Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (8)

 Συνέχεια από: Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021

Η ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 

Πώς (να συνεχίσουμε ) νά σκεφτόμαστε στην ψηφιακή εποχή!

Του Frank Schirrmacher. (Payback, 2009).

Κεφάλαιο 5! Ψηφιακός Τεϊλορισμός (Taylor)

         

 Επομένως ακόμη και σε τόσο σημαντικά ντοκουμέντα όπως οι κλινικές καρτέλες, λανθασμένες πληροφορίες και διαγνώσεις μεταδίδονται κληρονομικά, σαν μία μετάλλαξη σε ένα προβληματικό DNA, από την μία καρτέλα στην άλλη, χωρίς κανένας να αντιλαμβάνεται γιατί κανένα μυαλό ανθρώπινο δεν ελέγχει τις άπειρες αλυσίδες των αντιγράφων. Ακόμη και να τις ελέγξει κάποιος πολύ πιθανόν δεν θα μπορέσει να αναγνωρίσει τα λάθη. Αυτό απεδείχθη ήδη το 2005, με κάποια πρωτοτυπία, όταν μία ομάδα φοιτητών προγραμμάτισε εκείνο που βάφτισαν δημιουργός ερευνών scigen. Το software είναι εις θέσιν να γεννήσει από μόνο του οποιοδήποτε κείμενο, το οποίο φαινομενικώς αφορά την πληροφορική. Στην πραγματικότητα είναι δοκίμια χωρίς καμία σημασία, αλλά χάρη σε πολλές μαθηματικές διατυπώσεις και στην χρήση επιστημονικών όρων, μοιάζουν λογικά ή πιθανά! Σε κάθε περίπτωση, πολλά από αυτά τα κείμενα χωρίς νόημα έγιναν αποδεκτά για δημοσίευση από επιστημονικά περιοδικά και παρουσιάστηκαν σε συνεδριάσεις.

          Οι νέες τεχνολογίες προσφέρουν δυνατότητες ομαδικών διορθώσεων, πραγματοποιήσιμες από πρόσωπα και η wikipedia είναι το ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αλλά αυτή η δυνατότης διόρθωσης είναι επίσης και ο λόγος για τον οποίο όλο και πιο συχνά, εμπιστευόμαστε μία γρήγορη διόρθωση οποιουδήποτε λάθους. Το γεγονός είναι ότι όχι μόνον οι καρτέλες της κλινικής δεν είναι ένα λήμμα της wikipedia, αλλά η εμπιστοσύνη στο κομπιούτερ δημιουργεί ακόμη και στις βασικές διορθώσεις των κειμένων, απίστευτα λάθη. Οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν ότι σε πολλά περιοδικά έγινε προσπάθεια να διορθωθούν τα κείμενα των άρθρων απευθείας από τις μηχανές. Υπάρχουν δύο τύποι λάθους που κυριαρχούν στην πληκτρολόγηση. Στην μία περίπτωση γράφεται μία λέξη που δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν αυτά τα λάθη στο 90% των περιπτώσεων, ενώ τα κομπιούτερ κατά 100%. Είναι όμως διαφορετική η περίπτωση των λαθών που έχουν σημασία: ψυχή, ψύχος π.χ. Σύμφωνα με ένα υπολογισμό του Ray Panko του πανεπιστημίου της Χαβάης, τα ανθρώπινα όντα αναγνωρίζουν αυτά τα λάθη στο 75%  των περιπτώσεων, ενώ οι μηχανές ποτέ! Αυτό σημαίνει εξηγεί ο Panko, ότι “τα προγράμματα επιδιόρθωσης δεν βρίσκουν ακριβώς εκείνα τα λάθη που και τα πρόσωπα βρίσκουν με δυσκολία! Στα σύνθετα συστήματα όπως απέδειξε η κρίση των τραπεζών, είναι πρακτικώς αδύνατον και η πρωταρχική αιτία είναι η γνωσιακή υπερφόρτωση που υφίστανται τα πρόσωπα! Οι λανθασμένες ενδείξεις πολλαπλασιάζουν τα λάθη που όμως το ίδιο το πρόγραμμα δεν είναι εις θέσιν να αναγνωρίσει και τα οποία ο άνθρωπος δεν βλέπει ή δεν καταλαβαίνει! Έτσι όσο περισσότερες πληροφορίες αρχειοθετούνται από τον τεχνολογικό εξοπλισμό που μας περιτριγυρίζει, τόσο τα βιολογικά μας κέντρα της μνήμης ξεχνούν. Τώρα πιά όλοι γνωρίζουν τί είναι η απώλεια της προσοχής και τα blackout. Το επόμενο στάδιο είναι η απώλεια της μνήμης!

          Στην εποχή του πενήντα το πρώτο κομπιούτερ του John von Neumann, το οποίο κατά κάποιο τρόπο καθιερώνει την αρχή της ιστορίας του μοντέρνου κομπιούτερ, είχε μία μνήμη πέντε kilobyte. Από τότε η ανάπτυξη του κομπιούτερ υπήρξε μία ακολουθία νέων ταχυτήτων και νέων ρεκόρ, ικανοτήτων. Η εξέλιξη μίας μνήμης σε συνεχή καλυτέρευση!

          Το 1965 ο Gordon Moore, επικεφαλής  της Intel, είχε διατυπώσει την διάσημη θέση σύμφωνα με την οποία η ταχύτητα των κομπιούτερ διπλασιάζει σε κάθε νέα έκδοση τα ενσωματωμένα κυκλώματα! Οι συνέπειες για τον χρήστη ήταν αναπόφευκτες. Η απόκτηση νέων κομπιούτερ διότι το νέο software απαιτούσε νέα δύναμη έτσι ώστε προς τα τέλη των ενενήντα οι κυβερνοπροφήτες περίμεναν από στιγμή σε στιγμή τίς μηχανές να ξεπερνούν το όριο της ανθρώπινης νοημοσύνης!

          Όμως, ξεκινώντας από τον θρίαμβο του Internet, το οποίο τροφοδοτείται από την ανθρώπινη νοημοσύνη, συνέβη κάτι απροσδόκητο. Δεν είναι πιά ο σκοπός η αρχειοθέτηση αλλά η μνήμη, δεν είναι ο μικροεπεξεργαστής αλλά το μυαλό. Το θέμα δεν είναι εάν η νοημοσύνη του κομπιούτερ θα γίνει πιο ανθρώπινη αλλά εάν η ανθρώπινη νοημοσύνη θα γίνει πιο σύνθετη. Επι πλέον το θέμα είναι εάν υπάρχει ένας νόμος του Moore ο οποίος υπολογίζει πόσο επιβραδύνει την ικανότητα κατανοήσεως και ανθρώπινης σκέψης με κάθε τεχνολογική επανάσταση. Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο εάν πίσω από όλο αυτό υπάρχει μία από τις επόμενες ασθένειες της ανθρωπότητας ή μόνον μία ασθένεια της γενιάς μας, απολύτως υπερφορτωμένη. Σε κάθε περίπτωση από τότε ξεπετάχτηκαν παντού sudoku, προπονητές του μυαλού και νευροτέστ. Υπάρχουν τουριστικοί οδηγοί και οδηγίες χρήσεως για το μυαλό, εκδόσεις για την καλυτέρευση της μνήμης και γενικώς οι γνωσιακές αποδόσεις ξεπερνούν την ταξινόμηση των μπέστ σέλλερ και εμφανίζονται επιστημονικά τμήματα που πραγματεύονται την αφαίρεση σαν ασθένεια, ενώ ταυτοχρόνως ολόκληρη η βιομηχανία κριτικής του πολιτισμού καταγγέλλει την αποβλάκωση της κοινωνίας εξ’αιτίας των M.Μ.Ε..

          Κάθε φορά που εμφανιζόταν μία νέα τεχνολογία (τηλεόραση, κινηματογράφος, ράδιο ή τηλέγραφος) γύρω από το λίκνο βρίσκονταν οι μοιρολογίστρες, απελπισμένες για τον ερχόμενο θάνατο της Λογικής και του Συναισθήματος. Όμως όχι μόνον επιβιώσαμε από αυτές τις τεχνολογίες, αλλά από στατιστικής πλευράς με τα χρόνια γίναμε πιο έξυπνοι.

          Τώρα όμως η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι μοντέρνες τεχνολογίες οι οποίες αποκορυφώνονται με το internet δεν είναι μόνον μία επίπλωση του σπιτιού μας, δεν είναι απλώς “νέα μέσα”. Και η τυπική συμβουλή των παιδαγωγικών των εξήντα “μην βλέπετε πολύ τηλεόραση” δεν μπορεί να εφαρμοσθεί σ’αυτές τις τεχνολογίες. Στο μεταξύ έγιναν γραφείο ληξιαρχείου και τηλεφωνικός κατάλογος και πολύ σύντομα θα μπορούν να στείλουν ντοκουμέντα, πιστοποιητικά και να χρησιμεύσουν σαν πλατφόρμες επικοινωνίας ανάμεσα στο κράτος και στον πολίτη. Γίνονται ένα συμπληρωματικό μέρος της κρατικής γραφειοκρατίας. Είμαστε ήδη εξαρτώμενοι με μη αντιστρέψιμο τρόπο.

          Το Internet και τώρα πλέον και το κινητό, ενώνουν κάθε μορφή επικοινωνίας τεχνολογικής που υπάρχει σήμερα σε μία μόνη συσκευή: από τα κείμενα στους λόγους, από τις εικόνες στα βίντεο, μπορούν να δεχθούν και να διαδώσουν τα πάντα, είναι εις θέσιν να ακούνε, να διαβάζουν φωναχτά, να μεταφράζουν να διαβάζουν πρόσωπα, χειρονομίες, κόρες και όπως θα δούμε στην συνέχεια, σκέψεις. Ακόμη και τα οικονομικά χαρακτηριστικά τους είναι εκπληκτικά. Μειώνουν στο ελάχιστο δυνατό τα έξοδα όλων των άλλων μέσων, όχι μόνον για την γραφή και τις ομιλίες, αλλά και για το ράδιο και την τηλεόραση! Έτσι για πρώτη φορά επιτρέπουν όχι μόνον την κατανάλωση αλλά και την έκφραση! Δέκα χρόνια πριν κανείς δεν θα μπορούσε να επιτρέψει ένα τηλεοπτικό στούντιο να παρουσιάσει, για παράδειγμα τις τελευταίες ακροβασίες του σκύλου μου, όπως συμβαίνει σήμερα!

Συνεχίζεται

ΣΕ ΛΙΓΟ, ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΚΕΨΗ.

Αμέθυστος.