Βλαντιμίρ Σολόβιεφ - Η Ρωσία και η Παγκόσμια Εκκλησία (18)

Συνέχεια από: Τετάρτη, 8 Φεβρουαρίου 2017

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Απόστολος Πέτρος και ο Παπισμός

Ο Απόστολος Πέτρος κατέχει την πρωτοκαθεδρία της εξουσίας· αλλά γιατί θα πρέπει ο Πάπας της Ρώμης να διαδεχθεί αυτό το πρωτείο; Πρέπει να ομολογήσουμε όλη την αδυναμία μας να κατανοήσουμε πώς ένα τέτοιο ερώτημα μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Από τη στιγμή που γίνεται δεκτό ότι υπάρχει στην Παγκόσμια Εκκλησία θεμελιώδη υπέρτατη αρχή που έχει συσταθεί από τον Χριστό στο πρόσωπο του Αγίου Πέτρου, τότε έπεται ότι αυτή η αρχή κάπου υπάρχει. Και μας φαίνεται ότι η προφανής αδυναμία της ανακάλυψης της οπουδήποτε αλλού, πέρα από την Ρώμη, είναι ταυτόχρονα επαρκής λόγος για τη υποστήριξη του Καθολικού ισχυρισμού.

Δεδομένου ότι ούτε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ούτε η Σύνοδος της Αγίας Πετρούπολης ισχυρίζεται ή μπορεί ενδεχομένως να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το βράχο της Παγκόσμιας Εκκλησίας, δηλαδή τη πραγματική και θεμελιώδη ενότητα της εκκλησιαστικής αρχής, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αλλά ούτε να εγκαταλείψουμε κάθε ιδέα μιας τέτοιας ενότητας και να αποδεχθούμε μια κατάσταση διαίρεσης, σύγχυσης και δουλείας ως κανονική κατάσταση της Εκκλησίας, ή αλλιώς να αναγνωρίσουμε τις απαιτήσεις και την πραγματική ισχύ της μίας και μόνης υφιστάμενης αρχής η οποία έχει δείξει ότι πάντα αυτή ήταν το κέντρο της εκκλησιαστικής ενότητας . Κανένα επιχείρημα όσο ισχυρό κι αν είναι δεν μπορεί να ξεπεράσει τα αποδεικτικά στοιχεία για το γεγονός ότι εκτός από τη Ρώμη υπάρχουν μόνο εθνικές εκκλησίες, όπως της Αρμενικής ή της Ελληνικής Εκκλησίας, Κρατικές εκκλησίες όπως της Ρωσικής ή της Αγγλικανικής, ή αλλιώς αιρέσεις που ιδρύθηκαν από ιδιώτες, όπως οι Λουθηρανοί , οι Καλβινιστές, οι Irvingites (ΣτΜ: Καθολική Αποστολική Εκκλησία), και ούτω καθεξής. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι η μόνη εκκλησία που δεν είναι ούτε μια εθνική εκκλησία, ούτε μία Κρατική εκκλησία, ούτε ένα μέλος της εκκλησίας, ούτε μία αίρεση που ιδρύθηκε από έναν άνδρα· είναι η μοναδική εκκλησία στον κόσμο που διατηρεί και επιβεβαιώνει την αρχή της παγκόσμιας κοινωνικής ενότητας κατά μεμονωμένων εγωισμών και της εθνικής ιδιαιτερότητας· είναι η μόνη εκκλησία που διατηρεί και υποστηρίζει την ελευθερία της πνευματικής δύναμης ενάντια στην απολυταρχία του κράτους· με μια λέξη, είναι η μόνη εκκλησία ενάντια στην οποία οι πύλες της κόλασης δεν έχουν επικρατήσει.

… ο καρπός του Καθολικισμού είναι η ενότητα και η ελευθερία της Εκκλησίας· ο καρπός του Προτεσταντισμού για τους υποστηρικτές του, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση είναι η διαίρεση και η δουλεία: διαίρεση κυρίως στη Δύση και δουλεία στην Ανατολή.

