Τα σημεία των καιρών και η θέση μας ως χριστιανών

Πηγή: Αντίφωνο

Ιωάννης Αναστασίου

Αφορμή για αυτό μου το άρθρο αποτέλεσε ένας από καιρό προβληματισμός μου για όσα γίνονται στην εποχή μας και για το νόημά τους. Εδώ και δεκαετίες έχει ανακινηθεί- όχι αδικαιολόγητα- στους χριστιανικούς κόλπους το ζήτημα της αποκάλυψης και αν πράγματι διανύουμε το τελευταίο όντως διάστημα της ανθρώπινης ιστορίας. Παρότι δυσκολοερμήνευτο το κείμενο της 'αποκάλυψης του Ιωάννη' στην Καινή διαθήκη και δε μπορεί κάποιος να παραβλέψει εύκολα, σημεία αναγνωρίσιμα πια στους καιρούς μας. Για παράδειγμα η εκτεταμένη οικολογική καταστροφή που φαίνεται να προεικονίζεται σε σημεία του κειμένου. Το πιο όμως επίμαχο ζήτημα, αυτό που προκάλεσε τις μεγαλύτερες αντιδράσεις και τους πιο έντονους προβληματισμούς είναι ο αριθμός 666, που η αποκάλυψη αναφέρει ως αριθμό του θηρίου. Το μπαρ κοντ, πραγματικά εμπεριέχει σαν βασικό κωδικό (με τις διπλές διαχωριστικές γραμμές στην αρχή το μέσο και το τέλος κάθε ηλεκτρονικού σήματος) αυτό τον αριθμό.

Και για τους πιο οξύνους παρατηρητές πραγματικά συμβαίνουν πολλά 'περίεργα' πράγματα στην εποχή μας. Κάπως επιγραμματικά, εκτός από μια γενική πνευματική κατάπτωση και εξαχρείωση (και το 'πνευματικό' υπό οποιαδήποτε έννοια) που όλοι αντιλαμβανόμαστε λίγο πολύ και κανέναν μας δεν έχει αφήσει άθικτο, έχει από καιρό αρχίσει μια επίθεση στις ανθρώπινες ελευθερίες (υπό το πρόσχημα τρομοκρατικών απειλών), και η παράλογη δράση της ανθρωπότητας δε δείχνει να σταματά μπρος στην απειλή της περιβαλλοντικής καταστροφής. Η τεχνολογία για πρώτη φορά παρέχει τέτοιες τρομαχτικές δυνατότητες, που όπως είναι φυσικό, και όπως συνήθως συμβαίνει στην ανθρώπινη ιστορία, θα χρησιμοποιηθούν -και ήδη χρησιμοποιούνται- κυρίως για κακό σκοπό, είτε πρόκειται για τον αφανισμό των 'εχθρών' είτε για τη χειραγώγηση των λαών. Θα είχε σίγουρα μεγάλη σημασία να δούμε τι συντελείται τον τελευταίο καιρό, και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Σκοπός όμως αυτού του άρθρου είναι να θίξει ένα μόνο σημαντικό ζήτημα και αν είναι δυνατόν να το αποσαφηνίσει.

Αφορμή στάθηκαν οι διαδηλώσεις και οι ευρείς διαμαρτυρίες του λαού μας όσον αφορά την αναγραφή του θρησκεύματος -παλιότερα- στις ταυτότητες, και εκ νέου-πρόσφατα- την χρήση της κάρτας του πολίτη. Βλέπει κι ο πιο δύσπιστος σήμερα ότι τα σενάρια για μια παγκόσμια διακυβέρνηση που θα έχει έναν ολοκληρωτικό χαρακτήρα και θα θέτει ως όρο επιβίωσης την άρνηση της ψυχής, και της χριστιανικής πίστης, ότι επαληθεύονται ολοένα και περισσότερο. Ακόμη και άνθρωποι που είναι εκτός εκκλησίας μιλάνε πλέον ανοιχτά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που προετοιμάζεται από καιρό, και θα έχει ως πιθανή κατάληξη ο πολίτης αυτού του παγκόσμιου κράτους -τέρατος που προσπαθούν κάποιοι να δημιουργήσουν, να πρέπει να κάνει οποιαδήποτε συναλλαγή του μες από ένα τσιπ, πιθανώς στο σώμα του, που θα περιέχει οποιοδήποτε στοιχείο και οικονομικό και πολιτικό. Πολλά συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Αλλά θα ήθελα να εξετάσω το νόημα ενός τέτοιου γεγονότος, αφού υποθετικά δεχτώ ότι όλα αυτά τα σενάρια αληθεύουν, το νόημα που μπορεί να έχουν για εμάς που πιστεύουμε στο Θεό. Ειπώθηκε πως η αναγραφή του θρησκεύματος στην ταυτότητα ήταν μια ομολογία, και ειπώθηκε ότι η αποδοχή της κάρτας ή του τσιπ στο οποίο ενδεχομένως αυτή θα μετεξελιχθεί, σημαίνει άρνηση της πίστης. Νομίζω, όπως εγώ τουλάχιστον καταλαβαίνω το θέμα, ότι εμπλέκονται, αναφορικά με αυτά τα πράγματα, δυο ζητήματα διαφορετικής τάξης. Το ένα έχει να κάνει με την ιδιότητά μας ως πολίτες, ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας, ως άνθρωποι που ενδιαφερόμαστε για την ευρυθμία του πολιτεύματος, για τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, και για μια όσον το δυνατό μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη. Και το άλλο είναι ένα θέμα ομολογίας, εξαιρετικά σπουδαίο, για όσους μοιραζόμαστε την χριστιανική πίστη. Είναι η διπλή υποχρέωση ενός χριστιανού, από τη μια να προσπαθεί να βάλει στη ζωή του τις ευαγγελικές αλήθειες όσο είναι αυτό δυνατό, και από την άλλη η εξωτερική δήλωση, αν χρειαστεί, της πίστης μας, και μάλιστα με οποιοδήποτε τίμημα.

Καταρχήν, νομίζω πως υπάρχει σύγχυση στην σκέψη μας αναφορικά με αυτά τα δύο επίπεδα ύπαρξης, με αυτούς τους δυο τρόπους συμμετοχής μας στον κόσμο. Το ζήτημα των δικαιωμάτων είναι πολιτικό ζήτημα. Οι χριστιανοί πολλές φορές έζησαν σε ειδωλολατρικά κράτη όπου κανένα θρήσκευμα δεν αναγραφόταν στο δελτίο της ταυτότητάς τους, αλλά όταν τέθηκε τέτοιο ζήτημα ομολόγησαν την πίστη και κάποιοι μέχρι μαρτυρίου, μέχρι αίματος. Επίσης οι χριστιανοί χρειάστηκε αρκετές φορές να ζήσουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, μπορεί να τύχαινε να είναι δούλοι ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι υπάρχουν ζητήματα που είναι καταρχήν πολιτικά και ως χριστιανοί αισθάνομαι πως θα πρέπει να αγωνιζόμαστε για αυτά συμβάλλοντας σε μια καλύτερη κοινωνία, υποστηρίζοντας τους αδικημένους, και κάνοντας αν χρειαστεί ακόμη και προσωπικές θυσίες. Είναι η εντολή ης αγάπης που δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους έναντι στα δεινά των συνανθρώπων μας, και υπάρχουν πολλών ειδών καταχτήσεις που σήμερα απειλούνται και θα πρέπει να τις υπερασπιστούμε με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε.

Αλλά δεν είναι δυνατόν αυτό να γίνεται τόσο επιλεκτικά, εννοώ πως δεν μπορεί ο λόγος των ανθρώπων της εκκλησίας να περιορίζεται μόνο στα εθνικά ας πούμε ζητήματα ή να βγάζει το κόσμο στο δρόμο να διαδηλώνει μόνο όταν θίγεται κάτι εξόφθαλμα 'εκκλησιαστικό' όπως η αναγραφή του θρησκεύματος, ή η χρήση του αριθμού 666.

Τα λέω αφού έχω δεχτεί εξαρχής ότι οι υποθέσεις που έχουν γίνει για την σημασία αυτών τω γεγονότων και την εξέλιξή τους στο μέλλον είναι αληθείς. Καταλαβαίνω ότι σε μια τέτοια περίπτωση η κοσμική εξουσία και το πνευματικό κακό συμπλέκονται και ότι θα μπορούσε πραγματικά ένα τέτοιο κράτος να ήταν το κράτος του 'αντιχρίστου' όπως λένε κάποιοι. Αλλά θέλω να τονίσω την διαφορετική φύση των δύο επιπέδων και να πω ότι ακόμη και αν δεν ήταν έτσι, ακόμη κι αν ο περιβόητος αριθμός δεν έμπαινε στο 'μπαρ κόντ' , είχαμε κάθε λόγο και υποχρέωση να αντιδράσουμε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είχαμε κάθε λόγο και έχουμε να αντιδράσουμε στην οικονομική εξαθλίωση της κοινωνίας και στην στέρηση των δικαιωμάτων μας ως πολιτών, και να συμπαραταχθούμε με κείνους τους ανθρώπους με παρόμοιες αγωνίες με τις δικές μας έστω και αν δεν μοιράζονται τις δικές μας θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η αλήθεια και η αγάπη δεν είναι ζήτημα μόνο δογματικών διακηρύξεων, αλλά καθημερινής πάλης σε όλα τα επίπεδα. Ούτε την έχουμε 'πατεντάρει' όσοι λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, ούτε είναι εξόριστοι από αυτή όλοι οι άλλοι. Αυτά ήθελα να πω από ενδιαφέρον, αγάπη, αγωνία για όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο, και στη χώρα μας ειδικότερα, και βέβαια θίγοντας με μεγάλη συντομία μια μόνο τους διάσταση, που αφορά κυρίως όσους είμαστε ή νιώθουμε μέλη της εκκλησίας.