Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019

Η εν Καρθαγένη Σύνοδος και τα όρια της παπικής εξουσίας. (εξαιρετικό)


Στην πρόσφατη επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος γράφει:  
«…καθ΄ὅσον εἴπερ τις καί ἄλλος ἐγίγνωσκον κάλλιστα ὅτι οὐδείς ἀπολύτως κίνδυνος ὑπῆρχεν εἰς ‘μή τόν καπνώδη τύφον τοῦ κόσμου δόξωμεν εἰσάγειν τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις τό φῶς τῆς ἁπλότητος καί τῆς ταπεινοφροσύνης τήν ἡμέραν τοῖς τόν Θεόν ἰδεῖν ἐπιθυμοῦσι προσφέρει’.»  
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εδώ κάνει αναφορά απευθείας από την επιστολή των Πατέρων της εν Καρθαγένη Συνόδου (που άρχισε το 419) προς τον Πάπα της Ρώμης. Η επιστολή συντάχθηκε στο τέλος της Συνόδου και επισυνάφθηκε στους Κανόνες Αυτής. Παραθέτοντας από αυτήν την επιστολή, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μας προσκαλεί να την εξετάσουμε συνολικά, καθώς και να ελέγξουμε τους Kανόνες της Συνόδου που παρήγαγαν αυτήν την επιστολή. Τί λέει λοιπόν η επιστολή – και τί απασχόλησε την Σύνοδο; 
Η εν Καρθαγένη Σύνοδος και η επιστολή Της προς τον Πάπα  


Όλα ξεκινούν με έναν ιερέα ονόματι Απιάριος, ο οποίος κατηγορήθηκε από τους ενορίτες του στην Θαύρακα («Ταμπάρκα στην σύγχρονη Τυνησία») για «τοσούτων ἐγκλημάτων». Η Σύνοδος της Καρχηδόνας διέταξε έρευνα και τον βρήκε ένοχο, παύοντάς τον από ιερέα. Την εποχή εκείνη η Καρχηδόνα και το δυτικό τμήμα της Βορείου Αφρικής ήταν τυπικά «υπό την δικαιοδοσία» της Εκκλησίας της Ρώμης, αν και το ζήτημα αυτό δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρο και επιλυμένο. Ο Απιάριος και ο φίλος του Επίσκοπος Φαυστίνος -στον οποίον η Σύνοδος της Καρχηδόνας είχε αρχικά αναθέσει την έρευνα της υπόθεσης*, αλλά μετετράπη σε δικηγόρο και υπερασπιστή του Απιαρίου- ταξίδεψαν στην Ρώμη και έκαναν έκκληση στον Πάπα, ο οποίος σκόπευε να ανατρέψει την απόφαση της Συνόδου της Καρχηδόνας και να αποκαταστήσει τον Απιάριο στον βαθμό της ιεροσύνης. Οι δυο τους επέστρεψαν από την Ρώμη και ο Απιάριος εμφανίστηκε στην Σύνοδο και «ἀντέστη μεγάλως πάσῃ τῇ συνόδῳ διαφόρους ὕβρεις ἐπιφέρων, ὡσανεὶ τὰ πριβιλέγια τῆς Ῥωμαϊκῆς ἐκκλησίας διεκδικῶν, καὶ θέλων αὐτὸν παρ᾽ ἡμῶν εἰς κοινωνίαν δεχθῆναι»
 «Ὅμως ἧττον αὐτῷ τοῦτο ἐξεγένετο» έγραψε η Σύνοδος. Αντ’ αυτού, διεξήγαγαν τριήμερη έρευνα. Ο Απιάριος και ο φίλος του Επίσκοπος Φαυστίνος έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σταματήσουν και να αποφύγουν τις ερωτήσεις, στο τέλος όμως ο Απιάριος παραδέχτηκε ότι ήταν ένοχος των κατηγοριών εναντίον του -κατηγορίες που δεν περιγράφηκαν ρητά στην επιστολή, αλλά αναφέρθηκαν εμμέσως ως «τὰ ἐν τῇ καρδίᾳ κρυπτά, ὡς ἐν ἰλύϊ τῶν ἐγκλημάτων ἤδη καταδεδικασμένα»,«περὶ πάντων τῶν ἀπιθάντων ὀνειδῶν» και «ἐπαισχυντέων σπίλων». 
Η Σύνοδος με σεβασμό αλλά και σθένος είπε στον Πάπα να μην δέχεται εκκλήσεις από οποιονδήποτε που έχει παυθεί ή αφορισθεί από τη Σύνοδο της Αφρικής. Μεταξύ άλλων επιχειρημάτων, η Σύνοδος έγραψε: «ὅτι καὶ ἑνὶ ἑκάστῳ συγκεχώρηται, ἐὰν περὶ τῆς δίκης τῶν διαγνωστῶν προΐσταται αὐτῷ πρὸς τὰς συνόδους τῆς ἰδίας ἐπαρχίας, ἢ ἔτι μὴν εἰς οἰκουμενικὴν σύνοδον ἐκκαλέσασθαι· εἰ μὴ ἆρά τίς ἐστιν, ὅστις πιστεύσει, ἑνὶ ᾡτινιδήποτε δύνασθαι τὸν Θεὸν ἡμῶν τῆς κρίσεως ἐμπνεῦσαι τὴν δικαιοσύνην, τοῖς δὲ ἀναριθμήτοις εἰς σύνοδον συνηθροισμένοις ἱερεῦσιν ἀρνεῖσθαι
[σ.σ. με απλά λόγια -δυστυχώς έτσι καταντήσαμε και μας κατάντησαν, να μην καταλαβαίνουμε την ίδια μας την γλώσσα- λέει ότι εάν κάποιος πιστέψει ότι αδικήθηκε μπορεί να απευθυνθεί στις συνόδους της Επαρχίας του, εκτός εάν πιστεύουμε ότι ο Θεός μπορεί να εμπνεύσει την κρίση της δικαιοσύνης σε έναν μόνο άνθρωπο και αρνείται να κάνει το ίδιο σε πολλούς συναθροισμένους επισκόπους.]
Προς το τέλος της επιστολής η Σύνοδος έγραψε το εξής -απόσπασμα εκ του οποίου ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανέφερε στην επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο:  
«Ἐκβιβαστὰς τοίνυν κληρικοὺς ὑμῶν τινῶν αἰτούντων μὴ θέλετε ἀποστέλλειν, μήτε παραχωρεῖν, ἵνα μὴ τὸν καπνώδη τύφον τοῦ κόσμου δόξωμεν εἰσάγειν τῇ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίᾳ, ἥτις τὸ φῶς τῆς ἁπλότητος, καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης τὴν ἡμέραν τοῖς τὸν Θεὸν ἰδεῖν ἐπιθυμοῦσι προσφέρει.»  
[σ.σ. με απλά λόγια, -και ξαναγράφω, δυστυχώς έτσι καταντήσαμε και μας κατάντησαν, να μην καταλαβαίνουμε την ίδια μας την γλώσσα- λέει στον Πάπα να μην δέχονται να στέλνουν δικούς τους εκπροσώπους εάν κάποιος τους το ζητήσει, για να μην φανεί ότι εισάγεται ο καπνώδης τύφος του κόσμου στην Εκκλησία, η Οποία προσφέρει το φως της απλότητος και της ταπεινοφροσύνης σε αυτούς που επιθυμούν να δουν τον Θεό.]
Πριν συνεχίσουμε την εξέταση της εν Καρθαγένη Συνόδου, ας κάνουμε μία μικρή στάση και ας περιεργαστούμε την φράση αυτή. Στο περιεχόμενο της επιστολής η Αφρικανική Εκκλησία, μέσω των επισκόπων Της που συγκεντρώθηκαν στην Καρχηδόνα, λέει ξεκάθαρα στον Πάπα της Ρώμης ότι δεν είναι ευπρόσδεκτος να παρεμβαίνει στην δικαιοδοσία τους ή να δέχεται την έκκληση κληρικού τον οποίον έχουν υποβάλλει σε πειθαρχίαΕίναι αξιοσημείωτο λοιπόν ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης επέλεξε να αποσπάσει μια φράση από την συγκεκριμένη επιστολή, και εκτός του περιεχομένου αυτής, για να υποστηρίξει την εισπήδηση που έκανε ο ίδιος στην δικαιοδοσία μιας άλλης Τοπικής Εκκλησίας και το ότι αποδέχτηκε ο ίδιος την έκκληση ενός καθηρημένου και αφορισμένου κληρικού.  
Η Καρχηδόνα για το Έκκλητο
Προσθέτοντας στην ειρωνεία του ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επέλεξε να παραθέσει φράση από την συγκεκριμένη Σύνοδο είναι το γεγονός ότι η Σύνοδος αυτή ενέκρινε κανόνες οι οποίοι αχρηστεύουν τους ισχυρισμούς του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο 28ος εν Καρθαγένη Κανών (μερικές φορές αριθμείται Κανών 36) λέει ότι οι πρεσβύτεροι, οι διάκονοι ή οι κληρικοί που θα σκεφτούν να μεταφέρουν τα αιτήματά τους πέρα από την θάλασσα (δηλ. Ρώμη) θα βγουν εκτός κοινωνίας. Ο Κανών ορίζει: 
Ὁμοίως ἤρεσεν, ἵνα οἱ πρεσβύτεροι, καὶ οἱ διάκονοι, καὶ οἱ λοιποὶ κατώτεροι κληρικοί, ἐν αἷς ἔχουσιν αἰτίαις, ἐὰν τὰ δικαστήρια μέμφωνται τῶν ἰδίων ἐπισκόπων, οἱ γείτονες ἐπίσκοποι ἀκροάσωνται αὐτῶν, καὶ μετὰ συναινέσεως τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, τὰ μεταξὺ αὐτῶν διαθῶσιν οἱ προσκαλούμενοι παρ᾽ αὐτῶν ἐπίσκοποι. Διό, εἰ καὶ περὶ αὐτῶν ἔκκλητον παρέχειν νομίσωσι, μὴ ἐκκαλέσωνται εἰς τὰ πέραν τῆς θαλάσσης δικαστήρια, ἀλλὰ πρὸς τοὺς πρωτεύοντας τῶν ἰδίων ἐπαρχιῶν, ὡς καὶ περὶ τῶν ἐπισκόπων πολλάκις ὥρισται. Οἱ δὲ πρὸς περαματικὰ δικαστήρια διεκκαλούμενοι, παρ᾽ οὐδενὸς ἐν τῇ Ἀφρικῇ δεχθῶσιν κοινωνίαν.» 
Αμέσως ακολουθεί ο Κανών 29 (μερικές φορές αριθμείται Κανών 37), ο οποίος λέει ότι αν κάποιος που έχει αφορισθεί εισέλθει σε κοινωνία πριν ακουσθεί το αίτημά του, τότε ο ίδιος καταδικάζει τον εαυτόν του. Ο Κανών ορίζει:  
«Ὁμοίως ἤρεσε συμπάσῃ τῇ συνόδῳ, ἵνα, ὁ διὰ ῥαθυμίαν αὐτοῦ ἀπὸ κοινωνίας γενόμενος, εἴτε ἐπίσκοπος, εἴτε οἱοσδήποτε κληρικός, ἐὰν ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἀκοινωνησίας αὐτοῦ, πρὸ τοῦ ἀκουσθῆναι, εἰς κοινωνίαν τολμήσῃ, αὐτὸς καθ᾽ ἑαυτοῦ τῆς καταδίκης τὴν ψῆφον ἐξενηνοχέναι κριθῇ.»  
Σύμφωνα με αυτόν τον Κανόνα, για ένα άτομο που έχει καθαιρεθεί, όπως ο Φιλάρετος Ντενισένκο, το να αγνοήσει την καθαίρεσή του και να συνεχίσει να βρίσκεται σε κοινωνία και να ενεργεί ως κληρικός, τον καθιστά ακατάλληλο για οποιαδήποτε προσφυγή. Με αυτήν την ανυπακοή του χάνει το δικαίωμα να ασκήσει έφεση και έχει καταδικάσει τον εαυτόν του.  
Η Καρχηδόνα για το Πρωτείο
Το περιεχόμενο του 39ου Κανόνα (μερικές φορές αριθμείται Κανών 46) κάνει ακόμη πιο αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επέλεξε να επιστήσει την προσοχή μας στην εν Καρθαγένη Σύνοδο – ο Κανών αυτός διορθώνει οποιαδήποτε παρέκκλιση ενός επισκόπου που θέλει να τοποθετήσει τον εαυτόν του πάνω από άλλους επισκόπους: 
«Ὥστε τὸν τῆς πρώτης καθέδρας ἐπίσκοπον μὴ λέγεσθαι ἔξαρχον τῶν ἱερέων, ἢ ἄκρον ἱερέα, ἢ τοιουτότροπον τίποτε, ἀλλὰ μόνον ἐπίσκοπόν της πρώτης καθέδρας.»
[σ.σ. Συγχωρέστε με αλλά ενώ ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως προσφωνείται αποκλειστικά «Παναγιώτατος»! -πιο πάνω κι απ’ την Παναγία «Η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης»- σε πρόσφατη ομιλία του αποκάλεσε την Παναγία μας, την Μητέρα του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, «Πρωταγία»! Δεν μας εξήγησε όμως αν μεταξύ των Αγίων η «Πρωταγία» έχει τα πρεσβεία τιμής ή εξουσίας!]
Για λόγους που παραμένουν απροσδιόριστοι, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, για να υποστηρίξει τις αποφάσεις του και την εξουσία του, έκανε αναφορά σε ένα απόσπασμα από μια επιστολή και μία Σύνοδο που υποστηρίζουν ακριβώς την αντίθετη άποψη. Τούτο θέτει σαφώς υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία της ορθής ερμηνείας και αναφοράς προτύπων κειμένων του Οικουμενικού Πατριάρχη. Ίσως, όμως, να βλέπουμε το χέρι της Θείας Πρόνοιας, όπου ο Κύριος με το μέγα έλεός Του χρησιμοποιεί τις φωνές των αγίων επισκόπων Του, που πριν από δεκαέξι αιώνες συγκεντρώθηκαν στην Καρχηδόνα, για να καλέσει σε μετάνοια τον λανθάνοντα αλλά αγαπητό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.  
***
Μετάφραση Φαίη 
Πηγή ORTHODOX SYNAXIS
Σε άρθρο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς διαβάζω ότι ο Επίσκοπος Φαυστίνος ήταν «τοποτηρητής των Παπών» και όχι αυτό που λέει εδώ ότι η Σύνοδος της Καρχηδόνας του είχε αναθέσει την έρευνα της υπόθεσης. Λέει το σχετικό απόσπασμα:
«Σχολιάζοντας ο  Όσιος Νικόδημος την πρώτη επιστολή, λέει ότι αυτός ο πρεσβύτερος  Απιάριος, ο οποίος ανήκε στην  Επισκοπή της Σίκκης της Αφρικής, αφού ελέγχθηκε συνοδικώς για κανονικά εγκλήματα, που έκανε, χωρίσθηκε από την κοινωνία των συμπρεσβυτέρων του και των  Επισκόπων και Κληρικών. Αφού πήγε δύο φορές στη  Ρώμη, και στον καιρό του Ζωσίμου και στον καιρό του Κελεστίνου, όχι μόνο έγινε δεκτός σε κοινωνία απ’ αυτούς, αλλά και αφού εφοδιάσθηκε με συστατικά γράμματα απ’ αυτούς, επέστρεψε στην  Αφρική με τον  Επίσκοπο Φαυστίνο, τον τοποτηρητή αυτών των Παπών, ο οποίος, παρ’ όλο που έβαλε όλες του τις δυνάμεις για ν’ αθωώσει τον Απιάριο από τα κανονικά εγκλήματά του, γενόμενος προστάτης μάλλον παρά κριτής και έκδικος παρά διαγνώστης, εις μάτην εκοπίασε




Για να κάνει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αναφορά σε αυτήν ειδικά την Σύνοδο και σε αυτήν ειδικά την επιστολή, δύο τινά συμβαίνουν.
1) Έχει υποστεί τέτοια διάβρωση το φρόνημα του Πατριάρχη που όντως πιστεύει ότι αυτά που κάνει είναι σωστά.
2) Δεν πιστεύει ότι αυτά που κάνει είναι σωστά και μας στέλνει σήματα μορς με αυτόν τον κραυγαλέο τρόπο.
tasthyras

Μαρία Π. είπε...
Aν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να πω ότι ο λόγος της αναφοράς στην Σύνοδο της Καρθαγένης, φαίνεται ξεκάθαρα αν διαβάσουμε προσεκτικά την επιστολή του Π.Βαρθολομαίου προς τον Αναστάσιο Αλβανίας.Γράφει λοιπόν:

Ἐκ ταύτης τῆς διαρκοῦς δισυποστάτου σχέσεως τοῦτο μέν ούτε ἡ πρωτεύουσα τοῦ Κωνσταντινουπόλεως θέσις παντάπασι διακηρύττεται οὐδένα ἐνδοιασμόν ἢ ἀνησυχίαν προκαλέσασα πώποτε παρά τοῖς λοιποῖς Πατριάρχαις, καθ΄ὅσον εἴπερ τις καί ἄλλος ἐγίγνωσκον κάλλιστα ὅτι οὐδείς ἀπολύτως κίνδυνος ὑπῆρχεν εἰς «μή τόν καπνώδη τύφον τοῦ κόσμου δόξωμεν εἰσάγειν τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις τό φῶς τῆς ἁπλότητος καί τῆς ταπεινοφροσύνης τήν ἡμέραν τοῖς τόν Θεόν ἰδεῖν ἐπιθυμοῦσι προσφέρει»[2]

Tι θέλει να πει με αυτό (και γενικότερα με όσα γράφει στην Επιστολή); Ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι, ΜΕΤΑΓΕΝΈΣΤΕΡΑ της Καρθαγένης, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει αυτό το πρόβλημα, δηλ. «να εισαχθεί ο καπνώδης τύφος του κόσμου στην Εκκλησία του Χριστού, που έχει το φως της απλότητας και της ταπεινοφροσύνης» (όπως φοβόταν η Σύνοδος της Καρθαγένης για την περίπτωση καταφυγής τοπικών θεμάτων προς τον Πάπα της Ρώμης), έδωσαν (επαναλαμβάνω μεταγενέστερα της Καρθαγένης, συγκεκριμένα η Σύνοδος της Χαλκηδόνας) αυτά τα 'διακριτικά αυθεντικότητας' (ας τα πω έτσι) στην κοιτίδα της Ορθοδοξίας, την Κων/πολή (στην οποία είχαμε και πολλούς Αγίους ως Πατριάρχες), ώστε να μπορούν να έχουν την τελευταία λέξη σε εκκλησιαστικά ζητήματα άλλων περιοχών που για διάφορους λόγους ήταν φυσικό να μην έχουν την ίδια εμπειρία, ή πνευματικότητα, ή κρίση, με αυτήν.
Μιλάμε για την εποχή των Πατέρων, που όντως ίσχυαν όλα αυτά, και όχι για την σημερινή.Το ξαναλέω, μιλάμε για την εποχή των Πατέρων.
Επομένως η αναφορά του Πατριάρχη, δεν γίνεται για να αμφισβητήσει την Σύνοδο της Καρθαγένης, εφόσον υποτίθεται ότι επικαλείται συνεχώς τους Κανόνες και τις Συνόδους σε όλη την Επιστολή, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Θέλει να πει ότι οι μεταγενέστερες Σύνοδοι, τις οποίες ακολουθούμε, έκριναν ότι δεν υπάρχει ο κίνδυνος που επικαλέστηκε η Σύνοδος της Καρθαγένης, και έδωσαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο τον τελευταίο λόγο, με βάση το πνεύμα των πραγμάτων (όπως π.χ. πνευματική ανωριμότητα νεοκατήχητων περιοχών κτλ..).

Προφανώς κανείς δεν υποστηρίζει τις ενέργειες του Πατριάρχη στο Ουκρανικό, αλλά τις καταδικάζουμε κατηγορηματικά, [όχι τόσο για το θέμα της Αυτοκεφαλίας, γιατί αυτή θα μπορούσε να δοθεί, αλλά με άλλο τρόπο, χωρίς όλη αυτή τη μεθόδευση που στήθηκε από τον Ποροσένκο και τους Αμερικανούς για να υποσκάψουν την Ρωσία, αλλά για τους υπόλοιπους λόγους].
Ούτε φυσικά πιστεύει κανείς ότι υπάρχει καμιά αυθεντία σήμερα ώστε να πάρουμε κατά γράμμα τους Κανόνες με όποιον τρόπο και αν τους παρουσιάζει καθένας (και πως εμπίπτουν σε διοικητικά θέματα).
Πρέπει να γίνει Πανορθόδοξη Σύνοδος και πάλι θα είμαστε επιφυλακτικοί έτσι όπως έχουν γίνει σήμερα τα πράγματα. Εμπλέκονται τα εκκλησιαστικά με τα γεωπολιτικά θέματα, υπάρχει ο οικουμενισμός και η καθολική κατάπτωση, και χρειάζεται να βλέπουμε την συνολική εικόνα με βάση το πνεύμα και όχι το γράμμα, και που οδηγεί η κάθε ενέργεια.
Όμως εδώ επαναλαμβάνω ότι κρίνεται στενά, ο λόγος της αναφοράς στην Καρθαγένη.
Ανώνυμος είπε...

Ὁποία ἔλλειψις φρονήσεως ἱστορικῆς δεοντολογίας! ὑπό πάντων! τοῦτε πατριάρχου καὶ τῶν λοιπῶν!
Προκαλῶ, κάθε πανεπιστημιακὸ καθηγητὴ τής ἱστορίας, νὰ κρίνη τὰ ἑπόμενα γραφόμενά μου!!!
Ἔτος 1610 περίπου (δι᾿ εὐνοήτους λόγους παραλλάσω τὴν ἀκρίβειαν). Ἔγγραφον πατριαρχικὸν διὰ συνοριακὴν διαφορὰν 2 Μονῶν τοῦ Ἁγ. Ὄρους: Ὑπογράφουν 4 πατριάρχες!
Ἀπάντησις ἀσχέτων: Δι᾿ ἕν τοιοῦτον πρόβλημα, ἀπαιτεῖται "Μείζων & Ὑπερτελῆς Σύνοδος" τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς (!!!!!!)
Ἀπάντησις ἱστορικοῦ: Α΄-βασικὴ προϋπόθεσις: Ἀπαγορεύεται ἡ ἑρμηνεία τῶν παλαιῶν ἱστορικῶν γεγονότων, συμφώνως τῶν σημερινῶν γεγονότων! (Αὐτὸ τὸ θυμᾶμαι ἀπὸ τὸ δημοτικὸ σχολεῖο! Λέτε νά "φταίει" ὁ δάσκαλος;). Τὸ 1610 λοιπόν, ἐπειδὴ ὁ σουλτάνος ἔπαιρνε μεγάλα μπαξίσια, κάθε φορὰ ποὺ ἔβγαινε νέος πατρχς (Κων/λεως, Ἀντιοχείας....), συχνὰ ἄλλαζε πατριάρχες. Ἔτυχε λοιπὸν νὰ βρίσκονται 4 πατριάρχες ἐκεῖ, & θέτοντας ὁ Κων/πόλεως σὲ λειτουργία τὸ Συνοδικὸ σύστημα τῆς Έκκλησίας (σωστόν!), ὑπέγραψαν ὅλοι μαζί! Ὁ τότε Κων/πόλεως, δὲν εἶχε σύνδρομο κατωτερότητος νὰ κάνη γνωστὰ τὰ προβλήματα τῆς δικῆς του ἐπαρχίας στοὺς ὑπολοίπους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του!
Σήμερον, ποὺ δὲν ἀλλάζουν οἱ πατριάρχες ἀπὸ κάποιον σουλτάνο, τί πρέπει νὰ γίνεται; Πῶς πρέπει νὰ συμπεριφέρηται ἡ ἀρχὴ τοῦ ἱερατείου; οἱ "πρῶτοι"ἑκάστης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; (Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἀπαντᾶ, μὲ βάσι ὅλα τὰ προηγούμενα, στὴν ἑρμηνεία τῆς Καρχηδόνος & στὸ δέον γενέσθαι στὸ Οὐκρανικόν!)
Σήμερον ἔχομεν ἄλλα δεδομένα! Σήμερον οἱ "πρῶτοι"ἑκάστης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπέχουν μεταξύ των .... μισὸ μέτρο!!! 20 ἑκατοστά!!! Σήμερον ἔχομεν τό ....skype!!!
Κάλλιστα γίνεται ἠλεκτρονικὴ συνδιάσκεψις, ὅποια ὥρα τοῦ ἡμερονυκτίου, ὑπὸ πάντων τῶν "πρώτων", ἀρκεῖ νὰ ....τὸ θέλουν!!! ἀρκεῖ νὰ μὴν ἔχει ἕκαστος αὐτῶν σύνδρομο κατωτερότητος νὰ κάνη γνωστὰ τὰ προβλήματα, ὄχι πλέον τῆς δικῆς του ἐπαρχίας, ἀλλὰ τὰ δύσκολα, παγκόσμια, ἐνδοορθόδοξα προβλήματα, ἅπτοντα αὐτοῦ τούτου τοῦ Σχίσματος! στοὺς ὑπολοίπους ἐν Χριστῷ "πρώτους" ἀδελφούς του!
Λύθηκαν τὰ πάντα! -Τί νὰ τὴν κάνω τὴν Σύνοδο, τὰ ἔξοδα, τὶς χρηματοδοτήσεις ὑπὸ τὴν διεθνῆ τῶν πονηρῶν (Σόρος & τὸ κακὸ συναπάντημα), τά ... τά ... Ὅλα ψέματα! Ὅλα γίνονται! Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουν!
Ὅλοι θέλουν, μόνον αὐτὸς ....ποὺ τοῦ πῆραν τηλέφωνο... νὰ κάνη ὅσα ἔκανε... καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὰ ἔκανε....
Μία ἄλλη ἐρώτησιν: -Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐκ τῶν ὑστέρων λέει, ἄραγε τὰ ἤξερε τὴν στιγμὴ ποὺ συναντήθηκε τὸν Κύριλλο; -Μήπως τὰ σκέφθηκαν ἄλλοι γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα;
-Τὴν ἀπάντησι τὴν ἔδωσε ὁ Κύριλλος: Ὅταν μίλησαν τὴν τελευταία φορά, ὁ Βαρθολομαίος ἀπάντησε: ἔχω στὸ χέρι μου 12 δεσποτᾶδες ἑτοίμους νὰ προσχωρήσουν στὴν νέα "εκκλησία"! Αὐτὸ ἦταν τὸ μεγάλο ἐπιχείρημα ! Αὐτὸς ἦταν ὁ "διάλογος" ποὺ διαφήμιζε "Φραγκίας" καὶ ὅλοι τους τότε!
Ὅλα ἀπεκαλήφθησαν! αὐτὰ εἶναι τὰ ψέματα! -Ποῦ εἶναι οἱ 12; ἄφαντοι! Ὅλα ἐχάθησαν!

40 σχόλια:

Ion είπε...

https://orthodoxsynaxis.org/
Στην ιστοσελίδα αυτή γίνονται σκόνη τα ψευδο-ιστορικα επιχειρήματα και η εκκλησιαστικη μυθολογία του Βαρθολομαίου και των περί την Αυτου Θειοτατατη Παναγ(ρ)ιοτητα κοαζόντων σουλτανοκολάκων...

Ion είπε...

https://amisdelacommunautehelleniquedelyon.blogspot.com/2014/07/123-vacances-du-clerge.html?m=1
Ενδιαφέρον και αυτό περί του μητροπολίτη Γαλλίας ..

amethystos είπε...

Φοβερά πράγματα φίλε. Ασύλληπτα. Πώς μπορούν καί κοροιδεύουν τόσο ξεδιάντροπα τόν Κύριο;

Μαρία Π. είπε...

Aν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να πω ότι ο λόγος της αναφοράς στην Σύνοδο της Καρθαγένης, φαίνεται ξεκάθαρα αν διαβάσουμε προσεκτικά την επιστολή του Π.Βαρθολομαίου προς τον Αναστάσιο Αλβανίας.Γράφει λοιπόν:

Ἐκ ταύτης τῆς διαρκοῦς δισυποστάτου σχέσεως τοῦτο μέν ούτε ἡ πρωτεύουσα τοῦ Κωνσταντινουπόλεως θέσις παντάπασι διακηρύττεται οὐδένα ἐνδοιασμόν ἢ ἀνησυχίαν προκαλέσασα πώποτε παρά τοῖς λοιποῖς Πατριάρχαις, καθ΄ὅσον εἴπερ τις καί ἄλλος ἐγίγνωσκον κάλλιστα ὅτι οὐδείς ἀπολύτως κίνδυνος ὑπῆρχεν εἰς «μή τόν καπνώδη τύφον τοῦ κόσμου δόξωμεν εἰσάγειν τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις τό φῶς τῆς ἁπλότητος καί τῆς ταπεινοφροσύνης τήν ἡμέραν τοῖς τόν Θεόν ἰδεῖν ἐπιθυμοῦσι προσφέρει»[2]


Tι θέλει να πει με αυτό (και γενικότερα με όσα γράφει στην Επιστολή); Ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι, ΜΕΤΑΓΕΝΈΣΤΕΡΑ της Καρθαγένης, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει αυτό το πρόβλημα, δηλ. «να εισαχθεί ο καπνώδης τύφος του κόσμου στην Εκκλησία του Χριστού, που έχει το φως της απλότητας και της ταπεινοφροσύνης» (όπως φοβόταν η Σύνοδος της Καρθαγένης για την περίπτωση καταφυγής τοπικών θεμάτων προς τον Πάπα της Ρώμης), έδωσαν (επαναλαμβάνω μεταγενέστερα της Καρθαγένης, συγκεκριμένα η Σύνοδος της Χαλκηδόνας) αυτά τα 'διακριτικά αυθεντικότητας' (ας τα πω έτσι) στην κοιτίδα της Ορθοδοξίας, την Κων/πολή (στην οποία είχαμε και πολλούς Αγίους ως Πατριάρχες), ώστε να μπορούν να έχουν την τελευταία λέξη σε εκκλησιαστικά ζητήματα άλλων περιοχών που για διάφορους λόγους ήταν φυσικό να μην έχουν την ίδια εμπειρία, ή πνευματικότητα, ή κρίση, με αυτήν.
Μιλάμε για την εποχή των Πατέρων, που όντως ίσχυαν όλα αυτά, και όχι για την σημερινή.Το ξαναλέω, μιλάμε για την εποχή των Πατέρων.
Επομένως η αναφορά του Πατριάρχη, δεν γίνεται για να αμφισβητήσει την Σύνοδο της Καρθαγένης, εφόσον υποτίθεται ότι επικαλείται συνεχώς τους Κανόνες και τις Συνόδους σε όλη την Επιστολή, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Θέλει να πει ότι οι μεταγενέστερες Σύνοδοι, τις οποίες ακολουθούμε, έκριναν ότι δεν υπάρχει ο κίνδυνος που επικαλέστηκε η Σύνοδος της Καρθαγένης, και έδωσαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο τον τελευταίο λόγο, με βάση το πνεύμα των πραγμάτων (όπως π.χ. πνευματική ανωριμότητα νεοκατήχητων περιοχών κτλ..).

Προφανώς κανείς δεν υποστηρίζει τις ενέργειες του Πατριάρχη στο Ουκρανικό, αλλά τις καταδικάζουμε κατηγορηματικά, [όχι τόσο για το θέμα της Αυτοκεφαλίας, γιατί αυτή θα μπορούσε να δοθεί, αλλά με άλλο τρόπο, χωρίς όλη αυτή τη μεθόδευση που στήθηκε από τον Ποροσένκο και τους Αμερικανούς για να υποσκάψουν την Ρωσία, αλλά για τους υπόλοιπους λόγους].
Ούτε φυσικά πιστεύει κανείς ότι υπάρχει καμιά αυθεντία σήμερα ώστε να πάρουμε κατά γράμμα τους Κανόνες με όποιον τρόπο και αν τους παρουσιάζει καθένας (και πως εμπίπτουν σε διοικητικά θέματα).
Πρέπει να γίνει Πανορθόδοξη Σύνοδος και πάλι θα είμαστε επιφυλακτικοί έτσι όπως έχουν γίνει σήμερα τα πράγματα. Εμπλέκονται τα εκκλησιαστικά με τα γεωπολιτικά θέματα, υπάρχει ο οικουμενισμός και η καθολική κατάπτωση, και χρειάζεται να βλέπουμε την συνολική εικόνα με βάση το πνεύμα και όχι το γράμμα, και που οδηγεί η κάθε ενέργεια.
Όμως εδώ επαναλαμβάνω ότι κρίνεται στενά, ο λόγος της αναφοράς στην Καρθαγένη.



Ανώνυμος είπε...

Ὁποία ἔλλειψις φρονήσεως ἱστορικῆς δεοντολογίας! ὑπό πάντων! τοῦτε πατριάρχου καὶ τῶν λοιπῶν!
Προκαλῶ, κάθε πανεπιστημιακὸ καθηγητὴ τής ἱστορίας, νὰ κρίνη τὰ ἑπόμενα γραφόμενά μου!!!
Ἔτος 1610 περίπου (δι᾿ εὐνοήτους λόγους παραλλάσω τὴν ἀκρίβειαν). Ἔγγραφον πατριαρχικὸν διὰ συνοριακὴν διαφορὰν 2 Μονῶν τοῦ Ἁγ. Ὄρους: Ὑπογράφουν 4 πατριάρχες!
Ἀπάντησις ἀσχέτων: Δι᾿ ἕν τοιοῦτον πρόβλημα, ἀπαιτεῖται "Μείζων & Ὑπερτελῆς Σύνοδος" τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς (!!!!!!)
Ἀπάντησις ἱστορικοῦ: Α΄-βασικὴ προϋπόθεσις: Ἀπαγορεύεται ἡ ἑρμηνεία τῶν παλαιῶν ἱστορικῶν γεγονότων, συμφώνως τῶν σημερινῶν γεγονότων! (Αὐτὸ τὸ θυμᾶμαι ἀπὸ τὸ δημοτικὸ σχολεῖο! Λέτε νά "φταίει" ὁ δάσκαλος;). Τὸ 1610 λοιπόν, ἐπειδὴ ὁ σουλτάνος ἔπαιρνε μεγάλα μπαξίσια, κάθε φορὰ ποὺ ἔβγαινε νέος πατρχς (Κων/λεως, Ἀντιοχείας....), συχνὰ ἄλλαζε πατριάρχες. Ἔτυχε λοιπὸν νὰ βρίσκονται 4 πατριάρχες ἐκεῖ, & θέτοντας ὁ Κων/πόλεως σὲ λειτουργία τὸ Συνοδικὸ σύστημα τῆς Έκκλησίας (σωστόν!), ὑπέγραψαν ὅλοι μαζί! Ὁ τότε Κων/πόλεως, δὲν εἶχε σύνδρομο κατωτερότητος νὰ κάνη γνωστὰ τὰ προβλήματα τῆς δικῆς του ἐπαρχίας στοὺς ὑπολοίπους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του!

Σήμερον, ποὺ δὲν ἀλλάζουν οἱ πατριάρχες ἀπὸ κάποιον σουλτάνο, τί πρέπει νὰ γίνεται; Πῶς πρέπει νὰ συμπεριφέρηται ἡ ἀρχὴ τοῦ ἱερατείου; οἱ "πρῶτοι"ἑκάστης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; (Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἀπαντᾶ, μὲ βάσι ὅλα τὰ προηγούμενα, στὴν ἑρμηνεία τῆς Καρχηδόνος & στὸ δέον γενέσθαι στὸ Οὐκρανικόν!)
Σήμερον ἔχομεν ἄλλα δεδομένα! Σήμερον οἱ "πρῶτοι"ἑκάστης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπέχουν μεταξύ των .... μισὸ μέτρο!!! 20 ἑκατοστά!!! Σήμερον ἔχομεν τό ....skype!!!
Κάλλιστα γίνεται ἠλεκτρονικὴ συνδιάσκεψις, ὅποια ὥρα τοῦ ἡμερονυκτίου, ὑπὸ πάντων τῶν "πρώτων", ἀρκεῖ νὰ ....τὸ θέλουν!!! ἀρκεῖ νὰ μὴν ἔχει ἕκαστος αὐτῶν σύνδρομο κατωτερότητος νὰ κάνη γνωστὰ τὰ προβλήματα, ὄχι πλέον τῆς δικῆς του ἐπαρχίας, ἀλλὰ τὰ δύσκολα, παγκόσμια, ἐνδοορθόδοξα προβλήματα, ἅπτοντα αὐτοῦ τούτου τοῦ Σχίσματος! στοὺς ὑπολοίπους ἐν Χριστῷ "πρώτους" ἀδελφούς του!
Λύθηκαν τὰ πάντα! -Τί νὰ τὴν κάνω τὴν Σύνοδο, τὰ ἔξοδα, τὶς χρηματοδοτήσεις ὑπὸ τὴν διεθνῆ τῶν πονηρῶν (Σόρος & τὸ κακὸ συναπάντημα), τά ... τά ... Ὅλα ψέματα! Ὅλα γίνονται! Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουν!
Ὅλοι θέλουν, μόνον αὐτὸς ....ποὺ τοῦ πῆραν τηλέφωνο... νὰ κάνη ὅσα ἔκανε... καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὰ ἔκανε....
Μία ἄλλη ἐρώτησιν: -Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐκ τῶν ὑστέρων λέει, ἄραγε τὰ ἤξερε τὴν στιγμὴ ποὺ συναντήθηκε τὸν Κύριλλο; -Μήπως τὰ σκέφθηκαν ἄλλοι γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα;
-Τὴν ἀπάντησι τὴν ἔδωσε ὁ Κύριλλος: Ὅταν μίλησαν τὴν τελευταία φορά, ὁ Βαρθολομαίος ἀπάντησε: ἔχω στὸ χέρι μου 12 δεσποτᾶδες ἑτοίμους νὰ προσχωρήσουν στὴν νέα "εκκλησία"! Αὐτὸ ἦταν τὸ μεγάλο ἐπιχείρημα ! Αὐτὸς ἦταν ὁ "διάλογος" ποὺ διαφήμιζε "Φραγκίας" καὶ ὅλοι τους τότε!
Ὅλα ἀπεκαλήφθησαν! αὐτὰ εἶναι τὰ ψέματα! -Ποῦ εἶναι οἱ 12; ἄφαντοι! Ὅλα ἐχάθησαν!

Ion είπε...

Ο εν λόγω μητροπολίτης, που πλασάρεται για Αμερική, όχι μόνο βαριέται εμφανώς όταν αναγκάζεται να λειτουργησει
Αφήνω που όταν αναγκάζεται να κηρύξει, δεν ξέρει τι να πει... Αστοιχειωτος θεολογικά, όσο στα
"άλλα" προφανώς είναι καλά διαβασμένος .. Αφήνω που δεν στεριώνει καλός ιερέας στη χώρα του Αστεριξ.. Αυτά μου λένε κάποια πουλάκια ...

amethystos είπε...

Ποιός ξέρει από πού τούς ψωνίζει τούς επισκόπους τό φανάρι;

Ανώνυμος είπε...

Εἶπον καὶ ἄλλα στὴν συνάντησιν τοῦ Φαναρίου οἱ πατρχες Βαρθολομαῖος-Κύριλλος: Διὰ πρώτην φορὰν ἤκουσε ὁ πτρχς Κύριλλος περὶ γράμματος τοῦ 1670 (;) [δὲν ἐνθυμοῦμαι τὴν ἀκριβῆ ἡμερομηνία. Αὐτὸ ποὺ ἀκύρωσε μετὰ 300 χρόνια γιὰ νὰ γίνη ἡ "δουλειά"], καὶ τὴν ἐξήγησιν ποὺ ἔδωσε ὁ πτρχς Βαρθολομαῖος, καὶ τοῦ λέγει: Ἂς κάνωμεν ἕνα συνέδριον διὰ τὸ γράμμα αὐτό, κατὰ πόσον ἰσχύει κ.λπ.... Καὶ ἡ ἀμίμητος ἀπάντησις: -Ἐσεῖς κάμετε τὸ συνέδριον καὶ ἐγὼ θὰ προχωρήσω στὸν τόμον.
"Διάλογον" νὰ δοῦν τὰ μάτια σου!!! "Συνοδικότης" θαυμασία!

Ἐνθυμοῦμαι καὶ ἕν παρόμοιον "γράμμα" ποὺ κατήργησε ὁ ἴδιος... τότε..., διὰ νὰ σβύση ἀπὸ τὰ Δίπτυχα τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς καρδιᾶς μας Χριστόδουλο! -70 χρόνια ἴσχυαν τὰ 4 γράμματα τοῦ πτρχου Βασιλείου, "περὶ μνημονεύσεως τῶν μητροπολιτῶν τῶν Νέων Χωρῶν". -Ἠκυρώθησαν μετὰ 70 ἔτη! διὰ τὰς ἀνάγκας τῆς διεθνοῦς τῶν πονηρῶν!
Ἔχει ἀποδειχθεῖ ἂν καὶ γιατὶ σκοτώθηκε ὁ Ἀρχιεπ. Χριστόδουλος! Τὸ ἔγγραφο τῆς Ἀμερικῆς βγῆκε στὰ Wikileaks! Ἔ! ὁ ἐν λόγῳ..... μπορεῖ νὰ καυχᾶται ὅτι βοήθησε "ἐκ δεξιῶν"....

Αὐτὲς ὅμως οἱ καταργήσεις, πῶς λέγονται στὶς ἡμέρες μας, στὴν πολιτικὴ ὁρολογία; -Μήπως πολιτικὴ "τῆς κωλοτούμπας;" (Νέος, περιεκτικὸς ὅρος!)
Ἄμ! εἰς τὴν τουρκικὴν γλῶσσαν; -Μήπως.................. "ἔλλειψις ...μπέσσας;"

χαλαρωσε είπε...



Κατά καιρούς αντιμετωπίζομεν δυσκολίας και πειρασμούς, και τούτο επειδή λελανθασμένως τινές νομίζουσιν ότι δύνανται να αγαπώσι την Ορθόδοξον Εκκλησίαν αλλ᾽ ουχί και το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, αγνοούντες ότι αυτό ενσαρκώνει το γνήσιον εκκλησιαστικόν ήθος της Ορθοδοξίας. Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος…ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. .”Η αρχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. “ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν Εκκλησιών”. Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας, κκ Κύριλλος σωστά υπεγράμμισεν ότι η Ορθοδοξία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

– Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, 1η Σεπτεμβρίου, 2018

ο ιδιος ανθρωπος συνεχιζει και τι λεει μετα απο κανα χρονο...

καθ΄ὅσον εἴπερ τις καί ἄλλος ἐγίγνωσκον κάλλιστα ὅτι οὐδείς ἀπολύτως κίνδυνος ὑπῆρχεν εἰς «μή τόν καπνώδη τύφον τοῦ κόσμου δόξωμεν εἰσάγειν τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ, ἥτις τό φῶς τῆς ἁπλότητος καί τῆς ταπεινοφροσύνης τήν ἡμέραν τοῖς τόν Θεόν ἰδεῖν ἐπιθυμοῦσι προσφέρει».

-----

Το οικουμενικο πατριαρχειο εχει μεχρι και το 900 μ.χ. πλειαδα αιρετικων καθηρημενων και οτι αλλο. Ωσ εκ τουτου τα ισα πρεσβεια που εδοθησαν απο την 4η ειχαν πιο πολυ πολιτικο χαρακτηρα μιας και δεν γινοταν η πρωτευουσα να εχει εκκλησια δευτερα και ουχι δια να επικυρωνει με αυθεντια αυτα που δεν ηταν σε θεση να επικυρωσει. Η αυθεντια πραγμα λεπρο για την Ορθοδοξια, δεν υφισταται. Οι αγιοι ξεφυτρωνουν εκει που δεν τους σπερνεις, αυτοι αυθεντουν αν μπορουμε να το πουμε, διοτι μονο ο Κυριος ειναι αυθεντια. Οι εγκοσμιες αυθεντιες ειναι εξουσιες, σαν του φουκαρα του Αρχοντωνη. Τεσπα ο Αρχοντωνης πιανεται απο τα γενια του και κοβει ραβει οπως ειδαμε και απο το κειμενο συνολικα της Καθαργενης για να πει αυτα που θελει.

Θέλει να πει ότι οι μεταγενέστερες Σύνοδοι, τις οποίες ακολουθούμε, έκριναν ότι δεν υπάρχει ο κίνδυνος που επικαλέστηκε η Σύνοδος της Καρθαγένης, και έδωσαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο τον τελευταίο λόγο, με βάση το πνεύμα των πραγμάτων.

Η εποχη ηταν ζορικη και ο αρειανισμος εκανε θραυση, παιζαν μπαλλα και οι πνευματομαχοι και μονοφυσιτες και τα Αντιοχειας και Αλεξανδρειας ειχαν διαμορφωσει σχολες και αιρετικους ενα σωρο. Το Αλεξανδρειας λογω και Κυριλλου ηταν η πηγη. Αν θελαμε να μιλησουμε για αυθεντικη ερμηνεια εκει θα πηγαιναμε. Το Κωνσταντινοπουλεως ηταν ακομα χωριο εν σχεσει με το Αλεξανδρειας, αρα ειπαμε πρωτευοντα ρολο ειχε το πολιτικο παρα το πνευματικο. Τι να κανουμε Αρχοντωνη το πατριαρχειο Κωνσταντινουπολεως δεν ειναι τα universalia των σχολαστικων.

Αρα ο Αρχοντωνης εδω επικαλειται κατι το οποιο δεν μπορει να επικαλεσθει. Διοτι η 4η οικουμενικη εγινε 30 χρονια αργοτερα και δεν εχουμε ακομη διαμορφωσει μια υπερβατικη πιστη για τον θεσμο του Οικουμενικου Πατριαρχειου. Δεν ηταν ουτε καν Οικουμενικο. Αρα εκ του πονηρου ιο Αρχοντωνης αποκοπτει το κομματι απο το κειμενο για να προπαγανδησει κατι το οποιο το πατριαρχειο δεν ειχε. Στην ουσια εργαλειοποιει τα πορισματα της συνοδου. Δεν την αμφισβητει, στην ουσια την ακυρωνει και προειδοποιει, αλλα την ερμηνευει μεσα απο τα εντελως δικα του ματια, και αποδιδει αμεσα και εμεσσα στο πατριαρχειο πραγματα που δεν ειχε, ενω υποβοβαζει τη συνοδο σε καρικατουρα.

Συμπερασμα: ο Αρχοντωνης δεν βλεπει συνοδους και ορθοδοξια αλλα μονο αυτα που στηριζουν το δαιμονικο πρωτειο που εχει στην καρδια του. Την Καθαργενης την βλεπει με συγκαταβαση και αυστηροτητα. Δεν ειναι δυνατο να ξαναυπαρξει Καθαργενης απο τη στιγμη που υπαρχει πατριαρχειο μας λεει, ελα ομως που δεν ειναι ετσι τα πραγματα.
Μια Καθαργενης με αγιους τον τρομαζει. Την Καθαργενη την βρισκεις τους αγιους ομως;
Με συμπαθεια ολα αυτα.


Μαρία Π. είπε...

Αγαπητέ Χαλάρωσε, η διαφωνία μας ή η αγανάκτηση ή το «μένος» κάποιων απέναντι στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν είναι δυνατόν να δημιουργεί (ή να συμφωνεί με την) παραποίηση γραπτών κειμένων, με τη μέθοδο της αποσπασματικής επιλογής όπως ξεκάθαρα γίνεται.Επειδή τώρα δεν προλαβαίνω, θα γράψω αργότερα αναλυτικά.
Θα ήθελα όμως αρχικά να διορθώσω την λέξη «αυθεντία» που χρησιμοποίησες σαν να την αποδίδεις σ΄εμένα.
Δεν μίλησα για «αυθεντία», αλλά για «αυθεντικότητα». Η διαφορά είναι τεράστια.
Προφανώς δεν υπάρχουν «αυθεντίες», τόσες φορές τα έχουμε πει, μόνο ο Κύριος είναι Αυθεντία. Είναι ξεκάθαρα όσα λέω, και απορώ γιατί αναφέρεσαι σε «αυθεντία» (σε ανθρώπους) και κάνεις αυτές τις επεξηγήσεις.
Μίλησα για «νεοκατήχητες περιοχές» χωρίς πολλή εμπειρία, [σε «νηπιακή κατάσταση» όπως γράφει και ο Απόστολος Παύλος στις Επιστολές του για κάποιες Εκκλησίες, από τις οποίες ζητά να έχουν το υπόδειγμα της ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ του ίδιου ή άλλων Εκκλησιών], που «αντλούσαν» την ορθοτόμηση απ΄τις ΠΡΟΓΕΝΈΣΤΕΡΕΣ Εκκλησίες. Π.χ. οι Ρώσοι που εκχριστιανίστηκαν αργότερα, και προσέλαβαν περισσότερο τους τύπους και το λειτουργικό κομμάτι.
Λοιπόν αναγκάζομαι να σταματήσω, αλλά θα γράψω αναλυτικά ως προς το κείμενο όταν μπορέσω.

Ανώνυμος είπε...

"Μένος", ἀγαπητὴ Μαρία & λοιποὶ τῶν ἀναγνωστῶν, ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙ ΠΟΤῈ νὰ ὑπάρχη. Ἡ ἀρετὴ εἶναι ἀρετήν καὶ ἡ κακία εἶναι κακία, ἀπὸ ὁπουδήποτε καὶ ἂν προέρχεται. Μέχρι καὶ ἀπὸ κάποιον Ἅγιον!
Ὅταν ὁ Ἅγ. Λουκᾶς ὁ ἰατρός, ὁ ρῶσσος, γύρισε ἀπὸ τὴν ἐξορία του στὴν Σιβηρία, τὸν φανταζόμαστε ὡσὰν νὰ ἔχη κατακτήσει τὴν κορυφὴν τῶν ἀρετῶν! τὴν ὁμολογία πίστεως, τὸ ἴδιον τὸ μαρτύριον! Καὶ ὅμως, τότε πέφτει στὴν μεγάλη ἁμαρτία, νὰ ἀρνηθῆ τὴν ὅποιαν ἐπαρχία τοῦ πρότεινε ἡ δεσποινὶς τοῦ γραφείου τοῦ πατριαρχείου. Μετὰ ἀπὸ ὧρες κατάλαβε τὸ λάθος του καὶ τὸ ἐξομολογοῦνταν δημοσίως σὲ κάθε ὁμιλία του!
Νά! ἦθος Ἁγίων! Ἡ κακία του (ἡ ἁμαρτία) εἶναι κακία (ἁμαρτία)!!!
Τὰ γράφω διὰ τὸν πτρχην, ὁ ὁποῖος κάνει τὸν ἀγῶνα του, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ παθαίνει ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς του, τὰ ἐφαρμόζει (ὅλως περιέργως), εἰς τοὺς ἄλλους... -Διότι ἔτσι τοῦ τηλεφώνησαν... ! -Πώς γίνεται νὰ "κατεξουσιάζης" ἄλλους, ἐνῶ ἐσὺ περιπατεῖς "ἐπὶ ξηροῦ ἀκμῆς;" Ὅδε ἡ σοφία! Κάτι μεσολαβεῖ!
-Τὸ τηλέφωνον!

Καὶ τώρα, μία ἀπορία μου ποὺ χρήζει διαλευκάνσεως ἀπὸ τοὺς πανεπιστημιακοὺς καθηγητάς.
Συγκεκριμένως. Καθηγ. Κορρές, "Εἰσαγωγὴ στὴν Βυζαντινὴ ἱστορία": ...(λέει προφορικῶς:) Ἡ ὕπαρξις τῶν αἱρέσεων ἔχει βασικὴν αἰτίαν τὴν τάσιν ἀποσχίσεως ἐπαρχιῶν ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς αὐτοκρατορίας, τὴν αὐτονόμισίν των (δὲς σήμερον τήν "Αὐτοκεφαλίαν" μιᾶς περιοχῆς). Διὰ τοῦτο, οἱ βασικὲς αἱρέσεις ἀναπτύσονται σὲ μακρυνὲς περιοχές (Ἀλεξάνδρεια, Ἀρμενία...)
Οἱ Οἰκ. Σύνοδοι καλοῦνται νὰ θεσπίσουν τὴν ὁμοιογένεια τῆς πίστεως σ᾿ ὅλην τὴν αὐτοκρατορίαν. Ἔτσι, πολλοὶ αὐτοκράτορες (& πατριάρχες) γίνονται ἀρειανοὶ & μονοφυσίτες, διὰ νὰ δηλώσουν τὴν ὁμοιότητα τῆς πίστεως τοῦ κέντρου, πρὸς τὰ μέλλοντα ἀποσχισθῆναι τμήματα.
Ὅλα μέχρι τώρα, καλῶς!
Κατὰ τὴν προετοιμασίαν τῆς συγκλίσεως μιᾶς Οἰκ. Συνόδου, ὁ νεο-αιρετικὸς αὐτοκράτωρ λάμβανε μέριμναν διὰ τὴν τελικὴν ἀπόφασιν! (Ἐδῶ ἀρχίζει ἡ εἰρωνία ὑπὸ τοῦ κ. καθηγητοῦ) Ἔτσι, στὶς ὁδοὺς πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἔβαζαν στρατιῶτες, διὰ νά "φιλτράρουν"τοὺς προσερχομένους ἐπισκόπους! (Ἀμάν! καήκαμε! μπορεῖ νὰ πεῖ κάποιος ἀφελής!) Ἔτσι ἐπηρέαζε ἡ ἐξουσία τὸ ἀποτέλεσμα!
Σχόλιον τώρα ἰδικόν μου: -Εἶναι γνωστὴ ἡ προσπάθεια μερικῶν νὰ δείξουν ὅτι ἡ νῦν πίστις τῶν Ὀρθοδόξων ἐπηρεάσθηκε ἀπὸ κάποιους (Ἀπόστολος Παῦλος, αὐτοκράτορες....) Οἱ ἀφελεῖς (συμπεριλαμβανομένου & τοῦ καθηγητοῦ), ἀγνοοῦν τὸ πλέον προφανές: Ὁ Κύριος εἷναι & τὸ Σῶμα & ἡ Κεφαλὴ τῆςἘκκλησίας! Εἶναι δυνατὸν νὰ πλάσση ἄνθρωπος φθαρτός, τὸ ἄφθαρτον Σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ;
Ἀπόδειξις ἱστορική (μὲ πολλὴ ἀγάπη πρὸς τὸν κ. καθηγητὴν & τοὺς λοιποὺς βλασφήμους!): Οἱ "φιλτραρισμένοι" ἐπίσκοποι ψήφιζαν ἐναντίον τοῦ αὐτοκράτορος (& τοῦ πατριάρχου) καὶ ὀρθοτομοῦσαν τὴν Ἀλήθειαν, τὸν Κύριον Ίησοῦν!!! Καὶ καθαιροῦνταν ὁ πατριάρχης.... διότι ἔκανε λάθος! (: ἄρα καὶ οἱ οἰκουμενικοὶ κάνουν Λάθος!) -Ποῦ εἶναι ἐκείνη ἡ συνέντευξις πρὸς τὸ σερβικὸν πρακτορεῖον, ὅπου, ἡ τελευταία παράγραφος, εἶναι (ἐπιεικῶς) βλάσφημη; Ὅπου τὸ μόνον ποὺ τῆς λείπει εἶναι τό: "Τὸ οἰκουμενικὸν πατριαρχεῖον καὶ ἡ ἡμετέρα μετριότης ... ἐποιήσαμεν τὸν κόσμον ἐκ τοῦ μηδενός!"
Ἤμαρτον Κύριε!!!
Ἀποτέλεσμα: Σήμερον, μὲ τὴν διεθνῆ τῶν πονηρῶν θάλλουσαν(!), ἀπαιτεῖται, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, ἡ Συνοδικότης!!! Ἡ κατάργησις αὐθεντικότητος, αὐθεντίας καὶ τῶν σχετικῶν. Καὶ πάλιν, πρέπει νὰ θέλωμεν...
Ἀπόλυτον δεῖγμα: -Ποιός ἀκύρωσε(!) τὴν σύνοδον τῆς Κρήτης; -Μά! τὸ οἰκουμενικὸν πατριαρχεῖον φυσικά!!! Αὐτό, μόνον του (!) παρὰ τὶς ὅποιες ραδιουργίες, κατήργησε τὴν ἀπόφασιν-ἐπιβεβαίωσιν διὰ τὸ προγενέστερον δόγμα-ὅρον περὶ κωλλυμάτων τοῦ γάμου, καὶ θέσπισε μόνον του διὰ τὸν ἑαυτόν του, κάτι ἄλλο!!!
Τεσσαρακοστὴ διανύομεν, ὑπάρχει καιρὸς διὰ μετάνοιαν & ἐπανόρθωσιν....

Μαρία Π. είπε...

Πριν μπω στο θέμα της παραποίησης, θα ήθελα να πω κάτι σχετικά με αυτό που έγραψες:
Την Καθαργενης την βλεπει με συγκαταβαση και αυστηροτητα. Δεν ειναι δυνατο να ξαναυπαρξει Καθαργενης απο τη στιγμη που υπαρχει πατριαρχειο μας λεει, ελα ομως που δεν ειναι ετσι τα πραγματα.Μια Καθαργενης με αγιους τον τρομαζει. Την Καθαργενη την βρισκεις τους αγιους ομως;


Ρωτώ λοιπόν αγαπητέ Χαλάρωσε, υπάρχουν αυτοί οι άγιοι, και οι αλάνθαστοι; Οι αποφάσεις σε τοπικό επίπεδο είναι πάντα σωστές;
Είμαστε υπέρ μιας άνευ όρων υπακοής, ακόμα και σε περίπτωση θεμάτων αλλοίωσης της πίστης μας; Δεν πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα μιας εναλλακτικής διεξόδου, έστω για να δημιουργηθεί η απαραίτητη 'αναστάτωση' και να φανεί ότι κάτι δεν πάει καλά στο τοπικό επίπεδο;
Η Σύνοδος της Καρθαγένης ήταν μία τοπική Σύνοδος, η οποία απαγόρευσε την καταφυγή θεμάτων σε άλλη εκκλησιαστική αρχή, εκτός της τοπικής.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Απιάριος κατέφυγε στον Πάπα Ρώμης (κατά αντιστοιχία του Φιλάρετου που κατέφυγε στον Βαρθολομαίο), και η Σύνοδος το καταδικάζει θεωρώντας ότι οι αποφάσεις θα έπρεπε να υπάρξουν σε τοπικό επίπεδο, λόγω των αποτελεσμάτων της υπόθεσης (εξαιτίας των συγκεκριμένων φαύλων προσώπων του Απιάριου και του Πάπα).
Εμάς τώρα, φυσικά μας 'βολεύει' αυτή η απόφαση της Συνόδου, λόγω του Ουκρανικού (στο οποίο προφανώς όλοι διαφωνούμε).
Όμως αγαπητέ Χαλάρωσε, πρώτος εσύ είπες ότι δεν υπάρχουν αυθεντίες, και ακόμα είπες, που θα βρούμε σήμερα αγίους;... Λοιπόν ας αντιστρέψουμε λίγο τους όρους.
Ας σκεφτούμε ότι όντως κάποιος αδικείται από το Πατριαρχείο στο οποίο ανήκει.
Είναι σωστό να μην μπορεί να υπάρξει κάποιος άλλος τρόπος, να βρει το δίκιο του;
Υπάρχει αλάθητο σε κανένα; Υπάρχει αυθεντία; Δεν έχουν καθαιρεθεί ή αφοριστεί δίκαιοι άνθρωποι, ακόμα και άγιοι; [Η Καρθαγένη απαιτεί Αγίους, μόνος σου το είπες.]
Με αυτό το σκεπτικό, στην Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας, δόθηκε αυτή η δυνατότητα της καταφυγής και αλλού, που τροποποίησε την απόφαση της Καρθαγένης.
Συγκεκριμένα (αντιγράφω από άρθρο):

Ἀπέδωσε στό Πατριαρχείο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἴσα πρεσβεῖα[3] μέ αὐτά τῆς Ρώμης που ὑπερεῖχε , γιατί μέ βάση τούς κανόνες 3, 4, 5 τῆς Συνόδου στή Σαρδική[4] εἶχε τό δικαίωμα νά δέχεται Ἐκκλήτους γιά διαφορές πού ἀνέκυπταν ἔξω ἀπό τή δική του γεωγραφική δικαιοδοσία. Μέ τόν 28ο κανόνα τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου η Κωνσταντινούπολη αὐτονόητα ἀπέκτησε ἕνα ἀνάλογο προνόμιο. Ἐκτός ὅμως τούτου τό προνόμιο αὐτό εἶχε μέ σαφήνεια ἀποδοθεῖ στην Κωνσταντινούπολη μέ τούς κανόνες 9 καί 17 τῆς Συνόδου στή Χαλκηδόνα.

Η δυνατότητα καταφυγής και αλλού, είναι σωστή για αυτονόητους λόγους. Οι Πατέρες έκριναν ότι πρέπει να την δώσουν (επαναλαμβάνω με βάση τα δεδομένα εκείνης της εποχής, τους Αγίους και τον Μοναχισμό που ανθούσε στο Βυζάντιο, και έλεγχε και τις εκκλησιαστικές αρχές), ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει σήμερα, και ποια είναι τα δεδομένα της εμπλοκής της πολιτικής και γεωπολιτικής, στα εκκλησιαστικά ζητήματα.
(συνεχ.)

Μαρία Π. είπε...

Σχετικά τώρα με το κείμενο. Πήρε μισή πρόταση του Π.Βαρθολομαίου, για να πλάσει σενάρια, και φανταστικές υποθέσεις. Τι λέει με λίγα λόγια; Ότι ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ αναφέρει την Καρθαγένη, για να δείξει ότι δεν λογαριάζει τις Συνόδους και τους Κανόνες και ότι είναι υπεράνω αυτών.

Γράφει το κείμενο:
1.«Παραθέτοντας από αυτήν την επιστολή, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μας προσκαλεί να την εξετάσουμε συνολικά, καθώς και να ελέγξουμε τους Kανόνες της Συνόδου που παρήγαγαν αυτήν την επιστολή.»
Ρωτώ λοιπόν, γιατί να μας προσκαλεί να κάνουμε κάτι τέτοιο; Είναι εκτεθειμένος παντού με όσα έκανε, κανείς Προκαθήμενος δεν αναγνώρισε τον Επιφάνιο, ο Αναστάσιος ζητάει Πανορθόδοξη, και ο Βαρθολομαίος, «θα έβγαζε μόνος του τα μάτια του», θα επιβάρυνε τη θέση του με την αναφορά της Καρθαγένης;
Ακριβώς το αντίθετο προσπαθεί να κάνει σε όλη του την Επιστολή.Προσπαθεί συνεχώς να αποδείξει ότι είναι εντός των Κανόνων, παραθέτοντας τις μεταγενέστερες της Καρθαγένης αποφάσεις, και πλήθος παραδειγμάτων.
Την Καρθαγένη την αναφέρει για ένα και μόνο λόγο. Για να αναιρέσει τον Αναστάσιο. Για να του πει ότι οι ανησυχίες που εκφράζει, ήταν οι ίδιες με της Καρθαγένης, που οι Πατέρες έκριναν ότι δεν πρέπει να υπάρχει απολυτότητα ως προς την προσφυγή τοπικών θεμάτων.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό του κειμένου.

2. Γράφει το κείμενο:«Προσθέτοντας στην ειρωνεία του ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επέλεξε να παραθέσει φράση από την συγκεκριμένη Σύνοδο είναι το γεγονός ότι η Σύνοδος αυτή ενέκρινε κανόνες οι οποίοι αχρηστεύουν τους ισχυρισμούς του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο 28ος εν Καρθαγένη Κανών (μερικές φορές αριθμείται Κανών 36) λέει ότι οι πρεσβύτεροι, οι διάκονοι ή οι κληρικοί που θα σκεφτούν να μεταφέρουν τα αιτήματά τους πέρα από την θάλασσα (δηλ. Ρώμη) θα βγουν εκτός κοινωνίας.»

Είπαμε ότι οι αποφάσεις της τοπικής Συνόδου, τροποποιήθηκαν από την Δ' Οικουμενική.

3.Το κείμενο καταλήγει:
«Για λόγους που παραμένουν απροσδιόριστοι, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, για να υποστηρίξει τις αποφάσεις του και την εξουσία του, έκανε αναφορά σε ένα απόσπασμα από μια επιστολή και μία Σύνοδο που υποστηρίζουν ακριβώς την αντίθετη άποψη...»

Λοιπόν νομίζω ότι είναι σαφέστατος ο λόγος της αναφοράς, αρκεί κάποιος να διαβάσει ΟΛΟΚΛΗΡΗ την παράγραφο που περιέχει την συγκεκριμένη αναφορά, και την Επιστολή.
Τα υπόλοιπα περί «απροσδιόριστων λόγων», είναι πραγματικά άξια απορίας, και τα δέχονται μόνο όσοι δεν έχουν διαβάσει τις Επιστολές του Αναστάσιου και του Βαρθολομαίου:
https://www.vimaorthodoxias.gr/oikoumeniko-patriarxeio/apologitiki-apantisi-vartholomaiou-ston-anastasio-gia-to-oukraniko/

Καταλήγοντας να επαναλάβω τα αυτονόητα που είπα και πριν. Ότι οι Πατέρες θέσπιζαν Κανόνες με βάση τα αυτονόητα πνευματικά μέτρα που υποτίθεται ότι πρέπει να υπάρχουν.
Στην εκκοσμικευμένη εποχή της γενικής κατάπτωσης και διάλυσης, προφανώς τα πράγματα είναι πολύπλοκα, τα γεγονότα πρέπει να κρίνονται με διάκριση και περισσότερη από ποτέ έμφαση στο 'πνεύμα' του σωστού και της αλήθειας, και όχι στο γράμμα κάποιων Κανόνων που επικαλείται ο Πατριάρχης.

Ανώνυμος είπε...