Γνωρίζουμε ότι η πέτρα της Εκκλησίας δεν είναι η ίδια η Εκκλησία, ότι το ίδρυμα δεν είναι το ίδιο με το κτίριο, ούτε ο τρόπος ίδιος με τον ίδιο στόχο. Το μόνο που διατηρούμε είναι ότι ο Παπισμός είναι η μόνη διεθνής και ανεξάρτητη εκκλησιαστική αρχή, η μόνη πραγματική και μόνιμη βάση για την παγκόσμια δραστηριότητα της Εκκλησίας. Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός και το ίδιο μας αναγκάζει να αναγνωρίσουμε τον Πάπα ως τον μοναδικό διαχειριστή αυτών των εξουσιών και των προνομίων, τα οποία ο Άγιος Πέτρος έλαβε από τον Χριστό. Και δεδομένου ότι η παγκόσμια μοναρχία της Εκκλησίας δεν ήταν να εξαλείψει την παγκόσμια μοναρχία του πολιτικού κόσμου, αλλά για να τη μετουσιώσει, δεν ήταν φυσικό ότι θα πρέπει η ορατή έδρα των δύο αντίστοιχων μοναρχίων να παραμείνει η ίδια; Αν, όπως έχει ήδη ειπωθεί, η δυναστεία του Ιουλίου Καίσαρα, υπήρξε κατά κάποιο τρόπο, για να ανοίξει τον δρόμο, να δώσει τόπο στην δυναστεία του Σίμωνος Πέτρου, αν ο Καισαρισμός υπήρξε για να παραχωρήσει προτεραιότητα στον Παπισμό, επρόκειτο σίγουρα να αναμένεται ότι ο Παπισμός πρέπει να λάβει το χώρο του στο υπάρχον κέντρο της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας.

Η μεταφορά στη Ρώμη, της ανώτατης εκκλησιαστικής αρχής που έχει συσταθεί από τον Χριστό στο πρόσωπο του Αγίου Πέτρου, είναι ένα γεγονός που πιστοποιείται από την παράδοση της Εκκλησίας και δικαιολογείται από τη λογική των περιστάσεων. Όσον αφορά το ζήτημα του επίσημου τρόπου με τον οποίο η αρχή του Πέτρου διαβιβάστηκε στον επίσκοπο της Ρώμης, αυτό είναι ένα ιστορικό πρόβλημα που λόγω έλλειψης αποδεικτικών εγγράφων δύσκολα μπορεί να επιλυθεί επιστημονικά.

Οι Τερτυλλιανός και Κυπριανός φαίνεται να χαιρετίζουν την Εκκλησία της Ρώμης ως την κύρια Εκκλησία και σε ένα ορισμένο βαθμό τον θεματοφύλακα και φύλακα της πίστης και της πραγματικής παράδοσης.

Κατά τις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού η μοναρχική αρχή της Παγκόσμιας Εκκλησίας δεν ήταν παρά ένας σπόρος ελάχιστα ορατός, αλλά παρ 'όλα αυτά έγκυος με  τη ζωή· από το δεύτερο αιώνα, αυτός ο σπόρος έχει αναπτυχθεί ορατά, καθώς οι πράξεις του Πάπα Βίκτωρος μαρτυρούν· τον τρίτο αιώνα, η ίδια μαρτυρία φέρεται από τις πράξεις του Πάπα Στεφάνου και ο Πάπας Διονύσιος, και τον τέταρτο αιώνα, από τις πράξεις του Πάπα Ιουλίου Α΄. Τον επόμενο αιώνα, μπορούμε ήδη να δούμε την υπέρτατη εξουσία και μοναρχική εξουσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας να αυξάνεται, όπως ένα δυναμικό δενδρύλλιο υπό τον Πάπα Αγίου Λέοντα Α΄· και τέλος, από τον ένατο αιώνα ο Παπισμός είναι ήδη το ισχυρό και επιβλητικό δέντρο που καλύπτει το χριστιανικό κόσμο με τη σκιά των κλαδιών του.

