασόνοι και ιδιαιτέρως οι Ροδόσταυροί έψαχναν έναν πρόγονο στο πρόσωπο ενός γέρου Μοναχού (του Ιωακείμ ακριβώς) για να κατορθώσουν να υποκαταστήσουν, όπως εκείνος, με μία θρησκεία του πνεύματος, την θρησκεία του Χριστού. Αυτό το πνεύμα, διαχωρισμένο απο τον Χριστό, αποκαλύπτοντας τα πιό βαθειά μυστικά, πρόσφερε στους ανθρώπους αυτούς, που έκριναν τελειωμένη την θρησκεία του Χριστού, μία θρησκεία του πνεύματος του ανθρώπου, μία θρησκεία της νοήσεως του, της σκέψης του, στεφανωμένης με το μυστικιστικό φωτοστέφανο. Αυτό υπήρξε το κοινό ιδεώδες της πρώτης Μασονερίας που διαδόθηκε τον δέκατο όγδοο αιώνα. Αυτή υπήρξε και η θρησκεία των «Φώτων», του Διαφωτισμού.

Αυτό το ιδεώδες προσέλαβε ο Lessing και το οδήγησε στο τέλος του, το ολοκλήρωσε, παρουσιάζοντας το σαν ένα τέλος που έχει ήδη κατακτηθεί απο μία ελιτ, με μία πρόοδο ανάλογη με του Ιωακειμισμού που γέννησε και γοήτευσε τόσους προφήτες μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού. Σε εκείνο το Βασίλειο του Πνεύματος, στην εποχή της εξυπνάδας, της σκέψης, σε κείνο το τελικό επίπεδο και την κατάσταση που διαθέτει πάντοτε το μεγαλοπρεπές όνομα του Αιωνίου Ευαγγελίου, το κατόρθωμα του σημερινού προσώπου (το οποίο κατέγραψε τελικώς ο Αγουρίδης και το πρόσφερε στα πόδια του δαίμονος Μούν).

Αυτή είναι και η εσχατολογία του Ζηζιούλα: η ιστορία μίας ανθρωπότητος σε πορεία πρός το βασίλειο της σκέψεως και της αγνής ηθικής.

Οι διάδοχοι του Caadev αποτέλεσαν τους γνωστούς Σλαβόφιλους γένος και έθνος εκλεκτό, που παίρνει την σκυτάλη απο τους Γερμανούς. Η μόνη διαφορά στην πορεία τους υπήρξε το γεγονός πώς ενώ ο ίδιος ο Caadev ήταν οπαδός του Σέλλινγκ και οπαδοί του Σέλλινγκ υπήρξαν και οι δύο μεγάλοι σλαβόφιλοι που τον ακολούθησαν, ο Κομιακώφ και ο Κιρεέφσκι, οι επόμενες γενιές υπήρξαν οπαδοί του Χέγκελ.

Ο Chomjakov επεξεργάστηκε μία θεωρία σύμφωνα με την οποία δύο ράτσες ή δύο πνεύματα, διεκδικούν το ανθρώπινο γένος: το ένα είναι αρχή ελευθερίας, δημιουργικότητος, Φωτός, το άλλο αρχή επαναπαύσεως, σκότους, ανάγκης και δουλείας. Η καθολική εκκλησία με την αντίληψή της περί ενός πνευματικού κράτους, είναι ο νέος θρίαμβος του δευτέρου στο πρώτο, που ψυχώνει αντιθέτως την Ορθοδοξία. Το πνεύμα της έδρας βασιλεύει με τον διοικητικό φορμαλισμό της κυβερνήσεως. Οπως επίσης με τον λογικό φορμαλισμό της σκέψεως, εμπνέει τον συλλογισμό τού σχολαστικισμού όπως ακριβώς ενέπνεε τις απαγωγές του Ρωμαϊκού Δικαίου.

Συνεχίζεται με τον Ντοστογιέφσκι, τον ίδιο.

Αμέθυστος.