Νικήτας Σινιόσογλου, Μαύρες Διαθήκες: Δοκίμιο για τα όρια της ημερολογιακής γραφής, εκδόσεις Κίχλη, Αθήνα 2018, ISBN: 978-618-5004-82-8.
Απόσπασμα από τις σελ. 62-63 (συνιστάται η ανάγνωση ολόκληρου του βιβλίου):
(…) [σελ.62] Μολονότι δηλώνει χριστιανός, ο Σμίτ μάλλον ασπάζεται – όπως ο Χάιντεγκερ- έναν πολιτικό γνωστικισμό. Δηλαδή θεωρεί πως οι εδραιωμένες φιλελεύθερες, νεωτερικές και αστικές αξίες είναι παραισθητικές. Το διαφωτιστικό εγχείρημα είναι ένας ύπουλος μηχανισμός κυριαρχίας, το εργαλείο [σελ.63] μιας παγκοσμιοποιημένης εξουσίας που χρησιμοποιεί την κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων ως άλλοθι για την υποταγή των μαζών. Απαιτείται μια νέα έννοια του πολιτικού που θα σκίσει τον πέπλο της ψευδώνυμης “αλήθειας”, “προόδου” και “ελευθερίας”. Όπως οι Γνωστικοί που θεωρούσαν ότι ο αληθινός Θεός βρίσκεται πέρα από τον κακό δημιουργό του κόσμου, ο Σμίτ αναζητεί τον κατέχοντα πίσω από το κράτος δικαίου και πέρα από τις οικείες πολιτειακές δομές. (…)
Νικήτας Σινιόσογλου, Μαύρες Διαθήκες: Δοκίμιο για τα όρια της ημερολογιακής γραφής, εκδόσεις Κίχλη, Αθήνα 2018, σελ. 62-63 (απόσπασμα)
3 σχόλια:
Παλιά αυτή η μέθοδος ορισμένων: προσπαθούν να αντιστρέψουν τις έννοιες ώστε να ταυτίσουν τον αντίπαλο με αυτό που ο αντίπαλος μάχεται. Στο εξωτερικό ολόκληροι εκδοτικοί οίκοι έχουν αφιερωθεί σε αυτή τη ''δουλειά'' . Ο φιλελευθερισμός και η ''πρόοδος'' λοιπόν δεν είναι αποτελέσματα της γνωστικής νοοτροπίας, αλλά είναι το Κατέχον του Σμιτ(εδώ γελάμε). Ο Σμιτ δανείστηκε θεολογικούς όρους για να μιλήσει πολιτικά, δεν έκανε θεολογία. Όπως είχε πει ο ίδιος, “όλες οι πιο μεστές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του Κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες ”.
Λοιπόν ας αφήσουν τα τεχνάσματα. Την ίδια προσπάθεια έκαναν και οι αριστεροί: να οικειοποιηθούν τον Σμιτ, χαρακτηριστικό το άρθρο της εφημερίδας Αυγής: ''ο Σμιτ φίλος ή εχθρός;'' Ωραία κολπάκια αυτά. Λοιπόν: Τι είναι το Κατέχον για τον Σμιτ; '' η διανοητικοποίηση της αρχαίας Χριστιανικής Αυτοκρατορίας, που με όλες τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της επιδιώκει να επιβάλει την ορθόδοξη ηθική ''. Διαφορετικά ...καλό ''σύμφωνο συμβίωσης'' κλπ κλπ των ''οικείων πολιτειακών δομών''...
Χμ ,Νικήτας Σινιόσογλου , ιδού τι εκπροσωπεί, τα πρόσωπα που εξυμνεί(στο τέλος) τα λένε όλα: «Αλλόκοτος Ελληνισμός» του Νικήτα Σινιόσογλου (Εκδόσεις Κίχλη, 2016). Ως δοκίμιο για την οριακή εμπειρία των ιδεών, το βιβλίο αναπτύσσεται γύρω από επτά σπάνιες προσωπικότητες του ελληνισμού που έζησαν και έδρασαν γύρω στο 1453 ή λίγο πριν, λίγο μετά την ακμή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και την Ελληνική Επανάσταση. Κινούμενοι στη μεθόριο των ιδεών, σε σχέση με τα κυρίαρχα ρεύματα, σ’ αυτές τις πρωτοφανείς από πλευράς εξελίξεων εποχές, οι άνθρωποι αυτοί κινούνται σε ένα κλίμα μυχιότητας και μοναχικότητας, νεοφάνειας και πρωτοπορίας, αμφισβήτησης της κοινής λογικής στο όνομα μιας προσωπικής εμπειρίας του ορθού λόγου, αλλά και σύγκρουσης του ατόμου με το κατεστημένο διά της αίρεσης, του φατριασμού, της βλασφημίας, του παράδοξου, της ψευδολογίας, αλλά και διά της περιπλάνησης ή της κατασκευής μιας Ουτοπίας… Τι είναι όμως αυτό που «τραντάζει τη συνείδηση» στις ιδέες, όπως αυτές συνυφαίνονται με τις ζωές του Κυριάκου Αγκωνίτη (1391-1452), του Γεμιστού Πλήθωνα (1355-1452), του Μάρουλλου Ταρχανιώτη (1453-1500), αλλά και του Χριστόδουλου Παμπλέκη (1733-1793), του Θεόφιλου Καίρη (1784-1853), του Παναγιώτη Σοφιανόπουλου (1786-1856) και του Κωνσταντίνου Σιμωνίδη (1820-1867);>>
Τό νέο αίμα πρέπει νά μπεί στά κυκλώματα τά οποία αναδεικνύουν τίς προσωπικότητες, προωθούν τίς καρριέρες καί βοηθούν τίς πωλήσεις.Οφείλει λοιπόν νά πεί τά ίδια μέ νέο τρόπο. Αυτό ονομάζεται δημιουργικότης. Δέν είναι απαραίτητη η γνώση τού αντικειμένου αλλά η γνώση τού νομίσματος πού κυκλοφορεί στά σαλόνια τών νονών τής κοινής λογικής.
Δημοσίευση σχολίου