…η Ρώμη ήταν το αδιαμφισβήτητο κέντρο της Αυτοκρατορίας. Το άτομο που ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας στη Ρώμη αναγνωρίστηκε αμέσως ως τέτοιο από όλο τον κόσμο χωρίς καμία ερώτηση για το αν ήταν η Σύγκλητος ή οι Πραιτοριανοί ή οι ψήφοι των ανθρώπων που τον είχαν ανυψώσει στην πορφύρα (ΣτΜ: εννοεί το αυτοκρατορικό ένδυμα). Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν ο Αυτοκράτορας εκλεγόταν από τις λεγεώνες έξω από τη Ρώμη, το πρώτο μέλημα του ήταν να σπεύσει στην αυτοκρατορική πόλη, χωρίς την υποστήριξη της οποίας η εκλογή του θα πρέπει να θεωρούταν από όλους ως μόνο προσωρινή. Η Ρώμη των Παπών έγινε για την παγκόσμια Χριστιανοσύνη ότι η Ρώμη των Καισάρων ήταν για τον ειδωλολατρικό κόσμο. Ο επίσκοπος της Ρώμης ήταν, εξαιτίας του σπουδαίου αξιώματός του, ο ανώτατος πάστορας και ο Δάσκαλος του συνόλου της Εκκλησίας. Δεν υπήρχε ανάγκη να προβληματιστεί σχετικά με τη μέθοδο της εκλογής του· αυτό εξαρτάται από τις περιστάσεις και τις συνθήκες της στιγμής. Δεν υπήρχε συνήθως άλλος λόγος αμφισβήτησης της νομιμότητας της εκλογής του επισκόπου της Ρώμης από εκείνο της εκλογής οποιουδήποτε άλλου επισκόπου. Και από τη στιγμή που η εκλογή του στην επισκοπή αναγνωρίστηκε, ο επικεφαλής της κεντρικής εκκλησίας και ο κάτοχος του θρόνου του Αγίου Πέτρου ήταν ipso facto (sic) (από το ίδιο το γεγονός) κάτοχος όλων των δικαιωμάτων και των εξουσιών τις οποίες ανέθεσε ο Χριστός πάνω στον βράχο της Εκκλησίας. Υπήρχαν εξαιρετικές περιπτώσεις όπου οι αμφιβολίες θα μπορούσαν να γίνουν αισθητές για τις εκλογές· οι αντίπαπες δεν είναι άγνωστοι στην ιστορία. Αλλά ακριβώς όπως οι σφετεριστές Δημήτριος και Πέτρος Γ΄, ουδόλως λήστεψαν τη Ρωσική μοναρχία από την νόμιμη εξουσία της, έτσι και οι αντίπαπες δεν παρέχουν κανένα επιχείρημα κατά του Παπισμού. Κάθε εμφανής ανωμαλία στην ιστορία της Εκκλησίας ανήκει στο ανθρώπινο «είδος» μάλλον παρά στη θεία «ουσία» της θρησκευτικής κοινωνίας. Αν, από κάποια πιθανότητα, νοθευμένο ή ακόμα και  δηλητηριασμένο κρασί χρησιμοποιούταν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, θα είχε αυτή η ιεροσυλία την παραμικρή επίπτωση στην εγκυρότητα του ίδιου του μυστηρίου;

