ΣΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΩΤΗ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΑΜ ΠΟΥ ΣΥΝΕΓΡΑΨΕ ΥΠΕΡ ΑΥΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΦΥΓΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΚΕΙΝΟΥ
Συνέχεια από: Παρασκευή, 22 Φεβρουαρίου 2019
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18
Ότι ο Ακίνδυνος με όσα γράφει και φρονεί καθιστά την ουσία του Θεού ορατή καθ’ εαυτήν
87. Αλλά βέβαια, όπως είπα προηγουμένως, αναγκαστική συνέπεια των λόγων του Ακινδύνου είναι να λέγει τον Θεό καθ’ εαυτόν ορατό. Επειδή δηλαδή κατά τους θεηγόρους υπάρχει αληθινή Θεού θεωρία, ο δε Μωυσής και o Παύλος και οι όμοιοι μ’ εκείνους θεόπτες είδαν αληθώς τον Θεό κατά τον μέγα Βασίλειο, και κατά τον φωστήρα της Κρήτης ιερόν Ανδρέα «ο Χριστός άστραψε υπερβολικά επάνω στο όρος, χωρίς να γίνει τότε διαυγέστερος και υψηλότερος εαυτού, κάθε άλλο, αλλά θεωρούμενος κατά αλήθειαν ό,τι ήταν και προηγουμένως άπό τούς τελειωμένους μαθητές και μυημένους στα υψηλοτέρα». Ο Ακίνδυνος όμως δέχεται ότι αυτός είναι μόνο ουσία και άρα δογματίζει ότι κατά την ουσία θεωρείται από τους αληθώς θεωρούντες, και αυτή είναι κυρίως το καθ' εαυτόν· αλλά και κατ’ αυτήν νομίζει ότι μετέχεται και ονομάζεται, ενδημεί και αποδημεί ο Θεός, σύμφωνα με τους λόγους του, αλλά δεν επιφαίνεται και δεν ενεργεί, ως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών κατ’ ουσία, όπου και όπως βούλεται και αναλόγως προς τους θεωμένους και χωρούντες (αυτόν).
88. Εμείς όμως γνωρίζομε ότι ο Θεός μας και ουσία έχει, εντελώς ακατάληπτη και ανέκφραστη σε όλους και πάντοτε, αλλά και απλότητα, και μάλιστα άκτιστη, η οποία φυσικώς μεν προσυπάρχει σ’ αυτόν, φύσις του όμως δεν είναι, καθώς επίσης και αγαθότητα και σοφία και δύναμιν και τα άλλα όσα απαντώνται περί αυτόν (γύρω του)· και ότι από εκείνα που έκτισε νοείται. Διότι, λέγει, «τα ποιήματα είναι ενδεικτικά σοφίας, τέχνης και δυνάμεως, αλλ’ όχι της ίδιας της ουσίας, και δεν παριστάνουν αναγκαίως όλη τη δύναμιν του δημιουργού καθ’ εαυτήν. Και όταν ατενίζουμε προς τον κόσμο της δημιουργίας εντυπωνόμαστε την έννοια όχι της ουσίας αλλά της σοφίας αυτού που κατεσκεύασε τα πάντα σοφώς. Κι’ αν αναλογισθούμε της ζωής μας την αιτία, πάλι με τον τρόπο τούτον κατανοούμε την αγαθότητα, όχι την ουσία». Επιπλέον πιστεύομε ότι έχει και λαμπρότητα, που, όπως εδείχθηκε προηγουμένως, είναι θεατή και μεθεκτή μόνο από τους άξιους.
