Από τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν στο Άγιο Πορφύριο με θέμα τη χαρά!!

Δελτίου τύπου

                      "Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου" 

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021 η δεύτερη από τις διαδικτυακές διαλέξεις του κύκλου «Καιρός του ποιήσαι» της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου. Ομιλητής ήταν ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (

π. Λίβυος

), που ανέπτυξε το θέμα «Από τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν στον Άγιο Πορφύριο με θέμα τη Χαρά». Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε μέσω της πλατφόρμας Zoom και την παρακολούθησαν περισσότεροι από 500 ακροατές σε όλη την Ελλάδα αλλά και εκτός των συνόρων. Την εκδήλωση συντόνισε ο Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου, Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης.

Ο π. Χαράλαμπος στην ομιλία του τόνισε ότι η χριστιανική ζωή δεν μπορεί να ταυτίζεται με την κατήφεια και την μιζέρια ή με την άρνηση της ζωής και των δώρων της δημιουργίας του Θεού. Μια πνευματικότητα που ακυρώνει και δεν μεταμορφώνει την ζωή και την κτίση δεν μπορεί να είναι χριστιανική. Μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες που δέχθηκε η Χριστιανική εκκλησία ήταν ότι απώλεσε από την ζωή της κοινότητας την χαρά του Πνεύματος, αντικαθιστώντας την με μια νεφελώδη εξαϋλωμένη μεταφυσική εμπειρία.

Όμως η πνευματικότητα του Σμέμαν και του Αγίου Πορφυρίου, δεν είναι ούτε άυλη ούτε ασώματη, αλλά σαρκωμένη. Είναι η παρουσία Εκείνου που είναι ήδη εδώ ως ερχόμενος από το μέλλον. Είναι μια πνευματικότητα που ντύνει στα γιορτινά την ασημαντότητα του καθημερινού. Που μεταμορφώνει το επαναλήψιμο σε μοναδικό και κάνει το εφήμερο να ιριδίζει στα χρώματα της αιώνιας Βασιλείας του Θεού. Έτσι, όταν στην Ορθόδοξη εκκλησία μιλάμε για παράδοση δεν μιλάμε για πράξεις που επαναλαμβάνονται στο χρόνο ή για συνήθειες και αντιλήψεις του παρελθόντος, αλλά για την ενεργούσα παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ζωή των μελών της εκκλησίας.

Αυτήν την κοινή παρουσία του Πνεύματος συναντάει κανείς διαβάζοντας τα κείμενα του π. Αλέξανδρου Σμέμαν και τους λόγους του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη. Η μαρτυρία των δυο αυτών εκκλησιαστικών ανδρών τονίζει με απόλυτο τρόπο, ότι η Χαρά ως καρπός του Αγίου Πνεύματος αποτελεί το κριτήριο της υγιούς χριστιανικής πνευματικότητας, που βιώνεται παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες της ζωής. Όπου απουσιάζει η χαρά απουσιάζει κι ο Θεός.

Για να δείτε το πρόγραμμα των επόμενων διαλέξεων της σειράς πατήστε εδώ: https://www.acadimia.org/nea-anakoinoseis/deltia-typou/815-e

π.Λίβυος: Από τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν στο Άγιο Πορφύριος με θέμα τη χαρά!! (plibyos.blogspot.com)

Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ Α(ΔΙΑ) ΝΟΗΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ SKY ΜΥΤΗ ΜΕ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΗΣ ΗΜΙΜΑΘΕΙΑΣ ΣΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟ ΑΝΤΡΟ.

ΟΥΤΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΜΕΜΑΝ ΠΙΣΤΕΨΕ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ, ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ.

Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν

«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980

Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.

Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει; Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.

Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!»