Ἂν νομίζης, Μαρία μου, ὅτι "σε όλη του την επιστολή (ο πτρχης) προσπαθεί συνεχώς να αποδείξει ότι είναι εντός των Κανόνων, παραθέτοντας τις μεταγενέστερες της Καρθαγένης αποφάσεις, και πλήθος παραδειγμάτων", κάνεις λάθος!
Ὅλη ἡ ἐπιστολὴ εἶναι μία καταπληκτικὴ συνάθροισις τῶν πιὸ μαύρων σημείων τῆς δισχιλιετοῦς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας! Ἔχουμε ἕν μοναδικὸν "ξεψείριασμα", ἀπὸ παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν!
Ἤδη σχολίασα τὰ τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ. Μιᾶς καὶ πρέπει νὰ ἀποφεύγομε τὴν κατάκρισιν (εἶναι καὶ περίοδος Τεσσαρακοστῆς), ἡ ἐπιεικεστέρα διέξοδος εἶναι νὰ ποῦμε, ὄχι ὅτι κάποιος ἔκανε μία ἁμαρτία, οὔτε ὅτι εἶναι (π.χ.) κλέπτης (ἂν ἔκλεψε). Ἁπλῶς νομίζω, (ἂς μὲ διορθώσουν οἱ πνευματικοί), πρέπει νὰ λέμε ὅτι αὐτό, τὸ σφᾶλμα, εἶναι πρὸς ἀποφυγήν!
Π.χ. : Στὸ κείμενο-ἀπάντησι γράφει κάπου γιὰ κάποιον / κάποιους ποὺ ἔγιναν ἀκόμη καὶ εἰδωλολᾶτρες, ποὺ προσέφεραν θυσία στὰ εἴδωλα.... καί... τοὺς δέχθηκε ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος(;), (δὲν θυμᾶμαι καλά), χωρὶς νὰ τοὺς ξαναχειροτονήση ἢ νὰ τοὺς χρίση μὲ Ἅγιον Μῦρον.... (ἂν θυμᾶμαι καλά). Μά! αὐτὸ δὲν εἶναι ἱστορικὸ παράδειγμα πρὸς μίμησιν, ἀλλὰ πρὸς ἀποφυγήν!!!
-Τί ἔγινε δηλαδή, συνοπτικῶς: Μάζεψε εἷς ἄνθρωπος, τοσοῦτον εὐφυής, & τοιοῦτος... εἰς τοιαύτην θέσιν εὑρισκόμενος, ὅλα τά "στραβά" καὶ τὰ παρουσίασε στὸν ἀέρα, σ᾿ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δικαιολογήση τὰ ἀδικαιολόγητα!!
"Ἔκοψε μία φέτα ψωμί", τήν "ἄλειψε μὲ βούτυρο", τῆς πρόσθεσε & "μέλι" & ἅπλωσε τὸ χέρι στοὺς ἀθέους, τύπου Τσίπρα λέγοντας: "Ὁρῖστε φᾶτο!!!" , "Δαγκῶστε μας!"
Μὴν μοῦ πεῖ κανεὶς ὅτι καὶ αὐτὸ εἶναι πρὸς μίμησιν!

Τώρα, γιὰ τὸν λόγον ποὺ θέσπισεν ἡ Δ΄ Οἰκουμενική, ὅσα ἐθέσπισεν, εὐκόλως τὸ βλέπομε στὴν ἑρμηνεία "διατί ἕνα ἔγγραφο συνοριακῆς διαφορᾶς δύο Μονῶν τοῦ Ἁγ. Ὄρους, τὸ ὑπογράφουν 4 πατριάρχες" Δὲς παραπάνω. Ἕδρα τῆς αὐτοκρατορίας εἶναι ἡ Πόλις, ἐκεῖ πηγαῖνουν ὅλα, ὅπως στὸν σουλτᾶνο μαζευόνταν οἱ πατριάρχες μετὰ ἀπὸ χρόνια.
Ἡ σημερινὴ λῦσις τοῦ προβλήματος & τῆς ἀπαντήσεως διὰ Οὐκρανίαν κ.λπ. εἶναι ἡ ἀπόστασις ποὺ προεῖπον τοῦ κάθε "πρώτου"ἀπὸ τοὺς ἄλλους "πρώτους"! -Πόσο ἀπέχουν; -Ἔ! 20 ἑκατοστά, μόνον! ὅσο ἀπέχει ἕνα τηλέφωνο, ἕνας ὑπολογιστής!!! Σήμερον ἔχομεν τό ...skype!!!
Ἀρκεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει κατεξουσιαστικὸν φρόνημα ἕναντι τῶν ἄλλων ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ, & νὰ μὴν ὑπάρχει σύνδρομον κατωτερότητος!! ὅλα τὰ ἄλλα ἔρχονται μόνα των!

Μαρία Π. είπε...

6.56 Αγαπητέ αδελφέ (επιτρέψτε μου να σας προσφωνήσω έτσι), είπα τι ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να κάνει ο Πατριάρχης (να δικαιολογηθεί παραθέτοντας ότι μπορεί, και όχι να επιβαρύνει τη θέση του περισσότερο, αφού όλοι διαφώνησαν με όσα έκανε, υπήρξε και πλήθος επιστολών που δόθηκαν στη δημοσιότητα), και ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται το κείμενο.
Δεν είπα ότι αυτά τα παραδείγματα τον καλύπτουν. Δεν υπεισήλθα σε αυτό. Είναι άλλο κεφάλαιο. Φυσικά υπάρχουν πολλά μαύρα σημεία, και φυσικά δεν δικαιολογούνται όσα έκανε στο Ουκρανικό. Είμαι ξεκάθαρη.
Αλλά το θέμα μας είναι οι ανυπόστατες εικασίες του συγκεκριμένου κειμένου (ότι δήθεν παραπέμπει προκλητικά τον Αναστάσιο Αλβανίας, στη συγκεκριμένη Σύνοδο της Καρθαγένης, για να δείξει ότι έχει το θράσος και τη 'μαγκιά' να καταπατά τους Κανόνες και τις Συνόδους).
Δεν προκύπτει αυτό από την Επιστολή ούτε από την συγκεκριμένη πρόταση αν διαβαστεί ολόκληρη. Κάποια πράγματα τραβηγμένα, δεν βοηθούν.. Αντίθετα, πιστεύω ότι βλάπτουν.
Καλό σας βράδυ..

Ανώνυμος είπε...

Συγχώρεσέ με, ἀλλὰ ἔχει & δὲν "δείχνει" ὅτι ἔχει, μαγκιὰ νὰ καταπατῆ Κανόνες & Συνόδους Οἰκουμενικές!
Κλασσικὸν παράδειγμα εἶναι ἡ διατριβὴ τοῦ τότε ἀρχιμανδρίτου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη, μὲ τὴν ὁποία πῆρε διδακτορικόν (;) μεταπτυχιακόν (;) δὲν ένθυμοῦμαι καλῶς!
Τὸ θέμα εἶναι "Ἡ κωδικοποίησις τῶν κανόνων". Φθάνομεν στὶς συμπροσευχές (μὲ αἱρετικούς). Παραθέτει ὅλες τὶς γνῶμες τῶν Πατέρων: "Ἀπαγορεύονται οἱ συμπροσευχές" ! Καὶ ὁ 23χρονος φοιτητὴς καταλήγει (μὲ δικά μου λόγια): Οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ συμπροσευχόμαστε, ἀλλὰ νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ἀλλάξουν οἱ κανόνες καὶ νὰ ἐπιτρέπεται ἡ συμπροσευχή, διότι ἡ Ἐκκλησία ἀνανεώνεται καὶ προχωρεῖ. ....

1) Πότε ἀκούσθηκε ἕνας φοιτητὴς νὰ ὑποδεικνύει κάτι διαφορετικὸ μὲ τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ παραθέτει ;
2) Ποιός τὸν ρώτησε;
3) Ποιούς ἀκυρώνει; (ἄραγε τὸ ξέρει; Λὲς νὰ μὴν ξέρη ποιούς ἐπικαλέσθηκε; )!!!!!
4) Ποιός καθηγητὴς ἀνέχθηκε τὰ πρωτάκουστα τοῦτα καμώματα;
5) Μὲ ποιάν δικαιολογίαν πῆρε 10 στὴν ἐργασία του αὐτή; (νὰ τὴν χαρακτηρίσω πῶς; -Βλασφημίαν;)
... .... ...
καί πολλά ἄλλα...

Μαρία Π. είπε...

3.00 Γνωρίζουμε ότι ο Πατριάρχης καταπατά Κανόνες. Γνωρίζουμε τα συλλείτουργα και τις συμπροσευχές, όπως και αυτά που γράψατε.
Εδώ όμως συζητάμε άλλο θέμα. Υπάρχει μια «απολογητική» Επιστολή του Πατριάρχη προς τον Αναστάσιο Αλβανίας [τον πιο «κοντινό» του Προκαθήμενο, που τον υποστήριξε και στην σύνοδο της Κρήτης, που τώρα τον επικρίνει και ζητά Πανορθόδοξη για το Ουκρανικό], στην οποία προσπαθεί να δικαιολογήσει όσα έκανε.
Το κείμενο εδώ, πήρε αποσπασματικά ένα συγκεκριμένο μέρος από μια πρόταση που προέρχεται από την Σύνοδο Καρθαγένης, (όταν χρησιμοποιούνται φράσεις ή αποσπάσματα και από άλλες πηγές), για να δώσει μια αυθαίρετη και ανυπόστατη «ερμηνεία» ως προς τη χρήση του.

Γράφω λοιπόν περιληπτικά την Επιστολή, με πιο απλά λόγια για να φανεί η συνάφεια του αποσπάσματος με όλα τα υπόλοιπα, που είναι ξεκάθαρα μια προσπάθεια δικαιολόγησης όσων έγιναν στο Ουκρανικό, και μια προσπάθεια να φανεί ότι υπάρχει κάλυψη από Κανόνες, και όχι μια παραπομπή στην «αντίθετη του Πατριάρχη Καρθαγένη» για λόγους «επίδειξης δύναμης» όπως ισχυρίζεται το κείμενο.
Και πως θα μπορούσε να ενοχοποιηθεί έτσι ο Πατριάρχης (όπως εννοεί το κείμενο), εφόσον η Καρθαγένη τροποποιήθηκε;
Άρα ο συγγραφέας του κειμένου της «Ορθόδοξης Σύναξης» ή δεν το γνωρίζει, και έχει παραμείνει στην Καρθαγένη, ή το γνωρίζει αλλά θέλει να γράψει «σενάρια».


«...Λάβαμε και μελετήσαμε διεξοδικά το αδελφικό σας γράμμα, σχετικά με τις Εκκλησιαστικές Πράξεις που έγιναν στην Ουκρανία....
Οι Θεοφόροι Πατέρες δια των θείων και Ιερών Κανόνων, ανέθεσαν στην Κων/πολή, τις γνωστές σε όλους πανίερες και φρικτές υπερόριες ευθύνες, όχι εν ειδει προνομίων αλλά θυσίας, γιατί οδηγούμενοι δια του Αγίου Πνεύματος, διείδαν την ανάγκη της οριστικής διευθέτησης των προβλημάτων που αναφύονται σε Τοπικές Εκκλησίες και δεν μπορούν να λυθούν από αυτές.
Αυτή η κληρουχία διακονήθηκε τους προηγούμενους αιώνες, με πνεύμα σύνεσης και φόβου Θεού, από τους μακάριους προκατόχους, εντός του καθαγιασμένου και κανονικώς αμεταθέτου καθεστώτος της Πενταρχίας των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων, με φιλαδελφία και αλληλοπεριχώρηση, «ενωμένα με σύμπνοια και συμφυϊα πνευματική, δια της εν Αγίω Πνεύματι αγάπης, αλλήλων αντιλαμβανόμενοι».
Λόγω αυτής της διαρκούς δισυπόστατης σχέσης, η πρωτεύουσα θέση της Κων/πολης, δεν προκάλεσε ποτέ ενδοιασμό ή ανησυχία στους υπόλοιπους Πατριάρχες, γιατί ήξεραν κάλλιστα ότι κανένας απολύτως κίνδυνος υπήρχε
«να θεωρηθεί ότι εισάγουμε τον καπνώδη τύφο του κόσμου στην Εκκλησία, η οποία προσφέρει το φως της απλότητας και ταπεινοφροσύνης, σε όσους επιθυμούν να δουν τον Θεό» [απόσπασμα από την Σύνοδο Καρθαγένης],
αλλά αντίθετα αυτό που γίνεται είναι η βοήθεια του ενός προς τον άλλο, όπως και ο Νεόφυτος Ζ΄ περιγράφει, σύμφωνα με τις ανάγκες των υπόλοιπων Πατριαρχείων, ώστε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, να μην πλεονεκτεί με άδικο τρόπο ή να αφαιρεί εκείνων τα δίκαια, αφού ούτε να ακούει κάτι τέτοιο δεν ανέχεται, γιατί αυτό είναι άδικο και απρεπές...»


Φαίνεται ξεκάθαρα από την Επιστολή η χρήση του αποσπάσματος.

Να πάμε όμως στην ουσία των πραγμάτων.
Ο π. Α.Γκοτσόπουλος έγραψε ένα σχόλιο στο ιστολόγιο «Αναστάσιος» (10-3-2019)
«Σε ποια καταδικαστική απόφαση άσκησε έκκλητο προσφυγή ο Μακάριος;
Πότε καταδικάστηκε; Από ποιον καταδικάστηκε;
Ποια καταδίκη ακύρωσε ο Οικουμενικός αποδεχόμενος-αποφαινόμενος επί της εκκλήτου προσφυγής;
Αν δεν υπάρχει καταδίκη, τι έκκλητος ασκείται;»

Εκεί έγκειται η παρανομία του Πατριάρχη [«ως προς το τυπικό», γιατί ως προς το ουσιαστικό υπάρχουν πολύ περισσότερα που μπορούμε να πούμε, που σχετίζονται με το ευρύτερο πλαίσιο των γεγονότων], και όχι στην «καταπάτηση του Κανόνα της Καρθαγένης», και στην «πρόκληση των άλλων» μέσω της χρήσης μιας πρότασης που υποτίθεται ότι έγινε για να μας δείξει ότι δεν λογαριάζει αυτή τη Σύνοδο.

Μαρία Π. είπε...

«Χρόνια πολλά» σε όλους μας.

amethystos είπε...

Xρόνια πολλά. Καλό Ευαγγελισμό σέ όλους μας.

χαλαρωσε είπε...

Οσα θα παραθεσουμε ειναι στο πνευμα της κατανοησης των τακτικων του Αρχοντωνη. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΓΕΝΗΣ παραβιαζοντας πληρως το πνευμα της διοτι αυτο που η Καθαργενης διεβλεψε ειναι τα χουγια, πρωτεια, του Παπα. Ο Αρχοντωνης την προσεταιριζεται για να την απαξιωσει, ειναι δυστυχως πολυ πιο πονηρος. Επιπλεον δεν εχουμε κατι προσωπικο με τον Αρχοντωνη, αλλα μιας και ψευδεται ασυστολα εχει εκπεσει του επισκοπικου αξιωματος, ας δει τι λενε οι κανονες επ αυτου, ως εκ τουτου ευχομαστε να τον φωτισει και αυτον και εμας και ολους ο Κυριος για να τυχουμε ευμενους κρισης. Αλλα οφειλουμε να λεμε αυτο που βλεπουμε. Αν ειναι πατατα θα βοηθηθουμε κι εμεις απο την αντικρουση, αν ειναι χρυσος θα βοηθηθουμε ολοι.
Καναμε μια μικρη αναφορα συμπυκνωμενη αναφορα σε παραπανω σχολιο, αλλα οφειλουμε να διευκρινισουμε παιρεταιρω. Δεν αφορουν επι προσωπικου, βεβαιως, και διαλαμβανουν τα της αληθειας των πραγματων. Απο κει και περα ο καθεις οπως εννοει.

1. Κανόνες Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου 451 μ.Χ.

Κανὼν Θ'

Εἴ τις κληρικὸς πρὸς κληρικὸν πρᾶγμα ἔχει, μὴ ἐγκαταλιμπανέτω τὸν οἰκεῖον ἐπίσκοπον, καὶ ἐπὶ κοσμικὰ δικαστήρια μὴ κατατρεχέτω, ἀλλὰ πρότερον τὴν ὑπόθεσιν γυμναζέτω παρὰ τῷ ἰδίῳ ἐπισκόπῳ, ἢ γοῦν, γνώμῃ αὐτοῦ τοῦ ἐπισκόπου, παρ' οἷς ἂν ἀμφότερα τὰ μέρη βούλωνται, τὰ τῆς δίκης συγκροτείσθω· εἰ δέ τις παρὰ ταῦτα ποιήσοι, κανονικοῖς ἐπιτιμίοις ὑποκείσθω. Εἰ δὲ κληρικὸς πρᾶγμα ἔχει πρὸς τὸν ἴδιον, ἢ καὶ πρὸς ἕτερον ἐπίσκοπον, παρὰ τῇ συνόδῳ τῆς ἐπαρχίας δικαζέσθω. Εἰ δὲ πρὸς τὸν τῆς αὐτῆς ἐπαρχίας μητροπολίτην, ἐπίσκοπος, ἢ κληρικὸς ἀμφισβητοίη, καταλαμβανέτω τὸν ἔξαρχον τῆς διοικήσεως, ἢ τὸν τῆς βασιλευούσης Κωνσταντινουπόλεως θρόνον, καὶ ἐπ' αὐτῷ δικαζέσθω.

Κανὼν ΙΖ'
Τὰς καθ’ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἀγροικικὰς παροικίας, ἢ ἐγχωρίους, μένειν ἀπαρασαλεύτους παρὰ τοῖς κατέχουσιν αὐτὰς ἐπισκόποις, καὶ μάλιστα εἰ τριακονταετῆ χρόνον ταύτας ἀβιάστως διακατέχοντες ᾠκονόμησαν. Εἰ δὲ ἐντὸς τῶν τριάκοντα ἐτῶν γεγένηταί τις, ἢ γένοιτο περὶ αὐτῶν ἀμφισβήτησις, ἐξεῖναι τοῖς λέγουσιν ἠδικεῖσθαι, περὶ τούτων κινεῖν παρὰ τῇ συνόδῳ τῆς ἐπαρχίας. Εἰ δέ τις ἀδικοῖτο παρὰ τοῦ ἰδίου μητροπολίτου, παρὰ τῷ ἐξάρχῳ τῆς διοικήσεως, ἢ τῷ Κωνσταντινουπόλεως θρόνῳ δικαζέσθω, καθά προείρηται. Εἰ δὲ καί τις ἐκ βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις, ἢ αὖθις καινισθείη, τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις, καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παροικιῶν ἡ τάξις ἀκολουθείτω.

-----------

2. Κανόνες τῆς ἐν Σαρδικῇ Τοπικῆς Συνόδου
Συνεκλήθη ἐν Σαρδικῇ τῆς Ἰλλυρίας (343 ἢ 347 μ.Χ.)

Κανὼν Γ´

Ὅσιος ἐπίσκοπος εἶπεν· Καὶ τοῦτο προστεθῆναι ἀναγκαῖον, ἵνα μηδεὶς ἐπισκόπων ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ ἐπαρχίας εἰς ἑτέραν ἐπαρχίαν, ἐν ᾗ τυγχάνουσιν ὄντες ἐπίσκοποι, διαβαίνοι, εἰ μή τοι παρὰ τῶν ἀδελφῶν τῶν ἑαυτοῦ κληθείη· διὰ τὸ μὴ δοκεῖν ἡμᾶς τὰς τῆς ἀγάπης ἀποκλείειν πύλας. Καὶ τοῦτο δὲ ὡσαύτως προνοητέον, ὥστε, ἐὰν ἔν τινι ἐπαρχίᾳ ἐπισκόπων τις ἄντικρυς ἀδελφοῦ ἑαυτοῦ καὶ συνεπισκόπου πρᾶγμα σχοίη, μηδένα ἕτερον ἐκ τούτων ἀπὸ ἑτέρας ἐπαρχίας ἐπισκόπους ἐπιγνώμονας ἐπικαλεῖσθαι. Εἰ δὲ ἆρά τις ἐπισκόπων ἔν τινι πράγματι δόξῃ κατακρίνεσθαι, καὶ ὑπολαμβάνει ἑαυτὸν μὴ σαθρὸν ἀλλὰ καλὸν ἔχειν τὸ πρᾶγμα, ἵνα καὶ αὖθις ἡ κρίσις ἀνανεωθῇ, εἰ δοκεῖ ὑμῶν τῇ ἀγάπῃ, Πέτρου τοῦ Ἀποστόλου τὴν μνήμην τιμήσωμεν, καὶ γραφῆναι παρὰ τούτων τῶν κρινάντων Ἰουλίῳ τῷ ἐπισκόπῳ Ῥώμης, ὥστε διὰ τῶν γειτνιώντων τῇ ἐπαρχίᾳ ἐπισκόπων, εἰ δέοι, ἀνανεωθῆναι τὸ δικαστήριον, καὶ ἐπιγνώμονας αὐτὸς παράσχοι. Εἰ δὲ μὴ συστῆναι δύναται τοιοῦτον αὐτοῦ εἶναι τὸ πρᾶγμα, ὡς παλινδικίας χρῄζειν, τὰ ἅπαξ κεκριμένα μὴ ἀναλύεσθαι, τὰ δὲ ὄντα, βέβαια τυγχάνειν.

Κανὼν Δ´

Γαυδέντιος ἐπίσκοπος εἶπεν· Ἐάν τις ἐπίσκοπος καθαιρεθῇ τῇ κρίσει τῶν ἐπισκόπων τῶν ἐν γειτνίᾳ τυγχανόντων, καὶ φάσκῃ πάλιν ἑαυτῷ ἀπολογίας πρᾶγμα ἐπιβάλλειν, μὴ πρότερον εἰς τὴν καθέδραν αὐτοῦ ἕτερον ὑποκαταστῆναι, ἐὰν μὴ ὁ τῆς Ῥώμης ἐπίσκοπος ἐπιγνούς, περὶ τούτου ὅρον ἐξενέγκῃ.


συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Κανὼν Ε´

Ὅσιος ἐπίσκοπος εἶπεν· Ἤρεσεν, ἵν᾽ εἴ τις ἐπίσκοπος καταγγελθείη, καὶ συναθροισθέντες οἱ ἐπίσκοποι τῆς ἐνορίας τῆς αὐτῆς, τοῦ βαθμοῦ αὐτὸν ἀποκινήσωσι, καὶ ὅς περ ἐκκαλεσάμενος καταφύγῃ ἐπὶ τὸν μακαριώτατον τῆς Ῥωμαίων ἐκκλησίας ἐπίσκοπον, καὶ βουληθείη αὐτοῦ διακοῦσαι, δίκαιόν τε εἶναι νομίσῃ ἀνανεώσασθαι αὐτοῦ τὴν ἐξέτασιν τοῦ πράγματος, γράφειν τούτοις τοῖς ἐπισκόποις καταξιώσῃ τοῖς ἀγχιστεύουσι τῇ ἐπαρχίᾳ, ἵνα αὐτοὶ ἐπιμελῶς καὶ μετὰ ἀκριβείας ἕκαστα διερευνήσωσι, καὶ κατὰ τὴν τῆς ἀληθείας πίστιν, ψῆφον περὶ τοῦ πράγματος ἐξενέγκωσιν. Εἰ δέ τις ἀξιῶν καὶ πάλιν αὐτοῦ τὸ πρᾶγμα ἀκουσθῆναι, καὶ τῇ δεήσει τῇ ἑαυτοῦ τὸν Ῥωμαίων ἐπίσκοπον κρίνειν δόξῃ, ἀπὸ τοῦ ἰδίου πλευροῦ πρεσβυτέρους ἀποστεῖλοι, ἵνα ᾖ ἐν τῇ ἐξουσίᾳ αὐτοῦ τοῦ ἐπισκόπου, ὅπερ ἂν καλῶς ἔχειν δοκιμάσῃ καὶ ὁρίσῃ δεῖν, ἀποσταλῆναι τοὺς μετὰ τῶν ἐπισκόπων κρινοῦντας, ἔχοντάς τε τὴν αὐθεντίαν τούτου, παρ᾽ οὗ ἀπεστάλησαν· καὶ τοῦτο θετέον. Εἰ δὲ ἐξαρκεῖν νομίζοι πρὸς τὴν τοῦ πράγματος ἐπίγνωσιν καὶ ἀπόφασιν τοῦ ἐπισκόπου, ποιήσει ὅπερ ἂν τῇ ἐμφρονεστάτῃ αὐτοῦ βουλῇ καλῶς ἔχειν δόξῃ. Ἀπεκρίναντο οἱ ἐπίσκοποι· τὰ λεχθέντα ἤρεσεν.

--------

Ο Αναστάσιος Βαβούσκος ΓΙΑ ΤΟ ένδικο μέσο του β΄ εκκλήτου.

Σημειωση: Αναφερεται και στο α εκλυτο, με βαση τον 5ο κανονα της Πρωτης Οικουμενικης Συνοδου αλλα αυτο δεν μας αφορα μιας και αναφερεται στην δυνατοτητα επανεξετασης της υποθεσης απο την συνοδο της επαρχιας,

Το β΄ έκκλητο είναι έκτακτο ένδικο μέσο, δια του οποίου διώκεται η αναίρεση της αποφάσεως του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου, και ασκείται ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη, θεμελιούμενο κανονικώς στους κανόνες 9ο και 17ο της Δ΄ Οικουμενικής συνόδου.

Αμφότεροι οι κανόνες, οι οποίοι είναι σχεδόν πανομοιότυποι, απασχόλησαν ιδιαιτέρως του ερμηνευτές, με κύριο αντικείμενο έρευνας την έννοια του όρου «Έξαρχος». Ο προσδιορισμός του εννοιολογικού περιεχομένου του όρου αυτού είναι απαραίτητος, προκειμένου να προσδιορισθεί και το εύρος της δικαστικής εξουσίας του Οικουμενικού Πατριάρχη και όχι να αμφισβητηθεί αυτή η ίδια η δικαστική εξουσία του.

Εφόσον, ως Έξαρχοι εννοηθούν οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών, οι οποίες αναβιβάσθηκαν αργότερα σε Πατριαρχεία, τότε ο Θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως αναγνωρίζεται πλέον διά των ανωτέρω κανόνων ως ο ανώτατος κριτής, έχων αρμοδιότητα να κρίνει και κληρικούς, που δεν υπάγονται στην κανονική του δικαιοδοσία αλλά σ΄ αυτήν των υπολοίπων Θρόνων (Την άποψη αυτή εκφράζει ο Α. Αριστηνός στο σχόλιό του υπό τον 9ο κανόνα (βλ. σε Σύνταγμα, ΙΙ, 240), συντάσσεται δε και ο Σάρδεων Μάξιμος (βλ. Μαξίμου Μητροπολίτου Σάρδεων, Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Θεολογίᾳ, εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1973, 173 – 174).

Εάν, όμως, θεωρηθούν ως Έξαρχοι οι μητροπολίτες των επαρχιών, τότε περιορίζουμε το εύρος της απονεμομένης από τους 9ο και 27ο κανόνες δικαστικής εξουσίας του Οικουμενικού Πατριάρχη εντός των ορίων της κανονικής δικαιοδοσίας του, αποκλείοντας οποιαδήποτε αρμοδιότητα επί των κληρικών των υπολοίπων Θρόνων (βλ. Ι. Ζωναρά στο σχόλιό του υπό τον 17ο κανόνα, σε Σύνταγμα, ΙΙ, 259-260, αν και ο Μάξιμος Σάρδεων (βλ. ο.π.,171– 175, με πειστική επιχειρηματολογία αποδεικνύει ότι τελικώς η άποψη του Ι. Ζωναρά δεν απέχει πολύ από αυτή του Α. Αριστηνού).

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Από μιά άλλη οπτική γωνία προσεγγίζει το ζήτημα του εύρους της δικαστικής εξουσίας του Οικουμενικού Πατριάρχη ο Θ. Βαλσαμών (βλ. το σχόλιο υπό τον 3ο της Σαρδικής σε Σύνταγμα, ΙΙΙ, 237), του οποίου το σκεπτικό βρίσκεται πιο κοντά στην πρώτη και ορθότερη άποψη, που διατυπώθηκε από τον Α. Αριστηνό, αφού υποστηρίζει, ότι η ευρεία δικαστική εξουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη κατά τους 9ο και 17ο κανόνες στηρίζεται στους κανόνες 3, 4 και 5 της Σαρδικής, οι οποίοι αποδίδουν ευρύτατη δικαστική εξουσία στον Επίσκοπο Ρώμης, και αποτελεί συνέπεια του 3ου κανόνα της Β΄ Οικουμενικής συνόδου, δια του οποίου παρέχονται στον Επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως τα ίσα πρεσβεία τιμής με αυτά του Ρώμης.

Αυτό, πάντως, που θα πρέπει να επισημανθεί, είναι ότι Θα πρέπει εδώ να επισημανθεί ότι, ανεξαρτήτως του καιρικού ή μη χαρακτήρα των κανόνων Γ΄, Δ΄ και Ε΄ της Σαρδικής και του πιθανώς εσφαλμένου της διαδικασίας, η οποία προβλέπεται για την επανάκριση μιας υποθέσεως, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι οι κανόνες αυτοί πράγματι προβλέπουν ευρεία δικαστική εξουσία στον επίσκοπο Ρώμης.

Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός φαίνεται ότι είχαν υπόψη τους οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής συνόδου και χρησιμοποίησαν ως υπόδειγμα, βελτιωμένο όμως και σύμφωνο απολύτως με την αρχή της κανονικής δικαιοδοσίας (βλ. προαιρετική και όχι υποχρεωτική προσφυγή στον Οικουμενικό Πατριάρχη προς επανάκριση της υποθέσεως) για την προικοδότηση του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.

Αλλωστε, η συμφωνία του θεσμού του β΄ εκκλήτου προς τους κανόνες περί αρμοδιότητας εν γένει, προκύπτει και από τις διατάξεις περί συναινετικής επιλογής δικαστή, όπου σαφώς προβλέπεται και β΄ έκκλητο.

Την ορθότητα της ερμηνείας των 9ου και 17ου κανόνων ανεγνώρισε και η πολιτειακή εξουσία και κατοχύρωσε και δια νόμου την υπ’ αυτών ευρεία δικαστική εξουσία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, σε σημείο πλέον που να μην τίθεται αυτή υπό αμφισβήτηση καλυπτόμενη τόσο απο τον κανονικό νομοθέτη όσο και από τον πολιτειακό νομοθέτη (βλ. Επαναγωγή, Τιτλ. Γ΄, Κεφ. Θ΄ και Κεφ. Ι΄, εδ. 2).

Απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση του ενδίκου μέσου του β΄ εκκλήτου είναι η τελεσιδικία της προσβαλλομένης αποφάσεως, δηλαδή η προσβαλλόμενη απόφαση θα πρέπει είτε να έχει εκδοθεί από δευτεροβάθμιο κατόπιν ασκήσεως του ενδίκου μέσου του α’ εκκλήτου είτε να έχει τελεσιδικήσει άνευ δικαστικής κρίσεως, λόγω υπαγωγής της στις αποφάσεις, που δεν προσβάλλονται δι’ εκκλήτου.

Δικαίωμα προσφυγής δια της ασκήσεως του β΄ εκκλήτου ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη αναγνωρίζεται τόσο στους κληρικούς εν γένει (βλ. 9ο της Δ΄ Οικουμενικής) όσο και στους λαϊκούς (βλ. 17ο της Δ΄ Οικουμενικής), εφόσον έχουν λόγους να θεωρούν εσφαλμένη την εκδοθείσα κατ’ αυτών δικαστική απόφαση.

Κατά τα λοιπά, όσον αφορά στην αρχή της μη χειροτερεύσεως της θέσεως του προσφεύγοντος και στο μεταβιβαστικό και στο επεκτατικό αποτέλεσμα, ισχύουν όσα έχουν ήδη ειπωθεί παραπάνω για το α΄ έκκλητο. Όσον αφορά όμως στο ανασταλτικό αποτέλεσμα, υπάρχει μια διαφοροποίηση. Επειδή:

α) το β΄ έκκλητο συνιστά έκτακτο και όχι τακτικό ένδικο μέσο,

β) δεν προβλέπεται προθεσμία, εντός της οποίας αυτό δύναται να ασκηθεί,

η ποινή που επιβλήθηκε σε πρώτο βαθμό και επικυρώθηκε από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο εκτελείται κανονικά, και εφόσον το β΄ έκκλητο γίνει δεκτό, η προσβαλλόμενη απόφαση εξαφανίζεται και αίρονται αναδρομικώς τα αποτελέσματα της επιβληθείσης ποινής.

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Με βάση λοιπόν τα ανωτέρω, θέλω να επισημάνω τα εξής:

Πρώτον, στα πλαίσια της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης οι ιεροί κανόνες καταρχήν προβλέπουν και δεν επιβάλλουν τον θεσμό της επανακρίσεως ενώπιον ανωτέρου εκκλησιαστικού δικαστηρίου. Συνεπώς, μιλούμε για δικαίωμα και όχι για υποχρέωση.

Δεύτερον, το δικαίωμα αυτό ασκείται, όποτε αποφασίσει περί αυτού ο καταδικασθείς, διότι δεν προβλέπεται από τους ιερούς κανόνες κάποια προθεσμία. Όπου τέτοια προθεσμία προβλέπεται, αυτή αναφέρεται σαφώς, όπως συμβαίνει με την περίπτωση της κτήσεως κανονικής δικαιοδοσίας επί εκκλησιαστικής περιφέρειας διά χρησικτησίας (17ος της Δ΄ Οικουμενικής, 25ος της Πενθέκτης).

Τρίτον, η άσκηση του εκκλήτου ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη:

μεταβίβασε την υπόθεση σε ανώτερο δικαστήριο, το οποίο έκρινε εντός του πλαισίου του αιτήματος, όπως αυτό περιελήφθη στο δικόγραφο του εκκλήτου. Αυτό σημαίνει, ότι η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου δεν μπορούσε να αποφανθεί επί θεμάτων, που δεν περιελήφθησαν στο κατατεθέν έκκλητο κατ’ εφαρμογή της αρχής «τόσον εκδικάζεται όσον εκκαλείται». Συνεπώς, το έκκλητο θα πρέπει να είχε ως αίτημα την εξαφάνιση της αποφάσεως περί της επιβολής της ποινής της καθαιρέσεως και όχι και της αποφάσεως περί της επιβολή της ποινής της εκπτώσεως.
επεξέτεινε, εάν υποβλήθηκε μόνον από τον Φιλάρετο Ντενισένκο, τα αποτελέσματά του και επί των υπολοίπων, εάν και εφόσον και αυτοί είχαν δικαίωμα ασκήσεως εκκλήτου.
δεν επέφερε το ανασταλτικό αποτέλεσμα του, διότι και στην πράξη δεν ήταν αυτό δυνατό.

Τέταρτον, η αποδοχή του εκκλήτου συνεπάγεται την κατάργηση της ισχύος της ποινής, που είχε επιβληθεί από το κατώτερο δικαστήριο και την μεταφορά της καθολικής ισχύος στη νέα απόφαση, που εκδίδεται επί του εκκλήτου. Πλέον, καθολική ισχύ έχει η απόφαση που ανακαλεί την ποινή της καθαιρέσεως, η οποία είναι για τον λόγο αυτόν είναι δεσμευτική για όλη την Ορθοδοξία, όσοι δε αρνούνται να την εφαρμόσουν, διαπράττουν το παράπτωμα της παραβιάσεως δικαστικής αποφάσεως.

Ανακεφαλαιώνοντας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και η περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδος ενήργησαν στην περίπτωση του Φιλάρετου Ντενισένκο και των «σύν αὐτῷ» συμφώνως προς τους ιερούς κανόνες.

Με βαση τα παραπανω, που ειναι και η γραμμη πανω κατω του Πατριαρχειου το πατριαρχειο εκινηθει ως εκινηθει.

ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ;

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

π. Άγγελος Αγγελακόπουλος.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

A) Περί πρεσβείων τιμής Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως

Σύμφωνα με τον στ΄ Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, πρέπει να φυλάττονται τα παλαιά έθη των τριών Πατριαρχών, του Αλεξανδρείας μεν κυρίως και κατά πρώτο λόγο, του Αντιοχείας δε, κατά δεύτερο λόγο, και του Ρώμης συνεπτυγμένως και περιληπτικώς, (περί δε του Ιεροσολύμων ιδιαιτέρως και ξεχωριστά λέει η παρούσα Σύνοδος στον ζ΄ Κανόνα της και περί του Κωνσταντινουπόλεως λέει η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος στον γ΄ Κανόνα της), ώστε ο μεν Πατριάρχης (τον οποίο Επίσκοπο ονομάζει εδώ, επειδή δεν ήταν ακόμη συνήθεια να ονομάζεται κάποιος με το όνομα του Πατριάρχου) της Αλεξανδρείας να έχει την εξουσία των Επισκόπων και Μητροπολιτών της Αιγύπτου, Λιβύης και Πενταπόλεως. Καθώς και στον Πατριάρχη Ρώμης επικράτησε να έχει την εξουσία και προεδρία όλων των εσπερίων Επισκόπων και Πατριαρχών.

Στο σημειο αυτό ο Όσιος Νικόδημος μας πληροφορεί ότι οι ορμώμενοι από της Ρωμαϊκής Εκκλησίας δεν ερμηνεύουν ορθώς τον παρόντα Κανόνα. Ο Πάπας Φίληξ, έχοντας διαφορές προς τον Κωνσταντινουπόλεως Ακάκιο και αφού διέφθειρε τον παρόντα Κανόνα, είπε ότι ο Επίσκοπος Ρώμης έχει το κύρος σε κάθε σύνοδο, όπως θέλει ο παρών Κανόνας της εν Νικαία Συνόδου. Και πριν από αυτόν ο τοποτηρητής του Λέοντος Πασχασινός αντεστραμμένως προέφερε αυτόν τον Κανόνα στην Δ΄ Σύνοδο. Ο Όσιος, όμως, από αυτά τα ρήματα του Κανόνος βρίσκει αληθινό το νόημα αυτής της Συνόδου. Λέει, λοιπόν, ότι, επειδή ο Μελέτιος παρέτρεψε τα δίκαια του Επισκόπου Αλεξανδρείας, έδωσε αιτία στην σύνοδο αυτή να εκθέσουν τον παρόντα Κανόνα και να διορίσουν όχι κάποιο νέο, αλλά μόνο να επικυρώσουν τις τάξεις, που σώζονταν από παλαιά συνήθεια, όχι μόνο στους Πατριάρχες, αλλά και στους Μητροπολίτες και όχι μόνο στις χειροτονίες, τις οποίες ο Μελέτιος παρέτρεπε, αλλά και σε κάθε άλλο δικαίωμα, που ανήκει στους Πατριάρχες και τους Μητροπολίτες κατά τις Εκκλησίες, που υπόκεινται σ’αυτούς. Αφού, λοιπόν, έβαλε τα παραπάνω ως προϋποθέσεις, λέει ο Κανόνας˙ «Τα αρχαία έθη κρατείτω, τα εν Αιγύπτω και Λιβύη και Πενταπόλει, ώστε τον εν Αλεξανδρεία Επίσκοπον πάντων τούτων έχειν την εξουσίαν, επειδή και τω εν Ρώμη Επισκόπω τούτο σύνηθές εστι». Εδώ, σύμφωνα με τον Όσιο, πρέπει να σημειωθεί ότι η αντωνυμία «τούτο» δεν αναφέρεται σε άλλο, παρά στο έθος, που θα πει Κοινότερο. Καθώς και στον Επίσκοπο Ρώμης επικράτησε αυτή η συνήθεια. Ποια συνήθεια; Το να έχει την εξουσία όλων αυτών, που υπόκεινται σ’αυτόν. Καθώς έχει την ίδια συνήθεια ο Ρώμης με τον Αλεξανδρείας, έτσι έχει και την ίδια εξουσία μ’ εκείνον.

Ότι αυτό είναι το νόημα του Κανόνος, συμμαρτυρεί η Αραβική μετάφραση αυτών των Κανόνων, δηλαδή η Αλεξανδρινή έκδοση, ο Αιγύπτιος Ιωσήφ ο αρχαίος ερμηνευτής των Κανόνων αυτής της Συνόδου, η μετάφραση του Διονυσίου του μικρού στο Λατινικό, η έκδοση του Ισιδώρου Μερκάντορος και τέλος η μετάφραση του Ρουφίνου Πρεσβυτέρου Ακυληΐας. Επειδή, λοιπόν, έτσι έχει το αληθές και η διοίκηση της Ρώμης είναι περιορισμένη, όπως και του Αλεξανδρείας, μάτην φαντάζονται οι Ρωμάνοι από αυτόν τον Κανόνα ότι έχουν απεριόριστη εξουσία σε όλο τον κόσμο. Σημειώνει, τέλος, ο Όσιος ότι ο παρών Κανόνας δεν ανακαίνισε τα πρεσβεία της Ρώμης, επειδή ήταν ακέραια. Αν, όμως, δεν ήταν το ίδιο, που είπε περί του Αλεξανδρείας, θα έλεγε και για τον Ρώμης.


συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Ο γ΄ Κανόνας της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου διορίζει ιδιαιτέρως περί του Κωνσταντινουπόλεως και λέει ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως να έχει τα προνόμια της τιμής μετά τον Πάπα και Πατριάρχη της Ρώμης, επειδή και αυτή η Κωνσταντινούπολις δηλαδή είναι και ονομάζεται Νέα Ρώμη. Η πρόθεση «μετά» εδώ δεν δηλώνει το ύστερο του χρόνου, καθώς λένε μερικοί μαζί με τον Αριστηνό, αλλά ούτε υποβιβασμό και ελάττωση, καθώς λανθασμένα ερμηνεύει ο Ζωναράς (επειδή με το να είναι μετά τον Κωνσταντινουπόλεως ο Αλεξανδρείας, μετά τον Αλεξανδρείας ο Αντιοχείας και μετά τον Αντιοχείας ο Ιεροσολύμων, κατά τον λστ΄ της ΣΤ΄, υπάρχουν τέσσερα είδη υποβιβασμού τιμής και ακολούθως πέντε διάφορες τιμές η μία ανώτερη της άλλης, το οποίο είναι ενάντιο σε όλη την καθολική (Ορθόδοξη) Εκκλησία και δεκτό μόνο από τους Λατίνους και τους Λατινόφρονες), αλλά δηλώνει ισότητα τιμής και τάξη, κατά την οποία ο μεν είναι πρώτος, ο δε δεύτερος. Ισότητα μεν τιμής δηλώνει, επειδή και οι εν Χαλκηδόνι Πατέρες στον κη΄ Κανόνα λένε ότι οι ρν΄ αυτοί Επίσκοποι έδωσαν τα ίσα πρεσβεία της παλαιάς Ρώμης και στην νέα Ρώμη και οι εν Τρούλλω Πατέρες στον λστ΄ Κανόνα λένε ότι ο Κωνσταντινουπόλεως απολαμβάνει τα ίσια πρεσβεία με τον Ρώμης. Τάξη δε δηλώνει, επειδή και αυτοί και εκείνοι στους Κανόνες τους λένε δεύτερο τον Κωνσταντινουπόλεως μετά τον Ρώμης, όχι ως προς την τιμή, αλλά ως προς την τάξη της τιμής. Γιατί, κατά την φύση των πραγμάτων, είναι αδύνατο να βρεθούν δύο ίσα και να λέγονται πρώτα και δεύτερα μεταξύ τους χωρίς τάξη.

Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, ανανεώνοντας με τον κη΄ Κανόνα της τον γ΄ της Β΄, έδωσε στον Κωνσταντινουπόλεως και τα ίσα προνόμια της τιμής του Ρώμης, τα οποία είναι οι χειροτονίες των τριών διοικήσεων των Μητροπολιτών Ασίας, Πόντου και Θράκης, οι οποίες επικυρώθησαν και με Κανόνα και όχι μόνο με έθος, επειδή είναι γύρω από την Κωνσταντινούπολη. Γιατί, όπως ο Ρώμης έχει τα πρεσβεία τιμής και εξουσίας, δηλαδή το Πατριαρχικό αξίωμα και το άρχειν της ιδίας ενορίας των Εσπερίων, έτσι και ο Κωνσταντινουπόλεως έχει τα ίδια πρεσβεία, δηλαδή το Πατριαρχικό αξίωμα, και το άρχειν των ανωτέρω Μητροπολιτών, επειδή είναι από την ίδια ενορία. Αυτά είναι τα εκκλησιαστικά πράγματα, που αναφέρει εδώ ο Κανόνας, στα οποία, καθώς μεγαλύνεται ο Ρώμης, έτσι μεγαλύνεται και ο Κωνσταντινουπόλεως, χωρίς καμμία διαφορά, εκτός από την εξής: ότι ο μεν Ρώμης είναι πρώτος ως προς την τάξη, ο δε Κωνσταντινουπόλεως δεύτερος ως προς την τάξη. Αυτά τα προνόμια του Κωνσταντινουπόλεως επεκύρωσαν και επεσφράγισαν όχι μόνο οι Πατέρες της Συνόδου, αλλά και όλη η Σύγκλητος των αρχόντων, αν και οι λεγάτοι του Πάπα, βλέποντας να πλατύνονται τα όρια του Κωνσταντινουπόλεως, σχεδόν λιποθύμησαν, έναντιούμενοι σ’αυτά. Γι’αυτό προφανώς ψεύδονται οι παπολάτρες, λέγοντας ότι τα πρωτεία και πρεσβεία του Ρώμης και το να μεγαλύνεται στα εκκλησιαστικά πράγματα προσμαρτυρούν σ’αυτόν ειδικό προνόμιο εξουσίας στην καθόλου Εκκλησία, δηλαδή μοναρχικό και αναμάρτητο αξίωμα. Αν τα πράγματα φανέρωναν κάτι τέτοιο, αυτό επρεπε να έχει και ο Κωνσταντινουπόλεως, επειδή ο Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους Κανόνες, είναι ίσο και απαράλλακτο μέτρο της τιμής της εξουσίας και του μεγαλείου της Ρώμης. Αλλά, αφού ποτέ δεν έλαβε κάτι τέτοιο ο Κωνσταντινουπόλεως από τους Κανόνες, άρα ούτε ο Ρώμης.


συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Αλλά ούτε τα πρεσβεία του Ρώμης είναι αυτά, που δόθηκαν από το θρυλλούμενο θέσπισμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τον Σίλβεστρο Ρώμης, όπως αυτοί λένε, δηλαδή το να περπατά με τα παράσημα της βασιλικής μεγαλειότητος, κατά μίμηση του βασιλέως, το να έχει στο κεφάλι του, αντί στεφάνου, υπέρλαμπρο λώρο, το να φορά Βασιλικό ωμοφόριο, πορφυρά χλαμύδα και κόκκινο χιτώνα, το να έχει τον ίππο του στρωμένο βασιλικώς με όλα τα βασιλικά σημεία, το να κρατά ο Βασιλεύς, σαν στράτωρ, το χαλινάρι του ίππου του και το να μεγαλύνεται ο Κλήρος της Εκκλησίας του, καθώς και η Σύγκλητος, τόσο στα φορέματα, όσο και στα υποδήματα και στην καββαλαρία. Δέν είναι αυτές οι εξωτερικές λαμπρότητες και περιφάνειες τα πρεσβεία και αξιώματα, που δόθηκαν από τους Κανόνες στον Ρώμης, Α΄ γιατί, αν ήταν, έπρεπε να δοθούν παρομοίως και ίσως και στον Κωνσταντινουπόλεως και Β΄ γιατί, κατά τον ιστ΄ της Ζ΄ και τον κζ΄ της ΣΤ΄, οι λαμπρές και περιφανείς εσθήτες και κάθε βλακεία και καλλωπισμός του σώματος είναι αλλότρια των Κληρικών και της ιερατικής τάξεως και γιατί ο καπνώδης τύφος της κοσμικής εξουσίας πρέπει να είναι μακρυά από τους ιερείς του Θεού, κατά την επιστολή της εν Καρθαγένη Συνόδου προς τον Πάπα Κελεστίνο. Ο πγ΄ αποστολικός καθαίρει εκείνους, που θέλουν να έχουν και Ρωμαϊκή αρχή και ιερατική διοίκηση. Και ο Κύριος στα Ευαγγέλια προστάζει να φυλαγόμασθε από εκείνους, που θέλουν να περπατούν εν στολαίς. Γι’ αυτό, το μάτην θρυλλούμενο θέσπισμα κρίνεται νόθο και πεπλασμένο. Αν καθ’ υπόθεσιν συγχωρήσουμε ότι είναι αληθές, αλλ’ όμως, επειδή και έναντιώνεται προφανώς στους ιερούς Κανόνες, είναι αργό και άκυρο. Οι πραγματικοί τύποι, που έναντιώνονται στους Κανόνες, είναι άκυροι. Πρεσβεία, λοιπόν, και πρωτεία του Ρώμης είναι το να έχει την εξουσία όλων των Επισκόπων και Μητροπολιτών στην Διοίκηση της Ρώμης, ώστε να τους χειροτονεί μαζί με τους Επισκόπους της Διοικήσεως, και το να είναι πρώτος ως προς την τάξη των υπολοίπων Πατριαρχών. Αυτά τα προνόμια τα έλαβε όχι επειδή η Ρώμη είναι καθέδρα του Αποστόλου Πέτρου, όχι επειδή ο Ρώμης είναι βικάριος του Χριστού, καθώς ματαιολογούν οι Παπιστές, αλλά προκαταρκτικώς μεν επειδή η Ρώμη ήταν τιμημένη με βασιλεία. Ο κη΄ Κανών της Δ΄ λέει˙ «Τω θρόνω της πρεσβυτέρας Ρώμης, διά το βασιλεύειν την πόλιν εκείνην, εικότως οι Πατέρες αποδεδώκασι τα πρεσβεία». Επομένως δε και για το αρχαίο έθος, που ακολούθησε, καθώς ήταν πρωτεύουσα πόλη η Ρώμη, έτσι να είναι πρώτος και ο Επίσκοπός της. Συνεπομένως δε, επειδή οι Κανόνες του έδωσαν αυτό το προνόμιο, καθώς παρομοίως το ίδιο προνόμιο δόθηκε στον Κωνσταντινουπόλεως, γιατί η Κωνσταντινούπολη στάθηκε Βασιλεύουσα και νέα Ρώμη, έγινε αρχαίο έθος να χειροτονεί τους Επισκόπους στην Ασία, τον Πόντο και την Θράκη, και επειδή έγινε έθος, εξεδόθηκαν οι Κανόνες και επισφράγισαν το αρχαίο έθος.

Ο λστ΄ Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου ανακαινίζει τον γ΄ Κανόνα της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου και τον κη΄ της Δ΄, που αναφέρονται στα προνόμια του Κωνσταντινουπόλεως, ορίζοντας ότι αυτός να απολαμβάνει τα ίσα και τα αυτά προνόμια με τον Ρώμης και να μεγαλύνεται στα Εκκλησιαστικά πράγματα παρομοίως καθώς εκείνος, δεύτερος υπάρχοντας κατά τάξιν μετά από εκείνον, τρίτος δε ο Αλεξανδρείας, τέταρτος ο Αντιοχείας και πέμπτος ο Ιεροσολύμων μόνο κατά την τάξη της προαριθμήσεως και αριθμήσεως.

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Ας σκεφτούμε ότι όντως κάποιος αδικείται από το Πατριαρχείο στο οποίο ανήκει.
Είναι σωστό να μην μπορεί να υπάρξει κάποιος άλλος τρόπος, να βρει το δίκιο του;
Υπάρχει αλάθητο σε κανένα; Υπάρχει αυθεντία; Δεν έχουν καθαιρεθεί ή αφοριστεί δίκαιοι άνθρωποι, ακόμα και άγιοι; [Η Καρθαγένη απαιτεί Αγίους, μόνος σου το είπες.]
Με αυτό το σκεπτικό, στην Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας, δόθηκε αυτή η δυνατότητα της καταφυγής και αλλού, που τροποποίησε την απόφαση της Καρθαγένης.
Παρατηρεί ο Όσιος ότι, επειδή τα προνόμια του Κωνσταντινουπόλεως είναι επίφθονα, αθετήθηκαν από πολλούς κατά καιρούς, και επειδή είναι και κανονικά, ανακαινίσθηκαν από πολλούς κατά διαφόρους καιρούς. Π.χ. ο Διόσκορος έταξε τον Κωνσταντινουπόλεως πέμπτο, αθετώντας τον γ΄ Κανόνα της Β΄, αλλά πάλι τον ανεκαίνησε η Δ΄. Έπειτα, ο τύραννος Βασιλίσκος τα αθέτησε με Χρυσόβουλλο, αλλά ο Ιουστινιανός τα ανεκαίνισε, (αν και ο ίδιος ο Βασιλίσκος τα διόρθωσε με αντεγκύκλια γράμματα). Μετά, ο τύραννος Φωκάς έδωσε πρωτείο στον Ρώμης, (το οποίο αν και ο Ηράκλειος ανέτρεψε), αλλά η εν Τρούλλω Σύνοδος, έχοντας αξίωμα Οικουμενικής Συνόδου, πάλι τα ανεκαίνισε. Δεν αμάρτησε η Σύνοδος, κάνοντας αυτό, όπως φλυαρούν από φθόνο οι Παπιστές, γιατί δεν το έκανε αφ’ εαυτής, αλλά ακολουθώντας τις προ αυτής Συνόδους.

Σχολιάζοντας ο Όσιος Νικόδημος τον α΄ Κανόνα της εν τη αγία Σοφία συνόδου, διευκρινίζει ότι τα προνόμια της Ρωμαίων Εκκλησίας και του Πάπα της Ρώμης, δηλαδή το να είναι πρώτος ως προς την τάξη της τιμής από τους υπόλοιπους τέσσερεις Πατριάρχες, ίσχυαν τότε, όταν η Εκκλησία των Ρωμαίων ούτε έσφαλλε στην πίστη, ούτε είχε διαφορές μ’εμάς τους Γραικούς (Ρωμιούς). Τώρα, όμως, εμείς δεν έχουμε καμμία ένωση και κοινωνία μ’αυτήν, εξαιτίας των αιρετικών δογμάτων, στα οποία αυτή υπέπεσε.

Β) Περί κοσμικής και πνευματικής εξουσίας Πάπα

Σύμφωνα με τον πγ΄ Αποστολικό Κανόνα, οι Θείοι Απόστολοι εμποδίζουν τους ιερωμένους να διοικούν τα δημόσια πράγματα και να δέχονται κοσμικές φροντίδες. Γι’ αυτό λένε ότι όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος καταγίνεται σε στρατεία, δηλαδή όχι σε μεταχείρηση όπλων και πολέμων, αλλά σε διοίκηση στρατιωτικών πραγμάτων, όπως διανομή στρατιωτικών σιτηρεσίων, υποδοχή αυτών των τροφών και άλλες τέτοιες κυβερνήσεις, τις οποίες οι πολιτικοί ονομάζουν στρατείες˙ όποιος, λοιπόν, καταγίνεται σε τέτοια και θέλει να έχει και τα δύο και εξουσία Ρωμαϊκή βασιλική και διοίκηση ιερατική και Εκκλησιαστική, δηλαδή εξουσία εξωτερική και εσωτερική, αυτός, αν δεν παύσει από αυτά, ας καθαίρεται, διότι τα πράγματα και οι εξουσίες του Καίσαρος και βασιλέως, στον Καίσαρα πρέπει να δίνονται, δηλαδή σε ανθρώπους εξωτερικούς και βασιλικούς. Τα δε πράγματα και οι εξουσίες του Θεού, στον Θεό παρομοίως πρέπει να δίδονται, δηλαδή σε ανθρώπους θείους και εσωτερικούς, οι οποίοι είναι οι Επίσκοποι, οι Πρεσβύτεροι και οι Διάκονοι.

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Σημειώνει ο Όσιος Νικόδημος ότι η εξουσία και η αρχή διαιρείται σε δύο. Άλλη μεν είναι κοσμική, την οποία εμπιστεύθηκε ο Θεός στους Βασιλείς και τους άρχοντες, άλλη δε είναι πνευματική, την οποία ενεχείρισε ο Θεός στους Αρχιερείς και τους οικονόμους των ψυχών. Η μία είναι ενάντια στην άλλη. Γιατί, η μεν είναι επίγειος, η δε Ουράνιος. Η μεν φορεί μάχαιρα και θανατώνει, η δε πράως συγχωρεί και ζωοποιεί. Γι’ αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος λέει˙ «άλλοι όροι βασιλείας και άλλοι όροι ιερωσύνης. Ο βασιλεύς τα ενταύθα πεπίστευται, εγώ τα Ουράνια˙ (εγώ όταν είπω, τον ιερέα λέγω)˙ ο βασιλεύς σώματα εμπιστεύεται, ο δε ιερεύς ψυχήν. Ο βασιλεύς λοιπάδας χρημάτων αφίησιν, ο δε ιερεύς λοιπάδας αμαρτημάτων. Εκείνος αναγκάζει, ούτος παρακαλεί. Εκείνος όπλα έχει αισθητά, ούτος όπλα Πνευματικά». Το ίδιο άτοπο ακολουθεί ανίσως ή ο βασιλεύς τολμήσει να επιβαίνει του βήματος ή ο Αρχιερεύς να βασιλεύει και να ζώννυται μάχαιρα, καθώς το έπαθε ο Δίκερως Γίγας της Ρώμης, ο Πάπας, ο οποίος εκτός του ότι είναι εσωτερικός και κατά πνεύμα Αρχιερεύς, θέλει να είναι εξωτερικός και κατά σώμα βασιλεύς˙ να ευλογεί και να θανατώνει, να κρατά την ποιμαντική βακτηρία και μάχαιρα την φονευτρία. Μίξις άμικτος και τέρας αλλόκοτον! αναφωνεί ο Όσιος Νικόδημος. Ας δει, λοιπόν, ότι βρίσκεται παραβάτης του παρόντος πγ΄ Αποστολικού Κανόνος και υπόκειται σε καθαίρεση, θέλοντας να έχει και τα δύο και Ρωμαϊκή αρχή και ιερατική διοίκηση. Χρησιμώτατα είναι τα λόγια του Οσίου Επισκόπου Κουδρούβης προς τον Μεγάλο Κωνσταντίνο˙ «Σοι βασιλείαν ο Θεός ενεχείρισεν, ημίν τα της Εκκλησίας επίστευσε˙ και ώσπερ ο την σην αρχήν υποκλέπτων, αντιλέγει τω διαταξαμένω Θεώ, ούτω φοβήθητι μη και συ τα της Εκκλησίας εις σεαυτόν έλκων, υπεύθυνος εγκλήματι μεγάλω γένη. Απόδοτε, γέγραπται, τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Ούτε τοίνυν ημίν άρχειν επί της γης έξεστι, (τι αν είποι προς ταύτα ο διαρχών Πάπας;) ούτε συ του θυμιάν εξουσίαν έχεις ω Βασιλεύ».

Γ) Περί Πάπα ως εσχάτου κριτή της Εκκλησίας

Σύμφωνα με τον Όσιο Νικόδημο τέσσερα είναι τα χαρακτηριστικά ιδιώματα των Οικουμενικών Συνόδων. Πρώτο ιδίωμα όλων των Οικουμενικών είναι το να συναθροίζονται με προσταγές, όχι του Πάπα ή του δείνος Πατριάρχου, αλλά με βασιλικές προσταγές. Δεύτερο, το να γίνεται συζήτηση περί πίστεως και ακολούθως να εκτίθεται απόφαση και όρος δογματικός σε κάθε μία από τις Οικουμενικές. Τρίτο, το να είναι όλα τα δόγματα και οι Κανόνες, που εκτίθενται απ’αυτές, ορθόδοξα, ευσεβή και σύμφωνα με τις θείες Γραφές ή τις προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους. Τέταρτο και τελευταίο, το να συμφωνήσουν και να αποδεχθούν τα διορισθέντα και κανονισθέντα από τις Οικουμενικές Συνόδους όλοι οι ορθόδοξοι Πατριάρχες και Αρχιερείς της καθολικής (Ορθόδοξης) Εκκλησίας, είτε με της αυτοπροσώπου παρουσίας τους, είτε με τοποτηρητές τους ή με γράμματά τους. Αυτή η συμφωνία των Πατριαρχών και Αρχιερέων της Οικουμένης είναι ο συστατικός και διακριτικός χαρακτήρας των Οικουμενικών συνόδων. Η συμφωνία και η αποδοχή όλων των Πατριαρχών συνιστά τις Οικουμενικές συνόδους και όχι μόνο η αυτοπρόσωπη παρουσία τους ή η διά τοποτηρητών. Γιατί, σε όλες τις επτά Οικουμενικές συνόδους, κανένας Πάπας δεν ήταν παρών αυτοπροσώπως. Στην δε Β΄ και Ε΄ οι Πάπες Δάμασος και Βιγίλιος δεν ήταν παρόντες ούτε αυτοπροσώπως ούτε διά τοποτηρητών, αλλά οι Οικουμενικές παρέμειναν Οικουμενικές, διότι οι Πάπες συμφώνησαν με αυτά, που είχαν ορισθεί, και τα αποδέχθηκαν με γράμματα και υπογραφές.

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Κατά τον Όσιο Νικόδημο, η Οικουμενική Σύνοδος ανακηρύττεται ο έσχατος κριτής των Εκκλησιαστικών υποθέσεων, κατά τον στ΄ Κανόνα της Β΄, και όχι η θεία Γραφή, καθώς λένε οι Λουθηροκαλβίνοι, ή ο Πάπας, καθώς λένε οι Λατίνοι. Επειδή η αγία Γραφή σε πολλά μέρη μιλά ασαφώς και καθένας αιρετικός μπορεί να διαστρεβλώσει το ασαφές νόημα των Γραφών προς την αίρεσή του, γι’ αυτό χρειάζεται ερμηνεία για να εξηγήσει το αληθές νόημά της, ο οποίος δεν είναι άλλος από την Οικουμενική σύνοδο. Επίσης, επειδή οι αιρετικοί μαζί με τα γνήσια και καθολικά βιβλία της Γραφής τόλμησαν να επιγράψουν ως Κανονικά και τα νόθα και αιρετικά βιβλία τους, γι’αυτό η Οικουμενική σύνοδος εγκρίνει μεν τα γνήσια, αποβάλλει δε τα νόθα και απόκρυφα, όπως έκανε η ΣΤ΄ για τις Αποστολικές διαταγές και η Α΄. Γι’ αυτό και ο ιερός Αυγουστίνος, γνωρίζοντας αυτό, κομψώς γνωμάτευσε˙ «Εις το Ευαγγέλιον δεν ήθελα πιστεύση, αν δεν με έπειθεν η αξιοπιστία της Εκκλησίας». Άρα συμπεραίνεται από αυτά, που ειπώθηκαν, ότι κανείς δεν μπορεί να έναντιωθεί στις Οικουμενικές συνόδους, μένοντας ευσεβής και ορθόδοξος, αλλά απλώς και αδιορίστως ο καθένας χρωστά να πείθεται σ’αυτές. Γιατί, αυτός, που αντιφέρεται και αντιπίπτει σ’αυτές, αντιφέρεται και αντιπίπτει στο ίδιο το άγιο Πνεύμα, που λαλεί μέσω των Οικουμενικών συνόδων και γίνεται αιρετικός και αναθεματισμένος, καθώς και ο Πάπας Δάμασος αναθεματίζει εκείνους, που δεν πείθονται στις Οικουμενικές συνόδους. Αλλά και αυτές οι ίδιες οι σύνοδοι αναθεματίζουν αυτούς, που δεν πείθονται σ’αυτές. Οχι μόνο ως αιρετικός, αλλά ως εθνικός και ασεβής λογίζεται αυτός, που παρακούει της Εκκλησίας, το πρόσωπο της οποίας επέχει η Οικουμενική σύνοδος. Κατά τον ιερό Αυγουστίνο, ο Κύριος λέει «εάν και της Εκκλησίας παρακούση, έστω σοι ώσπερ ο εθνικός και ο τελώνης», επειδή η ύστατη ψήφος και κρίση της Εκκλησίας είναι η Οικουμενική σύνοδος. Αυτό το ίδιο είναι και εκείνο, που πρόσταξε ο Θεός να φυλάττεται και στη σύνοδο των ιερέων του παλαιού Νόμου.

Στα προλεγόμενα της εν Καρθαγένη τοπικής αγίας Συνόδου, ο Όσιος Νικόδημος παρατηρεί ότι παρ’ όλο που στην Σύνοδο αυτή ήταν παρόντες οι τοποτηρητές του Πάπα, εντούτοις πάλι η τοπική έμεινε τοπική και δεν έγινε Οικουμενική, επειδή δεν ήταν παρόντες ή αυτοί ή οι τοποτηρητές τους και οι Πατριάρχες της Ανατολής. Ώστε και ο Πάπας είναι μόνο μέρος των Οικουμενικών Συνόδων, όπως και οι υπόλοιποι Πατριάρχες και όχι πάνω από τις Συνόδους, όπως φαντάζονται οι σημερινοί ποντίφηκες της Ρώμης.

Δ) Περί αυθεντίας Παπών

Στα προλεγόμενα της Β΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου ο Όσιος Νικόδημος σημειώνει το εξής αξιόλογο, που ακολούθησε σ’αυτή τη Σύνοδο, επειδή είναι αναιρετικό του φανταστικού προνομίου των σημερινών Παπών της Ρώμης, ότι δηλαδή οι Πάπες αθροίζουν αυθεντικώς τις οικουμενικές Συνόδους. Την παρούσα Β΄ Οικουμενική Σύνοδο όχι μόνο δεν ήθροισε ο Πάπας Δάμασος, αλλά ήταν τελείως απών και δεν εκπροσωπούταν ούτε αυτοπροσώπως, ούτε με τοποτηρητές, ούτε με την συνήθη συνοδική επιστολή, παρ’ όλο που όλοι οι Δυτικοί και τότε συνομολόγησαν και τώρα συνομολογούν αυτή ως αληθώς

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Ε) Περί μοναρχικού αξιώματος, εκκλήτου και αναμαρτησίας Πάπα

Αναφερόμενος ο Όσιος Νικόδημος στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο και συγκεκριμένα στον Τόμο του Λέοντος, λέει ότι την επιστολή αυτή έστειλε ο άγιος Λέων (του οποίου η Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του στις 18 Φεβρουαρίου) προς τον άγιο Φλαυϊανό Κωνσταντινουπόλεως κατά των Μονοφυσιτών. Λένε ότι, αφού την έγραψε, την έβαλε στον τάφο του αγίου Αποστόλου Πέτρου και με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή τον παρακαλούσε, αν έχει κάποιο λάθος, να την διορθώσει. Η περικοπή, που ακριβώς και υψηλώς θεολογεί για τις δύο φύσεις του Χριστού και την μία υπόσταση, έχει επί λέξει ως εξής˙ « Ενεργεί γαρ εκατέρα μορφή μετά της θατέρου κοινωνίας, όπερ ίδιον έσχηκε, του μεν Λόγου, του δε σώματος εκτελούντος, όπερ εστί του σώματος. Και το μεν αυτών, διαλάμπει τοις θαύμασι, το δε, ταις ύβρεσι υποπέπτωκε. Και καθάπερ ο Λόγος από της Πατρός δόξης εστίν αχώριστος, ούτω το σώμα την φύσιν του ημετέρου γένους ουκ απολέλοιπεν. Εις γαρ και ο αυτός αληθώς τε Υιός Θεού και αληθώς υιός ανθρώπου τυγχάνει. Θεός μεν κατά τούτο, καθ’ο εν αρχη ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος, ανθρωπος δε κατά τούτο, καθ’ ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Αφού, λοιπόν, αναγνώσθηκε η επιστολή στην παρούσα σύνοδο, οι Πατέρες βόησαν˙ «Αύτη η Πίστις των Πατέρων. Αύτη η Πίστις των Αποστόλων. Πέτρος διά Λέοντος ταύτα εφώνησε». Γι’ αυτό και ονομάσθηκε αυτή η επιστολή Στήλη της ορθοδοξίας. Ο Σωφρόνιος Ιεροσολύμων γράφει γι’αυτή την επιστολή ότι ο Θεόδωρος Επίσκοπος Λιβύης, που ήταν Κουβικουλάριος του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Ευλογίου, είδε στον ύπνο του ένα ψηλό άνθρωπο, άξιο πολλής τιμής και ευλαβείας, και του είπε να μηνύσει στον Πατριάρχη Ευλόγιο ότι ήλθε ο Πάπας της Ρώμης Λέων για να τον ανταμώσει. Ο Θεόδωρος έδραμε παρευθύς στον Πατριάρχη και του είπε τα ρηθέντα. Και, λοιπόν, αφού ανταμώθηκαν, χαιρέτισαν ο ένας τον άλλο και μετά από λίγο είπε ο Λέων στον Ευλόγιο˙ «Ξέρεις γιατί ήλθα; Ήλθα για να σε ευχαριστήσω, επειδή εννόησες πολύ καλά την επιστολή μου. Να ξέρεις ότι έκανες μεγάλη χάρη, όχι μόνο σ’εμένα, αλλά και στον κορυφαίο Πέτρο». Αφού είπε αυτά, έγινε άφαντος. Το πρωί ο Θεόδωρος το διηγήθηκε στον Ευλόγιο κι εκείνος, κλαίγοντας, ευχαρίστησε τον Θεό, που τον έκανε κήρυκα της αληθείας. Αυτός ο Ευλόγιος ήταν επί Μαυρικίου βασιλέως.



συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Επειδή οι Παπιστές κακώς συμπεραίνουν από αυτή την επιστολή ότι ο Πάπας είναι μονάρχης της οικουμένης και πάνω από τις Συνόδους, αποκρίνεται ο Όσιος Νικόδημος, λέγοντας˙ πρώτον, ότι, αν και η επιστολή αυτή είναι στ’αλήθεια ορθοδοξότατη, δεν έγινε δεκτή από την Σύνοδο απλώς και ως έτυχε, αλλά εξετάσθηκε πρώτον αν είναι σύμφωνη με το Σύμβολο της Α΄ και Β΄ Συνόδου και με τα πραχθέντα επί αγίου Κυρίλλου από την Γ΄ Σύνοδο, και έτσι, αφού βρέθηκε σύμφωνη, υπογράφθηκε από τους Αρχιερείς στην δ΄ πράξη της Δ΄ Συνόδου. Δεύτερον, ότι, καθώς η επιστολή αυτή ονομάσθηκε Στήλη της ορθοδοξίας στην Δ΄ Σύνοδο, έτσι και στην Ζ΄ Σύνοδο τα μεν γράμματα, που στάλθηκαν από τους Αρχιερείς της Ανατολής προς τον αγιο Ταράσιο, ονομάσθηκαν Στύλος ευσεβείας, η δε επιστολή του αγίου Ταρασίου προς τους ανατολικούς ονομάσθηκε Όρος ορθοδοξίας˙ στήλη δε ορθοδοξίας, στύλος ευσεβείας και όρος ορθοδοξίας τα ίδια είναι. Η μεν επιστολή του αγίου Λέοντος δεν ονομάσθηκε στήλη απλώς, αλλά κάποια στήλη της ορθοδοξίας, επειδή είναι κι άλλες στήλες της ορθοδοξίας. Η δε επιστολή του αγίου Ταρασίου απλώς όρος της ορθοδοξίας και τα γράμματα των ανατολικών απλώς στύλος της ευσεβείας ονομάσθηκαν. Τρίτον, ότι, καθώς, μετά την ανάγνωση της επιστολής του Λέοντος, η Σύνοδος είπε˙ «Αύτη η Πίστις των Πατέρων», έτσι και μετά την ανάγνωση των πρακτικών της Α΄ και Β΄ βόησε˙ «Αύτη η πίστις των ορθοδόξων, ούτω πιστεύομεν πάντες». Και όταν αναγνώσθηκε η επιστολή του αγίου Κυρίλλου, η Σύνοδος είπε˙ «Λέων και Ανατόλιος ούτω πιστεύουσι και ημείς ούτω πιστεύομεν. Κύριλλος ούτω πιστεύει, αιωνία η μνήμη Κυρίλλου». Προσθέτει ο Όσιος Νικόδημος ότι, μετά την ανάγνωση της επιστολής του Λέοντος, η Σύνοδος πρόσθεσε και τα εξής˙ «Κύριλλος ούτω επίστευσεν. Ο Πάπας ούτως ηρμήνευσε». Και πάλι˙ «Λέων εδίδαξε. Κύριλλος ούτως εδίδαξε. Λέων και Κύριλλος όμοια εδίδαξαν». Τέταρτον και τελευταίο, ότι η μεν Γ΄ Σύνοδος έκανε την επιστολή του αγίου Κυρίλλου προς τον Νεστόριο ίδιο όρο. Η δε Δ΄ Σύνοδος δεν έκανε ίδιο όρο την επιστολή του Λέοντος, παρ’όλο που πάσχισαν πολύ γι’αυτό οι τοποτηρητές του Ρώμης, αλλά είπε ότι άλλος όρος δεν γίνεται. Ο όρος βεβαίωσε την επιστολή. Από την επιστολή μόνο αυτό τέθηκε στον όρο, ότι δηλαδή οι δύο φύσεις είναι ενωμένες αμερίστως και ασυγχύτως στον Χριστό. Γι’ αυτό απ’ ολ’ αυτά κατακρημνίζεται το φανταστικό μοναρχικό αξίωμα του Πάπα και αποδεικνύεται ότι και ο Πάπας, και όταν φρονεί ορθόδοξα, κρίνεται και εξετάζεται από την Οικουμενική Σύνοδο, η οποία είναι ο έσχατος Κριτής στην Εκκλησία.
Σύμφωνα με τον λστ΄ Κανόνα της εν Καρθαγένη Συνόδου, οι Πρεσβύτεροι και οι Διάκονοι και όλοι οι κατώτεροι Κληρικοί να θεωρούν τις κρίσεις τους στον ίδιο τους Επίσκοπο. Αν μέμφονται την κρίση και απόφαση του Επισκόπου τους, πρέπει να προσκαλούν τους πλησιοχώρους και γείτονες Επισκόπους, ώστε αυτοί και ο Επίσκοπος, που τους έκρινε, να θεωρήσουν τις διαφορές τους. Αν δεν στέρξουν ούτε στην κρίση των πλησιοχώρων και προσκαλεσθέντων Επισκόπων, να αναβιβάζουν και να εκκαλούν την κρίση τους στον Μητροπολίτη της επαρχίας τους. Όσοι εκκαλέσουν την κρίση στα κριτήρια, που βρίσκονται πέρα από την θάλασσα, δηλαδή στα κριτήρια της Ιταλίας και του Ρώμης, και γενικά σε μακρυνά και υπερόρια κριτήρια, αυτοί να γίνονται ακοινώνητοι από όλους τους Επισκόπους της Αφρικής.


συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Σύμφωνα με τον Όσιο Νικόδημο, από τον παρόντα Κανόνα α΄. μεν καταβάλλεται από τα θεμέλια η οφρύς και το γαυρίαμα της μοναρχίας του Πάπα, ο οποίος καυχάται και φαντάζεται ότι δόθηκαν σ’αυτόν όλες οι έκκλητες των Εκκλησιών της οικουμένης. Διότι, ανίσως ο παρών Κανόνας εμποδίζει το να εκκαλούνται οι Επίσκοποι της Αφρικής στα αντίπερα της θαλάσσης και σχεδόν γειτονικά της Ιταλίας και του Ρώμης κριτήρια, πόσο μάλλον εμποδίζει να εκκαλούνται στον Ρώμης αυτοί, που βρίσκονται σε μακρυνότερους τόπους; β΄. Αποδεικνύεται φανερώς ότι οι γ΄, δ΄, και ε΄ Κανόνες της εν Σαρδική, που διαλαμβάνουν περί της εκκλήτου του Ρώμης, δεν ενοούνται για τους Επισκόπους, που δεν υπόκεινται στον Ρώμης, αλλά μόνο γι’αυτούς, που υπόκεινται σ’αυτόν. Και γ΄. ότι ο Κανόνας, που διαλαμβάνει για την έκκλητο του Ρώμης, τον οποίο προέβαλαν στις αρχές της εν Καρθαγένη Συνόδου οι λεγάτοι του Πάπα, ήταν ψευδεπίπλαστος και όχι της Α΄ εν Νικαία Συνόδου, καθώς εκείνοι ψεύδονταν, όπως απέδειξαν και τα αυθεντικά ίσα του Κωνσταντινουπόλεως και Αλεξανδρείας. Γιατί, αν ήταν της Α΄ Συνόδου, αναγκαίως έπρεπε να τον φυλάξει και η εν Καρθαγένη Σύνοδος, καθώς υπόσχεται στον α΄ Κανόνα της.

Η εν Καρθαγένη Σύνοδος έστειλε δύο επιστολές, μία προς τον Βονιφάτιο τον Επίσκοπο της Εκκλησίας των Ρωμαίων και μία προς τον Πάπα Κελεστίνο. Αιτία και των δύο αυτών επιστολών στάθηκε ο Πρεσβύτερος Σίκκης Απιάριος. Σύμφωνα με τον Όσιο Νικόδημο, η υπόθεση του Απιαρίου οικονομικώς ακολούθησε, ώστε να στηλιτευθούν από την παρούσα Σύνοδο τα υπερήφανα νεωτερίσματα, που επρόκειτο να επινοήσουν οι Πάπες της Ρώμης. Δηλαδή η αναμαρτησία, η μοναρχία, η θρυλλουμένη έκκλητος και η νοθεία και διαφθορά μεν, την οποία από τότε επιχείρησαν να κάνουν οι Δυτικοί στα βιβλία των ιερών Συνόδων και των κατά μέρος Πατέρων, εκ του έναντίου δε, η ανόθευτη φύλαξη από τους Γραικούς (Ρωμιούς) και τους Ανατολικούς αυτών των βιβλίων, τα οποία αποδεικνύονται από τις δύο αυτές επιστολές της παρούσης Συνόδου.

Σχολιάζοντας ο Όσιος Νικόδημος την πρώτη επιστολή, λέει ότι αυτός ο Πρεσβύτερος Απιάριος, ο οποίος ανήκε στην Επισκοπή της Σίκκης της Αφρικής, αφού ελέγχθηκε συνοδικώς για κανονικά εγκλήματα, που έκανε, χωρίσθηκε από την κοινωνία των συμπρεσβυτέρων του και των Επισκόπων και Κληρικών. Αφού πήγε δύο φορές στη Ρώμη, και στον καιρό του Ζωσίμου και στον καιρό του Κελεστίνου, όχι μόνο έγινε δεκτός σε κοινωνία απ’αυτούς, αλλά και, αφού εφοδιάσθηκε με συστατικά γράμματα απ’ αυτούς, επέστρεψε στην Αφρική με τον Επίσκοπο Φαυστινο, τον τοποτηρητή αυτών των Παπών, ο οποίος, παρ’ όλο που έβαλε όλες του τις δυνάμεις για ν’ αθωώσει τον Απιάριο από τα κανονικά εγκλήματά του, γενόμενος προστάτης μάλλον παρά κριτής και έκδικος παρά διαγνώστης, εις μάτην εκοπίασε. Διότι, ο Απιάριος, ελεγχόμενος από την συνείδησή του, ομολόγησε φανερά ότι αληθώς ήταν υπόδικος στα εγκλήματα, για τα οποία κατηγορούνταν, όπως αυτό αποδεικνύεται από την δεύτερη επιστολή προς τον Κελεστίνο, η οποία φαίνεται να στηλιτεύει την αναμαρτησία του Πάπα.

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Γιατί, δύο Πάπες και ο τοποτηρητής τους τρεις, φάνηκαν να συγκοινωνούν παρανόμως με τον ακοινώνητο και ακολούθως να αμαρτάνουν. Η Σύνοδος ελέγχει τον Κελεστίνο, λέγοντας ότι κανείς δεν πιστεύει ότι ο Θεός μπορεί να δώσει όλη την δικαιοκρισία σε ένα μόνο Επίσκοπο, τον Ρώμης δηλαδή και όχι σε τόσους Επισκόπους, που συναθροίζονται σε Σύνοδο. «Ουδείς εστιν, όστις πιστεύσει ενί ω τινι δήποτε δύνασθαι τον Θεόν ημών εμπνεύσαι την δικαιοσύνην, τοις δε αναριθμήτοις εις Σύνοδον συνηθροισμένοις Ιερεύσιν, αρνείσθαι». Να που η μοναρχία του Πάπα κατακριμνίζεται. Ο Πάπας Ζώσιμος δίνει κομμονιτώριο γράμμα, δηλαδή ενταλτήριο και προστακτήριο, στον Φαυστίνο τον τοποτηρητή, μέσα στο οποίο γράφει τον ε΄ Κανόνα της Σαρδικής, ο οποίος διορίζει ότι, εάν κατηγορηθεί ένας Επίσκοπος και τον κρίνουν οι Επίσκοποι της επαρχίας, αυτός να εγκαλεί την κρίση του στον Ρώμης, ο οποίος να στέλνει κριτές από το μέρος του για να κρίνουν τον Επίσκοπο. Ομοίως γράφει και τον ιδ΄ της Σαρδικής, ο οποίος διορίζει ότι οι Πρεσβύτεροι και οι Διάκονοι, που θα αφορισθούν από οργίλο Επίσκοπο, να έχουν την εξουσία να πηγαίνουν στους πλησιοχώρους για να κρίνονται. Και τους δύο αυτούς Κανόνες επιγράφει ψευδώς ότι είναι της εν Νικαία Συνόδου. Αλλά αυτή η Σύνοδος, και με τα αντίγραφα ίσα των Κανόνων, τα οποία έφερε πρώτον ο Καικιλιανός, και με τα αυθεντικά και αληθέστατα ίσα των αυτών Κανόνων της εν Νικαία, που στάλθηκαν ύστερα τόσο από τον Αττικό Κωνσταντινουπόλεως, όσο και από τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, με τον Πρεσβύτερο Ιννοκέντιο και τον Υποδιάκονο Μάρκελλο (διά μέσου των οποίων στάλησαν τα αυτά και στον Βονιφάτιο Ρώμης από αυτή την Σύνοδο), παραβάλλοντας αυτούς τους δύο Κανόνες και μη βρίσκοντας κάτι τέτοιο να διορίζουν οι Κανόνες της εν Νικαία, απέδειξε ψευδόμενο τον Ζώσιμο και ακολούθως ψευδεπίπλαστη την έκκλητο, που ζητούσε, των Επισκόπων, Πρεσβυτέρων και Διακόνων, που δεν υπόκεινταν σ’αυτόν. Γι’ αυτό, για να αποβάλλει κατά κράτος εις το εξής αυτή την έκκλητο στον Ρώμης, όχι μόνο επίτηδες εξέδωσε τους δύο Κανόνες, τον λστ΄ και το ρλδ΄, αλλά και στον Κελεστίνο γράφει προστακτικώς˙ «Εκβιαστάς τοίνυν Κληρικούς υμών, τινών αιτούντων μη θέλετε αποστέλλειν, μήτε παραχωρείν, ίνα μη τον καπνώδη τύφον του κόσμου δόξωμεν εισάγειν τη του Χριστού Εκκλησία, ήτις το φως της απλότητος και της ταπεινοφροσύνης την ημέραν, τοις τον Θεόν ιδείν επιθυμούσι προσφέρει». Και πάλι˙ «Τους εντεύθεν παραγινομένους ευχερώς μη προσδέχεσθε, μηδέ τους παρ’ ημών αποκοινωνητέους εις κοινωνίαν του λοιπού θελήσετε δέξασθαι». Περί του Απιαρίου γράφει ότι, αν και ο Πάπας θέλει να τον αθωώσει, όμως η Αφρική δεν τον υπομένει στο εξής, αλλά θα τον καταφρονήσει ως παράνομο. Επίσης, η παρούσα Σύνοδος απέδειξε τους Δυτικούς και διαφθορείς των βιβλίων, τους δε Ανατολικούς αληθείς. Γιατί, στην επιστολή προς τον Βονιφάτιο λέει˙ «Τις γαρ αμφιβάλλει τα ίσα αληθέστατα είναι εν Γραικοίς (Ρωμιοίς), της εν Νικαία συναθροισθείσης Συνόδου; άτινα από ούτω διαφόρων τόπων και επισήμων Γραικών (Ρωμιών) προσενεχθέντα και συγκριθέντα, ομονοούσιν».

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Επίσης, από την κανονική και εγκύλιο επιστολή του αγίου Γενναδίου Κωνσταντινουπόλεως και της συν αυτώ Συνόδου προς άπαντας τους Οσιωτάτους Μητροπολίτες και προς τον Πάπα Ρώμης, αποδεικνύεται πως η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως διορθώνει και βοηθά την Εκκλησία της Ρώμης, που ενεργούσε την σιμωνία. Η μία αδελφή διορθώνει και βοηθά την άλλη όμοια αδελφή της. Πού είναι, λοιπόν, η τωρινή φανταζομένη μοναρχία του Ρώμης επί των Συνόδων; ρωτάει ο Όσιος Νικόδημος.

Η εν Σαρδική σύνοδος, αν και ονομάσθηκε τόσο από τον Σωκράτη όσο και από τον Μ. Αθανάσιο Οικουμενική, ονομάσθηκε έτσι μόνο κατά το κάλεσμα, κατά την άθροιση και κατά την αρχή. Κατά δε την απόβαση και το τέλος της, μόνο τοπική είναι τη αληθεία. Διότι, οι ανατολικοί και δυτικοί Επίσκοποι, που συνήλθαν, σχίσθηκαν σε δύο μέρη και αφόριζαν αλλήλους. Ο Σωζόμενος λέει˙ «Μετά δε ταύτην την Σύνοδον ουκ έτι αλλήλοις ως ορθοδόξοις επεμίγνυντο ουδέ εκοινώνουν». Και πάλι˙ «Τα δε των Εκκλησιών, ως εικός, διχονοίαις συγκέχυτο και εν διαβολαίς ην». (Γιατί, η συμφωνία των απανταχού Επισκόπων είναι ο χαρακτήρας και η συστατική διαφορά των Οικουμενικών Συνόδων). Επειδή, λοιπόν, οι ανατολικοί δεν συμφώνησαν με τους δυτικούς, γι’ αυτό η Β΄ Οικουμενική στον ε΄ Κανόνα της την περί πίστεως βεβαίωση αυτή της Συνόδου ονόμασε τόμο μόνο των δυτικών. Γι’αυτό και ο Μάξιμος ο Μαργούνιος στον Αντιρρητικό περί του αγίου Μάρκου Εφέσου λέει γι’αυτήν˙ «Τοπική εστί και ουκ Οικουμενική, η εν Σαρδική αγία Σύνοδος˙ διότι, αν ήτο Οικουμενική, πώς η εν Κωνσταντινουπόλει πρώτη Σύνοδος ωνομάσθη και είναι Δευτέρα Οικουμενική, εις καιρόν όπου η εν Σαρδική αύτη έπρεπεν έτσι να ονομασθή;». Ως τοπική την δέχθηκαν και όλοι οι εξηγητές των Κανόνων και όλη η καθολική (Ορθόδοξος) Εκκλησία. Αλλά ούτε αυτή η Σύνοδος είναι ένα με την εν Νικαία πρώτη, ούτε συναριθμείται με την εν Νικαία, όπως φλυαρούν οι Ιησουΐτες, θέλοντας να αποδείξουν ότι η παρούσα Σύνοδος είναι ίση με την εν Νικαία και ακολούθως ότι η έκκλητος, που δίνει στον Πάπα, κατά τον γ΄, δ΄ και ε΄ Κανόνα της, είναι καθολική και Οικουμενική κατά πάσης Εκκλησίας. α΄. Η παρούσα σύνοδος δεν είναι η ίδια με την εν Νικαία, γιατί και ο χρόνος και ο τόπος και οι Επίσκοποι, που συνάχθηκαν, και η υπόθεση και ο σκοπός και όλα τα περιστατικά, που συνέβησαν σ’αυτή και την εν Νικαία είναι τελείως διαφορετικά και όχι τα ίδια. β΄. Ότι η παρούσα Σύνοδος δεν είναι η ίδια με την εν Νικαία αποδεικνύει η φιλονεικία, που ακολούθησε μεταξύ των Πατέρων της εν Καρθαγένη Συνόδου και των παπών της Ρώμης Ζωσίμου, Βονιφατίου και Κελεστίνου σχετικά με τους Κανόνες αυτής της Συνόδου. Και γ΄. γιατί, αν η παρούσα ήταν η ίδια με την εν Νικαία, έπρεπε να την θυμηθούν οι μετέπειτα Οικουμενικές Σύνοδοι στους ιδίους όρους τους, καθώς αναφέρουν και την εν Νικαία, και οι εξηγητές των Κανόνων και οι ιστορικοί έπρεπε να την αναφέρουν σε κάποιο μέρος. Επειδή, λοιπόν, ολ’ αυτά αντίκεινται στην γνώμη των Ιησουϊτών, άρα είναι ψεύδος ότι η Σύνοδος αυτή είναι ίδια με την εν Νικαία.

συνεχ

χ είπε...