89. Ότι δε και η λαμπρότης συμπεριλαμβάνεται στα φυσικώς περί (γύρω από) τον Θεό προσόντα, ας σε πείσει ο Γρηγόριος Νύσσης που γράφει στον πρώτο λόγο Κατ’ Ευνομίου, «να μην νοήσουμε τον Υιό ως ακτίνα που εκπέμπεται από τον Πατέρα σαν ήλιο, αλλά από αγέννητον ήλιο άλλον ήλιο, που συνεκλάμπει μαζί με αυτόν γεννητώς με την επίνοια του πρώτου και κατά πάντα ωσαύτως (με όμοιο τρόπο) έχοντα, κάλλος, δύναμις, λαμπηδόνα (λάμψη), μέγεθος, λαμπρότητα και όλα γενικώς όσα παρατηρούνται στον ήλιο». Αλλά και ο μέγας Αθανάσιος, στον κατάλογο που συνέταξε για τα περί (γύρω από) την ουσία του Θεού αϊδίως θεωρούμενα, συμπεριέλαβε μαζί μ’ εκείνα το φως, και πριν από αυτούς ο μέγας Παύλος , όπως το παρουσιάζει ο θειος Γρηγόριος Νύσσης γράφοντας προς τον Ολύμπιο στο Περί της κατά Χριστιανούς τελειότητος. Ώστε σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας είναι δυνατό και από τα περί αυτόν (γύρω του) να βλέπουμε και αληθώς να βλέπουμε τον Θεό. Ο τυφλός όμως για το όντως φώς, είναι και κωφός για τα κηρύγματα της αλήθειας. Και γι’ αυτό μετά την «από αντίθετα συντεθειμένη θεότητα», όπως νομίζει, λέγει, «αυτά πού ακούμε τώρα, ποιός τα έχει ακούσει;», σαν να τα πληροφορείται από εμάς για πρώτη φορά, αυτά πού κατά την πονηρή γνώμη του νομίζει πονηρά.
90. Αφού λοιπόν φθάσαμε σε τούτο το σημείο τού λόγου, πρέπει στο εξής να προβάλουμε λεπτομερέστερα τις ρήσεις των αγίων Πατέρων, με βάση τις όποιες σ’ εμάς μεν συντηρείται η σταθερότης (το απερίτρεπτον) της ευσεβείας, καθώς συμφωνούμε με τούς Πατέρες και κατά τα δύο, οι δε διαβάλλοντες της αλήθειας συνήγαγαν και συνέθεσαν, μιμούμενοι τους εξάρχους (αρχηγούς) της όμοιας με αυτούς κακοδοξίας που εμφανίστηκαν από παλαιά, αυτή τη φωνή (της κακοδοξίας) που στους ακεραιοτέρους φαίνεται παράτονη. Διότι το να λέγει κάνεις ότι ο ένας Θεός ή η μία θεότης κατά τις ενέργειες (είναι) πολλοί, καλώς εννοούμενο συμφωνεί μ’ εμάς, κακώς δε εννοούμενο, δηλαδή με την έννοια ότι αποτελείται από κτιστά και άκτιστα, κι’ όχι κατά το αίτιο και το αιτιατό, αλλά κατά το κτιστό και το άκτιστο, υπερκείμενα και μη, είναι μακριά από την ευσέβειά μας, και ολοφάνερα ανήκει σ’ αυτούς πού αντιλέγουν σ’ εμάς τούτο το δόγμα, ή μάλλον το κέρδος που απέκτησαν κι’ ο καρπός που εμάζευσαν από τη δαιμονιώδη και μανιακή αντίθεση εναντίον μας.
Αλλ’ ας επανέλθουμε στην υπόσχεσιν και ας αναφέρουμε διεξοδικότερα μερικές από τις θεόπνευστες ρήσεις, για να γίνει ολοφάνερο με ποιούς συμφωνούν αυτές και με ποιούς πολεμούν οι εναντίον μας μαινόμενοι.
(συνεχίζεται)
ΣΧΟΛΙΟ: Παραπεταμένος ο Ακίνδυνος μετά τήν αναίρεσή του, σέ κάποια φαναριώτικη γωνιά, ξαναφύτρωσε, έγινε ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ, καί σκέπασε σάν τερατώδης κισσός τήν ορθοδοξία πίνοντας τό Αγιο αίμα της καί Τρώγοντας τίς σάρκες της.
