H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟΠΟΣ ΟΥΤΕ ΤΡΟΠΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΠΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΣΤΑΡΙ ΤΟΥΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

Μας διηγήθηκαν κι αυτό ως εξής: «Υπήρχε συνήθεια να έρχονται εδώ οι φτωχοί κι οι ορφανοί αυτής της περιοχής κάθε αγία Μεγάλη Πέμπτη και να παίρνουν από μισό μόδιο στάρι κι από πέντε πρόσφορα κι από πέντε φολερά (χάλκινα νομίσματα…) κι ένα ξέστιο κρασί και μισό ξέστιο μέλι. Πριν απ’ αυτά, είχε παρουσιαστή έλλειψη σταριού για τρία χρόνια και πουλιόταν το στάρι στη χώρα αυτή ένα χρυσό νόμισμα οι δυό μόδιοι.

  Μόλις λοιπόν ήρθαν οι νηστείες, λένε μερικοί απ’ τους πατέρες στον ηγούμενό τους: «Κύριε αββά, να μη δώσης φέτος τα κατά καιρό συνηθισμένα στους φτωχούς, για να μην παρουσιαστή έλλειψη στο μοναστήρι σε βάρος των αδελφών, γιατί στάρι δεν βρίσκεται». Ο αββάς όμως άρχισε να λέη στους αδελφούς: «Ας μην κόψουμε, παιδιά μου, την ευλογία του Πατέρα μας. Βλέπετε είναι εντολή τού Γέροντα, δεν μας συμφέρει. Αναμφισβήτητα αυτός είναι που φροντίζει». Οι αδελφοί όμως συνέχισαν να πιέζουν τον αββά λέγοντας: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε και δεν δίνουμε». Τότε λέει λυπημένος ο ηγούμενος: «Πηγαίνετε και κάνετε ό,τι θέλετε». Δεν έδωσαν λοιπόν την ευλογία τη Μεγάλη Πέμπτη και τη Μεγάλη Παρασκευή.

Πήγε λοιπόν ο δοχειάρης, άνοιξε την αποθήκη και βλέπει ότι αυτό το στάρι βλάστησε κι έτσι αναγκάστηκαν να το ρίξουν στη θάλασσα. Τότε ο αββάς άρχισε να λέη στους αδελφούς: « Όποιος αθετεί τις παραγγελίες του Πατέρα του, αυτά παθαίνει∙ τρυγήστε τους καρπούς της παρακοής. Θα φεύγανε πεντακόσιοι μόδιοι αλλά και τον Πατέρα μας Θεοδόσιο θα υπηρετούσαμε με την υπακοή και τους αδελφούς μας τους φτωχούς θα ανακουφίζαμε. Νά όμως που χάσαμε στάρι γύρω στους πέντε χιλιάδες μόδιους. Τί ωφεληθήκαμε, παιδιά μου; Στην πραγματικότητα κάναμε αυτά τα δυό κακά: ‘Ένα ότι παραβήκαμε την εντολή του Πατέρα μας ∙ και δεύτερο ότι δεν είχαμε την ελπίδα μας στον Θεό, αλλά στο κελάρι  μας.  ʼΑπό  αυτό λοιπόν, αδελφοί, ας μάθουμε ότι ο Θεός είναι αυτός που διοικεί όλη την ανθρωπότητα κι ο άγιος Θεοδόσιος φροντίζει αόρατα για μας , τα παιδιά του». 

                (  Από το «Λειμωνάριον» του Ιωάννου Μόσχου, σε μετάφραση του μοναχού Θεολόγου Σταυρονικητιανού  )

         ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (ΣΑΧΑΡΩΦ) – ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ…

( … )

Είναι ανεπαρκές να πεισθώμεν δια του νοός περί της θεότητος του Χριστού, ούτως ώστε ήδη να εννοώμεν τα πάντα, ως ώφειλεν. Είναι απαραίτητον να καταβάλωμεν προσπαθείας εις τον υπέρτατον βαθμόν, όπως ζήσωμεν συμφώνως προς τον λόγον Αυτού. Έχοντες γνώσιν των κοσμικών διαστάσεων της πτώσεως ημών εν τη διαδικασία του αγώνος τούτου, είναι αναγκαίον να διέλθωμεν δια παρατεταμένης προσευχής μετανοίας. Τότε μόνον δίδεται εις ημάς να βιώσωμεν εκείνο, όπερ βλέπομεν εν των Χριστώ, την άκραν αυτοσμίκρυνσιν (βλ. Φιλ. 2,6 κ.ε.), και εν συνεχεία πλέον αξιούμεθα της ελεύσεως της «δυνάμεως εξ ύψους» (Λουκ. 24, 29), είτε εν πυρίναις γλώσσαις, είτε εν τη επιλάμψει του Θαβωρίου Φωτός. Τότε αποκαλύπτεται εις ημάς το αυθεντικόν νόημα του Ευαγγελίου.

  Τα διανυθέντα υπ’ εμού επτά έτη εν τη ερήμω υπήρξαν ο πλέον ευνοϊκός καιρός δια την προσευχήν. Ενθυμούμαι: ήρχισα την Κυριακήν προσευχήν, «Πάτερ ημών», και η ψυχή μου παρεδόθη εις μακάριον δέος. Δεν ηδυνάμην να πορευθώ πέραν τούτου. Ο νους μου έπαυσε να λειτουργή∙ το παν εν εμοί εσίγα. Νυν δε είναι λυπηρόν εις εμέ να γράφω περί του θαύματος τούτου του απολεσθέντος υπ’ εμού. Μετά τοιαύτης δυνάμεως συνέβη τούτο άπαξ εις εμέ. Δεν είναι άρα γε, διότι η σωματική σύστασις ημών δεν δύναται να φέρη την πυρίνην επαφήν της Θείας δόξης;

                    Μετά παρέλευσιν χρόνου τινός, μάλλον μακρού, παρόμοιόν τι συνέβη εις εμέ κατά την επίκλησιν του Ονόματος του Ιησού Χριστού. Κατ’ εκείνην την ώραν ηναγκάσθην να διακόψω την επίκλησιν του Ονόματος: Η ενέργεια αυτού ήτο καθ’ υπερβολήν ισχυρά. Η ψυχή άνευ λόγων, άνευ σκέψεων, ετέλει εν τρόμω εκ της εγγύτητος του Θεού. Τότε διηνοίχθη εις εμέ εν μέρει το μυστήριον της ιερουργίας.

                      Την επομένην ημέραν ετέλουν την Λειτουργίαν και ο Χριστός-Θεός ήτο εντός μου και μετ’ εμού, και εκτός εμού και εν τοις αγίοις μυστηρίοις του Σώματος και του Αίματος Αυτού. Το δε Όνομα του Θεού και οι λόγοι των λειτουργικών κειμένων εξήρχοντο εκ του στόματός μου ως πυρ. Εν τοιαύτη καταστάσει παρέμεινα επί τρεις ημέρας, εν συνεχεία δε εμειώθη η έντασις του βιώματος τούτου. Την μνήμην όμως περί αυτού ενεχάραξεν ο Κύριος ως δια σμίλης εις τον νουν και την καρδίαν μου. Και δέομαι Αυτού, όπως μη απορρίψη με «εις καιρόν γήρως» μου, ουδέ εις ημέραν θανάτου μου (Ψαλμ. 70, 9).