Οι Πάπες της Ρώμης και παλαιά και τώρα σπουδάζουν να αποδείξουν από τους γ΄, δ΄, ε΄ και ιδ΄ Κανόνες της εν Σαρδική ότι σ’αυτούς δόθηκε η καθ’ όλου έκκλητος απάσης της Εκκλησίας, δηλαδή όσοι Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι και Διάκονοι από όλα τα μέρη της οικουμένης έχουν κρίση να αναβιβάζουν αυτή την κρίση στον Πάπα. Για να κερδίσουν αυτή την πολυθρύλλητη έκκλητο, τι δεν μεταχειρίσθηκαν και ποια ψεύδη δεν έπλασαν; Όσα έκαναν στην εν Καρθαγένη τα διηγηθήκαμε παραπάνω. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν παύουν οι Παπιστές να προβάλλουν ότι ο γ΄, δ΄ και μάλιστα ο ε΄ Κανόνας της εν Σαρδική διορίζουν για την καθόλου έκκλητο του Πάπα. Ότι δε οι ανωτέρω Κανόνες διορίζουν για την έκκλητο μόνο αυτών, που υπόκεινται στον Ρώμης, είναι φανερό από τα ακόλουθα επιχειρήματα. α΄. Επειδή ο υπερφυής Ιωάννης ο Ζωναράς, εξηγώντας τον ε΄ Κανόνα, λέει ότι αυτόν τον Κανόνα προβάλλουν οι Ρωμάνοι για την έκκλητό τους, ελέγχθηκε όμως στην εν Καρθαγένη Σύνοδο ότι δεν είναι της εν Νικαία, αλλά ούτε αναθέτει στον Ρώμης όλες τις εκκλήτους των Επισκόπων, αλλά μόνο αυτών, που υπόκεινται σ’αυτόν. Αυτό το ίδιο λέει και ο Βαλσαμών. β΄. Επειδή το παλαιό σχόλιο, που βρίσκεται σ’αυτούς τους Κανόνες, λέει˙ «Βλέπε πώς όλοι σχεδόν οι Κανόνες της εν Σαρδική ταύτης Συνόδου μερικάς και όχι καθολικάς κανονίζουσι πράξεις και μόνας εκείνας όπου ανήκουσιν εις την ενορίαν του θρόνου της Ρώμης. Ώστε όποιος θέλει να σώζωνται και να τιμώνται οι Κανόνες ούτοι, δεν θέλει τους βιάσει να τους κάμη καθολικούς και οικουμενικούς, διά τι ουδέ αυτά τα πράγματα συγχωρούσι τούτο να γένη. Αλλά καθώς περί του Ρώμης οι Κανόνες ούτοι διορίζουσιν, έτσι παρομοίως και περί των άλλων τεσσάρων Πατριαρχών και ο καθείς εξ αυτών ημπορεί να τους μεταχειρισθή διά τα ανήκοντα πράγματα και τας εκκλήτους των υποκειμένων εις την εδικήν του Πατριαρχίαν, επειδή οι Κανόνες ούτοι δεν αναφέρουσιν όλας τας εκκλήτους και διοικήσεις των Εκκλησιών εις τον Ρωμαϊκόν θρόνον˙ τούτο γαρ είναι πράγμα και αδύνατον και αλλότριον της Εκκλησίας». γ΄. Διότι και η εν Βενεθαλία τοπική Σύνοδος απαραλλάκτως κατά το ανωτέρω σχόλιο εννόησε αυτόν τον Κανόνα της εν Σαρδική, ώστε δηλαδή οι μεν Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι και Διάκονοι, που υπόκεινται στον Ρώμης, να υποτάσσονται στις ψήφους και την κρίση του Ρώμης, αυτοί δε, που υπόκεινται στον Αλεξανδρείας και στους άλλους Πατριάρχες, να υποτάσσονται στις κρίσεις και αποφάσεις εκείνων, καθώς μαρτυρεί ο Αέων Αρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας περί της εν Βενεθαλία Συνόδου, στους Κανόνες της οποίας βρίσκεται και το ρηθέν σχόλιο. δ΄. Επειδή, αν οι Κανόνες αυτοί εννοηθούν ότι δίδουν στον Ρώμης τις εκκλήτους όλης της Εκκλησίας, φανερώς βρίσκονται ενάντιοι όχι μόνο με τους ιβ΄, ιστ΄ και λβ΄ Αποστολικούς, αλλά και με τον ε΄ Κανόνα της εν Νικαία, με την οποία σπουδάζουν οι παπιστές να αποδείξουν ίση την εν Σαρδική και στο όνομα της οποίας ψευδώς επιγράφουν τους Κανόνες της εν Σαρδική. Πώς, λοιπόν, κατ’αυτούς μπορεί η εν Σαρδική να είναι μία και η αυτή με την εν Νικαία, αφού οι Κανόνες της, όπως εννοούνται κατ’αυτούς, είναι εναντιώτατοι με τους Κανόνες της εν Νικαία; ε΄. Επειδή η φιλονεικία, που ακολούθησε μεταξύ των Πατέρων της εν Καρθαγένη και των παπών, απέδειξε βεβαιότατα ότι οι παρόντες Κανόνες δίδουν στον Ρώμης την έκκλητο μόνο στην ενορία και επαρχία του. Οι θείοι εκείνοι Πατέρες λένε στην προς Κελεστίνον επιστολή ότι δεν απαγορεύεται στην Εκκλησία της Αφρικής με κάποιον όρο των Πατέρων να ζητά κανείς να μεταθεωρεί τις κρίσεις των εν Αφρική, δηλαδή παρ’ ενορίαν. Και πάλι, «περί γαρ του τινάς ωσανεί εκ του πλευρού της σης αγιωσύνης πέμπεσθαι εν ουδεμία των Πατέρων Συνόδω ορισθέν ευρίσκομεν».

χαλαρωσε είπε...

Οι εν Καρθαγένη Πατέρες είπαν αυτά τα λόγια, όχι επειδή δεν ήξεραν τελείως την εν Σαρδική Σύνοδο (γιατί πώς ήταν δυνατόν να μην την ξέρουν, αφού 36 Επίσκοποι, κατά τον Δοσίθεο, από την Αφρική ήταν παρόντες στην εν Σαρδική;), όχι επειδή δεν ήξεραν ότι το να αποστέλλονται κριτές από την πλευρά του Ρώμης είναι λόγια του ε΄ Κανόνος της εν Σαρδική (γιατί είναι απίθανο οι Αφρικανοί Επίσκοποι να μην πήραν μαζί τους τους Κανόνες της στην Αφρική), αλλά τα είπαν αυτά, γιατί αυτοί οι Κανόνες δεν εννοούνται γι’αυτούς, που δεν υπόκεινται στον Ρώμης, καθώς τους εννοούν οι Πάπες, αλλά μόνο γι’αυτούς, που υπόκεινται σ’αυτόν. Η Σύνοδος λέει ότι αυτό κανένας όρος ή Κανόνας των Πατέρων δεν διορίζει, ούτε βρίσκεται σε καμμία Σύνοδο των Πατέρων (άλλοι δε είπαν ότι το «εν ουδεμία των Πατέρων Συνόδω ορισθέν ευρίσκομεν» εννοείται αντί του σε καμμία συνέλευση των Πατέρων της Α΄ Συνόδου δεν βρίσκεται. Γιατί, η εν Καρθαγένη Σύνοδος συνηθίζει να ονομάζει Συνόδους τις συνελεύσεις και τις πράξεις των Πατέρων των Συνόδων. Ή εννοείται ότι σε καμμιά Οικουμενική Σύνοδο δεν βρίσκεται. Ο δε Δοσίθεος λέει ότι με το να ήταν οι Κανόνες της εν Σαρδική μερικοί και τοπικοί, δεν τους γνώριζαν οι εν Καρθαγένη, επειδή δεν ήταν ευθύς παραδεδομένοι σε όλη την Εκκλησία).

Αυτό είναι το αληθές νόημα των Κανόνων αυτών και ψευδής, λοιπόν, είναι η ζητουμένη έκκλητος του Πάπα και εδώ φάνηκε τελείως ανίσχυρη. Αν και οι Λατίνοι προβάλλουν τον Αρμενόπουλο, επειδή δέχεται την καθολική έκκλητο του Πάπα, πρέπει να λεχθεί ότι ο λόγος του Αρμενόπουλου και άλλων ομοίων λογίζεται σαν ένα τίποτα μπροστά σε τόσο και τέτοιο νέφος μαρτύρων, που ανέφερε ο Όσιος Νικόδημος. Ούτε πάλι οι ανωτέρω Κανόνες της εν Σαρδική ανανεώνουν και βεβαιώνουν την έκκλητο, που δόθηκε στον Πάπα από την εν Νικαία Σύνοδο. Γιατί, γίνεται φανερό ότι δεν ανανεώνουν, αλλά δίνουν στον Ρώμης αυτή την έκκλητο, η οποία δεν υπήρχε εξ αρχής, από αγάπη και σχέση, που είχε ο Όσιος προς τον Ρώμης, ως τοποτηρητής του. Γι’ αυτό και η Σύνοδος δεν αποκρίθηκε τίποτα προς μεν τον γ΄ και δ΄ Κανόνα, μόνο δε στον ε΄ είπε ότι αρέσκεται.
ΣΤ) Περί Πάπα ως άκρου Αρχιερέως

Προς αναίρεση της αλαζονίας και του τύφου διορίζει ο μστ΄ Κανόνας της εν Καρθαγένη συνόδου ότι ο πρώτος Επίσκοπος της καθέδρας να μην ονομάζεται Έξαρχος των Ιερέων ή άκρος Ιερεύς ή με κάποιο άλλο παρόμοιο υψηλό και υπερήφανο όνομα, γιατί αυτό είναι αλλότριο των Επισκόπων, που είναι μαθητές του ταπεινού στην καρδιά Ιησού. Αλλά, να ονομάζεται μόνο Επίσκοπος της πρώτης καθέδρας. Ας αισχυνθεί από τον παρόντα Κανόνα, επισημαίνει ο Όσιος Νικόδημος, ο Ποντίφηξ της Ρώμης, ο οποίος θέλει να ονομάζεται άκρος Αρχιερεύς και άλλα υπερήφανα και ισόθεα ονόματα, και ας γνωρίζει ότι εναντιώνεται σ’αυτή την Σύνοδο, στην οποία ήταν παρόντες και οι τοποτηρητές του. Δηλαδή ας γνωρίζει ότι αυτός εναντιώνεται στον εαυτό του.

συνεχ

χαλαρωσε είπε...

Επίλογος

Πάγια θέση του Οσίου Νικοδήμου, όσον αφορά το πρωτείο εξουσίας του Πάπα, αποτελεί ότι τα πρεσβεία και πρωτεία του Ρώμης, όταν αυτός ήταν ορθόδοξος και δεν είχε αποκοπεί από την Εκκλησία, είναι δύο πράγματα: α) το να έχει την εξουσία όλων των Επισκόπων και Μητροπολιτών στη διοίκηση της Ρώμης, ώστε να τους χειροτονεί μαζί με τους επισκόπους της διοικήσεως, και β) το να είναι πρώτος ως προς την τάξη των υπολοίπων Πατριαρχών. Αυτά τα προνόμια τα έλαβε, όχι επειδή η Ρώμη είναι καθέδρα του Αποστόλου Πέτρου, ούτε επειδή ο Ρώμης είναι βικάριος του Χριστού, καθώς ματαιολογούν οι Παπιστές, ούτε εξαιτίας της ψευδοκωνσταντίνειας δωρεάς, αλλά προκαταρκτικώς μεν επειδή η Ρώμη ήταν τιμημένη με βασιλεία, επομένως δε εξαιτίας του αρχαίου έθους, που ακολούθησε, ότι δηλαδή καθώς η Ρώμη ήταν πρωτεύουσα, έτσι να ήταν πρώτος και ο Επίσκοπός της.

Από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι η διοίκηση του Ρώμης είναι περιορισμένη, όπως και των άλλων Πατριαρχών. Γι’αυτό μάτην φαντάζονται οι Παπολάτρες ότι έχουν απεριόριστη εξουσία σε όλο τον κόσμο και ψεύδονται, λέγοντας ότι τα πρεσβεία και πρωτεία του Ρώμης και το να μεγαλύνεται στα εκκλησιαστικά πράγματα, προσμαρτυρούν σ’αυτόν ειδικό προνόμια εξουσίας στην καθόλου Εκκλησία, δηλαδή μοναρχικό και αναμάρτητο αξίωμα. Αν τα πράγματα φανέρωναν κάτι τέτοιο, θα έπρεπε και ο Κων/λεως να έχει αυτό το προνόμιο εξουσίας και το αξίωμα, επειδή ο Κων/λεως, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, είναι ίσο και απαράλλακτο μέτρο τιμής, εξουσίας και μεγαλείου του Ρώμης. Αλλά, αφού ποτέ δεν έλαβε κάτι τέτοιο ο Κων/λεως από τους Ιερούς Κανόνες, άρα ούτε και ο Ρώμης.

Σχετικά με το θέμα της αυθεντίας, κατά τον Όσιο Νικόδημο, έσχατος κριτής των εκκλησιαστικών υποθέσεων και αυθεντία της Εκκλησίας δεν είναι η θεία Γραφή, καθώς λένε οι Λουθηροκαλβίνοι, ούτε ο Πάπας, καθώς λένε οι Λατίνοι, αλλά η Οικουμενική Σύνοδος. Αυτή είναι η ύστατη ψήφος και κρίση της Εκκλησίας. Γιατί, αυτός, που αντιφέρεται και αντιπίπτει σ’ αυτές, αντιφέρεται και αντιπίπτει στο ίδιο το Άγιο Πνεύμα, που λαλεί μέσω των Οικουμενικών Συνόδων και γίνεται αιρετικός, αναθεματισμένος, εθνικός και ασεβής.


συνεχ

χαλαρωσε είπε...

ΑΡΑ ΔΕΝ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΓΕΝΗΣ.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ. ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ.
Κατ’ εξαίρεση, δεν προσβάλλονται με έκκλητο:

α) οι οριστικές αποφάσεις, οι οποίες εκδίδονται κατόπιν ομοφωνίας, υπό την προϋπόθεση ότι στη σύνθεση του δικαστηρίου συμμετείχαν όλοι οι επίσκοποι της επαρχίας (βλ. 15ο της Αντιοχείας).

β) οι οριστικές αποφάσεις, οι οποίες καθίστανται τέτοιες λόγω επιγενόμενης συμπεριφοράς του καταδικασθέντος. Ως τέτοια συμπεριφορά νοείται η παραβίαση της αποφάσεως από τον καταδικασθέντα (βλ. 4ο της Αντιοχείας), η προσφυγή του πρωτοβαθμίως καταδικασθέντος ενώπιον της πολιτειακής εξουσίας και όχι ενώπιον των εκκλησιαστικών δικαστηρίων (12ος της Αντιοχείας).

γ) οι οριστικές αποφάσεις, που εκδίδονται από όργανο, του οποίου η θέση στην κλίμακα της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης δεν επιτρέπει το εκκλητό τους. Τέτοιες αποφάσεις είναι οι αποφάσεις, που λαμβάνονται:

από μια Οικουμενική σύνοδο, καθόσον αυτή αποτελεί το ανώτατο όργανο διοικητικό, δικαστικό και νομοθετικό της Εκκλησίας, με άμεση συνέπεια οι αποφάσεις της να είναι ταυτοχρόνως οριστικές, τελεσίδικες και αμετάκλητες,
από την Πατριαρχική σύνοδο

δ) οι αποφάσεις των κατά συναίνεση επιλεγέντων εκκλησιαστικών δικαστών (βλ. 15ο της Καρθαγένης).

Απο ολα αυτα συναγεται οτι αυτο που λεει ο Γκοτσοπουλος δεν υφισταται διοτι απλα τετοιο δικαιωμα δεν εχει ουτε ο Φιλαρετος ουτε ο αλλος ο καμικαζι αυτοχειρο-ουνιτονητος. Ως εκ τουτου δεν ειναι δυνατον και το πατριαρχειο να παρανομησει διοτι δεν εχει αυτο το δικαιωμα. Αλλα απεναντιας κανοντας αυτον τον ισχυρισμο ο Γκοτσοπουλος, που χτυπιεται με τους κανονες,

«Σε ποια καταδικαστική απόφαση άσκησε έκκλητο προσφυγή ο Μακάριος;
Πότε καταδικάστηκε; Από ποιον καταδικάστηκε;
Ποια καταδίκη ακύρωσε ο Οικουμενικός αποδεχόμενος-αποφαινόμενος επί της εκκλήτου προσφυγής;
Αν δεν υπάρχει καταδίκη, τι έκκλητος ασκείται;»

θα επρεπε πριν να δει τι λεει και ο Αγγελακοπουλος, που ομοιως ενδιατριβει. ΑΠΟΔΙΔΕΙ δηλαδη ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΤΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΡΑΝΟΜΕΙ. Το Πατριαρχειο παρανομει ασκωντας εκκλητο και όχι διοτι ο Μασκαριος δεν καταδικασθηκε και αρα δεν υφισταται εκκλητος. Σε αυτή την περιπτωση βεβαια ισχυει ότι αποδοχη της εκκλητου του Φιλαρετου εφαρμοζεται και στον Μασκαριο. Αλλα ειπαμε: Δεν εχει καμια δουλεια το Πατριαρχειο σε αλλη δικαιοδοσια. Δεν υφισταται παγκοσμια εκκλητος. Αυτο μονο μια πανορθοδοξη μπορει να το διευθετησει μιας και ειναι οτι πιο αυτθεντικο στην διατυπωση. ΜΕΤΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ.

Να με συμπαθα ο αμεθυστος αλλα ετσι μου βγηκε αυτο το μακρυναρι. Δεν με βολευε διαφορετικα.

Μαρία Π. είπε...

Αγαπητέ Χαλάρωσε, Θα μελετήσω με υπομονή μόλις μπορέσω όσα έγραψες. Από το λίγο που είδα, υπάρχουν Κανόνες στους οποίους ως προς το γράμμα στηρίζεται ο Π. Βαρθολομαίος, αλλά ο τρόπος και το πνεύμα με το οποίο γράφτηκαν, δεν δικαιολογεί το δικό του σκεπτικό, 'του τελευταίου λόγου' που θέλει να έχει, κατά την εικόνα του 'παπικού Πρωτείου'.
Ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες, και πραγματικά θα μελετήσω όσα έγραψες.

Θέλω όμως και πάλι να τονίσω τον πυρήνα όσων είπα στα προηγούμενα σχόλια.
Πάντοτε προσπαθώ να δω το πνεύμα των πραγμάτων και όχι το γράμμα.
Έγραψα και στην παρένθεση δίπλα στο σχόλιο του π. Α.Γκοτσόπουλου, ότι 'το τυπικό της υπόθεσης' με το οποίο θα προσπαθήσουν να αντικρούσουν όσα έκανε ο Πατριάρχης,
[εφόσον εδώ τώρα έχουν βγει τα 'κανόνια' των Κανόνων, με τα οποία αντικρούει ο ένας τον άλλο (οικουμενιστές και αντι-οικουμενιστές)],
είναι αυτό που έγραψε ο π. Γκοτσόπουλος για την προσφυγή του Μακάριου, ενώ η ουσία των πραγμάτων είναι όλο το σύνολο των γεγονότων, και όπως εξελίχθηκαν, και όπως θα καταλήξουν, και επιπλέον ότι η εκκλησιαστική ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αντιγράφει το παπικό πνεύμα, και προσπαθεί να δώσει στους Κανόνες της δική της χροιά.

Το κεντρικό σημείο όμως της διαφωνίας μου με το άρθρο, από την αρχή (γιατί τα υπόλοιπα τα έγραψα στην πορεία ως επιπλέον στοιχεία της υπόθεσης), είναι αυτό που έγραψα στο σχ. 3.53 (24-3-2019) και θέλω να το επαναλάβω:


Γράφει το κείμενο:
1.«Παραθέτοντας από αυτήν την επιστολή, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μας προσκαλεί να την εξετάσουμε συνολικά, καθώς και να ελέγξουμε τους Kανόνες της Συνόδου που παρήγαγαν αυτήν την επιστολή.»
Ρωτώ λοιπόν, γιατί να μας προσκαλεί να κάνουμε κάτι τέτοιο; Είναι εκτεθειμένος παντού με όσα έκανε, κανείς Προκαθήμενος δεν αναγνώρισε τον Επιφάνιο, ο Αναστάσιος ζητάει Πανορθόδοξη, και ο Βαρθολομαίος, «θα έβγαζε μόνος του τα μάτια του», θα επιβάρυνε τη θέση του με την αναφορά της Καρθαγένης;
Ακριβώς το αντίθετο προσπαθεί να κάνει σε όλη του την Επιστολή.Προσπαθεί συνεχώς να αποδείξει ότι είναι εντός των Κανόνων, παραθέτοντας τις μεταγενέστερες της Καρθαγένης αποφάσεις, και πλήθος παραδειγμάτων.
Την Καρθαγένη την αναφέρει για ένα και μόνο λόγο. Για να αναιρέσει τον Αναστάσιο. Για να του πει ότι οι ανησυχίες που εκφράζει, ήταν οι ίδιες με της Καρθαγένης, που οι Πατέρες έκριναν ότι δεν πρέπει να υπάρχει απολυτότητα ως προς την προσφυγή τοπικών θεμάτων.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό του κειμένου.


Η διαφωνία μου λοιπόν με το κείμενο, είναι τα ΚΙΝΗΤΡΑ του Βαρθολομαίου.
Θεωρώ ότι θέλει να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΘΕΙ, και όχι να ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ επιβαρύνοντας και άλλο τη θέση του (ακόμα περισσότερο από ότι έχει ήδη κάνει), όπως λέει το κείμενο.

Άσχετα αν κινείται πονηρά ή όχι με την αναφορά της Καρθαγένης, το κάνει για να καλυφθεί, και να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ την υποτιθέμενη εξουσία του για όσα έκανε, απέναντι στον Αναστάσιο, και όχι για να ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ, ότι δηλ. γνωρίζει τι πρέπει να κάνει αλλά έχει τη μαγκιά και την προκλητικότητα να μην το κάνει όπως λέει το κείμενο.
Ελπίζω να κατανοήθηκαν αυτά που είπα.

Μαρία Π. είπε...

Nα πω και κάτι τελευταίο. Την παρένθεση [απόσπασμα από την Σύνοδο Καρθαγένης], την έβαλα εγώ στο τμήμα της Επιστολής που έγραψα περιληπτικά και με πιο απλό λόγια.
Στην Επιστολή δεν υπάρχει. Υπάρχουν κάποιες προτάσεις σε εισαγωγικά από διάφορες πηγές, ανάμεσα στις οποίες υπάρχει και αυτή η πρόταση των 20 λέξεων, χωρίς να ξέρει ο κάθε αναγνώστης από που είναι, πόσο μάλλον δεν θα μπορούσε να καταλάβει 'τι θέλει να πει ο ποιητής' [αν υποθέσουμε ότι θέλει τελικά (μέσα από ένα λαβύρινθο διαδρομών της σκέψης) με αυτόν τον τρόπο να μας πει ότι αναιρεί Συνόδους και να προκαλέσει ακόμα περαιτέρω].
Ο Αναστάσιος Αλβανίας, που κατάλαβε από που ήταν, κατάλαβε και τον λόγο που γράφτηκε. Είναι τόσο ευνόητο.Θέλει να του αποδείξει ότι ο φόβος ο δικός του (αντίστοιχος με των Πατέρων της Καρθαγένης) είναι ανυπόστατος. Θέλει να τον καθησυχάσει για να είναι με το μέρος του, και όχι να τον προκαλέσει.