Ότι ο Επικίνδυνος με όσα γράφει και φρονεί καθιστά την Βασιλεία του Θεού ορατή καθ’ εαυτήν, επινοώντας τήν διαλεκτική κτιστού καί ακτίστου.
Αμέθυστος
Ότι ο Ακίνδυνος με όσα γράφει και φρονεί καθιστά την ουσία του Θεού ορατή καθ’ εαυτήν
87. Αλλά βέβαια, όπως είπα προηγουμένως, αναγκαστική συνέπεια των λόγων του Ακινδύνου είναι να λέγει τον Θεό καθ’ εαυτόν ορατό. Επειδή δηλαδή κατά τους θεηγόρους υπάρχει αληθινή Θεού θεωρία, ο δε Μωυσής και o Παύλος και οι όμοιοι μ’ εκείνους θεόπτες είδαν αληθώς τον Θεό κατά τον μέγα Βασίλειο, και κατά τον φωστήρα της Κρήτης ιερόν Ανδρέα «ο Χριστός άστραψε υπερβολικά επάνω στο όρος, χωρίς να γίνει τότε διαυγέστερος και υψηλότερος εαυτού, κάθε άλλο, αλλά θεωρούμενος κατά αλήθειαν ό,τι ήταν και προηγουμένως άπό τούς τελειωμένους μαθητές και μυημένους στα υψηλοτέρα». Ο Ακίνδυνος όμως δέχεται ότι αυτός είναι μόνο ουσία και άρα δογματίζει ότι κατά την ουσία θεωρείται από τους αληθώς θεωρούντες, και αυτή είναι κυρίως το καθ' εαυτόν· αλλά και κατ’ αυτήν νομίζει ότι μετέχεται και ονομάζεται, ενδημεί και αποδημεί ο Θεός, σύμφωνα με τους λόγους του, αλλά δεν επιφαίνεται και δεν ενεργεί, ως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών κατ’ ουσία, όπου και όπως βούλεται και αναλόγως προς τους θεωμένους και χωρούντες (αυτόν).
88. Εμείς όμως γνωρίζομε ότι ο Θεός μας και ουσία έχει, εντελώς ακατάληπτη και ανέκφραστη σε όλους και πάντοτε, αλλά και απλότητα, και μάλιστα άκτιστη, η οποία φυσικώς μεν προσυπάρχει σ’ αυτόν, φύσις του όμως δεν είναι, καθώς επίσης και αγαθότητα και σοφία και δύναμιν και τα άλλα όσα απαντώνται περί αυτόν (γύρω του)· και ότι από εκείνα που έκτισε νοείται. Διότι, λέγει, «τα ποιήματα είναι ενδεικτικά σοφίας, τέχνης και δυνάμεως, αλλ’ όχι της ίδιας της ουσίας, και δεν παριστάνουν αναγκαίως όλη τη δύναμιν του δημιουργού καθ’ εαυτήν. Και όταν ατενίζουμε προς τον κόσμο της δημιουργίας εντυπωνόμαστε την έννοια όχι της ουσίας αλλά της σοφίας αυτού που κατεσκεύασε τα πάντα σοφώς. Κι’ αν αναλογισθούμε της ζωής μας την αιτία, πάλι με τον τρόπο τούτον κατανοούμε την αγαθότητα, όχι την ουσία». Επιπλέον πιστεύομε ότι έχει και λαμπρότητα, που, όπως εδείχθηκε προηγουμένως, είναι θεατή και μεθεκτή μόνο από τους άξιους.