Υποστηρίζοντας ότι ο επίσκοπος της Ρώμης είναι ο πραγματικός διάδοχος του Αγίου Πέτρου και ως εκ τούτου η απόρθητη πέτρα της Εκκλησίας και ο διαχειριστή της Βασιλείας των Ουρανών, τίθεται από μία πλευρά το ζήτημα αν ο πρίγκιπας των Αποστόλων ήταν ποτέ προσωπικά στη Ρώμη. Το γεγονός αυτό μαρτυρείται από την παράδοση της Εκκλησίας, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, και εμείς οι ίδιοι δεν αισθάνονται καμία αμφιβολία επί του θέματος. Αλλά αν υπάρχουν καλόπιστοι χριστιανοί οι οποίοι είναι πιο ευαίσθητοι από εμάς στα αληθοφανή επιχειρήματα των Προτεσταντών μελετητών, δεν έχουμε καμία επιθυμία να συζητήσουμε το θέμα μαζί τους. Ακόμη θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι ο Απόστολος Πέτρος δεν πήγε ποτέ προσωπικά στη Ρώμη, και όμως την ίδια στιγμή από θρησκευτικής απόψεως διατηρεί μια πνευματική και μυστικιστική μετάδοση της κυρίαρχης εξουσίας του στον επίσκοπο της Αιώνιας Πόλης. Η ιστορία του πρώιμου χριστιανισμού μας προμηθεύει με ένα εντυπωσιακό παράδειγμα μιας ανάλογης σχέσης.  Ο Απόστολος Παύλος δεν είχε καμία φυσική σύνδεση με τον Ιησού Χριστό· δεν ήταν μάρτυρας της ζωής του Κυρίου μας στη γη ούτε έλαβε το αξίωμά του με κάθε ορατό ή δημόσιο τρόπο· παρόλα αυτά αναγνωρίζεται από όλους τους Χριστιανούς ως ένας από τους μεγαλύτερους Απόστολους. Η Αποστολική του δράση ήταν μια δημόσια διακονία μέσα στην Εκκλησία και όμως η προέλευσή της, στη σχέση του με τον Ιησού Χριστό, είναι ένα μυστικιστικό και θαυματουργό γεγονός. Τώρα, αν ένα φαινόμενο μιας υπερφυσικής διαταγής που διαμόρφωσε την αρχική σύνδεση μεταξύ του Ιησού Χριστού και του Αγίου Παύλου και έκανε τον τελευταίο ένα σκεύος εκλογής και Απόστολο των Εθνών, αν και την ίδια στιγμή αυτή η θαυματουργή προσφορά δεν εμπόδισε την περαιτέρω δραστηριότητά ενώ συνέχισε να υπόκειται στους φυσικούς όρους της ανθρώπινης ζωής και των ιστορικών περιστάσεων, τότε ομοίως ισχύει ότι η αρχική σχέση μεταξύ Αγίου Πέτρου και της έδρας της Ρώμης, την οποία δημιούργησε ο Παπισμός θα μπορούσε κάλλιστα να εξαρτάται από μια μυστικιστική και υπερβατική πράξη, η οποία ουδόλως στερεί τον ίδιο τον Παπισμό, συγκρότησε άπαξ, τον χαρακτήρα ενός φυσιολογικού κοινωνικού ιδρύματος που ενεργεί υπό τις συνήθεις συνθήκες της επίγειας ζωής. Το πανίσχυρο πνεύμα του Αγίου Πέτρου, καθοδηγούμενο από το παντοδύναμο θέλημα του Κυρίου του, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η διαιώνιση του κέντρου της εκκλησιαστικής ενότητας από την αποδοχή της θέσης του στο κέντρο της πολιτικής ενότητας, το οποίο ήδη είχε σχηματιστεί από την Θεία Πρόνοια και καθιστώντας έτσι τον επίσκοπο της Ρώμης κληρονόμο του πρωτείο του. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία (η οποία, ας θυμηθούμε, θα καταστεί αναγκαία μόνο αν φανεί συμπερασματικά ότι ο Άγιος Πέτρος δεν πήγε στη Ρώμη), ο Πάπας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου στην ίδια πνευματική και όμως απολύτως πραγματική έννοια με την οποία, τηρουμένων των αναλογιών, ο Άγιος Παύλος, πρέπει να αναγνωριστεί ως ένας αληθινός Απόστολος επιλεγμένος και απεσταλμένος από τον Ιησού Χριστό, αν και δεν είχε την γνώση Του, εκτός από ένα θαυματουργό όραμα. Η Αποστολικότητα του Αγίου Παύλου πιστοποιείται από τις Πράξεις των Αποστόλων και τις Επιστολές του ίδιου του Αγίου Παύλου· η διαδοχή του Ρωμαϊκού πρωτείου από τον Άγιο Πέτρο πιστοποιείται από την αδιάκοπη παράδοση της Παγκόσμιας Εκκλησίας. Για έναν Ορθόδοξο χριστιανό η τελευταία απόδειξη είναι εγγενώς όχι μικρότερης αξία από ό, τι η πρώτη. Ο τρόπος με τον οποίο η θεμελιώδης πέτρα της Εκκλησίας μετακινήθηκε από την Παλαιστίνη στην Ιταλία, μπορεί κάλλιστα να μας είναι άγνωστος· αλλά αυτή ήταν η πραγματικότητα, ότι μετακινήθηκε και καθιερώθηκε στη Ρώμη είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός, η απόρριψη του οποίου συνεπάγεται την άρνηση όχι μόνο της ιερής παράδοσης, αλλά και την ίδια την ιστορία του Χριστιανισμού.
Συνεχίζεται