89. Ότι δε και η λαμπρότης συμπεριλαμβάνεται στα φυσικώς περί (γύρω από) τον Θεό προσόντα, ας σε πείσει ο Γρηγόριος Νύσσης που γράφει στον πρώτο λόγο Κατ’ Ευνομίου, «να μην νοήσουμε τον Υιό ως ακτίνα που εκπέμπεται από τον Πατέρα σαν ήλιο, αλλά από αγέννητον ήλιο άλλον ήλιο, που συνεκλάμπει μαζί με αυτόν γεννητώς με την επίνοια του πρώτου και κατά πάντα ωσαύτως (με όμοιο τρόπο) έχοντα, κάλλος, δύναμις, λαμπηδόνα (λάμψη), μέγεθος, λαμπρότητα και όλα γενικώς όσα παρατηρούνται στον ήλιο». Αλλά και ο μέγας Αθανάσιος, στον κατάλογο που συνέταξε για τα περί (γύρω από) την ουσία του Θεού αϊδίως θεωρούμενα, συμπεριέλαβε μαζί μ’ εκείνα το φως, και πριν από αυτούς ο μέγας Παύλος , όπως το παρουσιάζει ο θειος Γρηγόριος Νύσσης γράφοντας προς τον Ολύμπιο στο Περί της κατά Χριστιανούς τελειότητος. Ώστε σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας είναι δυνατό και από τα περί αυτόν (γύρω του) να βλέπουμε και αληθώς να βλέπουμε τον Θεό. Ο τυφλός όμως για το όντως φώς, είναι και κωφός για τα κηρύγματα της αλήθειας. Και γι’ αυτό μετά την «από αντίθετα συντεθειμένη θεότητα», όπως νομίζει, λέγει, «αυτά πού ακούμε τώρα, ποιός τα έχει ακούσει;», σαν να τα πληροφορείται από εμάς για πρώτη φορά, αυτά πού κατά την πονηρή γνώμη του νομίζει πονηρά.
90. Αφού λοιπόν φθάσαμε σε τούτο το σημείο τού λόγου, πρέπει στο εξής να προβάλουμε λεπτομερέστερα τις ρήσεις των αγίων Πατέρων, με βάση τις όποιες σ’ εμάς μεν συντηρείται η σταθερότης (το απερίτρεπτον) της ευσεβείας, καθώς συμφωνούμε με τούς Πατέρες και κατά τα δύο, οι δε διαβάλλοντες της αλήθειας συνήγαγαν και συνέθεσαν, μιμούμενοι τους εξάρχους (αρχηγούς) της όμοιας με αυτούς κακοδοξίας που εμφανίστηκαν από παλαιά, αυτή τη φωνή (της κακοδοξίας) που στους ακεραιοτέρους φαίνεται παράτονη. Διότι το να λέγει κάνεις ότι ο ένας Θεός ή η μία θεότης κατά τις ενέργειες (είναι) πολλοί, καλώς εννοούμενο συμφωνεί μ’ εμάς, κακώς δε εννοούμενο, δηλαδή με την έννοια ότι αποτελείται από κτιστά και άκτιστα, κι’ όχι κατά το αίτιο και το αιτιατό, αλλά κατά το κτιστό και το άκτιστο, υπερκείμενα και μη, είναι μακριά από την ευσέβειά μας, και ολοφάνερα ανήκει σ’ αυτούς πού αντιλέγουν σ’ εμάς τούτο το δόγμα, ή μάλλον το κέρδος που απέκτησαν κι’ ο καρπός που εμάζευσαν από τη δαιμονιώδη και μανιακή αντίθεση εναντίον μας.
Αλλ’ ας επανέλθουμε στην υπόσχεσιν και ας αναφέρουμε διεξοδικότερα μερικές από τις θεόπνευστες ρήσεις, για να γίνει ολοφάνερο με ποιούς συμφωνούν αυτές και με ποιούς πολεμούν οι εναντίον μας μαινόμενοι.
(συνεχίζεται)
ΣΧΟΛΙΟ: Παραπεταμένος ο Ακίνδυνος μετά τήν αναίρεσή του, σέ κάποια φαναριώτικη γωνιά, ξαναφύτρωσε, έγινε ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ, καί σκέπασε σάν τερατώδης κισσός τήν ορθοδοξία πίνοντας τό Αγιο αίμα της καί Τρώγοντας τίς σάρκες της.
Ότι ο Επικίνδυνος με όσα γράφει και φρονεί καθιστά την Βασιλεία του Θεού ορατή καθ’ εαυτήν, επινοώντας τήν διαλεκτική κτιστού καί ακτίστου.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου